Αυτό δεν είναι ειδησεογραφικό blog

~



Αυτό δεν είναι ειδησεογραφικό blog. Δεν αναφέρεται στα νέα, δεν παρουσιάζει /αναδιαμορφώνει την επικαιρότητα, δεν καθησυχάζει τους αναγνώστες του παρουσιάζοντας τους πόσο σκατένιος είναι ο κόσμος "εκεί έξω" ενώ αυτοί κάθονται ήσυχοι στα σπίτια τους.

Αυτό δεν είναι ειδησεογραφικό blog, και γι' αυτόν τον λόγο μπορώ με άνεση να μην σχολιάζω οτιδήποτε τυχόν γίνεται, όχι γιατί δεν με ενδιαφέρει, αλλά γιατί αυτός εδώ είναι ο δικός μου χώρος. Εδώ δεν έχει θέση η δυστυχία του έξω κόσμου. Όχι γιατί δεν την αναγνωρίζω ως υπαρκτή - κάθε άλλο. Όταν ωστόσο αυτή μετατρέπεται σε ένα ακόμα παράθυρο, σε έναν ακόμα πηχιαίο τίτλο, τότε ξέρεις πως η δυστυχία έχει μετατραπεί σε εμπόρευμα, έτοιμο να εντυπωσιάσει και να πουλήσει. Να ξεδιψάσει τον κόσμο, που απαγκιστρώνεται απο τη μιζέρια των άλλων σάμπως νιώσει καλύτερα ο ίδιος.

Ίσως υπερβάλλω, ή θεωρώ μόνο τη μία όψη του νομίσματος. Στην τελική, όταν γίνεται κάτι, ευχάριστο ή δυσάρεστο, οφείλει να παρουσιαστεί, σωστά? Σωστά. Η αλήθεια είναι πως σήμερα δεν είχα σκοπό να κάνω αυτή την ανάρτηση, αλλά μια άλλη στη θέση της. Ωστόσο 3 λεπτά που άκουσα (χωρίς τη θέληση μου) τις ειδήσεις στην τηλεόραση αρκούσαν για να θυμηθώ πόσο εύκολα πατώντας ένα κουμπί έρχεται καταπάνω σου ο εξωτερικός κόσμος, παραμορφωμένος μέσα απο το γυαλί, έτοιμος να σε πλακώσει. Οικονομική κρίση, δάνεια, ο σεισμός...





Το πρόβλημα δεν είναι η δυστυχία. Υπήρχε και θα υπάρχει πάντα. Είναι η παρουσίαση της, ο τρόπος με τον οποίο γίνεται. Το πρόβλημα δε χρειάζεται να επιλυθεί - αρκεί να υπάρχει και να μεταδίδεται. Κάθε μέρα θα προβάλλονται οι ειδήσεις, παρουσιάζοντας τα "νέα", τονίζοντας το περιφερειακό, αποσιωπώντας την ουσία, κατακερματίζοντας την τόσο σύνθετη πραγματικότητα σε μικρά τετραγωνάκια ή παραθυράκια με γεγονότα, στην πλειοψηφία τους υπερχειλίζοντα δυστυχία και προβλήματα. Αν κάτι είναι "νέο" πρέπει να είναι "κακό νέο" στην πλειοψηφία των περιπτώσεων. Τα καλά νέα μας αφήνουν αδιάφορους. Μερικές φορές μας εκνευρίζουν κιόλας. Τι θα πει "καλό νέο" σε τελική ανάλυση. Καλό νέο ίσον βαρετό νέο. Το ενδιαφέρον βρίσκεται στο ασυνήθιστο, το διαφορετικό, το κρίσιμο. Έτσι ξεχωρίζει η είδηση, έτσι προβάλλεται καλύτερα.

Όταν ένα κοινωνικό ζήτημα κατακερματίζεται σε μικρά μικρά νέα, κατάλληλα για καθημερινή κατανάλωση, τόσο πιο δύσκολο είναι να το δει κανείς στην ολότητα του - και να το αντιμετωπίσει κατάλληλα. Στο τέλος, απλά αφήνουμε την πληθώρα των ειδήσεων να περνάνε. Θετικές ειδήσεις, αρνητικές ειδήσεις, καταστροφές σε κάποια άλλη γωνιά του κόσμου, περνάνε όλα απο πάνω μας μέσα στο διάστημα που διαρκεί ένα δελτίο ειδήσεων, μέχρι να κάνουμε κάτι άλλο μετά και να τις ξεχάσουμε εντελώς. Οι ειδήσεις δεν παρουσιάζονται για να αντιμετωπιστούν τα προβλήματα. Παρουσιάζονται ίσα για να διεγείρουν τον θεατή, όλα υπο το πέπλο της "ενημέρωσης".




