Ναι, αυτός είναι ο Eric Cartman, ο πιο κάφρος απο τους κάφρους του South Park, το παιδί που δίνει το παράδειγμα για όλους μας, που μας θυμίζει την αγνότητα της παιδικής ηλικίας και την ενδόμυχη καλοσύνη της ανθρώπινης ψυχής, το παιδί που μπορεί να μεταμορφωθεί απο βουτυροκεφτέ σε σατανά, μόνο και μόνο για να πετύχει τους σκοπούς του! Μια που οι μέρες αυτές είχαν κάποια ξενερώματα, i don't know about you, but i could definitely use some laugh.... and let's take it easy, shall we? :)
Οι 30 καλύτερες - κατά τη γνώμη μου - στιγμές του Καρτμαν στο South Park λοιπόν, σε σειρά απο την 30στη ως την πρώτη. Η κάθεμια με το δικό της βιντεάκι! Ή κάνουμε παρουσίαση ή τίποτα.
Αφιερωμένο σε όλους τους φίλους του South Park. Ξεκινάμε λοιπόν, και μάλιστα απ' την αρχή αρχή....
30 "There's an 80-foot Satellite Disk Sticking out of your Ass!"
{Cartman Gets an Anal Probe, Season 1}
Το πρώτο πρώτο επεισόδιο του South Park στην 30στη θέση λοιπόν! Το επεισόδιο που μας εισήγαγε στον κόσμο του South Park και στο βρώμικο του χιούμορ. Πρωτόλειο με τα σημερινά δεδομένα, αλλά όπως και να χει, είναι κλασικό όσο δε πάει άλλο. Περιττό να πούμε πως όταν είχε πρωτοπροβληθεί προκάλεσε ουκ ολίγες αρνητικές αντιδράσεις. Σύμφωνα με τους δημιουργούς, Matt Stone και Trey Parker, οι άντρες το γούσταραν, οι γυναίκες καθόλου. Τι να γίνει, αυτού του τύπου το χιούμορ δεν είναι για όλους. Στην πορεία το South Park θα ενσωμάτωνε πολύ εκτενή στοιχεία πάντως και θα αποδείκνυε πως είναι πολύ περισσότερα απο απλά σκατολογικά/κάφρικα αστεία... (αν και είναι ΚΑΙ αυτό ασφαλώς)
Ο Καρτμαν στις αρχές λοιπόν, με τους εξωγήινους να έχουν εισβάλλει στον κώλο του και εκείνος να αρνείται να το δεχτεί. Ακολουθεί η πρώτη κλασική στιγμή του South Park...
29Sumo Wrestler
{Tweek vs Craig, Season 3}
Μια ιδέα που θα μπορούσε άνετα να χρησιμοποιηθεί ξανα, γιατί απλά του ταιριάζει γάντι! Ο Καρτμαν μαθαίνει στον Craig τα μυστικά της πάλης....
28"God Damn Hippiiieeees!"
{Die Hippie Die, Season 9}
Για τον Καρτμαν οι hippies δεν υπάγονται στην κατηγορία του ανθρώπου. Είναι σιχαμένα πλάσματα, σαν τα έντομα, που πρέπει να εξολοθρευτούν. Ο ίδιος αναλαμβάνει την εξόντωση τους, μέχρι που συλλαμβάνεται και κλείνεται φυλακή. Η αντίδραση του όταν μαθαίνει πως με την άδεια της δημάρχου θα διεξαχθεί στην πόλη μουσικό χίππικο φεστιβάλ είναι μοναδική!
27 - Fat Blob
{A - Weight Gain 4000, Season 1}
Επιστρέφουμε στην πρώτη season, στο δεύτερο μόλις επεισόδιο. Με αυτό το επεισόδιο το South Park εξασφάλισε και το συμβόλαιο του για μόνιμη σειρά (το πρώτο δε τα είχε καταφέρει).
Ο Καρτμαν ακολουθεί μια συνταγή που θεωρεί πως θα τον κάνει καλύτερο απο ποτέ... Το τελικό αποτέλεσμα το βλέπουμε... Ο ίδιος τη βρίσκει πάντως! Damn Sexy!
{B - Trapper Keeper, Season 4}
Και άλλη μια (bonus) στιγμή που ταιριάζει εδώ δεν είναι άλλη απο την αλα-Akira μεταμόρφωση του Καρτμαν σε ένα γιγανταίο ον απο το μέλλον που καταβροχθίζει τα πάντα...
26 - God I Hate You Guys
{Manbearpig, Season 10}
Ο Καρτμαν νομίζει οτι έχει βρει έναν θησαυρό και θέλει να τον κρατήσει όλον για την πάρτη του. Ο μονόλογος του και στη συνέχεια ο διάλογος με τον Kyle είναι απολαυστικοί....
25 - "Get Out... of my Flashback... you... Goddamn... Jew"
{I'm a Little Bit Country, Season 7}
Τα παιδιά δίνουν εξετάσεις για την αμερικάνικη ιστορία και ο Καρτμαν προσπαθεί να πάθει κάποιο φλαςμπακ ώστε να ταξιδέψει στον χρόνο, να δει ο ίδιος με τα μάτια του τι έγινε και να αποφύγει έτσι το διάβασμα. Η σκηνή κάτω και η ατάκα στο τέλος απλά σκοτώνουν.....
24- Swearing with no Limits
{La Petit Tourette, Season 11)
O Καρτμαν υποκρίνεται οτι πάσχει απο σύνδρομο Turette, μόνο και μόνο για να μπορεί να βρίζει ασταμάτητα όποιον θέλει, χωρίς να μπορούν να του προσάψουν τίποτα! Η κάτω σκηνή που βρίζει στα μούτρα τη μάνα του Kyle και εκείνη του λέει "ευχαριστώ" είναι μια ομορφιά....!
23 - "You Were Supposed to Get Me The Red Megaman!!!"
(Damien - Season 1}
Στην πρώτη σήζον ο Καρτμαν γενικά δεν είχε αναπτύξει ακόμα πλήρως τον χαρακτήρα του, ωστόσο η κάτω σκηνή σίγουρα εδειχνε την σωστή κατεύθυνση... Συνήθως όταν καλούμε κόσμο σ' ένα πάρτυ δεχόμαστε τα δώρα τους και τους λέμε "ευχαριστώ", ανεξάτητα απο το αν το δώρο μας αρέσει ή όχι... Ε, ο Καρτμαν πράττει το εντελώς αντίθετο!
22 - "Hall Pass! Show Me Your Hall Pass!!!"
{Miss Teacher Bangs a Boy - Season 10}
Εδώ ο Καρτμαν έχει έναν ρόλο απο κείνους που πάντα ονειρεύεται: AUTHORITAAAH. Ο ρόλος του είναι να επιβλέπει την ασφάλεια των διαδρόμων του σχολείου.... Απόλαυση.
21 - Nobody Wants You
{Tsst, Season 10}
Το να προσπαθεί κάποια μεσήλικη να κάνει babysitting στον Καρτμαν μπορεί να αποβεί μια βαθύτατα τραυματική εμπειρία... Ο Καρτμαν στα πιο κάφρικα του. Και μιλάμε σοβαρά τώρα. Το επεισόδιο χαρά κάθε ψυχολόγου, και εκείνο που εξηγεί τελικά για ποιό λόγο ο Καρτμαν έχει βγει τόσο καλοπαιδο...
20 - "Respect my Authoritaaaaahhhhh!"
{Chickenlover, Season 2}
Επιστρέφουμε στην εξουσιαστική μανία του Καρτμαν, και στο επεισόδιο εκείνο απο την δεύτερη μόλις seasοn που είχε αναλάβει τον ρόλο του μπάτσου... κυριολεκτικά. Η σκηνή κάτω τα λέει όλα!
19 - God I Hate You Guys, no 2
{The Red Badge of Gayness, Season 3}
Ενα απο τα πρώτα επεισόδια που έδειχνε μέχρι που μπορεί να φτάσει ο Καρτμαν. Κατορθώνει να ξεσηκώσει ολόκληρη την πόλη και να επαναβιώσει τον αμερικάνικο εμφύλιο, με εκείνον φυσικά να ηγείται σαν νέος στρατηγός του Νότου... και όλα αυτά φυσικά για να εκδικηθεί τους Kyle και Stan. :P
18 - "Or Else I'll Kick You in the Nuuuuuttttts..............."
{The Tooth Fairy Tats, Season 4}
ΟΛΕΣ οι φάρσες του Καρτμαν στον Μπατερς ανήκουν στα highlights της σειράς. Εδώ μια απο τις πρώτες πρώτες. Ο Καρτμαν στον ρόλο της καλής νεράιδας του δοντιού. Του πάει πλάκα πλάκα.
17- Farting!
{Cancelled, Season 7}
Ορίστε, που φτάσαμε. Να βάζουμε στην 17η θέση με τις καλύτερες στιγμές 12 και βάλε χρόνων ενός χαρακτήρα μια σκηνή που δεν κάνει τίποτα άλλο o χαρακτήρας παρά να κλάνει όλη την ώρα! Στα μούτρα του Kyle φυσικά. Σίγουρα για τον Καρτμαν τον ίδιο η κάτω σκηνή θα έμπαινε στις απολαυστικότερες του ever. :)
16 - "I Am The Official Messenger Boy, I Am"
{I'm a Little Bit Country, Season 7}
Επιστρέψαμε σ' ένα απο τα κορυφαία επεισόδια του South Park, και το επίσημο 100στο επεισόδιο. Ναι, ο Καρτμαν κατορθώνει τελικά να έχει εκείνο το flashback του! Ταξιδεύει στον χρόνο, βρίσκει τον επίσημο αγγελιοφόρο του Thomas Jefferson, συντάκτη της Διακύρηξης της Ανεξαρτησίας, και.... τον περιποιείται κατάλληλα, παίρνοντας τη θέση του! Όλα αυτά για να γράψει καλά σ' ένα τεστ στο σχολείο.
15 - "LAAAMEEEEE!!!!! NOT COOOOOL!!!"
(Α - AWESOM-O, Season 8)
Η πιο πολύπλοκη φάρσα του Καρτμαν προς τον Butters καταλήγει να στραφεί εναντίον του... Ντύνεται σε ρομπότ, ωστόσο όταν συναντάς άντρες που σε ρωτάνε "are you by any chance a pleasure model?", ξέρεις πως κάτι δεν πάει καλά...
{Β - Cartman Sucks, Season 11}
Άλλη μια περίπτωση που η φάρσα απέναντι στον Butters στρέφεται εναντίον του. Το να βλέπεις τον Καρτμαν να είναι κακός και να κάνει καφρίλες έχει πλάκα. Το να τον βλέπεις να την πατάει ο ίδιος απο τις καφρίλες του και να πληρώνει γι' αυτές μερικές φορές έχει ακόμα μεγαλύτερη πλάκα όμως! Το επεισόδιο αυτό είναι απο τα πλέον χαρακτηριστικά.
14 - Aaaaaarrrgggghhhhhhhhhhhhh
{Cartman's Silly Hate Crime, Season 4}
O Καρτμαν στην φυλακή ανηλίκων. Σκοπός του είναι να μεταφέρει κρυφά απο τους φύλακες στο κελί ένα πακέτο τσιγάρα, που τα έχει χώσει ένα ένα στον κώλο του για να μη τα βρουν. Τελικά πάει και με ουκ ολίγη δυσκολία τα χέζει.... και στο τέλος τραβάει καταλάθος το καζανάκι!!!
Κουλτούρα.
13 - "You know that feeling, when that huge dump you just took shoots back up inside your ass???
{Cancelled, Season 7}
Deja-vu απο το πρώτο επεισόδιο και το διαστημόπλοιο! Η κάτω σκηνή είναι ποίηση σκέτη και η ατάκα του Καρτμαν δεν αφήνει περιθώρια.
12 - "I ate my Underweaaaaar!!!!!!"
(Breast Cancer Show Ever, Season 12}
Πόσο μπορεί να αυτοξεφτιλιστεί ο Καρτμαν σε ένα μόνο άτομο προκειμένου να γλιτώσει τα χειρότερα? (δλδ την ξεφτίλα σε περισσότερους). Πάρα πολύ είναι η απάντηση. Προσπαθεί λοιπόν απεγνωσμένα να αποφύγει τον καβγά με την Wendy που έχει κανονιστεί μετά το σχολείο, γιατί ξέρει απλά πως θα τον πλακώσει στο ξύλο και θα του τραυματίσει έτσι ένα κορίτσι την macho εικόνα που θέλει να έχει. Κάνει λοιπόν ό,τι περνάει απο το χέρι του για να αποφύγει τον καβγά και μεις χαιρόμαστε που τον βλέπουμε να φτάνει στον πάτο!
