Ένα tribute στους Απαράδεκτους

~






Υπάρχουν κάποια πράγματα που με το πέρασμα των χρόνων γίνονται κλασικά. Συνιστούν σημεία αναφοράς για την εποχή τους και συνοδεύουν τις αναμνήσεις όλων εκείνων που τα έζησαν. Υπάρχουν πάλι άλλα, που δεν αφορούν μια εποχή που πέρασε, αλλά αντίθετα χαρακτηρίζουν το σήμερα, τις κυρίαρχες του τάσεις και αντιλήψεις. Τέτοια πράγματα τα ονομάζουμε μοντέρνα.

Τέλος, συνατούμε ορισμένες περιπτώσεις που κατορθώνουν να συνδιάσουν τα δύο παραπάνω, το κλασικό με το μοντέρνο. Να γίνουν, με άλλα λόγια, διαχρονικά. Εδώ λοιπόν ανήκουν οι Απαράδεκτοι, μια απο τις δημοφιλέστερες σειρές στην ιστορία της ελληνικής τηλεόρασης, και αναμφισβήτητα η αγαπημένη μου. Η σημερινή ανάρτηση μου είναι ένα μικρό tribute στη σειρά αυτή με την οποία μεγάλωσα και την οποία βλέποντας τη πάλι, δε με πιάνει καμία αίσθηση ρετρό και ξεπερασμένου, αλλά αντίθετα τη βρίσκω το ίδιο γαμιστερή όπως πάντα.

Το κατάφεραν βλέπετε. Παρέδωσαν ιστορίες και χιούμορ που δε ριζώνει σε κάποια εποχή ή κάποιο ηλικιακό φάσμα ή κατηγορία ανθρώπων, αλλά προχωράει πολύ πέρα. Σαν κάποια έργα συγγραφέων, ή κάποιες μουσικές, που δεν έχει καμία σημασία αν έγιναν τριάντα, πενήντα, εκατό, χίλια χρόνια πριν. Θα είναι πάντα πέρα απο την εποχή τους.





Λίγο πολύ οι περισσότεροι απο μας έχω την αίσθηση πως ξέρουμε για ποιό πράγμα μιλάμε. Μόνο οι πολύ μικρότεροι σε ηλικία νομίζω δεν γνωρίζουν τι ήταν οι Απαράδεκτοι, αν και πάλι θεωρώ πως ακόμα και εκεί υπάρχει κόσμος που τους ξέρει, που τους έμαθε μέσα απο τις ατελείωτες επαναλήψεις, τη διάδοση σταδιακά όλων των επεισοδίων στο ίντερνετ, το youtube, την πώληση μέσα απο περιοδικά κλπ.

Αρκετοί απο μας θυμόμαστε τα πρώτα ένδοξα βήμα της ελληνικής ιδιωτικής τηλεόρασης, πίσω στις αρχές των '90ς. Πήγαινα τρίτη δημοτικού όταν δημιουργήθηκε το Mega, το πρώτο ιδιωτικό κανάλι και όλη αυτή η έκρηξη απο σειρές, εκπομπές, τηλεπαιχνίδια, σόου, κινούμενα σχέδια, ταινίες, τηλεπεριοδικά, με είχε καθηλώσει μπροστά στην μικρή οθόνη, όπως και πολλά άλλα παιδιά (και ενήλικες). Ήμασταν μικροί τότε για να κατανοήσουμε την άλλη πλευρά της τηλεόρασης, εκείνη του κέρδους και του ανταγωνισμού, εκείνη της μαζικής αποβλάκωσης που ήταν ικανή να επιφέρει. Απλά βλέπαμε, απλά γουστάραμε.

Οι πρώτες σειρές της ιδιωτικής τιβί θα έμεναν στη συλλογική μνήμη όλων μας. Οι Αυθαίρετοι. Οι Τρεις Χάριτες. Και φυσικά, οι Απαράδεκτοι. Βλέπετε, η τηλεόραση είχε την τύχη τότε να βρίσκεται στα πάνω της, να επενδυθούν σ'αυτήν όχι μόνο χρήματα αλλά και ιδέες, και να περάσουν απο κει πρόσωπα ικανά να κάνουν τη διαφορά, πρόσωπα που ενδεχομένως τριάντα χρόνια πριν μπορεί να πρωταγωνιστούσαν στις μεγάλες επιτυχίες του ελληνικού κινηματογράφου. Ήταν με λίγα λόγια η χρυσή εποχή της ιδιωτικής τηλεόρασης, εκείνα τα πρώτα της χρόνια (άντε, να το τραβήξουμε σε όλη τη δεκαετία του '90). Θα ακολουθούσαν κι άλλες καλές σειρές (που δεν έτυχε να τις παρακολουθήσω όλες), όπως Οι Μεν και οι Δεν, Το Δις Εξαμαρτείν, Ντόλτσε Βίτα, Κωνσταντίνου και Ελένης, Και οι Παντρεμένοι Έχουν Ψυχή και το Σ' Αγαπώ Μ' Αγαπάς, η άλλη μεγάλη επιτυχία του ιθύνοντα νου των Απαράδεκτων, της Δήμητρας Παπαδοπούλου.






