Long Summer Days...

~

Βυθίζω τα χέρια μου στην απαλή άμμο, νιώθω την ανακουφιστική της υγρασία. Γύρω μου βράχια, πιο πέρα η θάλασσα, νερό που σκορπάει τον αφρό. Μια σιγανή βροχή ξεσπά δειλά, λεπτές, αδιόρατες σταγόνες βυθίζονται παιχνιδιάρικα στο έδαφος.

Πόσο όμορφη είναι η βροχή το καλοκαίρι. Ίσως γιατί είναι σπάνια. Πάει κόντρα στο ρεύμα, ένας μικρός αντάρτης. Εμφανίζεται εκεί που δεν την περιμένεις και μεταμορφώνει όλο το τοπίο. Μια παραφωνία, μια ευχάριστη ατέλεια στην ωραία, μα βαρετή ηλιόλουστη καθημερινότητα.

Είχε γράψει ο Μίλαν Κούντερα πως η ομορφιά βρίσκεται στην ατέλεια. Σε αυτό που κάνει τον κάθε έναν από μας να ξεχωρίζει, να είναι ο εαυτός του. Γιατί τέλειο σημαίνει ιδεατό, και το ιδεατό είναι κοινό για όλους - εξαλείφει την διαφορετικότητα. Σκεφτείτε: Σε μια εποχή κατά την οποία οι πάντες επιθυμούν να αγγίξουν ένα εξιδανικευμένο πρότυπο εμφάνισης, η ομοιομορφία φαντάζει σαν τελικός στόχος όλου του κόσμου. Χρειάζεται να έχω το κατάλληλο βάρος, το απόλυτο σώμα, το τέλειο πρόσωπο, το σωστό ντύσιμο, κλπ. Και φυσικά εκείνο το lifestyle που θεωρείται ιδανικό. Πως όμως ορίζεται το ιδανικό? Ποιός είναι εκείνος που καθορίζει τι είναι ωραίο και τι όχι? Και αν όλοι το προσέγγιζαν, αν όλοι έφταναν κάποτε σε μια κατάσταση κατά την οποία ήταν "τέλειοι", τι θα απογινόταν η αίσθηση της ατομικότητας του καθένα?

Γνωρίζετε την περίφημη σειρά "Η Ζώνη του Λυκόφωτος"? Προβαλλόταν στις ΗΠΑ στα τέλη της δεκαετίας του '50, και στις αρχές της δεκαετίας του '60. Σε ένα από τα συγκλονιστικότερα της επεισόδια παρουσιάζεται μια υποθετική κοινωνία του μέλλοντος, στην οποία επικρατούσε ένας ιδεατός τύπος ομορφιάς. Είχαν ανακαλύψει με μαθηματική ακρίβεια το τέλειο look, σε δύο παραλλαγές. Η επιστήμη παρείχε την δυνατότητα στον καθένα, με την ενηλικίωση του, να κάνει την απαραίτητη επέμβαση και να μεταμορφώσει πλήρως τον εαυτό του, στα πλαίσια εκείνου του "τέλειου προτύπου".

Στο τέλος οι πάντες, ο πληθυσμός όλος, ήταν ίδιοι, ο ένας με τον άλλον. Πανέμορφοι, εκθαμβωτικοί, αψεγάδιαστοι... μα ίδιοι.

Χαρακτηριστική σκηνή από το συγκεκριμένο επεισόδιο του Twilight Zone

Βυθίζω τα χέρια μου στην άμμο... ή μήπως είναι πάλι το πληκτρολόγιο μπροστά μου? Ένα πετάρισμα των ματιών και η παραλία ξεθωριάζει, σαν ακουαρέλες που ανακατεύτηκαν με το νερό της βροχής. Είμαι στο δωμάτιο μου, είναι βράδυ. Και για άλλη μια φορά, γράφω αυθόρμητα, ό,τι μου κατέβει.

Το καλοκαίρι είναι μπροστά μου - μπροστά μας, για άλλη μια φορά. Σκέφτομαι το περσινό καλοκαίρι, σχεδόν αρνούμαι να δεχτώ πως πέρασε ένα χρόνος. Μπορώ να πω με βεβαιότητα πως δεν αξιοποίησα κατά τον ιδανικό τρόπο το μεγαλύτερο διάστημα της χρονιάς που πέρασε, από πέρυσι μέχρι τώρα. Αν εξαιρέσεις τους δύο τελευταίους μήνες, η υπόλοιπη χρονιά, από τον περσινό Ιούνιο ως τον Απρίλιο, ήταν επιεικώς μέτρια, ως κακή. Σπατάλη χρόνου, ασχολίες που μπήκαν στην άκρη, παλιές σχέσεις που ξεστράτισαν, επαφές με ακατάλληλα άτομα, αίσθηση ξοδέματος. Και οι αναποδιές ξεκίνησαν πέρυσι το καλοκαίρι, το οποίο υπήρξε και ένα από τα χειρότερα των τελευταίων χρόνων για μένα - ε, λοιπόν, ας κλείσει τώρα ένας γαμημένος χρόνος κακοτυχίας και ας πάει στο καλό.