Γι' αυτό και η τηλεόραση παραμένει κλειστή σε μένα τα τελευταία χρόνια. Αν είναι να διεγερθώ προτιμώ με άλλους τρόπους. Διαβάζοντας ένα βιβλίο ίσως. "Μα έτσι είσαι στον κόσμο σου!", θα μπορούσε να με κατηγορήσει κάποιος. Δεν είμαι στον κόσμο μου, απαντώ, ή τουλάχιστον όχι εντελώς. Ενημερώνομαι για όσα θέλω να ενημερωθώ, και απο τις πηγές που επιλέγω. Όχι όσα επιλέγουν άλλοι. Το να έχεις απόλυτη επίγνωση της "επικαιρότητας" δεν σε κάνει να είσαι λιγότερο "στον κόσμο σου". Όσο δεν μπορείς να αντιμετωπίσεις μια κατάσταση, όσο παραμένεις τηλεθεατής σ' αυτήν, ένας αμέτοχος παρατηρητής, τότε είναι εντελώς ασήμαντο αν ξέρεις τα νέα της ημέρας. "Ξέρω την επικαιρότητα". So fucking what.




(σκίτσο που έκανα πριν δυο χρόνια)

Δώστε μου τη δυνατότητα για συμμετοχή σε όσα γίνονται. Και θα σας πω εγώ για πότε θα αποκτήσω πλήρη επίγνωση όσων γίνονται γύρω μου. Κάτι τέτοιο συμβαίνει μια φορά στα τόσα για παράδειγμα, την περίοδο των εκλογών, απο τις λίγες φάσεις που με ενδιαφέρει κάπως περισσότερο η επικαιρότητα, λόγω αυτής ακριβώς της - απειροελάχιστης έστω - συμμετοχής μου σε αυτήν. Όσο όμως δε συμμετέχω με οποιονδήποτε τρόπο σε όσα συμβαίνουν στο - ας πούμε - "κοινωνικό" σύνολο στο οποίο ζω, και απλά βλέπω τα πάντα να κυλάνε γύρω μας, πελώριες δυνάμεις στις οποίες δεν έχω έλεγχο, προτιμώ απλά να τις αφήνω να προσπερνάνε.

Α, δεν αναφέρομαι σε απάθεια εδώ. Απαθής είναι εκείνος που νομίζει πως συμμετέχει χωρίς ωστόσο να κάνει τίποτα, ταυτιζόμενος για παράδειγμα με τα παράθυρα των ειδήσεων. Παρακολουθώντας την "επικαιρότητα" και νομίζοντας πως αυτό αρκεί για να είναι κι αυτός ισότιμο μέλος αυτού του κοινωνικού συνόλου. Άλλοι γράφουν τις ειδήσεις για σένα φίλε όμως, άλλοι στις παρουσιάζουν. Εσύ απλά τις παρακολουθείς. Ή συμμετέχεις κανονικά, ενεργά, ή απέχεις, και έχεις επίγνωση αυτής της αποχής σου. Το ενδιάμεσο - αυτό που κάνει η πλειοψηφία του κόσμου - είναι κενό γράμμα.

Καναδυο εφημερίδες που και που αρκούν για μένα λοιπόν, σε αυτή τη φάση τουλάχιστον. Κι αυτό περισσότερο για κάποιο τυχόν άρθρο ή αφιέρωμα τους, και όχι τόσο για την επικαιρότητα.

