Η Επέλαση του Πολέμαρχου!

~

Έργο του μεγάλου Frank Frazetta

Λύκειο. Πέτρινα χρόνια. Για ορισμένους μια εποχή από την οποία έχουν να θυμούνται τους πρώτους τους έρωτες, τις παλιές παρέες, τις κλασικές πενθήμερες εκδρομές, τις πρώιμες νυχτερινές εξορμήσεις, όλα αυτά συνδεδεμένα με το διάβασμα, τις εξετάσεις, τα φροντιστήρια και το άγχος. Και την κλασική σύγχυση της εφηβείας. Μια μεταβατική περίοδος, στην διάρκεια της οποίας ο έφηβος επιθυμεί να εκτοπίσει οριστικά οτιδήποτε τον συνδέει με την παιδική του ηλικία και να ενταχθεί επάξια στον κόσμο των ενηλίκων. Τα κορίτσια θέλουν να γίνουν γυναίκες, τα αγόρια πασχίζουν να γίνουν άντρες.

Ανάμεσα στην επιθυμία και στην πραγματοποίηση της θα μεσολαβήσουν πολλά ακόμα χρόνια, ωστόσο ο έφηβος δεν είναι υποχρεωμένος να το γνωρίζει αυτό. Για ορισμένους, η ενηλικίωση δεν έρχεται ποτέ.

Τα χρόνια του Λυκείου για μένα υπήρξαν ιδιαίτερα σκληρά, μια απότομη προσγείωση σε έδαφος με αγκάθια, μετά τις ανέμελες πτήσεις της παιδικής μου ηλικίας και των πραγματικά όμορφων χρόνων του Γυμνασίου. Έτυχε. Είχε προκύψει βλέπετε ένα θέμα υγείας που με έβαλε σε άφθονες δοκιμασίες, και το οποίο θα μπορούσε να είχε απλά αποφευχθεί αν οι γιατροί τότε δεν είχαν πάρει κάποιες απαράδεκτες, λανθασμένες αποφάσεις. Δοκιμασίες που κράτησαν χρόνια. Νοσοκομεία, φάρμακα, γιατροί και επεμβάσεις...

I'm just a Child of the Damned...

Αυτά όλα την ίδια περίοδο που πάσχιζα να τα βγάλω πέρα με τα μαθήματα και τον ατελείωτο φόρτο εργασίας για τις πανελλαδικές. Σκληρά χρόνια... Δεν ήμουν ο ίδιος όταν τελείωσα το Λύκειο, σε σχέση με τρία χρόνια πριν. Είχα αναπτύξει ένα νέο, σκληρότερο, κυνικό δέρμα, μια διαφορετική αντιμετώπιση απέναντι στα πράγματα. Ποτέ άλλοτε δεν είχα κλειστεί τόσο στον εαυτό μου, όσο τότε. Οι παρέες λιγόστεψαν, οι ως τότε εβδομαδιαίες εξορμήσεις μου για μπάσκετ τέλειωσαν, τα φλερτ με τα κορίτσια καταλάμβαναν πλέον περισσότερο τον τομέα της σκέψης μου παρά την πραγματικότητα. Διακοπές, εκδρομές και βόλτες, ελάχιστα πράγματα. Για πρώτη φορά αισθάνθηκα τόσο έντονα εκείνη την αναπόφευκτη κατάσταση της μοναξιάς, και το αίσθημα της αδικίας με έπνιγε. Γιατί σε μένα?

I feel the pain inside my heart
Like a knife it tears me apart
My tears they shed I have no one
God, please tell me what i have done

I see myself I am a man
Just like you and all of your friends
My heart so warm shattered like glass
Don't know how much longer I can last

Alone again! I'm . . . alone again!
Alone again! I'm . . . alone again!
Well that's how it will be 'til the end.

Τα βιβλία φαντασίας και τα παιχνίδια ρόλων υπήρξαν η βασική διαφυγή, η είσοδος σε έναν μαγικό, υπέροχο κόσμο: εκεί γινόμουν ο μάγος που πάντα επιθυμούσα και άλλαζα με ένα απλό ξόρκι όλα όσα με στεναχωρούσαν, όλα όσα πήγαιναν στραβά και βρίσκονταν πέρα από τον έλεγχο μου.

Οι χαρακτήρες της σειράς "Dragonlance", την οποία είχα λιώσει στο Λύκειο - πολλά χρόνια πριν μεταφραστούν τα βιβλία στα ελληνικά

'Ηταν όμως και η εποχή που συνειδητοποίησα για πρώτη φορά πως απέναντι στην γενικευμένη γελοιότητα που συναντούμε γύρω μας, μπορούμε αν θέλουμε να αντιδράσουμε. Μπορούμε - δεν το κάνει ο καθένας, ενώ μερικοί το κάνουν χωρίς να ξέρουν καλά καλά τον λόγο. Εδώ που τα λέμε, "έφηβος" και "αντίδραση" είναι λέξεις σχεδόν ταυτόσημες, ο μέσος έφηβος πρώτα αντιδράει και μετά σκέφτεται τον λόγο.

Θυμάμαι πάντως πως ο πειθήνιος, ως τότε, μαθητής έφηβος κούνελος, στην τρίτη Λυκείου είχε γίνει αρκετά αντιδραστικό στοιχείο, με αποτέλεσμα η (σιχαμένη πραγματικά) φιλόλογος του να κοντεύει να τον αφήσει στην ίδια τάξη από απουσίες, και να του έχει βάλει τον χαμηλότερο βαθμό σε όλο το τμήμα - μετά βίας πάνω από την βάση. Θυμάμαι πόσο την έγλειφαν εκείνην την φιλόλογο κάποιες συμμαθήτριες τότε, της γλυκομιλούσαν, την καλούσαν στο πάρτυ τους, και άλλα σχετικά. Μέλι γάλα, και η υψηλή βαθμολογία ήταν το επακόλουθο. 

Και τι έκανα? Την είχα γραμμένη, έγραψα στις πανελλήνιες έναν από τους μεγαλύτερους βαθμούς, και πέρασα με άνεση στην πρώτη σχολή της επιλογής μου, στο τμήμα Ψυχολογίας της Παντείου. Κάπως έτσι τακτοποίησα την σκύλα. Αλλά και όλα όσα με είχαν ταλαιπωρήσει τα χρόνια εκείνα.

Αισθανόμουν σαν τον πολεμιστή που είχε δώσει μια πραγματικά σκληρή μάχη και την κέρδισε. Όχι χωρίς απώλειες, όχι χωρίς σημάδια... Ήταν όμως νικητής, παροδικά έστω. Το μέλλον θα αποδείκνυε πως είχα πολλά να μάθω ακόμα, πως η ωριμότητα (την οποία δεν θεωρώ πως κατέχω ακόμα) συνιστά μια επώδυνη συχνά διαδικασία και όχι κάποιο ενδόμυχο χάρισμα, και πως η μάθηση ποτέ δεν σταματάει, πάντα ανακαλύπτουμε καινούργιες πτυχές του εαυτού μας, όμορφες ή άσχημες, αρκεί να επιθυμούμε να τις ανακαλύψουμε.

Τότε όμως είχα αρχίσει να συνειδητοποιώ πως, απέναντι σε κάποιες καταστάσεις, χρειάζεται να σκληρύνουμε λίγο το δέρμα μας... Είχα αρχίσει να διαπιστώνω, συγκρίνοντας με ορισμένους συμμαθητές μου, πόση απόσταση μπορεί  να υπάρχει ανάμεσα στην επιδεικτική "μαγκιά" που βγάζουν προς τα έξω κάτι αντράκια της κακιάς ώρας - αγαπημένη συμπεριφορά σε κάθε λογής "έφηβο", οποιασδήποτε ηλικίας - και στην πραγματικότητα της ενδόμυχης τους μαλθακότητας. 

The Hammer will Fall on you!
The Hammer will Fall on you!

Και η μουσική που άκουγα τον καιρό εκείνον ήταν τέτοια που με εμψύχωνε, μου παρείχε δύναμη, μου έδινε κουράγιο. Ήταν σκληρή επιφανειακά, είχε όμως μια ευαισθησία στο βάθος. Μιλούσε για πολεμιστές και δράκους, για πλάσματα παράξενα και απομονωμένα, σαν τα βιβλία που είχα αρχίσει να διαβάζω χρόνια πριν. Ανέλυε σκοτεινά συναισθήματα και μύχιες πλευρές της ανθρώπινης ψυχής, που τόσο με εξέφραζαν. Μου έδινε όμως κουράγιο σε δύσκολες στιγμές. 

Και αν αυτά ακούγονται κάπως μελιστάλαχτα και εξωραισμένα τώρα, σαν μια διαφημιστική μπροσούρα γραφικών οπαδών των Manowar, στα χρόνια εκείνα ήταν αυτό ακριβώς που αναζητούσα. Δεν ξεκίνησα να ακούω metal για να το παίξω σκληρός, για να πουλήσω μούρη στα κοριτσάκια, ή γιατί άκουγαν οι υπόλοιποι - δεν είχα ιδιαίτερες επαφές με τους γύρω μου ούτως ή άλλως, πέρα από τους λιγοστούς τότε φίλους μου. Ξεκίνησα να ακούω αυτή τη μουσική γιατί με εξέφραζε, τόσο σε επίπεδο μουσικό, όσο και σε επίπεδο στίχων.

