Χριστουγεννιάτικα

~




Heey! Τα κατάφερα λοιπόν, είχα πει πως θα έκανα άλλη μια ανάρτηση μέσα στον Δεκέμβρη, και να' τη! Γιούπι. Η τελευταία ανάρτηση για τον χρόνο λοιπόν. Ήμουν ανάμεσα στο να παρουσίαζα τις τοπ-10 σκηνές blood, gore και splatter στην ιστορία των b-movies και στο να γράψω για τα Χριστούγεννα, τελικά επικράτησε το δεύτερο.

(καλά, ίσως να μην ισχύει και τόσο αυτό για το δίλλημα)

Μέρες γιορτών λοιπόν, ας καταπιαστώ λοιπόν με μία απο τις αγαπημένες μου ασχολίες - την αμπελοφιλοσοφία - και ας αναλύσω λίγο την όλη φάση με τα Χριστούγεννα. Και σεις φίλοι αναγνώστες, που ως γνωστόν βαριέστε αφόρητα τα πολλά μπλα μπλα, μπορείτε τώρα να σταματήσετε να διαβάζετε. Σας εύχομαι καλή χρονιά και όλα τα υπόλοιπα (γιατί σιγά μη φτάσετε ως το τέλος που θα το ξαναπώ ούτως ή άλλως, ποιός αντέχει τις κουνελοσοφίες).





The Christmas Debate


Ωραία εποχή τα Χριστούγεννα και ομολογώ κάθε χρόνο τα περιμένω με ανυπομονησία και κοιτάω να τα ευχαριστηθώ όσο περισσότερο γίνεται. Όπως συμβαίνει με κάθε θεσμό όμως, η μεγάλη αυτή γιορτή ενέχει μια πλευρά πρακτική και μια άλλη περισσότερο συμβολική. Τελικά τι είναι τα Χριστούγεννα, στην ουσία τους? Πρόκειται για μια μοναδική, "μαγική" ίσως εποχή? Είναι μια παγκόσμια γιορτή αγάπης και συναδέλφωσης? Είναι μια χριστιανική πάνω απ' όλα φάση? Είναι το ακριβώς αντίθετο, μια πλήρως εκκοσμικευμένη γιορτή όπου πρωταγωνιστούν οι αγορές και το χρήμα? Είναι απλά μια περίοδος διακοπών? Είναι η αφορμή για να κάνει μια βαρετή και ανούσια ανάρτηση το φονικό κουνέλι στο blog του?

Λοιπόν, ας τα πάρουμε ένα ένα.






1 # "Τα Χριστούγεννα είναι μια μεγάλη γιορτή του χριστιανισμού. Στις 25 Δεκέμβρη γιορτάζουμε τον ερχομο του θείου βρέφους στη γη, τη γέννηση του Ιησού Χριστού. Για το περίλαμπρο αυτό γεγονός στολίζουμε με δέντρα και φωτάκια τα σπίτια μας, λέμε τα κάλαντα, ανταλλάσουμε δώρα, τρώμε, πίνουμε και περνάμε όμορφα με συγγενείς και φίλους".


Ε, χμ. Μάλιστα. Δε βρίσκετε κάποιο νοηματικό χάσμα ανάμεσα στην γέννηση του Ιησού απο τη μία και στα δέντρα και τα φαγοπότια απο την άλλη? Γιατί δέντρα? Γιατί κάλαντα? Γιατί το γκι και τα στολίδια? Τι σχέση έχουν τα λυσσασμένα και ανυπόμονα ξεσκίσματα του περιτυλίγματος των παιδικών δώρων ("γαμώτο καλύτερα να μου είχε δώσει χρήματα η θεία, απαίσια είναι αυτή η μπλούζα!") με μια ταπεινή γέννηση ενός βρέφους σε μια φάτνη? Βρείτε τη σχέση που έχει ο Ρούντολφ το Ελαφάκι με τον Ιωσήφ και την Παναγία και κερδίστε και δυο σοκολατάκια δώρο!

Στην πραγματικότητα δεν υπάρχει καμία απολύτως σχέση ανάμεσα τους. Πρόκειται απλά για μια όμορφη και βολική πλάνη που επικράτησε ιστορικώς. Όλα τα κλασικά έθιμα των Χριστουγέννων όπως τα γνωρίζουμε υπήρχαν πολύ πριν την εμφάνιση του χριστιανισμού, μόνο που τότε ονομάζονταν διαφορετικά.

Οι Βαβυλώνιοι γιόρταζαν την ετήσια επικράτηση του θεού τους Μαρντούκ έναντι των Δυνάμεων του Χάους με ένα φεστιβάλ 12 ημερών στο τέλος κάθε χρόνου και στην αρχή του χειμώνα. Σύμφωνα με τους Αιγύπτιους, ο θεός τους Όσιρις είχε γεννηθεί στις 25 Δεκέμβρη. Μετά τον θάνατο του η γυναίκα του Όσιρι, η θεά Ίσις, άφηνε δώρα κάτω απο ένα δέντρο το οποίο ξεφύτρωνε κάθε χρόνο συμβολίζοντας την αναγέννηση του. Στις 25 Δεκέμβρη γιόρταζαν στη Φρυγία τη γέννηση του δικού τους θεού-Ήλιου, Άττις, ενώ στην Περσία τον θεό αυτό τον ονόμαζαν Μίθρας.





Οι αρχαίοι Έλληνες είχαν το δικό τους "θείο βρέφος", που δεν ήταν άλλο απο τον Διόνυσο, γεννημένος και αυτός απο μια παρθένο, τη Σέμελη. Οι Ρωμαίοι είχαν το δικό τους περίλαμπρο ετήσιο φεστιβάλ, τα Σατουρνάλια, επίκεντρο του οποίου ήταν (φυσικά) άλλος ένας θεός , ο Σάτουρν/Κρόνος. Τα Σατουρνάλια ξεκινούσαν μετά τα μέσα του Δεκέμβρη και κατά τη διάρκεια τους οι Ρωμαίοι στόλιζαν τα σπίτια τους, τοποθετούσαν κεράκια στα δέντρα, αντάλλασαν δώρα και ευχές. Στη Σκανδιβαβία είχαν ξέφρενους εορτασμούς την ίδια εποχή για το Yuletide, όταν η μεγάλη σκανδιναβική νύχτα έδινε τη θέση της στις πρώτες ακτίνες του επανεμφανιζόμενου ηλίου. Οι Σκανδιναβοί έπιναν, έτρωγαν, τραγουδούσαν και διακοσμούσαν τα δέντρα τους με μήλα.

