Watching Loreena from a Rooftop...

Πόσο σπαστικό είναι να πηγαίνεις με καλή διάθεση κάπου, και στην πορεία να τρως ένα ξενέρωμα μεγάλο σα την π...αλάμη του Γολιάθ?

Loreena McΚennitt. Μια αγάπη χρόνων, η μουσική και η φωνή της οποίας με έχει συντροφέψει σε ενα σωρό φανταστικά ταξίδια, ερχόταν για ένα και μοναδικό live. Έ, έπρεπε να πάω, και ας μην είχα παρέα.

Τσεπώνω τα 50 ευρώ του εισιτηρίου λοιπόν (χαλάλι) και φεύγω για το Θέατρο Βράχων. Και μετά απο 2 ώρες που έφτασα εκεί, τι καλά, μαθαίνω πως τα εισιτήρια είχαν εξαντληθεί! Δεν είχα πάρει τόσες μέρες βλέπετε, υπέθεσα πως θα έβρισκα... Μα να χτυπήσει και προς το μέρος μου ο γκαντεμοάνεμος που σάρωσε τα πάντα σήμερα και χθες στο rockwave? (στο οποίο δε πήγα και πολύ το χάρηκα - η εκμετάλλευση μιας εταιρίας έχει και τα όρια της)

Να χω ξενερώσει τη ζωή μου λοιπόν, ενώ απο μέσα άκουγα τη Loreena που μόλις έβγαινε στη σκηνή.

Αλλά ρε γαμώτο, αν και δεν είμαστε συνηθισμένοι σ' αυτά (παιδιά των εισιτηρίων πάντα βλέπετε), έπρεπε κάπως να δω αυτό το λάιβ! Δε γινόταν να φύγω, not without a fight! Φανταστείτε λοιπόν, λίγο μετά, να έχω τρυπώσει στο λεπτό άνοιγμα ενός φράχτη, να σφηνώνω μέσα σαν γέμιση σε σάντουιτς, και να μου έρχεται για δευτερόλεπτα η φοβερή σκέψη/εικόνα του να μένω σφηνωμένος εκεί για ώρα, και μες στο άγχος να φωνάζω "βοήθεια!", μέχρι που να με ανακάλυπτουν και να με βγάζουν έξω απο τον φράχτη με τίποτα μηχανήματα. Και να έχω γίνει ρεζίλι.

Aυτή η σκέψη όμως κράτησε λίγα δευτερόλεπτα. :P Το σώμα, σα το τυρί που λιώνει ανάμεσα στο τοστ, είναι ευλύγιστο όσο χρειάζεται για να μη σκαλώσει και ναι, τελικά βγαίνει στην άλλη πλευρά! Απο κει χρειάστηκαν λίγα ακροβατικά ακόμα, λίγο σκαρφάλωμα στα βράχια, για να καταλήξω, εγώ και μερικά τυπάκια ακόμα, στη στέγη μιας αποθήκης, πλάι στη σκηνή!

Απ' όπου και απόλαυσα το live, ναι! Και μου μειναν και τα χρήματα. :P

Ορίστε, και για του λόγου το αληθές, ένα μέρος απο βίντεο που τράβηξα! (η εικόνα δεν είναι πολύ καλή, απο εκεί που ήμουν κιόλας, αλλά η μουσική απο μόνη της αξίζει και με το παραπάνω)

Ναι λοιπόν, αυτές είναι οι μικρές ομορφιές παιδιά...

Άνθρωποι και Ζώα

Πρώτο σχέδιο που ποστάρω στο blog. Και μια που εδώ βρισκόμαστε σε μια χώρα ζώων (φανταστικών και μη), δε θα μπορούσε η ακόλουθη γελοιογραφία παρά να έχει ως θέμα της τα ζώα. (κλικ για να τη δείτε μεγαλύτερη)

Τα ζώα και οι άνθρωποι λοιπόν. Σε έναν ακόμα ζωολογικό κήπο. Που βρίσκεται όμως ο διαχωρισμός?

