Φάε παιδί μου ΣΑΛΑΤΑ

~














Όποιος δεν κατανοεί το νόημα και την σπουδαιότητα αυτής της ανάρτησης δεν είναι άξιος αναγνώστης αυτού εδώ του blog.


~

...Μετά τις Διακοπές

~




Κάτι σαν Εισαγωγή


Τόπος: Σαλονάκι στο καράβι με αφετηρία τη Νάξο και προορισμό τον Πειραιά. Χρόνος: χθες αργά το απόγευμα. Είχα γύρει το κεφάλι μου στο τραπέζι όπως όπως και με είχε πάρει - σχεδόν - ο ύπνος στην καρέκλα. Στα αριστερά μου μισοάκουγα μια παρέα που έλεγε διάφορα και γέλαγε, στο διπλανό τραπέζι απο δεξιά συζητούσε μια κοπέλα με δυο άλλα παιδιά (έναν τύπο και άλλη μια κοπέλα) που είχε γνωρίσει στο πλοίο. Σε κάποια φάση, ενώ μισοκοιμόμουν, ακούω απο τα αριστερά μου κάτι σαν "θα πιάσει το καπέλο" και την ίδια στιγμή έπιασα με το χέρι το καπέλο που φορούσα. Ακολουθούν δυνατά γέλια. Ανοίγω τα μάτια μου, κοιτάζω αριστερά, και παρατηρώ εκείνη την παρέα να γελάνε και να κοιτάνε προς εμένα. Γελούσαν. Ξαφνιάστηκα. Σχολίαζαν εμένα!

Ποιός ξέρει πόση ώρα. Δε κατάλαβα τι ακριβώς σχολίαζαν, τι τους είχε φανεί αστείο, μπορεί να έπαιζαν κάποιο παιχνίδι, θύμωσα πάντως και τους διαπέρασα όλους με ένα μάλλον άγριο βλέμμα. Για αρκετή ώρα. Η παρέα σταμάτησε το όποιο παιχνίδι έπαιζε και γω δεν κοιμήθηκα για το υπόλοιπο της διαδρομής, ενοχλημένος.

Υπο άλλες συνθήκες μπορεί να μην ενοχλούμουν, χθες όμως στο καράβι του γυρισμού είχα διάθεση τέτοια που πραγματικά δε σήκωνε πολλά. Με πιάνει σχεδόν πάντα τη μέρα που επιστρέφω απο διακοπές. Ενώ την πρώτη μέρα, εκείνη που φεύγω, την προσμετράω στις διακοπές (και ας είμαι και στον δρόμο όλη την ώρα), την τελευταία μέρα, εκείνη του γυρισμού, δε την υπολογίζω. Είναι απλά μια μέρα που πρέπει να υπάρξει, αναγκαστικά, η γέφυρα ανάμεσα στην απόδραση των διακοπών και στην επιστροφή στα γνωστά σου λημέρια. Γι' αυτό και χθες την έβγαλα στο τραπεζάκι του πλοίου και τις 6μισι ώρες της επιστροφής, διαβάζοντας κόμικς. Και προσπαθώντας καναδυο φορές να κοιμηθώ.

Η κοπέλα που καθόταν στο διπλανό τραπέζι δεξιά απο μένα ομολογώ μου προκάλεσε ένα ενδιαφέρον. Καθόταν μόνη στην αρχή, φαινόταν πως δε θα την χάλαγε λίγη παρέα. Τελικά έκατσαν μαζί της εκείνα τα δυο παιδιά, ο τύπος και η τύπισσα, και αρχίσανε να μιλάνε οι τρεις τους. Βασικά η κοπέλα τους μιλούσε, και εκείνοι περισσότερο συμμετείχαν, εκπληρώνοντας την επιθυμία της για επικοινωνία. Μιλούσε πολύ, γελούσε, ήταν μικροκαμωμένη με όμορφο, γλυκό χαμόγελο, δεν το έχω ξεχάσει. Είπε πολλά για τον εαυτό της και την οικογένεια της. Θέλοντας και μη, άκουγα. Ήταν 19 χρονών, φοιτήτρια.