Αυτά... Για άλλα πήγαινα σήμερα, αλλά τελικά ας τα φυλάξω για την επόμενη φορά. Μια που έβλεπα αυτό το επεισόδιο πριν αρχίσω να γράφω, κλείνω με αυτό το βιντεάκι, νομίζω ταιριάζει μια χαρά! :)




~

Το Εισιτήριο και η Ακτίνα Γάμμα

Μμμ, χθες έκανα μια όμορφη βουτιά σε παλιές και αγαπημένες μουσικές. Αμφιταλαντευόμουν για το αν θα πήγαινα να δω τους Gamma Ray, η μέρα ήταν κουραστική και γεμάτη, ο συναυλιακός χώρος μακριά, παρέα δεν είχα (το τελευταίο διόλου με απασχολεί, έπαιζε απλά τον ρόλο του επιπλέον κινήτρου: αν είχαμε βγάλει απο κοινού εισιτήρια με κανέναν φίλο, θα ήταν δύσκολο να τον "στήσω" και να μη πάω στο λάιβ).





Όπως συνέβαινε πάντα ως τώρα όμως, η κατάληξη ήταν στο να πάω φυσικά. Οι μόνες περιπτώσεις που κλαίω για συναυλίες που δεν πήγα ήταν την ευλογημένη περίοδο του στρατού (ααργγγκκκ, Roger Waters, αααααααργγγκ!).

Το να πηγαίνεις χωρίς παρέα σε λάιβ δεν είναι καθόλου άσχημο. Υπάρχει κόσμος που έχει ανάγκη απο παρέα για να πηγαίνει οπουδήποτε, και είναι κρίμα να σε δεσμεύει γενικά κάτι τέτοιο. Ο φίλος μπορεί να μην είναι εκεί πάντα όταν τον χρειαστείς. Εντάξει, μόνος σε ένα κλαμπ ας πούμε δε θα πας (εκτός αν ανήκεις στην συμπαθή κατηγορία του κάγκουρα που θέλει να δοκιμάσει την τύχη του :P). Ωστόσο, μια συναυλία ή ένα σινεμαδάκι ας πούμε είναι αλλιώς. Εκεί έτσι κι αλλιώς η παρέα δρα "συνοδευτικά". Το κύριο πιάτο είναι το λάιβ, ή η ταινία ας πούμε.




Θα μου άρεσε να πήγαινα μόνος και σε καφετέριες και να άραζα, κλασικά Κυριακή πρωί ας πούμε με την εφημερίδα στο χέρι και το καφεδάκι (πόσο πιο κλασική εικόνα), αλλά δυστυχώς στα εδώ μέρη (big Athens city) δε συνηθίζεται τόσο, εκτός αν είσαι οικείος σε κανένα συγκεκριμένο καφέ. Τι να γίνει, το οτι υπάρχει μια τάση να φετιχοποιούμε την "παρέα" μερικές φορές είναι γεγονός. Καλή η παρέα όμως, αλλά όχι πάντα, έτσι?

Οι Gamma Ray ανήκαν στα πρώτα μου metal ακούσματα καμιά δεκαριά χρόνια πριν. Τότε άκουγα κυρίως metal, και το power metal ειδικά ήταν μεγάλη αγάπη. Δεν είχε τύχει να τους δω ποτέ ως τώρα όμως, χθες είχα ένα επιπλέον κίνητρο για να πάω λοιπόν. Ήταν άψογοι, ο Kai Hansen επιβεβαιώνει και στη σκηνή πόσο τεράστια μορφή είναι, το συγκρότημα έβγαζε αυτό το όμορφο ζεστό προφίλ που σε κάνει και αισθάνεσαι πως είναι φιλαράκια σου (το άλλο άκρο απο τον ψυχρό επαγγελματία μουσικό), και το τελικό συναίσθημα ήταν μια ατελείωτη αίσθηση ευφορίας (και μια φωνή που είχε σχεδόν κλείσει).




Η εκτέλεση του Ride The Sky χωρίς να βρίσκεται στο σετλιστ, απλά και μόνο γιατί το ζήταγε ο κόσμος, δείχνει πως θα έπρεπε να πράττουν όλα τα συγκροτήματα. Τι άλλο? Α, ναι, το δηλώνω ρητά, το Rebellion in Dreamland είναι το καλύτερο τραγούδι ευρωπαικού power που έχει γραφτεί ποτέ. Τέλος.