Memories from Vienna, Part I

Τις προάλλες έκανα ένα ταξιδάκι ως τη Βιέννη. Λίγες μέρες που έχω γυρίσει τώρα έχω ψυχοπλακωθεί. Τι σκατά κάνω πίσω στο Ελλάντα σκέφτομαι.

Εντάξει, ίσως τείνουμε να εξιδανικεύουμε κάτι που δε το ξέρουμε καλά... αλλά θα πω ένα πράγμα μόνο.

Στη Βιέννη τα αυτοκίνητα σταματούσαν ΧΩΡΙΣ φανάρια στον δρόμο για να περάσουν οι πεζοί! Όλα τα οχήματα σταματούσαν, και τα λεωφορεία ακόμα! Περνούσαν οι πεζοί απέναντι, και μετά αυτά συνέχιζαν.

Αυτό το τόσο απλό πράγμα ούτε που το έχω δει να γίνεται μια φορά στα δικά μας. Αν πας εδώ να περάσεις τον δρόμο χωρίς φανάρι, όχι μόνο δε θα σταματήσει ο οδηγός για σένα, αλλά θα σε βρίσει κιόλας (αφού σου χει κόψει κανα ποδάρι).


Αυτό μόνο για τώρα. Α, η φωτογραφία προέρχεται απο τη Βιέννη, απο κεντρικό σημείο δίπλα στον Δούναβη, όπου και υπήρχε μαγαζί με ελληνικό φαγητό! Και η μουσική υπόκρουση που αντηχούσε πέρα για πέρα ήταν.... μαντέψτε... (μα να πας στο εξωτερικό και να ακούς πάλι αυτά?? :P). Ορίστε, πάρ'τε βίντεο-ντοκουμέντο:

Έχε Γειά, Μάγε της παιδικής μας ηλικίας...

Τι ήταν αυτό που έκανε αυτό τον άνθρωπο τόσο σπουδαίο? Η μορφή του? Τα χορευτικά? Τα βίντεοκλιπ του? Τα σόου του? Η μουσική του? Η ζωή του, που απο παιδί είχε γίνει τόσο διάσημος και στα 25 του υπήρξε superstar πρώτος σε πωλήσεις παγκοσμίως? Τα σκάνδαλα ίσως?

Όχι, ήταν ΟΛΑ ΜΑΖΙ. Η ζωή του Michael Jackson είναι η επιτομή του star σε αυτή την κοινωνία του θεάματος. Ο Michael απο τη μία υπηρετούσε την κοινωνία αυτή, την έτρεφε, της έδωσε ζωή, μετέτρεψε τη μουσική σε show και υπερθέαμα. Ήταν εκείνος που εκτόξευσε το MTV στο ξεκίνημα του, ήταν εκείνος που αντί για απλά βιντεοκλιπ κατέληξε να φτιάχνει υπερπαραγωγές όμοιες με ταινίες του Σπηλμπεργκ, τύπου Thriller. Ήταν ο ορισμός του show-man, του οποίου τα live υπήρξαν κάτι που δεν είχε γίνει ποτέ ξανά ως τότε. Συνεργάστηκε με μορφές όπως Martin Scorcese, Vincent Price, με σταρ όπως ο Michael Jordan και o Paul MacCartney. Ήταν κολλητός με μεγάλες περσόνες του Χόλλυγουντ, έβγαινε στο προεδρικό βήμα ήδη στα 25 του. Ο Michael ήταν ο ορισμός του show στα 80s.

Αλλά ρε γαμώτο. Δεν ήταν μόνο αυτό. Όσο υπηρετούσε αυτή την κοινωνία του θεάματος, όσο της έδινε τροφή, άλλο τόσο έστεκε ξεχωριστά απο όλους εκείνους που η ίδια η κοινωνία μετέτρεψε σε έρμαιο της, κάνοντας τους πιόνια της βιομηχανίας.

