My Girl

~

Ναι λοιπόν, ήθελα να κάνω μια ανάρτηση αφιερωμένη εξαιρετικά στο κορίτσι μου, στην γυναίκα μου, στην μονάκριβη μου αγάπη.

Τη γάτα μου.

Φάτσα ή Φατσούλα το όνομα της, αν και στην πραγματικότητα την αποκαλώ με δεκάδες ονόματα: Γουργούνα, Μουργούνα, Νιουρνιούνα, Ζουρζούνα, Νουνούκα, Μιμίκα, Μινιούνα, Σκατούλα, Σκατουλι(νι), Τζουτζούκα, Μπουμπούκα, Κουράδι, Κουραδίτσα, Μάνα μου, Γυναίκα μου, Καμάρι μου, Φακλάνα μου, Κορίτσι μου, Κοπέλα μου, και διάφορα άλλα ακατανόητα, τα οποία αν τα έγραφα θα μου έκλειναν το blog για προσβολή της ευπρεπούς καθομιλουμένης γλώσσας και για κατάχρηση ελεεινών χαρακτηρισμών.

Άραγμα παρέα με την Φάτσα

Είναι ζόρικη γάτα σε γενικές γραμμές. Ιδιαίτερα αντικοινωνική με τον κόσμο, αποφεύγει τις επαφές με ανθρώπους που δεν ξέρει, φοβάται εύκολα και αγριεύει. Καμία σχέση με εκείνες τις ναζιάρες γάτες που έρχεται ο επισκέπτης σπίτι και εκείνες τρίβονται στα πόδια του. Η Φάτσα το πιο πιθανό σενάριο θα είναι να κοιτάζει τον επισκέπτη σε στάση μόνιμης επιφυλακής, από απόσταση, και αν εκείνος πάει να πλησιάσει, εκείνη πολύ πιθανό να απομακρυνθεί - αν και τα τελευταία χρόνια έχει δείξει σημάδια κοινωνικότητας, έχει φτάσει ως και σε σημείο να πλησιάζει τον επισκέπτη με απορία και να τον μυρίζει. Σίγουρα το τελευταίο σχετίζεται και με την στάση του ατόμου απέναντι της.

Δε γίνεται εύκολα συμπαθής από τους "ξένους" με λίγα λόγια. Δε πειράζει όμως. Με μένα η στάση της είναι εντελώς διαφορετική. Έχουμε αναπτύξει μια ιδιαίτερη επικοινωνία όλα αυτά τα χρόνια (πάνε πάνω από 7 χρόνια). Παραθέτω ένα ιδιαίτερο απόσπασμα για τις γάτες από τον "Οδυσσέα" του Τζόυς: "Αυτές καταλαβαίνουν καλύτερα όσα λέμε εμείς γι' αυτές, παρά εμείς όσα λένε αυτές για μας".

Η Φατσούλα σε δημόσιες σχέσεις με τους γείτονες

Είναι εγωίστριες, υπάρχει μια αγνότητα στον εγωισμό τους όμως, μια γνήσια αποδοχή της φύσης, μέσα τους και έξω απ'αυτές. Μπορεί να γίνουν εκδικητικές, ποτέ όμως χωρίς λόγο. Η καθημερινή ρουτίνα τους - ύπνος, φαγητό, παιχνίδι, καθάρισμα με τη γλώσσα, νυχτερινές βόλτες, ζευγάρωμα, άραγμα και τέντωμα στον ήλιο - θα μπορούσε να ιδωθεί ως παράθυρο σε κάποια ξεχασμένη, αρχέγονη μορφή σοφίας.

Στην αρχαία Αίγυπτο τις λάτρευαν ως θεές. Τις αποκαλούσαν "Μίου", και η θεά-Γάτα των Αιγυπτίων ονομαζόταν Μπαστέτ. Η εικόνα της παιχνιδιάρας γάτας που έχει πάρει στο κατόπι εκείνον τον χρυσό σκαραβαίο, στα ηλιοφώτιστα ανάκτορα, κάτω από τις φοινικιές και τις χουρμαδιές, ενώ αντηχούν τα γέλια των παιδιών του Φαραώ, σίγουρα ανήκει στην καρδιά του μύθου, εκεί που ο τελευταίος σμίγει με την πραγματικότητα... Υπάρχει σοφία στο αρχέγονο κοίταγμα της γάτας...

Το ανέκδοτο το ξέρετε? Λέει ο σκύλος για τους ανθρώπους: "Πω πω, αυτοί οι άνθρωποι με ταίζουν, με φροντίζουν, μου δίνουν στέγη, με περιποιούνται, μου κάνουν όλα τα χατίρια... πρέπει να είναι θεοί!". Και έπειτα λέει η γάτα: "Πω πω, αυτοί οι άνθρωποι με ταίζουν, με φροντίζουν, μου δίνουν στέγη, με περιποιούνται, μου κάνουν όλα τα χατίρια... πρέπει να είμαι θεά!".

Ναι, οι γάτες είναι αριστοκράτισσες. Θα μπορούσα να φανταστώ μια ιδανική κομμουνιστική κοινωνία από σκύλους, οι γάτες όμως είναι υπερβολικά ατομικίστικα πνεύματα για να μπορέσουν να συνυπάρξουν σε μια κοινωνία ίσων. Ίσως όμως να μπορούσαν να σχηματίσουν μια ιδανική αναρχοσυνδικαλιστική κοινωνία, ποιός ξέρει. Με τακτικές συνευλεύσεις και κάθε μήνα εκλογή διαφορετικών εκπροσώπων στο πανεργατικό, γατο-συμβούλιο.

Πριν λίγες μόνο μέρες, βράδυ, είδα ένα φοβερό θέαμα στην πυλωτή της πολυκατοικίας μου. Μια μαύρη γάτα ξεπρόβαλε ξαφνικά από τους θάμνους, με έναν ζωντανό, γκρίζο ποντικό να σφαδάζει στο στόμα της. Τα μάτια της έλαμπαν στο σκοτάδι. Το τρίχωμα της γυάλιζε. Η ουρά του ποντικού να χοροπηδάει σαν κορδόνι. Η γάτα πετάχτηκε και σα να έκανε νόημα σε ένα μικρό μαύρο γατάκι το οποίο γυρόφερνε στα πόδια μου εκείνη τη στιγμή. "Έλα μαζί μου, βρήκα φαγητό!", φάνηκε να του λεγε. Μεμιάς πετάχτηκε πάλι στις φυλλωσιές και εξαφανίστηκε. Το γατάκι ακολούθησε.