Με την τηλεόραση έχω κόψει σχεδόν εξ'ολοκλήρου επαφή (πλην λιγοστών εξαιρέσεων) εδώ και κάποια χρόνια και αγνοώ αν έχει υπάρξει κάποια άλλη, πραγματικά καλή ελληνική σειρά έκτοτε. Πολύ αμφιβάλλω πάντως. Το γεγονός οτι το mega επέλεξε να προβάλλει σχετικά πρόσφατα ξανά όλα τα επεισόδια των Απαράδεκτων τα λέει όλα. Τέτοια πράγματα βγαίνουν μια φορά στα είκοσι χρόνια.

Μπορεί και περισσότερο, πολύ περισσότερο.

Ιθύνων νους των Απαράδεκτων λοιπόν η μοναδική Δήμητρα Παπαδοπούλου, δημιουργός και βασική σεναρογράφος της σειράς, απο τις γυναίκες εκείνες που αποδεικνύουν πως, ναι, το "ασθενές φύλο" μπορεί να έχει χιούμορ, συχνά περισσότερο και απο εκείνο των αντρών (απλά για κάποιον περίεργο λόγο οι γυναίκες με χιούμορ παραμένουν η μειοψηφία. Να ένα θέμα που προσφέρεται για αμπελοκουνελοφιλοσοφίες, κάποια άλλη φορά όμως!). Το έδειξε με τους Απαράδεκτους, το επανέλαβε με το Σ' Αγαπώ Μ' Αγαπάς. Το mega πρότεινε λέει στη Δήμητρα να γυρίσει πρόσφατα ένα επεισόδιο με τους εναπομείναντες Απαράδεκτους, για να γιορτάσουν τα 20 χρόνια της σειράς (και για να στρογγυλοποιηθεί ο αριθμός των συνολικών επεισοδίων, μια που ήταν 49 ως τώρα). Η Δήμητρα δέχτηκε αλλά πρότεινε να εμφανίζεται στο επεισόδιο με τη βοήθεια της ψηφιακής τεχνολογίας και ο Βλάσσης Μπονάτσος, μια που χωρίς αυτόν οι Απαράδεκτοι δεν νοούνται (και κανείς δεν καταλάβαινε καλύτερα τους απαράδεκτους παρά η δημιουργός τους). Τελικά το εγχείρημα εγκαταλείφτηκε λόγω υψηλού κόστους και το επετειακό 50στο επεισόδιο δε γυρίστηκε...







Ψυχή των Απαράδεκτων ήταν αναμφισβήτητα ο Γιάννης Μπέζος. Ο πρώτος ομοφυλόφιλος ρόλος της ελληνικής τιβί, πανέξυπνος, καλλιεργημένος, γκρινάρης, μονίμως απογοητευμένος, ειρωνικός, με ηθοποιία και ατάκες που άφησαν εποχή. Ο Βλάσσης ήταν η νεανική σπίθα θα μπορούσαμε να πούμε της παρέας. Το ροκ στοιχείο, ο ανεμελος τύπος, ο γυναικάς, λίγο πολύ ο εαυτός του όπως ήταν πάντα δηλαδή. Απο αρκετές απόψεις ήταν επίσης και ο πιο "νορμάλ" τύπος απ' όλους. Ο Σπύρος (Παπαδόπουλος), τέλος, ήταν ο ακρογωνιαίος λίθος της τετράδας, το πιο στιβαρό της κομμάτι, ο εγκέφαλος. Παντρεμένος αλλά όχι ικανοποιημένος με τον γάμο του, επιχειρηματίας που προσπαθούσε να πιάσει την καλή αλλά με αριστερό παρελθόν (και όχι μόνο παρελθόν), σοβαροφανής, ολίγο κουλτουριάρης, ολίγο οπορτουνιστής βασικά, θυμίζει σε πολλά ουκ ολίγους Έλληνες όχι μόνο των αρχών της δεκαετίας του '90 αλλά και σημερινούς.

Μαζί τους μια πλειάδα καλών ηθοποιών, εκ των οποίων θα αναφερθώ φυσικά και στους μόνιμους θαμώνες της σειράς, τη Ρένια (Λουιζίδου) το αστροπελέκι (ατάκα που αυθόρμητα της έδωσε ο Μπέζος στα γυρίσματα!), που λίγο πολύ ενσάρκωνε την κλασική ελληνίδα "γκόμενα" και ο κακομοίρης ο διαχειριστής της πολυκατοικίας, ο αγαθός και πονηρός ταυτόχρονα Βασίλης Χαλακατεβάκης.

