 |
| Art by Dave McKean |
Φαντάζομαι ξέρεις
πως είναι. Να παίρνεις στο δρόμο μαζί σου εκατό τραγούδια και να ακούς, ξανά
και ξανά, στο repeat,
ένα μόνο. Να διαβάζεις ένα βιβλίο και να πιάνεις τον εαυτό σου να συλλογίζεται
μια και μόνο φράση του – μία πρόταση μέσα σε χιλιάδες. Να έχει καρφωθεί στη
μνήμη σου όχι η γενικότερη πλοκή ενός έργου – μα μια στιγμή, μια ατάκα. Εκεί
που κράτησες για λίγο την ανάσα σου.
Θυμάμαι ένα πολύ
παλιό ελληνικό τραγούδι – από τα χρόνια της δεκαετίας του 30. Ο στιχουργός
εκθειάζει την ελιά της κοπέλας που αγαπάει. Μια ελιά, ένα απλό σημάδι – εκείνη η
λεπτομέρεια που την καθιστά διαφορετική από κάθε άλλη γυναίκα. Εκείνη η
λεπτομέρεια που άλλοι πιθανό να προσπερνούσαν.
Η αντικειμενική ομορφιά
ομοιογενοποιεί τους ανθρώπους. Είναι σαν τον Παράδεισο – υπέροχη, μα προκατασκευασμένη.
Δεν την έχεις δει ποτέ, μα ήδη την γνωρίζεις. Και πόσο ίδιοι μοιάζουν οι
άγγελοι, ο ένας με τον άλλον!
Κάθε εποχή γεννά τα
πρότυπά της, καλλιεργεί τις μόδες της... στήνει τον πήχη της εκεί ψηλά, κι εσύ
αποπειράσαι να τον φτάσεις. Να γίνεις εκείνη ακριβώς η Ιδέα της ομορφιάς ή της
επιτυχίας που κάθε εποχή φέρει μέσα της. Να γίνεις το πρόσωπο που κοσμεί τα
εξώφυλλα των περιοδικών, η πρωταγωνίστρια των έργων. Ο πετυχημένος τύπος με το
αμάξι και την ακαταμάχητη γοητεία. Ή εκείνος που φορά σα ρούχο του το status – ένα υψηλό αξίωμα, ή ένα επάγγελμα με
κύρος. Ένα αδιάκοπο κυνήγι με σκοπό την τελειότητα.
Μα κάποιες φορές
είναι η ατέλειά σου εκείνη που θα τραβήξει το βλέμμα μου. Η στιγμή εκείνη που
θα χάσεις τα λόγια σου και θα ραγίσει το κέλυφος της επίπλαστης αυτοπεποίθησής
σου. Όταν θα χαμογελάσεις αμήχανα, γνωρίζοντας πως ξέμεινες από ατάκες. Κάποιες
φορές κάνει τη διαφορά πάνω σου το σημείο εκείνο που ξέχασες να καλύψεις με
μέικ απ. Εκείνο που μόνο εγώ διακρίνω. Εκείνο που σε καθιστά ξεχωριστή στα
μάτια μου. Η πρόταση μέσα στις χιλιάδες του βιβλίου, που μου έκανε εντύπωση. Σε
μένα και μόνο – σε κανέναν άλλον.
Προσπαθούμε
υπερβολικά να είμαστε ίδιοι, ο ένας με τον άλλον. Πόσο κρίμα είναι. Γιατί είναι
στη λεπτομέρεια που αναβλύζει η διαφορετικότητα. Γιατί είναι στη λεπτομέρεια
εκεί που γνωρίζουμε πραγματικά τον άλλο.
Artwork: Dave McKean
Και είναι όταν προσέχει κανείς τη λεπτομέρεια, φίλε κούνελε, που καταλαβαίνεις πόση σημασία σού δίνει. Μπορεί και να μαθαίνεις κι εσύ καλύτερα τον εαυτό σου, μέσα από τα μάτια του. Να, όπως όταν είχαν πει σε μένα, χρόνια πριν, ότι σουφρώνω τα χείλη κάθε φορά που είμαι δυσαρεστημένη. Κι έτσι το πρόσεξα κι εγώ. :-)
ΑπάντησηΔιαγραφήΌμορφο το παράδειγμά σου. Μέσα από τα μάτια του άλλου βλέπουμε πτυχές του εαυτού μας που μπορεί να αγνοούσαμε ως τώρα... Τους χαιρετισμούς μου!
ΔιαγραφήΌχι απλώς "μέσα από τα μάτια του άλλου βλέπουμε πτυχές του εαυτού μας που μπορεί να αγνοούσαμε", αλλά και μέσα από τα μάτια του άλλου επανεκτιμούμε τις πτυχές που δεν θεωρούσαμε ιδιαίτερα σημαντικές. Και, επίσης, ανακαλύπτουμε πολλές φορές ότι είμαστε πολύ σημαντικότεροι για κάποιους ανθρώπους από αυτό που νομίζαμε (και το αντίθετο, φυσικά).
