Εθνική Υπερηφάνεια και Πασχαλινά Αυγά

~




Μμμμ, Πάσχα! Η κουνελίσια μύτη μου οσφρίζεται με ζωηράδα τον αέρα! Η γιορτή που όλοι ασχολούνται με μας τα κουνέλια και κανείς δεν ξέρει γιατί. Μας κάνανε καταναλωτικό είδος, μας φόρεσαν και φιογκάκια. Το Πάσχα σηματοδοτεί την απόλυτη αλλοτρίωση των κουνελιών. Δε θέλω να είμαι μέρος της μάζας. Μου τη σπάει το Πάσχα.

Αράζω στην πολυθρόνα μου και σκέφτομαι. Πέρασε λοιπόν άλλη μια Εθνική Γιορτή. Πέρασε γρήγορα όμως και δεν πρόλαβα να την γιορτάσω τόσο όσο ήθελα. Δεν πρόλαβα να αισθανθώ εθνικά υπερήφανος τόσο όσο ήθελα.

Ίσως φταίει γιατί δεν είδα φέτος τ' άρματα και τον περήφανο στρατό μας να παρελαύνει, υπο τους ήχους των εθνικών εμβατηρίων. Ίσως φταίει γιατί έχω μέρες να πάω στην Εκκλησία, να προσκυνήσω ευλαβικά τα εθνικά σύμβολα (γιατί ως γνωστόν Εκκλησία και Έθνος είναι ένα και το αυτό). Ακόμα και τώρα, που βάλανε την 25η Μαρτίου κοντά στο Πάσχα, ακόμα κι αυτό δεν ήταν αρκετό για να οδεύσω στην Εκκλησιά της Γειτονιάς. Προτίμησα μια Έβγα της Γειτονιάς. Ναι, έφαγα το πρώτο μου παγωτό. :)





Η φωτογραφίες με την - αληθινή πέρα για πέρα - εφημερίδα που βλέπετε, προέρχονται απο την κουζίνα της σχολής Ορνεράκη, όπου και εκτίθεται εδώ και χρόνια η ρετρό εφημερίδα που βλέπετε, και την οποία με περηφάνια σας παρουσιάζω. Δεν έχει σημασία αν το έτος της έκδοσης του συγκεκριμένου φύλλου είναι 1933, ούτε έχει σημασία αν γίνεται αναφορά σε πολιτικούς όπως ο Τσαλδάρης ας πούμε. Τα ονόματα και οι αριθμοί δεν παίζουν κανέναν ρόλο εδώ. Αυτό που έχει σημασία είναι το θέμα της, ο τίτλος της. Βλέπετε, δεν είναι άγνωστη στη χώρα μας η λέξη ΧΡΕΩΚΟΠΙΑ. Θα μπορούσαμε να πούμε μάλιστα, πως είναι μια απο τις λέξεις που την έχουν συνοδεύσει απο την γέννηση της ως σύγχρονο (γκουχ) κράτος. Αυτή, όπως και η λέξη ΔΑΝΕΙΑ. Η Ελλάδα είναι μια γκαμήλα που βαδίζει με τους δικούς της αργούς ρυθμούς, και κουβαλάει πάνω της συνέχεια τις καμπούρες της εξάρτησης και της χρέωσης. Μια γκαμήλα που προσπαθεί να πουλήσει και εθνική υπερηφάνεια κατα τ' άλλα, αντί να στρώσει κάτω τον κώλο της και να αποκτήσει μια αξιοπρέπεια.

Πως να μην νιώθουμε εθνικά υπερήφανοι λοιπόν. Πως να μη πανηγυρίσουμε και μεις, υψώνοντας με ζέση τη σημαία στα μπαλκόνια και στ' αμάξια μας.





Ξέρετε, αναρωτιόμουν. Η εθνική γιορτή αφορά την επέτειο απο μια απελευθέρωση, που έγινε πριν δυο αιώνες. Σκεφτόμαστε τους εθνικούς ήρωες, τους οπλαρχηγούς με τις μουστακαλάρες τους και τις φουστανελάρες τους και νιώθουμε πως κουβαλάμε μέσα μας το αίμα σπουδαίων αγωνιστών. Αυτά όσο εμείς πίνουμε τη φραπεδιά μας και κατηγορούμε πάντα τους "άλλους" για τα τωρινά προβλήματα μας.

Εθνικές γιορτές υπάρχουν παντού, σε όλους τους λαούς. Αν προσέξετε τους εθνικούς ύμνους των περισσοτέρων χωρών, κάνουν λόγο για "αίμα" και "ιερό χώμα" και "σπαθιά" και "μάχες". Πόλεμος, πόλεμος και σφαγή. Και φυσικά κάθε πόλεμος έχει και δύο πλευρές που αντιμάχονται. Τον "καλό" και τον "κακό". Ορίζουμε τους εαυτούς μας ως έθνος με βάση τους "εχθρούς" μας. Και αυτό κάνουν όλα τα έθνη, που υψώνουν τους εαυτούς τους πάνω απο τα υπόλοιπα, και αποκτούν έτσι κάποια αίσθηση εθνικής ταυτότητας. "Είμαστε εμείς που είμαστε γιατί δεν είμαστε οι ΆΛΛΟΙ". Οι Άλλοι, ο Εχθρός, ο Ξένος.


Τι θα ήταν αυτή η χώρα χωρίς τους "άλλους" όμως? Τους οποίους για άλλη μια φορά φανερώνει πόσο ανάγκη έχει, τώρα που τα χρειάζεται με την οικονομική κατάσταση να βρίσκεται στον πάτο? Ναι Ελληνάρα μου, κάποιοι ωραίοι άνθρωποι κάποτε αγωνίστηκαν για μας, και είμαστε περήφανοι. Ο αγώνας τους θα ήταν εις μάτην όμως αν κάποιοι άλλοι, όχι τόσο ωραίοι αλλά πρακτικοί άνθρωποι δεν έβρισκαν διάφορα συμφέροντα στην απελευθέρωση αυτού του λαού και στη μετατροπή του σε Κράτος. Οι ίδιοι που τώρα βρίσκουν πως είναι συμφερότερο για την Ευρώπη και το νόμισμα της να βοηθήσουν - για άλλη μια φορά - αυτή τη χώρα.