Βλέποντας τη σειρά ξανά, μετά απο 20 περίπου χρόνια, διακρίνω αναμφισβήτητα στοιχεία που μαρτυρούν την εποχή στην οποία γυρίστηκε, την καθρεπτίζουν θα μπορούσαμε να πούμε. Ταυτόχρονα όμως στέκουν και πέρα απο την εποχή αυτή. Η κατάρρευση των αριστερών ιδανικών, τα πρώτα εκείνα χρόνια που είχε πέσει η ΕΣΣΔ, η οποία αντανακλάται πλήρως στα "κούφια" ρητά του Σπύρου για το πολυτεχνείο και στην ειρωνική αντιμετώπιση του απο τους άλλους. Ο διπλός ρόλος της γυναίκας, νοικοκυρά απο τη μία, γκόμενα απο την άλλη, υποχείριο του ανδρός και χειραφετημένη απο την άλλη, όπως βλέπουμε κυρίως στη μορφή της Δήμητρας και στις προσπάθειες της να "αποδείξει" ποιά "πραγματικά" είναι (γράφοντας ποιήματα, πιάνοντας δική της δουλειά, βάζοντας λαικά τραγούδια στο δείπνο με τον μεγαλοεπιχειρηματία επειδή "έτσι της γουστάρει" κλπ). Θέματα όπως οι καταλήψεις, το φακέλωμα των γιατρών, οι βρώμικες business, η κρίση του γάμου κλπ.







Υπάρχουν επεισόδια που αναφέρονται σε καταστάσεις και θέματα εντελώς χαρακτηριστικά τότε, που τώρα ίσως να ξένιζαν αρκετό κόσμο που δεν τα έζησε. Ο όλος θόρυβος γύρω απο την ελληνικότητα της Μακεδονίας. Οι ατελείωτες αποτυχίες στη eurovision. Αρκετές αναφορές σε πολιτικούς της εποχής (ένα επεισόδιο είχε ως θέμα του τον τότε δήμαρχο Αθηνών, τον Αντώνη Τρίτση!). Οι βιντεοκασέτες. Τα καλλιστεία (τα καλλιστεία στις αρχές της δεκαετίας του '90 ήταν μεγάλο γεγονός για τα δεδομένα της τιβί).

Κατά κύριο λόγο όμως, το χιούμορ της σειράς ξεπερνάει τα όρια της εποχής που γυρίστηκε, είναι διαχρονικό, έχει ακόμα την ίδια τρέλα και φρεσκάδα με τότε. Και αυτή τη φευγάτη διάθεση ανατροπής που δε τη συναντάς σε πολλές ελληνικές παραγωγές, πόσο μάλλον σ'αυτό το ερείπιο που ακούει στο όνομα "σύγχρονη ελληνική τηλεόραση".

Ωραία λοιπόν! Πάμε και σε ένα top-20 που ετοίμασα, με μερικές απο τις αγαπημένες μου στιγμές της σειράς!! Οι φίλοι της σειράς θα τις αναγνωρίζουν αμέσως, κάποιες απο τις σκηνές που ακολουθούν κατόρθωσαν και εντάχτηκαν στην συλλογική κουλτούρα της εποχής μας! Πατήστε το play στα βιντεάκια και νιώστε, για άλλη μια φορά!






Οι Απαράδεκτοι - Top-20!
# 20: Πορτογαλία


Ο Σπύρος αναπολεί τα παλιά ωραία χρόνια, όταν ήταν ακόμα ερωτευμένος με τη Δήμητρα, τότε που πήγαν μήνα μέλιτος στην Πορτογαλία.





# 19: Καράτε


Οι γκόμενες του Βλάσση για να τον εκδικηθούν έχουν προσλάβει έναν τύπο για να τον κάνει μαύρο στο ξύλο. Ο Βλάσσης ενημερώνεται έγκαιρα και κάνει την αδερφή, ενώ ο "άντρας" του σπιτιού γίνεται ο Γιάννης. Για κάποιον ανατανόητο λόγο ο Γιάννης καταλήγει να κοντράρει στις πολεμικές τέχνες τον μπράβο. Η ατάκα του στο τέλος είναι όλα τα λεφτά!





# 18: Κολοκυθοκορφάδες


H Δήμητρα προσποιείται οτι είναι ξένο μοντέλο, προκειμένου να κερδίσει τον Σπύρο. Προπονείται λοιπόν με τον Γιάννη στα ελληνοαγγλικά της....






# 17: Σκάστε Ζώα


Το βίντεο αυτό γεφυρώνει την υποτιθέμενη απόσταση ανάμεσα στον άνθρωπο και το ζώο.






# 16: Κότα?


Και μια που μιλάμε για ζώα. Είναι ο Σπύρος κότα?





# 15: Κουτούλα με στον Τοίχο


Εκεί που ο Γιάννης προσπαθεί να το παίξει άντρας, έχοντας ως εικονική γυναίκα τη Δήμητρα, όλα για τα αυτιά της θείας του που έχει έρθει να την φιλοξενήσει για λίγες μέρες.... (και η οποία θεία ούτε να διανοηθεί δε θέλει πως το καμάρι της είναι αδερφή).

Αβυσσαλέο σεξάκι λοιπόν!






# 14: MANOWAR!!!


Μια στιγμή όλο ατσάλι και ιδρώτα! Το περίφημο επεισόδιο της κατάληψης, το πιο ροκ επεισόδιο των Απαράδεκτων, και φυσικά η κάτω σκηνή σκορπάει ρίγη συγκίνησης στους απανταχού τρου μέταλ φανς.... Να βλέπαμε και τη Ρένια με γούνινο σωβρακάκι δε θα ταν άσχημο.