11 - Exterminate all Non-Gingers!
{Ginger Kids, Season 9}
Άνετα ένα απο καλύτερα επεισόδια του South Park και μια στιγμή μεγαλείου για τον Καρτμαν. Οι Stan, Kyle και Kenny του στήνουν μια φάρσα, μετατρέποντας τον σε ginger kid, με κόκκινα μαλλιά και φακίδες, προκείμενου να πάρει ένα μάθημα για τις διακρίσεις που κάνει εναντίον τους... Και ο ίδιος, όχι μόνο δε σταματάει τις διακρίσεις, αλλά ξεσηκώνει όλα τα ginger kids σε μια εκστρατεία με στόχο την εξόντωση όλων των άλλων "φυλών"! Φυσικά το τέλος του επεισοδίου και η "μεταστροφή" του ανήκουν και αυτά στα highlights...
10 - False Idols
{Pinkeye, Season 1}
Φτάσαμε στην πρώτη δεκάδα! Πρώτη season, τα παιδιά ντύνονται για το Halloween, και ο Καρτμαν επιλέγει στολή Χίτλερ. Η διευθύντρια του σχολείου του δείχνει ένα βίντεο για να δει πόσο κακός υπήρξε ο Χίτλερ, και το κωλόπαιδο που ακούει στο όνομα Cartman ενθουσιάζεται και φαντασιώνεται τον εαυτό του στη θέση του. Θα ερχόταν και αυτή η στιγμή... :P
9 - "F#$@ck Jesus!!!"
{Christian Rock Hard, Season 7}
Στο commentary του επεισοδίου οι δημιουργοί Matt Stone και Trey Parker σχολίασαν πως απόρησαν πως την έβγαλε καθαρή στην αμερικάνικη τηλεόραση (έστω και με μπιπ) αυτή η ατάκα του Καρτμαν! Πόσο μάλλον τη στιγμή που αυτός που την ξεστομίζει είναι ιδρυτής μιας χριστιανικής ροκ μπάντας, η οποία περιμένει να πάρει το πρώτο της πλατινένιο άλμπουμ μπροστά στους θαυμαστές της....! Ο ρόλος του Καρτμαν σε πιστό τραγουδοποιό του Χριστού κατέχει δικαιωματικά μια θέση στη δεκάδα...
8- Casa Bonita!
{Casa Bonita, Season 7}
Αυτό και το "The Death of Eric Cartman" ίσως είναι τα κορυφαία Butters-Cartman episodes. Τι να λέμε τώρα, όλο το επεισόδιο είναι ένα highlight, ο Καρτμαν κάνει τα πάντα προκειμένου να πάει στην Casa Bonita, το αγαπημένο του μεξικάνικο εστιατόριο, και ο καημένος ο Butters είναι το θύμα... Όταν τελικά στο τέλος ξεσκεπάζεται, με το που έχει φτάσει στην Casa Bonita, αποφασίζει να το διασκεδάσει όσο περισσότερο γίνεται, στον λίγο χρόνο που του απομένει μέχρι να τον μαζέψουν!
Να θυμηθούμε εδώ και την "Cartmanland" απο τη season 5, που ο Καρτμαν έδειξε για πρώτη φορά πως εννοεί ο ίδιος τη διασκέδαση σ' ένα fun park!
7- Reach Out For The Limit!
{Up The Down Steroid, Season 8}
Ο Καρτμαν συμμετέχει σε αγώνες παιδιών με ειδικες ανάγκες, υποκρίνοντας οτι είναι ένα απ' αυτά, μόνο και μόνο για να κερδίσει τα χρήματα του πρώτου βραβείου! Ο ίδιος θεωρεί βέβαιη τη νίκη, αλλά η μοίρα θα του έπαιζε άσχημο παιχνίδι...! :)
6 - "Girl, you're the only Girl for me, Girl, Giiiirl..."
{Something You Can Do With Your Finger, Season 4}
Λατρεία. Πόστερ στον τοίχο. Ονείρωξη κάθε έφηβης. Μέλος μιας διάσημης στα θηλυκά boy band, και φυσικά ο main man, τέτοια ονειρεύεται ο Καρτμαν! Η ατάκα που πετάει μόλις ξυπνάει είναι όλο το ζουμί!
plus: Eric's Naked Truth
{Fun Times With Weapons, Season 8}
Extra bonus video: το βίντεο αυτό το πρόσθεσα αφού ολοκλήρωσα τη λίστα των 30, καθώς ομολογώ είχα ξεχάσει εντελώς μια απο τις κορυφαίες στιγμές του Καρτμαν, που ανήκει άνετα στην πρώτη δεκάδα! Ο Καρτμαν έχει τόσο πολύ επηρεαστεί απο το παιχνίδι ρόλων που παίζει με τους φίλους του, που κάνει στον εαυτό του ένα ξόρκι "invisibility", απαλλάσοντας τον εαυτό του απο τα περιττά ρούχα φυσικά, νομίζοντας πως έτσι θα περάσει απαρατήρητος απο το πλήθος.... δε περιγράφω άλλο, η σκηνή είναι ένα έπος.
5 - Tacos Flavored Kisses for my Ben!
{Fat Butt and Pancake Head, Season 7}
Ίσως ό,τι πιο άκυρο και καμμένο έχουμε δει ως τώρα στο South Park! Το... χέρι του Καρτμαν έχει αποκτήσει ανεξάρτητη προσωπικότητα με το όνομα "Jennifer Lopez" και ξαφνικά ο Καρτμαν πιάνει τον εαυτό του να κάνει.... κάτι που δεν έπρεπε στον Ben Affleck!!!!!!
4- Whatever, I Do What I Want!
{Freak Strike, Season 6}
O Cartman σε ρόλο teenage slut whore, προκειμένου να πάρει ένα βραβείο στην τιβί σε εκπομπή για τα πιο κακομαθημένα παιδιά.... Need i say more? Απλά, μια απο τις κορυφαίες του στιγμές.
3 - Crap Comes Out of Your Mouth!
{Red Hot Catholic Love, Season 6}
Μεγαλείο καφρίλας. Η σκηνή που σιχαινόμαστε να αγαπάμε. Ο Καρτμαν πείθει τα παιδιά πως, ναι, υπάρχει και εναλλακτική μέθοδος να χέζει κανείς. Bάζοντας το φαί στον κώλο και χέζοντας το απ' το στόμα φυσικά!
2 - "Wir müssen die Juden ausrotten!"
{The Passion of the Jew, Season 8}
Η απόλυτη μεταμόρφωση και το απόλυτο ρεσιτάλ. Ο Καρτμαν σε σύναξη με θέμα τα "Πάθη του Χριστού" του Mel Gibson. Ο κόσμος νομίζει πως το θέμα αφορά την εξάπλωση του λόγου του Κυρίου, ο Καρτμαν όμως απλά επιθυμεί την εξόντωση των Εβραίων, σε μια παρωδία του Χίτλερ. ...Τι να λέμε τώρα, σεβασμός για μια απο τις διαχρονικότερες στιγμές των 13 χρόνων της σειράς.
Και ναι, επιτέλους, έφτασε η ώρα............
1- Mmmm, Your Tears Are So Yummy!!!!!!!!
{Scott Tenorman Must Die, Season 5}
E, είχε κανείς καμιά αμφιβολία για την πρώτη θέση? Η ΑΠΟΛΥΤΗ στιγμή του Καρτμαν, όμοια της οποίας πολύ δύσκολα θα δούμε ξανά. Εκεί που ο Καρτμαν μετατράπηκε απο απλά ένα παλιόπαιδο σε μοχθηρό σατανικό ον, ικανό ακόμα και για την πιο ποταπή πράξη προκειμένου να πάρει την εκδίκηση του! Το επεισόδιο αυτό παραμένει στη λίστα με τα αγαπημένα επεισόδια του South Park για τους περισσότερους φαν της σειράς, αν και είναι γεγονός πως υπήρξε και κόσμος που ενοχλήθηκε όταν το είχε πρωτοδεί. Σε περίπτωση που διαβάζετε αυτό το αφιέρωμα, και ΔΕΝ έχετε δει αυτό το επεισόδιο, αλλά θέλετε να το δείτε, ΜΗΝ κοιτάξετε το κάτω βίντεο. Είναι το περίφημο φινάλε του επεισοδίου και χοντρό spoiler.
Οι υπόλοιποι φυσικά ας αποτίσουμε άλλη μια φορά φόρο τιμής στην μεγαλύτερη στιγμή του Eric Cartman!
Επίμετρο
Αυτά λοιπόν, ελπίζω να το χαρήκατε όπως εγώ. Φυσικά ήταν ένα αφιέρωμα στον Καρτμαν, όχι στο South Park γενικά, γι' αυτό και τα επεισόδια που αναφέρθηκαν δεν είναι απαραίτητα (ή δεν είναι μόνο αυτά) τα καλύτερα της σειράς. Επίσης υπήρξαν κι άλλες στιγμές του Καρτμαν που ξεχώριζαν φυσικά, και απλά...πέρασαν μετεξεταστέες. Για παράδειγμα ο ρόλος του ως ιεροκύρηκας στο "Probably", ή ως φάντασμα στο "The Death of Eric Cartman", ή η απόπειρα του να ματαιώσει τα σχέδια των παιδιων στο επεισόδιο με το Wall Mart, α, τώρα θυμήθηκα και τις μεταμορφώσεις του στο "Cartman's Mom is a Dirty Slut"....... είναι πάρα πολλά, τι να λέμε βασικά βαριόμουν να επεξεργαστώ και να ανεβάσω ΤΟΣΑ βίντεο, επομένως το περιόρισα στα 30! :P
Κατα τ' άλλα να πω εδώ πως το αφιέρωμα στο gothic θα το συνεχίσω αφού περάσει καποιος καιρός, για την ώρα του έβαλα μια άνω τελεία, η αλήθεια είναι πως τράβηξε πιο πολύ απ' ότι περίμενα στην αρχή και στη φάση αυτή προτιμώ να γυρίσει το blog στους κανονικούς του ρυθμούς. I need a break εν ολίγοις. :)
That's all folks! Καλή χρονιά σε όλους μας μια που η επόμενη ανάρτηση θα γίνει τον νέο χρόνο πια...
Χριστούγεννα στην ωραιότερη των πόλεων! Την Αθήνα φυσικά. Το στολίδι της Ευρώπης, το λίκνο του πολιτισμού, τότε, τώρα και για πάντα! Σας αρέσει η φωτογραφία που τράβηξα? :)
Κυκλοφορεί απο δω και απο κει ένα θέμα για την "Πόλη μας την Αθήνα", με διάφορους επίσημους, celebrities κλπ να την εκθειάζουν. Ε λοιπόν, η Αθήνα είναι σαν μια άσχημη γυναίκα που πάσχει απο φαντασιώσεις μεγαλείου. Και παστώνει με μακιγιάζ το πρόσωπο της, νομίζοντας πως έτσι θα ομορφύνει.
Αλλά ας μη γκρινιάζω. Χριστούγεννα - και φέτος - στην Αθήνα λοιπόν! Γιορτές να ναι και ας είναι και στο * λογοκρισία *. Ναι, πήγα να πω "Τιμπουκτού" αλλά απο περιέργεια πληκτρολόγησα το όνομα στο νετ και τι μου έβγαλε: η τρίτη κατά σειρά αφρικανική χώρα την οποία επικαλούμαστε για να καταδείξουμε τα χάλια μας «Γίναμε Ουγκάντα / Ζιμπάμπουε καταντήσαμε / ούτε στο Τιμπουκτού δεν γίνονται αυτά τα πράγματα» (link). Άκυρο λοιπόν. Ποιοί είμαστε εμείς οι Αθηναίοι στην τελική που θα δουλέψουμε το Τιμπουκτού. Τουλάχιστον αυτοί εκεί δεν καυχιώνται για τον πάλαι ποτέ πολιτισμό τους, προσπαθώντας να αλαφρύνουν έτσι τα χάλια τους.