Και σε τελική ανάλυση, αγωνιστές της ελευθερίας υπήρξαν παντού, σε όλες τις εποχές και όλους τους τόπους. Οι αγωνιστές του '21 δεν ξεφύτρωσαν απο παρθενογένεση. Θα υπήρχε η επανάσταση του '21 αν δεν είχε προηγηθεί μια Γαλλική Επανάσταση? Ή μια Αμερικάνικη Επανάσταση? Ή οι ιδέες που τις ενέπνευσαν, όπως εκείνες των Διαφωτιστών? Ή οι συγκεκριμένοι γεωπολιτικοί παράγοντες που έπαιξαν τον δικό τους, πολύ σημαντικό ρόλο στο να γίνει ό,τι έγινε?

Αλλά εμείς, όπως και κάθε λαός, μιλάμε για τον ΔΙΚΟ ΜΑΣ ΑΓΩΝΑ, λες και είναι σημαντικότερος απο τους άλλους. Συνθέτουμε εθνικούς ύμνους για την ΔΙΚΗ ΜΑΣ απελευθέρωση, και δε δίνουμε δεκάρα για τους άλλους. Προσοχή, ό,τι λέω αφορά όλους τους λαούς. Αρκεί να θυμηθούμε όλον αυτόν τον αμερικάνικο πατριωτισμό για παράδειγμα, ή τον γαλλικό, ή, ή... τα παραδείγματα είναι δεκάδες. Δεν υπάρχει ύμνος για την ελευθερία του Ανθρώπου. Υπάρχει μόνο Εθνικός Ύμνος για την Ελευθερία του συγκεκριμένου ανθρώπου. Του "δικού μας".





Γιατί όμως να μην τιμάμε τόσο τον έλληνα αγωνιστή, όσο και τον αμερικάνο, τον γάλλο, τον αφρικανό, τον ινδό, κλπ κλπ? Γιατί να μην υπάρχει μια παγκόσμια Μέρα για την Ελευθερία? Μια Παγκόσμια Γιορτή, ανάλογη με την 25η Μαρτίου, μόνο που θα είναι υπερεθνική. Α, ξέχασα. Έχουμε παγκόσμιες γιορτές. Λέγονται Πάσχα και Χριστούγεννα. Όχι εντελώς παγκόσμιες, αλλά έστω, αφορούν μια μεγάλη μερίδα του κόσμου. Και δεν σχετίζονται ακριβώς με την ελευθερία του ανθρώπου, εκτός αν συνυπολογίζεται η απελευθέρωση απο τις αμαρτίες ως μορφή ελευθερίας...

Και γιατί να μην τιμάμε όχι μόνο εκείνους που κάποτε πολέμησαν, αλλά και εκείνους που φώτισαν με τις ιδέες, την επιστήμη και την τέχνη τους την ανθρωπότητα. Να έχουμε μια γιορτή απο τη μέρα της γέννησης του Λεονάρντο Ντα Βίντσι ας πούμε. Γιατί, περισσότερα κατόρθωσε ο Χριστούλης? (κουνέλι στιφάδο στο μενού, θα πέσει φωτιά να με κάψει βλέπετε)

Τελικό ερώτημα ενός αφελούς κούνελου. Γιατί πρέπει οι ρημαδοδρόμοι μας να παίρνουν όλα τα ονόματα εκείνων των σαχλών πολιτικών, οπλαρχηγών, πάλαι ποτέ αριστοκρατών και λεφτάδων?! Γιατί να μη δοθεί το όνομα ενός επιστήμονα σε έναν δρόμο. Ε, ναι, έτσι μου ρθε κι αυτό και το λέω. :P

Τις απαντήσεις τις ξέρω και τις ξέρετε φυσικά. Τα ερωτήματα είναι ρητορικά, έτσι, κουβέντα να γίνεται. Τουλάχιστον, ακόμα και σε περιόδους κρίσης, έρχονται παγκόσμιες γιορτές όπως το Πάσχα για να μας συσπειρώνουν και να μας θυμίζουν πάνω απ' όλα οτι ο Ιησούς είναι φίλος όλων μας. :)






Πάσχα και Ιδρωμένα Κορμιά σε Αρένες


Ε λοιπόν, κάποιοι όταν σκέφτονται το Πάσχα ο νους τους πάει στα πασχαλινά αυγά... άλλων ο νους πάει στην Εκκλησία, ή στη Νηστεία... άλλων στην Ανάσταση, ή ίσως και στο αρνί στη σούβλα. Μερικοί σκέφτονται τις λίγες μέρες άδεια που θα πάρουν απο τη δουλειά, ή την εξόρμηση τους έξω απο την πόλη.





Εγώ το πρώτο πράγμα που σκέφτομαι είναι πυρακτωμένα ΣΠΑΘΙΑ, ΣΠΑΘΙΑ ΚΑΙ ΑΤΣΑΛΙΑ. Το Πάσχα είναι ασφαλώς η πιο true γιορτή, με όλες αυτές τις ταινίες με τους Ρωμαίους, τους μονομάχους, τις αρματοδρομίες, τις αρένες με τα λιοντάρια, τα λυσσασμένα μουγκρητά τους, τα ιδρωμένα κορμιά των βιβλικών ηρώων (τύπου Σαμψών) και τα καλλίγραμμα γυναικεία σώματα των συμπρωταγωνιστριών τους, όπως αυτά διαγράφονται κάτω απο τα πέπλα και τις τηβέννους.

