Χθες η ΕΡΤ - Πέρυσι το Download

~

Πολύ καλημέρα σε όλον τον κόσμο! Σε όλες τις πόλεις, τις χώρες, τα χωριά, στον πληθυσμό της γης, στην πλάση ολάκερη! (εκτός από εκείνο το μέρος, στο μέρος αυτό δεν θέλω να στείλω καλημέρα - καλημέρα σε όλους εκτός από το μέρος λοιπόν).

Μία νέα μέρα ξεκινάει για μένα, αισθάνομαι ένα ελαφρύ κάψιμο κάπου εκεί στην περιοχή του εγκεφάλου, κάθομαι στον υπολογιστή μπροστά και γράφω το αποψινό μου κείμενο, ενώ παράλληλα τρώω κορν-φλέικς (σοκολατένια). Το χαζό της ιστορίας είναι πως απευθύνομαι στον κόσμο και λέω καλημέρα, ωστόσο όταν θα έχω τελειώσει το κείμενο (και όταν εσείς πιθανό να το διαβάσετε) θα έχει πάει απόγευμα ή βράδυ. Αλλά δε βαριέσαι, μπορείτε εξάλλου να διαβάσετε το κείμενο το πρωί της επόμενης μέρας, επομένως θα μπείτε στο νόημα και η καλημέρα μου θα πιάσει τόπο. Κρίμα να πάει χαμένη.

Λοιπόν, παιδάκια, σήμερα θα κάνουμε ένα ταξιδάκι πίσω στον χρόνο. (παιδάκια: "γιούπιιι!"). Ξέρετε πόσο μου αρέσουν αυτά. Για την ακρίβεια θα πάμε σε δύο χρονικές τοποθεσίες. Η πρώτη είναι... χθες. (παιδάκια: κενή έκφραση). Και για να μην νομίζετε ότι σας δουλεύω, θα πάμε και λίγο πιο πίσω, έναν χρόνο πριν για την ακρίβεια.

Χθες λοιπόν πέρασα από την ΕΡΤ, και ανάμεσα σε άλλα τραγούδησα με κάποια δόση συγκίνησης το "Άξιον Εστί". Ορχήστρα, διαχρονική ποίηση, αγωνιστική διάθεση, πανό, όμορφος κόσμος, οικογένειες, ζεστά πρόσωπα. Συνολικά έξοδα βραδιάς: ένα ευρώ για έναν χυμό που αγόρασα απ' το περίπτερο. Πέρυσι, από την άλλη, είχα δώσει το παρόν στο τριήμερο του Download Festival στην Αγγλία. Ηλεκτρική ατμόσφαιρα, σκηνές, λάσπη, σκατόκαιρος, νεολαία, μεθυσμένοι Άγγλοι, ξεσαλωμένες Αγγλίδες. Συνολικά έξοδα για το φεστιβάλ: γύρω στα 500 ευρώ (μαζί με αεροπορικά, κλπ). 

Η χθεσινή βραδιά προβλέπεται να είναι και η μοναδική συναυλιακή εμπειρία μου για το φετινό καλοκαίρι, κάτι που το φέρνει στον αντίποδα του περσινού - το Download, βλέπετε, υπήρξε το πλέον έντονο από τα συναυλιακά μου βιώματα ως τώρα. Ωστόσο, όσο απλό και αν ήταν το χθεσινό, μπορώ να πω πως κονταροχτυπάει άνετα το Download στον τομέα του συλλογικού αισθήματος. Είναι πάντα όμορφο να δίνεις το παρόν σε ένα φεστιβάλ που δεν αποσκοπεί στο κέρδος, μα στην μετάδοση κάποιου μηνύματος στον κόσμο, και να βλέπεις πλήθος ατόμων, κάθε ηλικίας, να έχει δώσει το παρόν και να τραγουδάνε όλοι μαζί. Εάν το Download Festival συνιστά μια καλοστημένη μορφή επιχείρησης και ένα μεγαλεπήβολο ροκ γλέντι, το χθεσινό ήταν μια υπενθύμιση εκείνης της αρχέγονης λαικής εκδήλωσης, στην οποία σημασία έχει η μάζωξη του κόσμου και τα συλλογικά μηνύματα, όχι το κέρδος. 

Κάπως έτσι ήταν και τα ροκ φεστιβάλ κάποιες δεκαετίες πριν. Δεν έχουμε παρά να σκεφτούμε την δεκαετία του '60, όταν η ροκ μουσική ήταν πραγματικά "επικίνδυνη". Οι νέοι συνέρρεαν στα λιβάδια, θέλοντας όχι μόνο να απολαύσουν τους αγαπημένους τους μουσικούς, μα επιθυμώντας παράλληλα να γίνουν μέρος της συλλογικής μέθης, εκείνου του πολιτιστικού ανατρεπτικού κύματος που δίνει την αίσθηση πως μπορεί να αλλάξει τον κόσμο.

Κι αν όλα ήταν απλά ένα όνειρο, από το οποίο αργά ή γρήγορα ξυπνάς, η αίσθηση πως μοιράστηκες το ίδιο όνειρο παρέα με χιλιάδες άλλους παραμένει. Το ίδιο και οι ιδέες που το γέννησαν.

από το Woodstock

Χθες

Μία από τις πλέον χτυπητές διαφορές του χθεσινού σε σχέση με διάφορα ροκ φεστιβάλ, στα οποία έχω δώσει το παρόν, ήταν ο κόσμος. Καιρό είχα να δω τόσες οικογένειες μαζεμένες, τόσα παιδιά. Τα έβλεπα να χειροκροτάνε, ενώ η ορχήστρα παρέδιδε σε άψογη εκτέλεση τα διαχρονικά άσματα του μελοποιημένου Ελύτη. Αισθανόμουν όμορφα. Μου αποτυπώθηκε η εικόνα μιας γιαγιάς, που είχε αράξει πάνω στο δέντρο, ανάμεσα στην διχάλα του κορμού του. Ακόμα και ο κόσμος που έκανε "σσσσ, σσσ!", για να μην μιλάνε οι γύρω τους, ενώ αντηχούσαν τα αφηγηματικά περάσματα του "Άξιον Εστί". Ακόμα και αυτό με έκανε να χαμογελάσω. 

Είχαν όμορφα πρόσωπα. Ίσως πάλι έτσι φάνταζαν σε μένα, καθώς τους χρωμάτιζα με την φαντασία μου. Η διάθεση επηρεάζει την ματιά, κατευθύνει την προσοχή μας. Αν νιώθουμε όμορφα, όμορφο βλέπουμε τον κόσμο γύρω μας. Αλλιώς συμβαίνει το αντίθετο.

από την χθεσινή συγκέντρωση-συναυλία στην ΕΡΤ

Ξεφεύγοντας λίγο από το ρομαντικό κλίμα, εστιάζοντας στις κοινωνικές εξελίξεις... Πιθανό τελικά η ΕΡΤ να μην κλείσει, όπως μου είπε η καλή φίλη μου και στέλεχος - νυν, απολυμένη. Λέγονται διάφορα περί εξυγίανσης, περί αναδιαμόρφωσης, ωστόσο τίθεται το ερώτημα: ποιός θα επιμεληθεί της λεγόμενης "εξυγίανσης"? Τι μηχανισμοί ελέγχου θα υπάρξουν? Η κρατική τηλεόραση θα μπορούσε να αναλάβει έναν αναμορφωτικό ρόλο και να γίνει μέρος μιας ευρύτερης συλλογικής προσπάθειας για ανόρθωση του πνευματικού επιπέδου του κόσμου, συμμετέχοντας συν τοις άλλοις στους κοινωνικούς αγώνες. Ωστόσο, για να συνέβαινε αυτό, θα χρειαζόταν ένας πραγματικά ανεξάρτητος φορέας που θα μπορούσε να επιμεληθεί της διαχείρισης της. Ένας φορέας που θα είχε ερείσματα στον κόσμο και δεν θα έστεκε απομονωμένος από αυτόν. Εν ολίγοις, η εκδημοκρατικοποίηση της ΕΡΤ θα μπορούσε να συμβάλλει στην αναμόρφωση της. 

