They Come Out When It's Dark - Ένα Αφιέρωμα στο Gothic {Part I}

~

Αν τα sixties ήταν η εποχή του φωτός, της αμφισβήτησης και της πρότασης του καινούργιου, του εναλλακτικού, τα eighties σίγουρα υπήρξαν μια εποχή παρακμής. Οι hippies είχαν πια μετατραπεί σε yuppies, τα όνειρα της κοινωνικής αλλαγής σε φιλοδοξίες κοινωνικής ανέλιξης. Το glam είχε γίνει κιτς, η μουσική είχε ενταχτεί σε μεγάλο βαθμό στη show biz, o κινηματογράφος βάδιζε στη σκιά των εντυπωσιακών υπερπαραγωγών του Hollywοοd. Η κατάπτωση των κοινωνικών ιδανικών είχε αντικατασταθεί απο μια φυγή προς μια ατελείωτη εσωτερικότητα, η συλλογικότητα είχε παραχωρήσει τη θέση της στον ατομικισμό. Ο κόσμος αναζητά τη φυγή σε βιβλία και ταινίες απόδρασης, τις οποίες μπορεί εξάλλου να απολαύσει και απο την ησυχία του σπιτιού του, καθώς έχουμε περάσει πια στην εποχή του video.

Ας υποθέσουμε πως η κοινωνία είναι δέντρο. Στη σκιά λοιπόν αυτού του δέντρου σε περιόδους όπως αυτή φυτρώνουν παράξενα φυτά. Έχουν μεγάλα φυλλώματα και είναι γεμάτα αγκάθια. Μαύρα λουλούδια ξεπετάγονται απο δω κι απο κει, που φαίνεται να αντλούν το αναγκαίο για κείνα φως απο τη σελήνη, όχι απο τον ήλιο. Δείχνουν παράξενα και εκφοβιστικά, αλλά είναι και όμορφα ταυτόχρονα. Ο ήχος του ανέμου, όπως διαπερνά ανάμεσα τους, φαντάζει σαν στοιχειωμένο εμβατήριο. Το αργό, επαναλαμβανόμενο, υπνωτιστικό λύγισμα των φυλλωμάτων θυμίζει αράχνη που υφαίνει τον ιστό της. Τα σκουρόχρωμα άνθη που υψώνονται προς τη σελήνη μοιάζουν με δείκτες παλιού ρολογιού που δείχνει μεσάνυχτα.

Το φυτό αυτό είναι το gothic, η κοινωνική κατάπτωση είναι ο ήλιος που έχει δύσει, η φυγή προς το αλλότριο είναι το βλέμμα στη σελήνη, οι νυχτερίδες που γυρνάνε σα φαντάσματα γύρω απο το χλωμό του φως είναι τα παιδιά του.

Τα Παιδιά της Νύχτας

Οι όχι τόσο μικροί αναγνώστες μπορεί να θυμόσαστε μια απίστευτα καλτ ταινία των eighties, που θέμα της είχε την μετακόμιση ενός νέου με την οικογένεια του σε μια νέα πόλη. Άγνωστος μεταξύ αγνώστων, ο νέος προσπαθεί να εγκλιματιστεί, και στην πορεία έρχεται σε επαφή με μια συμμορία. Ανάμεσα τους γνωρίζει και μια κοπέλα που του αρέσει. Ο νέος σταδιακά γίνεται μέλος της συμμορίας, στην πορεία όμως διαπιστώνει πως τα πράγματα δεν ήταν όπως φαίνονταν. Η συμμορία στην ουσία δεν είναι παρά βαμπίρ, πλάσματα της νύχτας που τρέφονται με αίμα, νεαροί βρυκόλακες.






Η ταινία φυσικά δεν είναι άλλη απο το "The Lost Boys", και όσοι την είχατε δει πολύ μικροί όπως εγώ καταλαβαίνετε. Πιστεύω αντικατοπτρίζει πλήρως το αίσθημα της εποχής, και ας ήταν μια ταινία τρόμου και φαντασίας στην ουσία. Ένας απο τους λόγους φυσικά που μου είχε μείνει η ταινία αυτή (πέραν των τρομακτικών για την ηλικία που ήμουν σκηνών των παιδιών-βρυκολάκων) ήταν και το soundtrack, στο οποίο ξεχώριζε η διασκευή στο "People Are Strange" απο τους Echo and the Bunnymen. Υπήρξε στην ουσία η πρώτη μου επαφή με τραγούδι των Doors (το "Αποκάλυψη Τώρα" θα ακολουθούσε). Και αυτό δεν είναι καθόλου τυχαίο, μια που ο Jim Morrison υπήρξε ένας απο τους προπάτορες του goth κινήματος των eighties. Αλλά αυτά θα τα συζητήσουμε στη συνέχεια. :)

Πάμε λοιπόν σε ένα μικρό ταξίδι στον χρόνο. Θα συναντήσουμε βάρβαρους λαούς και σκοτεινούς ναούς, καθώς και τις ρίζες του gothic.

The roots of all darkness

Ο όρος "γοτθικός" στην ουσία είχε αρνητικά νοήματα ήδη απο την πρώτη του εμφάνιση. Όπως είναι γνωστό οι original Γότθοι υπήρξαν τα γερμανικά εκείνα φύλα που κατέκλυσαν τον ευρωπαικό χώρο στα ύστερα χρόνια της Ρωμαικής Αυτοκρατορίας. Την εποχή της παρακμής. Ο πολιτισμός των Ρωμαίων δεν ήταν αρκετός για να συγκρατήσει τους ασυγκράτητους εκείνους "βάρβαρους", οι οποίοι συνέτειναν τελικά στην οριστική του διάλυση. Οι λαοί αυτοί στην πορεία εγκαταστάθηκαν σε μόνιμα μέρη, εκχριστιανίστηκαν, εντάχτηκαν στα υπάρχοντα αυτοκρατορικά πλαίσια ή δημιούργησαν νέα δικά τους και συνιστούν τους προγόνους πολλών απο τους σύγχρονους Ευρωπαίους.Βρίσκετε λοιπόν εσείς κάποια ομοιότητα ανάμεσα στον Αλάριχο, αρχηγό των Βησιγότθων, και στον προσφιλή γότθο της εικόνας δεξιά? Ο οποίος φυσικά δεν είναι άλλος απο τον Sean Brennan των London After Midnight. :)
















Σίγουρα πάντως θα ρέει ακόμα στους βορειοευρωπαίους απόγονους των γερμανικών φύλων λίγο αίμα των βησιγότθων και των οστρογότθων. Κάποιο γονίδιο του Θεοδώριχου έστω βρε παιδί μου, του Οστρογότθου. Δεν εξηγείται αλλιώς η τόση ανάπτυξη που γνωρίζει διαχρονικά το gothic εκεί. Και μην ακούσω τίποτα για τον "καιρό" ε, πως τάχα αυτός είναι που επηρεάζει τη διάθεση και τα λοιπά. Γιατί αν ήταν έτσι δε θα γνώριζε τόση ανάπτυξη στην Ελλάδα (με το ωραίο της μεσογειακό κλίμα) οτιδήποτε μίζερο και σκατόψυχο στη μουσική, είτε μιλάμε για "ροκ", είτε για "λαικό", είτε για "έντεχνο". Οι Έλληνες κολλάνε στη μιζέρια σα τη μύγα στη λάμπα. Ίσως βέβαια ρέει και στις δικές μας φλέβες λίγο αίμα γότθων - είχαν γίνει εξάλλου πολλές προσμίξεις εκείνη την εποχή. Επειδή όμως βγαίνουμε εκτός θέματος και χάνουμε τη σοβαρότητα μας (και φυσικά το goth αυτό καθεαυτό δεν έχει σχέση με μιζέριες), ας κλείσουμε εδώ αυτήν τη μικρή παρένθεση. :P