Ακόμα και κείνοι οι "σατανικοί" στίχοι. Μου άρεσε που μιλούσαν έτσι απερίφραστα για την σκοτεινή μας πλευρά (τι είναι ο διάβολος αν όχι η ενσάρκωση σε κάποια μεταφυσική οντότητα των σκοτεινότερων ανθρώπινων πτυχών μας?)... Με φόβιζε λίγο, μα γούσταρα παράλληλα. Έτσι ένιωθα μέσα μου σε τελική ανάλυση, υπήρχε επιθετικότητα, υπήρχε θυμός, υπήρχε σκοτάδι. Οι στίχοι απλά ήταν οι δαίμονες μας που επιδίδονταν σε ξέφρενους χορούς μπροστά στα μάτια μας...

Now the evil of man
Had passed by the act of lucifer's kiss
And the evil broke loose
From the tombs of hell's fiery abyss
The devil was there
With the fire burning in the air
The demons they danced
And drank from the chalice they shared

Υπήρχε όμως και εκείνος ο άγουρος, εφηβικός ρομαντισμός, παρά τις δυσκολίες των καιρών. Θυμάμαι πόσο καψουρεμένος ήμουν με μια κοπέλα από ένα άλλο τμήμα, με την οποία μοιραζόμασταν το ίδιο θρανίο, όχι όμως και τις ίδιες ώρες. Την έβλεπα μόνο στις αλλαγές βάρδιας. Σχεδίαζα διάφορα καρτούν πάνω στο θρανίο, ξέροντας πως θα τα βλέπει κι αυτή. Την κοιτούσα όποτε αλλάζαμε βάρδια με βλέμμα ονειρικό, σαν υπνωτισμένος. Δεν μου έβγαινε να κάνω κάτι περισσότερο τον καιρό εκείνο. Παρακολουθούσα τις ωραίες της τάξης να τα φτιάχνουν με τους πιο δημοφιλείς, μα από απόσταση. Ένιωθα πως δεν ήταν του χεριού μου.

If you could feel the way I feel about you
Hear the things I say
If you could see the way I am without you
These Lost and Lonely Days


Tears for all the joy we had
Tears for all the pain
All the years I have to live
These Winter Tears, I'll cry for you until we meet again

Με τον διπλανό μου κάναμε ατελείωτες πλάκες στο μάθημα, το τελευταίο θρανίο που καθόμασταν ευνοούσε κάτι τέτοια. Ναι, ήταν ζόρικα χρόνια, υπήρξαν όμως και οι καλές στιγμές. Πάντα υπάρχουν, ακόμα και σε περιόδους που θεωρούμε δύσκολες, απλά μερικές φορές το συνειδητοποιούμε αρκετά μετά, αφού έχουν τελειώσει. 

Κάποια φάση, τον καιρό εκείνο, ένας καλός φίλος μου έδωσε να ακούσω τα πρώτα metal cd που άκουσα ποτέ. Απ΄αυτά προήλθε η πρώτη συλλογή μου σε κασέτα με μέταλ επιλογές. 

Ένα από τα συγκροτήματα που συμπεριέλαβα στην κασέτα, μία από τις πρώτες metal μπάντες που αγάπησα όσο ελάχιστες, ήταν οι Warlorld.

Και αυτούς τους Warlord είδα απόψε, live, για πρώτη φορά μετά από την πρώτη μου επαφή με την μουσική τους, δεκαπέντε χρόνια μετά. Πηγαίνω σε άφθονα live κάθε χρόνο, σπάνια όμως κάνω ειδική ανάρτηση γι' αυτά εδώ στο blog. Οι αναμνήσεις από τα πέτρινα χρόνια του Λυκείου με πλημμύρισαν βλέπετε. Έπιασα τον εαυτό μου να κοπανιέμαι, να χορεύω και να βροντοφωνάζω τους στίχους, θέλοντας ίσως να γκρεμίσω τα τείχη κάποιας δικής μου, παλιάς Ιεριχούς... 

Ο Bill Tsamis, ο αρχιμαέστρος των Warlord, ήταν αψεγάδιαστος. Ο Mark Zonder στα τύμπανα μοναδικός, το παίξιμο του αντηχούσε σαν άλλος Θωρ που χτυπάει το σφυρί ρυθμικά πάνω στην ασπίδα του. Η μπάντα όλη άψογη. Χάρηκα ιδιαίτερα τον ρέγκε-στάιλ μπασίστα!

Ήταν μια όμορφη βραδιά. Και για μια φορά ακόμη, τόσα χρόνια μετά, παρά τις όποιες δυσκολίες μπορεί να έχουμε αντιμετωπίσει, αισθανθήκαμε πάλι νικητές, για τις δύο περίπου ώρες που κράτησε το live...  Η μουσική σου μετέδιδε αυτήν την αίσθηση. Αυτή είναι η μαγεία της. Και εμένα προσωπικά, με ταξίδεψε πίσω στα παλιά. Έπιασα τον εαυτό μου να σκέφτεται σε πόσα έχω αλλάξει από εκείνα τα χρόνια του Λυκείου, και σε πόσα έχω μείνει ίδιος.

Τι έχω να προσθέσω για το τέλος? Κάποιες γενικές σκέψεις, που αφορούν όλους μας: Σύμφωνοι, θα υπάρξουν αντιξοότητες. Δεν θα σου πηγαίνουν τα πάντα θετικά. Μπορεί να χάσεις φίλους ή μια σχέση, μπορεί να φέρεις κακή ζαριά στον έρωτα. Ίσως δεν σου κάτσει εκείνη η δουλειά που ήθελες, ίσως αυτή που κάνεις τώρα να μην σε ικανοποιεί. Μπορεί να ψάχνεις και να μη βρίσκεις. Μπορεί να μην ζεις με τον τρόπο που πάντα ονειρευόσουν, ίσως περιβάλλεσαι από άτομα που σε πληγώνουν, ίσως πάλι να μην έχεις κανέναν, να είσαι μόνος. Μπορεί να αντιμετωπίσεις εσύ ή κάποιος που αγαπάς ένα θέμα υγείας - και αυτά, πίστεψε με, είναι τα πιο σημαντικά.

Μην το βάζεις κάτω. Ποτέ. Γιατί κερδισμένος δεν είναι εκείνος που νίκησε απαραίτητα στη μάχη... Αλλά εκείνος που αγωνίζεται και δεν σταματάει να αγωνίζεται. Γιατί ακόμα και αν κερδίσεις κάπου, πίστεψε με, θα προκύψουν νέες δοκιμασίες στην πορεία - νέες προκλήσεις και εμπόδια! Μην επαναπαύεσαι, μα να διεκδικείς πάντα το καλύτερο. Και αν είσαι αληθινός με τον εαυτό σου και όσους αγαπάς, να ξέρεις, θα βρίσκεις πάντα πολύτιμους σύμμαχους στον αγώνα. Ένας-ένας, δυο-δυο, θα βγαίνετε στην μάχη με χαμόγελο, και σαν κραδαίνοντας αόρατα σπαθιά θα πολεμάτε απέναντι σε κάθε εμπόδιο και κάθε αδικία... 

One by one, to the swords, to the guns!
Two by two, and away we go
Father and Son, heed the words we pray
Deliver us from Evil this day
Deliver us from Evil today









Ίσως πάλι είμαι ακόμα εμποτισμένος από το πνεύμα της μουσικής και γράφω όσα γράφω. Αγώνες και λοιπά. Μεθυσμένος στο άρωμα της μάχης, παραδομένος στην δίνη των αναμνήσεων!

Μα όταν μεθάει κάποιος λέει πάντα την αλήθεια. Σας χαιρετώ λοιπόν!

ΥΓ - Ήταν μια έκτακτη ανάρτηση, με αφορμή την συναυλία των Warlord και τα συναισθήματα που μου γέννησε. Θα ακολουθήσει εκείνη που ανέφερα την περασμένη φορά, η πολύυυυ μεγάλη και ιδιαίτερη! Και μετά θα ξεκινήσω κάποια νέα, όμορφα πράγματα εδώ στο blog. Μείνετε συντονισμένοι. ;)

Η Φατσούλα είναι γάτα με γούστο! ;)

~

Prelude...

~

Αυτή είναι απλά μια μεταβατική ανάρτηση. Μία γέφυρα σε δύο κόσμους. Η φευγαλέα ματιά σε μια περαστική φιγούρα του δρόμου, η θολή εικόνα μιας ανάμνησης που σκόρπισε, η πρώτη σταγόνα από το ποτήρι που ξεχείλισε. Το πέρασμα σε έναν νυχτερινό κόσμο, πλουμισμένο από την μεθυστική γεύση του ποτού, τους φευγάτους ήχους του σαξοφώνου και το προκλητικό άρωμα κάποιας γυναίκας.

Μπορεί να είναι απλά ένα φαντασιοκόπημα. Παιχνίδια με τις λέξεις, σαν εκείνες που βλέπεις να παρελαύνουν μπροστά στην οθόνη σου αυτή τη στιγμή. Παιχνίδια με σκοπό να σε ξεγελάσουν, να σε παγιδεύσουν σε κάποιο νόημα που ίσως δεν υπάρχει.

