Μια... Εναλλακτική Ματιά στο Facebook!

~

Facebook. Ιερές λέξεις, αβυθομέτρητο το νόημα. Αναμφισβήτητα ένα από τα σημαντικότερα κοινωνικά αγαθά του διαδικτύου, ένας χώρος μεστός νοήματος και ουσίας, που κατόρθωσε σε λίγα μόνο χρόνια να μεταμορφώσει τη ζωή μας. Κάποτε λέγαμε πως το ίντερνετ αλλοτριώνει τις ανθρώπινες σχέσεις, πως μας απομακρύνει μεταξύ μας, πως μας εντάσσει σε έναν εικονικό ψηφιακό κόσμο... Ω, σε πόση πλάνη αρμενίζαμε, σαν μικροσκοπικά καράβια με προορισμό χαμένο, μέσα στις θάλασσες της άγνοιας!

Το facebook έβαλε τα πράγματα στη θέση τους. Το facebook μας φανέρωσε τα ύψη του μεγαλείου του, τα βάθη της ουσίας του. Και εμείς ακολουθήσαμε, με σκυμμένο το κεφάλι, ψέλνοντας ευχαριστίες, με τρεμάμενα τα χείλη. Ναι, facebook, είχες δίκιο. Είσαι τελικά απαραίτητο για μας. Είσαι το άλας στην κατά τ' άλλα άνοστη ζωή μας. Είσαι το χρώμα στην γκρίζα μας σελίδα. Είσαι η φαντασία που έγινε πραγματικότητα. Είσαι η αλυσίδα που μας ενώνει όλους σε έναν αδιάσπαστο δεσμό, είσαι το νέο συλλογικό μας ασυνείδητο! Είσαι το πρώτο πράγμα που θα δούμε με τον ερχομό της μέρας, το τελευταίο πριν αφεθούμε στην αγκαλιά της νύκτας. Μερικές φορές σε βλέπουμε και στα όνειρα μας.

Σ' αγαπάω facebook. Σε αγαπάω γιατί επιτρέπεις στους ανθρώπους να γίνονται καλύτεροι. Και η ταπεινή αυτή ανάρτηση είναι ένα μικροσκοπικό δείγμα της αγάπης μου για σένα, μια ασήμαντη προσφορά, μια ντροπαλή ερωτική εξομολόγηση. Απλώνω τα χέρια μου σε σένα, θέλω μόνο να σε νιώσω άλλη μια φορά. Να δω τα τελευταία posts των friends μου. Να γελάσω με τα lol τους. Να μελαγχολήσω με τα μηνύματα τους για το νόημα της ζωής... Να τραγουδήσουμε όλοι μαζί με τα βίντεο από το youtube... Να θωπεύσω το ποντίκι με την ένδειξη στο like, να κάνω με αποφασιστικότητα και ήρεμη ηδονή κλικ πάνω στο χεράκι με το thumbs up...! Να αναδιφήσω στα όρια του χρόνου, αναζητώντας τους καλύτερους μου φίλους, εκείνους τους παλιούς, από τα χρόνια του δημοτικού, με τους οποίους για κάποιον άδικο λόγο η ζωή μας χώρισε... Όχι πια όμως, όχι πια!

Θέλω να ψηλαφίσω ενδελεχώς την ανθρώπινη εμπειρία κάνοντας share σε καθετί γνήσιο και όμορφο...  Εκείνη την φωτογραφία, ή αυτό το σχόλιο που με άγγιξε στα τρίσβαθα της ψυχής μου. Θέλω να γελάσω, να γελάσω όσο δε γέλασα ποτέ και να αποκαλύψω την ευτυχία μου στον κόσμο όλο με άπειρα εμότικονς που ξεκαρδίζονται στο ένα δίπλα στο άλλο! Θέλω να βλέπω συνεχώς την κόκκινη ένδειξη με τον αριθμό πάνω αριστερά στα notifications, ένδειξη που φανερώνει πως υπάρχουν εκεί έξω άνθρωποι που με σκέφτονται, που ενδιαφέρονται για μένα, κάνοντας μου likes, γράφοντας μου σχόλια - ίσως κιόλας να μου στέλνουν friend requests!!! Αυτή τη στιγμή πληκτρολογώ με τρεμάμενα τα χέρια facebook. Τρέμω όποτε σε σκέφτομαι.

Θέλω να ξέρεις πως όσα γράψω σήμερα τα κάνω από αγάπη. Μη με παρεξηγήσεις. Ούτως ή άλλως, σε σένα πάλι θα γυρίσω, στη δική σου αγκαλιά, θα αφεθώ να με νανουρίσουν οι απαλοί γαλαζόλευκοι σου τόνοι, και λίγο πριν με αγκαλιάσει ο Μορφέας, λίγο πριν παραδοθώ στον κόσμο των ονείρων, θα πατήσω ένα ακόμα like....

[Προσοχή: Η σημερινή ανάρτηση διαβάζεται σε συνδυασμό με τις εικόνες της! Κάνετε κλικ στις εικόνες, ανοίγετε τις σε ξεχωριστό παράθυρο και διαβάζετε τις, παράλληλα με το κείμενο!]

O φετιχισμός του like


Κάποια μέρα ερευνητές θα αποδείξουν πως η κίνηση του να πατάς "like" απελευθερώνει άφθονα ποσά ηλεκτροχημικής ενέργειας που μεταβαίνουν κατευθείαν στον εγκέφαλο, παρέχοντας μας ικανοποίηση και αίσθημα πλήρωσης - είναι η ίδια αίσθηση που νιώθουμε όταν έχουμε γίνει μέρος σε κάτι μεγάλο, η αίσθηση της συμμετοχής στο Όλο! Θα έλεγε κανείς πως είναι εθιστικό, σαν το ωραιότερο έδεσμα, σαν ένα τσιγάρο, σαν το νέκταρ των θεών.

Δεν αρκεί να πατάμε like σε σχόλια ή post των φίλων μας. Η πραγματική ηδονή επέρχεται όταν κάνουμε like στον ίδιο μας τον εαυτό! Το like είναι το επιστέγασμα της κίνησης, η τελική σφραγίδα, η υπογραφή αν προτιμάτε. Δείτε για παράδειγμα την κάτω φωτογραφία. Η Litsa Loulouditsa Fraoulitsa μόλις έχει ποστάρει ένα πολύ αγαπημένο της τραγούδι από το youtube. Δεν αρκεί αυτό όμως για να δείξει τον ενθουσιασμό της. Χρειάζεται να πατήσει like στο ίδιο της το post.

Ωστόσο ακόμα και αυτό δεν είναι αρκετό. Η Litsa Loulouditsa Fraoulitsa θα κάνει εξίσου like στα σχόλια της, στο ένα μετά το άλλο. Το γεγονός πως μόνο αυτή ασχολείται δεν έχει σημασία. Αρκεί που το απολαμβάνει, και όλος ο κόσμος την βλέπει να το απολαμβάνει.

Σα να βαράς μαλακία μπροστά σε κοινό ένα πράγμα.



Ένα like ποτέ δεν είναι αρκετό...



Ας λέμε τα πράγματα με το όνομα τους. Όση ηδονή μας παρέχει το πάτημα του like, άλλη τόση (και περισσότερη) αντλούμε από τα likes των άλλων σε δικά μας post! Κάποτε αποκαλούσαμε ευτυχείς τους ανθρώπους με πλειάδα φίλων στη ζωή τους. Τώρα όμως η ευτυχία ορίζεται από την πληθώρα των likes που σου κάνουν οι φίλοι του facebook! Ευτυχισμένοι ας είναι όσοι δέχονται πολλαπλά likes κάθε μέρα! Ω, θεέ της ηδονής, σκόρπισε το κόκκινο κρασί σου στις ανοιχτές μου χούφτες, άφησε με να χαθώ μέσα σε μια θάλασσα από κόκκινα notifications, έναν ωκεανό από likes, άσε με να γευτώ την θαλπωρή του!

Το facebook θα προνοήσει γι' αυτό, να είστε βέβαιοι. Θα κάνει τα πάντα προκειμένου να παρέχει ακόμα περισσότερη ικανοποίηση στους διψασμένους για likes χρήστες του. Ένα καλό πρώτο βήμα γι'αυτό θα είναι η δυνατότητα να κάνουμε like... στα like των αλλονών! Για σκεφτείτε, από τη στιγμή που μας ικανοποιεί να βλέπουμε πως κάποιος έκανε like σε post δικό μας, γιατί να μη μπορούμε να φανερώσουμε αυτή την ικανοποίηση μας κάνοντας με τη σειρά μας like στο like του?

Δε πιστεύετε πως θα μπορούσε να γίνει? Παρακαλώ, δείτε την κάτω εικόνα.

Όπως είναι φανερό από την φωτογραφία, ο χρήστης Όθωνας Καραμπουτάκης ο Τρίτος (ας πούμε οτι είστε εσείς αυτός, εξ' ου και το δεύτερο πρόσωπο στην εικόνα) ικανοποιήθηκε με το like του φίλου του στο βίντεο που πόσταρε. Του εμφανίζεται δίπλα λοιπόν η επιλογή να κάνει like στο like του φίλου, και φυσικά ανταποκρίνεται στο κάλεσμα. Ο φίλος με τη σειρά του χάρηκε που ο Όθωνας έκανε like στο like του και κάνει με τη σειρά του like στο like του like.