Πίσω απ' όλα βρίσκεται ένα φυσικό γεγονός και η συμβολική του σημασία. Ο ερχομός του χειμερινού ηλιοστασίου, στις 22 με 25 Δεκέμβρη, ο οποίος σηματοδοτεί την έναρξη του χειμώνα απο τη μία και την σταδιακή επανεμφάνιση του ήλιου απο την άλλη, μια που απο τότε η διάρκεια της μέρας σταδιακά μεγαλώνει μέχρι να ξεπεράσει πια τη νύχτα με τον ερχομό της άνοιξης. Η επικράτηση του Φωτός πάνω στο Σκοτάδι, του θεού-Ήλιου πάνω στις δυνάμεις της νύχτας και η αναγέννηση της Φύσης. Εξάλλου το γκι, ή τα χριστουγεννιάτικα πουρνάρια, υπήρξαν σύμβολα γονιμότητας στην κέλτικη παράδοση.

Η 25η Δεκέμβρη ως η μέρα γέννησης του Ιησού καθιερώθηκε μετά τα πρώτα 300/400 χρόνια απο την εμφάνιση του χριστιανισμού, όταν άρχισε να παίρνει και το πάνω χέρι, ενσωματώνοντας ή εξαλείφοντας τις ανταγωνιστικές παγανιστικές θρησκείες που επικρατούσαν ως τότε. Έθιμα αιώνων βέβαια ήταν δύσκολο να εξαφανιστούν, επομένως ο χριστιανισμός ενσωμάτωσε μια χαρά στην κοσμοθεωρία του τις υπάρχουσες αντιλήψεις και γιορτές.

Και έτσι καταλήξαμε στην φάτνη κάτω απο το χριστουγεννιάτικο δέντρο. Ίδια ιστορία, εντελώς διαφορετικοί πρωταγωνιστές.






2 # "Τα Χριστούγεννα είναι μια παγκόσμια γιορτή Αγάπης."


Αυτό απορρέει φυσικά απο το πρώτο σκέλος, οτι τα Χριστούγεννα θεωρούνται μια "χριστιανική" γιορτή. Και απο τη στιγμή που ο χριστιανισμός είναι η "Θρησκεία της Αγάπης", ε, τα Χριστούγεννα πρωτοστατούν υποτίθεται σ' αυτό. Και να οι έρανοι, και να οι δωρεές, και να που όλοι ανακαλύπτουν την κρυμμένη ανθρωπιά μέσα τους, και να που όλοι γίνονται φίλοι και αδέρφια..... για λίγες μέρες έστω ρε αδερφέ.

Αν και τις περισσότερες φορές και οι λίγες μέρες πολλές είναι. Λίγες ώρες θα ταν σωστότερο να πω, ίσως και λίγα λεπτά. Ξέρεις, την ώρα εκείνη που βλέπεις την ωραία εκείνη χριστουγεννιάτικη ταινία και συγκινείσαι στο τέλος και σκέφτεσαι "τι ωραία που θα ήταν να ήμασταν όλοι έτσι" και "god bless everyone" και τα λοιπά.






Όλα αυτά εμένα μου θυμίζουν τη "Μέρα Χωρίς Αυτοκίνητο" ή "Τη Μέρα που Λέμε Όχι στην Τηλεόραση", ή τη "Μέρα που Λέμε Όχι στην Συμβατικότητα και Κάνουμε Ελεύθερο Έρωτα στον Δρόμο" (το τελευταίο θα ήθελα να υπάρχει). Η Μέρα της Αγάπης. "Buh, humbug!", που θα έλεγε και ο Σκρουτζ (όχι ο Μακ Ντακ ρε, ο άλλος).

Αυτά είναι ανοησίες, όχι γιατί δεν είναι δυνατόν να υπάρξουν εδώ κι εκεί υπέροχοι άνθρωποι και αληθινά όμορφες πράξεις. Είναι ανοησίες γιατί δε μπορείς να περιορίσεις τις καλύτερες πτυχές του ανθρώπινου είδους σε μια μέρα μόνο. Είναι χαζό και είναι υποκριτικό. Ή το χεις ή δε το χεις ρε αδερφέ, γενικά, πέρα απο γιορτές και επισημότητες.

Να γιορτάζεις την αναγέννηση της φύσης και τη ζωή, αυτό μάλιστα (όπως κάνανε εκείνοι οι καταραμένοι οι ειδωλολάτρες, φτου κακό). Να γιορτάζεις τη γέννηση του βρέφους που μας.... απάλλαξε απο τις αμαρτίες (wtf?) και να πανηγυρίζεις την... Αγάπη (πως?), ε, δε ξέρω ρε παιδιά, λίγο χαζό μου φαίνεται.

(βέβαια αν δούμε τη γέννηση του βρέφους συμβολικά, όπως και θα έπρεπε, τότε μια χαρά προσαρμόζεται η συγκεκριμένη πτυχή του μύθου στους υπόλοιπους, αλλά ποιός κόσμος το βλέπει συμβολικά? Ούτε η ίδια η Εκκλησία).






3 # "Τα Χριστούγεννα δεν είναι παρά ένα καταναλωτικό όργιο, και το αληθινό τους πνεύμα έχει χαθεί."

Αα, εδώ ερχόμαστε στην ουσία. Κάποτε υπήρξαμε παγανιστές και πηδιόμασταν ελεύθερα, τώρα τα όργια τα φυλάμε για τις αγορές μας και όσο αφορά το πήδημα, ε, οκ, ας πούμε οτι κάτι κάνουμε και απ' αυτό πίσω απο τους τέσσερεις τοίχους του σπιτιού μας. Που και που. Κάποιοι απο μας. (στο κουνέλι αρέσει να χοροπηδάει, χοπ χοπ).

Το καταναλωτικό όργιο ισχύει ούτως ή άλλως για την κοινωνία που ζούμε, είναι μέρος του κοινωνικά κατασκευασμένου dna μας, σιγά μη περίμενε τα Χριστούγεννα για να αναδειχτεί. Είναι λίγο χαζό αυτό για το "αληθινό πνεύμα" των Χριστουγέννων, το οποίο τάχα το έχει καταβαραθρώσει η ξέφρενη καταναλωτική μανία. Για ποιό πνεύμα μιλάμε? Πότε υπήρξε αυτό το πνεύμα? Κατά το ιστορικό τους παρελθόν, τα Χριστούγεννα (όταν δεν είχαν ονομαστεί έτσι ακόμα) υπήρξαν μια γιορτή χαράς, ένα πανηγύρι, με δώρα, στολίδια και μουσικές. Ε, το ίδιο συμβαίνει και τώρα. Μόνο που ζούμε σε μια κοινωνία που τα δώρα κοστίζουν, μετριώνται σε χρήμα.