Τι σκατά σχέση έχουν όλα αυτά με το Πάσχα βέβαια (περαν της χρονολογικής συγγένειας με την περίοδο του Χριστού) δεν έχει σημασία, μη ρωτάτε, απλά ορμάτε. Και επειδή εγώ γουστάρω να το πηγαίνω παραπέρα το πράγμα, να ΝΙΩΘΩ το Πάσχα στο πετσί μου, έχω βάλει και βλέπω διάφορες καλτ επικές παραγωγές της δεκαετίας του '80, με θέμα φυσικά ΤΟ ΣΠΑΘΙ ΚΑΙ ΤΟ ΑΤΣΑΛΙ (cheers στον συναγωνιστή Lupin). Ταινιάρες όπως η κάτω, όπου ο ήρωας σώζει τη γκόμενα αποκεφαλίζοντας έναν έναν τους βάρβαρους βιαστές, για να πάει να την ξεσκίσει ο ίδιος μετά - και με τη θέληση της βέβαια!





Και μια που έχουμε μπει σε πραγματικά πασχαλινή διάθεση τώρα, πάρτε εδώ ρε και ΑΙΣΘΑΝΘΕΙΤΕ. Τότε που τα videogames μπορεί να μην είχαν γραφικά και τεχνικά χαρακτηριστικά της προκοπής, είχαν όμως ΨΥΧΗ.





Τα λόγια εδώ είναι περιττά. Απλά αφεθείτε στη μαγεία του!!!





(ναι, η σημερινή ανάρτηση είναι εντελώς ό,τι να 'ναι, το αναγνωρίζω :PPPP)


# Όσο αφορά τα κουνέλια και το Πάσχα... για να κλείσω όπως άρχισα, και να δώσω στο κείμενο μια ψευδαίσθηση συνοχής.... ορίστε μερικά πασχαλινά κουνέλια ακόμα. Που πάνω απ' όλα έχουν αξιοπρέπεια.







Αυτά για σήμερα. Να είστε όλοι/ες καλά και να προσέχετε. Καλό Πάσχα!!!!!!






~

Χάρης και Πάνος Κατσιμίχας, σαν τα Παλιά τα Καλοκαίρια...

~



Δέκα χρόνια είχα να σε δω, μα σε συνάντησα ξανά μια Κυριακή... Ή πιο σωστά, ένα Σαββατόβραδο. Το αυριανό. Η βραδιά που ο Χάρης και ο Πάνος Κατσιμίχας θα ερμηνεύσουν ξανά μαζί μετά απο δέκα χρόνια τα τραγούδια τους, τα τραγούδια που αγαπήσαμε, τα τραγούδια που ακόμα ακούμε και πονάμε, ακόμα ακούμε και γελάμε, τα τραγούδια που γουστάρουμε.

Η μουσική του Χάρη και του Πάνου μου φέρνει στο νου εικόνες, εικόνες και μυρωδιές. Μυρωδιά απο κόκκινο κρασί, εικόνες απο νυχτερινά καλοκαίρια σε κάποια παραλία. Στιγμές ξέγνοιαστες, ζεστές, παρεϊστικες. Ήχοι απο μια φυσαρμόνικα και μια κιθάρα στο βάθος, που όλο και δυναμώνει. Και ένα παραμύθι, απο κείνα που είναι γραμμένα για ενήλικες, απο κείνα που οι ενήλικες δε μπορούν να καταλάβουν....






Αυτή η μουσική μου φέρνει στο νου ακόμα γλυκά φιλιά, θερμές αγκαλιές, υποσχέσεις παντοτινού έρωτα. Τον έρωτα της πρώτης νιότης, εκείνον που βλέπει τον κόσμο με μάτια που λαμπυρίζουν σαν αστέρια, εκείνον που είναι γεμάτος προσδοκίες και δέχεται να κάνει τις μεγαλύτερες θυσίες για το αντικείμενο της αγάπης του.





Εκείνον απο τις αιώνιες πληγές του οποίου αναβλύζει μουσική, μουσική θυμωμένη, μουσική πληγωμένη, μουσική απορημένη. Γιατί αναρωτιέται, όπως αναρωτηθήκαμε όλοι μας γιατί τις πρώτες φορές που δεχτήκαμε τις μαχαιριές του. Στο τέλος μένει μονάχα η νύχτα, η νύχτα για να μας καλύψει, να μας κρύψει απο τα μάτια του κόσμου, να μας παρηγορήσει...

Αργά όμως, την ώρα που το βαμμένο κόκκινο φεγγάρι έχει υψωθεί στον μαύρο ουρανό, σκέψεις τρελές χαίρονται να παιχνιδίζουν μες στο νου μας, να τρεμοπαίζουν σαν μακρινά αστέρια στη φαντασία μας. Σκέψεις για ένα μικρό καλοκαίρι, κρυμμένο βαθιά πίσω απο τον χειμωνιάτικο ουρανό. Μια κρυφή πυρκαγιά, σαν φλόγα που ακόμα τρεμοπαίζει, φλόγα που περιμένει πως και πως να ενωθεί με άλλες σαν αυτή, να εξαπλωθεί, να καλύψει με το άγριο κόκκινο της τον κόσμο όλο...




Ακούγοντας τα τραγούδια του Χάρη και του Πάνου, σκέφτομαι όσα έζησα, ή όσα ήθελα να ζήσω και βρίσκονται στη φαντασία μου. Σε κάποιο σημείο ο διαχωρισμός είναι δύσκολος. Υπήρξαν όντως αυτά τα καλοκαίρια, ή απλά τα φαντάζομαι? Το συναίσθημα είναι πραγματικό, ακόμα και αν η εικόνα που το συνοδεύει είναι απατηλή... "Ζήσαμε μαζί τόσα πολλά και πια δε γνωριζόμαστε.... μα ακόμα περισσότερο, αυτό που με πειράζει, είναι την απουσία σου πως πάω να συνηθίσω....".