Και αυτό γιατί ο Michael ήταν ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΣ. Ήταν πρωτοπόρος σε ΟΛΑ. Δε μιμήθηκε, δεν αντέγραψε. Έγραφε τη μουσική του, έγραφε τους στίχους, σχεδίαζε τα χορευτικά, σχεδίαζε πως θα είναι τα βίντεοκλιπ του και τα λάιβ του. Όποιος ακούσει τα άλμπουμ του θα διαπιστώσει πως το "pop" είναι απλά μια γενίκευση όταν μιλάμε για τη μουσική του. Ήταν funk, ήταν soul, ήταν RnB, ήταν rock όποτε ήθελε. Μεγάλη τιμή για έναν Van Halen ή έναν Slash που τους επέλεξε να συνεργαστούν μαζί του. Αυτός έκανε κουμάντο, ήταν ο mastermind, ο ορισμός του καλλιτέχνη με τα όλα του.

Και τελικά η ίδια η κοινωνία του θεάματος στράφηκε κάποια στιγμή εναντίον του (όπως αναμενόταν). Εν μέρει απο προσωπικές επιλογές (δε γνωρίζω πόσο ευθύνεται ο ίδιος και πόσο προβλήματα υγείας), εν μέρει επειδή δέχτηκε ατελείωτες επιθέσεις, ο Michael στα '90ς έγινε σκιά του εαυτού του. Και αυτό αποτυπώθηκε στην εξωτερική του εμφάνιση. Στα τέλη των '80ς τραγουδούσε "Leave Me Alone" αλλά τελική η αδηφάγος για κουτσομπολιά κοινωνία δε τον άφησε, το αντίθετο μάλιστα.

Έφταιγε ο ίδιος? Ευθύνη υπάρχει πάντα, αλλά μη ξεχνάμε: εδώ μιλάμε για έναν άνθρωπο που ήταν σταρ ήδη απο τα 8 του χρόνια... Και μεγάλωσε με την κάμερα πάντα να τον ακολουθεί. Γι' αυτό και κατά βάθος, παρέμενε πάντα ένα παιδί. E, κάποια στιγμή λύγισε.

Αυτό που πρόσφερε σε όλους μας που μεγαλώσαμε με αυτόν είναι ανεκτίμητο. Δε μας νοιάζουν οι φήμες, δε μας νοιάζουν τα σκάνδαλα. Δε θα μπούμε στην παγίδα που η ίδια η κοινωνία του θεάματος έστησε εδώ και χρόνια. Εμείς κρατάμε μόνο την ουσία:

Το οτι ο Michael εμπλούτισε τη φαντασία μας, και γέμισε την παιδική ψυχή μας με χρώματα. Θα τον θυμόμαστε γραβατομένο και με κείνο το λευκό καπέλο να κάνει το περίφημο moonwalking του, που βλέπαμε παιδιά και λέγαμε "πωω πως το κανε αυτό?"....

Έχε γειά Michael. Ήσουν απο άλλο πλανήτη απλά.

Πυρ, Γυνή και Ελληνική Θάλασσα?

~




Χαίρετε αγαπητό blog! O ήλιος έχει πέσει εδώ και ώρα και απο τις φοινικιές αντηχούν οι ήχοι διάφορων παράξενων αλλά μελωδικών ζουζουνιών (έχουμε και απ' αυτά στον κήπο μας). Ναι, κλείνουμε τα μάτια μας και ονειρευόμαστε παραλίες.

Έχει πλάκα που το blog αυτό στη φάση που είναι το διαβάζουν ελάχιστοι, ως κανένας. Γράφεις πιο ελεύθερα έτσι. Ξέρεις οτι δε θα σε διαβάσει η γκόμενα ή ο τύπος που θέλει απλά να σε θάψει. Όχι τίποτ' άλλο, αλλά το θέμα που θέλω να διαπραγματευτώ είναι τέτοιο που μοιραίως θα μπορούσε να προκαλέσει διαξιφισμούς.

Και το θέμα αυτό είναι η ελληνίδα γυναίκα.