Φυσικά αυτό μπορεί να συνεχίσει στον αιώνα τον άπαντα. Γιατί ένα like ποτέ δεν είναι αρκετό!


Ας εμπλουτίσουμε τη ζωή μας: Beyond the Realm of Likes...


Πόσες φορές δεν έχεις αισθανθεί πως ένα κοινότυπο like δεν ανταποκρίνεται στον πλούτο των συναισθημάτων σου για ένα post? Υπάρχουν τόσα είδη post και σε όλα η ίδια, τυπική επιλογή του like! Πόσο όμορφο θα ήταν να μας παρέχονταν ακόμα περισσότερες επιλογές! Ακόμα και το ωραιότερο κρασί κάποια στιγμή χρειάζεται την ποικιλία του! Θέλετε ποικιλία με αλλαντικά, με τυριά, δεν έχει σημασία, το θέμα είναι πως πρέπει να εμπλουτίσουμε την αξιολόγηση των post και να προχωρήσουμε πέρα από το like, σε καινούργια, άγνωστα μονοπάτια! Χρειάζεται να γίνουμε θαλασσοπόροι και να αρμενίσουμε σε νέες θάλασσες, μόνο έτσι θα ανακαλύψουμε τους αληθινούς θησαυρούς που κρύβονται στα βάθη του facebook...

Το facebook είναι όπως το μυαλό. Όπως είχε πει ο Einstein, χρησιμοποιούμε μόνο ένα μικρό κομμάτι του, ωστόσο μπορούμε τόσα περισσότερα! Παρουσιάζω μια πρόταση λοιπόν που θα μπορούσε να ανοίξει τον δρόμο στο facebook, για να κάνει το επόμενο του βήμα, ένα βήμα πιο κοντά στην ενηλικίωση, ένα βήμα πιο κοντά στην εντελέχεια.....

Ας δούμε λοιπόν ένα ιδιαίτερα ενδιαφέρον post του χρήστη Vasillis TheMan. Όπως βλέπετε, ο Vasillis TheMan μας ενημερώνει για το φαγητό που έφαγε σήμερα.

Όπως αναμενόταν, ένα τόσο ουσιώδες post αποκόμισε άφθονα likes, όπως παρατηρούμε στην επόμενη εικόνα, ανάμεσα στα οποία και το δικό σας like. Μισό λεπτό όμως, τι είναι αυτή η υποσημείωση στο κάτω μέρος του post?

"Would you like to grade this post?". Ασφαλώς και θα ήθελα! Πατώντας κλικ στο "yes", μεμιάς σου αποκαλύπτονται άφθονες, νέες επιλογές, έτσι ώστε να μπορέσεις να αξιολογήσεις το post του Vasilli TheMan και στη συνέχεια να συγκρίνεις με την αξιολόγηση των υπολοίπων friends! Ένας νέος κόσμος έχει ξανοιχτεί, τώρα πια μπορείς να ασχολείσαι με τις ώρες με τα post των άλλων και εκείνοι με τα δικά σου, και η αξιολόγηση σας επιτέλους θα αποκτήσει βάθος και περιεχόμενο!

Η ακόλουθη εικόνα φανερώνει τον τρόπο της αξιολόγησης. Όπως παρατηρείτε, σου εμφανίζεται μια κλίματα "ποιότητας του like", από το 0 ως το 10, με το "0" να σημαίνει πως το like σου συνεπάγεται "ικανοποιητικό post" και το "10" να σημαίνει πως το like σου συνεπάγεται "τέλειο, απίθανο, εκπληκτικό post". Στην περίπτωση που μελετάμε, όπως βλέπετε από την εικόνα, επιλέξατε τον βαθμό "6" για το post του Vasilli TheMan.

Αυτό όμως είναι μόνο η αρχή. Στη συνέχεια σου παρέχεται η δυνατότητα να εκφράσεις τα πλήρη συναισθήματα σου για το post. Πως, με ρωτάτε. Μα πως αλλιώς, αν όχι με τη χρήση των εικονιδίων που περιλαμβάνουν τη λέξη "συναίσθημα" στο όνομα τους: τα emoticons! Μπορείτε λοιπόν να επιλέξετε από μια λίστα με emoticons εκείνο που εκφράζει περισσότερο τα αισθήματα σας για το post.

Στη συνέχεια, ο βαθμός σε συνδυασμό με το emoticon, σχηματίζουν ένα "προφίλ αξιολόγησης" για σας, το οποίο πάντα μπορείτε να συγκρίνετε με τα προφίλ των άλλων - το ίδιο φυσικά μπορεί να κάνει και ο δημιουργός του αρχικού κειμένου, Vasillis TheMan, ο οποίος θα αντλήσει πολύτιμες πληροφορίες για την αξία του post του.

Γιατί όμως να μη πάει ακόμα παραπέρα η δυνατότητα αξιολόγησης? Θα μπορούσατε ας πούμε να επιλέξετε ένα χρώμα που θεωρείτε πως ταιριάζει με το ποστ του Vasilli TheMan. Τέλος, σας παρέχετε η επιλογή να δείτε έναν απλό, κατανοητό πίνακα με στατιστικές σχετικά με την αξιολόγηση τη δική σας και των άλλων μαζί, έτσι ώστε να γνωρίζετε πόσα κοινά και πόσες διαφορές είχε η άποψη σας.

Κάπως έτσι ξεφεύγουμε από την τυπική αξιολόγηση του like και ένα ουσιώδες post όπως "έφαγα μπριζόλα σήμερα", εκτοξεύεται σε μια άλλη διάσταση....


Παντού Μαζί


Όταν αγαπάς πολύ θες να είσαι συνέχεια μαζί με το αντικείμενο της αγάπης σου. Οι φορητοί υπολογιστές (τα laptop), όσο και τα i-phones σου παρέχουν πλέον τη δυνατότητα να μην αποχωρίζεσαι ποτέ το ποθητό σου facebook, όπου και αν βρίσκεσαι! Και δεν υπάρχει ωραιότερο πράγμα από το να δηλώνεις στο facebook που βρίσκεσαι κάθε στιγμή!

Μπορεί να έχεις βγει σε μια καφετέρια το βράδυ, ή να έχεις πάει τρεις μέρες εκδρομή κάπου. Πρέπει να το ανακοινώσεις στο facebook. Το facebook θέλει να τα ξέρει όλα. Είναι όπως ένας στοργικός πατέρας, ο οποίος σε ρωτάει "που θα βγεις απόψε βράδυ" και εσύ του απαντάς με ειλικρίνεια, με μάτια που ξεχειλίζουν φως. Είναι όμορφο να γνωρίζουν οι πάντες που πηγαίνεις και τι κάνεις, στις μεγάλες οικογένειες δε χωράνε μυστικά, μόνο λαμπυρίζει η Αλήθεια σαν Φάρος σε σκοτεινές θάλασσες...

Ως τώρα υπήρχε η δυνατότητα στο facebook να ανακοινώνεται αν έχεις πάει σε κάποιο μέρος έξω, το οποίο διαθέτει σύνδεση στο διαδίκτυο. Ο "τάδε" βρίσκεται στο "τάδε" μέρος αυτή τη στιγμή, ξεπροβάλλει η ανακοίνωση στο προφίλ σου, πολύτιμη γνώση για όλους όσους τη δουν.

Γιατί όμως να μην επεκταθεί ακόμα παραπέρα αυτό? Δεν είναι κρίμα για το ίδιο μας το σπίτι ας πούμε να μην έχουμε ανακοινωθέντα ως προς το τι κάνουμε και που βρισκόμαστε κάθε στιγμή που περνάει? Γιατί να ζούμε στη αιώνια τη σκιά? Θα μπορούσαν να προσαρμοστούν αισθητήρες σε διάφορα μέρα του σπιτιού μας που θα είχαν σύνδεση με το διαδίκτυο και θα ενημέρωναν τον κόσμο του facebook για την κάθε κίνηση μας. Με αυτόν τον τρόπο όλοι θα γνώριζαν τι πράττουμε κάθε στιγμή και εμείς θα ξέραμε τα πάντα για όλους! Πόσο πιο κοντά θα νιώθαμε ο ένας με τον άλλον, πως θα θρυμματίζονταν τα τείχη της αποξένωσης!

Ας δούμε την ακόλουθη χαρακτηριστική εικόνα του χρήστη Giorgou Konstantinou. O φίλος μας λοιπόν δεν αποχωρίζεται ποτέ το laptop του, πόσο μάλλον το facebook. Και εκείνο ανταποδίδει την αγάπη με το να κρατάει ενήμερους τους friends για κάθε του κίνηση. Ήρθε λοιπόν η ώρα ο Giorgos να πάει στην τουαλέτα. To facebook ασφαλώς δε μπορεί παρά να το ανακοινώσει. Giorgos Konstantinou is at Toilet, Home. Οι φίλοι σαφώς μπορούν να σχολιάσουν ελεύθερα.