Γάτα. Αρπαχτικό. Το βλέμμα που φωτίζει τη νύχτα.

Ένας συγγραφέας που διαισθάνεται αυτή την ιδιαιτερότητα των γατών είναι ο Neil Gaiman. Σε ένα διήγημα του, η Γάτα είναι ο φύλακας που κρατάει σε απόσταση τον Διάβολο, κάθε βράδυ, πολεμώντας μαζί του. Το πρωί η Γάτα δείχνει ταλαιπωρημένη και γεμάτη χτυπήματα - έχει όμως κατορθώσει να τον κρατήσει μακριά για άλλη μια νύχτα. Στο "Sandman" ο Gaiman αποκαλύπτει μια πιθανή κρυφή πτυχή των Γατών... Κάποτε οι γάτες ήταν τα αφεντικά και οι άνθρωποι σκλάβοι τους. Υπήρχαν για να τις περιποιούνται και να τις χαιδεύουν, και οι γάτες τους έκαναν ό,τι ήθελαν. Οι ίδιες είχαν γιγαντιαίο μέγεθος, ενώ οι άνθρωποι ήταν μικροσκοπικοί, σαν νάνοι, τοσοδούληδες. Μια μέρα όμως οι άνθρωποι συνασπίστηκαν και πίστεψαν πως μπορούν να αλλάξουν τον κόσμο, να ανατρέψουν το status quo. Και αυτό ήταν αρκετό. Την επόμενη κιόλας μέρα οι γάτες ήταν τα γνωστά πλάσματα που ξέρουμε όλοι, και οι άνθρωποι κυριαρχούσαν στον πλανήτη. Οι γάτες γυρνούσαν στους δρόμους της πόλης, αδέσποτες, απόβλητες.

Η επιθυμία για ανάκτηση της χαμένης τους θέσης όμως δεν έσβησε από τη φαντασία των Γατών, μας λέει ο Gaiman... Και στα πιο βαθιά τους όνειρα, οι άνθρωποι έχουν γίνει μικροσκοπικοί ξανά, και οι γάτες τους γραπώνουν σαν ποντίκια με τα νύχια τους...

Εδώ νομίζω ταιριάζει να θυμίσω έναν άλλο συγγραφέα που αναφέρθηκε στις γάτες και στο μυστήριο τους... Ο "Μαύρος Γάτος" του Έντγκαρ Άλαν Πόε είναι ένα από τα κλασικότερα διηγήματα του, και από τα αριστουργήματα της γοτθικής λογοτεχνίας του 19ου αιώνα... Μια ιστορία στην οποία ο γάτος είναι το θύμα και ταυτόχρονα ο φύλακας της εγκληματικής αλήθειας, εκείνης που ο άνθρωπος-αφηγητής προσπαθεί να συγκαλύψει... Ο αφηγητής καταφεύγει σε απανωτά εγκλήματα, ενώ ξεφορτώνεται παράλληλα και τον γάτο που συμβόλιζε την κακή του τη συνείδηση. Ο γάτος όμως δεν είχε πει την τελευταία του κουβέντα...

Η γάτα μου κάθε βράδυ ενώ κοιμάμαι έρχεται και κουλουριάζεται δίπλα μου - ή πάνω μου. Τα πρωινά, όποτε ξυπνάω, είναι εκεί και με καλημερίζει γλείφοντας το χέρι μου. Δεν είναι αλήθεια αυτό που λένε οι αδαείς, πως τάχα οι γάτες δε μπορούν να αγαπήσουν. Υπάρχουν τρόποι και τρόποι να εκδηλώνεις την αγάπη σου. Υπάρχει ο τρόπος του να σου γίνεται τσιμπούρι ο άλλος και να σκύβει συνέχεια το κεφάλι - και υπάρχει ο περισσότερο ανεξάρτητος τρόπος της γάτας. Συμφωνοί, αν δεν έχει όρεξη για χάδια μπορεί να σου σκάσει καμιά γρατζουνιά αν επιμένεις - ωστόσο αν σκεφτούμε τους εαυτούς μας, δεν υπάρχουν στιγμές που θέλουμε απλά να είμαστε για την πάρτη μας και μόνο, χωρίς να μας ενοχλεί κανένας? Που είναι το παράξενο.

Όταν απουσιάζω για καιρό από το σπίτι (αν έχω φύγει για διακοπές ας πούμε) η Φάτσα είναι ήρεμη. Όποτε επιστρέφω όμως, με το που με βλέπει, και για πολλές ώρες μετά, γίνεται ιδιαίτερα ανήσυχη. Γυρνάει συνεχώς πέρα δώθε και νιαουρίζει με παράπονο, επίμονα, συνεχώς. Σα να μου λέει "που ήσουν τόσο καιρό?".

Ίσως να μην υπάρχει ανιδιοτέλεια στην αγάπη του ζώου. Ποιός είπε όμως πως η ιδανική αγάπη είναι εκείνη από την οποία απουσιάζει ο εγωισμός? Αγαπώντας εσένα, αγαπάω και τον εαυτό μου.

Τα ζώα το γνωρίζουν καλύτερα αυτό.

Αυτή η φωτογραφία από μόνη της θα αρκούσε για να αναδείξει την υπεργαματοσύνη της Φάτσας!!!

Για τη Φατσούλα μου λοιπόν, αφιερωμένη η αποψινή ανάρτηση. Για την συντροφιά που μου έχει κρατήσει και μου κρατάει χρόνια τώρα. Για το γεγονός πως δείχνει σε μένα κάτι που δεν το δείχνει σε κανέναν άλλο - γνωρίζω πως είμαι ξεχωριστός για τα μάτια της. Και γιατί είναι μαγκάκι - αυτή και όλα τα ζωάκια. Τα ζώα γεννιούνται μάγκες. Οι άνθρωποι γίνονται - αν και οι περισσότεροι δεν τα καταφέρνουμε ποτέ. Και εδώ να ευχαριστήσω και την αδερφή μου, χάρη στην οποία βρέθηκα εξαρχής με ένα ζώο στο σπίτι (η γάτα ανήκε αρχικά στην ίδια, την άφησε εδώ όμως όταν μετακόμισε). Α, έχω και ενυδρείο με ψάρια. Δίπλα στο κρεββάτι. Όταν κάνω καμιά ανάρτηση σχετική με ζεν και τέτοια, θα αναφερθώ και στα ψάρια :P (γιατί δε μπορείτε να φανταστείτε πόσο χαλαρωτικό είναι το ενυδρείο δίπλα στο κρεββάτι σου, ενώ κοιμάσαι).