# 13: Μάλλον Βελουτέλα ήταν


Απο το ίδιο επεισόδιο, η περίφημη σκηνή του γιαουρτώματος του Σπύρου! (ΥΓ: έτρωγα φανατικά Βελουτέλα μικρός, μέχρι που το απέσυραν - έτσι εξηγούνται πολλά πράγματα).






# 12: Τον Γιακούμπ, Φέρτε μου τον Γιακούμπ


Ο υποχόνδριος Γιάννης. Ερμηνεία για όσκαρ τουλάχιστον!






# 11: Οορουάιτ, σίου μίου ρέου, χιαβ του γκόου νάου, μπαι!


H Δήμητρα το παίζει αμερικάνα για να εντυπωσιάσει και κερδίσει μια δουλειά απο έναν μεγαλοεπιχειρηματία. Μεγάλες στιγμές.






# 10: Σι Χες Μένι


Αν και μιλάει άπταιστα τα αμερικάνικα, είπε η Δήμητρα να εξασκήσει λίγο και τα αγγλικά της. Μαθήματα αγγλικών απο τη Δήμητρα λοιπόν!






Τελικά τα εντατικά μαθήματα έπιασαν τόπο? Το κάτω πρόσθετο βίντεο απαντάει στο ερώτημα.






# 9: Εκδρομή στην Πεντέλη


Το επεισόδιο αυτό είναι απο τα κορυφαία της σειράς, σχεδόν οποιαδήποτε στιγμή του και αν απομονώσω το ίδιο κάνει. Η κάτω σκηνή είναι υπόδειγμα του πόσες ατάκες και αστεία μπορούν να χωρέσουν σε ένα τόσο μικρό βίντεο.







# 8: Είσαι ένα Κουνούπι


Στη θεατρική σχολή. Ο Γιάννης είναι ο δάσκαλος και εδώ μαθητής είναι ο Χαλακατεβάκης. Δείτε λοιπόν και αν είστε επίδοξοι ηθοποιοί, ίσως πάρετε οι ίδιοι κάποιο μάθημα.






# 7: Ω Ρωμαίο Ρωμαίο (γιατί να σαι εσύ ειδικά ο Ρωμαίος?)


Μένουμε στη θεατρική σχολή. Πραγματικά δε θα μπορούσε να είχε υπάρξει καλύτερος ηθοποιός για να αποδώσει τον Ρωμαίο...






# 5: Βλέπω μια Γαιδούρα


Πίσω στο πρώτο επεισόδιο των Απαράδεκτων! Η Δήμητρα προσπαθεί να ανακτήσει την φόρμα και την αυτοσυγκέντρωση της με τη βοήθεια του Γιάννη....







# 4: Ο Μπίρλας και ο Κόρκος


Οι Απαράδεκτοι παρέα με τον κουλτουριάρη φίλο τους στο θέατρο, σε μια παράσταση για "εκλεκτά μόνο πνεύματα".






# 3: Ok Yes


Υπήρχε μια εποχή που η Ελλάδα και η eurovision είχαν μια μάλλον κακομοίρικη σχέση. Αν εξαιρέσεις εκείνη την τρίτη θέση με τα Μαθήματα Σολφέζ, όλα τα υπόλοιπα ήταν ένα σερί απο αποτυχίες. Ακόμα και η (ομολογουμένως τραγουδάρα) Άνοιξη με τη Σοφία Βόσσου.

Μέχρι που οι Απαράδεκτοι αποφάσισαν να πάρουν την κατάσταση στα χέρια τους. Το Ok Yes του Γιάννη μπορεί να μην κέρδισε στη eurovision, έμεινε ωστόσο διαχρονικό όσο λίγα αληθινά τραγούδια που συμμετείχαν εκεί.

Γιατί σε τελική ανάλυση ή το χεις ή δε το χεις ρε αδερφέ.






Να το και στην αλα-Μίκης Θεοδωράκης εκδοχή του!






# 3: Περνάει απέξω μια Γκαμήλα


Ο Γιάννης προσποιείται οτι έχει φύγει μετανάστης στην Αίγυπτο, για να δώσει ένα μάθημα στον αχάριστο ως τότε συγκάτοικο του Βλάσση. Στην πραγματικότητα μένει στο διπλανό διαμέρισμα με τον Σπύρο και τη Δήμητρα.

Το κάτω βίντεο απαντάει στο αιώνιο ερώτημα αν υπάρχουν περίπτερα στο Νείλο.







# 2: Η Παπαρήγα η Καλή



Ε, εδώ μιλάμε για μια ατάκα που έγινε σλόγκαν. Η διαβόητη προσπάθεια του Σπύρου να νοικιάσει μια τσόντα απο το βιντεοκλάμπ, με το κωδικό όνομα "η παπαρήγα η καλή". Δυστυχώς προκύπτουν κάποιες παρανοήσεις στην πορεία.






Επανάσταση και σεξ, όλα σε ένα πακέτο, τι άλλο θα θέλατε!