Κάπως έτσι θα μπορούσαμε να βλέπουμε δεκάδες ανάλογα ποστ την ημέρα, για όλους τους φίλους μας! (και αν σκεφτούμε πόσες φορές πηγαίνει στην τουαλέτα την ημέρα ο καθένας, εκατοντάδες ποστ!). Γιατί το facebook μας φέρνει μεν κοντά, μπορούμε όμως ακόμα περισσότερο!

Σ' Αγαπάω


Αχ, η αγάπη. Ο έρωτας. Είναι πάντα εκεί, ξέρετε, μας περιμένει όλη την ώρα, δεν έχουμε παρά να ανταποκριθούμε στο κάλεσμα του... Ακούστε, τώρα δα, πως σας σιγοψιθυρίζει, πως ψελλίζει με βραχνή φωνή στο αυτί σας: "άκουσε με, αγάπησε με, μη με αφήνεις μόνο"....

Και εσείς οφείλετε να ανταποκριθείτε στο μονάκριβο του κάλεσμα.... Κάθε μέρα, όσο πιο πολύ γίνεται. Γιατί ο έρωτας θέλει δύο, είναι μια πράξη ένωσης, η δράση που γεννάει την αντίδραση... Και αν το δεύτερο πρόσωπο απουσιάζει (κάτι που έχω την αίσθηση πως συμβαίνει, γιατί αλλιώς γιατί να χαραμίζετε τον χρόνο σας διαβάζοντας αυτό εδώ το blog), τότε μπορείτε απλά να απευθυνθείτε στον... εαυτό σας. Ας αναλάβει η παλάμη σας τον ρόλο της νύφης, και ο "καλός σας φίλος εκεί κάτω" τον ρόλο του γαμπρού, και ας ενώσουν τις δυνάμεις τους σε κάτι ξεχωριστό και όμορφο...

Μη ξεχνάτε όμως. Το facebook οφείλει να είναι εκεί. Οφείλει να είναι πάντα εκεί. Είναι κρίμα τέτοιες πράξεις αγάπης να μένουν κρυφές από το κοινό! Με την ίδια λογική των αισθητήρων λοιπόν που θα βρίσκονται διασκορπισμένοι στα διάφορα σημεία του σπιτιού, το facebook θα είναι εξοπλισμένο με μια δυνατότητα να παρουσιάζει με τη μορφή post κάθε κίνηση σας μπροστά στον υπολογιστή, η οποία ασφαλώς θα είναι ανοιχτή στα σχόλια και τα likes του κοινού. Από τον σχολιασμό διάφορων σοβαρών άρθρων σε διαδικτυακές εφημερίδες μέχρι την... αγαπησιάρικη πράξη που περιγράψαμε.

Όπως για παράδειγμα ο φίλος μας στην ακόλουθη φωτογραφία, με το όνομα Lefteris Poulopoulos. Θα μπορούσε να είναι ένας από μας, γι'αυτό και τον αγαπάμε.

Πρόσκληση για ένα ξεχωριστό Event


Όλοι έχουμε δεχτεί προσκλήσεις για events. Ασφαλώς όσο πιο δημοφιλείς είμαστε, τόσο περισσότερες προσκλήσεις δεχόμαστε, γιατί αλλιώς γιατί να ασχοληθούν μαζί μας εξαρχής. Γνωρίζουμε πως με ένα απλό κλικ μπορείς να στείλεις την ίδια πρόσκληση σε όλες τις επαφές σου, ο αιώνια γκαντέμης όμως για κάποιο λόγο δε θα λάβει την πρόσκληση που έλαβαν όλοι οι άλλοι. Και θα νιώθει πάλι μόνος και εγκαταλελειμμένος.

Πόσο γελοίες και αναχρονιστικές αλήθεια ήταν εκείνες οι παλιές προσκλήσεις που δίναμε χέρι με χέρι! Για κάποια γενέθλια ας πούμε, για ένα πάρτυ, κάποια εγκαίνια, μια παρουσίαση ή έναν γάμο. Και πόσο ξεπερασμένος τρόπος προβολής είναι εκείνος της αφίσας! Και στη μία και στην άλλη περίπτωση διαμεσολαβούσαν ανόητοι παράγοντες όπως "υλικά", "artworks", "φάκελοι", "γραπτά μηνύματα στο χέρι", "επαφή πρόσωπο με πρόσωπο" (για να δώσεις την πρόσκληση) και άλλα τέτοια πρωτόγονα. Πως γίνεται να συγκριθούν οι πιθηκίσιες τούτες μέθοδοι με την κομψότητα ενός απλού κλικ! - με ένα κλικ στέλνεις την ίδια πρόσκληση σε εκατοντάδες κόσμου, εκεί που παλιά απευθυνόσουν σα καραγκιόζης στον κάθε έναν ξεχωριστά - και έπρεπε να ακούς τις δικαιολογίες τους μέσα σ' όλα.

Δεν έχει σημασία αν τους μισούς από αυτούς τους εκατοντάδες δεν τους γνωρίζεις παρά ελάχιστα (αρκετούς ίσως και καθόλου). Ούτε έχει σημασία πως εκείνοι μπορεί να "ενοχληθούν" βλέποντας τη μία άκυρη πρόσκληση μετά την άλλη, για events που δεν τους ενδιαφέρουν, απλά και μόνο γιατί είχαν την τύχη να συμπεριλαμβάνονται στο απρόσωπο πλήθος των friends σου. Όχι, σημασία έχει μόνο το γεγονός πως η πρόσκληση θα πάει παντού, θα την δει και ο κάθε άσχετος - και έτσι η προσωπική άλλοτε πρόσκληση αποκτά χαρακτήρα διαφήμισης.

Διάλογος φίλων: "Γιατί δεν ήρθες στο live της μπάντας μου τις προάλλες???"
"Δώσατε live?? Μα δε με κάλεσες!"
"Πως δε σε κάλεσα. Σου έστειλα πρόσκληση για event στο facebook, και συ δεν μπήκες καν στον κόπο να ασχοληθείς, να πατήσεις έστω ένα "maybe attending"! Και σε θεωρούσα κολλητό!"

Ό,τι ισχύει για τις ομαδικές προσκλήσεις ισχύει ασφαλώς και για τα ομαδικά μηνύματα. Τα γνωρίσαμε πρώτη φορά με τις ευχές στα κινητά τηλέφωνα: Γιατί να μπαίνεις στον κόπο να λες "χρόνια πολλά, καλή χρονιά" στον κάθε φίλο σου ξεχωριστά με τον ερχομό του νέου χρόνου, όταν μπορείς απλά να στείλεις ένα ομαδικό μήνυμα σε όλους μαζί! Έτσι λοιπόν μια χρονοβόρα άλλοτε διαδικασία μπορεί να γίνει σε λίγα μόνο δευτερόλεπτα! Η τεχνολογία επιτέλους μας απαλλάσσει από την άβολη και άγαρμπη συχνά επικοινωνία ένας με έναν!

Θα ήταν καλό ωστόσο να οργανώνονταν events τέτοια που δε θα μας απασχολούσε καθόλου το "απρόσωπο" της υπόθεσης και τα οποία θα μας έφερναν όντως "πιο κοντά". Για παράδειγμα ένα ομαδικό σεξουαλικό όργιο, όπως βλέπετε στην ακόλουθη φωτογραφία! Στην προκειμένη περίπτωση οι τρεις επιλογές "yes, attending", "maybe attending" και "not attending" δεν επαρκούν. Χρειάζεται η συμπληρωματική τέταρτη επιλογή: "Of Course I'm Attending, Are you Fucking Stupid? :DDD"

Μία λέξη, χίλια νοήματα



To facebook (και όλα τα κοινωνικά δίκτυα) απενεχοποιούν το κείμενο από την ανάγκη να φέρει κάποιο νόημα, ή να συνδέεται με ορισμένη λογική. Κάθε άλλο, ο καθένας πια μπορεί να εκφραστεί με όποιο τρόπο επιθυμεί, χωρίς να απαιτεί να γίνεται κατανοητός από τους άλλους. Αρκεί που συμμετέχει και αυτός στο ομαδικό αυτό πάρτυ. Το ίντερνετ είναι δημοκρατικό. Η παραρολογία του καθένα λαμβάνει ίσο χώρο εκπροσώπησης με την απόπειρα κάποιου να γράψει κάτι σοβαρό.