ΑπάντησηΔιαγραφήΑς μιλήσουμε όμως για τις ατέλειες. Κάποτε είχα σιδεράκια στα δόντια. Μία ορθοδοντικός, λοιπόν, κάτι έκανε και τα δόντια μου, που είχαν μέχρι τότε ισιώσει σημαντικά, πήραν λίγο να ξαναστραβώνουν, με διαφορετικό τρόπο. Όταν της το είπα στην επόμενη επίσκεψη, εκείνη απάντησε: "οι ατέλειες δίνουν γοητεία". Είμαι σίγουρη ότι αυτό το είπε για να δικαιολογήσει το λάθος της, αλλά η φράση μού έμεινε και με τα χρόνια συνειδητοποίησα ότι μία τέλεια οδοντοστοιχία δεν δίνει όμορφο χαμόγελο. Πράγματι, οι μικροατέλειες είναι που δίνουν τη γοητεία.
Επίσης, κάποτε διάβασα ότι προσπάθησαν να φτιάξουν τη φωτογραφία του τέλειου γυναικείου προσώπου μέσω υπολογιστή, εισάγοντας φωτογραφίες υπαρκτών γυναικών. Και όσο πρόσθεταν φωτογραφίες - όσο πρόσθεταν πρόσωπα που ξέφευγαν από το μέσο όρο - τόσο το "άθροισμα" γινόταν ομορφότερο. Ζήτω οι μικροατέλειες, λοιπόν!
Να έχεις ένα όμορφο Πάσχα, κουνελάκι, όπως το επιθυμείς εσύ!
Πάρα πολύ όμορφο αυτό που έγραψες αγαπητή μου Πίπη. Σ' ευχαριστώ πολύ!
ΔιαγραφήΑυτές οι μικρές λεπτομέρειες κάνουν τη διαφορά, κι αν το έπαιρναν είδηση οι άνθρωποι, ο κόσμος θα ήταν καλύτερος...
ΑπάντησηΔιαγραφήΣτο πάθος και τον έρωτα όλα τα βλέπει κανείς ιδανικά. Από τη στιγμή που βλέπει τρυφερά και αποδέχεται τις ατέλειες, τότε μιλάμε για την ωριμότερη έκφραση των πρώτων συναισθημάτων, που είναι η αγάπη.
Αυτά, και επανέφερα το λακωνίζειν (να θυμάμαι τον παλιό μου εαυτό), γιατί μια "τάπα" τη χρειαζόμαστε πού και πού!
Έτσι είναι - στον έρωτα εξιδανικεύουμε, στην αγάπη κατανοούμε. Υπάρχει μεγάλη διαφορά ανάμεσά τους... :)
ΔιαγραφήΠόσο όμορφη κι αληθινή ανάρτηση, αγαπητέ Κούνελε. Μου έβγαλε ένα όμορφο και τρυφερό συναίσθημα. Και πόσο δίκιο έχει η φίλη, αναφέροντας πως η προσοχή στα "δυσδιάκριτα" είναι ενδεικτική τού πόσης σημασίας χαίρεις. Κατ' εμέ, η χαρτογράφηση αυτών των μικρών λεπτομερειών (που πολλές φορές αυτές οι μικρές λεπτομέρειες είναι οι πιο πολύτιμες, κι άξιες σημείου αναφοράς), που συνθέτουν την ολότητα, είναι ένα απ' τα ουσιαστικότερα συστατικά στην αλληλεπίδραση. Κι αυτό γιατί όντως, σ' αυτή την περίπτωση, μιλάμε για αμοιβαία επενέργεια, κι όχι για ρηχές κι επιδερμικές συναναστροφές (οποιασδήποτε φύσεως) που απλώς χάνεις τον χρόνο σου μαζί τους.
ΑπάντησηΔιαγραφή//Έβαλες και τραγουδάρα!
Προσυποργράφω το σχόλιό σου, Λυσίππη! Όσο αφορά το τραγούδι... άκουγα Madrugada ένα βράδυ, χοροπηδούσε ο λογισμός μου εδώ κι εκεί, και κάπως έτσι μου ήρθε η έμπνευση να γράψω αυτό το κείμενο που διάβασες. Γιατί κάποια κείμενα γεννιώνται από τραγούδια. :)
ΔιαγραφήΕξαίρετο......!!!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΕυχαριστώ φίλε Γιάνη!
ΔιαγραφήΤα αναπτύσσεις πάντα τόσο όμορφα, ώστε δεν έχω κάτι να προσθέσω.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλό Πάσχα, νεαρέ μου φίλε, και να χαίρεσαι τα πάντα με τον δικό σου ευαίσθητο τρόπο.
Καλό Πάσχα αγαπητέ μου Λωτοφάγε!
Διαγραφή