Για να εκδημοκρατικοποιηθεί όμως ένας κρατικός φορέας, για να ανοιχτεί στον κόσμο και τις πραγματικές ανάγκες του, χρειάζεται να γίνει το ίδιο με το κράτος στον οποίο ανήκει... Και δυστυχώς η τωρινή κατάσταση στην χώρα μας απέχει πολύ από κάτι τέτοιο.

Συν τοις άλλοις, ανεξάρτητα αν τελικά επανέλθει η ΕΡΤ ή όχι, παραμένουν εκείνοι που θα χάσουν τη δουλειά τους. Εκατοντάδες κόσμου που, σε διάστημα δύο ωρών, πληροφορήθηκαν πως έχουν απολυθεί, απλά και απερίφραστα. Και δεν έχουμε να κάνουμε απαραίτητα με καρεκλοκένταυρους και βολεμένους, ακόμα και αν υπήρξαν ασφαλώς και κείνοι. Στο τέλος καταλήγουμε στα ίδια πάλι ερωτήματα: Ποιός αποφασίζει? Ποιός ορίζει τι θεσμοί χρειάζονται και τι όχι, ποιός καθορίζει την μορφή και το περιεχόμενο τους? Ποιός επιλέγει εκείνους που θα εργαστούν, εκείνους που δεν είναι κατάλληλοι για εργασία, και με τι κριτήρια? Ποιός ο ρόλος του κόσμου σε όλα όσα γίνονται γύρω του και τον αφορούν? 

Το θέμα με την ΕΡΤ δεν είναι παρά το δέντρο μες στο δάσος, μια σταγόνα στον ωκεανό. Η κοινωνική αδικία υπάρχει παντού, όπου και αν κοιτάξουμε. Στο τέλος απομένουμε εμείς, και ένα κράτος που αποφασίζει για εμάς χωρίς εμάς. 

Επιστρέφω λοιπόν στην χθεσινοβραδινή σκηνή. Πλήθος από όμορφα πρόσωπα, οικογένειες, γέροι και παιδιά. Τραγουδούσαν μαζί, στους διαχρονικούς ρυθμούς του Μίκη Θεοδωράκη. Αυτός είναι ο κόσμος του αύριο, του σήμερα, του χθες. Στο τέλος όλοι είναι ένα. Ίσως να μην έχουν ακόμα καταλάβει τι επιθυμούν πραγματικά, ενδεχομένως να υπάρχει διάσταση ανάμεσα στις απόψεις και τις προσδοκίες τους... Όταν όμως βλέπω εκείνα τα παιδιά, να συμμετέχουν μες στο πλήθος, να τραγουδάνε το "Ένα το Χελιδόνι"... Δεν μπορώ να μην ελπίζω. 

Πιθανό να χρειαστεί να περάσουν πολλά χρόνια ακόμα, δεκαετίες και δεκαετίες... Κάποτε όμως θα ρθει η άνοιξη και θα απλώσει τα πολύχρωμα φτερά της.

Πέρυσι

Όσο απλό και αν ήταν λοιπόν το χθεσινό, άλλο τόσο βαθύ υπήρξε, σε επίπεδο νόηματος, σε επίπεδο ουσίας. 

Ας αλλάξουμε τώρα σκηνικό και κλίμα! Τέτοιες μέρες, πέρυσι, επέστρεφα από Αγγλία. Μπορείτε να δείτε σχετική ανάρτηση για το ταξιδάκι μου σε Λονδίνο και Οξφόρδη εδώ. Ήδη τότε είχα γράψει πως επίκειται συνέχεια, στην οποία θα αναφερόμουν ξεχωριστά στο δεύτερο μέρος του ταξιδιού, εκείνο του Download Festival. Συνέχεια την οποία δεν έγραψα τελικά πέρυσι, ωστόσο κάλλιο αργά παρά ποτέ! 

Το Download υπήρξε το δεύτερο φεστιβάλ στο εξωτερικό που έχω δώσει το παρόν. Η πρώτη φορά ήταν πριν τέσσερα χρόνια, όταν είχαμε πάει στο Novarock της Αυστρίας. Ωστόσο η περσινή εμπειρία ήταν σαφώς εντονότερη, για δύο κυρίως λόγους: πρώτον, το πλήθος του κόσμου. Η λέξη "λαοθάλασσα" είναι πολύ μικρή για να συνοψίσει τις ορδές λαού που ατένιζε κάποιος, ως εκεί που πάει το βλέμμα και ακόμα παραπέρα. Ποτέ άλλοτε δεν έχω αντικρίσει τόσο κόσμο μαζεμένο σε φεστιβάλ, ή οπουδήποτε.

αυτό που βλέπετε δεν είναι παρά μια μικρή, ενδεικτική άποψη  του κόσμου, ο οποίος ήταν πολύ, πολύ περισσότερος, και μια φωτογραφία αδυνατεί να τον χωρέσει

Ο δεύτερος λόγος ήταν η αφάνταστη ταλαιπωρία που βιώσαμε, εξαιτίας των καιρικών συνθηκών και της ανεπαρκούς προετοιμασίας από την πλευρά μας. Πήγαμε, βλέπετε, εξοπλισμένοι λες και θα κάναμε διακοπές σε κάποιο εξωτικό νησί, μόνο το αντηλιακό μας έλειπε. Φαντασιωνόμουν πως και πως να αντικρίσω πλήθος ημίγυμνων αγγλίδων να περιλούζουν τα κορμιά τους με μπύρα και να μου φωνάζουν εκστασιασμένες "come, join us!".

Αντί αυτών είδα πλήθος κόσμου να παρελαύνει ντυμένος με αδιάβροχα, βρώμικα παντελόνια, γαλότσες και σκουφιά. Εντός μίας μέρας ανήκα και γω ανάμεσα τους, με ρούχα που αγόρασα από τα καταστήματα που είχαν στηθεί στον χώρο του φεστιβάλ - για όλους εμάς τους αφελείς που μας αιφνιδίασε η κακοκαιρία και πήγαμε με τα κοντομάνικα και τα αθλητικά παπούτσια. Οι ξέφρενες φαντασιώσεις μου, όπως καταλαβαίνετε, βίωσαν μια σχετική απογοήτευση.

Η... ηρωική είσοδος στον χώρο του φεστιβάλ, καταμεσής της μπόρας

Η απογοήτευση ήταν εντονότερη την πρώτη μέρα του φεστιβάλ, όταν έστεκα κουλουριασμένος, τρέμοντας από κρύο, μέσα στην σκηνή μου, φορώντας τέσσερα ζευγάρια κάλτσες, τις μόνες που μου είχαν απομείνει και δεν είχαν βραχεί, σε αντίθεση με τα περισσότερα ρούχα μου - τα οποία αν τα έστιβες σε κάποιον λάκκο, έφτιαχνες άνετα μια μικρή πηγή.

Έξω η βροχή λυσσομανούσε ανελέητα, ασταμάτητα, σχεδόν 24 ώρες συνεχόμενες, και μαζί της το κρύο και ο δυνατός αέρας. Ξεχάστε την γραφική, ελληνική καλοκαιρινή μπόρα, εδώ μιλάμε για κρύο, συνθήκες που παραπέμπουν, όχι σε Ιούνιο, μα σε Νοέμβρη ή Δεκέμβρη. Και τα ρούχα να απομένουν βρεγμένα και πατσαβουριασμένα μες στην τσάντα - όταν στήναμε την σκηνή βλέπετε, ήδη είχε ξεκινήσει η καταιγίδα, και ήταν αδύνατο να προφυλάξουμε τα πράγματα μας από την βροχή. Σχεδόν όλα τα ρούχα λοιπόν πήραν τη δόση τους από τον ανισόρροπο βρετανικό καιρό, τσαλαβουτώντας στα νερά της τσάντας.