Φανταστείτε τι θα συνέβαινε αν υπήρχε το facebook στα χρόνια τα παλιά και το χρησιμοποιούσαν τακτικά ακόμα και οι εξέχουσες μορφές των γραμμάτων και των επιστημών. Σκεφτείτε για παράδειγμα να είχε facebook ο Einstein (τον οποίο ήδη αναφέραμε). Όταν θα του ερχόταν, μετά από χρόνια σκληρής δουλειάς, η εκπληκτική σύλληψη της θεωρίας της Σχετικότητας, δε θα μπορούσε να αντισταθεί στον πειρασμό να την ανακοινώσει πρώτα στο facebook! Κατά πάσα πιθανότητα όμως το αποτέλεσμα θα ήταν κάπως έτσι:

Αν είχε facebook ο Πικάσο τα καινοτόμα έργα που θα πόσταρε (σε φωτογραφίες) θα μάζευαν μικρότερο αριθμό likes σε σχέση με την φωτογραφία μιας λαχταριστής σοκολάτας. Αν είχε facebook ο Καβάφης, λίγοι θα έκαναν share τα ποιήματα του - οι περισσότεροι θα προτιμούσαν να μοιραστούν το link εκείνης της ξεκαρδιστικής φωτογραφίας που παρομοιάζει τον Bono με γουρούνι. Αν είχε facebook ο Marx, πρώτος o Engels θα πατούσε like στα κείμενα του. Μαζί με ορισμένους ακόμα ανθρώπους των γραμμάτων θα οργάνωναν event με τίτλο "Πρώτη Εργατική Διεθνής", θα καλούσαν άφθονο κόσμο να συμμετάσχει, και το event αυτό θα καταλάμβανε ίσο χώρο στα notifications των προσκαλεσμένων, μαζί με εκείνο το event για νυχτερινό έξαλλο πάρτυ, το event για τα εγκαίνια του νέου καταστήματος με είδη μπάνιου και το event για την πρεμιέρα της νέας ταινίας του Ρουβά. Οι περισσότεροι λοιπόν απλά θα προσπερνούσαν το νέο αυτό event, όπως κάνουν για όλα τα υπόλοιπα.

Οι μεγάλοι συγγραφείς θα πόσταραν αποσπάσματα από τα νέα έργα τους πρώτα στο facebook και το twitter. Μερικοί προσκολλημένοι στα παλιά μπορεί να διατηρούσαν τα δικά τους blogs και να μοιράζονταν απλά το link, ωστόσο ακόμα και στο blog τους θα αναγκάζονταν να προσαρμοστούν στους καιρούς. Τέρμα στα ατελείωτα, μακροσκελή κείμενα, ποιός διαβάζει τόσο μπροστά σε μια οθόνη εξάλλου. Λίγα λόγια και καλά.

Εδώ που τα λέμε ο Λόγος είναι κάτι που πρέπει να ξεπεραστεί. Φτάνει πια με τους δεινοσαυρισμούς και τις απαρχαιωμένες απόπειρες να ταυτιστούν όλα με κάποια ψευδεπίγραφη ατομικότητα! Λεφτεριά στα lol, τα rofl, τα wtf! Λεφτεριά στα greeklish! Blogs όπως αυτό που διαβάζετε πολύ απλά είναι tl;dr! (και αν δε ξέρετε τι σημαίνει, LOL, που ζείτε). Η εποχή μας ανάγει το σλόγκαν και την ομαδική ατάκα σε κοινό αγαθό, κείμενα και σχόλια που υπερβαίνουν την παράγραφο είναι ύποπτα για ακατάσχετη φλυαρία και πρέπει να καταργηθούν σιγά σιγά!

Το facebook κατανοεί αυτή την τάση, όπως κατανοεί τα πάντα. Ας αφεθούμε στην ήρεμη σοφία του. Γιατί να μπαίνεις στον κόπο να επιχειρηματολογήσεις για μια άποψη, γράφοντας ενδεχομένως ένα εκτενές κείμενο, τη στιγμή που ο άλλος θα ποστάρει δίπλα μια εικόνα με ένα σλόγκαν από κάτω, και μεμιάς θα συγκεντρώσει όλα τα βλέμματα του κόσμου? Δεν έχεις κατανοήσει ακόμα πως εκείνος που "δε λέει πολλά" είναι πάντα ο πιο μάγκας? Μπορεί βέβαια να μην έχει τίποτα να πει, ωστόσο οι άλλοι δεν το γνωρίζουν αυτό! Ποιός κοιτάζει την ουσία σε έναν κόσμο τόσο γοητευμένο από το φαινόμενο? Γιατί να αναλώνεσαι σε ατελείωτες προτάσεις ενώ μπορείς απλά με μια λέξη να συμπτύξεις τόσο νόημα? Δεν έχεις παρά να διαλέξεις από τη λίστα των ακόλουθων λέξεων, έχουμε για όλα τα γούστα: lol, rofl, btw, wtf, tl;dr, cu, bb, ftw, gtfo, imo, ily, lmao, omg, omfg, sfw, nsfw, ty, wb, zomg.

Μερικές εικόνες με σλόγκαν. Η κατάλληλη χρήση των πάνω λέξεων. Και αρκετά like. Και έχεις γίνει ένας από μας! Δε χρειάζεται να προσπαθείς για κάτι διαφορετικό!

Και fysika ta greeklish, ta opoia einai epanastatika giati katargoun to geloio ayto pathma tou shift & alt kathe treis kai ligo, mpros piso pera dothe, giati se telikh analysi de ginetai na postareis "lol" h "rofl" me ellhnikous xaraktires, de leei! Apo to na patas synexeia shift&atl loipon, kai na mperdeyesai kai na sou spane ta neura, grafe kai sy me greeklish na teleionoume, einai toso pio voliko. Eksalou de xriazete na ntrepesai gia tin orthografia sou pleon. Mporis na grapsis oso anor8ographa 8es ke kanis de tha katalavi ti diafora! (ektos apo ekinous pou diavazoun kai tous exoun vgei ta matia, ala xestikame gi'autous).

Είπαμε. Σημασία δεν έχει να γίνεις κατανοητός, ούτε να πασχίσεις να πεις κάτι ουσιώδες. Απλά να συμμετέχεις.

Μα την αλήθεια, πριν ξεκινήσω αυτή την ανάρτηση δεν ήξερα πως υπάρχει ταινία  "LOL".  Να δείτε ρε που μια μέρα το lol θα ξεπεράσει και το σήμα της ειρήνης σε αποδοχή από τον κόσμο και θα το στέλνουμε στο διάστημα ως εκπρόσωπο της ανθρώπινης κουλτούρας.

Καλημέρα. Καληνύχτα. Γεια. Ναι. Χαχα. Λολ.


Ας υποκριθούμε για λίγο πως δεν λατρεύουμε το facebook. Αν αυτό λοιπόν ήταν αληθινός (μη διαδικτυακός) τόπος, σίγουρα θα του ταίριαζε ένας πολυσύχναστος δρόμος με κίνηση και άφθονο πλήθος να μιλάνε μεταξύ τους. Θα συζητάνε με τον τρόπο που μιλάει ο κόσμος στον δρόμο, γρήγορα, φευγαλέα, συντομευμένα. Ίσως να έφερνε και σε ένα club, όπου ο κόσμος ξεδίνει χορεύοντας, έχοντας αφεθεί στους ρυθμούς της μουσικής. Που και που μπορεί να γίνεται και καμιά συζήτηση της προκοπής, αλλά χρειάζεται να ψάξεις αρκετά για να τη βρεις. Στο μεταξύ θα πρέπει να διασχίσεις δεκάδες post φίλων με "καλημέρες/καληνύχτες"  συνοδευμένα από ένα τραγούδι στο youtube, ακόμα περισσότερα post με αδιάφορα μηνύματα και πλήθος από lol και likes ή άλλα αντίστοιχα.

Επειδή όμως μας αρέσουν οι καινοτομίες δε μπορούμε να κάτσουμε με σταυρωμένα χέρια. Ας σεβαστούμε λοιπόν την αφελή εκείνη μειοψηφία που θα προτιμούσε "περισσότερη ουσία" από το facebook και ας ετοιμάσουμε μια πρόταση γι'αυτούς και μόνο. Ας δούμε το ακόλουθο σημαντικό post της φίλης μας Elenis Karvounitsas.

Εξαίσιο και άκρως χαριτωμένο το μήνυμα της φίλης μας! Πραγματικά τι πιο ενδιαφέρον για να δεις μπροστά σου ανοίγοντας το facebook, το πρωί που ξυπνάς. Ωστόσο ας υποκριθούμε για λίγο πως είμαστε από κείνους τους μίζερους γκρινιάρηδες που γυρεύουν "κάτι διαφορετικό". Επειδή μηνύματα όπως της φίλης μας ενέχουν τον κίνδυνο να συγκεντρώσουν σχόλια σαν αυτά που μας ενοχλεί να βλέπουμε, εκείνα τα μικρά, ανούσια, συντομευμένα σχόλια που απλώνονται μέχρι κάτω και χάνουμε τον χρόνο μας διαβάζοντας τα, σκεφτείτε να υπήρχε η δυνατότητα τα σχόλια σαν αυτά να κρύβονται αυτόματα ως spam!

Καταπληκτικό ε? Με αυτόν τον τρόπο δε θα χρειάζεται να βλέπουμε τη βλακεία του καθένα! Τα μικροσκοπικά μηνύματα θα κρύβονται αυτόματα και έτσι θα εμφανίζονται μόνο όσα έχουν μεγάλη έκταση!