Όπως και να έχει, πρόκειται απλά για ένα πρελούδιο στην ανάρτηση που ακολουθεί. Την οποία ξεκίνησα να γράφω πριν λίγες μέρες και δεν έλεγα να σταματήσω. Στο τέλος το κείμενο βγήκε τεράστιο, ξέρετε, από κείνα που συνήθως διαβάζονται σε δόσεις. Κάτι μεταξύ αφήγησης σε στυλ διηγήματος από τη μία, και καταγραφής απόψεων στο γνώριμο στυλ μου από την άλλη, ουσιαστικά πρόκειται για πολλές αναρτήσεις σε μία. Γενικά, περίεργο κείμενο. Το διασκέδασα. Θα το ανεβάσω τις επόμενες μέρες και θα το αφήσω αρκετό καιρό πρωτοσέλιδο στο blog, λόγω έκτασης και μόνο. Θεώρησα πως ταιριάζει αυτή η μίνι εισαγωγή. Ίσα για να μπούμε στο κλίμα.

Κλείνω αυτό το πρελούδιο με έναν πολύ αγαπημένο μου καλλιτέχνη.


There's a winner in every place
There's a heart that's beating in every page
The beginning of it starts at the end
When it's time to walk away and start over again








~

Ο Βασίλης Ραφαηλίδης για τη Χούντα και το Πολυτεχνείο...

Αρκετοί από σας γνωρίζετε τον Βασίλη Ραφαηλίδη. Ίσως έχετε διαβάσει και ορισμένα από τα βιβλία του, με πρώτο και καλύτερο την "Κωμικοτραγική Ιστορία του Νεοελληνικού Κράτους". 

Πριν λίγο μόνο έπεσε το βλέμμα μου σ' ένα άρθρο, από το οποίο και επέλεξα να αναπαράγω ορισμένα αποσπάσματα. Ουσιαστικά περιλαμβάνει κάποια από τα γραπτά του Ραφαηλίδη σχετικά με την περίοδο της Χούντας, και το πόσο υπήρξε ή όχι ουσιώδης αντίσταση εκ μέρους του ελληνικού λαού. Όπως συνηθίζει, ο Ραφαηλίδης μιλάει πέρα από ρομαντικές εξιδανικεύσεις. Δεν θα ξεχάσω ένα σχετικό ντοκυμανταίρ που είχα δει, με θέμα του την περίοδο της Χούντας, στο οποίο σταματούσαν περαστικούς στο κέντρο τον καιρό εκείνο, τους ρωτούσαν για το καθεστώς, και εκείνοι χαμήλωναν το βλέμμα και έλεγαν απολογητικά στην κάμερα: "Δε μπορώ να πω κάτι, λυπάμαι". Και έφευγαν.

Πηγές του άρθρου [σημείωση 2017: το οποίο δημοσιεύτηκε πριν μερικά χρόνια στη LIFO, μα δεν υπάρχει πλέον] τα βιβλία του Ραφαηλίδη "Μνημόσυνο για Έναν Ημιτελή Θάνατο" και "Κωμικοτραγική Ιστορία του Νεοελληνικού Κράτους" (ένα εξαιρετικό έργο, μια ωμή, ρεαλιστική ματιά στη νεοελληνική ιστορία, που συνιστώ να διαβάσετε οι πάντες, χωρίς δεύτερη σκέψη).

Ο Τσε είχε πει κάποτε πως "οι συνθήκες κάνουν τον επαναστάτη". Δεν επιλέγουν όμως τον ίδιο δρόμο όλοι, ακόμα και αν οι συνθήκες το επιτρέπουν. Οι Έλληνες χρειαζόμαστε περισσότερη παιδεία, μεγαλύτερο ήθος και λιγότερη "αγανάκτηση". Είναι εύκολο να πουλάς αντίσταση στα λόγια, ακόμα ευκολότερο να δείχνεις με το δάχτυλο αριστερά και δεξιά, προς όλους τους "υπαίτιους του κακού". Είναι όμως δύσκολο να στρέψεις ευθύνες προς τον ίδιο σου τον εαυτό...

Ακολουθούν κάποια αποσπάσματα του Ραφαηλίδη.


«Το μεγάλο πλήθος παρέχει ασφάλεια. Όσους κι αν συλλάβουν, όσους κι αν σκοτώσουν, ξέρεις πως οι πιθανότητες να σου συμβεί κακό είναι περίπου ίσες με τις πιθανότητες να κερδίσεις τον πρώτο λαχνό του λαχείου. Ρισκάρεις λοιπόν, σχεδόν εκ του ασφαλούς κι έτσι ανέξοδα αποχτάς το δικαίωμα να παριστάνεις τον αντιστασιακό. Πού ήταν όλοι αυτοί οι καλοί άνθρωποι όταν τους είχαμε ανάγκη; Μα, περίμεναν να ξεθυμάνει η χολέρα που λέγεται χούντα για να βγουν από το καβούκι, αυτοί οι καλοί νοικοκυραίοι. 

Ο λαός της Αθήνας έβλεπε την χούντα να καταρρέει από τα ίδια της τα ανομήματα και μπήκε στον εύκολο αγώνα, έτσι για την τιμή των όπλων, που λέμε, και ίσα-ίσα για να λέμε πως την χούντα την έριξε ο λαός, τη στιγμή που και οι κότες ξέρουν εκείνο που καμώνονται πως δεν ξέρουν τα μουλάρια, ότι δηλαδή η χούντα έπεσε γιατί σάπισε. Γιατί, λοιπόν, σκοτώνονται να μαζέψουν τα σάπια φρούτα που κάθε χρόνο πέφτουν κάτω από το δέντρο του Πολυτεχνείου οι όψιμοι αντιστασιακοί; Και, βέβαια, δεν αναφέρομαι εδώ στους έτσι κι αλλιώς ζωηρούς έφηβους που, με κάθε ευκαιρία, το παίζουν επαναστάτες... ή περίπου. 

Βρισκόμουν από την πρώτη μέρα της δικτατορίας στον προθάλαμο της κόλασης και ήδη είχα αρχίσει να εξοικειώνομαι σιγά-σιγά με την ιδέα ενός θανάτου διά τυφεκισμού. Εκείνους τους πρώτους μήνες της αναγέννησης του φοίνικα από τις παλιές του στάχτες, που ξέμειναν από άλλους καιρούς, κανείς δεν ήξερε πως θα εξελιχτούν τα πράγματα.   

Οι αντιστασιακοί σε ένα χρόνο, όταν θα γίνει φανερό πως η χούντα είναι της πλάκας, θα πληθύνουν πολύ. Εύκολα αντιστέκεται κανείς όταν ξέρει πως τουλάχιστον η ζωή του δεν κινδυνεύει. Όμως, εμείς είχαμε αρχίσει την αντίσταση κατά της χούντας από την πρώτη κιόλας μέρα, χωρίς να νοιαστούμε και πολύ για τις συνέπειες της στράτευσής μας. Δεν ήμασταν μέλη της «Δημοκρατικής Άμυνας» που πάρα πολύ όψιμα αποφάσισαν να αντισταθούν κι αυτοί στη χούντα, κυρίως δια συνεδριάσεων. 

Όπως και να΄ναι, το καλοκαίρι του 1968 είμαι ελεύθερος, ύστερα από δέκα μήνες φυλακή. Εντάξει, ήμουν ελεύθερος, αλλά τι να την κάνω την ελευθερία χωρίς δουλειά, χωρίς τους φίλους που είχαν σκορπίσει εδώ και κει στην Ευρώπη, στα νησιά και στις φυλακές; Το πρώτο που σκέφτηκα ύστερα από μια εβδομάδα ελεύθερου βίου ήταν να κάνω κάτι κατεπειγόντως ώστε να ξαναμπώ φυλακή, ή έστω εξορία. Το σκέφτηκα μεν σοβαρά, όμως ήταν αδύνατο να έχω επαφή με κάποια αντιστασιακή οργάνωση. Αφενός γιατί οι αντιστασιακές οργανώσεις είχαν ήδη μετακομίσει στο εξωτερικό για να κάνουν από κει τουριστική αντίσταση εκ του ασφαλούς, και αφετέρου διότι ήμουν ήδη σεσημασμένος, και οι συνωμοτικοί κανόνες λεν να μην πλησιάζεις τους σεσημασμένους.

Στην πραγματικότητα δεν υπήρξε σοβαρή αντίσταση κατά της χούντας.

Η αντίσταση ήταν λίγο ως πολύ πλατωνική, εκτός απʼτην ηρωική μεν αλλά δυστυχώς αποτυχημένη απόπειρα του Αλέξανδρου Παναγούλη να σκοτώσει το δικτάτορα. Όλες οι προσπάθειες για οργάνωση ένοπλης αντίστασης έμειναν στα σχέδια, ενώ οι βομβιστικές ενέργειες κάποιων ζωηρών και ριψοκίνδυνων γίνονταν ερήμην των μεγαλυτέρων σε αριθμό αντιστασιακών οργανώσεων, του ΠΑΜ και του ΠΑΚ. Ούτε το πεπειραμένο ΚΚΕ ενέκρινε την βίαιη εξέγερση, τώρα που και τα αστικά κόμματα θα την επιθυμούσαν πολύ. Τελικά το πράγμα περιορίστηκε σε μία τουριστικού τύπου αντίσταση απʼτο εξωτερικό, όπου πρωταγωνιστούσε, όπως και στο κυρίως ειπείν θέατρο, η πληθωρική Μελίνα Μερκούρη, που το έπαιζε Πασιονάρια. 