Κλείνω με ένα βιντεάκι. Η Φάτσα σε όλη της τη δόξα. :)

Άσχετο Υστερόγραφο - Να μη ξεχνάτε: Κάθε Πέμπτη, 22.00 με 1.00, με ακούτε live εδώ! Και εδώ μπορείτε να μεταβείτε στο γκρουπ της εκπομπής στο facebook. Φέτος ξεκινήσαμε με κάποια προβλήματα, λόγω ανανέωσης με νέα προγράμματα, από τις δύο πρώτες εκπομπές μου μέχρι τώρα έγινε η... μισή (:P), αλλά από αυτή τη βδομάδα ευελπιστώ να είμαστε στον αέρα κανονικά! Να περνάτε να τα λέμε και από κει λοιπόν, οι εκπομπές γίνονται καλύτερες όταν έχεις παρέα. Μπορεί να φέρω και τη Φατσούλα καμιά μέρα στον σταθμό να μου κάνει παρέα και να νιαουρίσει στο μικρόφωνο με νόημα. 

~

Αληθινή Ιστορία...

~

Μια ιστορία θα σας πω.

Νέος, έχοντας κλείσει πριν λίγους μήνες τα 18, πρωτοετής φοιτητής Παντείου. Η αμηχανία της εφηβείας έκδηλη ακόμα στις κινήσεις του. Το μαλλί σχετικά μακρύ, το στυλ επιμελώς ατημέλητο, η φωνή είχε πάνω-κάτω διαμορφωθεί στην ενήλικη χροιά της, τα σύννεφα της εφηβείας όμως σκίαζαν για τα καλά το νου του.

Ήταν ένα μεσημέρι του Φλεβάρη, στο κοσμοπλημμυρισμένο κέντρο της Αθήνας. Ο νεαρός ανέβαινε την οδό Θεμιστοκλέους, κατευθυνόμενος προς Εξάρχεια. Προορισμός? Τα άφθονα βιβλιοπωλεία των Εξαρχείων, από τα οποία σκόπευε να πάρει τα βιβλία και συγγράμματα του πρώτου εξαμήνου. Ο νέος δεν ήξερε και πολλά από αθηναϊκό κέντρο. Μόλις τους περασμένους 2 μήνες είχε αρχίσει να κυκλοφορεί στα συγκεκριμένα μέρη, μέχρι πριν έναν χρόνο η ζωή του περιστρεφόταν συνεχώς γύρω από το σχολείο, τις πανελλήνιες, τα φροντιστήρια, τα διαβάσματα - και τις άφθονες ανησυχίες του...

Τώρα όμως διέσχιζε έναν από τους κεντρικούς εμπορικούς δρόμους της πόλης, με την τσάντα της σχολής περασμένη από τον ώμο του (ήταν περήφανος που είχε τη συγκεκριμένη, καινούργια τσάντα, τόσο διαφορετική από εκείνη του σχολείου). Ήταν γύρω στις 16.00 το μεσημέρι. Ο κόσμος γύρω άφθονος, κίνηση παντού.

Ενώ περπατούσε, ο νέος παρατήρησε στην άκρη του πεζοδρομίου καμιά δεκαριά (ίσως και περισσότερους) γεροδεμένους τύπους, ντυμένους στα στρατιωτικά. Άραζαν όρθιοι και παρατηρούσαν τον κόσμο. Ο νέος τους έριξε μια βιαστική ματιά, απόρησε, τους προσπέρασε και συνέχισε τον δρόμο του.

Τότε άκουσε από πίσω του τη φωνή ενός από αυτούς να του λέει: "Έ, εσύ. Σταμάτα". Ο νέος επέλεξε να αγνοήσει την φωνή και να συνεχίσει - εξάλλου για ποιόν λόγο να αναφέρονται σ'εκείνον, σωστά? Τότε, πριν καλά καλά το καταλάβει, κάποια χέρια τον αρπάζουν με δύναμη. Ένας από τους ντυμένους στα χακί τύπους τον έχει αρπάξει, και τον σπρώχνει πάνω στους άλλους. Εκείνοι απλώνουν τα χέρια τους πάνω του. Σε κλάσματα δευτερολέπτων ο νεαρός έχει πέσει στο πεζοδρόμιο, τα γόνατα του να τρίβονται στη σκόνη. Πολλά χέρια μαζί τον κρατάνε να μη φύγει. Ο νέος έχει τρομοκρατηθεί - όλα έχουν γίνει τόσο γρήγορα και δεν έχει καταλάβει ακόμα τι συμβαίνει.

Ενώ ορισμένοι από τους τύπους τον κρατάνε, κάποιοι άλλοι αρπάζουν την τσάντα του, και αδειάζουν το περιεχόμενο της στο πεζοδρόμιο. Πέφτει όλο κι όλο ένα τετράδιο με σημειώσεις από τη σχολή. Οι ντυμένοι στα χακί τύποι ψάχνουν την τσάντα εξονυχιστικά. Στο μεταξύ τα δευτερόλεπτα να κυλάνε σαν ώρες, ο νεαρός να αισθάνεται πως όλα τελείωσαν - χωρίς να γνωρίζει ο ίδιος γιατί και πως.

Παρατηρεί με τρόμο τον κόσμο, τους περαστικούς - δεκάδες από αυτούς, βρισκόμαστε σε ένα από τα πιο κεντρικά σημεία της πόλης. Ανοίγει το στόμα του και λέει τα πρώτα του λόγια: "Βοήθεια!". Απλώνει το χέρι του προς την μεριά των περαστικών, ενώ τα χέρια τον κρατάνε με δύναμη.