ΥΓ - Αναφέρθηκα σ' ένα "εισιτήριο" στον τίτλο, δεν εννοούσα το εισιτήριο της συναυλίας όμως! Τις προάλλες βρήκα ένα εισιτήριο λεοφωρείου καταχωνιασμένο σε μια εσοχή της τσέπης του μπουφάν μου..... το παράξενο ήταν πως αυτό το εισιτήριο φαίνεται είχε ξεμείνει στο ίδιο σημείο τα τελευταία 10 χρόνια!!!!!!!! Αλήθεια λέω, το μπουφάν είχε πλυθεί στο ενδιάμεσο διάστημα! (ή μήπως όχι?? :PPPP)

Το σκάναρα και σας το παρουσιάζω. Mε περηφάνια (και ολίγη προκατάληψη). Ιδού. Σοκ και δέος!





ΥΓ2 - Για δες, μόλις έλαβα μήνυμα απο τη WIND για δωρεάν facebook λέει στο κινητό μου. Και είχαν μια φαγούρα τ' αρχίδια μου τα δυο.


ΥΓ3 - Να με συγχωρέσουν οι γυναίκες αναγνώστες για τη γλώσσα μου.


ΥΓ4 - Κι όμως, μεγάλη φαγούρα λέμε.


YΓ5 - Πολύ τρού μέταλ βγήκε η σημερινή ανάρτηση, με όλα αυτά τα υστερόγραφα. Όσοι διάβαζαν (ή διαβάζουν) Metal Hammer καταλαβαίνουν τι εννοώ.


ΥΓ6 - "And I wonder why, why my heart still yearns and I wonder why, why the earth still turns and I wonder why, why the sky turns black Still I wonder why, but there is no turning back"....






~

Disco Dog - H δημιουργία μιας ταινίας κινουμένων σχεδίων...

~





Είναι αργά. Πολύ αργά για τα τωρινά μου δεδομένα, που ξυπνάω νωρίς και κάνω εργασίες... Ωστόσο πάντα θα υπάρχουν εκείνες οι μέρες που σε πιάνει ένα αίσθημα "άσταναπανεστοδιαολο" (δε ξέρω πως αλλιώς να το περιγράψω, η λέξη "παραίτηση" δεν είναι ακριβώς σωστή, επομένως το "ασταναπανεστοδιαολο" ταιριάζει σαν λέξη).

Αναφέρομαι πολύ και συχνά στις εργασίες και στον λίγο χρόνο που έχω γενικά εδώ και κάποιο καιρό. Μια κατάσταση που θα συνεχιστεί ως τον Ιούνιο! Σκέφτηκα να μοιραστώ με τους φίλους επισκέπτες αυτού του blog μια απο τις εργασίες αυτές στην πορεία δημιουργίας της λοιπόν, να πάρετε μια ιδέα περί τίνος πρόκειται. :)

Ένα απο τα project που έχω αναλάβει να κάνω που λέτε είναι μια μίνι ταινία κινουμένων σχεδίων. Διάρκειας 5 λεπτά ας πούμε κατά μέσο όρο, άντε, 1-2 λεπτά παραπάνω. Λοιπόν, δε μπορείτε να φανταστείτε πόση δουλειά χρειάζεται κάτι τέτοιο! Οι άνθρωποι που είναι υπεύθυνοι για όλες αυτές τις ωραίες ταινίες κινουμένων σχεδίων που βλέπουμε και αγαπάμε είναι ήρωες πραγματικά! Αφανείς ήρωες κιόλας, μια που ποτέ κανείς δε γνωρίζει τους animators μιας ταινίας...

Για να βγουν έστω και μερικά δευτερόλεπτα σωστού και καλού animation, χρειάζεται πολλή, πολλή δουλειά.... Και καλά νεύρα επίσης.

Η ταινία που αποφάσισα να φτιάξω, και την οποία ελπίζω να ολοκληρώσω μέχρι το καλοκαίρι, ονομάζεται Disco Dog. Έχει με άλλα λόγια το όνομα του ήρωα της, που δεν είναι άλλος απο έναν... ντίσκο σκύλο (duh! :P). Πάντα αγαπούσα τα σκυλιά, συχνά ταυτιζόμουν μαζί τους (μη κοιτάτε που είμαι κουνέλι, είμαι αρκετά διχασμένο ζώο γενικά), φαντάστηκα για ήρωα της ταινίας ένα καημένο ζώο που την έχει πατήσει άσχημα με μια σκυλίτσα! Αυτό εδώ είναι το πλάνο με τις πόζες του ήρωα μας:





