Vaso Delirium: Artworks of a Cat!

~

If a cat could draw, what would it be? Mice perhaps? Cozy, fluffy pillows? A huge bowl of cat food? Portraits of her friends and relatives? Landscapes full of houses with orange tiles, warm under the sun? The crescent moon, shining mysteriously like the smile of a cheshire cat?...

Perhaps she'd choose to draw like the artist i present today! Her name is Vaso and these all are samples of her work! If you'd like to come into contact with her, this here is her Blog, this is her deviantart page, and this is her facebook account!

Αυτό λοιπόν είναι ένα μικρό δείγμα της πολύ ιδιαίτερης δουλειάς της Βάσως, aka Vaso Delirium - θα συμφωνήσετε μαζί μου πως πρόκειται για εξαιρετικά ενδιαφέρουσες εικονογραφήσεις, ξέχειλες με φαντασία και άρωμα αιλουροειδούς! Ανάμεσα σε άλλα, η Βάσω κάνει και tattoos. Είναι φίλη και θαμώνας καιρό τώρα στα κουνελολημέρια, και σαν Γάτα που είναι, αφήνει τα δικά της χνάρια, πατώντας ελαφρά και νιαουρίζοντας. Όντας φίλος των γατών και κουνέλι με καλό γούστο σε θέματα τέχνης, δεν μπορούσα παρά να της αφιερώσω την σημερινή ανάρτηση!

Για άλλη μια φορά, μπορείτε να έρθετε σε επαφή με την Βάσω και την δουλειά της στα ακόλουθα links:

Vaso Delirium Blog

Deviantart Page

Facebook

Μάνος Λοΐζος και η ιστορία τριών φίλων... Μια Αφήγηση και ένα Αφιέρωμα. Μέρος Δεύτερο

~

κλικ

Ένα παιδί έπαιζε στο μπαλκόνι του σπιτιού του, μια πολυκατοικία στο κέντρο της Αθήνας. Ξάφνου άκουσε έναν δυνατό θόρυβο, σαν υπόκωφο μουγκρητό, λες και είχαν ξεπροβάλλει θηρία από κάποια ιστορία τρόμου. Σηκώθηκε μεμιάς από τη θέση του, έσκυψε στο περβάζι της μπαλκονόπορτας και κοίταξε κάτω, στον δρόμο.

Ένα τανκ είχε προβάλλει, και πίσω του άλλο ένα. Το παιδί δεν είχε δει ποτέ ξανά κάτι αντίστοιχο από κοντά, μια φορά μόνο σε μια ασπρόμαυρη, πολεμική ταινία στη τηλεόραση. Το τανκ βρυχάτο, σέρνοντας αργά το βραδικίνητο μηχανικό κορμί του, και το παιδί απέμενε να το κοιτάζει με το στόμα ανοιχτό. Όλο και πλησίαζε, όλο και πλησίαζε. Ποιος ξέρει, ίσως να σκαρφάλωνε στην πολυκατοικία πάνω – πιθανό σύντομα να το έβλεπε στην είσοδο του διαμερίσματος τους, με την κάνη στραμμένη μπρος, να τους κοιτάζει.

Ένιωσε τότε ένα χέρι στον ώμο του. «Μη κοιτάζεις άλλο. Πάμε μέσα».

Ήταν η μητέρα του. Πήρε το παιδί από το χέρι, πήγαν μέσα και έκλεισε καλά την μπαλκονόπορτα και το πατζούρι. Το παιδί ίσα που πρόλαβε να ρίξει μια τελευταία ματιά στο πελώριο όχημα, που μούγκριζε σαν δράκος.

Στο σπίτι απλώθηκε σκοτάδι. Ήταν 21^η Απριλίου, του 1967.

