Περί ΕΡΤ ο Λόγος...

~

Σπάνια επιδίδομαι σε αναλύσεις της τρέχουσας κοινωνικής επικαιρότητας στο blog. Έχω κάνει τέτοιες, ωστόσο τις αποφεύγω, καθώς το blog για μένα συνιστά πάνω απ' όλα μια μορφή προσωπικής έκφρασης και μοιράσματος όσων με ενδιαφέρουν και αγαπώ. Και η κοινωνική επικαιρότητα σχεδόν πάντα με πικραίνει.

Ωστόσο κάποιες στιγμές είναι απλά αδύνατο να μην κάνω ένα σχόλιο σχετικά με όσα γίνονται. Προτιμώ να αφήσω τις μεγάλες, βαρύγδουπες κουβέντες στην άκρη. Τα πράγματα είναι απλά, δυο λόγια είναι αρκετά, και όποιος κατάλαβε κατάλαβε. Γιατί σε τελική ανάλυση, η κοινωνική συνείδηση συνιστά πάνω απ' όλα θέμα παιδείας, ανατροφής και ευαισθησίας του καθένα. Σε πείσμα ενός κράτους που κάνει ό,τι περνάει από το χέρι του, θα λεγε κάποιος, για να εξαλείψει και το τελευταίο ίχνος ενδιαφέροντος και γόνιμης κριτικής πάνω στο κοινωνικό γίγνεσθαι, υπάρχει ένα σημαντικό ποσοστό κόσμου που ασχολείται, που επιθυμεί να συμμετέχει στα κοινά, που αρνείται να λέει σε όλα ναι.

Μια πολύ καλή φίλη μου απολύθηκε χθες από την ΕΡΤ, μαζί με τόσους άλλους. Χρόνια στέλεχος. Πριν λίγο επικοινώνησα μαζί της, προσπάθησα να βάλω τον εαυτό μου στην θέση της, αλλά, ας είμαι ειλικρινής, δεν μπορώ. Αφενώς δεν έχω βιώσει μέχρι σήμερα την αίσθηση της απόλυσης, την αίσθηση να χάνεις την βασική βιοποριστική πηγή σου. Αφετέρου ο χώρος της σύγχρονης τηλεόρασης συνιστά για μένα άγνωστο πεδίο. Δεν παρακολουθώ τηλεόραση. Περιφρονώ την ατελείωτη σαβούρα των ιδιωτικών καναλιών, αδιαφορώ για την κρατική tv. Πιθανό να έχω σκεφτεί ο ίδιος κατά καιρούς πως η κρατική τηλεόραση, στην τωρινή της μορφή, συνιστά περισσότερο βάρος, παρά όφελος. Στην τωρινή της μορφή, ας το επαναλάβω.

Ας προσπεράσουμε τα εμπαθή σχόλια εκείνων που αναφέρονται στους εργαζόμενους ενός κρατικού φορέα ως "βολεμένους", και τα λοιπά. Βολεμένοι υπάρχουν παντού, το ίδιο και σκληρά εργαζόμενοι άνθρωποι. Το να απομονώνουμε μια κατηγορία και να αποδώσουμε σε αυτήν μόνο όλα τα κακά της κοινωνίας φανερώνει πόσο απλοικά αντιμετωπίζουμε τον κόσμο γύρω μας, σε τι μανιχαιστικές αποχρώσεις άσπρου-μαύρου βλέπουμε τα πράγματα. Επιστρέφουμε σε διλήμματα τύπου "ιδιωτικό vs δημόσιο", τείνοντας να εξιδανικεύουμε το ένα και να δαιμονοποιούμε το άλλο, αγνοώντας πως, και στην μία και στην άλλη περίπτωση, έχουμε να κάνουμε με ανθρώπους που εργάζονται και προσπαθούν να βγάλουν τα προς το ζην. Και, ας είμαστε ειλικρινείς, πόσο πια "δημόσιο" έχει απομείνει σήμερα?

Στην σύγχρονη κοινωνική πραγματικότητα κανένας δεν είναι ασφαλής. Τόσο ο ιδιωτικός, όσο και ο δημόσιος τομέας, συνιστούν έρμαια της γενικευμένης οικονομικής υποδούλωσης στην οποία έχει εκπέσει όλος ο πλανήτης. Και εδώ δεν αναφέρομαι μόνο στην οικονομική κρίση, μα και στους μηχανισμούς που δρουν πίσω από αυτήν, στα οικονομικά μονοπώλια, στον ανταγωνισμό του υπερεθνικού κεφαλαίου, στον αγώνα "όλοι εναντίον όλων" και στην αδυσώπητη αναμέτρηση που έχει ωθήσει η κοινωνία τα μέλη της. Ποιός θα πατήσει πάνω σε ποιόν, ποιός θα πάρει τη δουλειά, ποιός θα επιβιώσει μες στη ζούγκλα. Σε τελική ανάλυση, το πρόβλημα δεν είναι απλά η "κακή κυβέρνηση", ή η "κακή Γερμανία", ή η "κακή Τρόικα", ή δεν ξέρω και γω τι άλλο. Το πρόβλημα εδράζεται στην οικονομική πραγματικότητα που κινεί τα νήματα. Και εδώ η οικονομία συμπορεύεται με την πολιτική, και με τις επιλογές όχι μόνο των κυβερνήσεων, μα και του κόσμου που τις επιλέγει για να τον αντιπροσωπεύσουν.

Κανένας δεν είναι ασφαλής. Γι' αυτό είναι σημαντική η αίσθηση της αλληλεγγύης. Όχι επειδή μας εκφράζει απαραίτητα η δημόσια τηλεόραση, ή ο μηχανισμός της τηλεόρασης στην τωρινή του μορφή εν τέλει. Αλλά γιατί, στο τέλος, ο πολίτης δεν έχει λόγο για όσα γίνονται. Δεν του δίνουν την δυνατότητα να συμμετέχει. Θέλεις κρατική τηλεόραση? Θα σου την δώσουμε έτσι κι αλλιώς. Αν όμως δούμε ότι δεν μας συμφέρει πλέον, θα την κλείσουμε. Και οι εργαζόμενοι, ε, νούμερα είναι κι αυτοί σε μια λίστα προυπολογισμού, τίποτα περισσότερο. Αποφασίζουμε και διατάζουμε, και στο τέλος, εσύ, ο πολίτης, δεν έχεις τον παραμικρό λόγο σε όσα διαδραματίζονται γύρω σου.

Δεν έχει να κάνει με την άποψη μας περί κρατικής τηλεόρασης λοιπόν, ούτε καν με το δίλημμα "δημόσιο εναντίον ιδιωτικού". Μα με την αίσθηση πως δεν έχουμε τον παραμικρό λόγο για όσα διαδραματίζονται γύρω μας. Τίθεται θέμα επαναπροσδιορισμού της έννοιας του πολίτη, της ιδέας της συμμετοχής στα κοινά, και της σφαιρικότερης αντίληψης μας περί δημοκρατίας: πως θα όφειλε να λειτουργεί ένα δημοκρατικό καθεστώς, όχι μόνο κατ' όνομα, μα στην ουσία του.

~