Με τους Γότθους (και τα υπόλοιπα γερμανικά φύλα) αναβίωσε η παλιός διαχωρισμος ανάμεσα στους "πολιτισμένους" και τους "βάρβαρους". Απο τη μία οι κατακτήσεις του πολιτισμού, ο ορθός λόγος, η τάξη, η ασφάλεια. Και απο την άλλη εκείνο που σαν κύμα ορμητικό πάει να διαλύσει σαν πύργους στην άμμο ό,τι έγινε μέσα σε διάστημα αιώνων - και ο τρόμος μήπως φανερωθεί πως οι κατακτήσεις του πολιτισμού υπήρξαν όντως κάστρα στην άμμο, και τίποτα περισσότερο. Για τους Ρωμαίους οι Γότθοι συμβόλιζαν το αντίστοιχο του σκοτεινού υποσυνείδητου ενός ευηπόληπτου και "καθωσπρέπει" ανθρώπου: την επικράτηση του πάθους πάνω στη λογική, την κυριαρχία των τυφλών ενστίκτων, τη μετατροπή του ανθρώπου σε ζώο. Συμβόλιζαν ό,τι ήθελαν οι ίδιοι να αρνηθούν μέσα τους. Την παρακμή τους, τη διαφθορά τους, το γεγονός πως τα θεμέλια εκείνου του κάστρου ήταν πια σαθρά. Η Ρωμαική Αυτοκατορία έπεσε όχι μόνο εκ των έξω, αλλά και απο το εσωτερικό της, απο την ίδια της την παρακμή. Ό,τι ανεβαίνει πρέπει κάποια στιγμή να κατέβει.

Το τραύμα όμως παρέμεινε και μαζί με αυτό ο διαχωρισμός σε βάρβαρους και πολιτισμένους. Ολόκληρη η περίοδος χιλίων περίπου χρόνων ανάμεσα στην πρώιμη φεουδαρχία και τις τελευταίες Σταυροφορίες ονομάστηκε εκ των υστέρων "Μεσαίωνας", ή "Σκοτεινά Χρόνια", θέλοντας έτσι να τα διαχωρίσουν απο την μετέπειτα περίοδο της Αναγέννησης, όταν επαναβίωσε ο αρχαίος πολιτισμός και τα ιδανικά του. Αντίστοιχα, αποκάλεσαν "γοτθική" την τέχνη του ύστερου Μεσαίωνα, υψώνοντας έτσι διαχωριστικό φράγμα ανάμεσα σε αυτήν και την τέχνη της εποχής τους. Ο όρος "γοτθικός" είχε αρνητική σημασία και ταυτιζόταν με το βάρβαρο, σε αντίθεση με την "ευγενή" τέχνη της Αναγέννησης.

Γοτθική Τέχνη του Μεσαίωνα - Μεγαλείο και Συμβολισμοί

Κρίνοντας φυσικά πέρα απο ορολογίες και νοηματοδοτήσεις τα έργα της γοτθικής τέχνης του Μεσαίωνα, δε μπορούμε παρά να μιλάμε για αριστουργήματα. Στο κέντρο όλων φυσικά βρίσκονται οι μεγαλοπρεπείς καθεδρικοί ναοί, το απαύγμασμα της γοτθικής τέχνης, που εξάπτουν όσο τίποτα άλλο τη φαντασία. Δε θα σταθώ στην ιδιαιτερότητα της αρχιτεκτονικής τους, στις χαρακτηριστικές οξυκόρυφες αψίδες, τις διακλαδωτές δικτυώσεις, τα βιτρό. Το κάτω βίντεο το τράβηξα πέρισυ, ενώ είχα επισκεφτεί την περίφημη Notre Dame στο Παρίσι. Θέλω απλά να τονίσω το συναίσθημα που σου δημιουργείται όταν μπαίνεις σε έναν τέτοιο ναό, όταν αντικρίζεις τους πελώριους πυλώνες που φτάνουν ως την κορυφή, λες και αγγίζουν τον ουρανό, ενώ παράλληλα αντηχεί το εκκλησιαστικό όργανο και οι ψαλμωδίες, που περιλούζουν τον χώρο σαν μουσική αγγέλων.







Μπορούμε να φανταστούμε τι σημασία αποκτούσαν τα θεόρατα αυτά κτίρια για τους απλούς ανθρώπους της εποχής. Η ζωή τους ήταν χωρισμένη ανάμεσα στην τοπική Εκκλησία απο τη μία, και τα χωράφια απο την άλλη, εν μέσω πολέμων, κακουχιών και επιδρομών. Οι καθεδρικοί ναοί υπήρξαν κάτι πρωτόγνωρο για κείνους, ήταν η ζωντανή απόδειξη του μεγαλείου του Θεού και της θεόπνευστης τάξης. Σε μια θεοκεντρική εποχή, όπου ο άνθρωπος βρισκόταν στο Κέντρο του κόσμου και ο Θεός ο εγγυητής της αιώνιας Τάξης και Αρμονίας του, οι ναοί αυτοί φάνταζαν σαν Γέφυρες προς τον Ουρανό.

Ακόμα μεγαλύτερη είναι η αίσθηση σίγουρα όταν κανείς επισκέπτεται έναν καθεδρικό ναό τη νύχτα. Έναν ναό στον οποίο η λειτουργία θα έχει απο ώρα τελειώσει, τα κεριά θα έχουν σβήσει, και το μόνο φως είναι εκείνο της σελήνης, όπως εκείνο θα εισρέει απο τα στενά παράθυρα και απο τα πολύχρωμα βιτρό, γεμίζοντας τον χώρο με σκιές. Πολύ θα ήθελα να περάσω ένα βράδυ σε έναν τέτοιο ναό. Να γυρίσω τους διαδρόμους και να ανέβω τις στενές του σκάλες ως το καμπαναριό, απ' όπου και θα ατενίζω τη θέα απο ψηλά.







Χαρακτηριστικά φυσικά των καθεδρικών ναών είναι και τα τέρατα, που κρέμονται σα νυχτερίδες απο τις προεξοχές του, ή ξεπετάγονται σαν φίδια πίσω απο τα γλυπτά των αγίων. Ο Άγιος Αυγουστίνος υποστήριζε πως δεν υπάρχει Κακό στον κόσμο. Τα πάντα είναι μέρος του έργου του Κυρίου, τα πάντα υπάρχουν για να αναδείξουν το μεγαλείο του δημιουργήματος Του. Ακόμα και το τερατώδες, το δαιμονικό, το αποκρουστικό, είναι αναγκαίο στον κόσμο, καθώς πλάι του ακτινοβολεί ακόμα πιο έντονα το όμορφο και το αγαθό. Το Άσχημο υπάρχει για να αναδεικνύει το Όμορφο, δρα συμπληρωματικά σ' αυτό, σαν τις σκιές οι οποίες προσδίδουν υφή και βάθος σε μια επιφάνεια. Γι' αυτό λοιπόν οι καθεδρικοί ναοί βρίθουν απο πλήθος τεράτων, που παρελαύνουν κι αυτά στον ίδιο Αιώνιο Χορό, όπως τα μαύρα πιόνια στην σκακιέρα.













Ο Μεσαίωνας έβλεπε τα πάντα μέσα απο συμβολισμούς. Η ζωή ήταν πολύ σύντομη εξάλλου για εναλλακτικές ερμηνείες. Τα πολύχρωμα γοτθικά βιτρό είχαν τους δικούς τους συμβολισμούς, ενταγμένους στην κοσμοθεωρία της σύνδεσης του Ουράνιο με το Επίγειο. Τα έντονα χρώματα (έντονο κόκκινο, έντονο μπλε, κλπ) θεωρείτο πως ήταν ανώτερα, γι' αυτό και στην τέχνη της εποχής χρησιμοποιούνται αυτούσια, χωρίς προσμίξεις, ενώ το φως φαίνεται λες και πηγάζει απο μέσα τους.