Φτιάχναμε καπέλα από χαρτί

είχαμε και ξύλινα ντουφέκια

κι ήτανε ο πόλεμος γιορτή

στα παλιά μας στέκια

Όλοι σε φωνάζαν αρχηγό

κι ήξερες μονάχα να διατάζεις

κι έτρεχα ξοπίσω σου κι εγώ

για να με κοιτάζεις

***

Ήταν ειρωνικό, μα ο Μάνος Λοΐζος είχε προγραμματίσει να παρουσιάσει – σε μία από τις πρώτες τους ακόμα συναυλίες, μέσω της Πανσπουδαστικής – για το ίδιο εκείνο βράδυ της 21^ης Απριλίου, τα «Νέγρικα». Η συναυλία ασφαλώς δεν έγινε, και ο Λοΐζος αναγκάστηκε να φύγει για το εξωτερικό.

Η μοίρα στάθηκε τυχερή για τον ίδιο, σε αντίθεση με άλλους αριστερούς καλλιτέχνες των καιρών, οι οποίοι υπέστησαν τα βασανιστήρια της Χούντας. Ο Μάνος κατέφυγε στο Λονδίνο και παρέμεινε έξι μήνες. Εκεί έβγαζε τα προς το ζην παίζοντας μπουζούκι σε τοπικές κυπριακές ταβέρνές, φέρνοντας στον βορρά έναν αέρα και ένα άρωμα μεσογειακό.

Τελικά επέστρεψε στην Αθήνα. Το στενάχωρο της υπόθεσης ήταν πως το καθεστώς του είχε στερήσει τη δυνατότητα να προβεί στην πρώτη του ηχογράφηση, με τον τρόπο εκείνο που θα επιθυμούσε ο ίδιος – πιθανό αυτή να ήταν τα «Νέγρικα», η αντιρατσιστική και άκρως πολιτικοποιημένη συνεργασία του με τον Γιάννη Νεγρεπόντη. Καθ’ όλη τη διάρκεια της δεκαετίας του 60 ο Λοΐζος είχε επιδιώξει να δώσει έμφαση στο πολιτικό στοιχείο των τραγουδιών του, έστω και αν προς το παρόν περιοριζόταν να παρουσιάζει τα πολιτικά τραγούδια του ζωντανά μπροστά σε αριστερές νεολαίες της εποχής, ενώ η επίσημη δισκογραφία τα παραμελούσε.

Η έλευση της Χούντας έκανε ακόμα χειρότερα τα πράγματα. «Η δικτατορία μας τίναξε όλους στον αέρα, μας σκόρπισε, μας διαμέλισε, μας σακάτεψε. Ωστόσο, έστω και ανάπηροι, καθένας με τις δυνάμεις του, όλοι κάτι προσπαθήσαμε να κάνουμε για να αντισταθούμε. Τα εμπόδια έμοιαζαν ακόμη βατά, είχαμε πίστη, ελπίζαμε...». Τέτοια είναι τα λόγια της γυναίκας του, Μάρως. Και ο Μάνος συνέχισε τον δρόμο του. Αφού δεν του έδινε τη δυνατότητα το καθεστώς να εκφραστεί ελεύθερα, θα επεδίωκε τουλάχιστον να εκφραστεί, να συνεχίσει τον δημιουργικό του δρόμο – και ποιος ξέρει, ίσως κατόρθωνε να μεταδώσει έστω κι έμμεσα τις ιδέες του μέσω των τραγουδιών.

***

Μπορείτε να βρείτε τη συνέχεια του κειμένου στο ακόλουθο λινκ:

Mάνος Λοΐζος και η ιστορία τριών φίλων... Μια Αφήγηση και ένα Αφιέρωμα, Μέρος Δεύτερο

Συνολικά πρόκειται για ένα από τα πλέον πολύπλοκα εγχειρήματα μου σε θέμα γραπτών κειμένων, μέχρι σήμερα... Προσπάθησα να δέσω μεταξύ τους το ιστορικό/μουσικό αφιέρωμα από τη μία, με μια φανταστική αφήγηση από την άλλη, ενδεδυμένη με τους στίχους των τραγουδιών του Μάνου. Στόχος μου ήταν να έχω έτοιμο το δεύτερο μέρος ανήμερα 17 Νοέμβρη.

