Τι Κρύβεται στο Στοιχειωμένο Σπίτι?

~




...Η λύση στο κλασικό αυτό ερώτημα δεν θα δοθεί σήμερα! Εξάλλου, σκοπός αυτής της ανάρτησης δεν είναι η λύση, αλλά το ερώτημα αυτό καθεαυτό!

Λοιπόν, φανταστείτε τον εαυτό σας να βρίσκεται σπίτι του, να έχετε ετοιμαστεί για κάποια έξοδο (για "ποτό", όπως συνηθίζουμε να λέμε), και εκεί που περιμένετε, να χτυπάει η πόρτα, να βλέπετε την παρέα σας έξω, και να σας λέει η παρέα: "Πάμε να παίξουμε?". Αφού λοιπόν έχετε πιεί το ποτό σας, να παίζετε και ένα ξέφρενο κυνήγι θησαυρού, ή ένα ωραίο κρυφτό ας πούμε. Και όλα αυτά να καταλήξουν μια φοβερή εξερεύνηση σε κείνο το εγκαταλελειμένο παλιό σπίτι, με φακούς και όλα. (ας πούμε οτι βρίσκεστε σε περιοχή που προσφέρεται για κάτι τέτοιο, όχι στην Ομόνοια προφανώς!)

Όχι, δεν έχω χαζέψει (πολύ). Απλά, ώρες ώρες αναρωτιέμαι: γιατί οι ενήλικες δεν παίζουν? Και γενικά, γιατί κάποια πράγματα θεωρούμε πως αφορούν τα "παιδιά" και μόνο αυτά? "Δεν είναι για μας αυτά τώρα, μεγαλώσαμε".

Παίζουν θα μου πείτε. Παίζουν χαρτιά, στοιχήματα, παίζουν και κανένα επιτραπέζιο μερικές φορές (όχι οι πολύ μεγάλοι όμως), στις μεταβατικές γενιές των σύγχρονων ενηλίκων (τωρινοί 30/40ρηδες) θα βρεις και κόσμο να παίζει videogames. Έπειτα, οι ενήλικες κάνουν άλλα ωραία που τα παιδιά δεν κάνουν, πηγαίνουν ταξίδια, κάνουν σεξ (ως εδώ καλά), ψηφίζουν (χα), "διασκεδάζουν" πηγαίνοντας σε νυχτερινά κέντρα (γκουχ), χμ, αυτά.

Και πάλι όμως, δεν παίζουν όσο θα πρεπε.

Το παιδί που κάποτε έφτιαχνε κόσμους ολόκληρους με μοναδικό μέσο τη φαντασία του και κάποια μικροσκοπικά παιχνίδια (στρατιωτάκια, κουκλάκια, legos, οτιδήποτε), έχει μετατραπεί σε έναν ενήλικα που ο κόσμος όλος του περιστρέφεται γύρω απο την δουλειά, τα νέα στις ειδήσεις, τον μισθό, την κοινωνική ασφάλιση, τον σύντροφο και τα παιδιά, τα δικά του παιδιά πλέον, το σχολείο τους, τους βαθμούς τους, το "μέλλον" τους. Α, και το ματς στην τηλεόραση.





Μια παρατήρηση. Προφανώς όσα λέω αφορούν μια αφηρημένη εκδοχή του "ενήλικα", όπως και μια εξίσου αφηρημένη εκδοχή του "παιδιού". Δεν είναι όλοι οι άνθρωποι ίδιοι. Ακόμα και έτσι ισχύει όμως το απλό γεγονός, οτι ο μέσος ενήλικας είναι μουρόχαβλος. Ασφαλώς, ο ίδιος μέσος ενήλικας αν διάβαζε αυτό εδώ το κείμενο θα σκεπτόταν "να άλλο ένα αφελές χαζορομαντικό κείμενο κάποιου που δεν είναι καθόλου ρεαλιστής και θα προτιμούσε αντί να αναλαμβάνουμε τις ευθύνες μας ως ενήλικες, να βγαίνουμε έξω στους δρόμους και να παίζουμε σαν μικρά παιδιά. Λες και δεν έχουμε επαγγέλματα, οικογένειες και υποχρεώσεις. Τα παιχνίδια είναι για τα παιδιά, η παιδική ηλικία είναι πίσω μας, το θέμα είναι να ζούμε στο παρόν".

Έτσι θα έλεγε ο φίλος μας.