Οι περαστικοί κοιτάζουν. Οι περισσότεροι προσπερνάνε και συνεχίζουν τον δρόμο τους. Κανένας δεν επιλέγει να κάνει κάτι, κανένας δεν αναμειγνύεται. Ο νέος διαβάζει την αδιαφορία στο βλέμμα τους.

Τελικά τα χέρια χαλαρώνουν το κράτημα τους. Ο νέος σηκώνεται και τινάζει τη σκόνη από τα ρούχα του. "Φύγε", του λέει ένας από τους τύπους. Ο νέος δεν έχει καταλάβει ποιοί είναι οι τύποι στα χακί. Νομίζει πως είναι αστυνομικοί. "Ψάχνετε κάποιον?", τους ρωτάει, με τον φόβο αποτυπωμένο στην φωνή του. "Χαχα, κοίτα δω, αυτός τρέμει σαν ψάρι", απαντάει ένας απ' αυτούς και όλοι γελάνε. "Έπρεπε να είχες σταματήσει όταν σου το είπαμε", λένε.

Με τα γέλια τους να αντηχούν, και με το σώμα του να τρέμει ασταμάτητα, ο νέος μαζεύει την τσάντα του και φεύγει. Συνεχίζει τον δρόμο του απορημένος και εκνευρισμένος. Όσο περνάει η ώρα τα νεύρα μεγαλώνουν. Ίσως να είχε θυμώσει και με τον εαυτό του, που "έτρεμε σαν ψάρι"... Στον δρόμο κανένας από τους αυτόπτες μάρτυρες, κανένα από τα άφθονα μάτια που παρατηρούσαν (με κάποια ένοχη απόλαυση ίσως?) το "θέαμα" δεν είπαν κουβέντα στον νεαρό - απλά τον άφησαν να συνεχίσει.

Το βράδυ πια επιστρέφει σπίτι του. Αφηγείται στους γονείς του το περιστατικό και εκείνοι αναστατώνονται. "Γιατί δε με πήρες τηλέφωνο εκείνη τη στιγμή να το λέγαμε στην αστυνομία?", ρώτησε ταραγμένος ο πατέρας του. Ο νέος απόρησε: μα δεν ήταν αστυνομικοί εκείνοι που τον σταμάτησαν? Δεν ήταν, αποκαλύπτεται.

Ήταν χρυσαυγίτες.

Και για καλή του τύχη, δεν βρήκαν τίποτα "ύποπτο" στην τσάντα του. Κάποια προκήρυξη ίσως, ή κάποιο αριστερό φυλλάδιο που θα μπορούσε να είχε πάρει από την σχολή. Παρεμπιπτόντως ο νέος δεν είχε ακόμα καλά-καλά ψηφίσει, μόλις λίγους μήνες πριν είχε κλείσει τα 18, και οι γνώσεις του γύρω από "πολιτικά" περιορίζονταν στα απολύτως στοιχειώδη: ποιό κόμμα κυβερνάει, πως λέγεται ο πρωθυπουργός της χώρας (ΠΑΣΟΚ - Σημίτης), ποιά κόμματα συμπεριλαμβάνονται στο κοινοβούλιο, αυτά. Το σχολείο είχε εξασφαλίσει ώστε να μην γνωρίζει τίποτα περισσότερο από πολιτικά.

Για καλή του τύχη οι ντυμένοι στα χακί τύποι περιορίστηκαν απλά στο να τον ταπεινώσουν. Θα μπορούσαν - αν τους είχε πάει κόντρα - να τον είχαν μαχαιρώσει.

Τώρα, πολλά χρόνια μετά, η Χρυσή Αυγή συμπεριλαμβάνεται στην Βουλή των Ελλήνων. Προσπαθεί να συγκαλύψει την ιδεολογία μίσους της πίσω από "πατριωτικά" τεχνάσματα. Αποκρύβει την αμιγώς ναζιστική της σύσταση πίσω από ιδεολογικά παραπετάσματα. Όλα τα στοιχεία του ναζισμού είναι έκδηλα εδώ: Η υπακοή στον Ηγέτη από τη μία, στην δύναμη της Ένωσης από την άλλη (οι τύποι στη Θεμιστοκλέους ήταν πολλοί μαζί, δεν ήταν ένας). Ο ρατσισμός. Ο μιλιταρισμός. Η προγονολατρεία. Η θέληση να συντρίψει οτιδήποτε της πάει κόντρα. Η εικόνα του "καλού Έλληνα" προς τα έξω - κατ' αντιστοιχία με τους ναζί του Χίτλερ, που για πλήθη Γερμανών πολιτών αντιμετωπίζονταν σαν εθνικοί ήρωες.

Η βία. Σωματική και ψυχολογική ("καλέ, αυτός τρέμει σαν ψάρι").

Kαι εδώ μπορούμε να τονίσουμε πως ο νέος της ιστορίας μας δεν ήταν αλλοδαπός, δεν ήταν μετανάστης, δεν ήταν καν πολιτικοποιημένος. Ήταν απλά ένας νεαρός Έλληνας, που έτυχε να περνάει από εκείνο το σημείο.

Αναρωτιέμαι: Πόσοι από εκείνους τους συμπολίτες μας που ψήφισαν Χ.Α. ανήκουν στην ίδια κατηγορία με εκείνους που παρατηρούσαν εκείνον τον νέο να ταπεινώνεται δημόσια, εκείνο το μεσημέρι στην Θεμιστοκλέους, και παρέμεναν απαθείς? Και δεν έκαναν τίποτα απολύτως?

Γιατί έχω την αίσθηση πως είναι εξίσου υπεύθυνοι, και οι μεν, και οι δε...

Όσο αφορά τον νεαρό, αυτός μεγάλωσε λίγο, έβγαλε γούνα και αυτιά κουνελιού, έμαθε πέντε πράγματα γύρω από πολιτική, και γράφει τώρα στο blog που διαβάζετε.

~

Και Φέτος στον Αέρα του CR Radio!

~

Πετάει, πετάει το κουνέλι! Ναι λοιπόν, το φονικό κουνέλι στον αέρα και φέτος. Θα μπορείτε να ακούτε την αφεντιά μου και την βαθιά, βραχνή, άκρως ερεθιστική φωνή της, ολοζώντανα κάθε Πέμπτη βράδυ 22.00 με 1.00 από τις web συχνότητες του ενός, του μοναδικού, του απόλυτου νέου ραδιοσταθμού, του CR Radio!