Γιορτές λοιπόν. Χαρά και ευτυχία. Αλήθεια λέω! Αγαπώ τα Χριστούγεννα, αγαπώ όλες αυτές τις χαζομαρούλες με τα στολίδια και τα δέντρα (και τα γλυκά) και τα λαμπάκια και τα κάλαντα (και τα γλυκά) και τα παραμύθια (και τα γλυκά) και όλα αυτά τα όμορφα. Φέτος μοίρασα το στόλισμα του δέντρου στα τρία μάλιστα, για να το χαρώ περισσότερο! Θέλω να δω χριστουγεννιάτικες ταινίες, να διαβάσω βιβλία που σε ταξιδεύουν σε άλλους κόσμους (σωστά καταλάβατε, ξωτικοδρακοιστορίες και τα μυαλά στο μίξερ), να ακούσω ταξιδιάρικες μελωδίες. Τα Χριστούγεννα είναι η επίσημη θεσμοποιημένη μαζική απόδραση μας απο την καθημερινότητα.
The spirit
Ποιό είναι λοιπόν το περίφημο αυτό "πνεύμα των Χριστουγέννων"? Που γυροφέρνει και είναι άπιαστο? Λοιπόν, ας αφήσουμε καταρχάς τις κουταμάρες για "αγάπες", "καλοσύνες", και τέτοια, το πνεύμα των Χριστουγέννων δεν έχει καμία σχέση μ' αυτά. Όπως δεν έχει καμία σχέση και με τη θρησκεία φυσικά, η θρησκεία δεν είναι παρά το εξευγενισμένο του περίβλημα. Και αυτό το βλέπουμε απλά στο γεγονός πως ακόμα και σε χώρες όπως η Ιαπωνία (που δεν είναι χριστιανοί) γιορτάζουν τα Χριστούγεννα!
Κατά ένα μέρος, και εστιάζοντας στα δικά μας, το πνεύμα αυτό δεν είναι άλλο απο την αδηφάγο εκείνη επιθυμία να ΑΓΟΡΑΣΟΥΜΕ, να κάνουμε δώρα στον εαυτό μας και στους άλλους, να αλωνίσουμε τα καταστήματα σαν επίδοξοι κατακτητές και να εξαντλήσουμε κάθε σπιθαμή απο τα οικονομικά μας. Δεν είναι τυχαίο το πελώριο χριστουγεννιάτικο δέντρο έξω απο το Mall. Είναι σα να λέει "εγώ είμαι εδώ γιατί εδώ ανήκω, και το ξέρετε!". Η επιθυμία αυτή υπάρχει συνέχεια βέβαια, είναι ο τροχός απο τον οποίο κυλάει αυτή η κοινωνία, απλά τα Χριστούγεννα κορυφώνεται.
Μη σας παραπλανεί το αστέρι στην κορυφή του δέντρου. Στην πραγματικότητα, δεν είναι αστέρι, αλλά ένα μεγάλο χρυσό νόμισμα.
Κατά δεύτερο λόγο, το πνεύμα αφορά την δυνατότητα που μας παρέχεται να ξοδέψουμε, όχι μόνο σε προιόντα, αλλά και σε διασκέδαση. Ο καθένας την ερμηνεύει αλλιώς τη διασκέδαση, αλλά πείτε μου, όλη αυτή η μανία να κλείσει τραπέζι κόσμος στα γνωστά "πολιτισμικά κέντρα" το βράδυ της Πρωτοχρονιάς που οφείλειται? Τόσοι και τόσοι βγαίνουν τη νύχτα εκεί, πολλοί μάλιστα πείθουν τους εαυτούς τους οτι πέρασαν καλά. Συνήθως στιβάζονται σα τα ζώα σ' έναν χώρο μαζί με εκατοντάδες άλλους, υπο τους ήχους δυνατής μουσικής, λένε μερικές μαλακίες, πίνουν δυο ποτά, και έτσι περνάνε μια "ξεχωριστή βραδιά".
Pearl Lights deep in the Snow
Χμ, κι όμως, υπάρχει ένα πνεύμα εδώ. It's not all about the money, it's not all about vacation. Απλά το πνεύμα αυτό είναι θαμμένο κάτω απο τα πελώρια μηχανήματα της Εργασίας και της Σχόλης, της Αγοράς και της Διασκέδασης. Τις ντυμένες με χριστιανικό περίβλημα Θεότητες της εποχής μας.
Ακούστε τα κουδουνάκια σαν εκείνα που κάνει ένα υποθετικό έλκηθρο. Μη σκέφτεστε τίποτα, απλά ακούστε τον ήχο τους. Παρατηρείστε ένα έλατο με αφράτο χιόνι πάνω του. Απλά κοιτάχτε το. Περπατήστε σε έναν δρόμο της πόλης τη νύχτα, στην ησυχία, και παρατηρείστε τα λαμπάκια που φωτίζουν στα σπίτια. Μυρίστε τον αέρα απο τη μυρωδιά του τζακιού, το καμμένο ξύλο. Σταθείτε μπροστά απο ένα τζάκι με στολίδια απο πάνω του, και παρατηρείστε τις σπίθες που τρεμοπαίζουν και τσιτσιρίζουν.
Ε, κάτι, ΚΑΤΙ σας κάνει. Μια αίσθηση ομορφιάς, μια αίσθηση γλυκιά και ζεστή. Μερικές φορές και ταξιδιάρικη. Γιατί τόσες και τόσες ταινίες ή βιβλία που σχετίζονται με τα Χριστούγεννα συχνά καταλήγουν να μας ταξιδεύουν σε άλλους κόσμους? Γιατί έχουμε συνδέσει τόσο τα Χριστούγεννα με τα παραμύθια? Γιατί πολλοί απο μας τα έχουμε συνδέσει με την παιδικότητα? Και ποιός είναι ο συνδετικός κρίκος όλων αυτών? Ακόμα και εκείνοι που μελαγχολούν με τα Χριστούγεννα (δεν είναι πολλοί, αλλά υπάρχουν), ακόμα και αυτοί στην ουσία επηρεάζονται απο τα ίδια πράγματα - απλά με διαφορετικό τρόπο.
Τα Χριστούγεννα στο πολύ βάθος τους είναι ένα ταξίδι. Στον χώρο και στον χρόνο. Στο πολύ βάθος τους. Πολύ πίσω απο την επιφάνεια που βιώνουμε όλοι σε καθημερινή βάση. Ίσα που κάποιοι απο μας νιώθουμε αυτό το βάθος λοιπόν, κάποιες μεμονωμένες στιγμές.
Οτιδήποτε όμορφο στα Χριστούγεννα συνδέεται με ίχνη που χάραξαν μέσα σε διάστημα χιλιετιών μακρινοί πρόγονοι που σαν μακρινά αταβιστικά απολιθώματα στο χιόνι αχνοφέγγουν μέσα στη νύχτα. Υπάρχουν παγανιστικά κατάλοιπα στο συλλογικό μας ασυνείδητο, το πνεύμα του Ελάτου, το πνεύμα του Ελαφιού, του άφθονου Φαγητού και Ποτού. O κλασικός αιώνιος Κύκλος. Ο ήχος απο τα γιορτινά κουδουνάκια ξυπνάει τις ασυνείδητες αυτές συλλογικές αναμνήσεις που όλοι κουβαλάμε.
Υπάρχουν θησαυροί στο στοιχειωμένο σπίτι?
Τα παιδιά έχουν την ικανότητα να διαισθάνονται καλύτερα το ασυνείδητο αυτό πνεύμα. Και είναι λογικό, γιατί εκείνο που λέμε "παιδικά παραμύθια" το φέρνει μέσα του, είναι γραμμένα κι αυτά στη συμβολική γλώσσα του συλλογικού ασυνείδητου. Τα παιδιά δε φοβούνται να αφήσουν τη φαντασία τους να ταξιδέψει. Τα πολύ μικρά παιδιά δεν έχουν ακόμα οριοθετήσει σωστά τα όρια ανάμεσα στο φανταστικό και το πραγματικό - στις λίγο μεγαλύτερες ηλικίες όμως η οριοθέτηση αυτή έχει γίνει, και αρχίζει το πραγματικό παιχνίδι.
Τα παιδιά ξέρουν να παίζουν. Οι ενήλικες συχνά ξεχνάνε τον τρόπο. Ένα παιδί θα δει ένα παλιό σπίτι, ή μια οικοδομή, και δεν είναι απίθανο να θελήσει να το "εξερευνήσει". Φαντάζεστε έναν ενήλικα να αρχίζει να "εξερευνεί σπίτια"? Ναι, είναι αστείο. Ο κόσμος έχει πλέον ξεκαθαρίσει γι' αυτόν, τα πάντα βρίσκονται τοποθετημένα στη θέση τους, σύχνα έχει και τη δική του "κοσμοθεωρία" γύρω απο την οποία τοποθετεί και κρίνει τα πάντα γύρω του. Δεν είναι κακό αυτό φυσικά, κάθε άλλο, είναι φυσικό και θεμιτό.
Γίνεται κακό όμως όταν ο ενήλικας ξεπουλάει την φαντασία του.
Υπάρχουν πολλοί τρόποι για να το κάνει κάποιος, το αποτέλεσμα όμως είναι πάντα το ίδιο. Φτάσαμε να αντιμετωπίζουμε τη φαντασία σαν ένα μικρό ποταμάκι που ρέει κάπου εκεί μέσα στο νου μας, απο το οποίο συχνά ονειροπολούμε και πλάθουμε διάφορες (ευχάριστες ή δυσάρεστες) σκέψεις και καταστάσεις στο μυαλό μας. Η φαντασία δεν είναι ποταμάκι μέσα στο κεφάλι μας. Η φαντασία είναι μια ατελείωτη αχανής πολύχρωμη δεξαμενή μέσα στην οποία πλέουμε, και της οποίας είμαστε μέρος και ταυτόχρονα, οδηγοί. Αλλά το ξεχάσαμε και αυτό.
Μια παράξενη βραδιά
Ήταν μια όμορφη, μυστήρια, ταξιδιάρικη (ίσως και λίγο φαντασμένη) βραδιά η σημερινή, που με ώθησε να γράψω όσα έγραψα. Πολλές παράξενες συμπτώσεις και συναντήσεις, απο κείνες που σε βάζουν να αναμασάς την κλασική ατάκα "τίποτα δεν είναι τυχαίο", όσο και αν θες να αποκαλείς τον εαυτό σου ρεαλιστή.
Μέσα σ' όλα, η βραδιά περιελάμβανε μια ωραία βόλτα στα Εξάρχεια, όπου παραδόξως, δεν είδα ούτε έναν μπάτσο. Πραγματικά απόρησα, τον τελευταίο καιρό η περιοχή έσφυζε. Μάλλον έτυχε κι αυτό. Αντί αυτού αράξαμε στο νέο παρκάκι στο κέντρο των Εξαρχείων, με τα νεοφυτεμένα ακόμα δέντρα του, παρκάκι που έφτιαξαν με φροντίδα τα φοβερά αυτά πλάσματα που συχνάζουν εκεί και για τα οποία πλάσματα τόσα λέγονται απο Μέσα και λοιπά, αλλά όλα είναι ψέματα. Ας μη συγχέουμε τα παραμύθια με τα ψέματα. Τα παραμύθια είναι αληθινά, τα ψέματα όχι.
Η βραδιά κύλησε ήσυχα, έγιναν παράξενες συζητήσεις και ο αέρας ανέμιζε με μυστήριο τρόπο στα φυλλώματα των δέντρων.
Μπορεί και να είναι τυχαία. Αλλά τελικά, πιστεύω πως η - κλασική πια - φράση "τίποτα δεν είναι τυχαίο" μοιράζεται κάτι κοινό με το "πνεύμα των γιορτών" που περιέγραψα. Σαν μακρινά ξαδέρφια. Ε, και σε τελική ανάλυση, ακόμα και τυχαία να είναι όλα, ακόμα και κουταμάρες να είναι όλα αυτά περί "πνεύματος" κλπ, ε, ίσως απλά να επιλέξαμε να παίξουμε, χτίζοντας φανταστικές ιστορίες και παραμύθια, όπως κάναμε παιδιά.
Ίσως όλο αυτό το κείμενο να είναι μια τέτοια φανταστική ιστορία. :)
Υπάρχουν πολλοί τρόποι να ταξιδέψει κανείς με το νου του... Αυτά λοιπόν... Καλές γιορτές σε όλους!!!!!
Σαν παλιό βιβλίο καταμεσίς μιας αχνοφώτιστης, σκονισμένης βιβλιοθήκης, το πέμπτο μέρος του αφιερώματος μας περίμενε υπομονετικά πότε θα το πιάσουμε στα χέρια μας, θα φυσήξουμε τη σκόνη απο πάνω του, και θα φυλλομετρήσουμε με περιέργεια τις σελίδες του. Ναι λοιπόν, η συνέχεια του τιτάνιου αφιερώματος μας είναι εδώ!!!!