Σε κάποια φάση είχε αποχωρήσει απο το τραπέζι και επέστρεψε, με δάκρυα στα μάτια. Ξαφνιάστηκα. Τα παιδιά τη ρώτησαν τι συμβαίνει, εκείνη τους είπε πως μιλούσε στο κινητό με το αγόρι της και πως την πίεζε πολύ, πάρα πολύ, με ποιόν ήταν, τι έκανε, που είχε πάει, και άλλα τέτοια. Είχε πάει διακοπές χωρίς αυτόν βλέπετε, και τώρα επέστρεφε. Δακρυσμένη η κοπέλα εξήγησε στα δυο παιδιά πως ήταν πιστή στο αγόρι της, πως πέρα απο παρέες και γέλια δεν έκανε τίποτα με κανένα απο τα αγόρια που γνώρισε στις διακοπές, δεν ξέρει τι άλλο να κάνει πια για τον πείσει, πως αυτός έχει μεγάλη ανασφάλεια και την πιέζει αφόρητα. Τα παιδιά της είπαν πως ίσως θα ήταν καλύτερο να τον χωρίσει αν συνεχίσει να την πιέζει έτσι, και εκείνη φαινόταν να θέλει απο τη μία, να μη θέλει απο την άλλη. Κλασικά.

Σε κάποια φάση άρχισε να χαμογελάει πάλι και να μιλάει στα παιδιά. Ήθελε πολύ να μιλήσει, πραγματικά. Σκέφτηκα πόσοι άνθρωποι εκεί έξω θέλουν το ίδιο πράγμα ακριβώς, απλά να μιλήσουν, και για κάποιον λόγο δε το βρίσκουν. Τους έλεγε πως αγαπάει πολύ την γιαπωνέζικη κουλτούρα, τους έλεγε λέξεις στα γιαπωνέζικα, τους είπε πως της αρέσουν πολύ τα anime, εκείνοι ωστόσο δεν ήξεραν τι είναι αυτά.

Τελικά φτάσαμε στο λιμάνι του Πειραιά. Πρόσεξα καναδυο φορές που κοιτούσε προς το μέρος μου ενώ αποβιβαζόμασταν, ίσως πάλι να μου φάνηκε γιατί την παρατηρούσα ο ίδιος τόση ώρα.
Φύγαμε, δεν ανταλλάξαμε ούτε μια κουβέντα, και όμως, έμαθα ένα κάρο πράγματα για κείνη. Της εύχομαι να πάνε όλα καλά, σε οτιδήποτε και αν κάνει, γιατί πραγματικά την συμπάθησα. Γειά σου κορίτσι με το γλυκό χαμόγελο.

Κατεβαίνοντας απο το καράβι χαιρέτησα τα φιλαράκια απο το camping, όσους πέτυχα τουλάχιστον, και έφυγα για τον μακρύ δρόμο του γυρισμού για το σπίτι - άλλες δύο ώρες έμελε να είμαι στον δρόμο, με τα γνωστά προβλήματα με τις συγκοινωνίες στην Αθήνα.

Και έτσι επέστρεψα απο τις διακοπές μου.

Είναι παράξενο. Μόλις κατέγραψα με αρκετές λεπτομέρειες την τελευταία, και μακράν την πιο αδιάφορη μέρα απο εκείνες που έλειψα. Εκείνη την οποία δεν υπολόγιζα, εκείνη στην οποία δεν είχα πρόθεση να κάνω τίποτα. Δε ξέρω γιατί. Ίσως τελικά καμία μέρα δεν είναι αδιάφορη, ακόμα και όταν έχεις αποφασίσει να αράξεις μόνος σε ένα τραπεζάκι για 6 ώρες, ακόμα και τότε τα ερεθίσματα γύρω σου είναι τέτοια, που μοιραίως η μέρα αποκτάει ενδιάφερον. Μερικές φορές αποτελείς και ο ίδιος ερέθισμα για τους άλλους, όπως φάνηκε απο την παρέα που διαπίστωσα πως με σχολίαζε.

Και προχωράμε.......


Διακοπές. Το Ζουμί.


Καλά ήταν. Και φέτος. Πολύ καλά μπορώ να πω. Τελείωσαν και σε ωραίο σημείο οι διακοπές, εκεί που περνάς όμορφα και επιστρέφεις με ωραίες αναμνήσεις, χωρίς να έχεις βαρεθεί. Ειδικά οι τελευταίες 4-5 μέρες ήταν φοβερές, πέρασα πολύ όμορφα πραγματικά.

Που λέτε παιδιά, κάναμε πολλά και διάφορα τις μέρες παραμονής μας στη Νάξο. Για παράδειγμα, κάναμε βόλτες γύρω απο το νησί με το μεταφορικό μας μέσο. Μπορούσαμε μ' αυτό να αποβιβαστούμε κατευθείαν μέσα στην παραλία, κάτι που μας βόλεψε πολύ.







Μέναμε σε άνετο, ευρύχωρο και πάνω απ' όλα φιλόξενο μέρος.







Κάναμε βόλτες και τρεχάματα μέσα σε σκιερά σοκάκια...