αυτός ο... σωρός που βλέπετε είναι τα πράγματα μου, μέσα στην σκηνή. Βρεγμένα, τσαλαπατημένα, ανάκατα, ένα όμορφο, γλυκό χάος

Την πλειοψηφία της πρώτης μέρας λοιπόν την είχα περάσει ξενερωμένος στη σκηνή, τρώγοντας από ένα κουτί μπισκότα που είχα εύκαιρο, και βγαίνοντας μόνο μια φορά έξω για τουαλέτα. Διάβαζα από ένα βιβλίο που είχα πάρει από την Αγγλία, προσπαθώντας να αξιοποιήσω κάπως τον χρόνο μου και να μετριάσω το επίπεδο του ξενερώματος. Εδώ βρισκόμουν, στο μεγαλύτερο φεστιβάλ που είχα πάει ποτέ, και περνούσα την μέρα μου σε μια σκηνή. Το Download θα αποτελούσε άνετα το μεγαλύτερο φιάσκο που μου είχε συμβεί μέχρι σήμερα.

Ανάλαφρες βόλτες στη λάσπη

Οι Άγγλοι το διασκέδαζαν βέβαια. Είναι μαθημένοι σε τέτοια, οι περισσότεροι είχαν πάει σωστά εξοπλισμένοι και ήδη από τα πρώτη στιγμή έδωσαν το παρόν στα live. Εμείς έπρεπε να περάσει το μεγαλύτερο μέρος της πρώτης μέρας για να κατευθυνθούμε επιτέλους στον συναυλιακό χώρο. Χρειαζόταν να εφοδιαστούμε, βλέπετε, με τα απαραίτητα ρούχα, κλπ, τα οποία αγοράσαμε εκεί. Και εδώ να αναφέρω πως η απόσταση ανάμεσα στον χώρο του camping και εκείνον των συναυλιών ήταν περίπου μία ώρα δρόμος. Είχαμε πάει μία μέρα πριν στο φεστιβάλ, ωστόσο αυτό ήταν το κοντινότερο που μπορούσαμε να βρούμε - οι άλλες θέσεις ήταν πιασμένες, λιβάδια στα οποία εκτείνονταν ως πέρα οι σκηνές, χιλιάδες και χιλιάδες, μια ατελείωτη παρέλαση από χρώματα, ξεβαμμένα απ' το γκρίζο της βροχής.

τα καλύτερα καπέλα στις καλύτερες τιμές! θα ήθελα ένα από τα πεταμένα κάτω παρακαλώ

Φυσικά η λάσπη έκανε χειρότερα τα πράγματα. Μια απόσταση που, υπό κανονικές συνθήκες, θα διένυες σε μισή ώρα, με την λάσπη διπλασιαζόταν ο χρόνος. Το περπάτημα της πάπιας είχε καθιερωθεί. Τα παπάκια στη σειρά. Φυσικά τα ρούχα μας είχαν όλα πασαλειφτεί και - μην έχοντας άλλα να τα αντικαταστήσουμε, όντας βρεγμένα - κυκλοφορούσαμε με τα λασπωμένα. Το αστείο είναι πως, στην ίδια κατάσταση, επέστρεψα Λονδίνο και μετά Αθήνα. Είχε πλάκα να κυκλοφορώ στο αεροδρόμιο με τις γαλότσες και τα λεκιασμένα παντελόνια. Λες και είχα έρθει απ' τους βάλτους ένα πράγμα. Μεταξύ μας, το διασκέδασα.

Λασπόλουτρα? Και γιατί όχι!

Αν εξαιρέσετε την πρώτη μέρα, που την χάσαμε σχεδόν όλη, η πορεία θα μας αποζημίωνε. Η βροχή θα σταματούσε επιτέλους και θα απολαμβάναμε τις συναυλίες και τα δρώμενα του φεστιβάλ. Με τις λάσπες και όλα. Η αλήθεια είναι πως έχουν μια ομορφιά όλα αυτά τα σκηνικά. Στα δικά μας λημέρια μια βροχούλα είναι αρκετή για να ματαιώσει συναυλίες, να επιφέρει αγανάκτηση και πανικό. Εκεί ασφαλώς δεν έγινε τίποτα απ' αυτά. Όλες οι συναυλίες διεξήχθησαν κανονικά. Ο κόσμος ήταν μαθημένος, ήξερε τι να περιμένει, έδωσε κανονικά το παρόν και το διασκέδασε. Από την στιγμή που είχαμε εξοπλιστεί (έστω και αργά) με τα απαραίτητα ρούχα, χαρήκαμε την παραμονή μας στο φεστιβάλ και αφεθήκαμε και μεις στους ρυθμούς των υπολοίπων. Χάσαμε μια μέρα μεν, θα υπήρχαν όμως άλλες δύο. Άρχισε επιτέλους να ρέει η μπύρα, ξεκίνησαν τα τραγούδια.

Το πάνω κατάστημα μας έσωσε, κυριολεκτικά

Η έλλειψη λιακάδας δεν πτόησε τις Αγγλίδες, που άρχισαν από νωρίς να πετάνε τα ρούχα τους. Συνέβαινε επιλεκτικά αυτό, ανάλογα με την συναυλία και τις δονήσεις που επέφερε στο κοινό. Σε ορισμένα live οι topless εμφανίσεις έδιναν και έπαιρναν, σε άλλα πάλι όχι. Δεν έβλεπες topless στους Metallica, ήταν όμως άφθονα στους Tenacious D. Λογικό. Τους πρώτους τους παρακολουθείς με μια κάποια σοβαρή διάθεση - στους δεύτερους πάλι θες να ξεσαλώσεις. Η ευκολία με την οποία πετούσαν τα σουτιέν τους οι Αγγλίδες μου έκανε εντύπωση - στην Αυστρία και στο αντίστοιχο φεστιβάλ της, πριν τέσσερα χρόνια, δεν είχα αντικρίσει κάτι αντίστοιχο.

Όμορφες, άσχημες, ψηλές, χοντρές, δεν είχε σημασία, τις έβλεπες να στέκουν στους ώμους των φίλων τους και, αμέσως μόλις πλησίαζε η κινούμενη κάμερα, ενθουσιασμένες χαιρετούσαν τον κόσμο και φανέρωναν τα στήθη τους. Κάποιες μάλιστα απογοητεύονταν γιατί η κάμερα έφευγε πριν εκείνες προλάβουν να βγάλουν το σουτιέν!

Βροχή, βροχή, αλλά το μπούτι, μπούτι

Το κοντινότερο σε αυτή την συμπεριφορά στα μέρη μας πρέπει να είναι εκείνες οι Ελληνίδες που... τόλμησαν να βγάλουν την μπλούζα τους στην συναυλία των AC/DC. Για σουτιέν ούτε λόγος να γίνεται βέβαια. Ωστόσο αυτό μάλλον συνδέεται με την γενικότερη στάση των αγγλίδων πάνω στο θέμα της αποκάλυψης του σώματος τους. Ανεξάρτητα αν είναι άσχημες ή όμορφες, δεν διστάζουν να κυκλοφορήσουν με ιδιαίτερα αποκαλυπτικά ρούχα στον δρόμο, κάτι που για ορισμένους μπορεί να είναι αρνητικό (ποιός θέλει να βλέπει τον κώλο μιας χοντρής πρώτη θέα?), για άλλους όμως μπορεί να συνεπάγεται έναν ευρύτερο α-κομπλεξαρισμό. Έτσι είμαι, και δεν έχω πρόβλημα να το επιδείξω. Και, μεταξύ μας, γνωρίζουμε καλά πόσο υψηλά είναι τα επίπεδα των συμπλεγμάτων εξωτερικής εμφάνισης στον γυναικείο (και όχι μόνο) ελληνικό πληθυσμό.

Είναι αμφιλεγόμενο θέμα γενικά, όπως εξίσου αμφιλεγόμενο είναι το πόσο επιθυμητό είναι τελικά να κυκλοφορεί μια γυναίκα τονίζοντας τόσο πολύ την σεξουαλικότητα της. Από την δική μου σκοπιά, μπορώ να διαβεβαιώσω ως προς το εξής: όσο περισσότερο προκλητικά ντυμένη είσαι, τόσο περισσότερο θα αφυπνίσεις την σεξουαλική διάθεση μέσα μου. Δύσκολα όμως θα μπορέσω να σε πάρω στα σοβαρά και να σε αντιμετωπίσω σαν κάτι περισσότερο, πέρα από μία καυτή (ενδεχομένως) γκόμενα.