Τα πράγματα ωστόσο δεν είναι άσπρο/μαύρο. Η έννοια του "παιδιού" είναι αρκετά πιο σχετική απ' ότι νομίζει πολλής κόσμος. Καταρχάς, το "παιδί" έχει δύο βασικές συνιστώσες, μια βιολογική και μια κοινωνική. Η βιολογική αφορά το αναμφισβήτητο γεγονός της σταδιακής ανάπτυξης, σωματικής, ψυχολογικής και νοητικής του ανθρώπου, και της εξίσου αναμφισβήτητης εξάρτησης του απο τους γονείς του - περισσότερο απο οποιοδήποτε ίσως είδος του ζωικού βασιλείου. Σε αυτόν τον τα παιδιά σαφώς και ξεχωρίζουν απο τους ενήλικες, σαφώς και ξεχώριζαν πάντα, σαφώς και "ήταν, είναι και θα είναι πάντα παιδιά, διαφορετικά απο εμάς".

Η κοινωνική όμως συνιστώσα αφορά τις αναπαραστάσεις και τα νοήματα που μια κοινωνία δίνει σε αυτό που λέμε "παιδί", στις ιδέες και τους θεσμούς που αναπτύσσει γύρω απο την "παιδική ηλικία". Εδώ τα πράγματα είναι πολύ περισσότερο εύπλαστα. Υπήρχε ένας καιρός κάποτε, που το "παιδί" δεν αντιμετωπιζόταν ως κάτι "διαφορετικό", αλλά ως μια μικρογραφία του ενήλικα απλά. Ας θυμηθούμε τα παιδιά που επί αιώνες εργάζονταν πλάι στους γονείς τους στους αγρούς και τις συντεχνίες, μέχρι να πάρουν τη θέση τους στο επάγγελμα και την οικογένεια. Το παιχνίδι αυτό καθεαυτό κάθε άλλο παρά μόνο τα παιδιά αφορά αν κάνουμε μια ιστορική αναδρομή.




("Παιδικά Παιχνίδια", του Pieter Bruegel)

Κάπου στα μισά/τέλη του 19ου αιώνα γεννήθηκε το "παιδί" όπως το εννοούμε σήμερα, και μαζί με αυτό τα δικαιώματα του... Τότε ήταν που άρχισαν τα δυτικά κράτη να χρηματοδοτούν για πρώτη φορά την εκπαίδευση, η οποία και έγινε δημόσια, ξεφεύγοντας απο τα ιδωτικά δεσμά καθώς και απο εκείνα της Εκκλησίας. Υπήρξε ανάγκη για τα κράτη της εποχής η εκπαίδευση να γίνει δημόσια βλέπετε, τα νέα αστικά/καπιταλιστικά κέντρα είχαν ανάγκη απο ευρύ μορφωμένο προσωπικό για να τα επανδρώσει.

Κάπου στην δεκαετία του '50 πάλι (στον 20ο αιώνα) γεννήθηκε (απο κοινωνική πάντα άποψη) και η κατηγορία των "teenagers". Κάπου εκεί στις ΗΠΑ, όπου και είχε αναδυθεί μια κουλτούρα και μια νέας μορφής σχόλη που αφορούσε τους εφήβους και μόνο αυτούς (ροκ'εν ρολ, κινηματογραφικές ταινίες με πρωταγωνιστές νέους, πρότυπα τύπου Έλβις και Μάρλον Μπράντο, οι μηχανές, η πρώτη μορφή "σύγκρουσης των γενεών" ανάμεσα σε γονείς και εφήβους κλπ).




(press play, they always say)


Φτάνοντας στις πρόσφατες δεκαετίες, οι ρυθμοί της εποχής επιτάσσουν παιδιά και νέους που θα είναι σε θέση να καταναλώνουν απο τη μία, να σκορπάνε χρήματα σε φροντιστήρια και σχολές απο την άλλη, και όλο μαζί το διάστημα της εκπαίδευσης είναι μεγαλύτερο απο ποτέ. Η οικονομική ανεξαρτησία σηματοδοτεί το νήμα εκείνο το οποίο αποδεσμεύει τον νέο απο τους γονείς, "είναι πια υπεύθυνος ενήλικας". Μια οικονομική ανεξαρτησία που κατά πολύ εξαρτάται (για άλλη μια φορά) απο κοινωνικούς παράγοντες.

