Κάθε κρίση γεννάει τις ψυχώσεις της, και το συλλογικό οικονομικό ψυχοπλάκωμα που λυσσομανά σαν τυφώνας πάνω από τη χώρα ωθεί κόσμο και κοσμάκη να φορέσει την ανάλογη "βαριά" ενδυμασία που απαιτούν οι καιροί. Κασκόλ και γάντια γκρίζα σαν ξεθωριασμένος ποντικός, βαρύ παλτό και δύστυχο στυλ που παραπέμπει σε παλιές ελληνικές ταινίες, με μία σημαντική όμως διαφορά: εδώ του λείπει η αυθεντικότητα τους. Βλέπετε, το λουκ των καιρών απαιτεί και την ανάλογη μάσκα, τη μάσκα που έχει γραμμένο κατακούτελα πόσο "αγανακτισμένη" είναι με την "ανυπόφορη κατάσταση", τη μάσκα που έχει μονίμως πάνω της ζωγραφισμένο το βλέμμα της συμπόνοιας για κείνους που "υποφέρουν", καθώς και μια δόση συγκρατημένου θυμού για εκείνους που "φταίνε", οι οποίοι φυσικά είναι κάποιοι άλλοι, κάποιοι κακοί άνθρωποι που "οδήγησαν τη χώρα σε αυτό το σημείο".
Είναι η μάσκα που φοράνε οι δημοσιογράφοι που αλωνίζουν τα τηλεοπτικά παράθυρα, η μάσκα των πολιτικών, η μάσκα όσων αποφάσισαν μετά από δεκαετίες πλήρους αδιαφορίας για όσα γίνονται γύρω μας πως "δεν πάει άλλο", χωρίς να γνωρίζουν οι ίδιοι φυσικά τι φταίει, και για ποιόν λόγο βρισκόμαστε εδώ.
Εν ολίγοις, οι καιροί στη χώρα μας απαιτούν από τα δημόσια πρόσωπα (και όσους πολίτες κερδίζουν κάποια δευτερόλεπτα δημοσιότητας από κάποια πιθανή εμφάνιση τους στο κουτί) να φοράνε όλοι αυτή την ίδια μάσκα της "αγανάκτησης", να συμπάσχουν "όλοι μαζί", "χέρι-χέρι", να έχουν όλοι αυτή την συγκαταβατική έκφραση του ανθρώπου που ξέρει πως έχει ευθύνη ο ίδιος, αλλά φοβάται να το παραδεχτεί. Τι μένει λοιπόν όταν δεν παραδέχεσαι την ευθύνη σου για ένα πρόβλημα? Πολύ απλά, φοράς και συ τη μάσκα, όπως όλοι.
Μέσα στο πλήθος με τις μάσκες δε γίνεται να ξεχωρίζεις και κανείς δε θα καταλάβει πως έχεις το μερίδιο σου στη ζημιά.
Η κυρίαρχη αίσθηση που σου περνάνε τα σιχαμένα αυτά μέσα "ενημέρωσης" είναι μια αίσθηση ενός επικείμενου χαμού, μιας ατελείωτης μιζέριας που έχει καταπλακώσει τους άμοιρους, δύστυχους πολίτες αυτής της χώρας. Ανέκαθεν η καταστροφολογία και οι κακές ειδήσεις ενέπνεαν τα ΜΜΕ, και φυσικά μια οικονομική κρίση-επικείμενη συντέλεια είναι το βούτυρο στο ψωμί των αρπαχτικών της ειδησεογραφίας. Η εικόνα της μεσήλικης νοικοκυράς που κραυγάζει στην κάμερα πόσο "απατεώνες είναι όλοι!", ενώ το ρεπορτάζ παρουσιάζει λεπτομερώς την κατάσταση που έχει ξεπέσει η ίδια, πως δεν έχει να πληρώσει το ένα ή το άλλο, πως θα μειωθεί η επικείμενη σύνταξη ή πως τα παιδιά της δεν έχουν δουλειά είναι γνωστή σε όλους.