Στο φεστιβάλ όμως, εκεί δεν τίθεται θέμα σοβαρότητας! Να πέφτουν λοιπόν τα ρούχα, να ρέουν οι μπύρες!

To κάτω βιντεάκι το έφτιαξα ο ίδιος, περιλαμβάνει αποσπάσματα που τράβηξα από την συναυλία των Tenacious D, και ορισμένες... χαρακτηριστικές στιγμές με τις αγγλίδες του κοινού! Απολαύστε.

Μιλώντας για μπύρα, οι Άγγλοι πιθανό να ανήκουν στους πιο καταπιεσμένους λαούς του κόσμου σε αυτόν τον τομέα. Υπάρχουν αυστηροί νόμοι σχετικά με την κατανάλωση αλκοόλ στις πόλεις, και σίγουρα είναι ένας από τους λόγους που ξεσαλώνουν τόσο πολύ - μετά μανίας, κυριολεκτικά - στα φεστιβάλ και στις διακοπές τους (ας θυμηθούμε τα ελληνικά νησιά και τους Άγγλους τουρίστες). Η μπυροποσία αγγίζει επίπεδα λατρείας ανάμεσα τους, σχεδόν μου φαινόταν αστείο να βλέπω πόσο εθισμένοι είναι. Έπιναν συνέχεια, ασταμάτητα, ως αργά το βράδυ, μέχρι το χάραμα. Η ώρα να έχει πάει τρεις και τέσσερις τα ξημερώματα και να τους ακούω να γυροφέρνουν, έξω από την σκηνή μου, μόνοι ή σε παρέες, τραγουδώντας και - συχνότερα - φωνάζοντας διάφορα ακαταλαβίστικα, και να μου σπάνε τα νεύρα με τις αγριοφωνάρες τους. Δεν περίμενα κάτι διαφορετικό βέβαια, ωστόσο τέτοιο ξεσάλωμα δεν είχα συνηθίσει να βλέπω στα μέρη μας.

Μπύρες-τρόπαια, στημένες έξω από μια σκηνή. Πάνω βλέπουμε ορισμένους χαρακτηριστικούς και άκρως ενδιαφέροντες τύπους. Φτου σου αγόρι μου, πόσο σου πάει το λεοπαρδαλέ ροζάκι!

Υπήρξαν πάντως ιδιαίτερα φιλικοί και κοινωνικοί, σε μεγάλο βαθμό. Αρκετές φορές μας έπιασαν την κουβέντα, στο άσχετο, και είμαι βέβαιος πως αν είχα την δυνατότητα να κάτσω περισσότερες μέρες, μπορεί να προέκυπτε φιλία με κάποιον απ' αυτούς. Θυμάμαι αντίστοιχες θερμές συμπεριφορές από τους Αυστριακούς και τους Γερμανούς, στο Novarock, πριν τέσσερα χρόνια. Οι Αυστριακοί ήταν ακόμα περισσότερο φιλικοί σε σχέση με τους Άγγλους, τώρα που το σκέφτομαι.

Οι αντίστοιχοι Έλληνες θαμώνες των ροκ φεστιβάλ, συνήθως δεν κάνουν ούτε το ένα, ούτε το άλλο. Ούτε ιδιαίτερα θερμόαιμοι είναι, ούτε εκδηλωτικοί, ούτε κοινωνικοί, ούτε φιλικοί απαραίτητα. Φυλάνε την θερμή τους διάθεση για την ώρα της συναυλίας, όταν τραγουδούν όλοι μαζί τους στίχους των αγαπημένων τους τραγουδιών και φωνάζουν ρυθμικά το όνομα του συγκροτήματος. Ναι, είμαστε θερμό κοινό - όπως θέλουμε να καυχιόμαστε - ωστόσο αυτό μόνο όσο αφορά το καθαυτό συναυλιακό κομμάτι. Γιατί, κατα τ' άλλα, μια χαρά αγενείς, ψυχροί και δήθεν είναι οι περισσότεροι από τους ροκάδες Ελληνάρες.

Ανάμεσα στα... αξιοθέατα του φεστιβάλ υπήρξαν τα μηνύματα που προβάλλονταν στις γιγαντοοθόνες, ανάμεσα στις συναυλίες, μηνύματα που μπορούσε ο καθένας να στείλει από το κινητό του. Ανάμεσα στα "ουδέτερα" μηνύματα, τύπου "χαιρετισμοί από την τάδε χώρα", ή "φοβερή μπάντα οι τάδε", μεγαλύτερο ενδιαφέρον παρουσίαζαν εκείνα που... έφερναν τον κόσμο πιο κοντά. Οι κάτω φωτογραφίες είναι ενδεικτικές!

Για εκείνους που βαριόντουσαν να περνάνε όλη τη μέρα τους στο camping ή στον χώρο των συναυλιών, υπήρχαν ουκ ολίγα φαγάδικα, εδώ κι εκεί, με junk food από όλες τις χώρες του κόσμου. Ποικιλία, αν μη τι άλλο. Μπορούσες να φας μέχρι σκασμού, και γιατί όχι εδώ που τα λέμε.

Δεν θα εστιάσω στο συναυλιακό κομμάτι του τριημέρου, η αποψινή ανάρτηση δεν έχει τόσο μουσικό χαρακτήρα όσο κοινωνικό. Έχει περάσει εξάλλου ένας χρόνος από τότε. Θα αναφέρω επιγραμματικά πως το αποκορύφωμα της περσινής συναυλιακής εμπειρίας ήταν ασφαλώς η μοναδική συναυλία των Black Sabbath με τον Ozzy, η δεύτερη φορά που είχα την τύχη να τους δω, ένα βίωμα με όλη την σημασία της λέξης. Η λέξη "ανατριχίλα" όταν βγήκαν στην σκηνή και αντήχησε η πρώτη, βαριά νότα της κιθάρας του Iommi, όταν δεκάδες χιλιάδες κόσμου όλοι μαζί τραγουδούσαμε "what is this, that stands before me", η λέξη αυτή είναι η μόνη που μπορεί να μεταδώσει ένα μέρος από το αίσθημα της στιγμής.

Οι Metallica υπήρξαν απολαυστικοί για άλλη μια φορά, παραδίδοντας μας live όλο το θρυλικό "Black Album", εν μέσω συγκλονιστικών φωτορυθμικών, εκρήξεων και εφέ, αποδεικνύοντας γιατί οι μεγάλες μπάντες αναδεικνύονται πάνω στην σκηνή. Ο Chris Cornell και οι επανενωμένοι Soundgarden υπήρξαν για αρκετούς το μεγαλύτερο γεγονός του τριημέρου, και η εμφάνιση τους αποζημίωσε τον κόσμο. Ανάμεσα σε άλλους, όπως είδατε, απολαύσαμε τους Tenacious D, πήραμε μια δόση από Megadeth, Shinedown (από τις ωραιότερες σύχρονες μπάντες εξ' Αμερικής), Ugly Kid Joe, Biffy Clyro (μεγάλο όνομα στην indie κοινότητα, συμπαθητικοί για μένα, αλλά ως εκεί), και διάφορους άλλους - υπήρξαν όμως και συγκροτήματα που δεν μπορέσαμε, ή δεν προλάβαμε να δούμε. Τουλάχιστον απολαύσαμε όσους είδαμε.

Τουαλέτες - Πόσιμο Νερό. Όχι, δεν είναι αυτό που φαντάζεστε!

Συνολικά, μια εμπειρία που αξίζει τον κόπο, αρκεί να έχεις πάει προετοιμασμένος. Εμείς πιαστήκαμε ανέτοιμοι αρχικά, ωστόσο τελικά το διασκεδάσαμε. Και έναν χρόνο μετά, γράφω επιτέλους γι' αυτό στο blog μου! Καιρός ήταν!