Τι εστί CR Radio? Τα έχουμε ξαναπεί, ωστόσο μας αρέσει να επαναλαμβανόμαστε - γιατί η επανάληψη δεν είναι μόνο μητέρα κάθε μάθησης, αλλά συνδέεται επίσης και με την αρχέγονη άντληση κάθε μορφής απόλαυσης. Σκεφτείτε μόνο πόσο συχνά πιάνουμε τον εαυτό μας να κάνουμε ξανά και ξανά κάτι που μας αρέσει πολύ. Να βλέπουμε την ίδια ταινία πολλές φορές - να τρώμε ένα συγκεκριμένο φαγητό με έναν συγκεκριμένο τρόπο (όχι, δεν εννοώ με τα πόδια - ας πούμε να έχουμε συνδέσει το συγκεκριμένο φαγητό με την ανάγνωση ενός συγκεκριμένου περιοδικού). Να πηγαίνουμε πολλές φορές στο ίδιο μέρος. Και φυσικά όλες οι αρχέγονες ενστικτώδεις απολαύσεις, φαί, ύπνος, και τα υπόλοιπα, τι θα ήταν αν δεν υπήρχε το στοιχείο της επανάληψης μέσα τους!

Υπάρχει ασφαλώς και η αρνητική όψη της επανάληψης, που φτάνει να λέγεται ρουτίνα και μονοτονία, ωστόσο αυτό δεν αφορά εμάς τώρα. CR Radio λοιπόν! Ο φρέσκος, ολόφρεσκος, αχνιστός και μυρωδάτος (φαγητό είναι?) σταθμός των CReatures, των πιο έξαλλων πλασμάτων του διαδικτύου! Κάνετε κλικ εδώ για να συντονιστείτε με τον σταθμό, και εδώ για να μπείτε στην κοινότητα των CReatures - μία κοινότητα παρεμπιπτόντως που είναι πάντα ανοιχτή σε νέους θαμώνες, όχι απαραίτητα του ζωικού βασιλείου! - αν και μια τρέλα πρέπει να την έχετε.

Το banner που επιμελήθηκα του σταθμού, στο οποίο ξεχωρίζουν ουκ ολίγοι από τους  φοβερούς παραγωγούς μας, καθώς και ορισμένοι εκλεκτοί καλεσμένοι που φιλοξενήσαμε πέρυσι - Χρήστος Θηβαίος, Νικήτας Κλιντ (Active Member-Ρόδες), Δημήτρης Μεντζέλος (Ημισκούμπρια)...

Τέχνες, λογοτεχνία, πολιτισμικά, εκδηλώσεις, φεστιβάλ, τα νέα της ημέρας ιδωμένα από ένα περισσότερο νεανικό (και λιγότερο πουλημένο και μίζερο σε σχέση με τον Τύπο και τα ΜΜΕ) πρίσμα, πολιτική και αθλητική επικαιρότητα, απόψεις, παρέα, και φυσικά άφθονη μουσική. Πέρα από προκατασκευασμένα πακέτα σαν εκείνα που σερβίρουν στα έρμα τα fm οι λογείς επιχειρήσεις. Τι να λέμε τώρα, το μέλλον του ραδιοφώνου βρίσκεται στο διαδίκτυο, θα έρθει και η μέρα που θα εξαπλωθούν επιτέλους οι διαδικτυακοί σταθμοί στα αμάξια και θα εκτιναχτεί η φάση. Για την ώρα το πρόγραμμα του σταθμού ξεδιπλώνεται από τις 11.00 το πρωί ως τις 2.00 τη νύχτα, οι εκπομπές όσο πάνε γίνονται και καλύτερες... ενώ σιγά-σιγά κάνουμε τα πρώτα βήματα μας και κατά τη διάρκεια του Σαββατοκύριακου! (το πρόγραμμα του Σαββάτου είναι σχεδόν πλήρες).

Σας είπα οτι τα CReatures αναλαμβάνουν όχι μόνο ραδιοφωνικές παραγωγές, μα και διαφημίσεις, διοργάνωση φεστιβάλ και εκθέσεων, δημιουργία τηλεοπτικών spot, περιοδικά και άλλα? Και ότι πέρυσι ο σταθμός είχε την χαρά να φιλοξενήσει ουκ ολίγους εκλεκτούς καλεσμένους στο studio? (μια ιδέα την παίρνετε από το banner πάνω)!

Όσο αφορά τα δικά μας... Ουκ ολίγες φορές έχω μιλήσει εκτενώς για μουσική από αυτό εδώ το blog, ε, η εκπομπή μου θα μπορούσε να ιδωθεί ως η ζωντανή, ακουστική όψη του γραπτού μουσικού μου λόγου! Το όνομα της "Μηχανή του Χρόνου" και απευθύνεται σε όσους γουστάρουν να το ψάχνουν γενικά με τη μουσική, να αναδιφούν στα βάθη της, αναζητώντας τους συνδετικούς κρίκους ανάμεσα στα είδη, να περιπλανώνται στην μουσική ιστορία ενός στυλ, μέσα από τις δεκαετίες, πέρα από χώρες και όρια (γιατί στη μουσική και στην τέχνη δεν υπάρχουν σύνορα, και οι ψαγμένοι γνωρίζετε πως η ζωή θα έπρεπε να μιμηθεί την τέχνη - η τέχνη είναι ένας περιπλανώμενος με μόνη πατρίδα του τη γη)....