Μου πήρε κόπο και χρόνο να το ετοιμάσω και θα εκτιμούσα οποιαδήποτε άποψη και σχόλιο σας! (ναι, είναι μεγάλο σε έκταση, το ξέρω, αλλά ορισμένα πράγματα εμπεριέχουν ορισμένη επένδυση χρόνου, τόσο για να γίνουν, όσο και για να αξιολογηθούν)

Το πρώτο μέρος της ιστορίας, για όσους δεν το είδαν, είναι αυτό.

Γιατί ο Μάνος υπήρξε ένας από τους αυθεντικότερους Έλληνες δημιουργούς και σε καιρούς σαν αυτούς που ζούμε είναι σημαντικό να μην ξεχνάμε τι μας έχει πει... Όχι με εκείνον τον ξερό τρόπο που κάνουν στα σχολεία, βάζοντας τα παιδιά στις χορωδίες να απαγγέλουν μηχανικά Θεοδωράκη και Λοΐζο, χωρίς να τα ενημερώνουν για το περιεχόμενο των τραγουδιών, ξεζουμίζοντας ουσιαστικά τα κομμάτια, αφαιρώντας κάθε τους νόημα... Αλλά ουσιαστικά: Να ακούμε τη μουσική του, να κατανοούμε τα μηνύματα της.

Όσο αφορά τον εαυτό μου, μετέφρασα σε λόγια και ιστορίες τις σκέψεις και τα συναισθήματα που μου γεννάνε τα τραγούδια. Θα ήταν όμορφο να υπήρχε κάποια έκθεση στα σχολεία, με θέμα της αυτό ακριβώς: τι σκέψεις σας δημιουργεί η μουσική του Μάνου, αντί για γιορτές και πανηγύρια.

Εμένα πάντως αφυπνίζει μέσα μου τη μυρωδιά της θάλασσας και την καθαρότητα ενός γαλάζιου ουρανού. Μου φανερώνει πως, ναι, είναι δυνατόν να υπάρχουν άνθρωποι με αξίες και αγνότητα καρδιάς συνάμα, ενήλικες με ψυχή παιδιού. 

Δεν έχω να προσθέσω κάτι περισσότερο. Τα υπόλοιπα είναι μέρος της αφήγησης... Ποιός ξέρει, ίσως κάπου εκεί να βρισκόμαστε και μεις.

Mάνος Λοΐζος και η ιστορία τριών φίλων... Μια Αφήγηση και ένα Αφιέρωμα. Μέρος Πρώτο

Κάθε ανάγνωση βιβλίου ξεκινάει με το γύρισμα μιας σελίδας – κάθε πτήση με το πάτημα ενός κουμπιού. Και αν το βιβλίο έχει λάβει τη μορφή μιας ιστοσελίδας, τότε το ποντίκι και το πληκτρολόγιο συνιστούν τους μοχλούς και τα κουμπιά της πτήσης σου… Όχι, δεν κοιτάζεις απλά σε μια οθόνη. Έχεις εισέλθει σε έναν χώρο πέρα από τον χρόνο, εκεί που το φανταστικό συμπλέκει με την ιστορία. Και γύρω σου αντηχούν αχνά οι μουσικές, νότες ιπτάμενες, ονειρικές, ξεχειλίζοντας ήλιο και αλμύρα.

Ίσως ακόμα να μην το έχεις καταλάβει. Συνέχισε όμως να διαβάζεις και θα το διαπιστώσεις. Το κύμα της μουσικής θα σε παρασύρει σε μια θάλασσα που αντανακλά τη λάμψη απ’ το φεγγάρι – ένα φεγγάρι από κείνα που μεθοκοπάνε, που πλανεύουν, που ρίχνουν καθεστώτα.