Δεν αγαπάμε τα στερεότυπα. Και μας απωθούν όλοι εκείνοι που βάζουν τους πάντες σ' ένα τσουβάλι και αρνούνται να αναγνωρίσουν την διαφορετικότητα του κάθε ανθρώπου. Αλλά κάποιες γενικεύσεις, που αφορούν ένα ποσοστό κόσμου, μπορούμε να τις κάνουμε. Δε μιλάμε για επιστημονική ανάλυση εδώ. Είναι απλά οι σκέψεις που κάνει κάποιος κρίνοντας απο τα βιώματα, τα δικά του και των ατόμων που του είναι (ή του ήταν) οικεία.

Σε τελική ανάλυση, μπορούμε να μιλάμε έστω και πολύ γενικά, για κάποια χαρακτηριστικά που μοιράζονται απο κοινού μεγάλες μερίδες ανθρώπων που ανήκουν όλοι σε μια κοινή κατηγορία, για παράδειγμα σε μια κοινωνική ομάδα. Ο κίνδυνος του στερεότυπου είναι πάντα υπαρκτός και είναι καλό να το αναγνωρίζουμε αυτό. Πόσο μάλλον ο κίνδυνος να κολλήσει κάποιος σε μια αντίληψη που έχει και να τα ερμηνεύει μετά όλα υπό το πρίσμα της.

Αλλά ρε γαμώτο. Όταν βλέπεις κάποιες συμπεριφορές να επαναλαμβάνονται και να τις μοιράζονται τόσοι που ανήκουν σε μια κατηγορία - ε, θα την κάνεις την γενίκευση σου. Εξάλλου δεν αναφέρεσαι στους πάντες. Αναφέρεσαι όμως σε ένα - μικρότερο ή μεγαλύτερο - ποσοστό.

Και αυτό το κάνεις συνήθως έχοντας κάτι εναλλακτικό ως σύγκριση. Έτσι και γω λοιπόν συγκρίνω τις Ελληνίδες γυναίκες , με τις γυναίκες στο εξωτερικό. Οι ιταλίδες ας πούμε φημίζονται οτι είναι ιδιαίτερα φινετσάτες και κοκέτες. Και ψώνια ίσως. Γεγονός απο κόσμο που ζει εκεί και βλέπει. Αλλά αυτό που θέλω να συγκρίνω εγώ δεν είναι η εμφάνιση ή το στυλ. Γιατί σ' αυτά οι Ελληνίδες πιστεύω είναι μπροστά απο πολλές. Σίγουρα είναι πολύ όμορφες. Ναι, ακόμα και αυτή την περιφέρεια τους έχουμε αγαπήσει!

Αλλά σε κάποια θέματα ρε γαμώτο... όταν βλέπεις πως συμπεριφέρονται κοπέλες στο εξωτερικό και τις συγκρίνεις με τις δικές μας... δε ξέρω, εγώ προσωπικά απογοητεύομαι.

Οι περισσότερες Ελληνίδες, ανεξαρτήτως εξωτερικής εμφάνισης, ψωνίζονται με το παραμικρό. Δεν είναι κακό απαραίτητα να σαι ψώνιο, με την έννοια του να έχεις μια καλή άποψη για τον εαυτό σου (κάθε άλλο). Είναι όμως κακό όταν αυτό οδηγεί σε σνομπισμό και σε στάση "υπεράνω". Όταν η άλλη βλέπει παντού γύρω της "πέφτουλες", όταν με το παραμικρό πάει και σκέφτεται "να άλλος ένας που θέλει να μου την πέσει". Και η άμεση αντίδραση της, σχεδόν σα σκυλί του Παβλόφ, θα ναι να σου μεταδώσει αυτή την εντύπωση της, συνήθως πουλώντας μούρη.