Ένα σημαντικό κομμάτι των εκπομπών μου είναι τα μουσικά αφιερώματα. Πέρυσι συνοπτικά είχαμε αφιερώματα στα εξής μουσικά στυλ: 70s hard rock, 70s funk, caribbean music, 80s heavy metal, 60s hippie music, ιστορία της soul, ιστορία του swing και της big band jazz, αφιέρωμα στην κέλτικη μουσική, στην ιστορία του punk, καθώς και στην ιστορία της disco! Ε, φέτος θα το προχωρήσουμε ακόμα περισσότερο - και ασφαλώς παίζουν και παραγγελιές ε. Και αν θέλετε να πάρετε μια γεύση από τις περσινές μου εκπομπές, μπορείτε από εδώ να κατεβάσετε μία! Ήταν η πιο ατμοσφαιρική εκπομπή που έκανα μέχρι τώρα, αφιερωμένη στα "παραμύθια"... Ακούστε και θα καταλάβετε. :)

Και μια που κατά τη διάρκεια της εκπομπής παίζει και chat, θα χαρώ να μπαίνετε και να μου λέτε σχόλια, πόσο γαμάτη εκπομπή κάνω, πόσο σας ταξιδεύω, τα κορίτσια να στριγγλίζετε υστερικές και να μου δίνετε το τηλέφωνο σας, τέτοια. Αρνητικά σχόλια απαγορεύονται. Ναι, έλεγα πως είμαστε η πνοή της ελευθερίας στο διαδίκτυο. Σοβαρά τώρα, θα χαρώ να τα λέμε και από κει, πάντα κυλάει ωραιότερα μια εκπομπή όταν έχεις παρέα... Όποιος μάλιστα από σας έχει facebook μπορεί να χωθεί στο γκρουπ της εκπομπής, το οποίο και βλέπετε εδώ (ps, τον συγκεκριμένο λογαριασμό τον έχω αποκλειστικά για το γκρουπάκι στην παρούσα φάση). Περάστε να τα λέμε και από κει, τι περιμένετε! Πέραν αυτού, εδώ είναι και η σελίδα των CReatures στο facebook.

Από αυτή και κάθε Πέμπτη λοιπόν μία ακόμα όψη του φονικού κούνελου στο διαδίκτυο: Η μία στα blogs. Η άλλη στο web-radio. See you there. :)

~

Ερωτική Εξομολόγηση

~

Από καιρό ήθελα να σου πω αυτά τα λόγια, αλλά δεν έβρισκα τον τρόπο.

Τη στιγμή αυτή όμως αισθάνομαι έτοιμος. Θέλω να ανοιχτώ σε σένα όπως δεν το έκανα ποτέ. Μου είναι ευκολότερο πίσω από την ασφάλεια μιας οθόνης... Η παρουσία σου είναι αρκετή για να μου επιφέρει σύγχυση, να με αποπροσανατολίσει, να παρεμποδίσει την ομαλή ροή του λόγου μου, σαν φράγμα μπροστά από έναν ορμητικό χείμαρρο. Τα λόγια μου μπλέκονται σαν κουβάρι, η καρδιά μου σφυροκοπά ανελέητα, η αναπνοή μου κόβεται. Αισθάνομαι μικρός και ασήμαντος.

Περισσότερο όλων, κάθε φορά που σε αντικρίζω νιώθω το ίδιο πάντα σφίξιμο στο στομάχι μου. Την ίδια υπόκωφη ένταση.Υπήρξαν στιγμές που ένιωθα να το καταπολεμώ, να επιβάλλομαι πάνω του, στιγμές που θεωρούσα οτι είχα τον έλεγχο - στιγμές που ακόμα και συ έχανες τη γοητεία σου στα μάτια μου... Ένιωθα να έχει κορεστεί η θέληση μέσα μου βλέπεις... Πάντα όμως επανερχόσουν, σαν άλλος βασιλιάς που ανέκτησε τον χαμένο του θρόνο. Το βασίλειο σου στα άδυτα της επιθυμίας μου.

Δεν είμαι ο μόνος που σε έχει επιθυμήσει, το γνωρίζω. Είμαστε πολλοί... Η λάμψη σου εκτυφλωτική, και όσο εκείνη μεγαλώνει, τόσο πληθαίνουν οι σκιές γύρω μας - και μέσα μας. Δεν υπάρχει τίποτα αντίστοιχο με σένα όμως... Τίποτα που θα μπορούσε να καλύψει το κενό μου με τον τρόπο που το κάνεις εσύ. Η όψη σου βάλσαμο για τα μάτια, η σκέψη ότι σε αγγίζω σκορπάει ανατριχίλες, η φαντασίωση της γεύσης σου στα χείλια μου είναι αρκετή για να αναταράξει και τον βαθύτερο μου ύπνο...

Δε μπορώ να σου εξηγήσω για ποιόν λόγο ξεχωρίζεις τόσο... Όπως δε μπορεί να εξηγήσει κάποιος γιατί θεωρεί "όμορφο" το θέαμα ενός καταρράκτη, ή γιατί τον αγγίζει σε βάθος ένα τραγούδι. Ψάχνουμε μερικές φορές να βρούμε "αιτίες" και να αποδώσουμε με λέξεις συναισθήματα τα οποία είναι από τη φύση τους ανεξιχνίαστα. Γνωρίζω όμως ένα πράγμα με σιγουριά: Η παρουσία σου με κάνει ευτυχισμένο. Η απουσία σου μπορεί να με βυθίσει στη θλίψη...

Τις προάλλες σε είδα. Ήσουν στα χέρια κάποιου άλλου. Ζήλεψα παράφορα... Ήθελα να σπεύσω και να σε αρπάξω, να κλέψω τη ζεστασιά, να καταχραστώ την ομορφιά σου... Να ξοδέψω όλο σου το κάλλος, να σκίσω το περίβλημα σου, να σε ξεγυμνώσω με τα χέρια μου, να γίνω ένα μαζί σου, να σε κάνω να χαθείς στο σκοτάδι της επιθυμίας μου...

Το βράδυ εκείνο δυσκολεύτηκα να κοιμηθώ. Σε κάποια φάση ξύπνησα ανήσυχος, οργισμένος. Λυπάμαι γι'αυτό που θα γράψω, αλλά αναζήτησα κάτι που θα μπορούσε να αποσπάσει τη σκέψη μου από σένα. Ένα υποκατάστατο. Δε δυσκολεύτηκα να τη βρω... Ήταν νόστιμη, δε της λείπει η ζεστασιά... Προσπάθησα με ειλικρίνεια να πείσω τον εαυτό μου πως ήταν εκείνο που πάντα αναζητούσα...

Στο τέλος όμως, όταν πια τα φώτα είχαν σβήσει, η δική σου σκέψη ήταν εκείνη που γύριζε στο νου μου, σαν τραγούδι σε επανάληψη... Πόσο τυφλοί μπορεί να γίνουμε μπροστά στη φωνή της επιθυμίας μέσα μας! Σαν παιδί μας μιλάει στην απλούστερη γλώσσα, και μεις την αγνοούμε, της γυρίζουμε την πλάτη... Όχι επιθυμία μου, δε μπορώ να αντισταθώ σε σένα. Γι' αυτό και γράφω αυτό το κείμενο τώρα. Για να δει ο κόσμος όλος την αγάπη μου για σένα!