Ακούστε τώρα και τον Γιώργο Σεφέρη στο περίφημο κείμενό του κατά της χούντας, γραμμένο το Μάρτιο του 1969 . Του χρειάστηκαν δυο χρόνια για να αποφασίσει  να μιλήσει, λίγο πριν πεθάνει : «Είναι μια κατάσταση (η χούντα) που όσες πνευματικές αξίες κατορθώσαμε να κρατήσουμε ζωντανές με πόνο και μόχθο πάνε κι αυτές να καταποντιστούν μέσα στο έλος, μέσα στα τελματωμένα νερά. Τώρα ξαναγυρίζω στη σιωπή μου...»

Γιατί κύριε; Είναι στάση πνευματικού ανθρώπου αυτή; "Είμαι ένας άνθρωπος χωρίς κανένα πολιτικό δεσμό και μπορώ να πω χωρίς φόβο και πάθος: Βλέπω μπροστά μου το γκρεμό που μας οδηγεί η καταπίεση. Αυτή η ανωμαλία πρέπει να σταματήσει. Είναι εθνική επιταγή..."  

Σύμφωνοι, σεβαστέ μου, μεγάλε ποιητή. Όμως και οι δικτάτορες για εθνική επιταγή μιλούν. Ποιες από τις δυο εθνικές επιταγές είναι η σωστή; Σας βεβαιώ καμία. Η δικτατορία δεν είναι λύση. Όμως ούτε η μεγαλόστομη αοριστολογία ενός σπουδαίου ποιητή που συνήθισε να κρύβεται πίσω απ` την αμφισημία της ποίησης είναι λύση. 

Πάντως ο Σεφέρης μίλησε. Ο Ελύτης δε μίλησε. Πάρα πολλοί δε μίλησαν.   

Ο Σπυρίδων Μαρκεζίνης, γνωστός και ως «πίθηκος», ήταν πολύ άτυχος. Διορίστηκε πρωθυπουργός την 8η Οκτωβρίου 1973, και ενάμιση μήνα μετά την ορκωμοσία του, εκδηλώνεται η εξέγερση του Πολυτεχνείου. Ήρθε στην εξουσία υποτίθεται για να εκτονώσει την κατάσταση και να κατασιγάσει τα πάθη μετά την εξέγερση της Νομικής, αλλά τα πάθη φούντωσαν εντελώς απροσδόκητα στο Πολυτεχνείο από την 14η Νοεμβρίου 1973 που αρχίζει η κατάληψη, μέχρι τη νύχτα του Σαββάτου προς Κυριακή της 17ης Νοεμβρίου, που τα τανκς θα σπάσουν την πόρτα και θα καταστείλουν την αυθόρμητη, αυτοκαθοδηγούμενη και ακαθοδήγητη από τα κόμματα φοιτητική εξέγερση.

 Σιγά σιγά, τις τρεις μέρες που κρατάει ο ξεσηκωμός, πλήθη λαού θα κατακλύσουν τον πέριξ του Πολυτεχνείου χώρο, περισσότερο για να συμπαρασταθούν βουβά στους φοιτητές, παρά για να αντισταθούν στη χούντα. Όμως το μήνυμα που θα σταλεί προς τη χούντα, εκτός από σαφές είναι και αιματηρό. Είναι κάμποσοι αυτοί που "πέφτουν" όχι ηρωικά, αλλά από αδέσποτες και από σφαίρες που ρίχνουν στο ψαχνό οι δύστυχοι επίστρατοι προς τρομοκράτησιν.

Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί η εξέγερση του Πολυτεχνείου ονομάστηκε έπος. Τούτη η αυθόρμητη παθητική αντίσταση στη χούντα έχει μάλλον έναν λυρικό παρά έναν επικό χαρακτήρα. Και η επέλαση των τανκς κατά των νεαρών αόπλων έχει περισσότερη σχέση με γκραν γκινιόλ μέσα στη νύχτα παρά με έπος.

Το «έπος» δημιούργησε εντελώς κατά λάθος μια «ηρωίδα», τη Μαρία Δαμανάκη, της οποίας ο ηρωισμός συνίσταται στην εκφώνηση - από το ραδιόφωνο των φοιτητών - των συνθημάτων και των ανακοινώσεων της συντονιστικής επιτροπής. 

Πάντως πολλοί είχαν την ευκαιρία να βάλουν υποψηφιότητα για πολιτικοί εκεί μέσα στο Πολυτεχνείο. Για τον Μίμη Ανδρουλάκη, τον Κώστα Λαλιώτη και τον Στέφανο Τζουμάκα, ηγετικά στελέχη της εξέγερσης, ο δρόμος προς τη Βουλή, την πολιτική σκηνή, το πολιτικό παρασκήνιο και την εν γένει ελληνική πολιτική αθλιότητα, ξεκινάει από κει.  Πράγμα που σημαίνει πως για την ανανέωση της ελληνικής πολιτικής ζωής σήμερα, πρέπει ίσως να υπάρξει και ένα δεύτερο Πολυτεχνείο, και ένα τρίτο και ένα τέταρτο, μέχρι που να πέσουν οι πολλές δημοκρατικότατες χούντες που προήλθαν απ' την διάλυση της μεγάλης χούντας.

Δεν πήγα ποτέ στο Πολυτεχνείο, ούτε μέσα ούτε έξω, ούτε τότε ούτε αργότερα. Δεν πήρα ποτέ μέρος στις προσκοπικές τελετές και τις ηλίθιες πορείες κατά την ημέρα της «επετείου του Πολυτεχνείου» τούτο το μεγάλο συλλογικό άλλοθι για την ηθική ανεπάρκεια ενός ολόκληρου λαού.»

Disco Dog Is Back, Bitches!

~

Ανάρτηση της τελευταίας στιγμής λίγο, αλλά δε βαριέσαι! ΑΠΟΨΕ ΒΡΑΔΥ (σήμερα είναι Πέμπτη, για όσους το διαβάζουν αυτό μέρες και μέρες μετά!), από την γνωστή ραδιο-φονική μας συχνότητα, ταξιδεύουμε σε ρυθμούς eighties και γυρνάμε πάλι πίσω σ' εκείνην την γνωστή Ντισκοτέκ, την Παλιά Ντισκοτέκ!

Ξεκινάμε στις 22.00 το βράδυ... Και, ως συνήθως, θα το πάμε μέχρι τελικής πτώσεως... Μάλλον θα τελειώσουμε κατά τις 2.00 τη νύχτα. Φορέστε λοιπόν τα πολύχρωμα και ΚΙΤΣ ρούχα σας, βάλτε και κείνη την άφρο περούκα στο κεφάλι, και συντονιστείτε στην μαγική συχνότητα του CReatures Radio, για μια βόλτα στην πιο αλλοπαρμένη δεκαετία όλων των εποχών, μια βόλτα που αναβλύζει άρωμα τσιχλόφουσκας!

Λινκ σταθμού

Θυμίζω πως μας ακούτε κάθε Πέμπτη στις 22.00, στην πιο αλλοπαρμένη μουσική εκπομπή που έχει γίνει ποτέ στα χρονικά. Κάθε βδομάδα με αφιέρωμα σε διαφορετικό είδος μουσικής και στην ιστορία του! Από τζαζ σε μέταλ, από ποπ σε gothic, από ρεμπέτικα σε ρέγκε, το φονικό κουνέλι (γιατί μιλάω για τον εαυτό μου σε τρίτο πρόσωπο?) επιθυμεί να δολοφονήσει κάθε στεγανό με τα μουσικά του μπασταρδέματα! Μια εκπομπή η οποία, όπως καταλαβαίνετε, απευθύνεται μόνο σε τρελούς. 

Όποιος προλάβει και δει έγκαιρα αυτή την ανάρτηση λοιπόν, συντονίζεται απόψε βράδυ! Και αν το δείτε αργά - χμ, ίσως και να ηχογραφήσω την εκπομπή και να την ανεβάσω εδώ, θα δούμε!

Α, έχουμε και γκρουπ στο facebook, για όσους έχουν λογαριασμό. Αυτό εδώ.

A. Μια που αναφέρομαι σε έναν "Disco Dog"... Με ρώτησαν λοιπόν: "εσύ κουνέλι δεν είσαι? ποιός είναι ο disco dog?". Χεχεχε. Ο Disco Dog είναι ένας σκυλάκος παιδιά, που του αρέσει να χορεύει! Και είναι ένα ταινιάκι κινουμένων σχεδίων που έφτιαξα, πριν τρία χρόνια, και έχω αναφέρει και παλιά στο blog. Σχεδιασμένο εξ' ολοκλήρου στο χέρι, με την παλιά, κλασική τεχνική των κινουμένων σχεδίων...