Αν το "αληθινό πνεύμα" έχει να κάνει με τα χριστιανικά ιδεώδη της "αγάπης και ταπεινοφροσύνης" κλπ, αφήστε το καλύτερα, δεν έχει καν νόημα να το συζητήσουμε. Αυτά περί ταπεινοφροσύνης και λιτής ζωής και τα παρόμοια έχουν ύπουλες ρίζες και μερικές φορές πετάνε επικίνδυνα παρακλάδια (οι έχοντες ας είναι ταπεινοί, οι μη έχοντες όμως δεν πρέπει να είναι, χρειάζεται να διεκδικούν, να διεκδικούν συνέχεια το καλύτερο!).

Αν πάλι μας ενοχλεί το γεγονός οτι τέτοιες μέρες υπάρχουν τόσοι και τόσοι άνθρωποι που υποφέρουν και δεν γιορτάζουν, αυτό δεν έχει να κάνει με καμιά αντίφαση προς το πνεύμα των Χριστουγέννων, αλλά με το απλό γεγονός οτι η κοινωνία στην οποία ζούμε στηρίζεται σε θεμέλια σάπια, που λίγους ευνοούν και πολλούς κατακρημνίζουν, όλο τον χρόνο, συνέχεια. Απλά για κάποιον λόγο τα Χριστούγεννα σκεφτόμαστε και αυτούς τους άμοιρους, ε, να γίνουμε μια φορά τον χρόνο και μεις φιλάνθρωποι.

Κι όμως, υπάρχει για μένα κάποιο κρυμμένο "πνεύμα", ναι. Υπάρχει κάτι βαθύτερο στον εορτασμό των Χριστουγγένων, απλά δεν έχει να κάνει με όσα ανέφερα ως τώρα. Θα επανέλθω στο τέλος!





4 # "Τα Χριστούγεννα υποδεχόμαστε όλο χαρά τους συγγενείς και φίλους και ερχόμαστε πιο κοντά"


Χμ, κάτι πάμε να αγγίξουμε τώρα. Ισχύει σε έναν βαθμό η πάνω πρόταση, δεν είναι όμως και δεν πρέπει να είναι απόλυτη. Πόσοι και πόσοι δεν είναι οι συγγενείς που καμία όρεξη δεν έχουμε να βλέπουμε, ή τα χαμόγελα που κάποιοι απο μας ψεύτικα σκορπάμε?

Τα Χριστούγεννα προσφέρονται για σύσφιξη σχέσεων ανάμεσα σε συγγενείς και φίλους (όπως όλες οι εορταστικές περίοδοι), ωστόσο αυτό ισχύει μόνο για σχέσεις που επιθυμούν να διατηρούνται. Γιατί οι υπόλοιπες απλά αναπαράγουν την στερεοτυπία της καταναγκαστικής επαφής.






5 # "Τα Χριστούγεννα είναι μια περίοδος διακοπών, γιούπι!"


Διακοπές, άρα και μια θαυμάσια, μια υπέροχη περίοδος, ανεξάρτητα του τι εορτάζεται και πως. Αλλά εδώ που τα λέμε αυτό ισχύει για ένα ποσοστό του πληθυσμού μόνο, μικρό κιόλας. Τους μαθητές κατά μεγάλο λόγο, τους φοιτητές κατά μικρότερο (άλλο να διακόπτεις το εξαντλητικό πρόγραμμα των σχολείων και των φροντιστηρίων για 2 βδομάδες και άλλο να διακόπτεις το φοιτητιλίκι) και κάποια, μικρή μάλλον, μερίδα εργαζόμενου πληθυσμού. Γιατί όλοι οι υπόλοιποι συνεχίζουν να εργάζονται καθ'όλη την περίοδο των "διακοπών" και να νοσταλγούν την ευτυχισμένη εκείνη εποχή που ήταν παιδιά και είχαν μπροστά τους δύο ολόκληρες βδομάδες παιχνιδιού και ξεκούρασης.



Ιντερλούδιο. Τα Κάλαντα.




("Τα Κάλαντα", του Νικ.Λύτρα)


Κάνω εδώ μια μικρή παύση. Ξεπρόβαλα σήμερα απο την κουνελοφωλιά μου για λίγες ώρες και έκανα κάποιες βόλτες. Μου άρεσε που έβλεπα τα παιδάκια με τα τρίγωνα στο χέρι, εδώ κι εκεί στους δρόμους. Μου έχει δοθεί κατά καιρούς η αίσθηση οτι "έχουν λιγοστέψει τα παιδιά που λένε τα κάλαντα" σε σχέση με παλιά, αλλά ίσως και να είναι η ιδέα μου απλά. Η αλήθεια είναι πως πέτυχα πολλά τέτοια στους δρόμους σήμερα.

Εγώ έλεγα τα κάλαντα τα χρόνια ανάμεσα στην Πέμπτη Δημοτικού μέχρι και την Τρίτη Γυμνασίου. Πρόκειται για πραγματικά απο τις όμορφες αναμνήσεις της παιδικής (και λίγο εφηβικής) μου ηλικίας, η όλη αίσθηση να εισχωρώ σε διάφορες πολυκατοικίες και σπίτια, να αντικρίζω τύπους και τύπους ανθρώπων, η χαρά της τελικής καταμέτρησης των χρημάτων, εκείνη η κυρία που μας είχε δώσει κάτι παλιές καραμέλες αντί για λεφτά και τις πετάξαμε (έχοντας πρώτα πείσει τους εαυτούς μας οτι μπορεί να ήταν βλαβερές), ωραίες καταστάσεις.

Η τελευταία χρονιά που πήγα ήταν και η πιο ελεεινή φυσικά. Συναντιόμαστε πρωί πρωί στον δρόμο με τον φίλο μου, μπουφάν, τριγωνάκια στο χέρι, έτοιμοι. Έλα όμως που το "χριστουγεννιάτικο μου δώρο" το είχα πάρει απο την προηγούμενη μέρα, τα λεφτά απο τα κάλαντα μου ήταν περιττά δηλαδή. Και το δώρο αυτό δεν ήταν άλλο απο το φοβερό και τρομερό (για τότε) NBA LIVE '96, για το Super Nintendo. Λέω και γω στον φίλο μου: "δεν αφήνουμε τα κάλαντα να πάμε να παίξουμε NBA Live???". Και κείνος μου λέει "μέσα!" και έτσι έγινε. Το τριγωνάκι έδωσε γρήγορα τη θέση του στο χειριστήριο της κονσόλας και το πρωινό κύλησε έτσι. Ααχ, παιδιά, μικροί διάβολοι.