Καταλαβαίνει τη μουσική του Χάρη και του Πάνου τόσο το ζευγάρι, που αφήνει να το ζεστάνει η φλόγα ενός "Έλα στο Ονειρο Μου", που ταξιδεύει σε εξωτικά παραμύθια με τον "Λύχνο του Αλλαδίνου", όσο και ο μοναχικός λύκος, εκείνος που επιμένει να ακολουθεί τον σχοινοβάτη πάνω στο σκοινί του, κοιτάζοντας μπροστά, ποτέ κάτω...




Γιατί σε τελική ανάλυση, η "Βραδιά στο Λούκι" παραμένει το τραγούδι με ένα απο τα διαχρονικότερα θέματα στις καθημερινότητες όλων μας: τη χυλόπιτα! "Αχ να μουνα αεράκι, καπνός απο τσιγάρο, στα στήθια της να μπαίνω, και εκείνη ας μη με θέλει". Κάποιος κόσμος ποτέ δε θα μάθει, ποτέ δε θα νιώσει μέσα του την αλήθεια αυτών των στίχων! Εκείνη η λίγο χιουμοριστική, λίγο γλυκόπικρη αίσθηση που σου αφήνει το τραγούδι, είναι η μελοποιημένη κλασική εικόνα ενός απο τους πιο παρεξηγημένους ήρωες της καθημερινότητας μας. Του Ήρωα της Χυλόπιτας. Εκείνου που δε ντρέπεται να φωνάξει με όλη του τη δύναμη: "μα πιο πολύ ζηλεύω τον ΠΟΥΣΤΗ που αγαπάει!"





Και το ποτάμι συνεχίζει να παλεύει, μες στη θάλασσα να μπει... και ο ποιητής ακόμα συνεχίζει να ψάχνει τη μούσα του να βρει... και φυσικά να κοιτάει την ώρα και να βλέπει πως ναι, άλλη μια φορά τον έστησε η γκόμενα στο ραντεβού. Ας πιούμε στον ήρωα μας (κρασί κόκκινο, κατακόκκινο), και ας ευχαριστήσουμε τον Χάρη και τον Πάνο που έντυσαν με τις μελωδίες τους τις ανέλπιδες προσπάθειες μας!

Τα τραγούδια τους είναι ανάμεσα σε άλλα και ένα ταξίδι. Όταν ακούω το "Καλό Ταξίδι", με τους αρχικούς στίχους να πετάνε αφοπλιστικά ένα "μπήκες στη ντίσκο σαν άγριο παγώνι", στο νου μου έρχεται αμέσως εκείνη η τόσο αξιαγάπητη και τόσο κιτς δεκαετία του '80.




Ας μη γελιόμαστε όμως. Πίσω απο την επιφάνεια, τα νοήματα είναι διαχρονικά, οι χαρακτήρες ίδιοι, και ας περνάει ο καιρός. Η γυναίκα που χορεύει μόνη της, χαμένη στα όνειρα των περιοδικών, είναι μια μορφή γνωστή και αναγνωρίσιμη απο όλους μας και ας μην ξέρουμε το όνομα της.





Η "Αθήνα", η Πόλη των Ξεπουλημένων, είναι η πόλη που όλοι ανεχόμαστε καθημερινά, μια παλιότερη εποχή όμως, τότε που απλά ήταν καλύτερη. Αναρωτιέμαι τι θα έγραφαν για την σημερινή της κατάσταση. Ο μικρός, ταπεινός υπάλληλος, που "Για 'Ενα Κομμάτι Ψωμί" θα έκανε τα πάντα, θα έσκυβε πάντα σαν το σκυλί και θα του άρεσε κιόλας, αυτός είναι κάποιος που τον ζούμε, που τον ξέρουμε, που τον βλέπουμε διαρκώς, τώρα όπως και τόσα χρόνια πριν. Δεν έχει σημασία αν το πρόσωπο του είναι κρυμμένο. Μπορεί και να μην έχει καν πρόσωπο.




Στο τέλος όμως, θα σκάσουν ένα χαμόγελο και θα μας πουν "Don't Worry Be Happy". Θα μας παροτρύνουν να συνεχίσουμε τον Κόκκινο Χορό, παρά τις δυσκολίες και τις απογοητεύσεις. Και αν η Ρίτα, το Ριτάκι, μας έχει συνέχεια γραμμένους, εμείς θα γράψουμε για κείνην ένα απο τα ομορφότερα μας τραγούδια, και μετά θα την χαιρετήσουμε μια για πάντα, με το κεφάλι μας ψηλά και την ψυχή στα πόδια.

"Υπάρχουν χίλιοι τρόποι για να τρελαθείς Υπάρχουν κι άλλοι τόσοι για να λες υπομονή, υπομονή Όμως για μένα είναι αργά να τρελαθώ και ακόμα πιο αργά για να κάνω υπομονή Θα περιμένω άλλες μέρες Θα περιμένω άλλες μέρες Θα μείνω εδώ και θα υπάρχω όπως μπορώ και για το πείσμα σας γουρούνια θα αντέχω!"







Αυτός είναι ο Χάρης και ο Πάνος Κατσιμίχας, των οποίων τα τραγούδια έχουν συνοδέψει τις μικρές, καθημερινές στιγμές μας, τις γλυκές και τις πικρές. Αύριο βράδυ θα δώσουν την πρώτη τους συναυλία στην Αθήνα ενωμένοι πάλι μετά απο τόσα χρόνια. Θα είναι η δεύτερη φορά που τους βλέπω μαζί, η πρώτη ήταν στο τελευταίο λάιβ που έδωσαν επί αθηναικού εδάφους, περίπου δέκα χρόνια πριν.... Ανυπομονώ να ακούσω τα σχόλια τους γύρω απο όλα τα γνωστά που γίνονται γύρω μας. Μαζί τους θα είναι και ο Μάνος Ξυδούς. Τίποτα δεν έχει αλλάξει και τίποτα δεν είναι όπως παλιά...