Σταδιακά έπιασα τον εαυτό μου να απομακρύνομαι από ορισμένα διαδικτυακά κοινωνικά πλαίσια, τα οποία μου δημιουργούσαν την αίσθηση μιας ατελείωτης ανουσιότητας. Όπως για παράδειγμα το facebook. Γιατί υπάρχουν εκείνες οι στιγμές που έχεις τις μαύρες σου. Φάσεις κατά τις οποίες γυρεύεις μια επαφή ουσίας. Το να μπαίνεις στο facebook, ή σ' ένα φόρουμ, και να αντικρίζεις κατάμουτρα την βλακεία του καθένα, δεν σε κάνει καλύτερα. Μόνο συντείνει ώστε να χαραμίσεις ακόμα περισσότερο τον χρόνο σου, αφήνοντας τον εαυτό σου στην ψευδαίσθηση της διαδικτυακής συλλογικής μέθης. Ασφαλώς παίζει ρόλο και η ποιότητα του κόσμου μέσα, ωστόσο, όπου υπάρχουν πλήθη, ο παράγοντας ποιότητα πέφτει κατακόρυφα. Παράλληλα, ενισχύεται η αίσθηση της ομοιομορφίας. Δες πόσο ωραία είναι που όλοι γράφουμε με τον ίδιο τρόπο, εκφραζόμαστε με τον ίδιο τρόπο, χαραμίζουμε τον χρόνο μας με τον ίδιο τρόπο!

Δείτε, ανήκουμε και μεις στο πλήθος, δεν είμαστε πια μόνοι!

Προς το παρόν διατηρώ έναν ειδικό λογαριασμό στο facebook, μόνο για το γκρουπ του ραδιοφωνικού σταθμού μας, χωρίς friends, χωρίς τίποτα, ίσα για να ενημερώνω τον κόσμο. Ίσως σε κάποια άλλη φάση γυρέψω πάλι την κοσμοσυρροή των κοινωνικών δικτύων, αυτό όμως θα γίνει όταν έχω φτάσει ξανά να αξιοποιώ τον χρόνο μου.

Τα blogs είναι διαφορετικά. Είναι η γωνιά μας. Είναι ένα προσωπικό σημείο επικοινωνίας, ξεχειλίζουν από την ατομικότητα μας. Στο blog είσαι ο εαυτός σου, αισθάνεσαι ελεύθερος να γράψεις και να εκφραστείς με όποιον τρόπο επιθυμείς. Δεν περιβάλλεσαι από σωρεία δήθεν επαφών, ανούσιων likes, κανόνες, αδιάφορα ποστ, αμφιλεγόμενες σχέσεις, κομπλεξικά trolls, ή δεν ξέρω και γω τι άλλο. Χωρίς αυτό να σημαίνει πως κάθε blog είναι όμορφο - υπάρχουν άφθονα blogs της κακιάς ώρας εκεί έξω. Ωστόσο, αυτό είναι το ίντερνετ σε τελική ανάλυση, αντανακλά την κοινωνική πραγματικότητα έξω από μας και την παιδεία που φέρει ο καθένας μέσα του.

Και για να λέμε τα πράγματα με τ' όνομα τους, η παιδεία που φέρει μέσα της η πλειοψηφία είναι για τον πούτσο καβάλα.

Όσο αφορά τους φίλους... Στο τέλος καταλήγεις με εκείνους τους λίγους, τους καλούς. Τα άτομα με τα οποία μοιράζεστε μια σχέση ειλικρίνειας, και ας είναι μετρημένα στα δάχτυλα του ενός χεριού. Μην τρέφεις ψευδαισθήσεις - πάντα λίγοι είναι εκείνοι που μένουν. Και η λύση δεν βρίσκεται στο να απλώνεις συνεχώς τα χέρια σου, σαν χταπόδι, προς όλες τις κατευθύνσεις, μπας και αποκτήσεις έτσι περισσότερες παρέες. Γιατί ποιός είπε πως η ποσότητα ταυτίζεται με την ποιότητα? Και είναι τόσο ενοχλητικός ο θόρυβος της πόλης, των πολλών, η οχλαγωγία, ο σαματάς του πλήθους...