Η λαμπρότητα του φωτός, όπως εκείνη διαχέεται μέσα απο τα βιτρό, ή τα στολίδια της εποχής, και φιλτράρεται απο τα χρώματα τους, ταυτιζόταν με το Υψηλό και το Ανώτερο, με την αληθινή Ομορφιά. Δεν είναι τυχαίο οτι οι άρχοντες της εποχής ντύνονταν σε λαμπρές, πολύχρωμες ενδυμασίες, ενώ η μάζα των αγροτών περιοριζόταν σε ξεθωριασμένα και μουντά χρώματα.







Χαρακτηριστικά της γοτθικής τέχνης υπήρξαν εξάλλου και τα χειρόγραφα, που αναπτύχθηκαν κυρίως στην Γαλλία. Περίτεχνα, διακοσμημένα με τα χαρακτηριστικά τους γράμματα και πολύχρωμες εικόνες, συχνά αφηγούνταν κάποια ιστορία. Όπως αντιπροσωπευτική είναι και η ζωγραφική της περιόδου (πριν την Αναγέννηση) που ονομάστηκε διεθνής γοτθικός ρυθμός. Τα θρησκευτικά θέματα μερικές φορές εναλλάσσονται με κοσμικά, όπως η καθημερινότητα των αρχόντων και των χωριάτων. Πίσω όμως απο αυτή την φαινομενική καθημερινή σκηνή, η τέχνη βρίθει πάλι απο συμβολισμούς. Παρουσιάζεται συνεχώς η αέναη σύνδεση της επίγειας σφαίρας με την ουράνια, σαν οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος. Στο τέλος, τα πάντα αποτελούσαν μια αλληγορία.

Απο την Κόλαση του Δάντη στην Αποκάλυψη του Μπος

Στα χρόνια του Μεσαίωνα γράφτηκε επίσης ένα απο τα έργα που άσκησαν τη δική τους διαχρονική επιρροή στο ασυνείδητο και τη φαντασία των μεταγενέστερων.

Μες στα μισά του δρόμου της ζωής
Σε δάσος βρέθηκα σκοτεινιασμένο...

Κάπως έτσι ξεκινάει η "Θεία Κωμωδία" του Δάντη, ένα απο τα λογοτεχνικά κειμήλια όλων των εποχών. Το "Καθαρτήριο" και ο "Παράδεισος" αντίστοιχα περιγράφουν πλήρως το αίσθημα του δέους και της λαμπρότητας του Φωτός, όπως περιγράψαμε πάνω. Ωστόσο το πρώτο μέρος της τριλογίας, η "Κόλαση" ήταν εκείνο που άφησε ίσως εντονότερα τα σημάδια του στο ανθρώπινο υποσυνείδητο και έξαψε όσο ελάχιστα την ποιητική φαντασία, και αιώνες μετά. Τα Θανάσιμα Αμαρτήματα, τα βασανιστήρια, οι Κύκλοι της Κολάσεως, με τον Σατανά τον ίδιο να βρίσκεται στο κέντρο της, καταπίνοντας μέσα στο βάραθρο του στόματος του τους αμαρτωλούς. Τα έργα πάνω είναι του Gustave Dore και κάτω του Fra Angelico.






Σκοτεινή, πρώιμα σουρεαλιστική, συμβολική, αποκαλυπτική, νοσηρή, και πάνω απ' όλα γοτθική είναι και η αίσθηση που μεταδίδεται απο τα έργα του Ιερώνυμου Μπος, ο οποίος αν και έδρασε στα χρόνια της Αναγέννησης, φαντάζει πέρα απο την εποχή του, όσο λίγοι. Υπάρχει αυτή η ίδια σκοτεινή αίσθηση που συναντούμε στα γοτθικά έργα τέχνης του Μεσαίωνα, της αισθητικής των οποίων ίσως αποτέλεσε και το αποκορύφωμα. Συναντούμε και εδώ τις άγιες, μακάριες, αγγελικές μορφές, όπως και το πλήθος των τεράτων που διακοσμούσαν τους γοτθικούς ναούς και τα μεσαιωνικά χειρόγραφα. Εδώ όμως η θρησκευτική εμμονή είναι ακόμα πιο ένονη, το δαιμονικό στοιχείο έχει γίνει ακόμα πιο εφιαλτικό, φαντάζει λες και είναι βγαλμένο απο τα πιο τρελά όνειρα.

Απελευθέρωση ή Βαρύτερα Δεσμά?

Σταδιακά το βαρύ, σκοτεινό πέπλο του Μεσαίωνα υποχώρησε, και τη θέση του πήρε το ανάλαφρο δροσερό πέπλο της Αναγέννησης. Ο θεοκεντρισμός έδωσε τη θέση του στον ανθρωποκεντρισμό, ενώ η φύση επανήλθε θριαμβευτικά στο προσκήνιο. Αναβίωσαν οι παγανιστικές ενασχολήσεις και η φιλοσοφία των αλχημιστών τόνιζε την ενότητα ανθρώπου-φύσης-θεού με τον κόσμο, ο οποίος συνιστά έναν ζωντανό οργανισμό, γραμμένος σε μια μυστική γλώσσα που μπορούμε ωστόσο να ανακαλύψουμε. Την ίδια όμως εποχή δυνάμωνε όλο και περισσότερο η Ιερή Εξέταση και ο θρησκευτικός φανατισμός (ειδικά μετά την εμφάνιση του προτεσταντισμού).


Χαρακτηριστικό ήταν το κυνήγι των μαγισσών, που έφτασε στο απόγειο του μεταξύ 16ου και 18ου αιώνα στις προτεσταντικές χώρες. Ήδη απο τον Μεσαίωνα γινόταν λόγος για τις σκοτεινές τελετές των γυναικών που θεωρείτο πως εξασκούσαν μαγγανείες, ή για το περίφημο Sabbath, τη μάζωξη στην οποία λεγόταν πως οι μάγισσες επιδίδονταν σε μαύρες πρακτικές και αχαλίνωτα όργια με τον Διάβολο.

Με το κυνήγι των μαγισσών η κοινωνία της εποχής φανέρωνε τον βαθύ της φόβο απέναντι στο διαφορετικό και το ξένο, κατά κύριο λόγο εξαιτίας της ανατρεπτικής δύναμης που έφερνε αυτό μαζί του. Κάτι αντίστοιχο με λίγα λόγια με τον φόβο των Ρωμαίων απέναντι στους Γότθους επιδρομείς. Η μάγισσα συμβόλιζε την απελευθερωμένη γυναίκα, καθώς και τον αμφισβητία της κυρίαρχης (θρησκευτικής και κοινωνικής) τάξης πραγμάτων. Συχνά δεν ήταν παρά αποδιοπομπαίος τράγος, όπως τόσο συχνά συμβαίνει με τους ανθρώπους που αναζητούν τις ρίζες των προβλημάτων τους σε οτιδήποτε φαντάζει ξένο και αλλότριο. Το δε σκουπόξυλο που καβαλούσε δεν ήταν παρά ένα φαλλικό σύμβολο. Συχνά οι πραγματικές μάγισσες δεν ήταν παρά ακίνδυνες γριούλες που θεωρούσαν πως ασκούσαν μαγεία, ή γυναίκες που είχαν τολμήσει να πάνε κόντρα σε κάποιο καθεστημένο. Το έργο πάνω είναι του Goya.