Βέβαια αν αποκρύβονται μόνο τα μικρά σε έκταση μηνύματα, ενυπάρχει εδώ ένας άλλος κίνδυνος, για τον οποίο μάλλον το facebook δε μπορεί να κάνει τίποτα. Όπως υπάρχουν τα μικρά, ανούσια μηνύματα, έτσι μπορούν να υπάρξουν και τα... μεγάλα, ανούσια μηνύματα.

Το Πιο Γλυκό Κομμάτι της Ζωής Μας



Αντί να πουλάμε μούρη στο όνομα μιας υποτιθέμενης "άποψης", ας αφεθούμε στην γλυκιά αγκάλη των κοινωνικών δικτύων, ας αφήσουμε τα ίδια να μας καθοδηγήσουν και ας προσαρμόσουμε τους ρυθμούς της ζωής μας πάνω τους! Έλεγα πριν πως είναι όμορφο να μοιράζεσαι με τους φίλους σου στο facebook κάθε πτυχή της ζωής σου, για παράδειγμα, που βρίσκεσαι και τι κάνεις κάθε στιγμή της ημέρας. Γιατί να μη μοιράζεσαι και την ερωτική ζωή σου μ'αυτούς? Τους πόθους, τις επιθυμίες σου, τις αναμνήσεις, τα παθήματα, τα λάθη. Σαν μια όμορφη, μεγάλη σαπουνόπερα, πρωταγωνιστής της οποίας είσαι ο ίδιος!

Ήδη ανακοινώνουμε στον κόσμο αν "είμαστε σε σχέση" ή όχι. Ήδη ποστάρουμε τόσες και τόσες φωτογραφίες με τον/την αγαπημένο/μένη μας, μοιραζόμαστε στιγμές από τις διακοπές μας, φλερτάρουμε ανοιχτά μπροστά σε όλους, ανακοινώνουμε αν είμαστε θλιμμένοι ή όχι από κάποια απογοήτευση, ας πάμε κι ένα βήμα παραπέρα.

Θα σας μιλήσω για δύο φίλους μου. Ο ένας λέγεται Giorgos Ioannou. Ένας πολύ αξιόλογος νέος. Η άλλη λέγεται Κυριακή Ζουλιώτη (με ελληνικούς χαρακτήρες το όνομα της, όπως στο facebook). O Giorgos γνώρισε την Κυριακή και την ερωτεύτηκε. Μετά από άφθονο καιρό, πήρε την μεγάλη απόφαση και της έκανε πρόταση γάμου, γράφοντας στο προφίλ της, όπως μπορείτε να δείτε στην ακόλουθη φωτογραφία. Της πρόσφερε μάλιστα και μια υπέροχη φωτογραφία με γαμήλια δαχτυλίδια:

Δεκάδες τα likes, άφθονα τα συγκινητικά και ενθαρρυντικά σχόλια από τους κοινούς friends... Ναι, ήταν μια στιγμή από κείνες που η facebook κοινότητα ένωσε τα χέρια της και ήρθε πιο κοντά, αναστενάζοντας όλοι μαζί στον ρυθμό της αγάπης, νιώθοντας τις δονήσεις της καρδιάς... Όλοι περίμεναν με αγωνία την απάντηση της Κυριακής.

Μετά από κάποια ώρα η Κυριακή μπήκε στο facebook και είδε την πρόταση γάμου. Απάντησε στον Giorgo όπως θα δείτε ως εξής:

Δε πειράζει Giorgo! Υπήρξες αληθινός και αυτό μετράει! Να είσαι βέβαιος πως θα βρεθεί κάποια άλλη γυναίκα που θα κλέψει την καρδιά σου, και συ τη δική της! Και είθε σύντομα να σχηματίσεις event στο facebook με θέμα τον επικείμενο γάμο σου!



Look But Don't Touch


Θέλω τώρα να θίξω το ακόλουθο φαινόμενο: Κοπέλα, κατά πάσα πιθανότητα μεταξύ 16 και 36 χρόνων, η οποία έχει γεμίσει το προφίλ της με φωτογραφίες, σε άφθονες πόζες, κοιτάζοντας με νόημα την κάμερα, προσπαθώντας να επιλέξει εκείνη τη φωτογραφία που την κολακεύει περισσότερο, καθώς και εκείνη που θα τραβήξει περισσότερο τα βλέμματα.

Δεν περιγράφω κάτι άγνωστο ως τώρα. Πάμε λίγο παραπέρα. Η ίδια κοπέλα λοιπόν, αλλά ας πούμε πως τείνει να επιλέγει φωτογραφίες και πόζες που θα τις έλεγε κανείς... "προκλητικές". Βλέμμα γεμάτο νάζι, στυλ γατούλας, ελαφριά επέμβαση στο photoshop ώστε οι φωτογραφίες να δείχνουν ακόμα πιο "μοιραίες", και ασφαλώς τα πολλά ρούχα είναι περιττά. Φωτογραφίες με εσώρουχα και μαγιό προτιμούνται, ενώ οι φυσικές πόζες απορρίπτονται ως "ξενέρωτες". Το παν είναι να αναδεικνύεται όσο περισσότερη σεξουαλικότητα γίνεται.

Κάπως έτσι το facebook μετατρέπεται σε μια ατελείωτη πασαρέλα. Πάνω βαδίζουν με χάρη (επιτηδευμένη μεν, αλλά δε φαίνεται αυτό από το ίντερνετ) τα κορίτσια, η μία μετά την άλλη, και κάτω απομένουν να κοιτάζουν με το στόμα ανοιχτό οι... επίδοξοι μνηστήρες. Ποιός ξέρει, ίσως να τύχει σε αυτούς το λαχείο και η κοπέλα να γίνει δική τους. Τα κορίτσια στο μεταξύ εκστασιάζονται με τη σωρεία των likes και των αποθεωτικών σχολίων σε κάθε νέα, σέξυ φωτογραφία που ποστάρουν, και ο ναρκισσισμός ανεβαίνει στα ύψη.

Ως εδώ καλά. Όλοι φέρουμε τον ναρκισσισμό μέσα μας, εξάλλου σε ποιόν δεν αρέσει να βλέπει κώλους και βυζιά, δε κατακρίνω κάτι. Πάμε ακόμα παραπέρα όμως. Ας δούμε την ακόλουθη εικόνα, από το προφίλ μιας πολλά υποσχόμενης κοπέλας, με όνομα Nanaki Manaki Moraki.

Το Νανάκι, το οποίο παρεμπιπτόντως έχει δεκάδες φωτογραφίες σαν αυτή που έχει ποστάρει ως βασική, η μία να ξεχειλίζει σεξ και ηδονή περισσότερο από την άλλη, το Νανάκι που όπως βλέπουμε έχει κάτι χιλιάδες friends (και σε καθημερινή βάση δέχεται requests για νέα friendships), το Νανάκι μας ανακοινώνει πως είναι "δεσμευμένο"! Μπορείς να βλέπεις εν ολίγοις, αλλά δε μπορείς να αγγίξεις - ή αν αγγίξεις, θα γίνει χωρίς να το γνωρίζει το αγόρι μου. Ή αν το μάθει, απλά θα τον χωρίσω και θα πάω με σένα μετά, να γίνεις το νέο μου "In a relationship".

Και όσο κάποιοι άνθρωποι πασχίζουν να μοιραστούν κάτι ουσιώδες ή κάτι προσωπικό δικό τους στο facebook και στα κοινωνικά δίκτυα (για παράδειγμα ένας καλλιτέχνης που προσπαθεί να μοιραστεί τη δουλειά του, κάποιος άλλος που επιδιώκει να κοινοποιήσει ένα link σχετικό με την εξάπλωση του ρατσισμού, ένας τρίτος που εκφέρει μια άποψη πάνω σε ένα σημαντικό ζήτημα και περιμένει ορισμένη ανταπόκριση), κάποια "Νανάκια" εκεί έξω συγκεντρώνουν εκατοντάδες views, likes, friend requests και σχόλια με ρυθμούς πυροβόλου όπλου, χωρίς να έχουν κουνήσει το μικρό τους δαχτυλάκι σχεδόν.

Νανάκι, δε πας να γαμηθείς λέω εγώ.



Before Life... What?



Θα ήθελα να καταγγείλω πως το facebook δε σέβεται το μερίδιο εκείνο του παγκόσμιου πληθυσμού με θρησκευτικές ή φιλοσοφικές αντιλήψεις διαφορετικές από εκείνες των "δυτικών"! Πράγμα λογικό μια που οι κατασκευαστές του υπήρξαν δυτικής παιδείας οι ίδιοι, καταδικασμένοι να μοιράζονται τις ίδιες πλάνες με τους άλλους! Ας μπει πια ένα τέρμα στην ύπουλη διείσδυση των θρησκευτικών αντιλήψεων μιας μερίδας του πλανήτη στον υπόλοιπο κόσμο!