Επίλογος

Πέρυσι το Download λοιπόν, φέτος η ΕΡΤ για μένα. Από τις περιπέτειες του εξωτερικού στην συναυλία της διπλανής πόρτας. Η απόσταση ανάμεσα τους πελώρια όσο η μέρα με την νύχτα. Καθαρά μουσικό και άκρως επικερδές φεστιβάλ το ένα, λαική εκδήλωση κοινωνικού και πολιτικού χαρακτήρα το άλλο. Ροκάδες και μεταλλάδες που ξεσάλωναν στο ένα, οικογένειες με παιδιά στο άλλο. Πολλά έξοδα από την μία, ελεύθερη είσοδος από την άλλη. Ο Tonny Iommi και τα βαριά του riff στο ένα, ο μαέστρος που διηύθυνε το Άξιον Εστί από την άλλη. 

Στο τέλος τα φεστιβάλ κοινωνικού χαρακτήρα μπορεί να είναι λιγότερο φανταχτερά, δεν ανήκουν βλέπετε στον κόσμο του marketing και της διαφήμισης, κατορθώνουν όμως να αφυπνίσουν την καταπιεσμένη συλλογικότητα του κόσμου πολύ περισσότερο σε σχέση με τα αντίστοιχα μουσικά events τύπου rockwave. Στα δεύτερα το πλήθος δεν σημαίνει απαραίτητα κάτι. Πας απλά για να διασκεδάσεις, να πιείς την μπύρα σου, να δεις ζωντανά το συγκρότημα που αγαπάς. Στα πρώτα όμως, το πλήθος παύει να είναι ανώνυμο. Γίνεται το ίδιο φορέας πολιτισμού. 

Ωστόσο η εμπειρία ενός Download, ενός Wacken, ή όλων εκείνων των μεγάλων μουσικών φεστιβάλ του εξωτερικού αξίζει τον κόπο. Δεν είναι μόνο το μουσικό κομμάτι, μα και το κοινωνικό. Έχει πάντα ενδιαφέρον να παρατηρείς και να συγκρίνεις με τους ανθρώπους μιας άλλης χώρας. Ήταν ωραίοι όλοι εκείνοι οι ιδιαίτεροι τύποι που συναντήσαμε κατά την διάρκεια του φεστιβάλ, μια ιδέα των οποίων πήρατε και σεις από τις φωτογραφίες!

Κι εδώ που τα λέμε, αν δεν φας μια γλίστρα μες στην λάσπη, αν δεν πονέσουν τα πόδια σου από την πεζοπορία, αν δεν λούσεις το μαλλί σου μες στην γούρνα, έξω στο κρύο, αν δεν σου πιάσει την κουβέντα εκείνος ο μεθυσμένος του οποίου δεν καταλαβαίνεις λέξη από τα λεγόμενα του - αν δεν συμβούν αυτά, δεν ξέρεις τι θα πει ροκ φεστιβάλ της προκοπής.

Αυτά τα ολίγα λοιπόν. Τα λέμε!

ΥΓ - Συνολική διάρκεια καταγραφής ανάρτησης: Τέσσερις περίπου ώρες. Συν μία περίπου ώρα για να ανεβάσω τις φωτογραφίες. Kαι μία ώρα διάλειμμα για φαγητό. Και άλλη μία η τελική επιμέλεια και διόρθωση του κειμένου. Καλά είναι. Έξω ο ήλιος πέφτει (ξεκίνησα να γράφω μεσημέρι). Τώρα μπορώ επιτέλους να σηκωθώ απ' την θέση μου και να κάνω κάτι άλλο - θυμίζω, οι πρώτες μου λέξεις στο κείμενο ήταν "καλημέρα"!

~

Περί ΕΡΤ ο Λόγος...

~

Σπάνια επιδίδομαι σε αναλύσεις της τρέχουσας κοινωνικής επικαιρότητας στο blog. Έχω κάνει τέτοιες, ωστόσο τις αποφεύγω, καθώς το blog για μένα συνιστά πάνω απ' όλα μια μορφή προσωπικής έκφρασης και μοιράσματος όσων με ενδιαφέρουν και αγαπώ. Και η κοινωνική επικαιρότητα σχεδόν πάντα με πικραίνει.

Ωστόσο κάποιες στιγμές είναι απλά αδύνατο να μην κάνω ένα σχόλιο σχετικά με όσα γίνονται. Προτιμώ να αφήσω τις μεγάλες, βαρύγδουπες κουβέντες στην άκρη. Τα πράγματα είναι απλά, δυο λόγια είναι αρκετά, και όποιος κατάλαβε κατάλαβε. Γιατί σε τελική ανάλυση, η κοινωνική συνείδηση συνιστά πάνω απ' όλα θέμα παιδείας, ανατροφής και ευαισθησίας του καθένα. Σε πείσμα ενός κράτους που κάνει ό,τι περνάει από το χέρι του, θα λεγε κάποιος, για να εξαλείψει και το τελευταίο ίχνος ενδιαφέροντος και γόνιμης κριτικής πάνω στο κοινωνικό γίγνεσθαι, υπάρχει ένα σημαντικό ποσοστό κόσμου που ασχολείται, που επιθυμεί να συμμετέχει στα κοινά, που αρνείται να λέει σε όλα ναι.

Μια πολύ καλή φίλη μου απολύθηκε χθες από την ΕΡΤ, μαζί με τόσους άλλους. Χρόνια στέλεχος. Πριν λίγο επικοινώνησα μαζί της, προσπάθησα να βάλω τον εαυτό μου στην θέση της, αλλά, ας είμαι ειλικρινής, δεν μπορώ. Αφενώς δεν έχω βιώσει μέχρι σήμερα την αίσθηση της απόλυσης, την αίσθηση να χάνεις την βασική βιοποριστική πηγή σου. Αφετέρου ο χώρος της σύγχρονης τηλεόρασης συνιστά για μένα άγνωστο πεδίο. Δεν παρακολουθώ τηλεόραση. Περιφρονώ την ατελείωτη σαβούρα των ιδιωτικών καναλιών, αδιαφορώ για την κρατική tv. Πιθανό να έχω σκεφτεί ο ίδιος κατά καιρούς πως η κρατική τηλεόραση, στην τωρινή της μορφή, συνιστά περισσότερο βάρος, παρά όφελος. Στην τωρινή της μορφή, ας το επαναλάβω.

Ας προσπεράσουμε τα εμπαθή σχόλια εκείνων που αναφέρονται στους εργαζόμενους ενός κρατικού φορέα ως "βολεμένους", και τα λοιπά. Βολεμένοι υπάρχουν παντού, το ίδιο και σκληρά εργαζόμενοι άνθρωποι. Το να απομονώνουμε μια κατηγορία και να αποδώσουμε σε αυτήν μόνο όλα τα κακά της κοινωνίας φανερώνει πόσο απλοικά αντιμετωπίζουμε τον κόσμο γύρω μας, σε τι μανιχαιστικές αποχρώσεις άσπρου-μαύρου βλέπουμε τα πράγματα. Επιστρέφουμε σε διλήμματα τύπου "ιδιωτικό vs δημόσιο", τείνοντας να εξιδανικεύουμε το ένα και να δαιμονοποιούμε το άλλο, αγνοώντας πως, και στην μία και στην άλλη περίπτωση, έχουμε να κάνουμε με ανθρώπους που εργάζονται και προσπαθούν να βγάλουν τα προς το ζην. Και, ας είμαστε ειλικρινείς, πόσο πια "δημόσιο" έχει απομείνει σήμερα?