Αλλά η κοινωνία δεν ήταν ανεκτική με οτιδήποτε πήγαινε κόντρα στο κοινωνικό (και υπερουράνιο) στερέωμα που με τόσο κόπο είχε κατασκευάσει μέσα στους αιώνες. Ο φιλόσοφος Giordano Bruno είχε καταδικαστεί σε θάνατο στην πυρά επειδή υποστήριξε πως ο ήλιος είναι ένας απο τους άπειρους που υπάρχουν στο σύμπαν. Ο κίνδυνος να πάθει το ίδιο ο Γαλιλαίος, λόγω της υποστήριξης του ηλιοκεντρικού συστήματος, είναι γνωστός. Σε γενικές γραμμές η περίοδος αυτή σχετίζεται με το θέμα μας όχι για λόγους καλλιτεχνικούς, αλλά για λόγους ιδεολογικούς. Το σύγχρονο gothic κίνημα πέρα απο μια βαθειά αντιπάθεια απέναντι στον χριστιανισμό, χαρακτηρίζεται συχνά και απο ένα έντονο ενδιαφέρον απέναντι στις παγανιστικές αντιλήψεις, τη μυθολογία και τους θρύλους του folklore, όπως εκείνοι μάλιστα θα αναβίωναν τον 19ο αιώνα, και στους οποίους θα επανέλθουμε.

Δύο σημαντικές φιγούρες στο θέατρο του μεσονυκτίου

Πριν όμως διασχίσουμε τους αιώνες και φτάσουμε στην εποχή της αναβίωσης του gothic, τον 19ο αιώνα, χρειάζεται να κάνουμε μια τελευταία στάση σε δύο μορφές που σημάδεψαν με τη σειρά τους το ανθρώπινο υποσυνείδητο. Ο πρώτος δεν είναι άλλος απο τον Ουίλλιαμ Σαίξπηρ, ένας απο τους σημαντικότερους και επιδραστικότερους ποιητές και θεατρικούς συγγραφείς όλων των εποχών. Τα έργα του χαρακτηρίζονται απο εκείνο το ίδιο σκοτεινό αίσθημα που συναντάει κανείς στα κείμενα των ρομαντικών του 19ου αιώνα. Υπάρχει μια γοτθική μεσαιωνική ατμόσφαιρα διάχυτη στα κείμενα του, τα οποία δεν είναι τυχαίο εξάλλου πως αναφέρονται σε αλλότινους καιρούς, περιγράφοντας τραγικές ιστορίες αυλικών και περιθωριακών, αγάπης και μίσους. Οι αντιθέσεις συνυπάρχουν στο έργο του, το φως μαζί με το σκοτάδι, ενώ η ομορφιά αποκτά συχνά τραγικές διαστάσεις. Να θυμήσουμε εδώ για παράδειγμα τις μάγισσες στο Macbeth, ή τη νεκρή Ophelia που πλέει πάνω στο ποτάμι... (εδώ ο πίνακας "Ophelia" του Millais)







Ο δεύτερος συγγραφέας που πρέπει να αναφέρουμε είναι ο - επίσης άγγλος - John Milton και το περίφημο ποίημα του "Paradise Lost" που δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά το 1667. Δε το έχω διαβάσει ακόμα, επομένως δε μπορώ να εκφέρω άποψη, είναι γεγονός όμως πως ανήκει στα κειμήλια της αγγλικής λογοτεχνίας. Ποτέ άλλοτε ο Διάβολος δεν είχε παρουσιαστεί με τον τρόπο που τον παρουσίαζε ο Μίλτον. Όχι ως ένα φριχτό και απαίσιο τέρας, που η ασχήμια του έρχεται σε αντίθεση με τα όμορφα πλάσματα του Θεού, αλλά ως ένας νάρκισσος έκπτωτος άγγελος που βάζει σε πειρασμό τους πρωτόπλαστους... Ο πίνακας κάτω ανήκει στον Willam Blake.







Ακολουθεί το δεύτερο μέρος του αφιερώματος, με την εξέλιξη και εδραίωση της σύγχρονης γοτθικής τέχνης, όπως διαμορφώθηκε μέσα απο τον ρομαντισμό και τα τέλη του 19ου αιώνα, ως τον 20ο αιώνα. Στο τρίτο μέρος και τέταρτο (πρόσθετο: και πέμπτο και βάλε) θα ακολουθήσει η περιγραφή του gothic ως μουσικού πλέον κινήματος, που ξεπήδησε στα τέλη της δεκαετίας του 70, με πάρα πολλή μουσική. Βέβαια θα πάρει λίγο καιρό, όπως είπα, μέχρι να ολοκληρωθεί το εγχείρημα. Stay tuned! :)






~

As Darkness Descends....

~


Το blog αυτό φοράει το σοβαρό του μαύρο (με ολίγες μωβ αποχρώσεις) κοστούμι. Ετοιμάζω ένα μεγάλο - ένα πολύ μεγάλο - αφιέρωμα στο Gothic, είτε μιλάμε για γοτθική τέχνη και την ιστορία της, είτε για gothic μουσική (κατά κύριο λόγο, για το gothic rock), είτε για το ευρύτερο κίνημα του ρομαντισμού με το οποίο κατά κύριο λόγο έχει συνδεθεί, ως μορφή τέχνης και έκφρασης.

Θα ακολουθήσουν πολλές φωτογραφίες, ιστορικές αναδρομές, πολλή, πάρα πολλή μουσική με δεκάδες προτάσεις δίσκων, και άλλα αρκετά. Το όλο εγχείρημα θα ολοκληρωθεί μετά απο τρεις ή τέσσερις (μεγάλες, όπως προβλέπεται) αναρτήσεις. Το πρώτο (ίσως και το δεύτερο) μέρος θα αφορά την γοτθική τέχνη, και το κίνημα του ρομαντισμού. Η συνέχεια θα είναι μουσική. Στο τέλος θα κλείσουμε με ορισμένες γενικότερες σκέψεις πάνω σε όλα. Υποθέτω θα πάρει κάποιο καιρό όμως.

Ελπίζω οι αναγνώστες να το βρουν ενδιαφέρον. Εμείς να είστε σίγουροι πως θα το χαρούμε πάντως. :)

~

Συνολάκια Για Όλα τα Γούστα

~
Και ναι, είναι γεγονός. Το blog αυτό είχε τις προοπτικές να γίνει κάτι καλό, κάτι ουσιώδες. Να αρθρώσει δυναμικά τον λόγο του ενάντια στα κακώς κείμενα! Να υψώσει δυναμικά τη διαδικτυακή γροθιά του κόντρα στα κυκλώματα! Να εγείρει προβληματισμούς, να γίνει αφορμή για συζητήσεις!

Αλλά προτίμησε να ασχοληθεί με τη μόδα.

Δε μπορούσαμε να αντισταθούμε. Ξέρω πως μια προσφιλής αναγνώστρια αυτή τη στιγμή χαίρεται. "Στο έλεγα εγώ", σκέφτεται. Ε ναι λοιπόν, είχες δίκιο. Πως όμως να αντισταθώ, πείτε μου πως, όταν βρίσκω τέτοια όμορφα ρετρό καλούδια στα παλιά περιοδικά που τόσο μου αρέσει να ψάχνω? :)

Οι κάτω προτάσεις αφορούν τις καθημερινές σας (μας) δραστηριότητες. Φοριούνται άνετα όλη τη μέρα, αλλά καλό θα ήταν να εναλλάσσετε μεταξύ τους, σύμφωνα με τις προτάσεις των ειδικών. Η κάτω πρόταση αφορά την απογευματινή κοσμική εμφάνιση. Ξέρετε τώρα, αυτό που κάθε απόγευμα κάνουμε όλοι. Τσαγάκι, λίγο γκολφ, κουβεντούλα στου πρέσβη, φερέρο ροσέ σοκολατάκια.