Ας φανταστούμε λίγο μια τέτοια, μεγάλη βιβλιοθήκη, με ατελείωτες σειρές απο βιβλία, πολυδαίδαλους διαδρόμους, φωτισμένη απο κεριά, φυλαγμένη απο τον κόσμο. Κάθε βιβλίο θα μπορούσε να είναι και η ιστορία μιας ανθρώπινης σχέσης. Κάποια απο τα βιβλία είναι μεγάλα, και εκτείνονται σε τόμους, σειρές ολόκληρες, χωρίς τέλος. Κάποια άλλα είναι μικρά και λεπτά, σαν ένα περιοδικό, με το που τα ξεφυλλίζεις στα γρήγορα έχεις φτάσει στο τέλος. Ορισμένα είναι σημαδεμένα απο τον χρόνο, γεμάτα λεκέδες και με κιτρινισμένα τα φύλλα, ωστόσο με το που τα ανοίγεις σου έρχεται μια όμορφη, ζεστή μυρωδιά που θυμίζει κάτι παλιό και φιλόξενο. Άλλα πάλι έχουν υποστεί τη δυσάρεστη επίδραση του χρόνου, έχουν φθαρεί άσχημα, αναδύουν μια αίσθηση υγρασίας και διαβάζονται με δυσκολία. Κάποια βιβλία τελειώνουν απότομα. Ψάχνεις να βρεις τη συνέχεια, κάποιον άλλο τόμο ίσως, αλλά φαίνεται έχει χαθεί μέσα στο πλήθος των υπολοίπων. Άλλα πάλι φαίνεται σα να μην άρχισαν ποτέ. Κάτι πήγε να γίνει, αλλά ποτέ δεν προχώρησε. Τα βιβλία αυτά μοιάζουν περισσότερο σαν ένα ατελείωτο προσχέδιο, που για κάποιον λόγο έχει καταλήξει και αυτό στο ράφι, και μάλιστα καταλαμβάνει μεγάλο χώρο πάνω του....
Σε αυτή τη βιβλιοθήκη θα περιπλανηθούμε σήμερα, υπο τους ήχους σκοτεινής κατά κύριο λόγο μουσικής, η θεματολογία της οποίας συχνά θα αφορά τις σχέσεις αυτές. Αράχτε λοιπόν μαζί μου, αφήστε λίγο τη φαντασία σας ελεύθερη, και - σημαντικό - δυναμώστε τα ηχεία του υπολογιστή σας. Η σημερινή μουσική ακούγεται δυνατά. Ποιός είπε οτι δεν υπάρχουν βιβλιοθήκες με μουσική να αντηχεί μέσα τους?
Και για να μπούμε απο τώρα στο κλίμα, ξεκινάμε με ένα τραγούδι βγαλμένο απο τα παλιά, αλλά ωστόσο παντοτινό. Στα χερια μας κρατάμε ένα μικροκαμωμένο μεν βιβλίο, που ξεχειλίζει ωστόσο ζεστασιά και ελπίδες για κάτι όμορφο.
Synth Pop και τα παιδιά των Depeche Mode
Επιστρέψαμε λοιπόν στους Depeche Mode. Και είναι λογικό, μια που η synthpop υπήρξε η πλέον ρομαντική πλευρά μεγάλης μερίδας ακροατών της goth μουσικής, ήδη απο τις αρχές της δεκαετίας του '80. Οι ίδιοι οι Depeche, στους οποίους αναφερθήκαμε ήδη στην γενικότερη ανασκόπηση μας της δεκαετίας του '80 (μέρος ΙΙΙ), έμελε να εισέλθουν θριαμβευτικά στα nineties με το "Violator", τον δίσκο που τους μετέτρεψε σε παγκόσμια pop φαινόμενα. Κατά παράξενο τρόπο, το Violator υπήρξε και το κύκνειο άσμα της synthpop, μια που ως μουσικό κίνημα ήταν κομμένο και ραμμένο στα μέτρα των '80ς, όταν και εμφανίστηκαν τα σημαντικότερα της ονόματα.
(Depeche Mode in the eighties)
Και τι ονόματα ήταν αυτά. The Human Leaque, OMD, Eurythmics, Pet Shop Boys, A-Ha, Alphaville, Soft Cell, Simple Minds, Tears for Fears, Propaganda, ορισμένοι απο τους πλέον χαρακτηριστικούς εκπρόσωπους της synth γενιάς, που λίγο πολύ άφησε τη δική της σφραγίδα στη δεκαετία του '80 και μας παρέδωσαν τραγούδια που έμειναν διαχρονικά. Κάπου εκεί κοντά και το new wave στυλ συγκροτημάτων όπως οι New Order, η μετεξέλιξη των Joy Division, με δίσκους σταθμούς στα eighties όπως τα "Brotherhood", "Low Life" και "Substance", ή οι ποπ/new wave πειραματισμοί των Cure, σε άλμπουμ όπως τα "The Head on the Door", ή "Kiss Me Kiss Me Kiss Me". Κακά τα ψέματα, ανέκαθεν μια πλευρά του goth κοινού αρέσκονταν στις πιασάρικες ποπ μελωδίες, και συγκροτήματα όπως τα πάνω μας πρόσφεραν ορισμένες απο τις κλασικότερες του είδους.
Σε αντίθεση με την πλειοψηφία των synthpop συγκροτημάτων όμως, οι Depeche Mode υπήρξαν σε φάσεις πολύ περισσότερο σκοτεινοί, αγγίζοντας ως και το darkwave (να μη πω και για industrial ακόμα περάσματα), εξ' ου και η τεράστια επιρροή τους στον goth χώρο. Και φυσικά οι απόγονοι, μιμητές - ή και αντιγραφείς αν προτιμάτε - υπήρξαν πάρα πολλοί. Σε μια εποχή που οι ίδιοι οι Depeche απομακρύνονταν εν μέρει απο το στυλ που ανέδειξαν (κυκλοφορώντας το περισσότερο κιθαριστικό για παράδειγμα "Songs of Faith and Devotion" το 1993), πολλοί άλλοι μουσικοί θέλησαν να πάρουν τη θέση τους. Αρκετοί απο αυτούς χάθηκαν (πόσο πια να αντιγράφεις συνέχεια το στυλ ενός συγκροτήματος), λίγοι όμως ξεχώρισαν, και πολλά χρόνια μετά τα eighties συνεχίζουν να υπάρχουν και να σημειώνουν επιτυχία. Ένα απο αυτά τα συγκροτήματα είναι και οι γερμανοί Camouflage, που αν και μοιάζουν πολύ - πάρα πολύ - με τους DM, ομολογουμένως είναι πραγματικά καλή μπάντα, η οποία θα λέγαμε πως απέκτησε σε έναν βαθμό και το δικό της ξεχωριστό στυλ, με περάσματα τόσο πιο ποπ, όσο και πιο σκοτεινά.
(Camouflage)
Απλώνουμε τυχαία τα χέρια μας σε ένα ράφι και πιάνουμε ένα όμορφο, πολυδιαβασμένο όσο ελάχιστα, μα και διατηρημένο με φροντίδα βιβλίο, με ελαφρώς κιτρινισμένες τις σελίδες του. Το εξώφυλλο λέει μονάχα τις λέξεις: Me and You. Τυχεροί όσοι διαβάζουν αυτό το βιβλίο, ξανά και ξανά, και νιώθουν πάντα σα να το διαβάζουν για πρώτη φορά. Ας χαθούμε λίγο στην ατμόσφαιρα του...
Οι σκέψεις (και οι φαντασιώσεις) διακόπτονται απότομα. Ένας διαπεραστικός θόρυβος πνίγει την ατμόσφαιρα. Κάτι αντήχησε, μάλλον έξω απο τη βιβλιοθήκη, και ο θόρυβος έφτασε ως εδώ, πνιγμένος μα δυνατός. Ακούστηκε σαν ένα δυνατό χτύπημα, όπως κάνουν τα μέταλλα και οι λαμαρίνες όταν συγκρούονται. Αφήνουμε το βιβλίο κάτω και συνεχίζουμε να ερευνούμε τα ράφια, ενώ αναρωτιόμαστε, κάπως ανήσυχοι, τι μπορεί να ήταν αυτό.
Στο προηγούμενο μέρος αναφερθήκαμε στους πατέρες του ebm/futurepop στυλ, Apoptygma Berzerk και VNV Nation. Πολλά συγκροτήματα εκείνου του στυλ κινήθηκαν στα τέλη των '90ς σε περισσότερο synthpop φόρμες, αναδεικνύοντας και ανανεώνοντας τη synthpop με τον ίδιο τρόπο που ανανέωσαν και το ebm, δυο μουσικές εξίσου χαρακτηριστικές των eighties. Για παράδειγμα οι Evil's Toy, έχοντας περισσότερο electro/industrial απαρχές μετονομάστηκαν στην πορεία σε T.O.Y. και μας παρέδωσαν καθαρόαιμους synthpop δίσκους όπως το "White Lights" το 2003. Οι Razed In Black απο την άλλη συνδυάζουν διάφορα ηλεκτρονικά στυλ, απο synthpop ως trance, οι The Azoic κινούνται σε πιο χορευτικούς ηλεκτρονικούς ρυθμούς, ενώ ένα απο τα γνωστά ονόματα που κινήθηκαν ανάμεσα σε synthpop και darkwave ηλεκτρονικούς ρυθμούς υπήρξαν και οι Project Pitchfork απο τη Γερμανία. Άξιοι αναφοράς επίσης, αν και παλιότεροι σε σχέση με τους υπολοίπους, είναι και οι ιταλοί Kirlian Camera, απο τα πρωτοπόρα συγκροτήματα του ηλεκτρονικού/dark/synth ήχου, ήδη απο τις αρχές των eighties.
Επιστρέφοντας στα nineties και στους επιγόνους των Depeche Mode, υπήρξαν λοιπόν και συγκροτήματα που κινήθηκαν στο synthpop στυλ αλλά κατόρθωσαν να κάνουν τη διαφορά. Για παράδειγμα οι βρετανοί Mesh, ένα απο τα κορυφαία κατά τη γνώμη μου σχήματα του είδους, οι οποίοι την τελευταία δεκαετία μάλιστα μας παρέδωσαν τις καλύτερες τους δουλειές, με δίσκους-διαμάντια όπως το "We Collide" του 2006.
Το βλέμμα μας πιάνει ένα βιβλίο ριγμένο στο πάτωμα. Πρέπει να έπεσε απο το ράφι την ώρα που ακούστηκε εκείνος ο διαπεραστικός θόρυβος πριν. Το σηκώνουμε. Το βιβλίο είναι χρωματισμένο με τα χρώματα του πάθους και της εμμονής. Λεκέδες απο ποτό είναι χυμένοι πάνω του, σε σημείο που να το καθιστούν αδιάβαστο. Ο τίτλος του είναι "Crash". Τώρα καταλαβαίνεις ποιά ήταν η πηγή εκείνου του θορύβου...
Γιατί, ναι, κάποια πράγματα τελειώνουν έτσι, γρήγορα και απότομα, όπως απότομα ξεκίνησαν.
Darkness Closing In......
Μετά την καταστροφή η ηρεμία. Κανένας ήχος, μόνο σιωπή επικρατεί, κάτω απο το σταθερό ημίφως των κεριών. Εσύ και ο εαυτός σου. Είσαι πάλι μόνος, όπως μόνος ήσουν εξαρχής.
Για πρώτη φορά ακούς τόσο δυνατά τον ήχο απο το βάδισμα σου στο δάπεδο της βιβλιοθήκης. Κάθε βήμα φαίνεται να αντηχεί μέσα απο τις ατελείωτες στιβάδες των ραφιών και των βιβλίων. Δεν θυμάσαι πως βρέθηκες εδώ, σ' αυτό το μέρος, ούτε που ήσουν πριν. Ξέρεις μόνο πως είχε γίνει κάτι που δεν έπρεπε να γίνει, και πως τώρα βρέθηκες εδώ, καταμεσίς μιας αχανούς βιβλιοθήκης. Κοιτάς τα βιβλία που απλώνονται ψηλά σαν τείχη και νιώθεις πως η απάντηση βρίσκεται κάπου εκεί μέσα τους. Τι να πρωτοδιαβάσεις όμως, απο που να ξεκινήσεις, απο όλον αυτόν τον σωρό.