Και φυσικά να το παίξει "δύσκολη". Δεν έχει σημασία πόσο θέλεις μέσα σου αγαπητή. Δεν έχουν σημασία ούτε οι ορμές, ούτε οι επιθυμίες. Συχνά ούτε και η λογική. Όχι, σημασία έχει το εξωτερικό image, πως θα φανείς προς τα έξω, τι θα πουν οι άλλοι. Ε, μη σε πουν και καμιά εύκολη, ή καμιά παιδούλα που ενθουσιάζεται με το παραμικρό, δε λέει. Μη του δίνεις και πολύ αέρα και πάρει τα πάνω του. Στην τελική, εσύ είσαι το τρόπαιο. Δε μπορεί να σε κερδίσει έτσι ο καθένας. Χρειάζεται προσπάθεια. ΑΝ προσπαθήσει και ΑΝ το κάνει σωστά (που ποιό είναι το "σωστό" ούτε αυτές δε ξέρουν), έχει καλώς. Αν όμως κάνει κάποιο σφάλμα, κάτι που δεν έπρεπε, sorry babe, αλλά βρες άλλην. Εγώ είμαι τέλεια και μου αξίζουν μόνο οι καλύτεροι.

Θα μου πει κανείς, και αν ο άλλος είναι όντως κανάς γλοιώδης πέφτουλας τι να κάνει η άλλη? Προφανώς και δεν αναφέρομαι σε αυτούς όμως πάνω ε. Αναφέρομαι σε κείνη την αιώνια αίσθηση που σου μεταδίδουν αυτές οι γυναίκες πως "κάτι δε κάνεις καλά", πως "κάτι σου λείπει", πως πρέπει να βαδίζεις ανάμεσα σε δύο Συμπληγάδες Πέτρες όλη την ώρα. Πως πρέπει να έχεις "τον σωστό τρόπο".

Και φυσικά αυτόν τον σωστό τρόπο καμία δε τον ξέρει. Θα σου πουν βέβαια διάφορα. Να ναι ευγενικός / ωραίος / έξυπνος / με χιούμορ / να επικοινωνείτε / με λεφτά / ροκάς αλήτης / κυριλέ με αμάξι / να κερνάει / να ναι χύμα / να ναι τζεντλεμαν / να ναι άνετος / να ναι αντιφατικός (κάτι με το οποίο πολλές τη βρίσκουν) / να με κάνει να νιώθω ασφάλεια (ή πιο σωστά, ΑΝΑΣΦΑΛΕΙΑ, γιατί εκεί κολλάνε δυστυχώς πολλές), να είναι ο πρώην της φίλης μου / να ξέρει να χορεύει το bongo, ή δε ξέρω και γω τι άλλο. Αλλά στο τέλος τι μένει? Ένα σωρό σχέσεις που η βάση τους είναι περισσότερο ανορθολογική παρά ορθολογική. Να ξέρατε πόσο γουστάρω να βλέπω ζευγάρια και να λέω "ταιριάζουν!" Να ξέρατε πόσες φορές λέω το αντίθετο στην πραγματικότητα. Και όχι, δε γουστάρω να πιάσω τα ψυχαναλυτικά, σχετικά με τη σχέση μας με τον μπαμπάκα και τη μαμάκα και πως μας επηρεάζουν στις επιλογές μας, και ας τα σπούδασα. Έλεος.

Ειλικρινά, αυτό το σύνδρομο της "εύκολης/δύσκολης" δε ξέρω αν το συναντούμε τόσο συχνά στις εκτός Ελλάδος γυναίκες. Σίγουρα το συναντούμε, αλλά αμφιβάλλω για την συχνότητα. Απο τις συναναστροφές μου ως τώρα με άτομα και γυναίκες απο το εξωτερικό, ή που έχουν ζήσει έξω, διαπιστώνω πως έξω είναι πολύ πιο χαλαρά τα πράγματα. Οι γυναίκες είναι περισσότερο άνετες στην πλειοψηφία τους. Αν η άλλη σε γουστάρει, αν θέλει έστω να τη βρείτε ρε παιδί μου, έρχεται και στο λέει (ή στο δείχνει), χωρίς πολλά πολλά. Δε περιμένει το "τριακοστό ραντεβού". Ούτε ζυγίζει το κάθετι πάνω σου, λες και δίνεις εξετάσεις. Ούτε αντιμετωπίζει τη σχέση λες και είναι γάμος ξέρω γω. Για πάντα μαζί, και έτσι. Ούτε προτιμάει να μένει μόνη συνέχεια επειδή "δεν βρίσκει τον ιδανικό". Είναι χαλαρή, είναι άνετη, και το δείχνει.