Για τον περίπατο επιβάλλεται αλλαγή ρουχισμού. Και είναι λογικό, δε μπορεί να έχουμε τα ίδια ρούχα όσο είμαστε στην κοσμική εμφάνιση και όσο κάνουμε βόλτα. Μια εντελώς διαφορετική πρόταση (σε σχέση με την πάνω) για τον καθημερινό περίπατο λοιπόν.








Έρχεται και η ώρα φυσικα που χρειαζόμαστε όλοι κάτι πίο ανάλαφρο, πιο αεράτο, πιο σπορ. Για τις ώρες που θέλουμε να είμαστε πιο χαλαροί, να πάμε στο γυμναστήριο, ή να κάνουμε jogging. Γιατί όχι, να πάμε και στο γήπεδο, ή για να παίξουμε μπάλα. :)








Ωπ, τι έγινε, κι άλλη κοσμική εμφάνιση? Συγγνώμη, μπερδεύτηκα. Η κάτω πρόταση αφορά τις επίσημες εμφανίσεις, όχι όποιες κι όποιες. Όταν θα πάτε στο Μέγαρο ας πούμε, συνοδεύοντας την κόρη του προέδρου για παράδειγμα. Σοβαρότητα και κομψότητα. Η διαφορά είναι έκδηλη σε σχέση με τα πολύ περισσότερο χύμα πάνω ρούχα.







Και με τους πολύ νέους τι κάνουμε? Αχ, η νεολαία. Πάντα επαναστατική, πάντα ριζοσπαστική. Πάντα μπροστά απο την εποχή της. Κατανοούμε γιατί φαντάζουν παράδοξα, ίσως και υπερβολικά, αυτά τα ρούχα για τους μεγαλύτερους. Ωστόσο, πρέπει και αυτοί να καταλάβουν πως οι νέοι επιθυμούν να εκφράζονται και να συνδιαλλέγονται με τον δικό τους, ξεχωριστό κώδικα επικοινωνίας και ντυσίματος. :)








Κάποια στιγμή έρχεται που θα χρειαστείτε να κάνετε κάποιο ταξιδάκι. Το κάτω σύνολο προσφέρεται για κάθε είδους ταξίδια, κοντινά ή μακρινά. Είναι πρακτικό, άνετο, κομψό, και ταιριάζει με το σακίδιο του κάμπινγκ που θα κουβαλάτε στην πλάτη σας.








Στο γραφείο πάλι δεν έχουμε να προτείνουμε κάτι νεωτερίστικο. Λίγο πολύ τα κλασικά. Εδώ λίγα έχουν αλλάξει. Ακόμα και το πέσιμο του προισταμένου στη γραμματέα-υπάλληλο (που μασάει με νευρωτικό πάθος το μολύβι) παραμένει ίδιο. Αυτό το πράγμα πίσω στο βάθος είναι τηλέφωνο, ή κάνω λάθος?






Κλείνουμε με δυο μοντέρνα παλτά, για όταν πιάσουν τα κρύα. Στο βάθος διακρίνουμε μοντέρνο ημίψηλο καπέλο. Πολύ θα θελα να είχα ένα.








Αυτά τα ολίγα για σήμερα λοιπόν. Για πληροφορίες, αγορές και άλλα μπορείτε να επισκεφτείτε τη μπουτίκ μας. Περισσότερα στο μέλλον. :)

~

The Goth Fish Of Doom

~

Ναι, δικό μου είναι.




~

Φιλοσοφίες Στ' Αμπέλια

Είναι μερικές στιγμές που θες απλά να τα παρατήσεις όλα και ν' αρχίσεις τις φιλοσοφίες. Σε πιάνει κάτι και δε μπορείς να το αφήσεις, παρά μόνο να αφεθείς. Όπως η πείνα ή η δίψα ικανοποιούνται με το φαγητό και το ποτό, η συγκεκριμένη αυτή... "κατάσταση", το ακαθόριστο συναίσθημα αν προτιμάτε, που έχει δημιουργηθεί λόγω διάφορων συγκεκριμένων ερεθισμάτων, δεν ικανοποιείται παρά με το να αρχίσεις να μιλάς, να μιλάς, να μιλάς.... Ακόμα και αν κανείς δεν είναι εκεί να σε ακούσει.

Καλή αρχή λοιπόν. Κάνει θόρυβο ένα δέντρο όταν πέφτει, ενώ δεν είναι κανείς εκεί γύρω για να το ακούσει? Πόσο αυτό που είμαστε ή που κάνουμε ορίζεται σε σχέση με τους άλλους γύρω μας? Υπάρχει ένας βαθύτερος πυρήνας μέσα μας, ή όπως έλεγε εκείνο το ρητό που ήταν γραμμένο με μαρκαδόρο στο πανεπιστήμιο "υπάρχουν πρόσωπα πίσω απο τις μάσκες"?


Πολύ βαθιά το πήγαμε. Ας γίνω πιο συγκεκριμένος. Έτρωγα που λέτε, παρακολουθώντας anime, πριν λίγο. Αλλά αυτή η ακαθόριστη κατάσταση που περιέγραψα πριν δε με άφηνε. Ήξερα πως θα αφήσω το anime να περιμένει, και πως μόλις φάω θα γράψω αυτό το κείμενο. Μόλις φάω. Γιατί το φαγητό, η βιολογική ανάγκη, η απόλαυση (ήταν κέικ βλέπετε, πεντανόστιμο) προηγούνται. Δεν αμπελοφιλοσοφεί κανείς με άδειο στομάχι. Για τον ίδιο λόγο δε περιμένουμε απο όσους τρέχουν κάθε μέρα και δε φτάνουν λόγω συνθηκών ζωής να μας εξηγήσουν τι ήθελε να πει ο Χέγκελ. Κάποιοι έχουμε την πολυτέλεια να το κάνουμε, κάποιοι όχι.

Και η επιλογή που βρίσκεται όμως σε όλα αυτά? Σύμφωνοι, οι συνθήκες σπρώχνουν κάποιους ανθρώπους σε ορισμένες καταστάσεις, και άλλους σε άλλες. Ωστόσο στο τέλος μπορεί κανείς να γίνει μοιρολάτρης και να τα αποδίδει όλα σε καταστάσεις έξω απο αυτόν. Ε λοιπόν, ήταν επιλογή μου τώρα, μες στα ξημερώματα, να αφήσω το άραγμα και να πιάσω το πληκτρολόγιο. Επιλογή... ή παρόρμηση, που οφείλεται με τη σειρά της σε πολύ συγκεκριμένους παράγοντες? (εκείνο το συναίσθημα το περίφημο που περιέγραψα, το οποίο με ωθούσε να γράψω).

Κατά έναν περίεργο τρόπο, έχω την αίσθηση πως ισχύουν και τα δύο. Επιλογή και φυσική παρόρμηση. Μαζί. Και Σαρτρ, και Σπινόζα. Σα να λέμε, οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος. Θα εξηγούσα γιατί πιστεύω πως ισχύουν παράλληλα, αλλά βαριέμαι. Δεν είναι ο στόχος μου να γράψω φιλοσοφική πραγματεία εξάλλου.