Πιάνεις ένα βιβλίο στην τύχη και φυσάς τη σκόνη. L' Ame Immortelle. A ναι, θυμάσαι αυτή τη μπάντα. Είναι απο την Αυστρία (όμορφη χώρα, όμορφοι άνθρωποι), παίζουν ένα κράμα μελωδικού darkwave και electro/industrial, ενώ τα τελευταία χρόνια έχουν εντάξει και ορισμένα πιο κιθαριστικά και metal στοιχεία στον ήχο τους. Ντουέτο απαρτιζόμενο απο τον Thomas Rainer και την Sonja Kraushofer, οι L' Ame Immortelle είναι ένα απο τα πλέον πετυχημένα συγκροτήματα του κεντροευρωπαικού goth χώρου, έχοντας κατορθώσει να συνταιριάξουν στον ήχο τους πολλά στυλ, απο το αγριεμένο electro/industrial/aggrotech στυλ των πρώτων άλμπουμ, στο κιθαριστικό μεταλλικό των τελευταίων, ενώ έχουν και ουκ ολίγες μελωδικότερες στιγμές. Η λυρική διάθεση και ο ρομαντισμός είναι διάχυτος στις δουλειές τους.
Αξίζει να αναφερθούμε και στη σόλο μπάντα της Sonja, με το όνομα Persephone, που κινείται στο νεοκλασικό/folk στυλ και έχει παραδώσει πραγματικά αξιομνημόνευτες μελωδίες που υφαίνουν τον δικό τους ιστό στο μεγάλο υφαντό του darkwave ήχου...
(L' Ame Immortelle)
Ένα κύμα ζεστασιάς σε τυλίγει τότε, και απο κάπου μέσα σου έρχονται αναμνήσεις απο παλιές αγάπες, καταχωνιασμένες απο καιρό στα άδυτα της μνήμης. Σαν ένα φωτογραφικό άλμπουμ, ξεφυλλίζεις τις σελίδες της μνήμης και οι αναμνήσεις όλο και πληθαίνουν. Σχεδόν θυμάσαι εκείνο το αγαπημένο πρόσωπο, έστω αχνά και αμυδρά, να σου χαμογελάει, και βυθίζεσαι στα λαμπερά του μάτια. Δε θυμάσαι τίποτα άλλο, για κάποιον όμως λόγο θέλεις να κρατηθείς γερά απο εκείνη την στιγμή. Είναι όμως αληθινές οι αναμνήσεις αυτές, τις είχες ζήσει κάποτε, ή μήπως πρόκειται απλά για μια φαντασίωση? ...Have you ever been in love?
Παραμένουμε στην κεντρική Ευρώπη, λίγο βορειότερα όμως, στη Γερμανία, την κατεξοχήν πατρίδα του darkwave ήχου των nineties. Ό,τι και να λέμε, οι Γερμανοί ξέρουν απο goth, υπήρξαν ανάμεσα στους κατεξοχήν "γότθους" εξάλλου (ας θυμηθούμε λίγο την ιστορία του όρου!). Η χώρα αυτή ανέδειξε ουκ ολίγες σημαντικές μπάντες κατά τη δεκαετία του '90, που πάντρεψαν τη μελαγχολία και τον λυρισμό με τους ηλεκτρονικούς ήχους, αφήνοντας τη δική τους κληρονομιά στον χώρο του darkwave. Και εφαλτήριο της αναφοράς μας δεν είναι άλλοι απο τους γνωστούς και αγαπητούς Diary of Dreams, το όνομα των οποίων φιγουράρει στο επίκεντρο του γερμανικού goth ήχου. Μελαγχολία, ένταση αλλά και δυναμισμός, απο το συγκρότημα του (πρώην μέλους των Garden of Delight) Adrian Hates, που μας παρέδωσαν κλασικούς πια δίσκους όπως το "Bird Without Wings", "One of 18 Angels", ή το ομολογουμένως εξαιρετικό τελευταίο τους άλμπουμ "If", που κυκλοφόρησε το 2009.
Ξάφνου οι θερμές αναμνήσεις (ή η υπόθεση αυτών) διαλύονται. Θυμάσαι πόνο, και θυμάσαι προδοσία. Συνειδητοποιείς οτι το βιβλίο που κρατάς τώρα στα χέρια σου έχει σκισμένο το εξώφυλλο. Το δάχτυλο σου έχει χαραχτεί απο μια σελίδα, και αίμα βάφει τα φύλλα του. Η σκέψη του εαυτού σου να αποζητάς μια λογική εξήγηση, μια αιτία για τον πόνο, σε χτυπάει σαν κεραυνός. Και αμέσως έρχεται στο νου σου η εικόνα μηνυμάτων που ποτέ δεν απαντήθηκαν, επώδυνων πράξεων στις οποίες ποτέ δεν δόθηκε κάποια εξήγηση. Παρά απέμεινες μόνος να ψάχνεις να βρεις το γιατί...
Μένουμε στη Γερμανία. Το 1999 μια μπάντα ονόματι Diorama, κυκλοφορεί το ντεμπούτο της, του οποίου ο τίτλος είναι "Pale". Περιττό να πω πως εδώ έχουμε να κάνουμε με ένα απο τα καλύτερα δείγματα ηλεκτρονικού darkwave που έχουν γίνει ποτέ. Μελωδικό και σπαρακτικό ταυτόχρονα όσο ελάχιστα, με στίχους βαθύτατους και συμβολικούς, θα έβαζε τους Diorama στην κατηγορία των σημαντικότερων συγκροτημάτων του είδους, δικαιώνοντας εξάλλου τον ίδιο τον Adrian Hates των Diary of Dreams, ο οποίος και συνέβαλε αρχικά στην προώθηση τους και με τους οποίους περιόδευσαν μαζί σε φάσεις. Οι Diorama θα συνέχιζαν σε περισσότερο synthpop δρόμους στην πορεία.
(Diorama)
Άλλο σημαντικό συγκρότημα που κινείται στο ίδιο στυλ είναι οι Deine Lakaien. Υπάρχουν ήδη απο τα μισά των '80ς, ωστόσο η δεκαετία του '90 ήταν εκείνη που τους ανέδειξε, μια που το δεύτερο και ξακουστό άλμπουμ τους "Dark Star" κυκλοφόρησε το 1991. O τραγουδιστής τους Alexander Veljanov έχει μια απο τις ωραιότερες φωνές του χώρου κατά τη γνώμη μου και οι μελωδίες τους έχουν αποκτήσει ουκ ολίγους οπαδούς.
(Deine Lakaien)
Απο τα συγκροτήματα που κινούνται σε εξίσου ρομαντικό/μελαγχολικό/σκοτεινό στυλ, οι Wolfsheim, λίγο πιο synthpop και απαλοί σαν άκουσμα σε σχέση με τους προηγούμενους, ήδη το πρώτο τους single "The Sparrows and the Nightingales" έδειχνε πως είχαμε να κάνουμε με μια πολύ καλή μπάντα. Προσωπικά πάντως δε θα λεγα πως μου αρέσουν τόσο όσο οι προαναφερθέντες, ωστόσο σε ένα αφιέρωμα όπως αυτό χρειάζεται να αναφερθούν. Εξάλλου δε πρέπει να ξεχνάμε τη συνεργασία με τον Schiller στο "Dream of You", μια πραγματικά καταπληκτική στιγμή. Άλλο ένα όνομα σε αυτό το στυλ που αξίζει να αναφέρουμε είναι οι Namnambulu. Παράξενο, ίσως και αστείο όνομα, αλλά η μουσική τους κατορθώνει να χτυπήσει φλέβα, και μάλιστα θανατηφόρα. Τραγούδι απο τους Namnambulu έχω φυλάξει για το τέλος του σημερινού αφιερώματος....
Απλώνεις το βλέμμα σου πέρα σε έναν απο τους διαδρόμους που εκτείνεται μπροστά σου και χάνεται μέσα στο σκοτάδι. Τον φωτίζεις λίγο με ένα κερί και διαπιστώνεις πως τελικά δεν ήταν τόσο μεγάλος. Κάπου λίγο πιο πέρα καταλήγει σ' έναν πέτρινο τοίχο. Φαίνεται τα παιχνίδια με τις σκιές ήταν εκείνα που τον έκαναν να φαντάζει ατελείωτος και αχανής. Ίσως να υπάρχει κάποια έξοδος απο αυτό το μέρος τελικά... Ίσως να υπάρχει κάποια έξοδος απο τον λαβύρινθο της σκέψης σου, αρκεί να πέσει πάνω της το σωστό φως... Και να φωτίσει, να αναδείξει έτσι, τη δική σου, προσωπική ιστορία, και όλους εκείνους που έγιναν μέρος της, ενώ εσύ γινόσουν μέρος της δικής τους....
Vampires in the Dark
To φως δεν κατορθώνει πάντα να κάνει καλύτερα τα πράγματα. Μερικές φορές ίσα που μεγαλώνει τις σκιές, τις κάνει να φαίνονται πιο απειλητικές και τρομακτικές. Κοιτώντας τους πέτρινους τοίχους και τις κολώνες που μοιάζουν να αγγίζουν κάποια αόρατη οροφή, σου σφηνώνει ξάφνου η σκέψη μήπως έχεις βρεθεί καταμεσίς ενός απο εκείνους τους μεσαιωνικούς καθεδρικούς ναούς. Αυτούς με τις χαρακτηριστικές αψίδες και τα τερατώδη αγάλματα. Το σκηνικό γίνεται ολοένα και περισσότερο γοτθικό, για άλλη μια φορά...
Παραμένουμε στη Γερμανία, και πάμε σε μια μπάντα που έχει πάρει όλα τα στερεότυπα του gothic και τα έχει κάνει έμβλημα. Βαμπίρ, αίμα, όμορφες δρακουλιάρικες γυναίκες, ρομαντισμοί και μελαγχολίες. Μένουμε σε ηλεκτρονικούς ήχους, futurepop τους χαρακτηρίζουν, ταιριάζουν όμως με τα υπόλοιπα γερμανικά συγκροτήματα που αναφέρουμε. Ο λόγος για τους Blutengel, που υπάρχουν περίπου μια δεκαετία τώρα και χαρακτηριστικό των οποίων είναι η έντονη παρουσία του θηλυκού στοιχείου, όπως αυτό εκφράζεται απο το πλήθος των γυναικών που έχουν κατά καιρούς περάσει απο το συγκρότημα κάνοντας φωνητικά και γράφοντας στίχους.
(Blutengel)
Κινούμενοι σε όλο και πιο σκοτεινά μονοπάτια, ας αναφερθούμε εδώ και στους Das Ich, συγκρότημα που υπάρχει ήδη απο τα τέλη των '80ς. Ήχος που κινείται σε περισσότερο electro/industrial/darkwave στυλ, με μια χαρακτηριστική "γερμανική αίσθηση", όπως και τα προηγούμενα συγκροτήματα που αναφέραμε, και γενικά, ένα απο τα γνωστά ονόματα του χώρου.
(Das Ich)
Και φυσικά, κλείνοντας το κεφάλαιο "γερμανικό darkwave/electro", ας μη παραλείψουμε να αναφερθούμε σε ένα απο τα σημαντικότερα (και αγαπημένα) ονόματα του, τους And One, οι οποίοι όπως και οι Das Ich συμπληρώνουν φέτος 20 χρόνια ύπαρξης. Οι And One σε όλα αυτά τα χρόνια κινήθηκαν ανάμεσα σε σκοτεινότερα ebm/darkwave και σε φωτεινότερα synthpop μονοπάτια, γράφοντας άλλοτε τραγούδια για μοναχικές ακροάσεις στο σκοτάδι και άλλοτε τραγούδια για πάρτυ και χαβαλέ. Γενικά, δεν πήραν ποτέ τα πράγματα πολύ στα σοβαρά φαίνεται, γι' αυτό και συχνά η μουσική τους έχει μια έντονη χαβαλεδιάρικη διάθεση. Απο τα παλιότερα και κλασικότερα πλέον ονόματα αυτού του αφιερώματος.
Μερικές φορές η φαντασία προσφέρει μια διέξοδο απο τα αδιέξοδα που βρίσκεσαι. Θα ήθελες να καταφύγεις μέσα της κάποιες στιγμές, να χαθείς σ' αυτήν. Βρίσκονται απειλές μέσα στις σκιές που σαλεύουν στο βάθος του ναού(?)/βιβλιοθήκης που βρίσκεσαι? Ή μήπως τα τέρατα κρύβονται μέσα σου, σκέψεις, συναισθήματα, στιγμές απο τις οποίες θα ήθελες να απαλλαγείς? Are there vampires inside the big, dimlit temple?
As the Midnight Bell Tolls...