Τι να γίνει, εδώ δυστυχώς υπάρχει το στίγμα της "πουτάνας". Για το οποίο τεράστιο μερίδιο έχουν οι δικοί μας φυσικά, οι άντρες, και η αντίληψη που έχουν καλλιεργήσει για τις γυναίκες. Έλεος, μια γυναίκα με σεξουαλικές ορμές, που τις αναγνωρίζει, δεν είναι πουτάνα. Είναι άνθρωπος, όπως εσύ, ηλίθιε κάφρε. Τέτοιες ηλιθιότητες έχουν κάνει τις γυναίκες μας τόσο διχασμένες και αιώνια σε ένα ατελείωτο μπέρδεμα. Είτε φαντασιόπληκτες που περιμένουν να βρουν τον "τέλειο". Είτε χυδαίες, ανώριμες τύπισσες, που κάνουν τα πάντα για την ικανοποίηση τους, αδιαφορώντας για τα συναισθήματα του άλλου (ασθενές φύλο και κουραφέξαλα). Αλλά τι να λέμε τώρα. Εδώ όταν οι γονείς μας ήταν νέοι υπήρχε ακόμα ο θεσμός της Προίκας. Δεν υπήρχαν στην Αγγλία ή στη Γερμανία κάτι τέτοια 40 χρόνια πριν, γι' αυτό και οι γυναίκες εκεί έχουν άλλες αντιλήψεις.

Δε θέλω να φανεί αυτό το κείμενο ως ένα κατηγορώ προς τις γυναίκες. Στην τελική, κάθε γκόμενα που τη βρίσκει με φανταχτερά αμάξια και ακριβά φορέματα έχει δίπλα της και έναν τύπο που φροντίζει να τα επιδεικνύει. Το ένα φέρνει τ' άλλο. Και το πρόβλημα δεν είναι οι "ελληνίδες". Είναι όλος ο λαός, συνολικά, άντρες-γυναίκες, και οι αντιλήψεις που καλλιεργεί. Ο οποίος λαός θεωρώ πως είναι ιδιαίτερα συντηρητικός σε πολλά θέματα. Σα να προσπαθεί απεγνωσμένα να κρατηθεί απο τα λείψανα των παραδόσεων, μη τυχόν και χάσει την ταυτότητα του. Υπάρχουν όμως παραδόσεις και παραδόσεις (δε λέμε όχι σε όλες, κάποιες μάλιστα τις θέλουμε). Αλλά και η προίκα παράδοση ήταν, ως πρόσφατα.

Σας αγαπάμε ρε γαμώτο. Με σας ζούμε, εσάς έχουμε στην τελική. Είστε οι φίλες μας, οι κοπέλες μας. Αλλά όλο αυτό το ατελείωτο σας μπέρδεμα μας ταλαιπωρεί ώρες ώρες όσο δε φαντάζεστε....

Πιγκουίνοι σε Ηλιοθεραπεία και Φονικά Κουνέλια

...Αλλά και πολλά ακόμα ζώα, ένας ατελείωτος ζωολογικός κήπος. Όχι σαν αυτούς τους χαριτωμένους που βρίσκουμε να διακοσμούν τις πόλεις μας, σαν γλάστρες σε μπαλκόνια ένα πράγμα. Όχι, αυτός ο ζωολογικός κήπος είναι ο κατεξοχήν Ζωολογικός Κήπος, ο κήπος πριν απο όλους τους κήπους, μια ατελείωτη έκταση απο κάθε λογής πλάσματα.

Κάποια απο αυτά τα ξέρουμε, τα βλέπουμε συνεχώς. Σκυλιά, γατιά, ψάρια, χελώνες, τα επονομαζόμενα κατοικίδια εν ολίγοις. Στον κήπο όμως αυτόν τα κατοικίδια έχουν μάτια λαμπερά και δαγκώνουν. Τα σκυλιά συχνά ξεσπάνε σε έξαλλους νυχτερινούς χορούς, παρέα με τα ξαδέρφια τους τους λύκους, ενώ οι γάτες ακονίζουν τα νύχια τους και βρυχώνται σαν τίγρεις. Τα ψάρια γυροφέρνουν σε ποτάμια απο κοκτέιλ και μεθοκοπάνε, ενώ οι χελώνες συχνά επιδίδονται σε αισθησιακούς χορούς, βγάζοντας που και που το μπούτι απ'το καβούκι τους.