Ας μπω στο ψητό (βαθιά μέσα στ' αμπέλι). Σκέφτεσαι γύρω απο τη ζωή και πόσο φευγαλέα φαίνονται κάποια πράγματα. Τις προάλλες, λίγες μέρες πριν, περνούσαμε με τ' αμάξι απο τις δασώδεις περιοχές γύρω απο την Νέα Μάκρη, Πεντέλη κλπ, πηγαίνοντας για μπάνιο στην παραλία. Τα δάση αυτά τώρα κάηκαν. Παρακολουθούμε τα γεγονότα απο τις οθόνες μας (της τηλεόρασης ή του υπολογιστή) και σχεδόν, βιώνουμε την μαγική εκείνη αίσθηση πως "αυτό που βλέπω είναι κοντά αλλά και μακριά μου, τόσο ώστε να μη μπορεί να με πιάσει". Πιστεύω πως είναι η ίδια ακριβώς αίσθηση που έχουμε μικρά παιδιά, όταν κουκουλωνόμαστε στο κρεββάτι και σκεφτόμαστε "είμαι ασφαλής εδώ μέσα, στα παπλώματα, και οτιδήποτε υπάρχει εκεί έξω δε μπορεί να με αγγίξει".

Είχε γράψει ο Anthony Giddens, o κοινωνιολόγος, κάποια όμορφα πράγματα γι' αυτή την πρωτογενή αίσθηση ασφάλειας, την οποία είχε συνδέσει με τις εμπειρίες απο την ανατροφή μας με τη μητέρα μας. Και η οποία αίσθηση ασφάλειας φυσικά, ή ακόμα και παντοδυναμίας μερικές φορές, είναι απόλυτα φυσική. Απλά, δε παύει να συνιστά χαρακτηριστικό δικό μας, της σκέψης μας, των συναισθημάτων μας. Πέρα και έξω απο μας, υπάρχει η Φύση, που δε γνωρίζει καλό, δε γνωρίζει κακό, δε γνωρίζει ασφάλειες και μη, απλά κυλάει στον δρόμο της, και μεις μαζί μ' αυτήν (μια που μέρος της είμαστε και οι ίδιοι, και θα λεγε κανείς πως το "πέρα και έξω" που είπα είναι ως και παραπλανητικό). Κάνει λοιπόν θόρυβο το δέντρο όταν πέφτει?

Γι' αυτό μερικές φορές συμβαίνουν πράγματα και λέμε "πως είναι δυνατόν να συνέβη κάτι τέτοιο σε μένα?". Είναι οι στιγμές που βγαίνουμε απο το καβούκι μας, που κοιτάμε "πέραν της οθόνης" και διαπιστώνουμε πως οι φλόγες, η φωτιά, ενδεχομένως αφορούν και μας...

Οι στιγμές αυτές όμως δε μπορούν παρά να είναι λίγες σχετικά. Ταρακουνάνε υπερβολικά όμως και εμείς οι άνθρωποι δε γουστάρουμε τόσο ταρακούνημα - είμαστε όντα της χαλάρωσης. Ή μάλλον, της ψευτοχαλάρωσης, εκείνης με το δήθεν χαμόγελο, της "μάσκας μπροστά απο το πρόσωπο". Κι όμως θα έπρεπε να μάθουμε να χαλαρώνουμε πραγματικά, αν θέλετε τη γνώμη μου. Γεμίσαμε με ψυχαναγκαστικούς, αγχωτικούς, εργασιομανείς, κόσμο που τρέχει σαν τρελός και απλά του είναι αδύνατο να χαλαρώσει λιγάκι. Ίσως φοβάται να χαλαρώσει. Γιατί τότε μπορεί να ταρακουνηθεί απο σκέψεις και συναισθήματα δυσάρεστα, που θα ήταν καλύτερο να αποδιώξει.

Οι υπαρξιστές έλεγαν πως αυτό το άγχος είναι απαραίτητο για να συνειδητοποιήσει ο άνθρωπος την μοναδικότητα του, τη θέση του στον κόσμο, και να μάθει να ζει αυθεντικά, επιλέγοντας συνειδητά τη ζωή του. Ναι λοιπόν, χρειάζεται ο φόβος, εφόσον αποτελέσει έναυσμα για κάτι καλύτερο - και όχι εμπόδιο.


Αν σκέφτομαι πως μπορεί να γίνει κάτι και να πάψω αύριο να υπάρχω (έτσι απλά), μπορεί να αντιδράσω με διάφορους τρόπους. Μια πιθανή αντίδραση θα ήταν να φοβηθώ και να το ρίξω σε σκόρπιες απολαύσεις της "στιγμής", ένα κούφιο "seize the day", μια θέληση βουτιάς σε ουσίες και καταστάσεις λήθης και ηδονής. Ένα αιώνιο παρόν, χωρίς στόχους, χωρίς τίποτα. Αν πάψω να υπάρχω κάποια στιγμή, ποιός ο λόγος να χαραμίζομαι σε ανούσιους στόχους και φιλοδοξίες?... Ωστόσο αυτή δεν είναι παρά μια ψευτολύση για μένα. Το πότε θα σε βρει δε γίνεται να το ξέρεις. Το θέμα είναι όχι απλά να υπάρχεις, αλλά να ζεις. Και "ζω" δε σημαίνει μόνο τρώω, κάνω σεξ, κοιμάμαι, πίνω, χέζω κλπ. Ούτε "διασκεδάζω", συχνά μάλιστα εις βάρος άλλων. ΖΩ σημαίνει να είμαι αληθινός, να πατάω στο παρόν κοιτώντας προς το μέλλον και έχοντας το παρελθόν ως οδηγό μου. Σημαίνει να είμαι ΜΕΣΑ στον χρόνο, όχι απλά σε μια μονάχα μέρα, αλλά στο χθες και στο αύριο, και στο πολύ μετά ακόμα.

Όποιος κοιτάει πολύ μακριά κινδυνεύει να σκοντάψει. Όποιος κοιτάει μόνο το έδαφος κάτω απο τα πόδια του κινδυνεύει να πέσει σε κανέναν τοίχο.

Μερικές φορές χρειάζεται να τα σκέφτεσαι αυτά. Μπορεί να φαίνονται λίγο βαριά (σίγουρα δεν είναι για όλες τις ώρες), αλλά μπορεί να ωφελήσουν. Να σε κάνουν να σκεφτείς πως κάπου έχεις σφάλλει ενδεχομένως, ή πως αφιερώνεις χρόνο σε λάθος πράγματα (είτε αυτά είναι δραστηριότητες, είτε άνθρωποι που ξέρεις, είτε σκέψεις και συναισθήματα σου). Άλλο πράγμα που έλεγαν οι υπαρξιστές (ο Σαρτρ συγκεκριμένα) ήταν πως είμαστε ό,τι πράττουμε. Βαρύ κι αυτό, αν το σκεφτεί κανείς στην ουσία του. Αλλά και απελευθερωτικό, απο μια άλλη άποψη. Όπως είπα και πριν, μπορεί να αποτελέσει έναυσμα για κάτι καλύτερο.

Συχνότερα όμως, πολύ συχνότερα, δεν αποτελεί παρά συστατικό για μια νύχτα ατελείωτης αμπελοφιλοσοφίας. Αισθάνομαι πως είπα πολλά σήμερα, μα και ελάχιστα ταυτόχρονα. :) Ίσως γιατί δεν "κατέληξα" κάπου. Περισσότερο άνοιξα ορισμένες πόρτες, έκανα μερικές βόλτες, και βγήκα πάλι. Αν είστε απο εκείνους που θέλετε καταλήξεις όμορφες, πάρτε διαβάστε τη Βίβλο ή το Κοράνι. Εκεί δεν αφήνει καμία πόρτα ανοιχτή. :)

Για τη διαδρομή το κάναμε απλά, την "πορεία" που λένε. Ή μάλλον, τη νυχτερινή μας βόλτα. Ο προορισμός είναι κάπου πέρα, και προτιμάμε να τον ατενίζουμε απο μακριά. Όσο αφορά τον εαυτό μου, δε ξέρω αν "ξεδίψασε" εκείνο το συναίσθημα που με ώθησε εξαρχής να αφήσω το anime μου και να γράψω αυτό το κείμενο, μες στα ξημερώματα. Μάλλον είναι απο εκείνα τα συναισθήματα που αναβλύζουν συνεχώς, σαν αιώνια πηγή, δε στερεύουν ποτέ. Απλά υπάρχουν φάσεις που ακούς απο μακριά τον ήχο του νερού μέσα σου....