To ρολόι στο καμπαναριό χτυπάει δώδεκα. Οι νυχτερίδες πετάγονται απο την κρυψώνα τους και σκορπάνε στον νυχτερινό ουρανό, μπλέκοντας τις σκοτεινές σιλουέτες τους με τις αχτίδες της σελήνης που ξεπροβάλλει απ'τα σύννεφα. Ένας άνεμος φυσάει απο κάπου, και το φως των κεριών μεμιάς σβήνει. Το χλωμό φως του φεγγαριού φωτίζει ένα βιβλίο με έντονα κόκκινα γράμματα, που μοιάζουν με αίμα.
Κάπου στις αρχές της δεκαετίας του '90 στις ΗΠΑ δημιουργήθηκε ένα project που έμελε να αναζωογονήσει το gothic και να αποτελέσει ένα απο τα σημαντικότερα νέα ονόματα του είδους. Tο project ήταν οι London After Midnight του Sean Brennan. Έχοντας ήδη αποκτήσει έναν πυρήνα οπαδών απο την εποχή του πρώτου τους demo, η κυκλοφορία του ντεμπούτου τους "Selected Scenes from the End of the World" το 1992 (σε κασέτα) έμελε να τους καθιερώσει στις συνειδήσεις, με τον χαρακτηριστικό του σκοτεινό/ηλεκτρονικό/ροκ ήχο, τη γοτθική, στοιχειωμένη του ατμόσφαιρα, και την ιδιαίτερη χροιά της φωνής του Brennan.
Οι London After Midnight συνεχίζουν ως τις μέρες μας, έχοντας επισκεφτεί 2 φορές και τη χώρα μας τα τελευταία χρόνια, και δηλώνουμε χαρούμενοι που τους είχαμε δει λάιβ στη Θεσσαλονίκη. Ήταν ένα απο τα λάιβ που θα θυμόμαστε όσοι ήμασταν εκεί.... Να σημειώσουμε την αυξανόμενη ενασχόληση του Brennan με πολιτικά ζητήματα στα τραγούδια του (με έντονη αντι-φασιστική και liberal στάση), και τον γενικότερο προβληματισμό του εδώ και χρόνια γύρω απο σοβαρά κοινωνικά θέματα, όπως τα ανθρώπινα και ζωικά δικαιώματα, ο έλεγχος των πολυεθνικών, το περιβάλλον, κλπ. Και αν και η δισκογραφία τους είναι μικρή σχετικά (μόλις τρία κανονικά άλμπουμ), το όνομα τους παραμένει ένα απο τα σημαντικότερα του gothic χώρου.
Ακολουθεί ένα απο τα γνωστότερα τους τραγούδια, σε ένα βίντεο με σκηνές απο μια απο τις κλασικότερες gothic ταινίες των '90ς... Because the book of love sometimes may turn into a book of blood...
Dance your motherfucking Gut Out
Μερικές φορές χορεύουμε για να διασκεδάσουμε. Μερικές φορές χορεύουμε για να ξεχάσουμε.
Ας αναφερθούμε σε ορισμένα ακόμα συγκροτήματα που κινούνται σε ένα ηλεκτρονικό/darkwave/gothic rock στυλ. Περίπου την ίδια εποχή που σχηματίστηκαν οι London After Midnight, επίσης στις ΗΠΑ, δημιουργήθηκαν και οι The Last Dance. Μελαγχολικοί, λυρικοί, μελωδικοί, με όμορφους δίσκους όπως το "Fairytales" και το "Perfect", τσεκάρετε τους. Ακόμα περισσότερο ηλεκτρονικοί και χορευτικοί, συνδυάζοντας τόσο goth rock ρυθμούς όσο και ebm/industrialoειδή περιάσματα, καθώς και μια χαρισματική γοτθική φωνή, οι The Beauty of Gemina είναι ένα απο τα φρέσκα ονόματα του είδους.
(Cruxshadows)
Πάρα πολύ γνωστοί και δημοφιλείς, οι Cruxshadows (αμερικάνοι κι αυτοί) αποτελούν ήδη ένα απο ονόματα-σημεία αναφοράς στον σύγχρονο darkwave/goth χώρο. Εδώ που τα λέμε, μία μπάντα που παρουσιάζει στο ντεμπούτο άλμπουμ της τραγούδια όπως το "Marilyn, my Bitterness", δε γίνεται να μη σημειώσει επιτυχία (τραγούδι που θα βάπτιζα ως τον διάδοχο του "Lucretia, my Reflection"). Η μουσική τους συνδυάζει τους synth και ηλεκτρονικούς/χορευτικούς goth rock ήχους με το βιολί, το οποίο αποτελεί και κεντρικό στοιχείο της μουσικής τους. Οι Cruxshadows είναι απο τα πλέον πετυχημένα ονόματα του χώρου. Η απήχηση τους τόσο στην Ευρώπη (ειδικά στη Γερμανία, όπου η επιτυχία τους είναι σαρωτική), όσο και στις ΗΠΑ είναι πάρα πολύ μεγάλη όλα αυτά τα χρόνια, ενώ ήταν και η πρώτη goth band που έπαιξαν live σε φεστιβάλ στην Κίνα το 2007!
Με λίγα λόγια, έχουμε να κάνουμε με ένα απο τα δημοφιλέστερα ονόματα στην ιστορία της gothic μουσικής. Marilyn, my Bitterness λοιπόν. Ένα τραγούδι για έναν έρωτα που δεν άντεξε, όπως τόσα άλλα. One of these days you're gonna realize (recognize) just what (who) you've thrown away. Εγώ θα πρόσθετα: who gives a shit about you (τώρα πια). Ή τουλάχιστον αυτό το αίσθημα μου δημιουργεί το τραγούδι, ακούγοντας το ξανά και ξανά... Κάντε τη χάρη στον εαυτό σας και δυναμώστε τα ηχεία στο τέρμα ακούγοντας το.
Ουφ. Συνεχίζουμε! Ιδιαίτερα αγαπητός στο goth κοινό τα τελευταία χρόνια όπου και έκανε την εμφάνιση του είναι ο Anders Manga, η ομώνυμη μπάντα του οποίου λίγο πολύ συμπυκνώνει με τη μουσική της ένα μεγάλο φάσμα του goth ήχου, συνδυάζοντας ηλεκτρονικούς industrial/darkwave/goth rock ήχους και βγάζοντας δισκάρες όπως το "Blood Lush" του 2007, απ' όπου και το συγκεκριμένο κόκκινο σαν αίμα τραγούδ.
(The Awakening)
Μεταφερόμαστε στη Νότια Αφρική και στη δημοφιλέστερη (και μεγαλύτερη) ever gothic band που γέννησε η χώρα, τους Awakening! Ο πρώτος τους δίσκος με όνομα "Risen" κυκλοφόρησε το 1997 και ανάμεσα σε άλλα περιείχε μια γοτθική όσο δε πάει διασκευή στο "The Sound of Silence" που έγινε μεγάλη επιτυχία αμέσως και προκάλεσε πολύ θετικές εντυπώσεις. Ο τραγουδιστής/κιθαρίστας Ashton Nyte είναι ο mainman της μπάντας, που ομολογουμένως μας χάρισε ως τώρα ορισμένες απο τις καλύτερες goth στιγμές της τελευταίας δεκαετίας. Ο δεύτερος δίσκος τους "Request" (1998) κινείτο σε πολύ περισσότερο ηλεκτρονικό/darkwave, σχεδόν χορευτικό στυλ σε σημεία, ενώ άλμπουμ όπως τα "Darker Than Silence" (2004) και "Razor Burn" (2006) υιοθέτησαν πολύ περισσότερα κιθαριστικά και metal ακόμα στοιχεία. All in all, μια πολύ ενδιαφέρουσα μπάντα, που αγκαλιάζει πολλά και διάφορα στυλ και αποτελεί απο τα πρώτα ονόματα που αξίζει να αναφέρει κανείς όσο αφορά τη σύγχρονη gothic σκηνή. Προσωπικά θα τους έβαζα στις δέκα καλύτερες goth μπάντες της τελευταίας δεκαετίας. We are the dark romantics.
Μοving to the Past, Gazing at the Future...
Η ώρα είναι περασμένες τρεις τα ξημερώματα. Η σελήνη συνεχίζει να ντύνει με τα ασημόχρωμα της πέπλα τον αχανή χώρο της βιβλιοθήκης/ναού. Το αίσθημα της αποξένωσης που ένιωθες έχει υποχωρήσει, οι μνήμες που ανασύρθηκαν απο τα παλιά, αναδιφώντας στις σκονισμένες σελίδες της μνήμης, έκαναν να θυμηθείς σιγά σιγά ποιός είσαι... Έχεις πολύ δρόμο ακόμα μπροστά σου, ωστόσο αισθάνεσαι πως όλη αυτή η μοναξιά και η σύγκρουση με το παρελθόν σου μπορεί να οδηγήσει σε καλό. Κάποια στιγμή εξάλλου θα βγει το φως της μέρας, σωστά? Τότε ίσως βρεις την έξοδο απο το μέρος που βρίσκεσαι...
(Clan of Xymox)
Ας θυμηθούμε λίγο κάποια απο τα λίγο πιο παλιά ονόματα του darkwave λοιπόν, εκείνα που έθεσαν τις βάσεις, και που αναφερθήκαμε ήδη σ' αυτά στο τρίτο μέρος. Οι Clan of Xymox ήταν ένα απο τα ονόματα αυτά. Η δεκαετία του '90 τους βρήκε να έχουν μεταμορφωθεί σε ένα αμιγώς ηλεκτρονικό/dance σχήμα, τους Xymox, η οποία μάλιστα περίοδος υπήρξε και απο τις πιο πετυχημένες τους εμπορικά. Ωστόσο γύρω στα τέλη της δεκαετίας επέστρεψαν στο αρχικό τους όνομα και σε άλμπουμ όπως τo "Creatures" όπου και επανέφεραν τους πιο goth rock ρυθμούς, και φανερώνοντας με στιγμές όπως η κάτω γιατί είναι ένα απο τα ονόματα-ορόσημα του είδους. Κάτι που διαπιστώσαμε και στο πρόσφατο τους λάιβ φυσικά. :)
Στο ίδιο λάιβ απολαύσαμε εξάλλου και τους In The Nursery, άλλη μία πολύ χαρακτηριστική darkwave μπάντα που ξεκίνησε κατά τη δεκαετία του '80, η οποία έχει ντύσει με τη μουσική της ουκ ολίγα soundtrack και έχει αφήσει ένα ιδιαίτερα σεβαστό όνομα στον χώρο. Άλλοτε ηλεκτρονικοί και χορευτικοί ήχοι, άλλοτε πιο ατμοσφαιρικοί, με πάντα έκδηλη την έντονη παρουσία των κρουστών, δημιουργώντας μια μοναδική και ιδιαίτερα υποβλητική στο τέλος ατμόσφαιρα.
Άξιοι αναφοράς είναι και ένα συγκρότημα που θα μπορούσε να είναι διάδοχοι των Clan of Xymox, το ντουέτο απο την Ιταλία που ακούει στο όνομα Frozen Autumn, και οι οποίοι αναγνωρίζουν την μεγάλη επιρροή που άσκησαν στον ήχο τους οι προαναφερθέντες.
Η ποιήτρια του σκοταδιού και πρωτοπόρα του darkwave των eighties Anne Clark συνέχισε να μας παραδίδει μοναδική μουσική κατά τη νέα δεκαετία, ίσως λιγότερο σκοτεινή, περισσότερο ταξιδιάρικη θα λέγαμε, αλλά εξίσου μοναδική. Και φυσικά οι στίχοι της δεν ήταν μόνο ενδοστρεφείς, ούτε βυθίζονταν πάντα στα άδυτα της ψυχής και των συναισθημάτων. Οι πολιτικές και κοινωνικές της ευαισθησίες ήταν πάντα έκδηλες, όπως φαίνεται σε ύμνους όπως αυτός...
(Anne Clark, Sara Noxx)
Κάθε στυλ βρίσκει τελικά τον διάδοχο του, και επάξια συνεχιστής του ύφους που καθιέρωσε η Anne Clark είναι η Sara Noxx απο τη Γερμανία. Κυριολεκτικά, η δεσποινίδα Noxx θα μπορούσε και να είναι η χαμένη δίδυμη αδερφή της Anne Clark, ή η κόρη της ή κάτι τέτοιο, μουσικά, φωνητικά και στιχουργικά, μέχρι και συλλογή με ποιήματα της Sara έχει εκδοθεί. Περιττό να πω πως τα γούστα εδώ πάνε μαζί, αν σε κάποιον αρέσει η μία, θα αρέσει οπωσδήποτε και η άλλη, και αντίστροφα. Η Sara Noxx είναι η γερμανική πιο σύγχρονη και λίγο περισσότερο χορευτική απάντηση στην Anne Clark, παραδίδοντας μας βαθείς, εσωστρεφείς στίχους ντυμένους σε σκοτεινές ηλεκτρονικές μελωδίες, τους οποίους απαγγέλει με τη χαρακτηριστική της όμορφη φωνή. Εδώ μια χαρακτηριστική στιγμή απο το πιο πρόσφατο της άλμπουμ.