Τα φετινά χριστουγεννιάτικα κάλαντα τελείωσαν, τα πρωτοχρονιάτικα είναι μπροστά μας όμως. Αν τυχαίνει και βρίσκεστε σπίτι σας λοιπόν τη μέρα εκείνη και σας χτυπήσουν ανοίξτε τους. Μη γίνετε και σεις απο κείνους τους πολλούς ξενέρωτους, το έθιμο με τα κάλαντα γαμάει και δέρνει, απλά. Ανοίξτε στα παιδάκια την πόρτα και θα τους έχετε χαρίσει (εσείς και όλοι οι άλλοι που θα τους ανοίξουν) μια όμορφη ανάμνηση, όταν πια θα έχουν μεγαλώσει...





Και επανέρχομαι στο θέμα μου.....



6 #" Τα Χριστούγεννα απλά είναι η αφορμή να κάτσει να αμπελοφιλοσοφήσει ο κούνελος στο blog του".

Πολύ εύστοχο αυτό ομολογώ, σχεδόν δε μπορώ να πάω κόντρα εδώ. Αλλά εδώ που τα λέμε, γιατί να κάτσω να ασχοληθώ τόσο πολύ με τα Χριστούγεννα και όχι με κάτι άλλο, ας πούμε, την κρίση στην παιδεία, τα ελλείματα στο Δημόσιο, τα χρέη, προτάσεις για να αποφεύγετε να πατάτε τις πεταμένες τσίχλες στον δρόμο, ή κάτι εποικοδομητικό για τους αναγνώστες βρε παιδί μου.

Η απάντηση είναι απλή. Γιατί έτσι μου αρέσει. Και δε θα μου άρεσε αν δε μου άρεσαν τα Χριστούγεννα σαν γιορτή. Και για ποιόν λόγο μου αρέσουν λοιπόν? Έτσι επανερχόμαστε στα αρχικά...







7 # Το Μαγικό Εφτά


Δεν είναι απαραίτητα περίοδος διακοπών. Η σχέση τους με τον χριστιανισμό είναι προβληματική. Τα λόγια για αγάπες συχνά υποκριτικά. Τα ψεύτικα χαμόγελα μας εκνευρίζουν. Οι ατελείωτες αγορές έχουν και τα όρια τους.

Κι όμως, τα Χριστούγεννα είναι γαμώ τις εποχές. Ναι ρε παιδιά, είναι. Αρκεί να ακούσεις (για 10000στη φορά) ένα χριστουγεννιάτικο τραγούδι, να δεις (για 500στη φορά) εκείνη την ταινία, να αγναντέψεις ένα στολισμένο δέντρο, να περπατήσεις έξω και να κόψεις κίνηση. Kαι ναι, να κάνεις και ένα δώρο παραπάνω στον εαυτό σου. Και αν έχεις συγγενείς ή φίλους που γουστάρεις, τόσο το καλύτερο, να βρεθείτε, να φάτε και να πείτε.





Γιατί σε τελική ανάλυση, αν υπάρχει κάποιος ουσιώδης συμβολισμός εδώ, είναι εκείνος που ήταν πάντα. Η φλόγα στην έναρξη του χειμώνα, το αστέρι πάνω στον σκοτεινό ουρανό, η μικρή φωτιά που τρεμοπαίζει στο χιονισμένο δάσος. Τα φωτάκια πάνω στο δέντρο όπως λάμπουν μες στη νύχτα. Ο Ήλιος που αναγεννιέται, ο θεός (ή η φύση) που ξεφυτρώνει μέσα στον χειμώνα, σα δέντρο που απλώνει τα πρώτα του κλαδιά, ο αιώνιος κύκλος που αδιάκοπα συνεχίζει την πορεία του. Γι' αυτό και ο κόσμος το γιόρταζε πάντα, δίνει και παίρνει δώρα, τρώει και πίνει και τραγουδάει. Υπάρχει μια "μαγεία", και εδώ οι θρησκείες και τα folklore συναντιώνται. Και όλα αυτά έχουν περάσει μέσα απο γενιές και γενιές, μέσα απο αιώνες και χιλιετίες, στο συλλογικό όλων μας ασυνείδητο.

Διαφωνείτε? Ε λοιπόν, ένα πράγμα θέλω να κάνετε μόνο:

Σκεφτείτε. Ένα νυχτερινό χιονισμένο τοπίο. Με δέντρα και να αποπνέει ζεστασιά. Ίσως κάποιο φως καπού εκεί χωμένο. Ένα σπίτι, μια πόλη στο βάθος, μια φωτιά, μια λάμπα του δρόμου, δεν έχει σημασία, οτιδήποτε. Και κάπου μέσα του εκεί, μέσα στο τοπίο αυτό, ακούστε με τη φαντασία σας τον ήχο απο καμπανάκια και έλκηθρα. Και απο τριγωνάκια ίσως. Απλά φέρτε αυτόν τον ήχο στο μυαλό σας, μέσα στην εικόνα αυτή. Και μη σκεφτείτε τίποτα άλλο.

Εκείνο που σου προκαλεί ο ήχος και η εικόνα είναι αυτό ακριβώς που εννοώ, όταν μιλάω για συλλογικά ασυνείδητα.



Επίλογος


Αυτά λοιπόν. Ήθελα να κάνω άλλη μια χριστουγεννιάτικη ανάρτηση, την έκανα. Είχα στόχο να έγραφα κι άλλα.... ήθελα να προτείνω μουσικές και ταινίες για τα Χριστούγεννα, αλλά.... βγαίνουν πααααρα πολλά. Του χρόνου λοιπόν! :P

Καλές γιορτές σε όλους/ες και τα λέμε απο τον νέο χρόνο!






~

Σκόρπιες Σκέψεις ενός Χριστουγεννιάτικου Κούνελου

~




...Σαν τα χιόνια!! Το κουνέλι αποφάσισε να γράψει ξανά στο blog του! Ναι λοιπόν. Παρά τις αντιξοότητες, παρά την ατελείωτη έλειψη χρόνου, μέσα απο εμπόδια, μέσα στον χιονιά (τον ποιόν?), το ηρωικό κουνέλι βαδίζει ακάθεκτο, προχωράει μπροστά, σταθερό στον προορισμό του (μη ρωτάτε ποιός είναι, απλά διαβάζετε).