Δεν υπάρχει τίποτα το δεδομένο λοιπόν στον διαχωρισμό "παιδί-ενήλικας", πέραν της αμιγούς βιολογικής/νοητικής (τα πρώτα χρόνια) διαφοράς. Τα υπόλοιπα είναι ένα κοινωνικό κατασκεύασμα. Επομένως υπάρχει μια σχετικότητα σε όλα αυτά τα "φέρεσαι σαν παιδί", "αυτά είναι παιδικές συνήθειες" κλπ κλπ, που μπορεί να πει κάποιος. Απλά κάθε κοινωνία πλάθει τους δικούς της κοινωνικούς τύπους, που συμβάλλουν ώστε να μπαίνουν τα πράγματα σε μια τάξη, σε μια σειρά: τα παιδιά απο τη μία, η πορεία προς την ανεξαρτησία, οι ενήλικες απο την άλλη, μέχρι να κάνουν τα δικά τους παιδιά, κλπ.

Και - επειδή πολύ σοβάρεψα και έχει ζέστη - γυρνάω στην αρχή: γιατί δεν παίζουν οι ενήλικες? Και γιατί τα "παιχνίδια" τους είναι τόσο σοβαρά και - μερικές φορές - επικίνδυνα? Γιατί όλη η φαντασία που έχει ένα παιδί χάνεται όσο μεγαλώνει κάποιος, σα να έχει κατρακυλήσει απο τον νιπτήρα ένα πράγμα?





Σκεφτείτε λίγο. Πόσα παιδιά νιώθουν αυτό που λέμε βαρεμάρα? Γιατί το "βαριέμαι" μετατρέπεται σε μία απο τις βασικές λέξεις στο λεξιλόγιο κάποιου ενώ μεγαλώνει? Μεγάλωσε και διαπίστωσε πως ο κόσμος έξω απο αυτόν απλά δεν έχει ενδιαφέρον πια? Όλα έχουν μπει σε μια σειρά, σε μια τάξη, τα ονόματα για κάθετι έχουν δοθεί, τίποτα δε μπορεί να αλλάξει, μένει να ζήσουμε τη ζωή μας όπως μπορούμε πια σε αυτόν τον κόσμο που όλα έχουν τη θέση του, σαν πιόνια σε σκακιέρα.

Πρόσεξε φίλε μου όμως, μη δεις και τον εαυτό σου στην σκακιέρα ξαφνικά. Και το χέρι που κινεί τα πιόνια δεν είναι το δικό σου.

Τι κρύβεται λοιπόν στο στοιχειωμένο σπίτι? Ο μέσος ενήλικας θα χαμογελάσει και θα πει "άσε να ασχοληθούν τα παιδιά μ' αυτό", ενώ θα αράζει στην πολυθρόνα του παρακολουθώντας τις ειδήσεις, βλέποντας τα νέα για τις οικονομικές κρίσεις, τα σκάνδαλα, το χρηματηστήριο, τα κουτσομπολιά των διασήμων. Το παιχνίδι, η εκτόξευση αυτή της φαντασίας ενός παιδιού, για κείνον είναι απλά τζόγος, χρήμα, υλικό αγαθό, αλλιώς κάτι εντελώς άχρηστο, κάτι που δεν τον αφορά γιατί "είναι μεγάλος πια".





Η Μόμο του Μίχαελ Έντε είναι ένα απο τα κλασικότερα "παραμύθια για μεγάλους" που έχουν γραφτεί. Πάνε χρόνια απο τότε που το διάβασα, αλλά μου έχει μείνει η σύγκριση εκείνη που έκανε ο συγγραφέας ανάμεσα στο παιχνίδι των παιδιών, πριν και μετά τον ερχομό εκείνων των "κύριων που έφεραν τις κούκλες". Πριν το παιχνίδι στηριζόταν μόνο στη φαντασία τους. Μπορεί να είχαν ένα οικόπεδο μόνο, ένα μάτσο ξύλα και πέτρες, αλλά μ' αυτά έχτιζαν κόσμους ολόκληρους. Μετά, το παιχνίδι δεν ήταν παρά να αγοράζουν κάθε τρεις και λίγο νέες κούκλες, να ξεφορτώνονται τις παλιές μόλις "είχαν παλιώσει" και να παίρνουν καινούργιες.

Ο Έντε ήταν απο τους συγγραφείς εκείνους που έδινε μεγάλη έμφαση στα έργα του στην αλλοτρίωση της πολύτιμης Φαντασίας απο τον πουλημένο κόσμο των ενηλίκων, και πραγματικά υπήρξε φοβερός. "Ιστορία Χωρίς Τέλος" και "Καθρέπτης Μες στον Καθρέπτη" δύο απο τα αριστουργήματα του.