Moving towards Ethereal Landscapes...
Σταδιακά εισερχόμαστε σε περισσότερο ταξιδιάρικους και φευγάτους χώρους. Σήμερα θα κάνουμε απλά μια εισαγωγή. Το μεγάλο ταξίδι θα είναι την επόμενη φορά. Ταξίδι στον χώρο και τον χρόνο... Προς το παρόν θα πάρουμε μια δόση με δύο συγκροτήματα που άφησα για το τέλος. Και τα δύο χαρατηρίζονται απο το ηλεκτρονικό (ανάμεσα σε άλλα) στοιχείο στον ήχο τους, εξ' ου και η σημερινή αναφορά.
(Switchblade Symphony)
Το ένα είναι οι φοβεροί και τρομεροί Switchblade Symphony, που δυστυχώς διέλυσαν νωρίς και πρόλαβαν να κυκλοφορήσουν μόνο τρία άλμπουμ στο δεύτερο μισό των nineties. Αλλά μιλάμε για μια γκρουπάρα, που ήδη με το ντεμπούτο της κατόρθωσε να δημιουργήσει έναν χαρακτηριστικό ήχο, ταξιδιάρικο και στοιχειωμένο ταυτόχρονα. Κάτι ανάμεσα στο πρώιμο goth rock με γυναικεία φωνητικά, με darkwave ηλεκτρονικές ατμόσφαιρες, industrial αναφορές και τριπ χοπ περάσματα. Θυμίζουν πρώιμους Dead Can Dance, όπως επίσης και Siouxsie. Μοναδική η Tina Root στα φωνητικά, η οποία μετά τους Switchblade Symphony έκανε τη δική της trip hop μπάντα. Ακολουθεί ένα πραγματικά στοιχειωμένο τραγούδι. Θυμάστε το παιδικό τραγουδάκι "London Bridge is Falling Down"?...
To δεύτερο συγκρότημα είναι οι Βέλγοι Lunascape. Μπαίνουμε σε περισσότερο trip hop δρόμους εδώ, και δεν είναι πρόθεση μας να τους εξαντλήσουμε... Ας αναφέρουμε όμως πως στις επιρροές τους οι Lunascape αναφέρουν τους Bauhaus, τους Cocteau Twins, τους Sisters of Mercy και τους Pink Floyd. Και αν ακούσετε τη μουσική τους θα καταλάβετε πως το trip hop είναι ένα στοιχείο του ήχου τους, δε τον εξαντλεί όμως... Βασικά φέρνουν πιο πολύ στους Cocteau Twins, All About Eve (με εντονότερο το ηλεκτρονικό και trip hop στοιχείο) και σε παραπλήσια ταξιδιάρικα ακούσματα, ταιριάζουν λοιπόν σε αυτό το αφιέρωμα και με το παραπάνω. Ακούστε το Surrender, μια απο τις ωραιότερες τους στιγμές, ένα πραγματικά υπέροχο τραγούδι.
Την επόμενη φορά θα συνεχίσουμε σε ταξιδιάρικα μονοπάτια, μπαίνοντας ακόμα πιο βαθειά, και ερευνώντας ανάμεσα σε άλλα και την μουσική που είναι περισσότερο γοτθική απο οποιαδήποτε άλλη βασικά, που δεν είναι άλλη απο τη μουσική του μεσαίωνα! Η οποία επόμενη φορά υποθέτω θα αναρτηθεί κάπου μέσα στις γιορτές των Χριστουγέννων...
Προτεινόμενοι Δίσκοι
Depeche Mode - Violator (1990)
Είχαμε προτείνει το "Music for the Masses" (παραμένει ο αγαπημένος μου δίσκος τους), ωστόσο μια που μπήκαμε στα nineties ας προτείνουμε και τον δημοφιλέστερο δίσκο, όχι μόνο των DM, αλλά και ολόκληρης ίσως της synthpop σκηνής! Τα Personal Jesus και Enjoy the Silence έγιναν διαχρονικά χιτ, χιλιοπαιγμένα, χιλιοακουσμένα και χιλιοδιασκευασμένα, ωστόσο η στιγμή του δίσκου που εμένα προσωπικά με ανατριχιάζει ακούει στο όνομα Waiting for the Night...
I'm waiting for the night to fall, I know that it will save us all, When everything's dark, Keeps us from the stark reality, I'm waiting for the night to fall, When everything is bearable, And there in the still, All that you feel is tranquillity, There is a star in the sky, Guiding my way with its light, And in the glow of the moon, Know my deliverance will come soon....
Τι να λέμε τώρα, στιγμές όπως αυτές απογειώνουν τη μουσική πέρα και έξω απο τη σφαίρα του πραγματικού...Propaganda - A Secret Wish (1985)
Ουπς, πάμε λιιιγο πίσω στα '80ς πάλι. Αυτό το synthpop διαμάντι
δε γίνεται να μην προταθεί, απλά είναι αδύνατο να αντισταθούμε! Όποιος νομίζει πως η synthpop είναι απλά μια μουσική προορισμένη να γεννάει αγαπησιάρικα hits δεν έχει ακούσει αυτόν τον δίσκο. Μιλάμε για ένα ολοκληρωμένο μουσικό αριστούργημα.
Ο πρώτος δίσκος των Propaganda, μια φουτουριστική ηχητική πανδαισία, και η synthpop των 80s στα πιο πειραματικά της. Progressive synthpop anyone??? Θα μπορούσε. Τσεκάρετε εδώ για μια δεκάλεπτη instrumental εκδοχή ενός απο τα καλύτερα τραγούδια του δίσκου. Και εδώ η κανονική του εκδοχή. Μεγαλειώδες.
Mesh - We Collide (2006)
Μεταφερόμαστε 20 χρόνια μπροστά, και στη synthpop του σήμερα. Απλά καταπληκτικός δίσκος. Γεμάτος εναλλαγές συναισθημάτων και τραγούδια που σου καρφώνονται με τη μία στο μυαλό. Δε ξέρω αν οι Mesh είναι η καλύτερη σύγχρονη μπάντα του είδους, με δίσκους όπως αυτός όμως θέτουν σοβαρή υποψηφιότητα για την πρωτιά. Απο τα καλύτερα synthpop albums αναμφισβήτητα.
And One - Aggressor (2003)
Σταθερή αξία οι And One στον γερμανικό ebm/synthpop χώρο, με ουκ ολίγα άλμπουμ που δυσχεραίνει την επιλογή ενός και μόνο. Αν θέλετε μια γεύση με λίγο απ' όλα, μπορείτε να κοιτάξετε το Best Of του 1997. To "I.S.T." του 1994 είναι ένα απο τα κλασικά τους άλμπουμ επίσης, ενώ το πιο σύγχρονο "Bodypop" είναι απο τις πλέον catchy στιγμές τους. Ωστόσο αποφάσισα να προτείνω τελικά το "Aggressor", μια που απλούστατα περιέχει ορισμένα απο τα αγαπημένα μου τραγούδια τους και λόγω του γενικότερου δυναμισμού του. Ενώ σε άλλους δίσκους οι And One κινούνται ανάμεσα στα αγγλικά και στα γερμανικά, εδώ οι στίχοι είναι εξ'ολοκλήρου στα γερμανικά. Μη σας αποθαρρύνει αυτό πάντως, γιατί μιλάμε για φοβερές συνθέσεις, πιασάρικες και χορευτικές. Όπως αυτή για παράδειγμα. Χορέψτε αλα γερμανικά.
L' Ame Immortelle - Dann Habe Ich Umsonst Gelebt (2001)
Πω, δύσκολη επιλογή αυτή. Ποιό απο τα άλμπουμ των L'Ame Immortelle να προτείνεις, τη στιγμή που έχουν τόσα καλά? Τελικά επέλεξα να προτείνω ένα απο τα "μεσαία" τους χρονικά, όταν το ηλεκτρονικό στοιχείο ήταν ακόμα κυρίαρχο. Μια μπάντα που υπήρξε ανέκαθεν crossover ανάμεσα σε όλα σχεδόν τα στυλ του goth. Το άλμπουμ αυτό βασικά είναι απο τα πλέον χαρακτηριστικά τους. Ηλεκτρονικοί/ebm ρυθμοί, aggrotech στοιχεία, γοτθική ατμόσφαιρα σε κομμάτια όπως το ομότιτλο, μελαγχολικές μπαλάντες, καθώς και η bonus επανανεκτέλεση του μοναδικού "Life Will Never Be The Same Again". Α, και ένα απο τα αγαπημένα μου τραγούδια τους, που ακούει στο όνομα "Slut". Εδώ και εδώ δύο απο τις πιο ατμοσφαιρικές στιγμές του δίσκου.
Blutengel - Angel Dust (2002)
Τα στερεότυπα του goth σε όλο τους το μεγαλείο, αλλά εδώ που τα λέμε, δεν είναι κακό αυτό. Αν ψάχνετε να ακούσετε ένα άλμπουμ
με θεματολογία βρυκόλακες, γυναίκες-vampyres σε ερωτικές περιπτύξεις (έλα που δε σας ενδιαφέρει), χαμένες αγάπες, μελαγχολία και τέτοια, που να συνδιάζει αντρικά και γυναικεία φωνητικά, και που ο ήχος του θα είναι μεν goth αλλά πιο ηλεκτρονικός και χορευτικός, δε χρειάζεται να το σκέφτεστε άλλο, το δισκάκι αυτό των Blutengel είναι απο τα πλέον χαρακτηριστικά. Και απο τους δίσκους τους που έχω ακούσει ως τώρα, παραμένει εκείνος που μου αρέσει περισσότερο, επομένως τον προτείνω! :)
Diary of Dreams - One of 18 Angels (2000)
Πφφ, άλλη δύσκολη επιλογή. One of 18 Anglels, Bird Without Wings ή Freak Perfume? (να με συγχωρείτε οι φανς, δεν έχω ακούσει τα άπαντα τους, γι' αυτό και δεν αναφέρω τα υπόλοιπα). Λόγω αδυναμίας σε τραγούδια όπως το "Chemicals" και το "Butterfly!Dance" τελικά προτείνω αυτό. Οποιαδήποτε επιλογή
απο τους Diary of Dreams όμως δεν απογοητεύει, η μπάντα έδειξε και με το τελευταίο της άλμπουμ "If" πως ξέρει να διατηρεί ψηλά τον πήχη στις κυκλοφορίες της. Αν ψάχνετε μελαγχολικό και σκοτεινό γοτθικό ηλεκτρονικό ήχο, το άλμπουμ αυτό πρέπει να είναι απο τις πρώτες σας επιλογές. Οι Diary εξάλλου είναι μια απο τις σταθερότερες αξίες στον χώρο εδώ και χρόνια.
Να το αναφέρω τώρα αυτό?... Τέλος πάντων, όσοι τους είχατε δει λάιβ στη Θεσσαλονίκη φαντάζομαι θυμάστε το ντουετάκι του "Chemicals" με τον... Κοργιαλά!!! Δυστυχώς το βίντεο στο youtube με την κοινή τους εμφάνιση αποσύρθηκε... Λέτε να έδωσαν εντολή οι Diary of Dreams? :P
Diorama - Pale (1999)
To debute album των Diorama, και ίσως ο αγαπημένος μου δίσκος απο όλο το ηλεκτρονικό darkwave στερέωμα. Έστω, στους πέντε αγαπημένους. Ένας δίσκος που ξεχειλίζει συναίσθημα. Απίστευτη ατμόσφαιρα, καταπληκτικές συνθέσεις και πολύ χαρακτηριστικοί στίχοι. Τι να λέμε για τραγούδια όπως το "Leaving Hollywood", το "Kain's Advice", ή το "Belle"? Μεγαλείο, απλά. Πήραμε ήδη μια γεύση απο Diorama πάνω, ας πάρουμε άλλη μια. Come and dance with me, till the end of the world....