Και ναι και η σκυλίτσα με την οποία ο σκύλος μας έχει φάει το σκάλωμα. Πρόκειται για σκύλα με τα όλα της. Και φυσικά, όπως όλοι μας την έχουμε πατήσει με λάθος άτομα κατά καιρούς, το ίδιο παθαίνει και ο σκύλος μας, και την ερωτεύεται:





Πρώτο βήμα για την δημιουργία μιας ταινίας είναι η υπόθεση φυσικά. Ο ήρωας, η ιστορία. Αφού έχεις καταλήξει στον βασικό σκελετό της ταινίας, αρχίζεις τα πρώτα σχέδια του ήρωα και των βασικών χαρακτήρων. Απο τα πρώιμα πρόχειρα σχέδια στην τελική μορφή (όπως η πάνω) υπάρχει πολύς δρόμος φυσικά. Κάποια στιγμή θα χρειαστεί να κάνεις και ένα φύλλο εκφράσεων του χαρακτήρα, το model sheet που λένε οι animators, όπως αυτό.






Και έρχεται η στιγμή του storyboard. Εδώ χωρίζεις σε σκηνές και τοποθετείς σε πλάνα όλη την ταινία, απο την αρχή ως το τέλος. Κάθε καρεδάκι είναι και ένα πλάνο, όπου κάνεις ένα βασικό σχέδιο και περιγράφεις το είδους του πλάνου και οποιαδήποτε λεπτομέρεια χρειάζεται σχετικά με την κίνηση της κάμερας, την ύπαρξη ή όχι διαλόγου, ήχων, κλπ....



Α, αναφέρθηκα σε disco dog αλλά ως τώρα ο σκυλάκος που είδαμε είναι ένα κοινό, και μάλλον κακομοίρικο (συμπαθές ωστόσο!) σκυλί! Λοιπόν, έρχεται η στιγμή στη διάρκεια της ταινίας που ο σκύλος μας μεταμορφώνεται σε τρελό χορευτή της disco! Όλα για τα μάτια της? Να και τα βασικά σχέδια του χαρακτήρα μετά την μεταμόρφωση του!





Όταν έχεις πια αρχίσει να φτιάχνεις την ταινία, πρώτα απ' όλα ξεκινάς (ακόμα είμαστε στο "ξεκινάς"!) με την δημιουργία των backgrounds. Τα σχεδιάζεις, και τα χρωματίζεις, στο στυλ που προτιμάς και θες να δώσεις στην ταινία. Εμένα όπως έχετε καταλάβει η ταινία έχει ένα καρτουνίστικο στυλ γενικά, επομένως και τα backgrounds κινούνται στο ίδιο στυλ. Το κάτω είναι το αρχικό, μη καθαρισμένο, ασπρόμαυρο σχέδιο της τρελής μας ντισκοτέκ!







....Κάποια στιγμή φτάνει και η... ευλογημένη ώρα του ίδιου του animation. Φτιάχνεις την κίνηση των χαρακτήρων, frame by frame, απο πλάνο σε πλάνο. Και εδώ ερχόμαστε στο σημείο του νευρικού κλονισμού. Γιατί αν θες να φτιάξεις τον ήρωα σου να περπατάει π,χ, πρέπει να σχεδιάσεις μία-μία τις κινήσεις των ποδιών, χεριών, κεφαλιού του, όλα, και να το κάνεις με τρόπο τέτοιο ώστε να φαίνεται ομαλή η κίνηση. Δε πρέπει για παράδειγμα να σχεδιάζεις διπλάσιο το μέγεθος του κεφαλιού στη μία εικόνα σε σχέση με την άλλη, γιατί αυτό θα φανεί. Δε γίνεται να σχεδιάζεις τα πόδια στην κίνηση χωρίς να έχεις κατά νου κάποιο γενικό πλάνο της κίνησης, που πάει το τάδε πόδι στο τάδε χρονικό σημείο, γιατί αλλιώς η κίνηση θα βγει κακή στο τέλος.