Σε τι αναφέρομαι, θα ρωτήσετε με απορία. Μα δεν έχετε παρά να κοιτάξετε το περίφημο "timeline" του facebook, το οποίο θέλει λίγο πολύ να το καθιερώσει στους πάντες, ακόμα και με το ζόρι. Το "χρονοδιάγραμμα" λοιπόν επιδιώκει να καλύψει όλα τα στάδια της ζωής του ανθρώπου, με τερματικό σταθμό - ή πιο σωστά, με αφετηρία - την ημερομηνία γέννησης του.

Το γίνεται όμως για εκείνους που πιστεύουν πως ενδεχομένως υπάρχει μια "άλλη ζωή" πριν τη γέννηση μας κύριοι? Τι κάνατε για εκείνους που πιστεύουν στον αιώνιο κύκλο της φθοράς και της γέννησης, εκείνους που προσμένουν στο κάρμα και την μετεμψύχωση? Για εκείνη τη μερίδα του παγκόσμιου πληθυσμού (η οποία κάθε άλλο παρά μικρή είναι!) δεν κάνουμε τίποτα κύριοι? Τηρούμε σιγή ισχύος? Ντροπή και αίσχος!

Ορίστε πως θα όφειλε να είναι ένα σωστό, πολιτικά ορθό timeline, το οποίο να σέβεται τις αντιλήψεις όσων δεν γεννήθηκαν στις μονοθεϊστικές κοινωνίες:

Όπως βλέπετε πριν τη γέννηση παρουσιάζεται ένα αναλυτικό (και καθόλου πολύπλοκο) διάγραμμα με όλες τις μεταβάσεις του πνεύματος, ενώ ταξιδεύει για να ανακτήσει την πολυπόθητη νιρβάνα... Κάνοντας κλικ σε κάθε ένα από τα ποικιλόχρωμα σημεία που βλέπετε στο διάγραμμα μπορείτε να μεταβείτε σε εναλλακτικά προφίλ, που συνδέονται με προγενέστερες μεταμορφώσεις του συγκεκριμένου user.

Ή κοιτάζεις να καλύψεις όλες τις πτυχές της ζωής του ανθρώπου ρε facebook (αυτής και των προηγούμενων ζωών), έχοντας ένα αληθινά ολοκληρωμένο timeline, η κοροϊδεύουμε. Αλλιώς μη μας πουλάς μούρη ότι είσαι "παγκόσμιο" και καλά, ενώ απλά αναπαράγεις τα γνωστά δυτικά στερεότυπα.

Βρωμερό φονταμενταλιστικό ψηφιακό γουρούνι.


Μίλησε, Μίλησε!


Τι ωραία που θα ήταν να γράφαμε όντως στο facebook από την ημερομηνία της γέννησης μας! Ταινίες όπως το "Truman Show" θα φάνταζαν ξαφνικά αφελείς μπροστά στην πραγματικότητα. Όλα τα γεγονότα της ζωής σου, οι έρωτες, οι επιτυχίες, το πρώτο φιλί, οι βαθμολογίες στο σχολείο, οι καυγάδες, οι φιλίες, η πρώτη σου δουλειά, τα ταξίδια σου, οι στεναχώριες, όλα θα ήταν συγκεντρωμένα στο facebook, σαν ένα πανέμορφο ψηφιακό, φωτογραφικό άλμπουμ.

Εκεί θα βρισκόσουν και ο ίδιος, ήδη από τη γέννηση σου.... Το facebook θα αποτύπωνε σε βίντεο τα πρώτα σου βήματα (άφθονα τα likes από συγγενείς και φίλους), την πρώτη μέρα στο σχολείο (με ξεχωριστό άλμπουμ στις φωτογραφίες), και φυσικά τις πρώτες σου λεξούλες, όπως βλέπουμε στην ακόλουθη φωτογραφία.... Και η μαμά θα ήταν η πρώτη που θα έκανε like και θα σχολίαζε συγκινημένη... :)

Για το Νόημα της Ζωής, Αναζητήστε τον Χρήστη υπ'αριθμόν 42322, Κάτοικο Αθηνών, ο Οποίος Πόσταρε Πριν 2 ώρες και 24 λεπτά στο Προφίλ του Σχετική φωτογραφία, Με Τοπίο Και Όλα


Λέω να κλείσω την διθυραμβική αυτή ανάρτηση με ορισμένα γλυκά, βαθυστόχαστα λόγια γύρω από τη ζωή, το νόημα της, τον άνθρωπο, την αγάπη, τη φιλία, τον έρωτα, ξέρετε, όλα εκείνα που μας αρέσει να ποστάρουμε στο facebook, κάνοντας συχνά share εικόνων που εντοπίζουμε σε άλλα site, με ορισμένες πιασάρικες φράσεις και ένα τοπίο ή μια ζωγραφιά από πίσω.

Όπως και σε τόσα άλλα έτσι και εδώ ισχύει ο... νόμος της πληθώρας πληροφοριών. Μια ψαγμένη φράση γύρω από τη ζωή και τον άνθρωπο αποκτάει εντελώς διαφορετική διάσταση όταν την βλέπουμε μόνη, απομονωμένη από άλλα ερεθίσματα, σε χώρο που να της ανήκει (για παράδειγμα αν την εντοπίσουμε σε κάποιο βιβλίο), σε σχέση με το να παρευρίσκεται στον ίδιο χώρο με δεκάδες ακόμα εικόνες-φράσεις σαν αυτή, καταμεσής φωτογραφιών με ζωάκια, τραγουδιών, σχολίων γύρω από την καθημερινότητα του καθένα, σοβαρών και μη αναρτήσεων, δεκάδων διαφορετικών links και ό,τι άλλο θέλετε.

Στην πρώτη περίπτωση μπορεί να σου μείνει αξέχαστη. Στη δεύτερη πολύ πιθανό να την προσπεράσεις ως ένα ακόμα χαριτωμένο αξιοπερίεργο, μια ακόμα ατάκα-σλόγκαν, στην οποία το πολύ να κάνεις ένα like, να γράψεις και ένα σχόλιο από κάτω τύπου "αχ, έτσι είναι ακριβώς!" και τέλος. Πας παρακάτω, μεταβαίνεις στο επόμενο post (ένα λινκ, ένα τραγούδι, ένα ανέκδοτο, κλπ), σα να αλλάζεις κανάλια στην τηλεόραση. Το όποιο "νόημα" εξαντλήθηκε στο λεπτό (και λιγότερο) που αφιέρωσες σ' αυτήν. Κάθε όμορφος λόγος χρειάζεται την αντίστοιχη εμπειρία για να γίνει βίωμα στον άλλο, να γίνει πραγματικά κατανοητός - μια εικόνα και τρία λόγια δεν αρκούν.

Η μέρα θα έρθει που η αλήθεια θα προσμετράται με τον αριθμό των likes στο facebook, να με θυμηθείτε!


Επίλογος Σε Δυο Προτάσεις


Λοιπόν, τώρα που ολοκλήρωσα την ανάρτηση, τρέχω να την ποστάρω στο facebook και αλλού, για να τη δουν οι friends και να μου κάνουν like!

Μέχρι την επόμενη φορά, hasta la vista amigos. ;)

~

Summer Requiem

~

Το καλοκαίρι είναι βαθύτατα υπερεκτιμημένη εποχή.

Η "εποχή του ήλιου και της ξάπλας, η εποχή της χαλάρωσης και των διακοπών, η εποχή του ξεφαντώματος και της απόδρασης"... πόσα και πόσα ονόματα σαν αυτά έχει δεχτεί! Με πόση χαρά ξεστομίζουμε την φράση "καλό καλοκαίρι!" σε κάποιον, ενώ το αντίστοιχο του, το "καλό χειμώνα", το λέμε σα να επρόκειτο για κάτι αρνητικό μα αναπόφευκτο.

Το καλοκαίρι σαν λέξη εμπεριέχει δύο σημασίες. Μία αμιγώς φυσική σημασία και μία κοινωνική. Η πρώτη σημασία του καλοκαιριού ενέχεται στο φυσιολογικό γεγονός του θέρους και των κλιματολογικών αλλαγών που επιφέρει. Είναι όντως η "εποχή του ήλιου", η κατάλληλη εποχή για να κάνεις ταξίδια και να γυρίσεις από δω κι από κει, καθώς το κλίμα σου το επιτρέπει όσο ποτέ μέσα στον χρόνο - θεωρητικά πάντα. Εξάλλου το ζεστό κλίμα επιφέρει μια γενικότερη "χαλάρωση" (ή αποβλάκωση αν προτιμάτε), ό,τι πρέπει για να αφήσει κανείς τις δουλειές στην άκρη και να αράξει σε μια ξαπλώστρα μ' ένα περιοδικό στο χέρι - το οποίο θα διαβάσει για λίγο μόνο, μέχρι να τον πάρει ο Μορφέας από το χέρι και τον ταξιδέψει στην χώρα των ονείρων...