Επέτρεψε μου να αναλάβω την πλοήγηση του μικρού αυτού διαδραστικού (και επίπεδου, σε μορφή οθόνης) σκάφους. Θα βάλω τα λόγια, όχι όμως τον ρυθμό. Γνωρίζω τον προορισμό, όχι την διαδρομή – λέω να αυτοσχεδιάσω όσο αφορά το τελευταίο κομμάτι! Δεν ανησυχώ καθόλου, είμαι βέβαιος πως θα απολαύσουμε την βόλτα… Η μουσική του Μάνου, βλέπεις, θα μας καθοδηγήσει. Σαν πυξίδα που κοιτάζει πάντα στον βορρά της μελωδίας, σαν χάρτης θησαυρού σε μακρινές, ανατολίτικες σπηλιές.

πηγή

Σήμερα θα κάνουμε ένα αφιέρωμα στον Μάνο Λοΐζο. Και επειδή το «σήμερα» είναι σχετικό, καθώς εσύ μπορεί να διαβάζεις το κείμενο σε ανύποπτη στιγμή συγκριτικά με μένα που το γράφω, και επειδή είπαμε πως θα ταξιδέψουμε στα όρια μεταξύ της ιστορίας και του φανταστικού, έτσι και το «αφιέρωμα» θα ξεφύγει από τα συνηθισμένα. Ας αφήσουμε τη φαντασία μας ελεύθερη! Τι σκέψεις μας μεταδίδει η μουσική του Μάνου; Τι ιδέες πλάθει μέσα μας; Ας δώσουμε έμφαση εκεί!

Ο ίδιος, ακούγοντας την μουσική του Μάνου, μεμιάς φέρνω στο νου μου ιστορίες. Χαρακτήρες που θα μπορούσαν να έχουν υπάρξει, σε κάποια χώρα που πιθανό να θυμίζει τη δική μας. Ένα εξωτικό λιμάνι, κάπου μεταξύ Ανατολής και Δύσης, πλημμυρισμένο από κόσμο, λουσμένο στο ηλιόφως. Δες το με τα μάτια της φαντασίας σου, βρίσκεται εκεί! Καράβια από χώρες μακρινές, αγγελιοφόροι με μυστήρια χαμόγελα, παζάρια με αλλόκοτα αντικείμενα, μυρωδιές και γεύσεις που σε πλημμυρίζουν με συνήθειες τόπων μακρινών  - ίσως όμως και του δικού σου τόπου, σε εποχές αλλοτινές. Η ζωηρή οχλαβοή του πλήθους, τα παιδιά που τρέχουν στην προκυμαία, ο μονόφθαλμος πειρατής, η γριά μάντισσα, η νεαρή ξελογιάστρα, το σφύριγμα των γλάρων ενώ λοξοδρομούν ανάμεσα στα ξάρτια.

Στο φιλντισένιο μου μαρκούτσι

γαλέρες έρχονται και πάνε

ρεσάλτα κάνουνε οι μούτσοι

κι οι πειρατές μεθοκοπάνε

στο καπηλειό το λιμανίσιο

Θάλασσα πικροθάλασσα

γιατί να σ’ αγαπήσω…

Κάπου εκεί αντικρίζω τέσσερις φιγούρες, καταμεσής του πλήθους. Ένας νέος, ίσαμε είκοσι χρονών, λεβέντης, ψηλός, παλικάρι. Δύο καλοί του φίλοι βρίσκονται κοντά, σε ένα τραπέζι πάνω, παίζοντας ζάρια και γελώντας. Ο ένας εξίσου ψηλός, μα μαυριδερός στο δέρμα και με χαμόγελο που αστράφτει. Ο άλλος είναι μικροκαμωμένος και λεπτός, με βλέμμα μελαγχολικό. Στο πλευρό τους μια κοπέλα, μαυρομάλλα, γελαστή, όμορφη σαν τα καράβια που αράζουν στην προκυμαία.

Αυτά θα είναι τα πρόσωπα της ιστορίας μας. Μια ιστορία που ξεκινάει σ’ ένα μακρινό, ζεστό λιμάνι…. 

***


Αυτό που μόλις διαβάσατε δεν είναι παρά μόνο η αρχή..!