Αυτά λοιπόν για σήμερα.... Η ώρα τώρα είναι 12 παρά (το βράδυ) και "αύριο" έχω ξύπνημα 4.30 μες στη νύχτα... φεύγω για διακοπές βλέπετε! Ήθελα να κοιμηθώ απο νωρίς αλλά πραγματικά κάτι τέτοιο είναι αδύνατο... Δε βαριέσαι, πρόλαβα να ολοκληρώσω αυτή την ανάρτηση τουλάχιστον!

Τυχόν σχόλια δεν θα τα δω παρά αφού επιστρέψω. Καλά να περνάτε! Το κουνέλι πάει να μαυρίσει λίγο τη γούνα του!




~

Μμμμμμ! (aka Bad Religion, Faith No More, Unkle)

~




Είναι αργά το απόγευμα και μετά βίας μπόρεσα να σηκωθώ απο το κρεββάτι μου, στο οποίο λιώνω όλη μέρα. Εγώ με τη γάτα μου μαζί. Ο χειμώνας που πέρασε με κούρασε όσο λίγοι, ο χειμώνας που ακολουθεί προβλέπεται να έχει ουκ ολίγα ζόρια, ε, τώρα βρίσκομαι στο ωραίο (και σπάνιο) εκείνο μεσοδιάστημα. Και προσπαθώ να το αξιοποιήσω με τον τρόπο που εγώ θεωρώ καλύτερο....

Η τεμπελιά. Ξέρετε οτι ο γαμπρός του Μαρξ, Πωλ Λαφάργκ, είχε γράψει κάποτε ένα βιβλίο με τίτλο "Το Δικαίωμα στην Τεμπελιά"? Όλοι γνωρίζουν τον Κάρολο, και τις θεωρίες του για το προλεταριάτο και τις υπεραξίες, πείτε μου όμως, γιατί ο γαμπρός του να μην έχει κάποια έστω αναγνώριση?

Βέβαια, η τεμπελιά, όπως και όλα τα ωραία πράγματα, έχει δύο όψεις. Είναι σαν εκείνες τις γκόμενες, στις οποίες αν δώσεις υπερβολική προσοχή πάνε να σε κάνουν ό,τι θέλουν. Είναι σαν το φαγητό, ή το ποτό, στου οποίου τις απολαύσεις αν αχαλίνωτα δοθείς, μπορεί να το μετανιώσεις.

Η πιο όμορφη όμως τεμπελιά είναι εκείνη που ξέρεις οτι θα έχει ημερομηνία λήξης. Γιατί τότε αφήνεσαι χωρίς ενοχές σ' αυτήν, ούτε υπάρχει ο κίνδυνος να γίνεις μαλθακός εξάλλου. Λιώνεις υπεύθυνα μέσα στην Απόλαυση, και αφήνεις τις στριμμένες ξερακιανές αγάμητες αδερφές της στην άκρη.


Εντυπώσεις απο το Eject Festival


Χμ, σαν έκθεση δημοτικού ακούστηκε αυτός ο τίτλος. "Εντυπώσεις απο την Επίσκεψη μου στο Μουσείο Τρουχουμπούρα", "σήμερα πήγαμε σε ένα ωραίο μεγάλο μέρος και είδαμε αγάλματα και είδαμε αγγεία και φάγαμε και ο Κωστάκης έπιασε τα τατάκια της Μαρίκας και η δασκάλα του φώναξε και...".

Eject λοιπόν, παρθενικό φεστιβάλ στην Ελλάδα, απο κείνα που όσα αρνητικά και αν έχουν σαν διοργάνωση, θες να πάνε καλά ρε γαμώτο ίσα για να σπάσει το μονοπώλιο της καταραμένης Ντίντις. Δε μπορώ να πω αν πήγε καλά, το οτι άλλαξε ο χώρος την τελευταία στιγμή "λόγω τεχνητών προβλημάτων", και αντί για ανοιχτό μέρος έγινε σε ένα κλειστό στάδιο που θύμιζε αποθήκη της NASA για μυστικά πειράματα, ε, δεν ακούγεται πολύ καλό.





Ξέρω όμως πως μαζεύτηκε καμιά 5άρα χιλιάδων κόσμου και πως προσωπικά το απόλαυσα. Χθες τα έδωσα όλα, πραγματικά. Οι Rammstein μπορεί να ήταν εντυπωσιακοί, όπως έλεγα, αλλά χθες υπήρχε καρδιά.