Και πάμε στην κορυφαία κατ' έμέ στιγμή της σειράς....... Ταρατατζούυυυμμμμμ


# 1: 9μιση Βδομάδες!


Εδώ είμαστε. Ό,τι αντιπροσωπεύουν οι Απαράδεκτοι συμπυκνώνεται άνετα σε αυτό το βιντεάκι. Η Δήμητρα προσπαθώντας να κερδίσει τον Σπύρο αποφασίζει να μιμηθεί την Κιμ Μπάσιντζερ, με τον τρόπο που είχε πλανέψει η ίδια τον Μίκι Ρουρκ στις 9μισι Βδομάδες...

Δε χρειάζεται να πω περισσότερα. Ζήτω οι Απαράδεκτοι, να ζήσει το κίνημα, και του χρόνου!







~

Νυχτοπερπατήματα

~




Λίγα πράγματα μπορούν να συγκριθούν με την ομορφιά μιας χαλαρής νυχτερινής βόλτας.

Όταν περπατάς μόνος σου τις ύστερες εκείνες ώρες, όταν ο ήλιος έχει πέσει για τα καλά, εκεί που ο κόσμος δε γυρίζει πολύ, σε μέρη ήρεμα και σκοτεινά, οι αισθήσεις σου προσλαμβάνουν με πολύ διαφορετικό τρόπο τα ερεθίσματα του περιβάλλοντος. Η σκέψη και η αίσθηση οξύνονται, το βήμα γίνεται λιγότερο ταχύ, ο προσανατολισμός παύει να υφίσταται. Δε σε ενδιαφέρει να φτάσεις στο σημείο Χ την ώρα Ψ. Σε νοιάζει μόνο να περπατήσεις, να κάνεις τη βόλτα σου, να δεις γύρω σου, να νιώσεις, να σκεφτείς. Ο δρόμος αποκτά την αληθινή σημασία του: εκείνη στην οποία σημασία έχει μόνο η πορεία, όχι η κατάληξη.

Η πρώτη μου έξοδος απο το σπίτι για τον νέο χρόνο ήταν μια τέτοια νυχτερινή, μοναχική βόλτα.

Είχε κρύο, τόσο ώστε να αποτρέπει τον κόσμο απο το να κυκλοφορεί άσκοπα στους δρόμους τέτοιες ώρες, έστω για να βγάλει για τη βραδινή βόλτα τον σκύλο του - τόσο όσο χρειάζεται για να περπατήσεις με την ησυχία σου, σε σκοτεινούς δρόμους και δασάκια, νιώθοντας πως ο κόσμος όλος σου ανήκει. Η ομίχλη που αναδυόταν ανάμεσα στα δέντρα έκανε ακόμα πιο ιδιαίτερη την ατμόσφαιρα, δίνοντας έναν μυστηριακό τόνο στο τοπίο. Ομίχλη, κρύο, όχι βροχή όμως ή αέρας. Η τέλεια ατμόσφαιρα για περπάτημα.





Περπατούσα μόνος, δεν ένιωθα μόνος ωστόσο. Ο κόσμος όλος σα να σου μιλάει, τις ώρες εκείνες, τις ώρες που δεν εντάσσονται στην παραγωγική καθημερινή διαδικασία, στο ατελείωτο πάρε δώσε των επαφών, των σκοπιμοτήτων, των συνδιαλλαγών και του παιχνιδιού των ρόλων. Σα να ξεφεύγεις απο τη συμβατικότητα του χρόνου, που θέλει κάθε μέρα στη ζωή μας να ακολουθούμε ένα συγκεκριμένο πρόγραμμα, όλοι μαζί, σαν καλοκουρδισμένα αυτόματα.

Ίσως αυτά που λέω να είναι μια ψευδαίσθηση, μια οπτασία της ομίχλης. Μερικές φορές όμως αυτές οι οπτασίες έχουν τη δική τους, κρυφή αλήθεια. Και αν αυτά που γράφω ακούγονται ακατανόητα, απλά δεν έχει τύχει να κάνεις και συ τη βόλτα αυτή για την οποία κάνω λόγο. Δεν είναι εξάλλου όλες οι βόλτες το ίδιο πετυχημένες, ούτε εκείνος που νυχτοπερπατεί τη βιώνει με τον ίδιο τρόπο. Η αίσθηση χαλάει όταν βρίσκεσαι σε μέρος με κόσμο, δεν είναι το ίδιο.

Όπως και να χει, χάρηκα τη βόλτα μου εκείνη, το κυριακάτικο εκείνο βράδυ στις 2 του Γενάρη.



Πως τα καταφέρναμε?


Μια που έθεσα κάπως πάνω το θέμα του χρόνου, το ακανθώδες αυτό ζήτημα, θα ήθελα εδώ να σταθώ σε έναν προβληματισμό μου, να τον μοιραστώ μαζί σας.

Όταν πηγαίναμε σχολείο, εκεί στο Γυμνάσιο και στο Λύκειο, θυμάστε τι πρόγραμμα είχαμε οι περισσότεροι απο μας? Ξύπνημα 7 (ή και νωρίτερα) το πρωί. Μάθημα που ξεκινούσε κατά τις 8.30. Σπίτι γυρνούσαμε κατά τις 2.30 ή και αργότερα. Και απόγευμα, σε καθημερινή βάση, είχαμε φροντιστήριο. Ξένη γλώσσα κάποιες μέρες, φροντιστήριο για δέσμες (οι παλαιότεροι)/κατεύθυνση (οι νεότεροι), ιδιαίτερα ίσως κάποιοι, κάθε μέρα είχαμε γεμάτο πρόγραμμα πάντως. Και σα να μην έφταναν αυτά, έπρεπε και να προετοιμάσουμε τα μαθήματα της επόμενης μέρας και του φροντιστηρίου!