Το τελευταίο που θα πω είναι: ας γίνει ό,τι είναι να γίνει. Δε μας αφορά ό,τι δε μπορούμε να επηρεάσουμε με τις πράξεις μας.

Αυτά λοιπόν, πάω να πιω νερό γιατί δίψασα. (και να ολοκληρώσω το επεισόδιο εκείνου του anime, που παρεμπιπτόντως είναι φοβερό :P)

Όλα Καλά, Στον Τελειότερο Των Κόσμων

~


ΥΓ - Όχι, δεν είμαστε τόσο πολύ στον κόσμο μας. Η εικόνα αυτή είναι απλά το δικό μας έμμεσο σχόλιο για όσα γίνονται. Σήμερα και φέτος και κάθε χρόνο τέτοια εποχή σε αυτή τη χώρα (αλλά όχι μόνο σε αυτή τη χώρα). Απο πότε οι πυρκαγιές έγιναν θεσμός?

Αλλά δε θα γκρινιάξουμε. Δε θα αρχίσουμε να κατηγορούμε προς πάσα κατεύθυνση. Δε θα αρχίσουμε τον ωχαδερφισμό. Αντίθετα, θα παραθέσουμε μια όμορφη, εξωτική καλοκαιρινή εικόνα. :)

(πρόσθετο επόμενης μέρας: ...και ας μυρίζει καμμένο εδώ που μένουμε)

Φίλε συμπολίτη που αρχίζεις πάλι να γκρινιάζεις, άσε τη γκρίνια (με την οποία ποτέ δεν άλλαξε τίποτα) και θυμήσου, ποιά είναι η δική σου τυχόν ευθύνη για όσα γίνονται, ή όσα δεν γίνονται σε αυτή τη χώρα? Ξανά και ξανά και ξανά.

Καληνύχτα και καλή τύχη, για όσους πραγματικά την έχουν ανάγκη.

~

Διακοπές και Σεξ

~




~

Θα Το Πεις

~
Τι κάνει ο άνθρωπος όταν βαριέται? Ακόμα χειρότερα, τι κάνει ενώ είναι μέσα Αυγούστου και λείπει ο μισός κόσμος, ενώ αυτός προσπαθεί να αναρώσει απο το τέλος των διακοπών? Ακόμα χειρότερα, τι κάνει ενώ η ζέστη τον έχει σίγουρα χτυπήσει?

Πέραν των γνωστών (ξύσιμο, πέρασμα ώρας στο pc, διάβασμα κανενός βιβλίου, κι άλλο ξύσιμο, κλπ), μπορεί να κάνει και κάτι δημιουργικό.

Όπως αυτό εδώ το βιντεάκι που έφτιαξα για παράδειγμα. Αναδομώντας ένα βίντεοκλιπ απο την αρχή. Μου άρεσε, το διασκέδασα, και ίσως κάνω κι άλλα τέτοια στο μέλλον. :P

Για πάμε λοιπόν!

Αυταααα, να ταν κι άλλα

~



Αράζω που λέτε στην παραλία, με μια δροσερή γρανίτα φράουλα στο χέρι. Έχω αφήσει το βιβλίο στην άκρη και χαλαρώνω, παρακολουθώντας την κίνηση. Την τύπισσα με το μπικίνι, τα παιδιά που παίζουν παραπέρα, δυο σκυλιά που χαίρονται, την τύπισσα με το μπικίνι, μια οικογένεια που απλώνει την πετσέτα, την τύπισσα με το μπικίνι. Σκέφτομαι να κάνω άλλη μια βουτιά και μετά θα πάμε στην ταβέρνα για μάσα. Το βράδυ έχει εξόρμηση στην πόλη, μέχρι τότε όμως με βλέπω να ρίχνω έναν χαλαρωτικό υπνάκο.

...Και εκεί που σκέφτομαι το πρόγραμμα της μέρας, ξάφνου, μια σκιά καλύπτει το φως και απλώνεται πάνω μου. Ένα τεράστιο χέρι κάνει αιφνίδια την εμφάνιση του!
"ΗΡΘΕ Η ΩΡΑ ΝΑ ΦΥΓΕΙΣ", βροντοφωνάζει! "ΟΙ ΔΙΑΚΟΠΕΣ ΤΕΛΕΙΩΣΑΝ. ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ ΠΑΛΙ", λέει και η φωνή του αντηχεί σαν κεραυνός.
Και το χέρι μεμιάς με αρπάζει και με σηκώνει απο την ξαπλώστρα.
"Οχι, όχι ακόμα!!!", ουρλιάζω σαν τρελός! "Δεν πρόλαβα να κάνω όσα ήθελα, είναι ακόμα πολύ νωρίς! Δώσε μου μερικές μερούλες επιπλέον!", λέω απεγνωσμένα, ενώ βλέπω την παραλία να χάνεται κάτω απο τα πόδια μου!

...Και πριν καλά καλά καταλάβω τι είχε γίνει, να μαι πάλι στην Αθήνα, σπίτι μου.



Αυτό ήταν λοιπόν, η διαδρομή μας τελείωσε, ελπίζουμε να τη χαρήκατε όσο κράτησε. Και αν δε πήρατε όλα όσα θέλατε, του χρόνου πάλι με το καλό. Οι διακοπές τελείωσαν και εγώ ως συνήθως αρνούμαι την πραγματικότητα. Δε ξέρω γιατί μ' έπιασε τόσο έντονα φέτος ειδικά, αλλά δε μου χει κάτσει καθόλου καλά αυτή η επιστροφή στην Αθήνα. Θέλω να φύγω πάλι, να λείψω για ένα μήνα τουλάχιστον. Ήταν καλά, αλλά ήταν λίγο, πολύ λίγο γαμώτο. Σαν ένα όμορφο γεύμα, απο το οποίο δε φουσκώσαμε όμως, δε ΣΚΑΣΑΜΕ, πως το λένε. Περισσότερο πήραμε μια καλή γεύση του θα λεγα, διαπιστώσαμε οτι μας άρεσε, θέλαμε κι άλλο, και πάνω στη στιγμή που ήταν να φάμε μια γερή μπουκιά - τσουπ - μας το πήραν.

Θα πει κανείς, άλλοι δε πάνε πουθενά. Δεν αντιλέγω, έχω περάσει και γω εξάλλου τέτοιες φάσεις. Αλλά, μα την αλήθεια, φέτος ειδικά είχα ανάγκη για ακόμα περισσότερα. Θα φροντίσω του χρόνου να κάνω ενάμιση μήνα διακοπές. Τουλάχιστον. Θα μαζεύω λεφτά όλο τον χρόνο. Τελικά πρέπει να πάω να ζήσω σ' ένα κοινόβιο, για τρεις μήνες τουλάχιστον. Τότε ίσως χορτάσω και δε μου λείπει μετά. Ή, σε μια φάρμα των ζώων, αν προτιμάτε.

Πήγαμε Κέρκυρα που λέτε. Ωραία ήταν. Χωρίζω το κείμενο κάτω σε δύο μέρη, εκείνο των διακοπών, και ένα δεύτερο λίγο πιο αμπελοφιλοσοφημένο.




Πρώτο Μέρος: Αναμνήσεις απο την Κέρκυρα



Κάναμε διάφορα πράγματα τις μέρες αυτές. Καταρχάς παρατηρήσαμε ενδιαφέρουσες πινακίδες στο καράβι.





Λιώσαμε στον ύπνο.