Κάποτε, 25 χρόνια πριν, κυκλοφόρησαν τα "Ζεστά Ποτά", το οποίο παραμένει κατά τη γνώμη μου ένα απο τα καλύτερα ελληνόφωνα ντεμπούτα άλμπουμ που έχουν γίνει ποτέ. Δίσκοι όπως ο "Απρίλης Ψεύτης" και η "Μοναξιά του Σχοινοβάτη" είναι διαχρονικοί όσο ελάχιστοι. Για να μην αναφέρω τις καταπληκτικές συνεργασίες τους, όπως εκείνες που βρίσκουμε στην "Παράλληλη Δισκογραφία", (το ανέφερα τελικά), ή το παραμύθι τους "Η Αγέλαστη Πολιτεία και οι Καλικάντζαροι", ένα παραμύθι απο κείνα που γραμμένα για ενήλικες, απο κείνα που οι ενήλικες δε μπορούν να καταλάβουν...





Και φυσικά ένα απο τα μεγαλύτερα κεφάλαια της ελληνικής μουσικής των τελευταίων 30 χρόνων. Ο Φάνης. Αυτοί είναι οι Κατσιμιχαίοι και δε δέχομαι κουβέντα.






Θα είμαστε εκεί, να τους ευχαριστήσουμε για τα πανέμορφα τραγούδια τους και τη συντροφιά τους. Γιατί το να ονειρεύεσαι ζεστά καλοκαίρια τις κρύες νύχτες του χειμώνα, είναι κάτι όπως και να το κάνουμε...





ΥΓ - Θα επανέλθω στην ίδια ανάρτηση με ανέβασμα βίντεο απο τη συναυλία!

ΥΓ2 - H σημερινή ανάρτηση θα μπορούσε να συμπτυχθεί άνετα σε μια και μόνο λέξη: AX.

~


Μετά τη συναυλία.... (για ξεκίνημα)



Είναι πάρα πολύ αργά, κουτουλάω, δε θα πω πολλά τώρα. Αύριο τα πολλά. Ήταν μια απόλαυση. Ένα βιντεάκι προς το παρόν, που ανέβασα στον σωλήνα (δύο ώρες μου πήρε το αναθεματισμένο) όπου ο Χάρης περιγράφει πως έγινε το reunion και ακολουθεί κλασική τραγουδάρα. Aπόλαυση λέμε.






(επόμενη μέρα...)


Α, τι ωραία που ήταν χθες. Ακόμα τραγουδάω. Ένα κατάμεστο απο χιλιάδες κόσμου στάδιο, κόσμος που έδειχνε πόσο πολύ του είχαν λείψει οι δύο τραγουδοποιοί. Ο Χάρης και ο Πάνος το αντιλήφτηκαν πιστεύω, η συγκίνηση όσο πέρναγε η ώρα ήταν έκδηλη. Και αν ο Χάρης ορισμένες ώρες κάνει δηλώσεις με τις οποίες θα έλεγε κανείς πως ρίχνει λάδι στη φωτιά, χθες έδειξε πως ο αυτοσαρκασμός δε του έλειψε ποτέ στην ουσία. Το πάνω βίντεο τα λέει όλα πιστεύω, τα λόγια απο την πλευρά μου είναι περιττά.

Απο τα highlights του λάιβ ορισμένες απο τις εναλλαγές των τραγουδιών, όταν ο Χάρης και ο Πάνος υποχωρούσαν και τραγουδούσαν οι guests μουσικοί. Αυτή η διαδοχή του... "Killing in the Name of" (!) και στο καπάκι μια απο τις μπαλάντες του Πάνου είχε πολύ γέλιο ομολογώ. :P A, και ο Μάνος Ξυδούς ήταν εξαιρετικός.

Και τι δεν ακούσαμε χθες. Τόσα αγαπημένα τραγούδια. Θα ποστάρω μερικά ακόμα βιντεάκια, σταδιακά. Η ποιότητα δεν είναι η τελειότερη, θα πρέπει να κάνετε υπομονή μέχρι να πάρω καλύτερη ψηφιακή, χεχε. Ωστόσο την κάνουν μια χαρά τη δουλειά τους. :)

Χάρη και Πάνο, thanx for all the memories... Τίποτα δεν έχει αλλάξει τελικά.


Αν Είσαι Θεός (το ξεκίνημα της συναυλίας)





Don't Worry Be Happy Motherfucker





bonus

Μια Βραδιά στο Λούκι





Για Ένα Κομμάτι Ψωμί (Μάνος Ξυδούς)




~

Enter the Dark Fairy Tale / Απο τους Dirty Granny Tales στην Αλίκη

~



Παραμύθια. Κι όμως, πόση αλήθεια κρύβουν μέσα τους.

Ναι, ακόμα και εκείνα τα "παιδικά", που διαβάζαμε μικροί. Ω, αυτά και αν είναι αληθινά. Κρίμα που στις σύγχρονες καρτουνίστικες εκδοχές τους έχουν ράψει και κόψει όλα τα καλά στοιχεία απο μέσα τους, αφήνοντας μόνο την γλυκανάλατη, "οικογενειακή" τους πλευρά να μας νανουρίζει με πρίγκιπες, πριγκίπισσες και happy endings, σκορπώντας απατηλή στάχτη στα μάτια μας.

Τα παραμύθια ξεκίνησαν απο μύθοι, λαϊκές δοξασίες που εξελίσσονταν απο γενιά σε γενιά, και κατέληξαν να είναι "παιδικά". Η Γριά για παράδειγμα, απο εικόνα-αρχέτυπο και σύμβολο του μύθου (σύμβολο αντιφατικό απο τη μία η καλή γριά-τροφός και απο την άλλη η κακιά γριά-μάγισσα), μετατράπηκε στην καλή γιαγιά που μας διηγείται τα παραμύθια πλάι στην φωτιά. Τώρα βέβαια καμιά γιαγιά δε διηγείται παραμύθια πλάι στη φωτιά, το παραμύθι έδωσε τη θέση του στο χαρτζιλίκι. Ή και στην απομόνωση σε κάποιο γηροκομείο, αλλά αυτό είναι άλλη ιστορία.