Bad Religion, ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΡΕ, ύστερα απο τόσο καιρό...! Ήταν σαρωτικοί, στο σημείο που έχωσαν το "American Jesus" χώθηκα σε κάποιο απο τα mosh pit μπροστά και άρχισα να χτυπιέμαι σαν σεληνιασμένο ξωτικό, πρέπει να κοπάνησα κάποιον τότε, ναι Uba, εγώ ήμουν που σου έδωσα εκείνο το χτύπημα, στο λέω απο την ασφάλεια του blog...... no, just kidding, δεν χτύπησα κανέναν. :) Ίσα που μου φυγε η ανάσα και συνειδητοποίησα πως δεν είμαι σε φόρμα για πολλά κοπανήματα γαμώτο. Δυο τραγούδια μετά, στο "Sorrow" ίσα που άντεχα να φωνάξω το ρεφραίν, ήμουν αξιολύπητο θέαμα πραγματικά.





Ο ήχος ψιλοχάλια, αλλά δε βαριέσαι, οι φίλοι του συγκροτήματος το χαρήκαμε. Απίθανο σέτλιστ, στο τέλος δε μας άφησαν ανάσα για ανάσα, και έχω την αίσθηση πως θα τους ξαναδούμε πολύ πιο σύντομα αυτή τη φορά απο τα μέρη μας!





Faith No More.... δεύτερη φορά σε δύο χρόνια. Κύριε πρέσβη, μας κακομαθαίνετε. Σκάσε μωρή και φάε το γαμημένο το σοκολατάκι σου. Δε φτάνει που στο δίνω.







Βασικά λίγο πολύ ισχύουν τα ίδια με τους Bad Reigion... Ο ήχος όχι καλός, όσοι δεν γνώριζαν τι εστί FNM μπορεί να μην χάρηκαν το live όπως το χαρήκαμε εμείς που περιμέναμε να τους (ξανα)δούμε πως και πως. Ο Patton επιβεβαίωσε για άλλη μια φορά πόσο θεός και μορφή είναι, ερμηνεύοντας μέσα σ' όλα και το Ben του Michael Jackson, καθώς και Lady Gaga! Μπόρεσα να τον φωτογραφήσω και με το πιάτο όπως βλέπετε, ένα απο εκείνα που έσπαγε στο τέλος....





Σέτλιστ αρκετά ικανοποιητικό, το συγκρότημα γενικά μου φάνηκε ακόμα πιο ανεβασμένο σε σχέση με πέρισυ, αν ο ήχος ήταν καλός θα μιλούσα για ένα τέλειο live. Τώρα μιλάω απλά για ένα απίστευτα πωρωτικό live, για εμάς που ούτως ή άλλως χαιρόμασταν. Στο τέλος μοίρασαν και μπλούζες στο κοινό, να, ορίστε, και βιντεάκι!







....Και μια απο τις μπλούζες αυτές κατέληξε στα χέρια μου, μπουα-χαχαχα!

Η ώρα κόντευε 12, τα φιλαράκια και πολλής κόσμος ακόμα την έκαναν, εγώ είπα τελικά να κάτσω ... ήμουν λίγο περίεργος να δω τους Unkle, είχε και την ομορφιά του το μέρος τώρα που είχε περισσότερη άπλα, έκανες και τις βόλτες σου... Δεν ήξερα τι συγκρότημα είναι, τι μουσική παίζουν, δεν ήξερε και κανείς απο όσους ήμασταν πριν μαζί, σκέφτηκα λοιπόν "ας κάτσω να δω 2-3 τραγούδια να μου λυθεί η περιέργεια και την κάνω".

Τελικά έκατσα ως το τέλος.





Λοιπόν, αυτό που είδα ήταν μια μίξη αρκετών πραγμάτων, το trippy στοιχείο κυριαρχούσε, σε σημεία υπήρχαν έντονοι χορευτικοί ρυθμοί, ειδικά εκεί (κάπου στη μέση) που άρχισε να χώνει κάτι electro-industrial-metal-dance-κάτι-τέτοιο σκηνικά, πραγματικά παραδόθηκα στους ρυθμούς του, και παρά την απίστευτη κώπωση, έπιασα τον εαυτό μου να χορεύει και να πωρώνεται γενικώς. Μπράβο ρε οι Unkle! Will check them out.... Είναι πάντα όμορφο να παρακολουθείς και τα κορίτσια γύρω σου να λικνίζονται, τον ήθελε η βραδιά λίγο χορό ομολογώ, κρίμα που δεν ήμουν τόσο "φτιαγμένος" όσο χρειαζόταν, ταίριαζε με τη μουσική, χεχε. (ε, να είχα πιει καμιά μπυρίτσα παραπάνω εννοώ, τι νομίζετε!)