Το βράδυ εκείνο δε δυσκολεύτηκα να βρω το υποκατάστατο... Νόστιμη, ζεστή, μα λίγη μπροστά σου! Μακαρονάδα το όνομα της. Τι να συγκριθεί μαζί σου όμως, εσύ είσαι το τέλειο, το απόλυτο, εσύ πάντα σκόρπιζες χαρά και στις σκοτεινότερες στιγμές μου! Δε μπορώ να σε έχω πάντα, ξέρω όμως πως αν σε αναζητήσω θα σε βρω... Και γι' αυτόν τον λόγο σ' αγαπάω.

Σουβλάκι ή πιτόγυρο τ' όνομα σου, αγάπη ανεξίτηλη στον χρόνο η κληρονομιά σου! Σ' ευχαριστώ σουβλάκι μου... Σ' ευχαριστώ που ακόμα και την πιο ανούσια ή στενάχωρη μέρα μου μπορείς να την κάνεις ενδιαφέρουσα. Είσαι το χρώμα στην γκρίζα σελίδα της καθημερινότητας. Κόκκινο για την ντομάτα. Λευκό για το κρεμμύδι. Καφετί για το κρέας. Πορτοκαλί για την πατάτα. Πράσινο για το μαρούλι. Κίτρινο ή λευκό για την σάλτσα (τζατζίκι, σος, ή τυροκαφτερή). Και φυσικά η πίτα, το μαγικό περίβλημα που  δένει όλα τα υπόλοιπα σε έναν αδιάσπαστο δεσμό, και αυτά με τη σειρά τους σε ένα αιώνιο δέσιμο με την καρδιά μας. Τα συστατικά της ηδονής, η μπουκιά της χαράς, η γεύση της λήθης.

Δε μπορώ να σε χορταίνω. Ζωή χωρίς σουβλάκι, που πας ορέ Λάκη. (ήθελα να κάνω ρίμα με το "ζωή χωρίς σουβλάκι", μόνο αυτό μου ήρθε - α, σκέφτηκα κι άλλο: Ζωή χωρίς σουβλάκι, καλύτερα να πέσεις σε χαντάκι).

κλικ


~

Τα Πιπίνια Με Τα Σορτς

~

Άραζα βράδυ έξω, σε μια κοσμική τοποθεσία, περιμένοντας να φτάσει η παρέα μου. Παρατηρούσα το πλήθος από πιπίνια που, σαν άλλες πολύχρωμες πεταλούδες, γυρόφερναν ζωηρά εδώ κι εκεί. Για κάποιο λόγο μου φαινόταν η μία πιο τσαχπίνα από την άλλη. Οι περισσότερες φορούσαν στενά και ιδιαίτερα κοντά σορτς. Έδειχναν άνετες με τα βλέμματα των αντρών. Αναρωτιόμουν: Τα έχουν συνηθίσει? Ή απλά δεν τα παίρνουν χαμπάρι?

Πιπίνι. Μια αρμαθιά από κεράσια καταμεσής ενός πρωινού γεύματος, δίπλα στο μπολ με τα δημητριακά και τον καφέ. Ένας χυμός από φρούτα του δάσους σε μια πόλη δίχως δέντρα. Ένα βιβλίο με μεγάλα γράμματα και μυρωδάτα φύλλα που ξεφυλλίζεις γρήγορα και χάνεσαι στο μέτρημα. Ο πρόστυχος χορός σε εκείνο το ρομαντικό τραγούδι. Η κλειδαριά χωρίς κλειδί - με άφθονα όμως αντικλείδια. Το σπίτι στην κορυφή του λόφου - και στη σκιά του βουνού. Ο δροσερός αέρας που χτυπάει πάνω σου σε παράθυρο τρένου που τρέχει ασταμάτητα. Η στάση των 10 λεπτών, για καφέ και τσιγάρο. To βλέμμα που χαμηλώνει προς το έδαφος, τα πόδια που υψώνονται στ' αστέρια, θέλοντας να τα αγγίξουν. Το όχι καταμεσής των δύο ναι. Το χαμόγελο της Μόνα Λίζα από τα google images. Τα φιλιά στο πίσω μέρος των καρτ ποστάλ από το εξωτερικό. Το μακροβούτι στη μπανιέρα του σπιτιού σου. Οι κομμένες σκηνές από οικογενειακή ταινία. H παραγγελιά φαγητού που άργησε να έρθει έναν χρόνο - και φαγώθηκε σε ένα λεπτό. Το σεντούκι με τα μυστικά στην κεντρική πλατεία της πόλης. Η ιστορία χωρίς αρχή, με πολλαπλά όμως τέλη.

Πιπίνι. Σε φέρνω στο νου μου και αναρωτιέμαι.

Που βρισκόμουν εγώ όταν ήμουν σαν εσένα? Στα 16, στα 17, στα 18. Απορροφημένος από μαθήματα, φροντιστήρια, εξετάσεις. Εσύ πάλι ανήκες στη μειοψηφία τότε. Το θυμάμαι καλά αυτό. Λίγες ήταν οι "ωραίες", εκείνες που "προχωρούσαν παρακάτω", έκαναν "σχέσεις" και όλα. Και φυσικά λίγοι ήταν οι "εκλεκτοί" που θα τις είχαν. Συνήθως οι δημοφιλείς. Όχι άτομα με βλέμμα σκιερό, χέρια αμήχανα και μάτια ονειροπόλα σαν το δικό μου. Σύντροφος για μας ήταν τα βιντεοπαιχνίδια. Τα βιβλία. Η ατελείωτη εσωστρέφεια. Και ορισμένες χαζές φαντασιώσεις, με κορίτσια που κοιτούσαμε και στρέφαμε το βλέμμα πέρα από ντροπή - και ένοχη απόλαυση ταυτόχρονα. Δε γνωρίζαμε πως να φιλάμε μια κοπέλα και αγχωνόμασταν αν μας κρατούσε απ' το χέρι.