Η κοινωνική σημασία του "καλοκαιριού" σχετίζεται με όσα πιστεύει ο κόσμος γι' αυτό, και είναι μεταβλητή ανά τους αιώνες και ανά τον κόσμο. Για παράδειγμα το κλασικό παράδειγμα των "διακοπών" δεν συνιστά παρά κοινωνικό κατασκεύασμα. Σε έναν πολιτισμό δομημένο πάνω στο παραγωγικό πρότυπο της διαρκούς εργασίας, όπου κάθε άνθρωπος λειτουργεί σαν ένα ακόμα καλολαδωμένο γρανάζι στον αδηφάγο τροχό της οικονομικής μηχανής, οι "διακοπές" εμφανίζονται σαν το αναγκαίο εκείνο "διάλειμμα" κατά το οποίο η μηχανή θα σταματήσει για λίγο να κινείται, οι παίχτες θα μαζέψουν τις δυνάμεις τους, θα χαλαρώσουν, έτσι ώστε να ξεκινήσουν πάλι μετά, με περίσσια θέρμη, με ακόμα μεγαλύτερη επιμονή. Χωρίς "Δουλειά" δε θα υπήρχαν "Διακοπές", απλά.

Για κάποιον που δεν εργάζεται ας πούμε, ή εργάζεται ανά διαστήματα, ή ενδεχομένως είναι φοιτητής, οι "διακοπές του καλοκαιριού" κατέχουν εντελώς διαφορετικό νόημα από κάποιον που είναι ενταγμένος στην παραγωγική διαδικασία όλο τον χρόνο.... Ο δεύτερος αγαπάει θέλοντας και μη το καλοκαίρι για την ευκαιρία απόδρασης που του παρέχει, έστω και για λίγο, έστω και για μερικές μόνο μέρες. Ο πρώτος πάλι δε βρίσκει κάποιο ιδιαίτερο νόημα σε όλη τη λογική των "διακοπών"....

Το "ξεφάντωμα και η διασκέδαση" που ορισμένοι έχουν ταυτίσει με την εποχή του καλοκαιριού δεν είναι παρά μύθοι... Η διασκέδαση δεν αποτελεί κτήμα καμίας εποχής, δεν είναι φυσικό ή εποχικό φαινόμενο, αφορά ανθρώπους και τον τρόπο ζωής τους, μπορεί να υπάρξει οποτεδήποτε, και το να ταυτίζουμε "καλοκαίρι" από τη μία και "καλοπέραση" από την άλλη όχι μόνο είναι εσφαλμένο, μα και μπορεί να αποβεί πολύ αρνητικό: Πολύ εύκολα μπορεί να δημιουργηθούν προσδοκίες σε κάποιον, οι οποίες με τη σειρά τους δε θα ικανοποιηθούν. Κάποιος που θεωρεί πως "ήρθε η ώρα να περάσει καλά τώρα" γιατί "είναι καλοκαίρι, ως γνωστόν, η εποχή της καλοπέρασης", εύκολα μπορεί να σχηματίσει ασυνείδητες επιθυμίες που να μείνουν απραγματοποίητες. Και αυτό μπορεί να συντείνει σε ουκ ολίγα περιστατικά βαθύτατης μελαγχολίας που συναντούμε κατά την περίοδο του καλοκαιριού... (η απραγματοποίητη προσδοκία είναι σαν το ξύλο που τρέφει τη μπλε φωτιά της θλίψης).

Να το θέσω αλλιώς: Όταν βλέπεις πως "όλοι" γύρω σου περνάνε καλά (ή δείχνουν να περνάνε καλά, κάτι που αυτομάτως φανερώνει πως το "όλοι" δεν είναι παρά μια ψευδαίσθηση που γεννάει ο νους μας, πάνω στην απόπειρα του να βάλει τα πράγματα σε εύκολες κατηγορίες γύρω του), μπορεί να επηρεαστείς από το κοπάδι με δύο τρόπους: Ή να επιδιώξεις και συ πάση θυσία να "περάσεις καλά" (ίσως τα καταφέρεις, ίσως και όχι, σίγουρα όμως θα προσπαθήσεις να δείξεις προς τα έξω πως "περνάς καλά και συ", γιατί σαν το φαίνεσθαι τίποτα άλλο δεν έχει σημασία), ή θα αποσκιρτήσεις από το κοπάδι και θα αφεθείς στα συναισθήματα σου. Αν λοιπόν οι άλλοι περνάνε καλά και συ δεν περνάς, πιθανό να σε ρίξει ακόμα περισσότερο το γεγονός και μόνο πως ανήκεις στην μειοψηφία, πως αυτό "συμβαίνει μόνο σε σένα". Αν όμως μάθεις πως "πολλοί ακόμα αντιμετωπίζουν το ίδιο", ίσως σε παρηγορήσει, ίσως σε κάνει να νιώσεις καλύτερα. Μην υποτιμάτε καθόλου τη δύναμη της κοινωνικής επιρροής....

Υπάρχει βέβαια και η τρίτη κατηγορία ανθρώπων, οι μάγκες της υπόθεσης, εκείνοι που γράφουν στ' αρχίδια τους τις πλειοψηφίες και τις συνήθειες των πολλών και όλα αυτά, και δεν επηρεάζονται ποτέ. Το αν "περνάνε καλά οι άλλοι" πολύ απλά δεν τους αφορά, ούτε τους επηρεάζει.

Σας κορόιδεψα λίγο. Τα πάνω που περιέγραψα δε συνιστούν τόσο "κατηγορίες ανθρώπων" (σα να λέμε πως υπάρχουν οι άνθρωποι της α', της β' και της γ' κατηγορίας), όσο διαφορετικές κλίμακες στάσεων και αντιλήψεων, τις οποίες μπορεί να συναντούμε (σε διαφορετικό βαθμό) σε έναν και μοναδικό άνθρωπο ταυτόχρονα. Κάποιος έχει μέσα του περισσότερο από το "α", άλλος από το "β", άλλος από το "γ". Σαν τρία διαφορετικά υλικά που ανακατεύονται με άνισες δόσεις σε ξεχωριστά φαγητά...

Η ουσία είναι πως είναι γελοίο να ταυτίζουμε το καλοκαίρι και τη διασκέδαση. Αν κάποιος εργάζεται σα σκυλί όλο τον χρόνο, πάρει 10 μέρες άδεια και καταφύγει κάπου για διακοπές, δε σημαίνει απαραίτητα πως θα "διασκεδάσει" εκεί που θα πάει. Μπορεί απλά να πείσει τον εαυτό του πως διασκέδασε γιατί δεν έχει και πολλά περιθώρια - ένας ακόμα χρόνος ατελείωτης εργασίας τον περιμένει.....

Είναι γεγονός πως το καλοκαίρι αφήνει μεγαλύτερα περιθώρια χρόνου, σε σχέση με τις άλλες εποχές. Έχεις περισσότερο χρόνο να κάνεις κάποια πράγματα σε σχέση με τον χειμώνα ας πούμε (λόγω δουλειάς, λόγω σχολής, λόγω της ίδιας παραγωγικής διαδικασίας που περιέγραψα). Αυξημένος χρόνος όμως μπορεί να αποβεί αρνητικό δώρο αν δεν τον διαχειριστείς σωστά - ή αν απλά "δεν σου κάτσει" και δεν πάνε τα πράγματα όπως υπολόγιζες. Για παράδειγμα, να μη πας εκείνες τις διακοπές που τόσο προσδοκούσες, γιατί πήγαν τα πράγματα στραβά με την παρέα. Ή να πας διακοπές και να διαπιστώσεις πως δεν περνάς τόσο καλά όσο ήθελες. Ή να μην έχεις χρήματα για να πας κάπου. Ή να επιλέξεις συνειδητά να μη πας πουθενά, ωστόσο να σε ενοχλεί που όλοι οι άλλοι έχουν φύγει...

Τα πάνω παραδείγματα είναι απλά ενδεικτικά, θα μπορούσα να αναφέρω πάρα πολλά... Η ουσία είναι πως οι αυξημένες προσδοκίες του καλοκαιριού μπορεί να οδηγήσουν σε απογοητεύσεις. Ενώ με τις άλλες εποχές οι άνθρωποι δε κάνουν κάτι αντίστοιχο. Δε γεννάνε ούτε αναπαράγουν προσδοκίες... (με εξαίρεση ίσως την άνοιξη και τις κουταμάρες περί "έρωτα", "την άνοιξη ερωτευόμαστε", οι γνωστές μαλακίες, λες και ο έρωτας τους βρίσκει όλους τότε, και αν δε σε βρει σαν κάτι "να έχασες"). Και μια που ανέφερα την άνοιξη και τους "έρωτες" της, θυμήθηκα τώρα και την άλλη κουταμάρα, εκείνη περί "καλοκαιρινών ερώτων". Μετά τις προσδοκίες περί "καλοπέρασης", "διασκέδασης", "απόδρασης" κλπ, θα έχουμε και εκείνη του "καλοκαιρινού έρωτα" να μας βαραίνει! Ωραία ταινία το "Grease", δεν αντιλέγω, ωραίο και το "Summer Love", ή όπως αλλιώς λέγεται, αλλά δεν παύει να είναι ένα παραμύθι!