Ο κήπος περιβάλλεται απο δάση τα δέντρα των οποίων έχουν κρεμασμένα φρούτα με παρδαλά χρώματα και πολύχρωμες αμμώδεις παραλίες. Το κλίμα είναι τέτοιο που κάνει για όλα τα γούστα. Δίπλα στους λιαζόμενους πιγκουίνους με τα γυαλιά ηλίου και το σέξυ στυλ βρίσκει κανείς καμήλες μποέμ που αρέσκωνται να συζητούν αργά ως τη νύχτα για φιλοσοφικά θέματα, και χαμαιλέοντες που τη βρίσκουν κάνοντας body painting. Κάπου εκεί κοντά είναι και κείνα τα τρελά γιαπωνέζικα τανούκι που γνωρίζουν απο καλή... μπάλα και παίζουν συχνά σε ομάδες, με διαιτητές σκιουρίνες με καυτά κοντά σορτς.

Ο κήπος αυτός ιδρύθηκε πριν πολλά χρόνια απο ένα κουνέλι, μακρινό ξάδερφο εκείνου του φημισμένου κούνελου που είχε συνοδεύσει τη μικρή Αλίκη στο ταξίδι της στην χώρα των θαυμάτων. Και θαυμαστή ενός άλλου κουνελιού που είχε απλωθεί η φήμη του στα χρόνια του μεσαίωνα και για τη δόξα του οποίου τραγούδησαν οι βάρδοι Monty Pyhtons. Το κουνέλι αυτό αγαπάει τις αντιθέσεις και τις ανατροπές. Μερικές φορές μεταμορφώνεται το ίδιο σε κάποιο απο τα υπόλοιπα ζώα του Κήπου του. Τις περισσότερες φορές όμως προτιμάει να είναι απλά ο εαυτός του, με το αστείο του περπάτημα, το χνουδωτό μουτράκι και τα μικροσκοπικά γυαλάκια.

Και αν μερικές φορές αντί για ρολόι προτιμάει να κρατάει καμιά σφεντόνα, και αν αντί για γυαλιά έχει ενίοτε το μάτι του καλυμμένο σαν πειρατής, ε, τι να κάνουμε. Οι αλλαγές αυτές είναι στη φύση του. Γι' αυτό και δημιούργησε τον κήπο του, στον οποίο θέλησε να φιλοξενήσει κάθε λογής παράξενο πλάσμα.

Σε αυτό το blog τα ζώα θα γράφουν τις σκέψεις τους για πολλά και διάφορα. Συχνά με μουσική υπόκρουση (η μουσική είναι συχνό φαινόμενο στον Κήπο μας, συχνά αντηχούν ροκ ήχοι απο τις κουφάλες των δέντρων και τα κοχύλια). Άλλες φορές θα παραθέτουν διάφορα σχέδια τους (ξεχάσαμε να πούμε πως οι κάτοικοι του Κήπου είναι ιδιαίτερα φιλότεχνοι και τους ενδιαφέρει η άποψη του κόσμου για τα έργα τους). Άλλες φορές απλά θα αράζουν πίνοντας κανά δροσιστικό μιλκσέηκ (το οποίο φυσικά θα παρασκευάζουν οι τρελές αγελάδες του κήπου μας, με τον τρόπο που μόνο εκείνες ξέρουν).

Αυτά λοιπόν ως μια μικρή εισαγωγή στον κόσμο των ζώων. Η νύχτα έχει πέσει και τα αστέρια λάμπουν στον ουρανό, τα ζώα έχουν στήσει πάρτυ ξέφρενο στην ακροθαλασσιά και με καλούν!