(cartoon by randy glasbergen)



Ναι. Αυτή η κατάσταση λίγο πολύ κρατούσε σε όλη την εφηβεία μας. Και ρωτάω εδώ, ο αφελής κούνελος. ΠΩΣ ΣΚΑΤΑ ΤΟ ΚΑΝΑΜΕ ΑΥΤΟ??? Το αστείο είναι οτι μέσα σ' όλα, βρίσκαμε και κάποιο ελεύθερο χρόνο!

Μετά γίναμε φοιτητές, πιάσαμε δουλειές κλπ, τα κλασικά. Και αν μας επέβαλε κανείς τέτοιους ρυθμούς, σαν εκείνους που είχαμε τότε, θα τρελαινόμασταν σίγουρα. Πραγματικά απορώ. Είναι βιολογική η εξήγηση, έχει να κάνει με σωματικές αντοχές? Είναι ψυχολογικό το θέμα? Σχετίζεται μήπως με τις κυρίαρχες κοινωνικές συνήθειες, του τύπου: αφού αυτό κάνουν όλοι, αυτό πρέπει να κάνω και γω αναγκαστικά και δε μου μένουν περιθώρια να το αμφισβητήσω, είμαι ενταγμένος μέσα του όπως όλοι.

Στην παρούσα φάση με ενδιαφέρει το ερώτημα, όχι η απάντηση, επομένως το αφήνω εδώ.


Αποχαιρετισμός... (Μέρος Ι)


Έστεκες κει πέρα και γω σε θαύμαζα, χαιρόμουν να σε βλέπω, να αισθάνομαι την παρουσία σου κοντά μου... Υπήρξες μια αχτίδα φωτός μες στην κατασκότεινη τη νύχτα, μια πηγή ζεστασιάς στον κρύο τον καιρό.

Αστροφώτιστη πηγή χαράς, δε θα λησμονήσω τα βράδια που πέρασα κοντά σου, που ένιωθα να ταξιδεύω πλάι σου. Ήμασταν μαζί και τώρα πρέπει να τραβήξει ο καθένας τον δικό του δρόμο... μέχρι να ανταμώσουμε ξανά

(συνεχίζεται πιο κάτω)


Anneke & Danny Cavanagh: Μια ακουστική βραδιά στο An Club









Ναι λοιπόν, η πρώτη συναυλία για το 2011 είναι γεγονός! Το ντουέτο της Anneke Van Giersbergen και του Danny Cavanagh μας μάγεψε με την ερμηνεία του στο ακουστικό λάιβ και..

Χμ, όχι, δεν ξεκίνησα σωστά. Να το διατυπώσω λίγο καλύτερα. Η ΘΕΑ (να μη πω και ημίθεα) Ανεκε, η μαγευτική αυτή παρουσία που σίγουρα ξεπήδησε απο κάποιο βιβλίο με ξωτικά, το ερωτεύσιμο τούτο θεσπέσιο πλάσμα με τη μοναδική φωνή, η κορυφαία ίσως αοιδός που ξεπήδησε απο τα ταξιδιάρικα ηχοτρόπια του ατμοσφαιρικού metal ήχου, και ο γνωστός και αγαπημένος μας Ντάνυ απο τους Anathema (τι, δεν έχει ξωτικά και αοιδούς εδώ?) μας χάρισαν μια πραγματικά πολύ όμορφη βραδιά χθες!





Μη με παρεξηγείτε παιδιά, αλλά πρώτη φορά είδα live την Anneke χθες. Τόσα χρόνια με τους Gathering, και δε την είχα δει ούτε μια φορά. Καλλιό αργά παρά ποτέ πάντως, το χθεσινό άξιζε και με το παραπάνω. Έκαναν ένα καταπληκτικό ντουέτο με τον Ντάνυ και αναρωτήθηκα τι θα γινόταν αν γινόταν καμιά συνεργασία μεταξύ τους για τους Anathema... Μάλλον θα έπαυαν βασικά να υφίστανται οι (ούτως ή άλλως ξεπεσμένοι τα τελευταία χρόνια δυστυχώς) Anathema και θα προέκυπτε κάτι καινούργιο, ίσως ανανεωτικό και για τις δύο πλευρές.

Ακούσαμε τραγούδια απο Anathema, Gathering, προσωπικά της Ανεκε και διασκευές χθες, ανάμεσα στις οποίες διασκευές σε Floyd (φυσικά, και μάλιστα το High Hopes που δεν το έχουμε συνηθίσει) και σε Massive Attack. * Ξεχώρισε η εκτέλεση του Lovelorn Rhapsody με την Anneke να κάνει τα brutal φωνητικά και τον Danny να εμφανίζεται ειδικά γι'αυτό το τραγούδι, όχι μόνο με τη μαντίλα στο κεφάλι (που βλέπετε και στις φωτό) αλλά και βαμμένος με corpse paint. Τρελή μορφή λέμε. Έπεσε ατελείωτο headbanging, έγινε και pit.