Ιδού λοιπόν η ιστορία του... :)







~

It's that time of the day once again... Time for Game Of Thrones!

~

Hey there! This is a Daenerys portrait that i made last year. How do you like it? You can find more of my artworks here. If you'd like to contact me about my work, feel free to send me a message or an email at alyxir81@gmail.com!

Σας αρέσει το πορτραιτάκι μου της μητέρας των δράκων, αξιέπαινης, ατίθασης και αξιογάμητης (ας λέμε τα πράγματα με το όνομα τους) Daenerys? Χαίρομαι. Πάμε στο θέμα μας τώρα... Προσοχή: το κείμενο που ακολουθεί αποπνέει γνήσια, αυθεντική, ανόθευτη, νερντίλα. Όποιος κατέχει την... μαγική αυτή ιδιότητα στο αίμα του θα καταλάβει. Οι υπόλοιποι ίσως απορήσουν - εγώ σας προειδοποίησα!

Το σκηνικό, που λέτε, είναι απλό: Είναι Δευτέρα και έχεις μόλις κατεβάσει το τελευταίο επεισόδιο του Game of Thrones. Μεμιάς ξεχνάς τα πάντα γύρω σου. Αν έχεις υποχρεώσεις, τις βάζεις στην άκρη. Ακόμα και η δουλειά μπορεί να περιμένει - αν πάλι δεν μπορεί να περιμένει, δουλεύεις έχοντας κατά νου τη στιγμή εκείνη που θα τελειώσεις επιτέλους, θα σταθείς μπροστά στον υπολογιστή σου και θα πατήσεις το μαγικό κουμπί του play. Σύντροφοι nerds, ώρα να ξεθηκαρώσετε τα ξίφη σας! Προσοχή μόνο, γιατί στον κόσμο του Game Of Thrones δεν επικρατεί πάντα ο ισχυρότερος, ο πιο δυνατός, ή ο πιο τολμηρός...

Εννοείται πλάθεις την κατάλληλη ατμόσφαιρα προτού κάνεις οτιδήποτε. Αν έξω είναι ακόμα μέρα, επιβάλλεται να κλείσεις όλα τα παvτζούρια - Game of Thrones και φως του ήλιου δεν κάνουν καλό συνδυασμό! Έχοντας εξασφαλίσει την απαραίτητη μαυρίλα γύρω σου, ανάβεις μια μικρή λάμπα, κατά προτίμηση από εκείνες τις ατμοσφαιρικές, με το χαμηλωμένο φως. Αρπάζεις κάτι να φας, χωρίς πολλά λάδια, κόκαλα και τέτοια όμως - δε πρέπει να σου αποσπάει το φαγητό την προσοχή από την οθόνη! Κανένα μπισκοτάκι, τίποτα τσιπς, κάποιο τοστάκι ενδεχομένως. Τέλος, χώνεσαι κάτω από τα σκεπάσματα, στον καναπέ ή στο κρεββάτι σου - και επειδή τέτοια εποχή πιάνουν οι ζέστες και τα σκεπάσματα μπορεί να αποδειχτούν βαριά, μια απαλή κουβερτούλα αρκεί και κάνει μια χαρά τη δουλειά της!

Κλειδαμπαρώνεις πόρτα. Κλείνεις τηλέφωνα. Πατάς το κλικ. Και για τα επόμενα 55 λεπτά της ώρας, μεταφέρεσαι σε έναν άλλο κόσμο!

Και όταν έχουν περάσει τα έρμα τα 55 λεπτά... Σκέφτεσαι πως ήταν πολύ λίγα τα ρημάδια. Άντε να περιμένεις άλλη μια βδομάδα για το επόμενο επεισόδιο. Και επειδή έχεις διαβάσει και τα βιβλία πάνω στα οποία είναι βασισμένη η σειρά, πιάνεις τον εαυτό σου να κάνει διάφορες συγκρίσεις... Αν έχεις χρόνο, ψαχουλεύεις μετά στο διαδίκτυο για reviews και κριτικές του επεισοδίου από άλλους fans, ίσως και να μοιραστείς τη γνώμη σου μαζί τους.

(σκέφτεσαι επίσης πόσο καμένος και πόσο ελεεινά nerd τύπος παίζει να είσαι, ξέρετε, από κείνους τους ατελείωτους σπασίκλες, αλλά το προσπερνάς πάνω στην αγνή σου πώρωση)

A ρε Robb. Αγαπάμε Jon Snow, καλή και η μαμά Cat, αλλά σαν τον King of the North δεν έχει.

Έτσι που λέτε παιδάκια. Ξεκίνησε και φέτος το Game Of Thrones και ήδη έχουν προβληθεί τα πρώτα τρία επεισόδια. Σε γενικές γραμμές θα τα χαρακτήριζα αρκετά ικανοποιητικά στην εξέλιξη τους - κάποιος που δεν γνωρίζει το περιεχόμενο των βιβλίων, ενδεχομένως να τα βρει κάπως "αργόσυρτα", όσο αφορά το pacing, μακρόσυρτες σκηνές χωρίς άφθονη δράση και μια γενικότερη ηρεμία κυριαρχεί ως τώρα, στην πλειοψηφία των σκηνών... Ωστόσο μπορώ να σας διαβεβαιώσω πως όσο προχωράει η season, οι ρυθμοί θα ανέβουν και θα γίνουν πράματα και θάματα... Όσοι είδατε το τέλος του τρίτου επεισοδίου πήρατε μια καλή γεύση νομίζω.

Δε χρειάζεται φόβο, απλά να του πείτε την κατάλληλη ατάκα. "Έχεις πολύ όμορφα μπλε μάτια, το ξέρεις?". Και κείνος θα συγκινηθεί, έτοιμος είναι στην εικόνα... Γιατί κατά βάθος, όλοι αγάπη γυρεύουμε.

Η αλήθεια είναι πως το πρώτο επεισόδιο της season δεν μου άρεσε τόσο, το δεύτερο και τρίτο όμως ήταν σαφώς ανώτερα, θεωρώ πως αν δεν κάνουν το ίδιο λάθος που έκαναν πέρυσι (να προσπαθήσουν δηλαδή να συμπεριλάβουν σε όσο δυνατόν λιγότερο χρόνο όσο περισσότερα γεγονότα από το βιβλίο γίνεται, καθώς και να αλλοιώσουν σημαντικά ορισμένα άλλα, τα οποία είχαν γίνει σχεδόν αγνώριστα στην οθόνη), τότε θα πάει καλά ως το τέλος. Το μυστικό της καλής μεταφοράς είναι απλό: πιστότητα στο βιβλίο - και να μη βιάζονται να τα χωρέσουν ΟΛΑ σε δέκα επεισόδια, γιατί απλά δεν θα τα καταφέρουν.

Για την ώρα πάει καλά, σε γενικές γραμμές. Ίσως καναδυο στοιχεία στην μεταφορά να τα προτιμούσα αλλιώς, ωστόσο τα θετικά είναι περισσότερα από τα αρνητικά. Και γενικά, νομίζω η φετινή σεζόν θα αποβεί καλύτερη από την περσινή - δεν ξέρω αν θα αγγίξει την πρώτη, που υπήρξε σχεδόν αψεγάδιαστη πραγματικά, αλλά βρίσκεται σε καλό δρόμο. Είναι θετικό γεγονός εξάλλου πως θα καλύψουν το πρώτο μισό μόνο του τρίτου βιβλίου (το Storm Of Swords), επομένως λογικά θα αποφύγουν τις πολλές βιασύνες... Δε βλέπω την ώρα να φτάσουμε στα τελευταία 2-3 επεισόδια, πραγματικά... Με ταράζει λίγο η σκέψη τους, δε ξέρω σε τι φάση θα βρίσκομαι όταν τα βλέπω, αλλά πραγματικά δεν μπορώ να περιμένω!

Η σκηνή αυτή από το πρώτο επεισόδιο παραμένει μία από τις καλύτερες της σειράς!

Δεν σας κρύβω ότι προβληματίζομαι λίγο ως προς την μελλοντική εξέλιξη της σειράς, καθώς τα βιβλία δεν έχουν τελειώσει ακόμα - ο George R.R. Martin τα γράφει με το πάσο του, κάτι θετικό από τη μία - όποιος βιάζεται σκοντάφτει - ωστόσο αν σκεφτούμε πως τα τρία πρώτα βιβλία γράφτηκαν σε διάστημα 6-7 χρόνων, και τα επόμενα 2 σε διάστημα 11 χρόνων, καθώς και το ότι αναμένονται άλλα δύο βιβλία ακόμα (σύμφωνα με τα λεγόμενα του συγγραφέα), αυτό συνιστά μια πηγή προβληματισμού... Προσθέστε σε αυτό το γεγονός πως τα τελευταία δύο βιβλία βρήκα πως ήταν ιδιαίτερα κουραστικά και αργόσυρτα σαν σαλιγκάρι που σέρνει το κουφάρι του.

Αλλά αυτές οι σκέψεις δεν μας αφορούν προς το παρόν. Η σειρά έχει να δώσει όμορφα σκηνικά ακόμα, γι΄αυτό να είστε σίγουροι. ;)

Σας λέει κάτι ο κύριος? Όχι? Δείτε την κάτω φωτογραφία...