Δύσκολοι καιροί για blogs αυτοί. Ξέθαψε βλέπετε πριν λίγες εβδομάδες το κουνέλι ένα γράμμα απο το ταχυδρομικό κουτί του, το μόνο κομμάτι απο το υποχθόνιο, υπόγειο σπίτι του (μαζί με την καμινάδα) που προεξέχουν απο το έδαφος. Το γράμμα ζητούσε σκιτσογράφους για να κάνουν πορτραίτα παιδιών δημοτικού, πολλά και γρήγορα κάθε μέρα, για ένα project που θα κρατήσει κάποιους μήνες... Ε, ανέλαβα λοιπόν τη δουλειά, και ο διαθέσιμος χρόνος λιγόστεψε ως δια μαγείας, σα να έσπασε κάποιος την κλεψύδρα που ως τότε κυλούσε αργά και νωχελικά και μεμιάς η άμμος ξεπετάχτηκε όλη απέξω.

Βάλτε σε αυτό και ουκ ολίγα προβλήματα με τη σύνδεση μου στο ίντερνετ τον καιρό αυτό και παίρνετε μια γεύση (απαραίτητο το ίντερνετ για μας τα ζώα, χωρίς αυτό η στρουθοκάμηλος αναγκαζόταν ως τώρα να χώνει το κεφάλι της βαθειά μέσα στη γη για να έρθει σε επαφή μαζί μου - όχι πια!) (παρεμπιπτόντως, τους στρουμφοκάμηλους τους ξέρετε? μπάσταρδα που προέρχονται απο μια σατανική ένωση για την οποία δε μας μίλησαν όταν ήμασταν παιδιά... Τι να γίνει, η καημένη η Στρουμφίτα δεν αρκούσε για όλα τα στρουμφ και έπρεπε κι αυτά κάπως να ικανοποιήσουν τις φυσικές τους ανάγκες σ' εκείνο το ταξίδι τους στην έρημο, το οποίο και ποτέ δεν προβλήθηκε στην τιβί).






White Christmas (keep dreamin')


Πάει καιρός απο την τελευταία φορά και νιώθω πως το έχασα. Δε το χω ρε παιδί μου, δε μου βγαίνει. Ας γίνω λίγο βαρετός και ας μιλήσω για τον καιρό λοιπόν. Τι πιο όμορφο φίλε αναγνώστη να χαραμίζεις τον χρόνο σου διαβάζοντας σ' ένα blog τις απόψεις κάποιου για τον καιρό. Αλλά εδώ που τα λέμε, απο το να μασουλάς κρακεράκια μπροστά στην τιβί καλύτερα είναι. Εκτός αν τον καιρό μας τον επεξηγούν τίποτα γυμνές κορασίδες.





Ο καιρός εδώ και καιρό (σας το πα, το έχω χάσει) είναι σκατά. Όχι, δεν βρέχει. Δεν έχει ιδιαίτερο κρύο. Δεν έχει παγωνιά ή κάτι τέτοιο. Δεν έχει τίποτα απ' όλα αυτά. Γι' αυτό είναι σκατά ο καιρός! Μπήκε ο Δεκέμβρης και το μόνο πράγμα που υπάρχει για να μας θυμίζει οτι μπήκε επισήμως ο χειμώνας είναι το γαμημένο το ημερολόγιο.

Πάντα απορούσα με τα μετεωρολογικά δελτία στις ειδήσεις που παρουσίαζαν τον χειμωνιάτικο καιρό ως "κακό καιρό". Δεν είναι "κακό" να έχει κρύο πανάθεμα σας, ξεκολλήστε απο τα ηλίθια τηλεοπτικά σας στερεότυπα! Είναι φυσιολογικό! Το καλοκαίρι οι ζέστες, το φθινόπωρο τα φύλλα πέφτουν και βρέχει, το χειμώνα κάνει κρύο και χιονίζει (λέμε τώρα).





Αισθάνομαι προδομένος. Αυτό που ζούμε δεν είναι χειμώνας, δεν είναι το φυσιολογικό πέρασμα των εποχών. Δεν ξέρω ποιόν να κατηγορήσω. Τους ανθρώπους και την περιβαλλοντική καταστροφή που προκαλούν? Τα δελτία ειδήσεων? Το κλίμα της χώρας? Τα βιβλία που διαβάζαμε όταν ήμασταν παιδιά, που μας μιλούσαν γι' αυτό το περίφημο "πέρασμα των εποχών" και τις όμορφες εκείνες ζωγραφιές τους, με τα παιδάκια που φτιάχναν χιονάνθρωπους στο χιόνι? Άλλος ένας μύθος, όμοιος με τον Άη (όχι τον Βασίλη, μη τρομάζετε - ξέρω οτι μας διαβάζουν πολλά παιδάκια... βασικά έχω την αίσθηση οτι η πλειοψηφία των αναγνωστών αυτού του blog είναι παιδιά, δε θα μπορούσε να ναι και αλλιώς). Καλοκαίρι-φθινόπωρο-χειμώνας-άνοιξη. Και έχουμε φτάσει να προσδοκούμε να έρθει... ο Μάρτης μπας και δούμε κανά χιόνι! Δε λέω να πάμε στα άκρα, όπως σε κάποιες άλλες ευρωπαικές χώρες που έχουν ακραία καιρικά φαινόμενα και δεκάδες βαθμούς κάτω απο το μηδέν.... αλλά μια ωραία μέση κατάσταση δεν υπάρχει?





Το χειρότερο με τον καιρό αυτό δεν είναι η έλλειψη ουσιαστικού κρύου, όσο το οτι είναι αρρωστιάρικος! Αρρωστημένος, πιο σωστά. Έχει πρόβλημα ο καιρός, κολλάει και τους ανθρώπους, αρρωσταίνουν κι αυτοί (τι με νοιάζει εμένα είμαι κουνέλι θα μου πείτε. Όπως και να χει, κουνέλι με μύξες να στάζουν και να κρέμονται χάνει κάπως τη χαριτωμενιά του).

Γι' αυτό και γω, τώρα που έρχονται οι γιορτές, και μια που περνάω ατελείωτες ώρες στο λαγούμι μου σκληρά εργαζόμενος, για να μπω στο κλίμα (το έχω πει οτι αγαπώ τα Χριστούγεννα), φροντίζω να να βάζω χριστουγγενιάτικα τραγούδια να παίζουν και να κλείνω καλά όλες τις κουρτίνες του σπιτιού. Για να μη βλέπω πόσο χάλια (με άλλα λόγια, πόσο μη-χειμωνιάτικος) είναι έξω ο καιρός και ξενερώνω.