Διαβάστε τα Παραμύθια των Αδερφών Γκριμ. Τα κανονικά, όχι τις κομμένες εκδοχές. Θα διαπιστώσετε πως είναι γεμάτα με σκηνές που θα τις χαρακτήριζες ως και τρομακτικές. Σίγουρα όχι ό,τι θεωρούμε κατάλληλο για ένα παιδί πάντως. Γίνονται μάλιστα πιο τρομακτικές όταν κάνουμε συσχετισμούς με τον αρχέγονο, πρωτόγονο τρόμο της πρώιμης νηπιακής ηλικίας. Οι πρώτοι λένε εφιάλτες, εκείνοι που κάνουμε όταν είμαστε πολύ μικροί, εκείνοι που δε θυμόμαστε πια, είναι οι πιο τρομακτικοί...


Ας πάρω για παράδειγμα το παραμύθι των Αδερφών Γκριμ που λέγεται "ο Πιστός Ιωάννης". Αναφέρεται σε έναν υπηρέτη, τον Ιωάννη, ο οποίος είχε αναλάβει τη φύλαξη και την προστασία με κάθε τρόπο ενός βασιλιά, ακόμα και αν χρειαζόταν να δώσει τη ζωή του. Σε κάποια φάση ο πιστός Ιωάννης γίνεται θύμα μιας κατάρας, και μετατρέπεται σε πέτρα. Ο βασιλιάς οδύρεται για τον χαμό του και φωνάζει πως θα έκανε τα πάντα για να τον έφερνε ξανά πίσω.

Και τότε η πέτρα λέει στον βασιλιά: "μπορείς αν θέλεις, αρκεί να θυσιάσεις ό,τι πολυτιμότερο έχεις". Ο βασιλιάς δέχεται, και η πέτρα του λέει πως πρέπει να κόψει με τα ίδια του τα χέρια τα κεφάλια των παιδιών του και να αλείψει την πέτρα με το αίμα τους. Και έτσι κάνει ο βασιλιάς, αποκεφαλίζει τα παιδιά του και πασαλείβει με το αίμα τους την πέτρα, η οποία ζωντανεύει και μετατρέπεται ξανά στον πιστό Ιωάννη! Τελικά τα παιδιά ζωντανεύουν ξανά κι αυτά με τη σειρά τους, και έζησαν αυτοί καλά, ενώ εμείς έχουμε μείνει με το στόμα ανοιχτό ύστερα απο τέτοιο λουτρό αίματος! :P



(εικονογράφηση της Anne Anderson)

Πάρτε τον Πινόκιο. Όχι την ντισνεική εκδοχή, αλλά την πρωτότυπη, το βιβλίο του Κολόντι.

Υπάρχουν σκηνές μέσα στο βιβλίο που πραγματικά θα μπορούσαν να φοβίσουν ένα μικρό παιδί. Το πελώριο φίδι που καταβροχθίζει ως και ανθρώπους, οι καλυμμένοι με κουκούλες διώκτες της νύχτας, ή η πελώρια φάλαινα που σε καταπίνει. Ακόμα και ο μαγικός τόπος, η Χώρα του Γλεντιού, που πάνε τα παιδιά και μεταμορφώνονται σε ζώα, και απο καταλήγουν στα παζάρια... ε, έχει κάτι το φοβερό μέσα του αν το καλοσκεφτείτε. Φοβερό παραμύθι ο Πινόκιο, απο τα αγαπημένα μου αναμφισβήτητα.

Και αυτό είναι ένα απο τα τόσα όμορφα παραμύθια που υπάρχουν. Στα οποία ναι μεν συναντούμε το σκοτεινό, το τρομακτικό στοχείο, αλλά και εκείνο της τελικής "λύτρωσης", το περίφημο "χαρούμενο τέλος", ένα τέλος που ήρθε μετά απο ένα σωρό περιπέτειες όμως. Ναι, ο πρίγκιπας παίρνει την πριγκίπισα, αλλά όχι χωρίς αγώνες! Και καμιά πριγκίπισα δεν αποκτά τον πρίγκιπα χωρίς θυσίες... Τα ακούτε αυτά ορισμένοι/ες παραμυθιασμένοι εκεί έξω? Διαβάστε κανένα κανονικό παραμύθι για να δείτε πως δεν έχουν καμία σχέση με την σύγχρονη οικογενειακή μπεμπεδίστικη εκδοχή τους.





















(κλασικές εικονογραφήσεις του Arthur Rackham)

Αφήστε που ξεχειλίζουν συμβολισμούς, για όσους τη βρίσκουν με αναλυτικές ψυχαναλύσεις τύπου Γιούνγκ και τα λοιπά. Αλλά και οι φροϋδικοί μας θα βρουν αρκετά συμπλέγματα στα παραμύθια. Στην τελική, και το Οιδιπόδειο απο έναν μύθο πήρε το όνομα του. Τα Όνειρα, το Συλλογικό Ασυνείδητο, οι Μύθοι. Σύμβολα, εικόνες και μηνύματα περασμένα απο γενιά σε γενιά, μέσα απο τους αιώνες. Δεν είναι μόνο η Γριά, είναι ο Πατέρας, συχνά Βασιλιάς σε μια "μακρινή χώρα", οι "Πολλοί Γιοί" του (ή Κόρες), απο τους οποίους Ένας ξεχωρίζει, ο οποίος είναι και ο Ήρωας, και ο οποίος συνήθως ξεκινάει μετά την ενηλικίωση του ένα "Μεγάλο Ταξίδι"... Σύμβολα και αρχέτυπα βρίσκουμε ακόμα και σε αντικείμενα όπως το Μήλο, το Μεγάλο Δέντρο, Το Σπίτι του Δάσους, το Ξίφος, στα πάντα...