The Hound: Ένας από τους αγαπημένους μου χαρακτήρες, αν και στο βιβλίο κατέχει σημαντικότερο ρόλο σε σχέση με τη σειρά ως τώρα

The Houses



Ας πω τώρα δυο λόγια για τους βασικούς (ως τώρα) οίκους της σειράς! Το κείμενο δεν περιλαμβάνει spoilers, διαβάστε ελεύθερα λοιπόν!

Α ρε Τύριον, είσαι κατηγορία από μόνος σου εσύ

The Starks: Ξεκινώντας, σου δίνεται η αίσθηση πως είναι οι πρωταγωνιστές. Οι βόρειοι, σκληροτράχηλοι Starks, με τον Λύκο ως έμβλημα, είναι η οικογένεια που συμπαθείς αμέσως. Σχεδόν έχεις την εντύπωση πως το "Song Of Ice And Fire" είναι η δική τους ιστορία.

Στην πορεία όμως διαπιστώνεις πως τα φαινόμενα απατούν. Οι Starks ενσαρκώνουν την εντιμότητα, σε έναν κόσμο ψευτιάς, δολοπλοκίας και απάτης. Και σε αυτόν τον κόσμο, μας τονίζει ο Μάρτιν, το θάρρος και η εντιμότητα δεν αποδίδουν πάντα στο τέλος. Σου προκαλεί μια διάθεση για αντιστοιχία με την δική μας πραγματικότητα... Είναι απορίας άξιο πως θα τελειώσει τη σειρά ο δημιουργός της, τι μηνύματα θα αφήσει στο φινάλε, γιατί ως τώρα τα κεντρικά μηνύματα που έχει περάσει (από τα 5 βιβλία) θα τα χαρακτήριζα ιδιαίτερα σκληρά, διαποτισμένα από βαθύτατο κυνισμό, στην πλειοψηφία των περιστάσεων... Ο κόσμος του Μάρτιν δεν είναι σαν εκείνον του Τόλκιν, που ο καλός απαραίτητα επιζεί και ο κακός κατακεραυνώνεται... Μερικές φορές ίσως και να το εξωθεί στα άκρα κιόλας. Μερικές φορές.

...Ίσως πάλι να έχει διαβάσει πολύ την δική μας, πραγματική ιστορία, και να έχει εμπνευστεί από εκεί. Γιατί κανένα fantasy έργο δεν είναι τόσο αιματοβαμμένο και σκληρό στο τέλος, όσο η τόσο τόσο αληθινή ανθρώπινη Ιστορία μας....

Σε ένα και μοναδικό επεισόδιο είδαμε την οικογένεια Stark, όλους μαζί. Θα τους ξαναδούμε άραγε?

Ο ίδιος πάντως, ως Stark fan ξεκίνησα, και έτσι θα καταλήξω μάλλον, ακόμα και αν ο κύριος Μάρτιν επιθυμεί να με ταλαιπωρήσει μέχρι τέλους... Γιατί μερικές φορές σ'αυτόν τον καταραμένο κόσμο είναι όμορφο να κάνεις τη διαφορά ρε γαμώτο. Να είσαι έντιμος, εκεί που όλοι κάνουν το αντίθετο. Υπάρχουν και ορισμένες γαμημένες αξίες ρε πούστη!

(οκ, μερικές φορές πρέπει να χρησιμοποιείς και το μυαλουδάκι σου βέβαια, ακούτε κύριοι Stark? Σας αγαπώ, αλλά ώρες ώρες με εκνευρίζετε, πανάθεμα σας)

Βλέμμα που θα μπορούσε να σημαίνει: 1) "Αλήθεια δε με γουστάρεις? Και νόμιζα πως σου άρεσαν τα λουλούδια που σου έστειλα"...  ή 2) "Αλήθεια, τελείωσε το παστίτσιο? Και νόμιζα πως θα αφήνατε και για μένα λίγο".... Και στις δύο περιπτώσεις μπορώ να σε καταλάβω, Jon Snow.

The Lannisters: Τα Λιοντάρια των Λάννιστερ, οι βασικοί αντίπαλοι των Σταρκ, εμπνευσμένοι από την ιστορία διάφορων αυτοκρατορικών οίκων της Αγγλίας και της Ρώμης, στην εποχή της παρακμής της... Στην λιτότητα και εντιμότητα των Stark, οι Lannister αντιτάσσουν χλιδή και διαφθορά. Προδοσίες, αιμομιξίες, πισώπλατες συμφωνίες, δίψα για χρήμα και εξουσία, ματαιοδοξία, καλλιέργεια τρόμου, όλες οι αρετές του ανθρώπου που ορέχτηκε την δύναμη συγκεντρωμένες στο πρόσωπο τους.

Και πίσω απ' όλα το χρήμα του μπαμπά Lannister από τη μία, και μια πανέξυπνη διπλωματία από την άλλη. Ναι, ο κόσμος του Μάρτιν απέχει πολύ από εκείνον του Τόλκιν...

Πατέρας που όλοι θα θέλαμε να έχουμε, από κείνους που περνάς ώρες και ώρες μαζί τους, συζητώντας, σπάζοντας πλάκα,  περνώντας όμορφα ρε αδερφέ

Μέσα σ' όλα και ο νάνος Tyrion, το μαύρο πρόβατο της οικογένειας, και ασφαλώς ένας από τους συμπαθέστερους χαρακτήρες της σειράς. Που φανερώνει πως, αν και δεν επιλέγεις το περιβάλλον στο οποίο θα μεγαλώσεις, μπορείς ωστόσο να επιλέξεις να κάνεις τη διαφορά μέσα του και να μην ακολουθήσεις και συ τον ίδιο δρόμο...

O σωστός άντρας γνωρίζει πως να κραδαίνει με αποφασιστικότητα το όπλο του...

Υπάρχουν πάντως αρκετοί υποστηρικτές των Lannisters, μ' αυτά και μ'αυτά. Θα σου μιλήσουν για την άφταστη διπλωματία τους, την πανέξυπνη τακτική τους, την καλή ζωή που κάνουν, μέσα στην χλίδα και την άνεση. Ποιός θέλει να ζει όπως οι Starks, θα σου πουν, στον παγωμένο βορρά, μέσα στα χιόνια και το κρύο? Συγκρίνονται αυτά με τις κατάφωτες, ανοιξιάτικες αυλές των παλατιών των Lannister, τα πλημμυρισμένα από το άρωμα της ηδονής?

Στην πορεία πάντως συνειδητοποιούμε πως οι Lannisters στο σύνολο τους απέχουν πολύ από τις αρχικές αποχρώσεις του μαύρου-άσπρου/καλού-κακού και πως στις τάξεις τους μπορεί κανείς να συναντήσει από τον πιο σιχαμένο, στον πλέον αξιοθαύμαστο χαρακτήρα... Είναι μια ενδιαφέρουσα οικογένεια, αν μη τι άλλο!

δύο πολύ αγαπημένα μεταξύ τους αδέρφια

The Targaryens: Βασικά ο λόγος εδώ για την μία, μοναδική επιζώσα Targaryen, την Daenerys, της οποίας το story-arc φαντάζει λες και εξελίσσεται σε έναν άλλο κόσμο, σε κάποια διαφορετική σειρά ίσως - είναι βλέπετε απομονωμένη, σε απομακρυσμένη ήπειρο, σε σχέση με τους υπόλοιπους.

Είναι όμως η Μητέρα των Δράκων και διεκδικητής του θρόνου. Ιστορικό ίσως κατάλοιπο εκείνης της αρχαιότατης Μητριαρχίας που υπήρχε στα προ-πολιτισμικά χρόνια της ανθρώπινης Ιστορίας, η παρουσία και μόνο της φέρνει κατά νου αρχαίες αμαζόνες και γυναίκες πολεμίστριες, χιλιετίες πριν λάβει το πάνω χέρι και απλώσει την κυριαρχία του ο πατριαρχικός πολιτισμός - ο οποίος επικρατεί και στον κόσμο του Μάρτιν.

Η Daenerys ανάμεσα σε άλλα είναι και μια κοπέλα που μεγαλώνει και ανακαλύπτει τον κόσμο γύρω της. Κουβαλάει και κείνη τις δικές της αξίες και συχνά εκπλήσσεται όταν διαπιστώνει πόσο αλλοιωμένα και διεφθαρμένα είναι τα πάντα γύρω της. Ευτυχώς για την ίδια, ορισμένοι άνθρωποι που έχει στο πλευρό της (όπως ο Jorah Mormont), κατέχουν την απαραίτητη εμπειρία που χρειάζεται για να την συμβουλέψουν και να την ωθήσουν να πάρει τις σωστές αποφάσεις... Το αν βέβαια θα αξιοποιήσει την βοήθεια τους ή αν θα κάνει του κεφαλιού της τελικά, είναι άλλη ιστορία. Είναι γεγονός πως η Daenerys μια κάποια μεγαλομανία την έχει, ειδικά στη σειρά νομίζω έχει φανεί αρκετά αυτό. Τίθεται επίσης το ερώτημα αν έχει την ωριμότητα που χρειάζεται για να διαχειριστεί ορισμένες καταστάσεις...