Χτίσαμε κάστρα (και όχι μόνο) στην άμμο






Χαρήκαμε τα αξιοθέατα, θάλασσες, πόλεις, βουνά και λοιπά υψώματα












Επισκεφτήκαμε σκοτεινά μπουντρούμια και κατακόμβες (ή έστω, είδαμε κάποια που μας έξαψαν τη φαντασία)







...Και πήραμε ιδέες για το πως πρέπει να οχυρωθούμε στις σκηνές του χρόνου, για να μη βρουν τρόπο τα άτιμα τα κουνούπια, αράχνες και λοιπά ζωύφια να μπουν μέσα






Φιλοσοφήσαμε και νιώσαμε το αίσθημα του Απείρου (click στο βίντεο)







Κάναμε ρομαντικές βόλτες στην παραλία





Ήμασταν αυτόπτες μάρτυρες σε αυτοκινητιστικό ατύχημα






Επισκεφτήκαμε την Aqualand και του δώσαμε και κατάλαβε (καταραμένη ξεφορτισμένη μπαταρία της φωτογραφικής, έχασα τη δυνατότητα να τραβήξω την κορυφαία ίσως φωτογραφία των διακοπών - όσοι ήσασταν μαζί μου ξέρετε ποιά εννοώ)












Μάθαμε βασικές ελληνικές εκφράσεις μέσα απο εκπληκτικούς οδηγούς για τουρίστες, καθημερινές εκφράσεις όπως "EIMAI POLY KOCALO" για παράδειγμα. (κάν'τε κλικ, αξίζει)






Θαυμάσαμε το αγγλικό χιούμορ






Βρήκαμε επιτέλους γυαλιά ηλίου της προκοπής





Κάναμε τρελά όργια, ελεύθερος έρωτας και έτσι







Διαπιστώσαμε πως ο φόβος της πανδημίας της γρίπης έχει εξαπλωθεί και στα ζώα της Κέρκυρας, που παίρνουν κι αυτά τα μέτρα τους όπως μπορούν τα καημένα





...Κατατοπιστήκαμε γενικώς....






Νιώσαμε, απλά







Καταναλώσαμε μεγάλες ποσότητες υγρών





Εξάψαμε την καλοκαιρινή επαναστατική μας διάθεση







Διαπιστώσαμε πως τα αγγλικά μας χρειάζονται οπωσδήποτε εξάσκηση







Χαρήκαμε την πισίνα του camping








...Και γενικώς, κάναμε βόλτες






Αυτά και άλλα πολλά. Δε γουστάρω να μιλάω απο τώρα για του χρόνου όμως... κάπως πρέπει να μετριαστεί το αίσθημα. Χμ, χειμερινές διακοπές ίσως...? Κανά ταξιδάκι? Τι να κάνουμε, τα έχουμε που τα έχουμε τα φτερά, θέλουμε να τα χρησιμοποιήσουμε, δέκα μέρες δεν ήταν αρκετές! Τελικά το αίσθημα απόδρασης με διακατέχει πολύ περισσότερο απ' ότι περίμενα...




Μέρος Δεύτερο: Σκέψεις, φαινομενικά αφηρημένες





# Λοιπόν. Το Παιχνίδι τελικά είναι παντού. Ξεκινάμε χωρίς να γνωρίζουμε τους κανόνες του, χωρίς να έχουμε καν επίγνωση οτι συμμετέχουμε οι ίδιοι σ' αυτό. Ίσως γιατί το παιχνίδι αυτό δεν έχει κανόνες, πέρα απο εκείνους που οι ίδιοι κατασκευάζουμε. Οι περισσότεροι απο μας ωστόσο προτιμούμε να παίρνουμε τις οδηγίες έτοιμες απέξω και να προσαρμοζόμαστε σ' αυτές. Κι όμως, το Παιχνίδι αυτό έχει οδηγίες που αλλάζουν με τον χώρο και τον χρόνο, και απο άτομο σε άτομο. Στο Παιχνίδι αυτό δε κερδίζει απαραίτητα ο ικανότερος, ή ο εξυπνότερος. Η τύχη είναι πολύτιμος σύμμαχος, και συχνά το αποτέλεσμα απλά κρίνεται απο ένα ζευγάρι ζάρια. Ένας φέρνει καλό ζάρι, άλλος όχι, έτσι απλά.



Αλλά οι κανόνες, έστω και άγραφοι, έστω και διαρκώς μεταβαλλόμενοι, είναι εκεί, υπάρχουν. Θα πρέπει κανείς να έχει αετήσιο βλέμμα για να τους διακρίνει όπως διαμορφώνονται, σαν ένα λεπτό πέρασμα ανάμεσα στις Συμπληγάδες Πέτρες της Τύχης και της Μοίρας. Είναι εκεί, και σε κοιτάζουν με βλέμμα όλο υπονοούμενα. Μπορείς να διακρίνεις το φευγάτο νόημα εκείνου του βλέμματος, ή ψάχνεις να βρεις τοπία στην ομίχλη? Μπορείς να αφουγκραστείς τον Αιώνιο Ψίθυρο μέσα απο τα διαρκώς κινούμενα κύματα της θάλασσας?


Ίσως ρίξεις τα ζάρια και χάσεις, για άλλη μια φορά. Αλλά κάποια πράγματα δε φαίνονται σε τόσο μικρό εύρος χρόνου, χρειάζονται ματιά απο ψηλά. Υπάρχει όμως ουσία πίσω απο το φαινόμενο?


Μερικές φορές το να προσπαθείς να δαμάσεις τα κύματα είναι λάθος. Δε χρειάζεται να κυριαρχήσεις πάνω στη θάλασσα, ούτε απαραίτητα να αφεθείς, αλλά να μάθεις να χορεύεις με αυτήν...







# Είναι πάντα ωραίο να πηγαίνεις σ' ένα μέρος με πλήθος ατόμων, όπως σ' ένα camping, γιατί σου δίνεται η ευκαιρία να γνωριστείς μαζί τους και να κόψεις διαφορερικούς χαρακτήρες και συμπεριφορές. Απ' όλα είχε φέτος. Στην πλειοψηφία τους εντάξει ατομάκια πάντως. Πολλές επαφές όμως κόπηκαν απότομα στο τέλος. Είναι και διασκορπισμένες σε ένα σωρό μέρη της Ελλάδας, άστα να πάνε. Όχι πως είναι πρώτη φορά που γίνεται αυτό φυσικά, κάθε χρόνο που πάω κάπου μια απ' τα ίδια...

Πολλές καταστάσεις βέβαια τελειώνουν έτσι, με αυτό τον τρόπο, αιφνίδια, χωρίς να έχεις προλάβει να τις χαρείς. Δε σε ρωτάνε "σου φτασε, ή μήπως θέλεις κι άλλο?".


# Άσε την αριστερίλα ρε γαμώτο και δες την ουσία. Δε μπορεί να πλασάρεις επαναστατική διάθεση και να έχεις γεμίσει τον χώρο γύρω απο τη σκηνή σου με σκουπίδια, πεταμένα απο δω και απο κει. Πόσο έλεος πια.


# Όπως φάνηκε και παραπάνω, τα ζώα ειδικά στο camping μια χαρά περνούσαν. Τα ζώα ξέρουν να κοιτάνε την ουσία. Γιατί τα κάνουμε όλα πιο δύσκολα οι άνθρωποι ρε γαμώτο.


# Κλείνοντας, θέλω να αφιερώσω το κάτω τραγούδι σε όσους τολμάνε (παρά τις αντιξοότητες της τύχης) και συνεχίζουν να κοιτάνε το φεγγάρι με μάτια λαμπερά, επιθετικά, τολμηρά, αστραποβόλα...

Μάτια ενός λύκου.