...Αλλά και ανεβήκαμε ψηλά βουνά, απ' όπου τραβήξαμε ριψοκίνδυνες φωτογραφίες.







Στις στιγμές χαλάρωσης καταλήγαμε σε ταβέρνες πλάι στην παραλία...







Όπου ενδεχομένως να μπερδέψαμε το αλατοπίπερο με κάτι άλλο.







...Με αποτέλεσμα να ταξιδέψει ο νους μας πέρα μακριά, παρέα με πλάσματα εξωπραγματικά.







Πολεμήσαμε με νύχια και με δόντια με τρομερά πλάσματα του βυθού, και αντισταθήκαμε με σθένος στα σαγόνια του καρχαρία.









Γενικά θα έλεγε κανείς πως παίχτηκαν πολύ ζεν καταστάσεις.







Φροντίσαμε να εξασκήσουμε τα αγγλικά μας.







Με εκλεκτή παρέα καταναλώσαμε παραδοσιακά ντόπια ροφήματα, δεχτήκαμε μάλιστα να μας βγάλουν και φωτογραφία.







Φυσικά δεν θα λέγαμε όχι και σε εξίσου παραδοσιακά ντόπια εδέσματα, τα οποία και τιμήσαμε δεόντως.







Είδαμε πολλά και σημαντικά αξιοθέατα του νησιού, για σας μάλιστα αγαπημένοι μου αναγνώστες έχω καταγράψει σε βίντεο μισού μόλις λεπτού τα σημαντικότερα απο αυτά. Ναι, είναι δυνατόν να χωρέσει ολόκληρο νησί σε ένα τόσο μικρό βίντεο. Κάνετε κλικ στο play παρακαλώ:







Τα αξιοθέατα υπήρξαν πολλά και διάφορα, παρουσιάζοντας μεγάλη ποικιλία, για όλα τα γούστα, απο εγχώρια σε περισσότερο εξωτικά.







...Η συνεχής και ασταμάτητη παρακολούθηση των οποίων μας έκανε να νιώσουμε περίεργα.







Και ανέδειξε απο μέσα μας ουκ ολίγες μουσικές διαθέσεις.







Αλλά και διάθεση για χορό, πολλή χορό. Φταίνε τα πρόστυχα τα μαύρα τα εσώρουχα. (κλικ στο βίντεο).







Κάποιες στιγμές η θερμοκρασία ανέβαινε επικίνδυνα, το συναίσθημα εκτοξευόταν στα ύψη, και οι ερωτικές εξομολογήσεις έδιναν και έπαιρναν. Τι και αν δεν είχαν πάντα το επιθυμητό αποτέλεσμα (κλικ στο βίντεο).








Για τις μοναχικές καρδιές υπήρχαν τα αντίστοιχα μοναχικά (αλλά όμορφα) τραπέζια.







Τι και αν το γυρίσαμε στα μεταφυσικά και τις αμπελοφιλοσοφίες, αποκρυπτογραφώντας μυστήρια σύμβολα στην άμμο.







Το σίγουρο είναι πως δεν σταματήσαμε να χαμογελάμε.







Γιατί σε τελική ανάλυση, κάθε μέρος ομορφαίνει όσο η παρέα είναι καλή κι αγαπημένη.








Δυο Πορτραίτα, Δυο Χοροί και Άπειρες Κιθάρες.



Κάποια πράγματα όταν γίνονται σε υπερβολικά μεγάλη ποσότητα χάνουν την ομορφιά τους. Όλοι συνηθίζουμε να εκθειάζουμε τις "ωραίες εκείνες βραδιές στην παραλία, με κιθάρα και μπαλάντες, όπου όλη η παρέα τραγουδάει, τραλαλαλα". Ε λοιπόν, οι φετινές διακοπές περιείχαν πολύ, πάρα πολύ "βραδιά με κιθάρα στην παραλία", και μα την αλήθεια, βαρέθηκα τη ζωή μου σε κείνες τις φάσεις. Παλιότερα παίζαμε περισσότερο παιχνίδια (ωραία πράγματα, Παλέρμο, Ψυχολόγος, Παντομίμα, τέτοια), φέτος έκατσε το πράγμα στο μουσικό κομμάτι, και δεν έλεγε να φύγει απο κει.