Στην σύγχρονη κοινωνική πραγματικότητα κανένας δεν είναι ασφαλής. Τόσο ο ιδιωτικός, όσο και ο δημόσιος τομέας, συνιστούν έρμαια της γενικευμένης οικονομικής υποδούλωσης στην οποία έχει εκπέσει όλος ο πλανήτης. Και εδώ δεν αναφέρομαι μόνο στην οικονομική κρίση, μα και στους μηχανισμούς που δρουν πίσω από αυτήν, στα οικονομικά μονοπώλια, στον ανταγωνισμό του υπερεθνικού κεφαλαίου, στον αγώνα "όλοι εναντίον όλων" και στην αδυσώπητη αναμέτρηση που έχει ωθήσει η κοινωνία τα μέλη της. Ποιός θα πατήσει πάνω σε ποιόν, ποιός θα πάρει τη δουλειά, ποιός θα επιβιώσει μες στη ζούγκλα. Σε τελική ανάλυση, το πρόβλημα δεν είναι απλά η "κακή κυβέρνηση", ή η "κακή Γερμανία", ή η "κακή Τρόικα", ή δεν ξέρω και γω τι άλλο. Το πρόβλημα εδράζεται στην οικονομική πραγματικότητα που κινεί τα νήματα. Και εδώ η οικονομία συμπορεύεται με την πολιτική, και με τις επιλογές όχι μόνο των κυβερνήσεων, μα και του κόσμου που τις επιλέγει για να τον αντιπροσωπεύσουν.

Κανένας δεν είναι ασφαλής. Γι' αυτό είναι σημαντική η αίσθηση της αλληλεγγύης. Όχι επειδή μας εκφράζει απαραίτητα η δημόσια τηλεόραση, ή ο μηχανισμός της τηλεόρασης στην τωρινή του μορφή εν τέλει. Αλλά γιατί, στο τέλος, ο πολίτης δεν έχει λόγο για όσα γίνονται. Δεν του δίνουν την δυνατότητα να συμμετέχει. Θέλεις κρατική τηλεόραση? Θα σου την δώσουμε έτσι κι αλλιώς. Αν όμως δούμε ότι δεν μας συμφέρει πλέον, θα την κλείσουμε. Και οι εργαζόμενοι, ε, νούμερα είναι κι αυτοί σε μια λίστα προυπολογισμού, τίποτα περισσότερο. Αποφασίζουμε και διατάζουμε, και στο τέλος, εσύ, ο πολίτης, δεν έχεις τον παραμικρό λόγο σε όσα διαδραματίζονται γύρω σου.

Δεν έχει να κάνει με την άποψη μας περί κρατικής τηλεόρασης λοιπόν, ούτε καν με το δίλημμα "δημόσιο εναντίον ιδιωτικού". Μα με την αίσθηση πως δεν έχουμε τον παραμικρό λόγο για όσα διαδραματίζονται γύρω μας. Τίθεται θέμα επαναπροσδιορισμού της έννοιας του πολίτη, της ιδέας της συμμετοχής στα κοινά, και της σφαιρικότερης αντίληψης μας περί δημοκρατίας: πως θα όφειλε να λειτουργεί ένα δημοκρατικό καθεστώς, όχι μόνο κατ' όνομα, μα στην ουσία του.

~

The North Remembers...

~

Η μικρή αυτή ανάρτηση αφορά το Game of Thrones. Διαβάστε παρακάτω μόνο όσοι έχετε δει την σειρά ως τώρα, συμπεριλαμβανομένου του επεισοδίου 9 της τελευταίας season. Οι υπόλοιποι προσπεράστε. To ίδιο ισχύει και για τα σχόλια - διαβάστε μόνο αν έχετε δει τα επεισόδια ως τώρα.

Δεν αναφέρομαι σε γεγονότα απ'τα βιβλία, επομένως όσοι έχετε δει μονάχα την σειρά διαβάστε άφοβα!

Όχι κύριε Μάρτιν. Όχι αιμοδιψείς κύριοι παραγωγοί της σειράς. Δεν θα μας κάνετε άνω κάτω κάθε φορά την ψυχολογία! Από το ξεκίνημα της σειράς, πριν τρία χρόνια, 5-6 χαρακτήρες γούσταρα. Οι μισοί απ' αυτούς είναι ήδη νεκροί, ο ένας με πιο ελεεινό τρόπο από τον άλλον. Ναι, γνωρίζουμε καλά πως η σειρά του Μάρτιν πάει κόντρα στα κλισέ του fantasy, στα οποία ο καλός πάντα επικρατεί στο τέλος, κάτι που μεταξύ μας, το έχουμε δει σε άπειρες παραλλαγές και το βαριόμαστε. 

Θυμάμαι ωστόσο πόσο είχα αγανακτήσει πριν δύο χρόνια, όταν είχα διαβάσει τα βιβλία, όταν είχα φτάσει στην σκηνή του περίφημου Red Wedding. "Ε, χέσε μας ρε φίλε, δεν το γουστάρω άλλο το κωλοβιβλίο σου!", είχα πει και είχα παρατήσει το διάβασμα για ένα διάστημα ημερών. 

...Μέχρι να πιάσω ξανά το βιβλίο στα χέρια μου, καθώς με έτρωγε η περιέργεια για το τι θα γίνει στην συνέχεια! Πανάθεμα σε George R R Martin, στα τόσα πράγματα που έχω διαβάσει ως τώρα, κατόρθωσες να προκαλέσεις μία από τις εντονότερες αντιδράσεις που έχω βιώσει μέχρι σήμερα, διαβάζοντας ένα βιβλίο, και η καταραμένη σειρά του HBO αναζωπύρωσε την ίδια αίσθηση μέσα μου, βλέποντας όλο αυτό το σκηνικό να αναπαράγεται στην οθόνη. 

Σκεφτόμουν λοιπόν πως οφείλω να κάνω κάτι. Χρειάζεται κάποια μορφή δικαίωσης και αν είναι να περιμένω πότε ο Μάρτιν ολοκληρώσει τα βιβλία του, μπας και πάει η Άρυα και τους σφάξει όλους (βασικά μία από τις βασικές προσδοκίες που έχω πλέον απ'την σειρά), χαιρέτα μας τον πλάτανο. 

Γιατί και μεις έχουμε φαντασία κύριοι! Και έχουμε και χιούμορ! Γι' αυτό λοιπόν θα ξεκινήσω να ετοιμάζω κάτι, μέσα στο καλοκαίρι, σχετικό με το Game of Thrones. Κάτι ιδιαίτερο. Και θα βγάλω έτσι το άχτι μου!!!

Υπολογίζω να μου πάρει κάποιους μήνες, μέχρι να το ολοκληρώσω, αλλά πιστεύω θα αξίζει τον κόπο! Οι φίλοι της σειράς θα γουστάρετε όσο δεν φαντάζεστε! 

The North remembers, γαμώ την πουτάνα μου! Lannisters κουφάλες, έρχονται κρεμάλες!


ΥΓ - Και για να κάνω ένα πρόσθετο σχόλιο, έχοντας πλέον δει και το τελευταίο επεισόδιο της season 3... Η σεζόν ήταν αρκετά καλή, αλλά μπορούσε να είναι και καλύτερη, κρίνοντας από το υλικό του βιβλίου με το οποίο είχαν να δουλέψουν. Αυτά τα ολίγα!

~

Reflections...

 ~

Μου είχες πει να έρθω να σε δω κρατώντας στα χέρια ένα λουλούδι. Ήρθα, μα λουλούδι δεν κρατούσα.

Συναντηθήκαμε στον σταθμό, ήταν ένα όμορφο ανοιξιάτικο βράδυ. Κατευθυνθήκαμε σε ένα στέκι και ήπιαμε ποτό. Ήσουν όμορφη. Μιλούσαμε για πολλά και διάφορα. Η ώρα περνούσε ευχάριστα.

Σου είχα πει πως έφτιαχνα πορτραίτα. Προσφέρθηκες να φτιάξω το δικό σου. Να έρθεις σπίτι μου, να σε ζωγραφίσω.

Και τότε σε κοίταξα. Χαμογέλασα. Eίπα πως θα περάσουμε ωραία. Και στα μάτια μου έλαμψε διάχυτη μία φωτεινή επιγραφή. Μια επιγραφή που έγραφε πάνω: Σεξ. Σεξ. Σεξ, σεξ, σεξ...

Φαίνεται όμως πως διάβασες το μήνυμα. Είδες την επιγραφή να φωτίζεται στο βλέμμα μου. Στο χαμόγελο μου.