Σε κάποια σημεία πάλι έκαναν κάποια κοιλιά, και η κούραση που ένιωθα υπερίσχυε. Όπως και να χει πάντως, μπήκαν επάξια στον τίτλο της ανάρτησης μου, μαζί με FNM και Bad Religion... με κέρδισαν και είναι πάντα ωραίο να σε κερδίζει κάτι που δεν γνωρίζεις.







...Κάπως έτσι τελειώνει κατά πάσα πιθανότητα και το συναυλιακό μου καλοκαίρι.... δύσκολα το κόβω για Tankian τον Αύγουστο, ποιός πάει στο χωράφι 17 Αυγούστου... Σεπτέμβρη εδώ θα μαστε, έχουμε Ozzy, έχουμε Porcupine Tree, καλά είναι. :)



Κατα τ' άλλα... τι νέα?


Καλά μωρέ. Ένα γενικευμένο λιώσιμο όπως είπα στην αρχή... Σε 10 μέρες την κάνω για Νάξο, ως αρχές Αυγούστου, περιμένω πως και πως...... Εννοείται θα κοιτάξω να επιστρέψω με πλούσιο φωτογραφικό και όχι μόνο υλικό.... ;)

Άσχετο, αλλά τις προάλλες που διέσχιζα την Ερμού προς Θησείο διέκρινα δίπλα στους κάδους σκουπιδιών διάφορα πεταμένα πράγματα που ομολογώ... δε συναντάς κάθε μέρα στα σκουπίδια, και μου κίνησαν το ενδιαφέρον. Να μια χαρακτηριστική φωτογραφία. Για κάντε ένα κλικ πάνω της.





Playstation λοιπόν, ναι. Καθώς και διάφορα επιστημονικά βιβλία, ένα περιοδικό μαγειρικής με θέμα του τις μακαρονάδες και.... ένα... dvd? Με τον πολύ ενδιαφέροντα τίτλο "Ηδονή στο Αιγαίο"?

Αααααχ, greek garbage can never fail you!



Πάει και το Μουντιάλ


Τέλος και το μουντιάλ, μου λείπει λίγο να πω την αλήθεια. Ίσως γιατί εγώ βλέπετε παρακολουθώ μπάλα μια φορά στα 2 χρόνια ξέρω γω, επομένως άντε τώρα να περιμένω κανένα champions leaque (και αν) μη τυχόν ασχοληθώ ξανά...





Η φωτό αυτή είναι απο την πλατεία Συντάγματος, όπου και είχα βρεθεί μετά το πέρας του τελικού. Χαρούμενοι Ισπανοί, αλλά.... ναι λοιπόν, προτιμούσα να δω χαρούμενες Ολλανδέζες να πανηγυρίζουν παιδιά, το ομολογώ. Να ξεχύνονταν στους δρόμους, τινάσσοντας αριστερά και δεξιά τα πλούσια τους... εχμ, μαλλιά, και μαζί μ' αυτές να ξεχύνονταν οι καμμένες (απο τη ζέστη) ορμόνες μας.

Οχι πως δεν το άξιζε η Ισπανία. Η Ολλανδία σαν ομάδα έφτασε μεν στον τελικό, αλλά στο παρελθόν είχαν υπάρξει πολύ καλύτερες εθνικές Ολλανδίας σε σχέση με την φετινή, καλύτερα που δεν το πήρε λοιπόν. Κατα τ' άλλα η Γερμανία με κέρδισε η άτιμη, μπράβο της, δεν είμαι και γερμανόφιλος παραδοσιακά, η Ουρουγουάη υπήρξε πραγματικά ευχάριστη έκπληξη, και τον Μαραντόνα τον αγαπάμε και θα τον αγαπάμε... ως παίχτη.

(όσο αφορά την φωτό στα δεξιά, τα σχόλια είναι περιττά νομίζω. ΦΤΑΝΕΙ ΟΧΙ ΑΛΛΟ!!!!!!!!!!)

Αυτά λοιπόν απο το μέτωπο της Κουνελόχωρας. See ya!




~