(αστειεύομαιιιι απο το αστέρι και μετά, προφανώς! τα brutal φωνητικά η αλήθεια είναι πως τα έκανε ο Ντάνυ, όχι η Ανέκε.)





Cheers στον τύπο που ζήτησε το Sleepless σε κάποια φάση, προφανώς αστειευόμενος! Και να αναφέρω επίσης οτι ζητήθηκε σε κάποια φάση και το Wasted Years (το γνωστό, ναι), και ο κόσμος γέλασε. Κι όμως, το είχαν διασκευάσει τα αδέρφια Cavanagh στην πρώτη τους ακουστική συναυλία πάλι στο An, κάπου 8-9 χρόνια πριν! Ήμουν και τότε εκεί.

Παρουσιάζω εδώ και στη συνέχεια της ανάρτησης τρία βιντεάκια που τράβηξα, τα οποία ομολογουμένως μου βγήκαν πολύ καλά. Α ρε Ανεκε, ζημιά μας έκανες. Είχαν δίκιο οι φίλοι μου που έσταζαν μέλι στο όνομα της παλιότερα, τώρα που σε είδα και γω μπορώ να τους καταλάβω.






Ελληνικές Συνήθειες: Είμαι Μάγκας και το Τσιγάρο μου Θα Κάνω


Όχι ρε παιδιά, τι είναι αυτά που λέτε. Ειρωνικός ο τίτλος? Μα με έχετε εμένα για τέτοιο κουνέλι?

Τέλος πάντων. Ας πούμε οτι πέσατε μέσα αυτή τη φορά. Ναι λοιπόν, ήρθε η ώρα της κοινωνικής blog-ο-καταγγελίας, ξέρετε, απο κείνες που μπορούν και αλλάζουν τον κόσμο! Και το θέμα αυτής: συναυλίες και κάπνισμα. Οι καπνιστές μουσικόφιλοι αναγνώστες ίσως να μην ευχαριστηθείτε με αυτά που ακολουθούν.

Χθες κόντεψα για άλλη μια φορά να πνιγώ με τους καπνούς απο τα τσιγάρα, ενώ το λάιβ εξελισόταν κανονικά. Είχε γίνει στην αρχή μια παράκληση να "μην καπνίζει στις μπροστινές σειρές" ο κόσμος (επειδή ο Ντάνυ υπέφερε απο τους καπνούς) και λίγο πολύ τα παιδιά στο λάιβ χθες το τήρησαν αυτό.






Στις μπροστινές σειρές όμως. Πίσω, χέστηκαν φυσικά. Κάπου εκεί ήμουν χωμένος και γω και σε κάποια φάση γύρισα ενοχλημένος πίσω μου, περισσότερο για να διαπιστώσω αν είμαι εγώ αυτός που έχει το πρόβλημα και ενοχλείται με τον παραμικρό καπνό απο ένα τσιγαράκι, ή όχι. Και τι βλέπω, δεν ήταν ένας, αλλά τρεις που κάπνιζαν, ο ένας δίπλα στον άλλον, πίσω μου ακριβώς. Και φυσικά ήμασταν όλοι κολλημένοι και ο καπνός τους ερχόταν πάνω μου. Και - φυσικααααα - εκείνοι στ' αρχίδια τους αν τυχόν ενοχλείται ο άλλος δίπλα τους. Πρέπει να τους το υποδεικνύεις κάθε φορά.




(cartoon by randy glasbergen)


Δεν το έκανα. Σέβομαι τις επιλογές του καθένα και μου τη σπάνε οι πωρωμένοι εκείνοι "αντι-καπνιστές" με όλες τους τις εκστρατείες και τα κυνήγια μαγισσών. Ωστόσο οι μάγκες εκείνοι καπνιστές δε φαίνεται να σέβονται εμάς που μπορεί να μην αντέχουμε τον καπνό τους πάνω στα μούτρα μας, τα ρούχα μας, τα μαλλιά μας. Είναι κλειστός ο χώρος γαμώτο, δεν αερίζεται, είναι μια γαμημένη σφηκοφωλιά, ο άλλος δε μπορεί να αποφύγει τον καπνό σου με το να πάει πιο πέρα ας πούμε. Γιατί είσαι τόσο μαλάκας?

Και αυτό με μεταφέρει σ'ένα άλλο όμορφο λάιβ που ήμουν, δυο μήνες πριν, στους Einsturzende Neubauten. Δε θα ξεχάσω την παρέα εκείνη απο τις γκόμενες, τριαντατόσο τις έκοβα, φανερά με "ψαγμένο" και "φεύγα" ύφος, κουλτουροκατάσταση και έτσι, "εμείς ακούμε Neubauten και Nick Cave και πάμε σε εναλλακτικά σινεμά", τέτοιο στυλ, το πιάσατε. Και δώστου πουφ πουφ ο καπνός και παφ πέφτει όλος πάνω μου, μια που ο άμοιρος ήμουν κυριολεκτικά περικυκλωμένος απο δαύτες - βρίσκονταν μπροστά και πίσω μου. Α, ήταν και ένα αγόρι στην παρέα, ίδιο, γλαρωμένο ύφος και τούτος. Και να έχουν εκείνο το ύφος οι γκόμενες, "τώρα ατενίζω τον αέρα ενώ ακούω τη μουσική, νιώθω τώρα, μη μου μιλάτε". Και γω ένιωθα βέβαια. Ένιωθα τα πνευμόνια μου να πήζουν απο την καπνίλα τους και τα μάτια μου να δακρύζουν.