Και ξενέρωσες. Και μου είπες πως σου λείπει ο έρωτας, πως ψάχνεις να βρεις κάποιον άντρα της προκοπής, μα άντρα δεν βρίσκεις.

Και ξενέρωσα και εγώ με την σειρά μου. Γιατί, σκέφτηκα, για να μου τα λέει αυτά, δεν ενδιαφέρεται για μένα.

Τις επόμενες μέρες επεδίωξες μια φορά ακόμα επαφή, σου απάντησα με έναν μάλλον ουδέτερο τρόπο, και η ιστορία τελείωσε εκεί. Δεν σε είδα ξανά από τότε.

Πέρασαν κάποια χρόνια. Και σήμερα πιάνω τον εαυτό μου να ακούω ένα τραγούδι, και να σκέφτομαι πολλά και διάφορα.

Μου είχες πει να σου ζωγραφίσω ένα πορτραίτο. Δεν το έκανα ποτέ. Μα τώρα, τη στιγμή αυτήν που γράφω, μπορώ να δοκιμάσω να φτιάξω ένα πορτραίτο του εαυτού σου - απεικονίζοντας, με λέξεις, με μικρές προτάσεις πάνω στο λευκό πλαίσιο της οθόνης, κάτι από τον χαρακτήρα σου, μια υποψία απ' το άρωμα που άφησες στη σκέψη μου. Σα να ρίχνω πινελιές πάνω στον καμβά.

Ήσουν λοιπόν μια γλυκιά κοπέλα. Βαθιά ρομαντική. Ίσως λίγο απογοητευμένη, ίσως λίγο ανασφαλής. Είχες σίγουρα βιώσει κάποιες αναποδιές και γύρευες κάτι αυθεντικό. Αν ήθελες, μπορούσες να γίνεις σεξουαλική, ωστόσο το σεξ για σένα ήταν το επιδόρπιο που ακολουθεί ένα νυχτερινό γεύμα, ένα γεύμα με άφθονο κόκκινο κρασί. Δεν ήταν το κύριο πιάτο.

Αυτό λοιπόν είναι το πορτραίτο που μπορώ να κάνω πια για σένα, με τις λίγες αναμνήσεις που κρατώ.

Κι αν ίσως υπήρξες λίγο υπερβολική... Η υπερβολή σου αντανακλούσε την δική μου ανωριμότητα.

Είχες γυρέψει έναν άντρα. Και σε μένα βρήκες έναν έφηβο. Έναν έφηβο 27 χρονών...

~

Long Summer Days...

~

Βυθίζω τα χέρια μου στην απαλή άμμο, νιώθω την ανακουφιστική της υγρασία. Γύρω μου βράχια, πιο πέρα η θάλασσα, νερό που σκορπάει τον αφρό. Μια σιγανή βροχή ξεσπά δειλά, λεπτές, αδιόρατες σταγόνες βυθίζονται παιχνιδιάρικα στο έδαφος.

Πόσο όμορφη είναι η βροχή το καλοκαίρι. Ίσως γιατί είναι σπάνια. Πάει κόντρα στο ρεύμα, ένας μικρός αντάρτης. Εμφανίζεται εκεί που δεν την περιμένεις και μεταμορφώνει όλο το τοπίο. Μια παραφωνία, μια ευχάριστη ατέλεια στην ωραία, μα βαρετή ηλιόλουστη καθημερινότητα.

Είχε γράψει ο Μίλαν Κούντερα πως η ομορφιά βρίσκεται στην ατέλεια. Σε αυτό που κάνει τον κάθε έναν από μας να ξεχωρίζει, να είναι ο εαυτός του. Γιατί τέλειο σημαίνει ιδεατό, και το ιδεατό είναι κοινό για όλους - εξαλείφει την διαφορετικότητα. Σκεφτείτε: Σε μια εποχή κατά την οποία οι πάντες επιθυμούν να αγγίξουν ένα εξιδανικευμένο πρότυπο εμφάνισης, η ομοιομορφία φαντάζει σαν τελικός στόχος όλου του κόσμου. Χρειάζεται να έχω το κατάλληλο βάρος, το απόλυτο σώμα, το τέλειο πρόσωπο, το σωστό ντύσιμο, κλπ. Και φυσικά εκείνο το lifestyle που θεωρείται ιδανικό. Πως όμως ορίζεται το ιδανικό? Ποιός είναι εκείνος που καθορίζει τι είναι ωραίο και τι όχι? Και αν όλοι το προσέγγιζαν, αν όλοι έφταναν κάποτε σε μια κατάσταση κατά την οποία ήταν "τέλειοι", τι θα απογινόταν η αίσθηση της ατομικότητας του καθένα?

Γνωρίζετε την περίφημη σειρά "Η Ζώνη του Λυκόφωτος"? Προβαλλόταν στις ΗΠΑ στα τέλη της δεκαετίας του '50, και στις αρχές της δεκαετίας του '60. Σε ένα από τα συγκλονιστικότερα της επεισόδια παρουσιάζεται μια υποθετική κοινωνία του μέλλοντος, στην οποία επικρατούσε ένας ιδεατός τύπος ομορφιάς. Είχαν ανακαλύψει με μαθηματική ακρίβεια το τέλειο look, σε δύο παραλλαγές. Η επιστήμη παρείχε την δυνατότητα στον καθένα, με την ενηλικίωση του, να κάνει την απαραίτητη επέμβαση και να μεταμορφώσει πλήρως τον εαυτό του, στα πλαίσια εκείνου του "τέλειου προτύπου".

Στο τέλος οι πάντες, ο πληθυσμός όλος, ήταν ίδιοι, ο ένας με τον άλλον. Πανέμορφοι, εκθαμβωτικοί, αψεγάδιαστοι... μα ίδιοι.

Χαρακτηριστική σκηνή από το συγκεκριμένο επεισόδιο του Twilight Zone

Βυθίζω τα χέρια μου στην άμμο... ή μήπως είναι πάλι το πληκτρολόγιο μπροστά μου? Ένα πετάρισμα των ματιών και η παραλία ξεθωριάζει, σαν ακουαρέλες που ανακατεύτηκαν με το νερό της βροχής. Είμαι στο δωμάτιο μου, είναι βράδυ. Και για άλλη μια φορά, γράφω αυθόρμητα, ό,τι μου κατέβει.

Το καλοκαίρι είναι μπροστά μου - μπροστά μας, για άλλη μια φορά. Σκέφτομαι το περσινό καλοκαίρι, σχεδόν αρνούμαι να δεχτώ πως πέρασε ένα χρόνος. Μπορώ να πω με βεβαιότητα πως δεν αξιοποίησα κατά τον ιδανικό τρόπο το μεγαλύτερο διάστημα της χρονιάς που πέρασε, από πέρυσι μέχρι τώρα. Αν εξαιρέσεις τους δύο τελευταίους μήνες, η υπόλοιπη χρονιά, από τον περσινό Ιούνιο ως τον Απρίλιο, ήταν επιεικώς μέτρια, ως κακή. Σπατάλη χρόνου, ασχολίες που μπήκαν στην άκρη, παλιές σχέσεις που ξεστράτισαν, επαφές με ακατάλληλα άτομα, αίσθηση ξοδέματος. Και οι αναποδιές ξεκίνησαν πέρυσι το καλοκαίρι, το οποίο υπήρξε και ένα από τα χειρότερα των τελευταίων χρόνων για μένα - ε, λοιπόν, ας κλείσει τώρα ένας γαμημένος χρόνος κακοτυχίας και ας πάει στο καλό.