Αν και κάτι άκουσα, τη στιγμή που γράφω τις γραμμές αυτές, για "επιδείνωση και ραγδαία πτώση της θερμοκρασίας". Και τώρα που μιλάμε σα να έχει επιδεινωθεί κάπως. Χεστήκαμε, αν δε δω πραγματικά χειμωνιάτικο καιρό, όλα αυτά εμένα δε μου λένε τίποτα.

Ορίστε, έγραψα και ολόκληρο κείμενο για τον καιρό. Πόσο πίσω πια μπορεί να πάει αυτό το blog. Και συ, φίλε αναγνώστη, πόσο πια γίνεται να σκοτώσεις την ώρα σου διαβάζοντας το?


Πρόσθετο επόμενης μέρας: Και τελικά χιόνισε. Σα να λέει το blog, "είσαι ετεροχρονισμένος φίλε!". Ε, οκ. Ένας κούκος δε φέρνει την άνοιξη και μια νιφάδα δε φέρνει τον χειμώνα! Ας συνεχίσει έτσι όμως..... καλά πάμε!


Ελληνικές Συνήθειες


Τις προάλλες, ένα Σάββατο πρωί, είχα κάνει μια ωραία βόλτα ως την παλιά μου σχολή, το Πάντειο, για καφέ. Η σχολή όλη ήταν άδεια, σαν παρατημένη απο τον κόσμο, επικρατούσε μια χαλαρωτική ηρεμία όμως και χαιρόσουν να κάνεις βόλτες στον πεζόδρομο και τον (πάντα όμορφο) κήπο της.






Μου τράβηξαν την προσοχή οι πάγκοι που αράζουν οι παρατάξεις. Τα παρατημένα εδώ κι εκεί σκουπίδια μαρτυρούσαν την κίνηση που επικρατεί εκεί τις καθημερινές. Και εντάξει, σ' έναν πάγκο όπως στης ΔΑΠ, δε μου έκανε εντύπωση, ακόμα και στην απουσία των μελών της η ΔΑΠ ξεχωρίζει στη βρωμιά . Και στων αριστερων παρατάξεων τους πάγκους παρατημένα σκουπίδια όμως?

Και σα να μην έφταναν αυτά παρατηρώ στις υποτιθέμενες προοδευτικές παρατάξεις (και κόμματα, ξεφεύγω τώρα απο τον φοιτητικό χώρ0) να επικρατεί η ίδια αισθητική αντίληψη της ατελείωτης αφίσας και του φέιγ βολάν. Της σαβούρας με λίγα λόγια. Θα πει κανείς, χρειάζονται οι αφίσες και τα χαρτιά, πως να μεταδώσεις τις θέσεις σου στον κόσμο, πως θα προβληθείς στη μεγάλη πόλη. Και αν θες να πεις κάτι, ποιός είναι ο καλύτερος τρόπος αν όχι με ένα σύνθημα στον τοίχο, σωστά?






(Αηδία)


Λοιπόν, ακούστε να δείτε. Οι δρόμοι είναι σύμμαχοι μας και αγαπούμε τα συνθήματα, πόσο μάλλον τα έξυπνα. Ωστόσο προοδευτικά μυαλά απο τη μία και βρωμιά απο την άλλη δεν πάνε μαζί. Η επανάσταση είναι και θέμα αισθητικής. Ο Ελληνάρας έχει την σκουπιδίλα στο αίμα του φαίνεται, και αν δεν πιστεύετε σε αίματα και γονίδια, κάντε τη διαφορά γαμώ την τρέλα μου!


Street Art









Η αποφυγή της ρύπανσης είναι ένα μόνο. Δεν αρκεί. Θες να μοιραστείς με τους άλλους τις απόψεις σου φίλε? Να αλλάξεις τον κόσμο? Χρειάζεται να γίνεις περισσότερο δημιουργικός, να ξεχωρίσεις. Το να ρυπαίνεις και να καταστρέφεις τα πάντα είναι ένα. Το να φτιάχνεις κάτι καινούργιο είναι άλλο, και πίστεψε με, δυσκολότερο.









Παραθέτω λίγες μόνο χαρακτηριστικές φωτογραφίες street art, κάποιες εκ των οποίων είναι απο την Αθήνα, ενώ δε θα μπορούσα να μην αναφερθώ έστω και συνοπτικά στον τεράστιο αυτόν καλλιτέχνη που ακούει στο όνομα Banksy και του οποίου οι δημιουργίες έχουν εμπλουτίσει εδώ και χρόνια το αστικό πρόσωπο της Αγγλίας... Αν δεν έχει τύχει ως τώρα να τον ψάξετε, κάντε τη χάρη στον εαυτό σας και πληκτρολογήστε το όνομα του στο google ή κάπου.









(Bansky)


Μια εικόνα είναι χίλιες λέξεις, και η τέχνη του δρόμου κατορθώνει αυτό που χιλιάδες αφίσες και χαρτούρες δεν θα πετύχουν ποτέ...







Put on a Smily Face



Ακούμε συχνά και γνωρίζουμε το οτι ο χαμογελαστός άνθρωπος είναι περισσότερο ελκυστικός στους άλλους. Αν αποπνέεις δύναμη και χαρά, το εκδηλώνεις και με την συμπεριφορά σου στους γύρω σου και τραβάς τον κόσμο σαν μαγνήτης. Και αν πια δεν έχεις κέφια, ε, προσπάθησε λίγο, δώστου να ανέβει αυτή η μεσαία γραμμή του στόματος λίγο προς τα πάνω, χαμογέλα και η ζωή θα σου χαμογελάσει.

Ε λοιπόν.... όλα αυτά είναι μαλακίες. Δε λέω οτι είναι λανθασμένα, οτι δεν ισχύουν. Αντίθετα, ισχύουν και με το παραπάνω.

Λέω απλά οτι τα θεωρώ μα-λα-κι-ες. Τον άνθρωπο που είναι στις μαύρες του τον ρωτήσατε ποτέ αν έχει την παραμικρή διάθεση και δύναμη να το παίξει χαρούμενος? Και γιατί θα πρέπει να υποκρίνεται? Για να γίνει αρεστός στους άλλους?