Πόσο έχουν αλλάξει οι καιροί.... Και τώρα εσείς, τα κορίτσια που κάποτε φοβόμουν να κοιτάξω όταν ήμουν σαν εσάς, έχετε γίνει "τα πιπίνια", που κατακλύζουν τα κοσμικά σημεία της πόλης τα βράδια, με τα καυτά τους σορτσάκια και όλα. Στα 18 σας οι περισσότερες έχετε κάνει τόσα που εμάς μας πήρε χρόνια και χρόνια για να μάθουμε. Όσο αφορά τους "δημοφιλείς" της εποχής μου, εκείνους που είχαν όλες τις γκόμενες... σκόρπισε η φλόγα τους, σαν πυροτέχνημα, και έσβησε με τον χρόνο. Πολύ θα ήθελα να τους δω τώρα αυτούς.

Ξέρετε κάτι όμως? Εσάς τις μικρές και όμορφες. Εσάς, τα άγουρα φρούτα. Εσάς, που χαμογελάω με την προσπάθεια σας να το παίξετε μεγαλύτερες απ' ότι είστε. Εσάς που όσο εύκολα μπορεί να σας καρφώσω με το βλέμμα μου, άλλο τόσο εύκολα μπορεί να σας περιφρονήσω γιατί αδυνατείτε να βγάλετε μια συζήτηση της προκοπής. Όσο διαθέτετε σε εμφάνιση, στερείστε σε πνεύμα - δεν σας κατηγορώ, το δεύτερο αποκτάται (συνήθως) με τα χρόνια...

Ωστόσο...

Ορισμένες στιγμές, ακόμα νιώθω να σας ντρέπομαι. Και αν σας κοιτώ, ενίοτε πιάνω τον εαυτό μου να χαμηλώνει το βλέμμα. Σα να μη πέρασε μία μέρα από κείνες του Λυκείου...


~

Rain, Come Wash Over Me

~

Δε βρέχει τώρα, το βαρύ άρωμα του καλοκαιριού είναι ακόμα αισθητό. Ωστόσο η στιγμή δεν αργεί - σύντομα θα καταφτάσουν τα φθινοπωρινά πρωτοβρόχια.

Σαν νερό σε ακουαρέλα, η βροχή θα απαλύνει τις πυκνές αποχρώσεις που χάραξε πάνω μας το καλοκαιρινό φως. Ο ήλιος - από το βλέμμα του οποίου τίποτα δεν ξεφεύγει - θα κρυφτεί πίσω από λευκόγκριζα βαμβακερά σεντόνια. Θα αρχίσει πάλι τα παιχνίδια του, αφήνοντας ορισμένες από τις ακτίνες του να ξεπροβάλλουν εδώ κι εκεί, όπως το πόδι της χορεύτριας, σε έναν άλλο χορό επτά πέπλων - Μόνο που στον χορό αυτόν η αποκάλυψη προηγείται, και η τελική κατάληξη είναι το μυστικό το ίδιο.

Λένε πως η άνοιξη είναι πιο ερωτική εποχή. Τι πιο ερωτικό όμως από το πλήθος των ορμητικών σταγόνων, που σαν άλλοι εραστές καταβυθίζονται μέσα στη γη, ενώ η τελευταία ανασαίνει από ηδονή. Ο ήχος της βροχής είναι η φωνή της γης που λέει "ναι!".

Η όσφρηση είναι η πιο αρχέγονη από τις αισθήσεις, εκείνη που μας συνδέει με το απώτατο μας παρελθόν, όταν ζούσαμε πιο κοντά στο έδαφος, στη γη την ίδια. Και δεν υπάρχει άλλη εποχή που να συνδέεται τόσο με την αίσθηση αυτή όσο το φθινόπωρο! Η μυρωδιά της γονιμοποιημένης πρασινάδας και του υγρού ξύλου είναι ικανή να ανασύρει μέσα μας αναμνήσεις από εποχές που η ίδια η ανθρωπότητα ήταν νεότερη. Αναμνήσεις σαν κείνες που δε περιγράφονται με λόγια.

Η βροχή είναι καταπραϋντική. Δεν απαιτεί τίποτα από σένα, μόνο δίνει απλόχερα. Μπορείς να είσαι απλά ο εαυτός σου, μακριά από την ενοχοποιητική ματιά του ήλιου. Πόσο ομορφότερος γίνεται ακόμα και ο πιο άσχημος δρόμος, σε μια εξίσου άσχημη πόλη, όταν καλύπτεται από το πέπλο της βροχής!

Ορισμένες από τις βαθύτερες μου αναμνήσεις συνδέονται με τη βροχή. Ζεστά ροφήματα. Γλυκιά παρέα. Μάτια που γελάνε, γνωρίζοντας πως τη στιγμή εκείνη έχεις βυθιστεί μέσα τους. Ανασαίνεις, και μαζί σου αναστενάζουν το γρασίδι και τα φύλλα. Μετά βαδίζεις μόνος σου και νιώθεις πως η φύση σου κλείνει παιχνιδιάρικα το μάτι.

Βροχή μου, κάλυψε με, άσε με να ζήσω για άλλη μια φορά γλυκές στιγμές απ' τα παλιά.

Και στη συνέχεια ξέπλυνε τις αναμνήσεις από πάνω μου, άφησε τες να κυλήσουν σαν το χρώμα σε υγρό χαρτί. Και ας γίνω πάλι μια λευκή σελίδα. Ας γίνω έτοιμος για ένα νέο κεφάλαιο...

Χεχε. Σκατούλια.

~

Ανάρτηση Χωρίς Νόημα

~

Αυτή είναι μια ανάρτηση χωρίς κανένα απολύτως νόημα.

Μια

Σκέτη

Αδιάφορη

Ανάρτηση

Τίποτα

Άλλο.

Έχουν

Πλάκα

Αυτά τα

Παιχνίδια

Με τις λέξεις

Μοιάζουν με κύμα

Που ανεβαίνει πάνω

Και μετά κατεβαίνει

Κάτω πάλι

Ξανά

Και

Συ

Κάνεις

Ζιγκ-Ζαγκ

Μαζί με Μένα

Τώρα

Ναι

Το είπα

Δεν υπάρχει

Νόημα

Στο

Κεί

με

νο

.

Κα

Τά Κά

Ποιο τρόπο

Πάντως με εκ

Φράζει αυτή

Τη στιγμή.

Αυτά

αα

α.

~