Σταδιακά έπιασα τον εαυτό μου να απομακρύνομαι από ορισμένα διαδικτυακά κοινωνικά πλαίσια, τα οποία μου δημιουργούσαν την αίσθηση μιας ατελείωτης ανουσιότητας. Όπως για παράδειγμα το facebook. Γιατί υπάρχουν εκείνες οι στιγμές που έχεις τις μαύρες σου. Φάσεις κατά τις οποίες γυρεύεις μια επαφή ουσίας. Το να μπαίνεις στο facebook, ή σ' ένα φόρουμ, και να αντικρίζεις κατάμουτρα την βλακεία του καθένα, δεν σε κάνει καλύτερα. Μόνο συντείνει ώστε να χαραμίσεις ακόμα περισσότερο τον χρόνο σου, αφήνοντας τον εαυτό σου στην ψευδαίσθηση της διαδικτυακής συλλογικής μέθης. Ασφαλώς παίζει ρόλο και η ποιότητα του κόσμου μέσα, ωστόσο, όπου υπάρχουν πλήθη, ο παράγοντας ποιότητα πέφτει κατακόρυφα. Παράλληλα, ενισχύεται η αίσθηση της ομοιομορφίας. Δες πόσο ωραία είναι που όλοι γράφουμε με τον ίδιο τρόπο, εκφραζόμαστε με τον ίδιο τρόπο, χαραμίζουμε τον χρόνο μας με τον ίδιο τρόπο!

Δείτε, ανήκουμε και μεις στο πλήθος, δεν είμαστε πια μόνοι!

Προς το παρόν διατηρώ έναν ειδικό λογαριασμό στο facebook, μόνο για το γκρουπ του ραδιοφωνικού σταθμού μας, χωρίς friends, χωρίς τίποτα, ίσα για να ενημερώνω τον κόσμο. Ίσως σε κάποια άλλη φάση γυρέψω πάλι την κοσμοσυρροή των κοινωνικών δικτύων, αυτό όμως θα γίνει όταν έχω φτάσει ξανά να αξιοποιώ τον χρόνο μου.

Τα blogs είναι διαφορετικά. Είναι η γωνιά μας. Είναι ένα προσωπικό σημείο επικοινωνίας, ξεχειλίζουν από την ατομικότητα μας. Στο blog είσαι ο εαυτός σου, αισθάνεσαι ελεύθερος να γράψεις και να εκφραστείς με όποιον τρόπο επιθυμείς. Δεν περιβάλλεσαι από σωρεία δήθεν επαφών, ανούσιων likes, κανόνες, αδιάφορα ποστ, αμφιλεγόμενες σχέσεις, κομπλεξικά trolls, ή δεν ξέρω και γω τι άλλο. Χωρίς αυτό να σημαίνει πως κάθε blog είναι όμορφο - υπάρχουν άφθονα blogs της κακιάς ώρας εκεί έξω. Ωστόσο, αυτό είναι το ίντερνετ σε τελική ανάλυση, αντανακλά την κοινωνική πραγματικότητα έξω από μας και την παιδεία που φέρει ο καθένας μέσα του.

Και για να λέμε τα πράγματα με τ' όνομα τους, η παιδεία που φέρει μέσα της η πλειοψηφία είναι για τον πούτσο καβάλα.

Όσο αφορά τους φίλους... Στο τέλος καταλήγεις με εκείνους τους λίγους, τους καλούς. Τα άτομα με τα οποία μοιράζεστε μια σχέση ειλικρίνειας, και ας είναι μετρημένα στα δάχτυλα του ενός χεριού. Μην τρέφεις ψευδαισθήσεις - πάντα λίγοι είναι εκείνοι που μένουν. Και η λύση δεν βρίσκεται στο να απλώνεις συνεχώς τα χέρια σου, σαν χταπόδι, προς όλες τις κατευθύνσεις, μπας και αποκτήσεις έτσι περισσότερες παρέες. Γιατί ποιός είπε πως η ποσότητα ταυτίζεται με την ποιότητα? Και είναι τόσο ενοχλητικός ο θόρυβος της πόλης, των πολλών, η οχλαγωγία, ο σαματάς του πλήθους...

Μόνο για λίγους λοιπόν! Οι υπόλοιποι ας προσπεράσουν!

Κατα τ' άλλα επιθυμώ να αξιοποιήσω τον προσεχή καιρό μια χαρακτηριστική πτυχή του κουνελο-λαγουμιού μου: εκείνη των βιβλίων. Γιατί, μέσα σ' όλα, η χρονιά που πέρασε με βρήκε να διαβάζω λιγότερο σε σχέση με τις περασμένες. Και λίγα πράγματα συγκρίνονται με την ομορφιά των βιβλίων, της μουσικής, ή μιας καλής ταινίας. Ασφαλώς η καλή παρέα είναι ένα από αυτά, ωστόσο εκείνη άλλοτε υπάρχει, άλλοτε όχι. Άλλοτε είναι διαθέσιμη, άλλοτε δεν είναι. Ενώ η μουσική ή τα βιβλία, είναι πάντα εκεί για σένα, αρκεί να τους δώσεις σημασία. Αρκεί να προτιμήσεις αυτά, από κάποια άλλη ανούσια ασχολία.

Και, πιστέψτε με, το λαγούμι μου ξεχειλίζει από άφθονα έντυπα καλούδια, κάποια εκ των οποίων μου αρέσει να διαβάζω δεύτερη και τρίτη φορά - συχνά το δεύτερο ανάγνωσμα είναι περισσότερο απολαυστικό. Ορισμένες φορές πιάνω τον εαυτό μου να διαβάζω τρία και τέσσερα βιβλία ταυτόχρονα - κάτι που είναι ύπουλο, μια που ενέχεται ο κίνδυνος να μην τελειώσω κανένα στο τέλος, και να προχωρήσω σ' ένα πέμπτο!

Αυτό το καλοκαίρι λοιπόν προβλέπεται να είναι ένα καλοκαίρι τίγκα στο διάβασμα! Θεωρώ πως οι φωτογραφίες από το δωμάτιο-λαγούμι μου είναι ενδεικτικές... Σωροί από βιβλία, περιοδικά και κόμικς, βουνά που περιμένουν ορειβάτες...

Κι άλλα βιβλία...

ΚΙ ΑΛΛΑ βιβλία. Ανάμεσα τους, διακρίνεται στην βιβλιοθήκη μια τιγρέ βυζαρού γκόμενα και μια μάσκα-αναμνηστικό από την παράσταση του "The Wall".

Τα βιβλία βασικά δεν χωράνε στις βιβλιοθήκες και φτάνουν να γίνονται σωρός πάνω στο τραπέζι.

Ή και κάτω απ' το τραπέζι!

Και για να εστιάσω σε δύο συγκεκριμένα που έτυχε να βρίσκονται σε πρώτο πλάνο... Νίτσε από τη μία, Μίκυ Μάους από την άλλη. Καλώς ορίσατε στον κόσμο του κούνελου...

Αυτά που λέτε! Καιρός να το κλείνω, σιγά σιγά...


Ας επιστρέψουμε στην εικόνα που περιέγραψα στην αρχή του κειμένου. Εκείνη με την ήσυχη παραλία και την απαλή βροχή. Θα ταίριαζε και ένα βιβλίο, κάπου εκεί πιο πέρα.

Είναι όμορφες οι παραλίες με κόσμο, όπως είναι όμορφες οι μεγάλες παρέες και τα συνεχή ξεφαντώματα. Ωστόσο αυτά δεν είναι πάντα εκεί για σένα. Πιθανό η παραλία σου να αδειάσει. Δεν υπάρχει λόγος να αποχωρήσεις με σκυμμένο το κεφάλι, πόσο μάλλον να το χώσεις μες στην άμμο, σαν αποθαρρυμένος στρουθοκάμηλος! Προσπάθησε να αντλήσεις από την ησυχία που προέκυψε. Αξιοποίησε την. Πέρνα καλά με την πάρτη σου. Kαι τους δύο-τρεις ανθρώπους που γουστάρεις. Και αν ρίξει μια ψιχάλα, μια καλοκαιρινή βροχή, δες την θετικά. Παρατήρησε πόσο όμορφη είναι, πόσο ιδιαίτερη είναι, μέσα στην διαφορετικότητα της, μέσα στην ατέλεια της ανομοιομορφίας της.


Υπόσχομαι στον εαυτό μου, στη γούνα και στα μεγάλα μου, μακριά αυτιά, οι μέρες αυτού του καλοκαιριού να μην πάνε χαμένες.

~