Ο περισσότερος κόσμος αυτό κάνει βέβαια. Ωστόσο πάντα εκτιμούσα τους ειλικρινείς ανθρώπους. Και η ειλικρίνεια απέναντι στον εαυτό είναι η καλύτερη ειλικρίνεια. Δε λέω να πας να μιζεριάζεσαι αριστερά και δεξιά, ούτε να ξεσπάς πάνω στον κόσμο χωρίς λόγο (κάτι που δυστυχώς δεν το ελέγχω μερικές φορές). Αλλά αν δεν έχεις κέφια, αν αισθάνεσαι σκατά, να το δηλώνεις σε κείνους τουλάχιστον με τους οποίους πάνω απ' όλα θες να έχεις μια επαφή που θα έχει ως βάση της την ειλικρίνεια. Δεν υπάρχουν μονοδιάστατοι άνθρωποι, άλλο το αν θα μας βόλευε πολύ να υπήρχαν, επομένως και συ έχεις πολλές όψεις του εαυτού σου. Όσο καλύτερα γνωρίζει ο άλλος το γεγονός αυτό, τόσο το καλύτερο. Έχεις την καλή σου πλευρά. Έχεις και την όχι καλή σου πλευρά. Και οι δύο συνθέτουν αυτό που είσαι. Απλό είναι.

Όσο αφορά τα constant smily faces, ας μείνουν στα μπλουζάκια και στο msn.






(λέμε ένα ενθουσιώδες ΝΑΙ στο Watchmen)



Η πιο ηλίθια συμβουλή


Οι μεγαλύτεροι απο μας σε ηλικία άνθρωποι έχουν περισσότερες εμπειρίες και συχνά αυτό ισοδυναμεί με μεγαλύτερη γνώση πάνω στη ζωή και τους ανθρώπους.

Μερικές φορές. Γιατί άλλες, απλά μεταμφιέζουν τη κουταμάρα τους σε "ηθικά διδάγματα" και βαπτίζουν το στραβογέννημα τους "γνώση ζωής". Και δεν έχει νόημα να τους πεις οτι "ξέρετε, με όλο τον σεβασμό, λέτε μαλακίες". Αφενώς θα διαφωνήσουν, αφετέρου θα σε κοιτάξουν με κείνο το ύφος που λέει "είσαι μικρός τώρα αλλά κάποτε θα καταλάβεις". (καλά, αν τους πεις στα ίσια οτι λένε "μαλακίες" μπορεί η αντίδραση τους να είναι λίγο χειρότερη, αλλά εντάξει τώρα, μη κολλάμε σε λεπτομέρειες).





Μια φορά κι έναν καιρό είχα ακούσει μια τέτοια μαλακία απο έναν παλιό μου εργοδότη, σε μια παλιά χαζή δουλειά που έκανα για λίγο καιρό μόνο. "Βλέπεις τον τάδε?", με ρώτησε. "Είναι νέος, στην ηλικία σου, είναι οδηγός λεωφορείου και βγάζει ένα κάρο χρήματα απ' αυτό. Ενώ εσείς που πάτε και τρέχετε να πάρετε πτυχία και κάνετε σπουδές και σας ενδιαφέρουν οι επιστήμες και οι τέχνες... βλέπετε που καταλήγουν όλα αυτά".

Ήταν συμπαθής άνθρωπος, για το λίγο που τον γνώρισα, δε μπορώ να πω. Και αυτά μου τα έλεγε με έξω καρδιά διάθεση, με ειλικρίνεια και χωρίς καμία διάθεση να μειώσει τις επιλογές μου. Ωστόσο δεν έπαυε να μιλάει σαν μεγαλύτερος προς νεότερο, με αυτό το συμβουλευτικό στυλ που τόσο αρέσει στους μεγάλους. Και η ουσία εκείνου που μου έλεγε ήταν: κάνε κάτι για να βγάζεις λεφτά απ' αυτό, και άσε τα πολλά πολλά, που ούτως ή άλλως σε αδιέξοδο οδηγούν.

Εγώ τότε έγνεψα, ξέροντας πως δεν έχει νόημα να αντιμιλήσω. Αν ωστόσο έπρεπε να πω κάτι, σε αυτόν και σε όλους όσους σκέφτονται όπως αυτός (ξέρω, είστε πολλοί), ας πω αυτό μόνο: Ακόμα και αν κάτι καταλήγει σε αδιέξοδο στο τέλος, τουλάχιστον βαδίζεις σ' έναν δρόμο για να φτάσεις εκεί. Σ' έναν δικό σου (έστω και σε έναν βαθμό) δρόμο. Ενώ στην άλλη περίπτωση, δεν υπάρχει δρόμος, δεν υπάρχει κατεύθυνση, έχεις μπει στο τελευταίο απλά βαγόνι του τρένου και αφήνεις να σε πάει αυτό όπου το κινούν οι πέντε άνεμοι....






(μερικές φορές τα αδιέξοδα κρύβουν εκπλήξεις)



Ape Comics





Θα θελα εδώ να κάνω μια αναφορά στο blog του φίλου και αναγνώστη curious ape, το οποίο πραγματικά αξίζει να το τσεκάρετε απο καιρό σε καιρό οι φίλοι της ένατης τέχνης... Πρόκειται για ένα απο τα ωραιότερα blogs του είδους που έχω δει, και στην φτωχή και καημένη (όσο αφορά τα κόμικς) Ελλαδίτσα μας πραγματικά χρειαζόμαστε τέτοια site. Πλούσιες παρουσιάσεις πολλών και διάφορων δημιουργών και σειρών κόμικς, λιγότερο και περισσότερο γνωστών, δοσμένες όλες με εξαιρετικό τρόπο, άφθονες εικόνες και πάντα καλογραμμένα κείμενα. Έχω μάθει ουκ ολίγα κομιξάκια που αγνοούσα την ύπαρξη τους απο το blog αυτό.

Η διεύθυνση είναι αυτή εδώ. Αν είστε φίλοι του χώρου να την επισκέπτεστε λοιπόν, αλλιώς είθε να σας μαγκώσει το ραδιοκασετόφωνο την ταινία και να σας χαλάσει την κασέτα!

Φίλε πίθηκε, μου στέλνεις την αμοιβή για τη διαφήμιση με mail.


Λαγοπόδαρο Art


Και μια που το γύρισα στα καλλιτεχνικά, εδώ και κάποιο καιρό έχω βάλει λινκ στο blog για τη πρόσφατη γωνια που απέκτησα στο deviantart... Εκεί θα ανεβάζω κατά καιρούς αυτά που φτιάχνω, ή έχω ήδη φτιάξει, σκίτσα, γελοιογραφίες, γραφιστικά, σχέδια, κόμικς και διάφορα άλλα... Μπορείτε να ρίχνετε μια ματιά λοιπόν και όποια γνώμη είναι ευπρόσδεκτη! (απλά οι κακές γνώμες θα διαγράφονται).