Πάντως έχει ωραίο κώλο. Αξιοχούφτωτο. Είναι κρίμα που δεν έχουμε δει ξανά σκηνές όπως εκείνη του πρώτου επεισοδίου, όταν η Emilia Clarke έμπαινε γυμνή στην καυτή μπανιέρα. ΗΒΟ, μη μας απογοητεύσεις.

Tι ωραία διακόσμηση. Μα δείτε τα ψηφιδωτά, τις πλουμισμένες από αναρριχητικά φυτά κολώνες, τις μεταξένιες τις κουρτίνες...

The Greyjoys: Οι Iron Islanders, οι σκληροτράχηλοι μα και παρηκμασμένοι Greyjoys διεκδικούν το δικό τους μερίδιο από την πίτα την εξουσίας. Έχοντας περάσει άφθονα χρόνια στην σκλαβιά, επιθυμούν να πάρουν ξανά την κατάσταση στα χέρια τους. Όπλο τους, η πολεμοχαρής τους ανατροφή και τα καράβια τους. Οι Greyjoys παραπέμπουν ουσιαστικά στους Βίκινγκς, οι οποίοι εξορμούσαν επίσης από τα νησιά τους και σκορπούσαν τον τρόμο με τις λεηλασίες τους...

Στην παρούσα φάση, βασικός χαρακτήρας είναι ο Theon, ένας γλοιώδης μα συμπαθής για κάποιον λόγο τύπος, ο κατεξοχήν ίσως χαρακτήρας της σειράς για τον οποίο δε μπορείς να πεις πως είναι "καλός" ή "κακός", μα ανήκει σε κείνη την ενδιάμεση, γκρίζα περιοχή.

"Γρουμφ, σκρουντ, μου φάγαν το μπιφτέκι μου!"

Προσωπικά πάντως, δεν δίνω δεκάρα για τους Greyjoys. Όσο και αν η αδερφή του Theon, η Yara (Asha στα βιβλία), φανερώνει διάφορα θετικά στοιχεία, θάρρος, αγωνιστικότητα, κλπ, που θα μπορούσαν να την κάνουν συμπαθή σε κάποιον.




The Tyrells: Στο ξεκίνημα της σειράς γνωρίζουμε μόνο τον "Ιππότη των Λουλουδιών", έναν... λουλουδάτο με τ' όνομα τύπο, κυριολεκτικά και μεταφορικά! Στην πορεία όμως εμφανίζεται σταδιακά και η οικογένεια του, και το πράγμα αποκτάει πραγματικό ενδιαφέρον...

Δεξιά η γιαγιά, στο κέντρο η εγγονή - δείτε βλέμμα και οι δυο τους, η μία κοιτάζει με ενδιαφέρον, ή άλλη χαμηλώνει τα μάτια, με ύφος όλο νόημα...

Από τον ηλιόλουστο νότο, μαθημένοι και αυτοί στην καλή ζωή, όχι όμως και στην βολή της εξουσίας, όπως οι Lannisters. Οι Tyrells ανήκουν στους καταλυτικούς συνδετικούς κρίκους της σειράς, σε ένα από τα σημαντικότερα της πιόνια. Η γιαγιά Tyrell από τη μία, και η εγγονή-αδερφή του Knight of the Flowers, η Margaery, από την άλλη, συνιστούν και τους βασικούς παίχτες.

Να πω εδώ πως η Margaery κερδίζει επίσης το βραβείο της γυναίκας με το πιο γατίσιο βλέμμα, από όλες στη σειρά.

Νιαααααρ.

The Baratheons: Ουσιαστικά ο λόγος γίνεται κυρίως για τον Stannis Baratheon, ο οποίος θεωρητικά είναι και ο νόμιμος διάδοχος του θρόνου, θρόνος του οποίου όμως στερείται. Στη μορφή του Stannis τίθεται το εύλογο ερώτημα, αν και πόσο τελικά ο νόμιμος κάτοχος της εξουσίας ισοδυναμεί με τον καλύτερο κάτοχο. Αδέρφια του Stannis, στο ξεκίνημα της σειράς, ο βασιλιάς Robert και ο μικρότερος (και "λουλουδωτός") Renly.

"Φοράω κέρατα, ναι. Μα δε με νοιάζει. Τα καμαρώνω". Αυτό θα πει άντρας με αυτογνωσία και ψύχραιμο χειρισμό της κατάστασης. Γιατί αν δεν μπορείς να αλλάξεις κάτι, ας το ευχαριστηθείς τουλάχιστον!

Στο πλευρό του Stannis μία από τις πλέον μυστηριώδεις φιγούρες της σειράς, η μάγισσα Μελισσάνδρα. Το Westeros (o κόσμος του Μάρτιν) έχει τις δικές του θρησκείες, ωστόσο η Μελισσάνδρα αντιπροσωπεύει μια νέα, μυστήρια θρησκευτική αίρεση, η οποία διαδίδεται όλο και περισσότερο. Παραμένει ένα ερωτηματικό αν η αίρεση αυτή ταυτίζεται με το "Κακό" ή όχι. Τα πράγματα στον κόσμο του Μάρτιν δεν είναι καθόλου απλά...

Πάντως, να πω την αλήθεια, ο Stannis της σειράς παρουσιάζεται πολύ περισσότερο μουνόδουλος σε σχέση με του βιβλίου. Όλο πίσω από τα φουστάνια της Μελισσάνδρας τρέχει! Πως θα γίνεις βασιλιάς αν σε κάνει ό,τι θέλει μία γκόμενα ρεεε!

Εμ, ναι, εντάξει. Με τα βυζιά έξω, άντε να μη σου κάνει μάγια η άλλη. Ούτε ξόρκια χρειάζεται, ούτε τίποτα. Είμαι σίγουρος πως ο Στάννις εδώ λέει: "δε πρέπει να κοιτάξω, όχι, δε πρέπει, καταραμένη!"

Στην πορεία εμφανίζονται κι άλλοι οίκοι (o oίκος των Martell από το Dorne για παράδειγμα, ή οι, χμ, πολυαγαπημένοι Freys, ή διάφοροι ακόμα μικρότεροι), ωστόσο εστίασα σε εκείνους, που, στην σειρά ως τώρα, έχουν διαδραματίσει τον σημαντικότερο ρόλο.

Γιατί τα έγραψα όλα αυτά πάνω?... Μα την αλήθεια παιδιά, είχα ξεκινήσει με την προοπτική να έκανα μια μικρή προς μέτριας έκτασης ανάρτηση, στην οποία θα εστίαζα κυρίως στο ότι βλέπω αυτές τις μέρες τη σειρά και πως αναμένεται καλύτερη συνέχεια σε σχέση με όσα είδαμε ως τώρα. Και έγραψα όλο το κατεβατό που είδατε! Στο χαλαρό κιόλας, έγραφα και δεν σταματούσα.

Κάτι που επιβεβαιώνει το αρχικό που τόνισα: έχουμε να κάνουμε με μεγάλο NERD παιδιά. Ο νερντοκούνελος.

Hooray for the nerds, hooray!!!

Αυτά τα ολίγα! Καλή υπόλοιπη σειρά να έχουμε και να γουστάρουμε λοιπόν! Α, αν τυχόν κάποιος από σας θέλει να σχολιάσει κάτι, παρακαλώ μη γράψετε spoilers στα σχόλια, για όσους διαβάζουν και είναι ανυποψίαστοι - ούτως ή άλλως το ίντερνετ είναι τίγκα σε αυτά, ε, ας μη γίνει και το blog μου μια ακόμα πηγή τους!

Winter is coming... (και ας έρχεται σε μας το καλοκαίρι, δε με νοιάζει - χειμώνας και μόνο χειμώνας!)

Back to the real world... :)

Edit: Και μια μπόνους φωτό για το τέλος! :P

~

Μεταμεσονύχτιες Σκέψεις....

~



Γιατί υπάρχουν εκείνες οι δύσκολες ώρες. Που μένεις μόνος με τις σκέψεις σου... Σκέψεις που σε ταλαιπωρούν, σκέψεις που σε βασανίζουν...

Γιατί όταν έχει πάει τρεις τα ξημερώματα βλέπετε... Είναι πολύ αργά για να πάρεις σουβλάκια.

Και ξεμένεις με ό,τι βρεις μες στο ψυγείο......

~

World Through Their Eyes...

~

Εντελώς τυχαία, ξεψαχνίζοντας κάτι παλιά αρχεία στον υπολογιστή, έπεσα στην πάνω φωτογραφία. Την είχα τραβήξει πέρυσι. Επέστρεφα σπίτι και σε κάποια φάση παρατήρησα μια αυλή, που λέτε. Το σκυλάκι και η γάτα έστεκαν εκεί, δίπλα-δίπλα, παρατηρώντας με περιέργεια τους περαστικούς. Πλησίασα διστακτικά, εκείνα όμως δεν έδειξαν να φοβούνται, ή να αγριεύουν - μόνο με παρατηρούσαν με έντονο ενδιαφέρον. Τα τράβηξα μια φωτογραφία και έφυγα, αφού τους έριξα μια τελευταία ματιά. Παρέμεναν εκεί, πλάι το ένα στο άλλο, έχοντας πάρει μια μάλλον χαλαρή στάση. "Yo, whassup dude?", ένα πράγμα.