Σκοπός μου δεν ήταν να κάνω απλά ένα αφιέρωμα... αλλά να αφήσω την φαντασία μου να περιπλανηθεί στα ηχοτρόπια του Μάνου Λοΐζου, που τόσα χρόνια με έχουν συντροφέψει... Το αποτέλεσμα ήταν ένα αφηγηματικό αφιέρωμα, αλλά και ένα δίηγημα, με θέμα την ιστορία τριών φίλων, σε κάποια φανταστική χώρα, της οποίας το όνομα δεν έχει σημασία...

Και επειδή το θέμα είναι μουσικό (τουλάχιστον εκ πρώτης όψεως, αν και τα φαινόμενα απατούν), επέλεξα να παρουσιάσω το πλήρες κείμενο στα φρέσκα ακόμα "Μουσικά Χνάρια" μας.

Ακολουθεί το link για το πρώτο μέρος. Περάστε και ταξιδέψτε μαζί μας...


Μάνος Λοΐζος και η Ιστορία Τριών Φίλων - Μέρος Πρώτο

Την Πέμπτη που μας έρχεται, 14 Νοέμβρη, θα επανέλθω στις ραδιοφωνικές συχνότητες του CR Radio (μετά από τρεις εβδομάδες - πλέον θα κάνω εκπομπές μία με δυο φορές τον μήνα, λόγω έλλειψης χρόνου), για να παρουσιάσω, εκτός απροόπτου, το ίδιο αφιέρωμα σε μουσική μορφή!

Η εκπομπή θα ξεκινήσει στις 22.00 και θα πάει ως αργά το βράδυ. Το link είναι αυτό:


CR Radio


Χρειάζεται να κάνετε κλικ πάνω στο κίτρινο ραδιοφωνάκι για να μας ακούσετε.

Τα υπόλοιπα επιλέγω να τα πω αφηγηματικά... Εσείς δεν έχετε παρά να σερβίρετε τον εαυτό σας ένα ποτήρι κρασί, να φέρετε στο νου σας όμορφα λιμάνια και να μας ακολουθήσετε...

πηγή φωτογραφίας

Κάποιες Σκέψεις

Nelson Mandela

Στο blog έχω καιρό τώρα προσθέσει μια ένδειξη, στην αριστερή του στήλη. Το ανθρωπάκι που πετάει την σβάστικα μέσα στα σκουπίδια. Και αυτή η ένδειξη θα συνεχίσει να δεσπόζει, στην ίδια πάντα θέση.

Ό,τι και αν συμβαίνει γύρω μας, όσο δυσάρεστες και αν είναι οι εξελίξεις. Η ιδεολογία του φασισμού, του ναζισμού, του εθνικισμού, οι πρακτικές και η αντίληψη της, δεν έχουν θέση εδώ μέσα. Το ίδιο και οι συμπαθούντες της, κρυμμένοι πίσω από το παραπλανητικό πέπλο εκείνου που αγαπάει την πατρίδα του. Οι τελευταίοι με πληγώνουν. Σκόρπισε λοιπόν ο ανθρωπισμός σας όλος στα σύνορα μιας χώρας - έξω από αυτά δεν μπορείς να είσαι άνθρωπος. Πετάτε τόσο εύκολα την ελευθερία σας για μια αμυχή ασφάλειας. Αντλείτε όλη σας τη δύναμη από συλλογικά όνειρα προγονικού μεγαλείου. Όχι τέχνη, όχι ποίηση, μα όπλα και κανόνια - να τι σας ερεθίζει.