A, και κάτι ακόμα. Τον κύριο στην εικόνα πάνω τον θυμάστε οι λίγο παλιότεροι (και τακτικοί) αναγνώστες του blog? Χεχεχε, σύντομα κοντά σας λοιπόν, μείνετε συντονισμένοι στο blog!!!


Περί Φιλίας


Όλοι έχουμε συζητήσει για τη φιλία κα έχουμε σκεφτεί διάφορα πάνω στο θέμα κατά καιρούς, μια που αφορά ένα κεντρικό κομμάτι της ζωής μας και αυτού που είμαστε οι ίδιοι... Δε θα μακρυγορήσω (υπερβολικά), δε χρειάζεται να επαναλάβω τα κλασικά που όλοι γνωρίζουμε, πόσο "πολύτιμοι" είναι οι φίλοι δηλαδή, πως καλύτερα "λίγοι φίλοι και καλοί παρά πολλοί" και όλα αυτά τα κλασικά.

Θα μοιραστώ ωστόσο καναδυο απόψεις που σχημάτισα με τα χρόνια, μέσα απο τα βιώματα, που όσο και αν λίγο πολύ "συμφωνούμε" μαζί τους, αν δεν τις βιώσουμε οι ίδιοι κανονικά δε θα τις κατανοήσουμε. Ναι, ακολουθεί χαζογνωμάτευση γεροντίστικου τύπου.




(μη τους κοιτάτε που τσακώνονται, φίλοι είναι)


Πρώτον. Τίποτα δεν είναι σταθερό. Τα πάντα ρει. Ακόμα και η σταθερότερη σχέση ανάμεσα σε δυο ανθρώπους μπορεί να χαλάσει κάποια στιγμή, ακόμα και η καλύτερη, η πιο τέλεια φιλία μπορεί να κοπεί. Μπορεί να την χαλάσει ο φίλος, μπορεί να την χαλάσεις εσύ, μπορεί και οι δυο σας. Λέω μπορεί. Δεν είναι απαραίτητο να αλλάξει κάτι, και ευτυχώς, υπάρχουν όντως εκείνες οι φιλίες που μένουν αλώβητες απο τον χρόνο και ανεπηρέαστες απο φουρτούνες. Ωστόσο, ακόμα και έτσι, είναι καλό να έχεις κάπου στην άκρη του μυαλού σου πως κάποια στιγμή είναι πιθανό να ξεκόψεις με εκείνον τον φίλο ή την φίλη που πραγματικά θεωρείς αδιανόητη τη σκέψη να έκοβες επαφές μαζί του. Μπορεί κάτι να γίνει και να γκρεμίσει τη φιλία σας.

Αυτός δεν είναι λόγος να μην εμπιστεύεσαι πλήρως τους φίλους/ες σου και να μη μοιράζεσαι ό,τι επιθυμείς μαζί τους... Το τώρα είναι τώρα και το αύριο είναι αύριο. Και η επιθυμία για μοίρασμα και άνοιγμα καθολική για όλους μας. Αντίθετα, η "γνώση" οτι ίσως κάποτε με αυτόν τον φίλο ή την φίλη να έχετε ξεκόψει μπορεί να δράσει θετικά. Σας κάνει και τους δύο λίγο πιο προσγειωμένους, ίσως λίγο πιο ανθρώπινους. Η γνώση οτι τίποτα δεν κρατάει για πάντα μερικές φορές είναι η βασική προυπόθεση για να το κάνεις να κρατήσει...

Δεύτερον. Λίγοι φίλοι και καλοί, δεν αντιλέγω. Προφανώς και πάντα θα ναι λιγοστά τα άτομα εκείνα με τα οποία θα έχεις πιο ουσιαστική επαφή, εδώ που τα λέμε δε γίνεται και αλλιώς.

Ωστόσο.... Αν μπορείς να έχεις και δυο-τρεις φίλους παραπάνω ρε αδερφέ, γιατί όχι. Καλό είναι. Το δεύτερο αυτό σημείο ουσιαστικά πηγάζει ως απόρροια του πρώτου... Κάποιες φιλίες χάνονται, ακόμα και η πιο στενή φιλία σου μπορεί κάποια στιγμή να πάψει να υφίσταται. ΑΝ λοιπόν γίνει ποτέ κάτι τέτοιο, ε, καλύτερο δεν θα είναι να έχεις μερικούς φίλους παραπάνω, απο το να βασίζεσαι αποκλειστικά και μόνο σε αυτούς τους λίγους? Αν έχεις έναν στενό φίλο όλο κι όλο και εκείνος σου την κάνει, κρίμα δεν είναι να ξεμείνεις μετά? Ενώ αν υπάρχουν και καναδυο φιλαράκια επιπλέον, θα χεις να λες, έφυγε ένας, έχω αυτούς όμως... και μπορώ στο μέλλον να κάνω κι άλλους. Απλό είναι.

Η περίφημη ατάκα "ουδείς αναντικατάστατος" έχει μέσα της μια δόση αλήθειας και μια δόση ψεύδους. Κάποια άτομα είναι όντως ανακτικατάστατα, κι αυτό γιατί απλά δε γίνεται τα βιώματα μας μαζί τους να τα επαναλάβουμε με άλλους, γιατί υπήρξαν οι συγκεκριμένοι μοναδικοί χαρακτήρες και άλλοι δεν υπάρχουν σαν αυτούς. Ωστόσο συναισθήματα σαν εκείνα που βιώσαμε με τα άτομα αυτά είναι δυνατό να τα βιώσουμε εκ νέου, με άλλα άτομα, αρκεί να βρούμε τα κατάλληλα. Δεν είναι πάντα εύκολο αυτό (πόσο μάλλον αν μιλάμε για επαφές χρόνων), αλλά γίνεται. Τα πάντα αλλάζουν και τα πάντα μένουν όπως ήταν πάντα. Και φυσικά όλα αυτά που λέω ισχύουν για τις σχέσεις ανάμεσα στους ανθρώπους γενικά, όχι μόνο για τις φιλίες...




Αυτά τα ολίγα για σήμερα λοιπόν ("σήμερα", τέλος πάντων, μιλάμε για μια ανάρτηση που έγινε σε δόσεις εντός 4-5 ημερών)! Θα τα ξαναπούμε εντός του μήνα λογικά, κουνελοχαιρετισμούς!





~