Ποιός ξέρει τι σκέψεις τριβέλιζαν στο μυαλουδάκι τους. "Χμ, να ένας άνθρωπος". "Τι να είναι αυτό που κρατάει άραγε?". "Εσύ τι λες Γάτα?". "Ποσώς με ενδιαφέρει Σκύλε. Φαγητό δεν δείχνει να είναι, επομένως δεν δίνω δεκάρα".

Υπάρχουν στιγμές που αράζω στο κρεββάτι, με την γάτα μου αγκαλιά, και σκέφτομαι πόσο ωραία θα ήταν αν μπορούσε να μου μιλήσει. Να έρθει μια μέρα και να μου πει: "τι χαμπάρια ρε αφέντη? Ξέρω, κουφάθηκες τώρα που μίλησα στην γλώσσα σου, δεν το περίμενες, η αλήθεια είναι πως όλα τα ζώα μπορούμε - απλά επιλέγουμε να μην το κάνουμε".

Και εγώ θα ενθουσιαζόμουν σε πρώτη φάση. Θα σκεφτόμουν "τώρα που το ζωάκι μου μιλάει, έχω βρει το τέλειο παρεάκι, δεν χρειάζομαι τίποτα άλλο, θα τα λέμε οι δυο μας και θα περνάμε φίνα!". 

Μήπως όμως στην πορεία άρχιζαν τα ζόρια? Μήπως αν καταλαβαίναμε πλήρως ο ένας τον άλλον ξεκινούσαν οι καυγάδες, οι γκρίνιες, οι παρεξηγήσεις? "Αυτό το φαί έχει και αν σ'αρέσει βρωμόγατα!". "Ε δε με παρατάς και συ με το σκατοφαί σου, υπάρχουν απείρως καλύτερα αφεντικά από σένα εκεί έξω ξέρεις! Που νομίζεις πως επειδή έχεις ένα μπόι είσαι κάποιος!". "Ε, τράβα βρες τότε κάποιον άλλο καλύτερο!". Και τα λοιπά και τα λοιπά.

Υπάρχουν φάσεις που αισθάνομαι πως, στην μεγάλη αλυσίδα της Εξέλιξης, ο άνθρωπος συνιστά πολύ ατελέστερο ον σε σχέση με τα ζώα. Σύμφωνοι, ένας σκύλος ή μια γάτα δεν εξελίσσονται. Μένουν πάντα ίδια, όσες χιλιετίες και αν περάσουν. Θέλουν να τρώνε, να πίνουν, να κοιμούνται, να κάνουν βόλτες, να συνευρίσκονται, και να περνάνε τον καιρό τους χαλαρά σε τελική ανάλυση. Δεν παράγουν τέχνη, δεν γίνονται επιστήμονες, δεν κάνουν ταξίδια στο διάστημα. Το Βιβλίο της Μεγάλης Ιστορίας των Ζώων (αν υπήρχε) θα ήταν πολύ λιγότερο συναρπαστικό και ενδιαφέρον σε σχέση με το Μεγάλο Βιβλίο του Ανθρώπου. Βασικά δεν θα ήταν καν βιβλίο - λίγες σελίδες θα αρκούσαν για να αποτυπώσουν την ιστορία τους - η οποία θα μπορούσε να ήταν κάπως έτσι: "Κάποτε εμφανιστήκαμε και μεις στη Γη, που λέτε, γουστάραμε την όλη φάση γενικά, και είπαμε να αράξουμε. Από τότε βολοδέρνουμε εδώ κι εκεί, τρώμε, πηδάμε, γυρνάμε σε αγέλες, περνάνε τα χρόνια και δίνουμε την σκυτάλη στους επόμενους.". 

"Α, σε κάποια φάση εμφανίστηκαν και οι άνθρωποι. Με αυτούς το πράγμα ζόρισε κάπως. Μπλέξαμε σε διάφορες περιπέτειες. Ωχ αδερφέ μου, δε μ' άφηνατε στην ησυχία μου?".

Το σκυλάκι και η γάτα στην πάνω φωτογραφία κοιτάζουν πίσω από την καγκελόπορτα. Σε κάνουν να αναρωτιέσαι: είναι εκείνα που βρίσκονται πίσω από τα κάγκελα? Ή μήπως είμαι εγώ?

Ας πούμε ότι συνομιλούν, τα δυο ζώα μεταξύ τους. Θα μπορούσαν ίσως να έλεγαν κάτι τέτοια:

"Γουφ! Δες αυτόν, πως μας κοιτάζει ρε ψιψίνα. Λες και βλέπει κάτι αξιοπερίεργο. Που να ξερε ο ίδιος πόσο περίεργος δείχνει σε μας!"

"Ρε συ. Αναρωτιέμαι. Μπας και του φαίνεται παράξενο που εγώ κι εσύ στεκόμαστε έτσι δίπλα ο ένας στον άλλον, στο χαλαρό κι έτσι?"

"Που είναι το περίεργο σ'αυτό, δεν καταλαβαίνω..."

"Ε να μωρέ. Δεν έχεις ακούσει αυτό το "σαν τον σκύλο με τη γάτα", που λένε? Πως τάχα το είδος μου και το είδος σου δεν μπορούν να συνυπάρξουν?"

"Α ναι. Μα είναι εντελώς γελοίο! Εμείς οι δυο μεγαλώσαμε δίπλα, μαζί! Λογικό να γουστάρουμε ο ένας τη συντροφιά του άλλου! Τι σημασία έχει αν είσαι γάτα και γω είμαι σκύλος? Σύμφωνοι, θεωρητικά η φύση μας προορίζει για αντίπαλα στρατόπεδα, ωστόσο αν θέλουμε μπορούμε να υπερβούμε τη φύση - η ανατροφή και οι συνθήκες σε τελική ανάλυση παίζουν πολύ μεγαλύτερο ρόλο!"

"Ε ναι ρε συ. Κι όμως, στο είδος τους, που τάχα περνιέται για εξελιγμένο, δεν το έχουν ακόμα καταλάβει αυτό! Εμείς συνυπάρχουμε και ανήκουμε σε δύο διαφορετικά είδη. Εκείνοι αδυνατούν να συνυπάρξουν και ας είναι όλοι ένα! Λαοί, εθνικότητες, χρώματα, φυλές, φύλα, ομάδες, θρησκεύματα, κατηγορίες, στερεότυπα... Μόνο να μάχονται ο ένας τον άλλον γνωρίζουν! Και δες πόσο ζορίζονται να αφεθούν και να απολαύσουν ακόμα και τα απλά πράγματα της ζωής. Την παρέα, το φαγητό, το σεξ, το παιχνίδι, το άραγμα, την χαλάρωση. Όχι, πρέπει να ζουν μονίμως μέσα στο άγχος, τις εντάσεις, τις ενοχές, τον ανταγωνισμό και τις συγκρούσεις".

"Τελικά ρε συ Γάτα. Οι άνθρωποι είναι πολύ κατώτερο είδος. Τους λυπάμαι γαμώτο".

"Τι τα θες. Έχουν τη δύναμη και νομίζουν πως μας κάνουν ό,τι θέλουν. Που να ξεραν πόσο βαθιά μπορούμε να τους περιφρονήσουμε... Ε λοιπόν, εγώ δεν τους λυπάμαι καθόλου! Εκτός από ορισμένους που δείχνουν να νοιάζονται πραγματικά για μας. Νιαααρ. Εκείνους τους κάνω κέφι. Περνώ καλά μαζί τους μωρέ. Είναι ταλαίπωρα πλάσματα μεν, συγχυσμένα, μα έχουν μια κάποια καλοσύνη. Και μου αρέσει όπως με χαιδεύουν!"

"Ναι, και μένα μου αρέσει όταν παίζουν μαζί μου. Ξέρεις ρε συ Γάτα... Ο κόσμος έχει γίνει σαν σκατά με τους ανθρώπους μέσα, ωστόσο μια πλευρά μου τους γουστάρει. Να ξεραν μόνο πόσο πιο απλά είναι ορισμένα πράγματα... Και πόσο δύσκολα τα κάνουν".

"Δε βαριέσαι. Ίσως κάποτε το καταλάβουν. Στο μεταξύ εγώ λέω να πάω να λιαστώ. Μνιεεεερ. Έβγαλε καλό ήλιο. Τι λες, θα ρθεις?"

"Θα αράξω λίγο εδώ. Μπορεί να σκάσω μύτη μετά". 

"Οκ αγορίνα. Τα λέμε σύντομα. Μνιαααρ!"

...Κάπως έτσι τεντώθηκε η γάτα και πήγε να λιαστεί. Όπως έκαναν τόσες και τόσες γάτες, πριν απ'αυτήν, εδώ και χιλιάδες χρόνια. Τι σημασία έχει αν δεν κάνει κάτι πρωτότυπο, αν επαναλαμβάνει συνήθειες τόσων και τόσων αιώνων? Όταν έχεις ανακαλύψει που βρίσκεται η πραγματική ουσία, η ίδια η Εξέλιξη παύει να έχει σημασία....

Cheers μάγκες. 

~