Μόνο για λίγους λοιπόν! Οι υπόλοιποι ας προσπεράσουν!

Κατα τ' άλλα επιθυμώ να αξιοποιήσω τον προσεχή καιρό μια χαρακτηριστική πτυχή του κουνελο-λαγουμιού μου: εκείνη των βιβλίων. Γιατί, μέσα σ' όλα, η χρονιά που πέρασε με βρήκε να διαβάζω λιγότερο σε σχέση με τις περασμένες. Και λίγα πράγματα συγκρίνονται με την ομορφιά των βιβλίων, της μουσικής, ή μιας καλής ταινίας. Ασφαλώς η καλή παρέα είναι ένα από αυτά, ωστόσο εκείνη άλλοτε υπάρχει, άλλοτε όχι. Άλλοτε είναι διαθέσιμη, άλλοτε δεν είναι. Ενώ η μουσική ή τα βιβλία, είναι πάντα εκεί για σένα, αρκεί να τους δώσεις σημασία. Αρκεί να προτιμήσεις αυτά, από κάποια άλλη ανούσια ασχολία.

Και, πιστέψτε με, το λαγούμι μου ξεχειλίζει από άφθονα έντυπα καλούδια, κάποια εκ των οποίων μου αρέσει να διαβάζω δεύτερη και τρίτη φορά - συχνά το δεύτερο ανάγνωσμα είναι περισσότερο απολαυστικό. Ορισμένες φορές πιάνω τον εαυτό μου να διαβάζω τρία και τέσσερα βιβλία ταυτόχρονα - κάτι που είναι ύπουλο, μια που ενέχεται ο κίνδυνος να μην τελειώσω κανένα στο τέλος, και να προχωρήσω σ' ένα πέμπτο!

Αυτό το καλοκαίρι λοιπόν προβλέπεται να είναι ένα καλοκαίρι τίγκα στο διάβασμα! Θεωρώ πως οι φωτογραφίες από το δωμάτιο-λαγούμι μου είναι ενδεικτικές... Σωροί από βιβλία, περιοδικά και κόμικς, βουνά που περιμένουν ορειβάτες...

Κι άλλα βιβλία...

ΚΙ ΑΛΛΑ βιβλία. Ανάμεσα τους, διακρίνεται στην βιβλιοθήκη μια τιγρέ βυζαρού γκόμενα και μια μάσκα-αναμνηστικό από την παράσταση του "The Wall".

Τα βιβλία βασικά δεν χωράνε στις βιβλιοθήκες και φτάνουν να γίνονται σωρός πάνω στο τραπέζι.

Ή και κάτω απ' το τραπέζι!

Και για να εστιάσω σε δύο συγκεκριμένα που έτυχε να βρίσκονται σε πρώτο πλάνο... Νίτσε από τη μία, Μίκυ Μάους από την άλλη. Καλώς ορίσατε στον κόσμο του κούνελου...

Αυτά που λέτε! Καιρός να το κλείνω, σιγά σιγά...


Ας επιστρέψουμε στην εικόνα που περιέγραψα στην αρχή του κειμένου. Εκείνη με την ήσυχη παραλία και την απαλή βροχή. Θα ταίριαζε και ένα βιβλίο, κάπου εκεί πιο πέρα.

Είναι όμορφες οι παραλίες με κόσμο, όπως είναι όμορφες οι μεγάλες παρέες και τα συνεχή ξεφαντώματα. Ωστόσο αυτά δεν είναι πάντα εκεί για σένα. Πιθανό η παραλία σου να αδειάσει. Δεν υπάρχει λόγος να αποχωρήσεις με σκυμμένο το κεφάλι, πόσο μάλλον να το χώσεις μες στην άμμο, σαν αποθαρρυμένος στρουθοκάμηλος! Προσπάθησε να αντλήσεις από την ησυχία που προέκυψε. Αξιοποίησε την. Πέρνα καλά με την πάρτη σου. Kαι τους δύο-τρεις ανθρώπους που γουστάρεις. Και αν ρίξει μια ψιχάλα, μια καλοκαιρινή βροχή, δες την θετικά. Παρατήρησε πόσο όμορφη είναι, πόσο ιδιαίτερη είναι, μέσα στην διαφορετικότητα της, μέσα στην ατέλεια της ανομοιομορφίας της.


Υπόσχομαι στον εαυτό μου, στη γούνα και στα μεγάλα μου, μακριά αυτιά, οι μέρες αυτού του καλοκαιριού να μην πάνε χαμένες.

~