Θες να Αλλάξει ο Κόσμος?

("Les Valeurs Personnelles" του Rene Magritte)

Είναι τόσο απλό. Αλλά για κάποιον λόγο δεν το κάνουν. Σα να έχει παγώσει ο χρόνος σε μια εικόνα ατέρμονης επανάληψης, ξανά και ξανά το ίδιο σκηνικό. Η επανάληψη συνδέεται με τη δύναμη της συνήθειας, η δύναμη της συνήθειας με τη σειρά της είναι ριζωμένη βαθιά στην ανθρώπινη ψυχοσύνθεση. Δε εξηγείται αλλιώς.

Σε τι αναφέρομαι? Στην γνώριμη σε όλους μας εικόνα του μεσήλικα συμπολίτη/συγγενή/φίλου/γνωστού μας με το τηλεκοντρόλ στο χέρι, να παρακολουθεί τις ειδήσεις στην τηλεόραση και να λέει απηυδισμένος "χάλια τα καναν!". Ειδικά τις μέρες αυτές.

Το πρόσωπο αυτό αναφέρεται στους πολιτικούς και στις "δυνάμεις" που κατά τη γνώμη του κατακεραύνωσαν τον τόπο, τονίζοντας την αντίθεση του, αλλά και την αδυναμία του παράλληλα απέναντι τους. "Εγώ είμαι μικρός και ανίσχυρος, τις τύχες των λαών και τις τύχες τις δικές μας άλλοι τις αποφασίζουν. Και αυτοί οι άλλοι τα' χουν κάνει σκατά".

Να ξερε μόνο...! Να ξερε πόση δύναμη έχει στα χέρια του! Αν άφηνε επιτέλους εκείνο το τηλεκοντρόλ! Αν έκαναν το ίδιο παράλληλα κάμποσες δεκάδες χιλιάδες τηλεθεατών, οι οποίοι κάθε βράδυ επαναλαμβάνουν το κλασικό μοτίβο. Δε χρειάζεται να κάνει κάτι άλλο, μόνο να μην πιάσει το τηλεκοντρόλ. Μπορεί να ακούγεται τόσο απλό, αλλά για σκεφτείτε. Τι θα συνέβαινε αν απλά σταματούσαν, με τον ίδιο τρόπο που κάποιος λέει "κόβω το τσιγάρο".

Κάνει θόρυβο ένα δέντρο που πέφτει στο δάσος όταν κανείς δεν είναι εκεί να το ακούσει?

Τι θα απογίνονταν όλοι εκείνοι οι θιασώτες των τηλεοπτικών τραγωδιών και της καταστροφολογίας που ονομάζεται "ειδησεογραφία" όταν κανένας δεν ασχολείτο πια μαζί της? Ή για να το επεκτείνουμε λίγο, τι θα συνέβαινε αν μια φορά, ΜΙΑ μόνο, ο ψηφοφόρος της συνήθειας έλεγε στις επόμενες εκλογές να επιλέξει κάτι διαφορετικό? Τι αποτέλεσμα θα είχε αν ο κάθε ένας συνειδητοποιούσε πως είναι μέρος αυτού του πράγματος στο οποίο ζούμε όλοι, και πως οι επιλογές του κάθε ατόμου ξεχωριστά μπορούν να κάνουν τη διαφορά?

Αλλά στις εποχές των μαζών οι άνθρωποι σκέφτονται σαν μάζες. Η κυρίαρχη μυθοπλασία της εποχής μας είναι πως είμαστε όλοι κόκκοι στην άμμο. Ανίσχυροι, ανεμοδαρμένοι με το παραμικρό αεράκι. Και όταν δεν μπορείς να βρεις κάτι καλύτερο, κάτι εναλλακτικό, πως θα αποτινάξεις το παλιό? Γυρνάς πάλι λοιπόν στις προστατευτικές αγκάλες του.

Η απόσταση ανάμεσα στο 0 και στο 1 είναι μεγάλη σαν άβυσσος.

Μάλλον ο κόσμος δεν έχει σκεφτεί το ενδεχόμενο πως θα μπορούσαν πραγματικά να άλλαζαν τα πράγματα αν άλλαζε ο ίδιος στάση. Δεν το έχει επεξεργαστεί ως πιθανότητα στο νου του, δεν το έχει πλάσει ως σενάριο με την φαντασία του. Οι μεγάλες αλλαγές πρώτα γίνονται μέσα μας, μετά έξω. Αλλά σήμερα ζούμε το όνειρο μιας μερίδας μόνο ανθρώπων. Οι υπόλοιποι προτιμούν να συμμετέχουν σ'αυτή την ξένη φαντασίωση, αντί να πλάθουν τη δική τους.

Κι όμως, είναι λες τόσο απλό.......

("Breach" του Vladimir Kush)

~