Ξεκινάς με ένα αρχικό σχέδιο της κίνησης πχ, όπως αυτό πάνω. Μετά κάνεις το τελικό, και στη συνέχεια ένα ενδιάμεσο, με τα μέλη του σώματος να βρίσκονται στα "μισά σημεία" σε σχέση με το πρώτο και το τελευταίο. Και στη συνέχεια κάνεις και τα μισά σχέδια σε αυτά.... ελπίζω να πήρατε μια ιδέα τέλος πάντων. :P






Ωπ, σε άκουσα! Ναι, μόλις σκέφτηκες "όλα αυτά στο χέρι?? και οι υπολογιστές??". Εννοείται οι υπολογιστές είναι μεγάλο μέρος της δουλειάς. Ωστόσο αυτό θα γίνει ΑΦΟΥ έχεις κάνει τα σχέδια όλα στο χέρι, και τα έχεις σκαννάρει, ένα ένα! Τότε μόνο τα περνάμε σε ένα ωραίο προγραμματάκι, το Premiere της Adobe, στο οποίο ενώνουμε τα σχέδια και φτιάχνουμε την τελική κίνηση και την ταινία... Υπάρχουν και ταινίες που γίνονται εξ'ολοκλήρου σε υπολογιστές βέβαια, για παράδειγμα τα 3d, αλλά και κει υπάρχει σχεδιασμός στο χέρι αρχικά...

Αυτά τα ολίγα λοιπόν! Η ολοκλήρωση του disco dog είναι ένα μέρος απο τις εργασίες που πρέπει να έχω ολοκληρώσει ως το τέλος. Ελπίζω μετά απο λίγους μήνες να σας μιλάω χαρούμενος για την ολοκλήρωση της ταινίας. :)

Α, να και ένα βιντεάκι με την κίνηση του βασικού μας ήρωα. Όταν πια έχουμε ενώσει όλα αυτά τα μεμονωνένα σχέδια, τα έχουμε διορθώσει, τα έχουμε επεξεργαστεί και είναι έτοιμα για κίνηση. Τα σχέδια είναι ασπρόμαυρα, ωστόσο παίρνετε μια ιδέα. Το κάτω βιντεάκι μπορεί να φανεί απλό, αλλά χρειάστηκε πάρα πολλή δουλειά... Όταν βλέπετε μια ταινία κινουμένων σχεδίων, να μην απορείτε για το πλήθος ατόμων που βλέπετε στα credits.. Πρόκειται πραγματικά για μια συλλογική δουλειά, εφόσον θες να βγάλεις μια ταινία της προκοπής. Ή, αν είσαι ένα άτομο μόνο, θα πρέπει να δουλεύεις πάρα πολύ και για πάρα πολύ καιρό.

Αυτά λοιπόν, πάμε για μια μικρή γεύση απο Disco Dog!!! Τους χαιρετισμούς μου σε όλους. :)






~

My Dying Bride - Our doom never sounded so good...

~



Καταμεσίς ατελείωτων εργασιών, ελάχιστου χρόνου και διάφορων σκηνικών που αν και όχι σοβαρά, όταν μαζεύονται πολλά μαζεμένα είναι ικανά να σου χαλάσουν τη διάθεση, η χθεσινή βραδιά υπήρξε μια φρέσκια πνοή ζωής - ή σάπια πνοή αν προτιμάτε. Οι My Dying Bride υπήρξαν απλά υπέροχοι.

Ναι, τους είχαμε δει και τρία χρόνια πριν, τότε με τους Metallica, αλλά συγκροτήματα όπως οι Bride έχουν ανάγκη το σκοτάδι για να ξεδιπλώσουν πλήρως τα φτερά τους - σαν νυχτερίδες ένα πράγμα, που διακρίνονται πάνω απο καμπαναριά με τους δείκτες του ρολογιού στο 12. Και όσο και αν δεν ήμουν ποτέ τόσο φαν των Bride όσο είμαι των Paradise Lost, μπορώ να πω πως στο λάιβ, ναι, τους έχουν τους Lost.




Ακολουθούν μερικές ακόμα φωτογραφίες και το βίντεο που ανέβασα του Turn Loose the Swans (απλά συμπαθητικός ο ήχος του βίντεο, μέχρι να πάρω καλύτερη ψηφιακή κάποτε...). Και μια που μπήκε ο μικρότερος μήνας του έτους (ότι πρέπει για μένα που αν έχω ανάγκη κάτι σε αυτή τη φάση είναι χρόνο, χρόνο, ΧΡΟΝΟ! :P), καλό μήνα σε όσους μας διαβάζουν!









~