Deine Lakaien - Kasmodiah (1999)
Ίδια χρονιά. Tο αναγνωρισμένο απο όλους "Dark Star" (του 1991) ήταν το άλμπουμ που τους είχε καθιερώσει. Ωστόσο το Kasmodiah βρίσκεται για μένα λίγο ψηλότερα στην εκτίμηση μου. Ο πήχης που είχε θέσει το Dark Star ήταν ψηλός, το Kasmodiah όμως τα κατάφερε μια χαρά. Η μουσική ποικιλία του δίσκου είναι εκείνη που με κάνει να τον προτιμώ. Μελαγχολικές μπαλάντες με πιάνο, ηλεκτρονικοί darkwave ρυθμοί (ως και ένα τραγούδι που παραπέμπει σε aggrotech υπάρχει), neofolk στοιχεία, θα βρείτε πολλές ομορφιές σ' αυτόν τον δίσκο. Όπως αυτή για παράδειγμα.
Namnambulu - Distances (2003)
Δίσκος που όλα τα τραγούδια είναι διαμάντια. Synthpop/futurepop τους χαρακτηρίζουν, αν και εμένα το στυλ τους μου θυμίζει περισσότερο darkwave. Τόσο λυρισμό και τόση μελαγχολία (και αυτή τη χαρακτηριστική φωνή) δε τη συναντάς σε synthpop δίσκους. Υπάρχουν βέβαια οι χαρακτηριστικοί χορευτικοί ηλεκτρονικοί ρυθμοί του synthpop. Όπως και να χει, τι να λέμε, δισκάρα, με τραγούδια όπως αυτό, που θέμα του έχει την κακοποίηση της γυναίκας. Το αγαπημένο μου κομμάτι του δίσκου ωστόσο είναι άλλο, και το φυλάω για το τέλος-τέλος.....
London After Midnight - Selected Scenes from the End of the World (1992)
Άλλο δίλλημα και τούτο. Ποιό είναι καλύτερο, το ντεμπούτο των London After Midnight, ή το "Psycho Magnet" που το διαδέχτηκε? Τελικά αποφάσισα να προτείνω το ντεμπούτο με δύο κριτήρια. Πρώτον, είναι ο δίσκος που τους καθιέρωσε στις συνειδήσεις του κοινού και συνέβαλε κατά πολύ στην αναζωογόνηση του goth ήχου στα nineties. Και δεύτερον, περιέχει 2-3 τραγούδια που θα τα χαρακτήριζα ως τα αγαπημένα μου ever απο τους LaM. Επομένως
η πρόταση είναι αυτή! Απο τους πλέον σημαντικούς δίσκους αυτού του αφιερώματος, και ο λόγος είναι απλός. Εκεί που στα eighties το καθαρόαιμο gothic είχε μεγάλη πέραση, στα nineties μπολιάστηκε με άλλα είδη (πχ industrial ή metal) και αυτός καθαυτός ο gothic ήχος τις περισσότερες φορές απλά μιμείτο τα παλιά γκρουπ.
Οι London After Midnight δεν έκαναν τίποτα απο τα δύο όμως. Υπήρξαν απο τους ανανεωτές του gothic, γι' αυτό και η σημασία τους είναι τόσο μεγάλη.
The Last Dance - Once Beautiful (2005)
O τελευταίος ως τώρα δίσκος των The Last Dance. Μια electro/darkwave/goth rock/dance μίξη στα καλύτερα της. Μουσική που είναι ταυτόχρονα ξεσηκωτική και ατμοσφαιρική, τρομερές συνθέσεις, ειδικά οι φίλοι των Cruxshadows θα γουστάρουν χαλαρά. Τα "Fairytales" και "Perfect" albums ενδείνυνται επίσης. Όσο αφορά αυτόν τον δίσκο, τι να λέμε για σπαραξικάρδια τραγούδια όπως το "December". Εδώ και το ομώνυμο τραγούδι του δίσκου.
The Cruxshadows - Telemetry of a Fallen Angel (1995)
Και μια που αναφερθήκαμε στους Cruxshadows, ε, όντας ένα απο τα μεγαλύτερα όνοματα αυτή τη στιγμή στον electro/goth/darkwave χώρο, δε μπορούμε να μην προτείνουμε το ντεμπούτο άλμπουμ τους. Η σημαντικότητα αυτού του δίσκου γίνεται ακόμα μεγαλύτερη αν σκεφτούμε τη χρονιά που βγήκε. Με λίγα λόγια, άλμπουμ όπως αυτό ή το πρώτο των London After Midnight συνέβαλαν όσο ελάχιστα στην αναζωογόνηση του goth, όντας όχι μόνο συμβατά με την εποχή τους (δε θα βρείτε μιμητές των Sisters εδώ), αλλά και ιδιαίτερα δημοφιλή, σημειώνοντας μεγάλη επιτυχία. Το "Marilyn my Bitterness" κατά την προσωπική μου άποψη αποτελεί τον goth ύμνο των nineties, απλά. Τσεκάρετε και το "Echoes and Artifacts" album με επανεκτελέσεις στα παλιά τους τραγούδια.
The Beauty of Gemina - A Stranger to Tears (2008)
Και πάμε σε μια πρόσφατη πρόταση απο τον χώρο του electro/goth/darkwave. Χορευτικοί ρυθμοί, υπό τη συνοδεία μιας υποβλητικής φωνής, ηλεκτρονικοί (industrialοειδείς σε σημεία) και κιθαριστικοί μαζί ήχοι. O δίσκος δημιουργεί μια τρελά ταξιδιάρικη αίσθηση βασικά. Εδώ μια χαρακτηριστική στιγμή του δίσκου. Το "Narcissus" επίσης είναι κομματάρα. Και ναι, υπάρχει επίσης τραγούδι που τιτλοφορείται "The Lonesome Death of a Goth DJ"!!! Χιούμορ? Αυτογνωσία? :P Κάτι άλλο μήπως?
Clan of Xymox - Creatures (1999)
Οι δάσκαλοι Clan of Xymox, έχοντας αφήσει το στίγμα τους στο goth rock/darkwave των eighties, αλλά και έχοντας περάσει πετυχημένα απο τους πιο ηλεκτρονικούς χορευτικούς ήχους ως Xymox στα nineties, επέστρεψαν προς τα τέλη της δεκαετίας στο original όνομα τους και στον ήχο που τους καθιέρωσε. Η αρχή είχε γίνει με το "Hidden Faces" δύο χρόνια πριν. Και το 1999 βρίσκει
την φυλή των Xymox πανέτοιμη να κυκλοφορήσει τη δισκάρα που ακούει στο όνομα "Creatures", αναμφισβήτητα ένας απο τους κορυφαίους δίσκους τους. Λιγότερο ηλεκτρονικός και περισσότερο κοντά στο παραδοσιακό gothic ύφος, με ύμνους όπως τα "Taste of Medicine", "Consolation", το σπαραξάρδιο "All I Have", το "Without a Name" που θα μπορούσε να είναι soundtrack σε ταινία τρόμου, και φυσικά το fan favourite "Jasmine and Rose". Το Creatures δεν είναι ένας απο τους κορυφαίους darkwave δίσκους των nineties. Είναι ένας απο τους κορυφαίους goth δίσκους που έχουν γίνει, γενικότερα.
The Awakening - Ethereal Menace (1999)
Εδώ και αν δυσκολεύτηκα να επιλέξω. Φοβερή μπάντα οι Awakening, με ουκ ολίγα υψηλού επιπέδου άλμπουμ. Απο το πιο ηλεκτρονικό στυλ του "Request" στο πιο κιθαριστικό/μεταλλικό του "Razor Burn", ή στο πιο dark goth του "The Fourth Seal of Zeen". Τελικά επέλεξα το τρίτο στυλ, και τον δίσκο που το καθιέρωσε, το "Ethereal Menace" του 1999, που είναι και ο τρίτος δίσκος των νοτιοαφρικανών. Εδώ έχουμε συνθέσεις που κινούνται σε ένα σκοτεινό, industrial-οδειδές goth rock, και ξεχωρίζουν για την πολύ ιδιαίτερη ατμόσφαιρα τους. Goth ήχος που κοιτάει ταυτόχρονα στο παρελθόν, θυμίζοντας τους πρωτοπόρους, όσο και στο μέλλον, μια που έχει το δικό του ιδιαίτερο στυλ. Τα "In Etheria", "Chains", "Sentimental Runaways", "The March (part II)" και "Dreams In Fire" στις καλύτερες στιγμές του δίσκου.
Switchblade Symphony - Serpentine Gallery (1995)
Στοιχειωμένο σαν εκείνες τις γοτθικές βικτωριανές επαύλεις. Οι φίλοι της Siouxsie και των παλιών Dead can Dance απλά θα το αγαπήσουν, γι' αυτό δε χωράει συζήτηση. Πρόκειται για το ντεμπούτο των Switchblade Symphony, δίσκος τον οποίο θα μπορούσαμε να προτείναμε και στο επόμενο μέρος (το οποίο θα είναι περισσότερο ταξιδιάρικο), ωστόσο λόγω του electro darkwave στοιχείου, αλλά και ως εισαγωγή στο τι θα ακολουθήσει είπα να τον αναφέρω σήμερα. Όλες οι αρετές του goth ήχου βρίσκονται εδώ, τσεκάρετε χωρίς δεύτερη σκέψη λοιπόν.
Lunascape - Innerside (2008)
Το άλμπουμ αυτό γεφυρώνει το σημερινό με το επόμενο μέρος του αφιερώματος. Εν μέρει κυμαίνεται ανάμεσα στο etheral style που πρώτοι δίδαξαν οι Cocteau Twins, και εν μέρει ανάμεσα σε electro και trip hop ήχους. Οι Lunascape ξέρουν να γράφουν πανέμορφα τραγούδια, ενώ η φωνή της Kyoko Baertsoen (η οποία πέρασε και απο τους Hooverphonic) είναι μια απόλαυση. This album is a trip worth taking.
Επίλογος
Έχει περάσει καιρός απο τότε που μπήκες εδώ, ποιός ξέρει πόσος. Κάποια στιγμή ένιωσες να χάνεσαι μέσα στο πλήθος των βιβλίων, μέσα στις μυριάδες προσωπικές ιστορίες, κάποιες απο τις οποίες σε βοήθησαν να θυμηθείς τη δική σου προσωπική ιστορία. Και σαν ιχνηλάτης σε χώρα γνώριμη μα ξεχασμένη, μπόρεσες και συνέθεσες ένα ένα ξανά τα κομμάτια του παζλ που την αποτελούσαν.
Και τι έδειχνε η τελική εικόνα? Ένα έργο ανολοκλήρωτο. Ένα έργο που ακόμα βρίσκεται σε διαδικασία σύνθεσης, και που η διαδικασία αυτή δεν φαίνεται να έχει τέλος. Ακόμα και έτσι, διαβάζοντας το, αναγνωρίζεις τον εαυτό σου μέσα του. Ακόμα και στα πρόσωπα εκείνα που υπήρξαν φευγάτα, που υπήρξαν μια υποσημείωση στις σελίδες του βιβλίου ή μια φαινομενική μουτζούρα, μια τυχαία στιγμή, ακόμα και αυτά διαπιστώνεις πως έπαιξαν τον δικό τους ρόλο σε αυτό που είσαι τώρα... Και σε αυτό που πρόκειται να γίνεις.
Κάπου στο βάθος της αίθουσας εισχώρησε μια δεσμίδα φως του ήλιου. Προχώρας με επιφύλαξη και διαπιστώνεις πως πρόκειται για μια χαραμάδα σε κάτι που μοιάζει με πόρτα. Επιτέλους, μπορείς πια να βγεις απ' αυτό το μέρος!
Προτού βγεις όμως, ρίχνεις άλλη μια ματιά πίσω σου.
Υπήρξαν βιβλία με στίχους που γράφτηκαν με χέρι που 'τρεμε, βιβλία γραμμένα στο βαθύτερο σκοτάδι και στην απόλυτη μοναξιά. Βιβλία με εκατοντάδες, χιλιάδες σελίδες, που ωστόσο μόνο μία ή δύο απ' αυτές έχουν κείμενο μέσα τους.
Το βασικό υλικό τους ήταν ο πόνος και η θλίψη. Το αποτέλεσμα όμως ήταν κάτι όμορφο και υψηλό, ένα μικρό έργο τέχνης. Κάπου μέσα στις λευκές σελίδες τους ξέρεις πως βρέθηκες και συ.
"I always wanted to see I always wanted to see That you were looking my way When you were looking my way But why would you find Just why would you find Someone who isn't there Someone who isn't there I have no heart that's sounding I have no blood that's pounding Though you can not see me My feelings remain I'll see when the end comes I'll sleep while your time runs And hope you will see me When we're the same"........