Το χειρότερο όλων όμως, εκείνο που με στεναχωρεί βαθύτατα... Είναι η ημιμάθεια. Η διαστρέβλωση. Ο μη σεβασμός της Γνώσης - η τελευταία, ξέρετε, δεν συνιστά δώρο που πέφτει από τον ουρανό, μια πόρνη πρόθυμη να την ξεσκίσουν όλοι, να πάρουν ένα της κομμάτι. Η γνώση είναι εξερεύνηση σε συχνά αφιλόξενα τοπία, ένας κόσμος που ξεπετάει άγνωστες πατρίδες, ήθη κι έθιμα που σε αναγκάζουν να δεις τα πράγματα αλλιώς. Θέλει κόπο και ιδρώτα. Κι όμως, δείτε πόσο εύκολα μετατρέπεται ένα σύμπαν σαν αυτό σε γυάλα με ένα μικρό σπιτάκι μέσα! Από εκείνες που κουνάς και πέφτει χιόνι. Πόσο εύκολα μπορεί το χιόνι να καλύψει τα χνάρια ανθρώπων που ψιθύρισαν το μήνυμα του χρόνου! Μακάρι να γνώριζα ακριβώς το περιεχόμενο του μηνύματος εκείνου, να μπορούσα να το κάνω κτήμα μου, να το μεταφέρω παραέξω, να το αναγγείλω σε σας με στόμφο - αλλά η γλώσσα του είναι άγνωστη, λέξεις που μου θυμίζουν κάτι, χωρίς ωστόσο να τις ξέρω.

Πάντως κάπου εκεί διακρίνω τρεις από τις λέξεις αυτές. Η μία είναι αγάπη. Η δεύτερη δημιουργία. Και η τρίτη ελευθερία.

Με στεναχωρεί ο κόσμος γύρω μου. Διαβάζω σχόλια στο διαδίκτυο τύπου "καλός ήταν ο Μεταξάς, είπε το Όχι, δεν έχει σημασία αν ήταν φασίστας, βασικά δεν ήταν καν φασίστας". 'Η "ωραία ήταν επί Χούντας, έγιναν έργα, είχαμε ησυχία". Ή "ο φασισμός είναι πατριωτισμός", ή "για όλα φταίνε οι ξένοι", ή "σιγά μωρέ το Πολυτεχνείο", ή "ούτως ή άλλως σιγά την δημοκρατία που έχουμε, επομένως καλύτερα μια χούντα", και άλλα σχετικά. Και θλίβομαι, θλίβομαι βαθιά.

Και να ήταν εκείνοι μόνο που με θλίβουν. Να ήταν μόνο οι εθνικιστές. Ο δογματικός ιδεολόγος κάθε απόχρωσης με στεναχωρεί - η διαφορά είναι πως οι πρώτοι δεν με στεναχωρούν απλά - μα προσβάλλουν και την νοημοσύνη μου.

Σχεδόν μου έρχεται να αποσυρθώ στο μικρό λαγούμι μου. Και να πιάσω τις μουσικές και τα ψηφιακά πινέλα μου. Να αφεθώ στην τέχνη και τον λόγο μου. Γιατί ο κόσμος ο άλλος, εκείνος ο κόσμος, με τις φριχτές του εξελίξεις, την εμπορευματική τους εκδούλευση, την πολιτική τους χρησιμοθηρία, τον φανατισμό, και την ξεδιάντροπη παραποίηση του παρελθόντος, ο κόσμος εκείνος με ενοχλεί.

Και τα άτομα που αρνούνται να διαβούν τον ποταμό της Γνώσης, τσαλαβουτούν τα πόδια τους λίγο στο νερό και βγαίνουν έξω... Τα άτομα που αναζητούν φταίχτες πάντα σε εκείνον τον άγνωστο "Άλλο" (ξένοι, Γερμανοί, αριστεροί, ΗΠΑ, κλπ, κλπ). Τα άτομα που θυσιάζουν πρόθυμα την ελευθερία τους στον βωμό της δύναμης. Τα άτομα εκείνα ποτέ δεν θα επιθυμήσω να τα κάνω μέρος της ζωής μου.

Αυτά ήθελα να πω. Μέχρι την επόμενη φορά.


ΥΓ - ΠΑΡΑΚΑΛΩ, όποιος τυχόν σχολιάσει, να έχει διαβάσει το κείμενο, να έχει κατανοήσει το κείμενο, και να σεβαστεί τον χώρο μου. Όπως έλεγα την περασμένη φορά: Εδώ είναι Μόνο για Λίγους - Μόνο για Τρελούς.