Και αυτό ισχύει για όλους τους μύθους, όλου του κόσμου, όλων των εποχών. Διαφορετικές εποχές και τόποι κάνουν χρήση διαφορετικών συμβολισμών ή εικόνων, μπορεί να εντοπίσει κάποιος όμως τα κοινά που έχουν μεταξύ τους μύθοι φαινομενικά τόσο διαφορετικοί. Χρειάζεται να αναφέρω τις ομοιότητες ανάμεσα σε διάφορους μύθους σχετικά με τη δημιουργία του κόσμου για παράδειγμα (εκείνος της Βίβλου είναι μόνο ένας απο τους πολλούς), ή διάφορα περιστατικά όπως η Μεγάλη Πλυμμύρα, που την συναντούμε σε ένα σωρό εκδοχές, απο τους Σουμέριους στους Ιουδαίους και στους Έλληνες. Για να μην επεκταθώ εκτενέστερα στον πλούτο της Μυθολογίας, και ξεφύγουμε εντελώς.

Το παραμύθι είναι μια στιγμή του Μύθου, η οποία αφηγείται μια ιστορία συνήθως διδακτικού περιεχομένου και η οποία θεωρητικά προορίζεται για τα παιδιά. Αντλεί το υλικό του απο την άβυσσο του συλλογικού ασυνειδήτου, αναπλάθοντας εικόνες αρχέτυπα και μεταδίδοντας τη γνώση γενεών. Εμπεριέχουν μια άποψη ηθικής, δεν είναι όμως ηθικοπλαστικά ούτε συμβαδίζουν με αυτό που θεωρούμε εμείς απαραίτητα ηθικό. Μπορούμε να μάθουμε πολλά απο τα παραμύθια.

(στο πλάι, εικονογράφησηση του Χάνσελ και Γκρέτελ απο τον Kay Nielsen)




(ένα προπέρσινο σχέδιο του τύπου που γράφει αυτό το blog!)


Μουσικό διάλειμμα: Dirty Granny Tales


Χθες ήταν μια όμορφη μέρα. Απο κείνες των οποίων η κατάληξη σε ανταμοίβει για όποια τυχών κούραση είχες μέχρι τότε. Πήγα να δω την παράσταση των Dirty Granny Tales στο θέατρο Altera Pars και έμεινα εντυπωσιασμένος. Στον γυρισμό ήμουν τόσο ικανοποιημένος που δε με ενοχλούσε ακόμα και εκείνη η καταραμένη μουσκεμένη απο τη βροχή κάλτσα που πλατσούριζε μέσα στο αριστερό μου παπούτσι.




Για όσους δεν ξέρουν, οι Dirty Granny Tales είναι μια μουσικοθεατρική ομάδα απο τη χώρα μας, ένα συγκρότημα του οποίου τα θέματα ξετυλίγονται σαν ιστορία πάνω στη σκηνή, συνδιάζοντας το κουκλοθέατρο με τη μουσική. Πρόσφατα κυκλοφόρησαν το δεύτερο τους άλμπουμ, για το οποίο και δίνουν εδώ και έναν περίπου μήνα (μπορεί και περισσότερο) παραστάσεις, και οι οποίες τώρα μπαίνουν στην τελευταία τους βδομάδα. Τους έβλεπα για δεύτερη φορά χθες, η πρώτη ήταν πρόπερσι στο φεστιβάλ καλτ ταινιών τρόμου! Χθες η παράσταση ήταν εντελώς δική τους όμως, και το πλούσιο χειροκρότημα που εισέπραξαν στο τέλος φανερώνει πόσο εντυπωσίασαν τον κόσμο.

Καταρχάς πρόκειται για ολοκληρωμένη καλλιτεχνική πρόταση. Μουσική, θέατρο, κίνηση, στίχος, αφήγηση, ενδυμασία, όλα μαζί. Κατά δεύτερο, τα παιδιά απλά είναι φοβεροί σ' αυτό που κάνουν. Μουσικά κινούνται κάπου ανάμεσα στο gothic, το black metal (με ακουστικές κιθάρες ωστόσο), τον neofolk ήχο και τους Tiger Lillies, ενώ η όλη τους αισθητική αποπνέει πέρα για πέρα την ατμόσφαιρα ταινιών του Tim Burton. Μας έρχονται στο νου και ονόματα όπως Diamanda Galas, ή Sopor Aeternus. Δεν αντιγράφουν κανέναν όμως, μιλάμε πάντα για επιρροές, που συνθέτουν στο δικό τους, ξεχωριστό αποτέλεσμα. Γκροτέσκο, γοτθικό, ατμοσφαιρικό, λυρικό, παραμυθένιο.



(το σέτλιστ της χθεσινής βραδιάς :P)

Λίγες μέρες θα παίζουν ακόμα, αξίζει να πάτε να τους δείτε. Το κάτω βίντεο το τράβηξα χθες, τσεκάρετε το Όλο (ναι, η κορύφωση στα τρία τελευταία λεπτά σε έκανε να θέλεις να κοπανηθείς ως εκεί που δε πάει). Επίσης λόγω του ακουστικού της υπόθεσης είναι απο τα βίντεο στα οποία ο ήχος αποδίδεται κάπως καλά με την έρμη την ψηφιακή μηχανή μου! (δυστυχώς τα λάιβ με ηλεκτρικές κιθάρες είναι άλλη υπόθεση :P)





Ο παραμυθάς του κινηματογράφου


Κλείνω την αλα dark fairy tale σημερινή μου ανάρτηση με μια σύντομη αναφορά σε μια απο τις μεγαλύτερες κινηματογραφικές μου αδυναμίες, τον Tim Burton φυσικά. Δε θα πω πολλά εδώ, πρώτον γιατί δε νομίζω πως έχω να πω κάτι που δεν το γνωρίζετε ήδη, δεύτερον γιατί βαριέμαι. :P

Δεν πήγα να δω ακόμα την Αλίκη, θα γίνει όμως. Δε ξέρω αν είναι καλό ή όχι, αλλά δεν έχει και τόση σημασία. Ακόμα και η κακή στιγμή ενός Burton είναι καλύτερη απο την πλειοψηφία των ταινιών που βγαίνουν απ' το Hollywood σήμερα. Η αλήθεια είναι πως το Sweeney Todd δε με εντυπωσίασε όσο παλιότερες ταινίες του, ακόμα και έτσι όμως, τη δόση μου την πήρα.