Ο φίλος με το ούτι (απ' όπου και η φωτό πάνω) έκανε τη διαφορά, αλλά και πάλι, δεν αρκούσε. Πάρα πολλής κόσμος, μαζευόμασταν πάνω απο 30 άτομα σε φάσεις, υπερβολικά πολλοί για να αποτελέσουν μια εννιαία "παρέα", η κιθάρα και οι μπαλάντες τελικά πρωταγωνίστησαν, σκορπώντας αρκετό απο τον χρόνο τα βράδια. Για μία ώρα, ναι, αλλά για 3-4 ώρες? Όχι ρε παιδιά, φτάνει, έλεος, καταντάει βα-ρε-το...! Για μένα τουλάχιστον.






Στο δημιουργικό ωστόσο κομμάτι τα πράγματα υπήρξαν περισσότερο ενδιαφέροντα. Τα τελευταία χρόνια το έχω παράδοση να κάνω τα πορτραίτα ατόμων που συναντώ στις διακοπές μου, γυναικών κατά προτίμηση. Φέτος έκανα μόλις δύο, πέρισυ ήταν πέντε, απλά ξεκίνησα αργά, μόλις 3 μέρες πριν το τέλος. Μη με ρωτήσετε αν έχω τα πορτραίτα, ασφαλώς τα έχω δώσει στα κορίτσια που σχεδίασα. Οι οποίες υπήρξαν και εξαιρετικά καλές ως μοντέλα, δε με ταλαιπώρησαν καθόλου, για άλλη μια φορά τους δίνω τα συγχαρητήρια μου! Α, παρέδωσα και μαθήματα σχεδίου. Όμορφα ήταν. ;)

Η διατροφή μου υπήρξε πολύ ενδιαφέρουσα και πρωτότυπη φέτος στις διακοπές. Δε θυμάμαι να έχω ξαναφάει τόσα φρούτα και γιαούρτια σε διάστημα διακοπών! Υπήρχε βλέπετε ένα απίστευτο μίνι-μάρκετ πέντε λεπτά απο το κάμπινγκ, το οποίο και ερωτεύτηκα, κάθε μέρα περνούσα απο κει δυο και τρεις φορές. Θα ακουστεί παράξενο, σοκαριστικό ίσως, αλλά σε 10 μέρες διακοπών έφαγα μόλις δυο φορές σουβλάκια!

Α, μια που είπα σουβλάκια και εδώ είναι blog (aka όπλο "κοινωνικής καταγγελίας κλπ κλπ"), να δώσω στεγνά τον ηλίθιο εκείνον σουβλατζή στη χώρα της Νάξου που ενοχλήθηκε επειδή πήραμε μερικές χαρτοπετσέτες παραπάνω στα σουβλάκια μας και μας είπε πως "έχει και στο σούπερμαρκετ χαρτοπετσέτες". Πόσο γελοίος ήσουν μα την αλήθεια.







Τέλος, λέω να κλείσω (για άλλη μια φορά) με το κομμάτι του χορού. Ο χορός είναι μυστήριο πράγμα. Μπορεί να χορεύεις μόνος σου, έχοντας αφεθεί στον ρυθμό της μουσικής και όπως όπως, κάτι που κάνουμε οι περισσότεροι. Μπορεί να χορεύεις παρέα με κόσμο, όλοι μαζί, χαβαλές και έτσι. Ή, μπορεί να έχεις βρει τον κατάλληλο παρτενέρ και ο χορός τότε να μετατρέπεται σε έναν αρμονικό συγχρονισμό κινήσεων, εκεί που μετράει η γλώσσα του σώματος μονάχα και τίποτα άλλο, εκεί που η μουσική εκτοξεύει την επαφή σε ένα εντελώς διαφορετικό επίπεδο.

Το τελευταίο δεν είναι εύκολο, γιατί απλά δεν βρίσκει κανείς εύκολα άτομα που να έχουν τη κατάλληλη διάθεση, που πάλλονται αφημένα στον ρυθμό, που μπορούν να σε πάρουν μαζί τους και παράλληλα να αφεθούν σε σένα. Για να μη πολυλογώ, ο χορός θέλει κι αυτός τη χημεία του, όπως τα πάντα.

Χαίρομαι που μου συνέβη λοιπόν αυτό το τελευταίο, προς το τέλος των διακοπών. Μα την αλήθεια, είχα πολλή, πάρα πολλή καιρό να το ευχαριστηθώ έτσι. Το ακόλουθο τραγούδι το άκουγα σήμερα στο mp3, και αμέσως σκέφτηκα τους χορούς. Ας το αφιερώσω λοιπόν στην λατίνα (στην ψυχή) παρτενέρ μου. Άλλες πόλεις, ίσως κι άλλοι κόσμοι, αλλά πραγματικά, δε θα ξεχάσω τους χορούς αυτούς.

Καλή συνέχεια να έχεις λατίνα και ίσως κάποτε χορέψουμε ξανά...!





~