Οι πολιτικοί και οι δημοσιογράφοι που μαζεύονται στα τηλεοπτικά παράθυρα φοράνε όλοι τη μάσκα. Όλοι δείχνουν το ίδιο "αγανακτισμένοι", όλοι παραδέχονται πως η κατάσταση είναι "απαράδεκτη", και φυσικά όλοι στρέφουν το δάχτυλο σε κάποιον άλλο.
Γνώριμη κατάσταση, και αρκετά ασχολήθηκα γράφοντας γι' αυτήν. Ας πω λοιπόν κάποια θετικά που βρίσκω πως έχουν προκύψει από όλην αυτήν την κατάσταση με την οικονομική κρίση! Η αγανάκτηση φοριέται πολύ τελευταία - και έχει εκείνο το γκρίζο, αβέβαιο χρώμα που με κάνει και δείχνω σαν κουνέλι που ξέβαψε από την βροχή - δε μ'αρέσει εν ολίγοις.
Που λέτε λοιπόν, με την ελληνική (τρόπος του λέγειν το "ελληνική") οικονομία να πνέει τα λοίσθια, προέκυψαν κάποια θετικά από την όλη ιστορία! Παρακαλώ διαβάστε με ελαφριά διάθεση, πετώντας αν γίνεται τυχών σοβαροφάνεια στο τζάκι.
1) Πλέον δε χρειάζεται να νιώθεις ενοχές που είσαι άνεργος ή χαμηλόμισθος! Ενοχές που πάντα ήθελε να επιφορτίζει το σύστημα πάνω στον κόσμο που βαυκαλίζεται με ιδέες εμποτισμένες με κοινωνική άνοδο, ανταγωνισμούς και επικράτηση του ισχυρότερου. Τώρα που η πλειοψηφία είναι άνεργη ή χαμηλόμισθη, είσαι πια φυσιολογικός και μπορείς να το δηλώνεις με υπερηφάνεια!
2) Τέρμα πια στα ανούσια καταναλωτικά διλήμματα ως προς το προϊόν που θα επιλέξεις. Να πάρω αυτό ή εκείνο το μπουφάν? Ποιο συνολάκι θα μου πηγαίνει περισσότερο άραγε? Τι να ταιριάζει πιο πολύ με το τάδε ρούχο μου? Να επενδύσω στο τάδε αμάξι ή στο άλλο? Να βγω σε κείνο ή το άλλο κλαμπ για το βράδυ?
Τώρα πλέον δεν έχεις χρήματα για κανένα από αυτά, επομένως τέρμα στα διλήμματα και το άγχος της επιλογής!
3) Το πάνω μας φέρνει κατευθείαν στο τρίτο χαρμόσυνο νέο. Όταν πλέον δυσκολεύεσαι να αποκτήσεις καινούργια πράγματα αναγκάζεσαι να εκτιμήσεις τα παλιά! Ποιός ξέρει, ίσως κάποια από αυτά να μη χρειάζονταν καν αντικατάσταση! Γιατί να αλλάξεις παπούτσια τη στιγμή που αυτά που έχεις φοριούνται ακόμα και δείχνουν ακόμα καλά πάνω σου? Τώρα που έχεις μείνει χωρίς αμάξι ίσως κάνεις με τα πόδια εκείνη τη διαδρομή ως το ψιλικατζίδικο, που παλιά βαριόσουν να κάνεις!
4) Πόσο όμορφα οδηγεί το ένα στο άλλο, σαν αλυσιδωτή αντίδραση! Ναι λοιπόν, αν βάλεις λίγο το αμάξι στην άκρη (και τα λοιπά έξοδα για καύσιμα κλπ) θα περπατήσεις λίγο παραπάνω, και τι καλύτερη γυμναστική από το περπάτημα! Σήμερα ο κόσμος περπατάει όχι για την χαρά του περπατήματος και της διαδρομής, αλλά πάντα με έναν προορισμό, το περπάτημα είναι το μέσο για έναν σκοπό άλλο. Χωρίς την αμαξάρα σου όμως ίσως κάνεις και καμιά βόλτα, και έτσι θα παρατήσεις και κείνο το γυμναστήριο και τα περιττά του έξοδα! Ίσως μάλιστα συνειδητοποιήσεις πως είσαι ωραίος όπως είσαι ρε αδερφέ! (ή στη χειρότερη περίπτωση θα αντικαταστήσεις εκείνον τον καθρέπτη με τον πίνακα που τόσο σου άρεσε και δεν είχες χώρο να τον βάλεις, για όλα υπάρχει λύση!)