Σε κάποια φάση αγριοκοίταξα πολύ έντονα μια απο αυτές, και το τσιγάρο της μαζί. Ίσως κατάλαβε προς τι το βλέμμα, γιατί δε θυμάμαι να κάπνισε άλλο μετά. Γαμώτο, της χάλασα το αγνάντεμα στο Άπειρο. Σόρρυ κοπελιά. Αλήθεια, καταλαβαίνω πως ανάβετε το τσιγαράκι σας και νιώθετε οπως εκείνα τα βράδια στο μπαλκόνι του σπιτιού σας, τα βράδια που γεννούν ταξιδιάρικη διάθεση, εκείνα που ακούς μουσικούλα και αναπολείς και ένα τσιγαράκι συνιστά την τέλεια συνοδεία. Καταλαβαίνω πως θέλεις να επαναλάβεις την διάθεση αυτή και στο live.

Αλλά λυπάμαι, δε θα σε στηρίξω σε αυτό. Αντίθετα, θα σου την πω. Μέσω του blog, προς το παρόν... δε θα αργήσει η στιγμή που θα την πω και κανονικά στον άλλο/η όμως. Γιατί το live σε κλειστό χώρο παιδιά, που ήμαστε και δίπλα ο ένας στον άλλο όμως, δεν είναι βραδιά στο μπαλκόνι, ούτε βόλτα μες στη νύχτα. Υπάρχουμε κι άλλοι και δε γουστάρουμε να μας γαμάτε τη δική μας απόλαυση σε τελική ανάλυση.






Αποχαιρετισμός... (Μέρος ΙΙ)


Θα μου λείψεις... Ξέρω πως θα περάσει καιρός μέχρι να σε αντικρίσω πάλι, μέχρι να σε αγγίξω ξανά, μέχρι να νιώσω το ίδιο που ένιωσα για λίγο μόνο.

Φώτιζες με τόσα χρώματα τη νύχτα μου, πόσο μου άρεσε να αφήνομαι στην αγκαλιά του ύπνου με σένα κοντά μου, έστω για λίγο, να παρασέρνομαι σε μουσικά ταξίδια και συ να βρίσκεσαι εκεί, κοντά μου, εξανεμίζοντας τη μοναξιά μου.

Δε θα λησμονήσω την αίσθηση σου, τα χρώματα που ανέδυες, την μοναδική σου παρουσία. Πόσο πιο άδειο φαντάζει ένα σπίτι χωρίς εσένα μέσα του. Πως μπορώ να πέφτω για ύπνο ξέροντας πως εσύ έχεις πια πάρει δρόμους άλλους?

Όλοι σε χάνουν σε καιρούς όπως αυτός... (ε?)

Είχε τόση πλάκα όταν έπαιζε η γάτα μου μαζί σου, όταν χωνόταν απο κάτω σου, εξαφανιζόταν βαθειά μέσα σου, και ξεπηδούσε ξαφνικά, παίζοντας μαζί σου, και γω παρατηρούσα και γελούσα. (εεε???)

Σε τόσα μεγέθη και σε σχήματα υπάρχεις (πως?), η ουσία σου όμως πάντα είναι η ίδια, σε όλες τις εποχές και όλους τους τόπους. Μια απο τις πολλές μεταμορφώσεις σου ήταν εκείνη που συντρόφεψε και μένα, όπως το κάνει καιρό τώρα, έρχεται για λίγο και φεύγει πάλι. (ορίστε???)

Σε αποχαιρετώ λοιπόν, μέχρι να σε δω ξανά, έναν χρόνο μετά:


.
.
.
.
.
.


ΕΧΕ ΓΕΙΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΙΑΤΙΚΟ ΔΕΝΤΡΟ!!!!!!! ΘΑ ΜΟΥ ΛΕΙΨΕΙΣ!!!!!!!!!!!!


(:P χαχαχαχα, ααααααχ, πόσο μου αρέσουν αυτά που γράφω)





(άντε, και του χρόνου!)



Γιατί οι Γάτες είναι Αγαπημένα Ζώα


Φαντάζομαι οι περισσότεροι απο σας το ξέρετε αυτό το βίντεο, εγώ ωστόσο πρόσφατα το πήρα πρέφα και πολύ μου άρεσε. Οι γάτες που "συνομιλούν" λοιπόν, απο το Ράδιο Αρβύλα.






Αυτά λοιπόν για σήμερα! Κλείνοντας, να επιστρέψω στο χθεσινοβραδινό λάιβ και στην ερμηνεία του A Natural Disaster απο την Anneke και τον Danny, όπως την κατέγραψε η μηχανή του φονικού κουνελιού.

It's been a long, cold winter...





~