Τι να πω για τον Burton λοιπόν. Καταρχάς γνωρίζατε πως δούλευε στο animation team της Disney προτού αρχίσει να δημιουργεί τις ταινίες που τον καθιέρωσαν? Κατά δεύτερο, ο Ψαλιδοχέρης παραμένει για μένα το magnum opus του. Αυτό και ο Χριστουγεννιάτικος Εφιάλτης. Α, και το Batman Returns απο κοντά. Ωστόσο όλες οι ταινίες του είναι μία, μία, πραγματικά. Απο τους λίγους σκηνοθέτες που κατόρθωσαν να συνδιάσουν το εμπορικό με το ποιοτικό, για μένα. Και λέγοντας "ποιοτικό" δεν το ταυτίζω απαραίτητα με αυτό που αποκαλούμε "υψηλή κουλτούρα". Ποιοτικό είναι και το άρτιο καλλιτεχνικά και αισθητικά, κάτι το οποίο χαρακτηρίζει πλήρως το μπαρτονικό στυλ.

Η γοτθική, παραμυθένια του αισθητική έχει γίνει πρότυπο και σημείο αναφοράς. Δεν έχει σημασία αν έχει ίσως "αυτοπαγιδευτεί" μέσα της, κάτι που θα μπορούσε να του προσάψει κάποιος... μακάρι ο κάθε δημιουργός να έφτιαχνε κάτι τόσο προσωπικό και ξεχωριστό, και ας αυτοπαγιδευόταν μετά μέσα του όσο ήθελε. Οι ταινίες του Burton σε ταξιδεύουν, όπως σε ταξιδεύει και ένα παραμύθι, όχι εκείνα τα ξενέρωτα όμως, αλλά τα άλλα, τα αυθεντικά. Εκείνα που δε λησμονούν πως πλάι στο φως στέκει πάντα το σκοτάδι.



~

ΥΓ1 ~ Λοιπόν, ώρα να μπούμε στο ψητό. Δε ξέρω πόσοι απο σας μεγαλώσατε διαβάζοντας αυτά εδώ τα επικά βιβλιαράκια και ακούγοντας τις πωρωτικές τους κασέτες. Τα Άμπρα Κατάμπρα παραμένουν απλά μία απο τις καλύτερες σειρές με παραμύθια που έχουν κυκλοφορήσει στη χώρα μας, αν όχι η καλύτερη. Μιλάμε για τιμιότητα όμως ε. Τι να λέμε για τον Σπιρτούλη και την αράχνη του, την Κοκό, τι να λέμε για τον Άγγελο Αγγελάκη, το καλό παιδί που απο την υπερβολική καλοσύνη του είχε βγάλει φτερά αγγέλου και προκειμένου να τα ξεφορτωθεί αποφάσισε να γίνει όσο πιο κακός γινόταν, ή το απόλυτο true metal παραμύθι με τον επικότερο ήρωα που δεν είναι άλλος απο τον Δρακούλη Δρακουλίνο, το πρώτο μου ίνδαλμα. Τα πάντα είχε αυτή η σειρά, παραμύθια και ιστορίες για όλα τα γούστα, για αγοράκια και κοριτσάκια (ας πούμε η "Χάιντι" ήταν πιο κοριτσίστικο), διασκευασμένα όλα με καταπληκτικές εικονογραφήσεις και φοβερή αφήγηση απο πασίγνωστους ηθοποιούς.




Και φυσικά αυτή η μουσικούλα που πήγαινε έτσι: του-ρουρου-ρουρου-ρου-ρου-ρου-τουρουρουρουυυ, του-ρου-ρουρου,τουρου-τουρουυυυυ... (το ξέρω, έρχεται ο απόηχος της στ' αυτιά σας). Τι κρίμα που δε μπορείτε να ακούσετε το πλιτς που κάνουν τα δάκρυα μου ενώ κυλούν αυτή τη στιγμή στο πληκτρολόγιο. Τσαλαβουτάνε μέσα του, περισσότερο και απο τα παπούτσια μου χθες στις βροχερές λακούβες.





ΥΓ2 ~ Το θέμα που διάλεξα σήμερα είναι ανεξάντλητο πραγματικά. Θα μπορούσα να επεκταθώ ακόμα περισσότερο, μέχρι και αφιέρωμα θα μπορούσα να κάνω. Aκόμα και αυτά που έγραψα μου βγήκαν σχεδόν αυθόρμητα, φαντάσου να το προετοίμαζα κιόλας. Αλλά καλύτερα να το αφήσω εδώ για τώρα γιατί δεν είμαστε και για άλλα αφιερώματα σ' αυτή τη φάση. :P


ΥΓ3 ~ Το άκυρο σχόλιο. Πόσο θα ήθελα να γυρνούσαν όλες οι περσόνες της ελληνικής showbiz τσόντες! Είναι που είναι σκατένια η κατάσταση σ' αυτόν τον χώρο (στον χώρο της ελληνικής showbiz αναφέρομαι), μια αηδία σκέτη, τουλάχιστον γυρνώντας μια τσόντα θα μπορούσαν να αποκτήσουν και κάποια - έστω σύντομη - χρησιμότητα για όλους εμάς που τους έχουμε γραμμένους ούτως ή άλλως.


ΥΓ4 ~ E, λέει να κλείσω άλλη μια φορά με τους Dirty Granny Tales. In fact, all fairy tales can be dirty, deep inside.




~