5) Καιρός να συσφίξεις τις σχέσεις σου με τους γονείς σου. Όταν η διαμονή μόνος σου βλέπεις οτι κοστίζει πολύ περισσότερο απ' όσο μπορείς να κουμαντάρεις, μην απελπίζεσαι. Άραξε. Δεν είσαι ο μόνος!
6) Δουλεύεις σα το σκυλί για να τα βγάλεις πέρα και αισθάνεσαι πως πέρα από τα οικονομικά σου κλέβουν και τον χρόνο της ζωής σου? Μη σκας δικέ μου! Ούτως ή άλλως, ανήκεις στους "προνομιούχους" εδώ που φτάσαμε πια! Στους εργαζόμενους! Η οικονομική κρίση φροντίζει για όλα τα μέλη της. Οι μεν άνεργοι αισθάνονται πολλοί και μαζικοί, οι δε σκληρά εργαζόμενοι αισθάνονται λίγοι και ξεχωριστοί!
7) Η απώλεια κάθε προοπτικής για σύνταξη σε κάνει να στρέφεσαι περισσότερο στο τώρα και να το απολαμβάνεις! Επίσης η αβεβαιότητα του αύριο σε ωθεί να αποφεύγεις πλέον γελοιότητες τύπου δάνειο με πιστωτική κάρτα κλπ, από κείνες που συνήθιζες να κάνεις και έμπλεξες πια για τα καλά! Η οικονομική κρίση έχει ως σημαία το ρητό Άδραξε τη Μέρα (και από κοντά το "γνώθι σαυτόν", ή αλλιώς, δες τι βλακεία έκανες).
8) Γίνεσαι εφευρετικός. Αφού δεν έχεις χρήματα για να σκορπίσεις, βρίσκεις εναλλακτικούς τρόπους να αντλήσεις την διασκέδαση και την ψυχαγωγία σου - με ή χωρίς παρέα. Ίσως μάλιστα διαπιστώσεις πως αυτοί οι τρόποι, οι μη-διαμεσολαβημένοι από χρήματα, είναι και οι καλύτεροι! Let's get together now.
9) Μ' αυτά και μ'αυτά ένα μικρό ποσοστό κόσμου σα να κατάλαβε πέντε πράγματα. Γύρω από την σύγχρονη κοινωνική και οικονομική πραγματικότητα και την πολιτική της. Η αφύπνιση ενός μικροσκοπικού ποσοστού του πληθυσμού (όχι απαραίτητα θορυβώδες ποσοστό, μερικές φορές τα σημαντικότερα πράγματα εκτυλίσσονται αθόρυβα) δεν θα αλλάξει τον κόσμο, είναι όμως ένα βήμα προς τη σωστή κατεύθυνση!
10) Είναι πάντα ωραίο εκεί που ο άλλος περιμένει από σένα να βρίσκεσαι μέσα στη μιζέρια να τον διαψεύδεις! Με άλλα λόγια, και για να γίνω περιεκτικός: Να πάτε να γαμηθείτε όλοι σας. Η κατάσταση είναι σκατένια, ναι, αλλά δε θα γίνουμε η αντανάκλαση της γενικευμένης μιζέριας που τόσο επιθυμείτε να δείτε πάνω μας! Δεν την προκαλέσαμε και δε θα φορέσουμε και μεις τη σάπια μάσκα σας, αυτή φτιάχτηκε για να εφαρμόζει στα δικά σας χοντροκέφαλα...
Συνεχίζουμε τραγουδώντας, ακόμα και αν δεν υπάρχει αύριο!
~