Τώρα που το σκέφτομαι, δεν είναι λίγος ο κόσμος που πέφτει ψυχολογικά κατά τη διάρκεια των Χριστουγέννων - άλλη μια εποχή με πολύ έντονο το στοιχείο της συλλογικής προσδοκίας. Δεν ανήκω σε αυτούς ομολογώ, αγαπώ παράφορα τα Χριστούγεννα, αλλά για δικούς μου λόγους, που δε σχετίζονται με "γιορτές της χαράς" και άλλα τέτοια συναφή.

Τι μένει λοιπόν για το καλοκαίρι? Πολύ ζέστη, ανυπόφορη ζέστη, ιδρώτας, να κολλάνε πάνω σου τα ρούχα, ζέστη που σου επιφέρει ένα αίσθημα εξάντλησης. Κουνούπια να σου ρουφάνε αλύπητα το αίμα και να βουίζουν πάνω απ'το κεφάλι σου. Μύγες να γυροφέρνουν όλη την ώρα πάνω από το φαγητό σου. Μια γενικότερη άπνοια, λες και η φύση όλη βαρέθηκε τη ζωή της ένα πράγμα και την έχει πάρει ο ύπνος. Και αυτές οι προσδοκίες... Έλεγαν οι βουδιστές πως η ευτυχία συνίσταται και στην καταπολέμηση της επιθυμίας μέσα σου. Από μία αποστασιοποιημένη πλευρά, και χωρίς να συμφωνώ ακριβώς, μπορώ ωστόσο να καταλάβω πως το εννοούσαν. Επιθυμία που δεν ικανοποιείται μπορεί να οδηγήσει σε μεγάλη στεναχώρια...

Ομολογουμένως τον χειμώνα δεν τα απολαμβάνεις τα πάνω - αλλά υπάρχουν οι σοκολάτες!

Αλλά δε θέλω να είμαι απόλυτος. Ναι ρε γαμώτο, έχει τα καλά του το ρημάδι το καλοκαίρι. Τα παγωτά. Τα πεπόνια και τα καρπούζια του. Τα αντίστοιχα, χμ, πεπόνια, όπως τα βλέπεις να στριμώχνονται το ένα δίπλα στ' άλλο στα σφιχτά, κολλητά ντεκολτέ των ιδιαίτερα αποκαλυπτικών κοριτσιών, με τα σορτς τους και όλα (το θέμα των αποκαλυπτικών κοριτσιών βέβαια είναι αμφιλεγόμενο, όντας τόσο ευχάριστο για τις αισθήσεις όσο και επώδυνο μερικές φορές). Η άδεια Αθήνα τον Αύγουστο. Το άραγμα στο μπαλκόνι το βράδυ, με ένα βιβλίο στο χέρι, ακούγοντας μουσική. Το γεγονός πως, έστω και για λίγο, μαζί με την παραγωγική μηχανή, φαίνεται να αδρανεί και η πολιτική μηχανή του τόπου, για λίγο φαντάζουν απόμακρες οι σιχαμερές ειδήσεις των καναλιών, τα σκάνδαλα, οι γελοιότητες των τηλεοπτικών παραθύρων, όλα όσα ζούμε συνεχώς.

Και φυσικά η θάλασσα, ή η κλασική βόλτα στην εξοχή. Ή, ακόμα καλύτερα, μια νυχτερινή βόλτα στα ήρεμα σοκάκια της πόλης, ή σε δεντροφυτεμένες πλατείες, ενώ το φεγγάρι σε λούζει με το φως του... Δε μπορώ να καταδικάσω το καλοκαίρι, αν και ξεκίνησα με τέτοιο στόχο. Όταν οι συνθήκες ευνοούν, και αν η φάση κάτσει, αν ο χρόνος και τα μέσα είναι διαθέσιμα, αν ο ίδιος ξέρεις πως θες να το περάσεις, αν δεν έχεις απραγματοποίητες προσδοκίες ή αν δεν προκύψουν ατυχίες, αν τα πράγματα κυλήσουν ομαλά με παρέες, φίλους και τυχών έρωτες, το καλοκαίρι μπορεί να είναι όντως συναρπαστικό.

Aν όχι όμως...

Σε τελική ανάλυση, όλα πηγάζουν από σένα τον ίδιο: όσο περισσότερο διατεθειμένος είσαι να αφεθείς στις απλές χαρές (ένα βιβλίο, να παρατηρείς τη θάλασσα, να αράζεις σε μια καρέκλα και να χαλαρώνεις, να απολαμβάνεις ένα ωραίο φαγητό, να κοιμάσαι), χωρίς περιττές προσδοκίες, αποβάλλοντας από το νου σου τους "άλλους" και τις "συνήθειες" τους, εξοστρακίζοντας κάθε προσδοκία που σχετίζεται με εκείνα που "δεν έχεις", ή εκείνα που "είχες και έχασες", τόσο πιο πιθανό να το ευχαριστηθείς...

Αλλιώς όμως. Αλλιώς μπορείς να πεις μαζί μου: Δεν ήταν και το καλύτερο καλοκαίρι, δεν ήταν όμως ούτε το χειρότερο, όπως και να' χει. Προχωράμε.

Αράξτε - ο χειμώνας έρχεται

~

If Colours Could Talk...

~

(Flood Improvisation Painting, by Wassily Kandinsky)

Αν τα χρώματα μπορούσαν να μιλήσουν θα μαθαίναμε πως είναι να βλέπεις τον κόσμο συνέχεια μέσα από έγχρωμα γυαλιά.

Αν τα χρώματα μπορούσαν να μιλήσουν ίσως να δήλωναν πως επιθυμούν να αλλάξουν. Να δουν τα πράγματα αλλιώς.

Το Kόκκινο μπορεί να ήθελε να απαλλαγεί από τον φλογερό μανδύα του πάθους. Θα έδινε τα πάντα για μια βουτιά σε ήρεμα, γαλαζοπράσινα νερά. Το Πράσινο θα εγκατέλειπε την πηγαία του ομορφιά για κάτι περισσότερο επιτηδευμένο, κάτι εκρηκτικό και πρόστυχο. Το Μπλε θα αντάλλασσε αιώνες βραδυκίνητης, αργόσυρτης σοφίας για μια σπίθα αυθόρμητης τρέλας. Το Κίτρινο θα γύριζε την πλάτη του στον ήλιο, θα αφηνόταν στη δροσιά της σκιάς, θα άφηνε να το αγκαλιάσει το σκοτάδι. Το Πορτοκαλί θα καλυπτόταν με έναν βαρύ, χειμωνιάτικο μανδύα και θα έβγαινε να βαδίσει ξυπόλυτο στο χιόνι. Το Γαλάζιο θα τολμούσε επιτέλους να εγκαταλείψει την καθησυχαστική του επιφάνεια, θα βουτούσε στα βάθη, εκεί που δεν υπάρχει τέλος, εκεί που δεν υπάρχουν εύκολες απαντήσεις. Το Ροζ θα έφτυνε στα μούτρα το κατεστημένο και τον κάλπικο ρομαντισμό του. Το Μοβ θα ξυπνούσε από τον βαθύ, όμορφο του λήθαργο. Θα γελούσε και με το βροντερό του γέλιο θα τρόμαζε κάθε κοιμισμένο.

Το Άσπρο και το Μαύρο.... Χαχα. Το Άσπρο και το Μαύρο θα σταματούσαν να φωνάζουν κατάμουτρα στον κόσμο πόσο αναγκαία είναι το ένα για το άλλο. Ο κόσμος δεν μπορεί να δει ούτως ή άλλως. Θα ακολουθούσαν τους δικούς τους δρόμους. Το Άσπρο ίσως να έπιανε δουλειά σε ορυχεία, σκάβοντας, σε αναζήτηση όμορφων, γυαλιστερών θησαυρών, γυρεύοντας χρωμάτα που κανείς δε γνωρίζει πως υπάρχουν. Το Μαύρο θα άραζε σε καμιά παραλία, πίνοντας ένα δροσιστικό ποτό, παρατηρώντας τον κόσμο κάτω από τα γυαλιά του. Θα καμάκωνε τις γκόμενες, χαμογελώντας τους και τα δόντια του θα έλαμπαν.

Τα χρώματα είναι στιγμές ακινησίας στην αιώνια κίνηση του Όλου. Συναισθήματα που απομονώθηκαν και σαν ιδέες σε ένα πλατωνικό, ιδεατό βασίλειο, αντιμετωπίζονται έκτοτε ως μονάδες, ξεχωριστά, απομονωμένα. Στην πραγματικότητα όμως κάθε χρώμα είναι απαραίτητο για το άλλο, κάθε χρώμα εμπεριέχει μέσα το αντίθετο του.

Και όταν ο τροχός με όλα τα χρώματα γυρίζει, τότε εκπληρώνουν την επιθυμία τους και μετέχουν το ένα μέσα στ' άλλο. Και κάθε ψευδαίσθηση σταθερότητας καταλύεται. Δεν υπάρχει το ένα ή το άλλο χρώμα... υπάρχει μόνο η σύνθεση τους.

Μέχρι να σταματήσει ο τροχός και να επανέλθει ξανά το καθένα στον ρόλο του.

~