~
Η Λίστα (Θέσεις 50-1)
50:
The Strokes - Is This It (2001)
Εδώ ερχόμαστε στην ρίζα... των '00ς! Ο δίσκος που έγινε το σημείο αναφοράς για δεκάδες, εκατοντάδες άλλους που έμελε να ακολουθήσουν. Το άλμπουμ που αναγέννησε το παλιό κλασικό garage rock και υπήρξε ο προπομπός όλων των indie bands της δεκαετίας.
Όσο και αν μου αρέσει ωστόσο, ομολογώ μπαίνει εδώ "τιμής ένεκεν". Κάποια άλμπουμ σε προηγούμενες θέσεις μου άρεσαν και τα έχω λιώσει περισσότερο, υπήρξαν ωστόσο πολύ λιγότερο σημαντικά και επιδραστικά απο το ντεμπούτο των Strokes που παρουσιάζω εδώ... ίσως να έρθει ο καιρός που θα σκέφτομαι το ακριβώς αντίθετο, ποιός ξέρει: οτι κακώς έβαλα αυτόν τον δίσκο μόλις στην θέση 50!
Μιλάμε για έναν πολυπλατινένιο δίσκο, ο οποίος φιγουράρει σε κορυφές των alternative/indie charts παντού στον κόσμο. Απλό και ουσιώδες στυλ, με μια έντονη live αίσθηση και μια γενικότερη χύμα διάθεση, κάπως έτσι ο ροκ εν ρολ γίγαντας ξυπνάει, τεντώνεται και ατενίζει τα '00ς με αισιοδοξία.
The Modern Age
49:
Metric - Old World Underground, Where Are You Now? (2003)
Απο το ντεμπούτο των Strokes στο ντεμπούτο των Metric, μιας indie band απο τον Καναδά που πραγματικά απέκτησε πολλούς φανατικούς θαυμαστές με το δισκάκι αυτό. Ένα sexy δίσκιον γενικότερα (αν δεν είχε female frontman μπορεί να μη το έλεγα αυτό!), τραγούδια που σου κολλάνε στο μυαλό, αντιπολεμική κατά πολύ θεματολογία και αυτή η ωραία δόση απο το new wave των '80ς, όπως γίνεται εμφανής στα έξαλλα πλήκτρα του δίσκου.
Παρέα με τον διάδοχο του "Live It Out", οι Metric κέρδισαν πάρα πολλή κόσμο του εναλλακτικού ροκ ήχου (αν και όχι τόσο στην χώρα μας ομολογώ), μάθετε λοιπόν γιατί. (πως να μην αγαπάς το κάτω videoclip)
Combat Baby
48:
Bathory - Nordland I (2002)
Ας υψώσουμε μια κούπα μπύρας στην μνήμη του ηγέτη των Bathory, τον Quorthon, που μας παρέδωσε ορισμένη απο την επικότερη μουσική που έχει γραφτεί ποτέ απο άνθρωπο! Μια απο τις σημαντικότερες φιγούρες στην ιστορία της metal μουσικής, σε μια απο τις πιο επικές του στιγμές, η οποία επισκιάζεται μονάχα απο τους παλιότερους δίσκους των Bathory.
Δίσκος κατασκευασμένος στα σπήλαια της Asgard απο τους ίδιους τους θεούς, με ήχο βροντερό σαν το γέλιο του Thor και σαν τον ξέφρενο καλπασμό του Sleipnir, ενώ καλπάζει προς την κόλαση. Ίσως είναι ο ίδιος ο Quorthon εκείνος που γελάει, εκεί, πέρα απ' τα ψηλά βουνά, παρέα με τους υπόλοιπους των vikings.
Nordland
47:
The Dear Hunter: Act II - The Meaning of, and all Things Regarding Ms. Leading (2007)
Τίτλος μακρύς σαν γυμνοσάλιαγκας, απο έναν εξίσου μεγάλο δίσκο, τόσο σε διάρκεια (αγγίζει το μάξιμουμ όριο που μπορεί να φτάνει ένα cd), όσο και σε ποιότητα. Οι Dear Hunter, πέρα απο ευφάνταστο όνομα, έχουν και πολύ ιδαίτερο μουσικό στυλ, αναμειγνύοντας πολλά και διάφορα υποείδη, δίνοντας μας ένα πολύ όμορφο prog/alternative αποτέλεσμα, με κάποιες post-hardcore πινελιές, εδώ κι εκεί. Θα βρείτε πολλά μουσικά στυλ εδώ, μια έντονη θεατρικότητα σε σημεία και μια διάθεση για ξέφρενους πειραματισμούς σε άλλα. Και ένα πραγματικά ξεχωριστό στυλ στο τέλος. Όλα αυτά σε ένα άλμπουμ που συνιστά το δεύτερο μέρος μόλις απο ένα έργο που προορίζεται να φτάσει τα έξι συνολικά.
Smiling Swine
46:
Amparanoia - Rebeldia Con Alegria (2004)
Υπήρξε μια φάση, κάπου 4-5 χρόνια πριν, που το έψαχνα αρκετά με world και latin ακούσματα. Οι Αmparanoia ήταν απο τα σύγχρονα ονόματα του είδους που μου έμειναν, τόσο όσο χρειαζόταν για να μπουν σε (υψηλή κιόλας) θέση στη λίστα μου.
Ή πιο σωστά
η Amparanoia, όντας τα αρχικά της σπανιόλας main-woman Amparo Sanchez, τραγουδίστριας και κιθαρίστριας του γκρουπ. Και καλής φίλης (και συχνά, συνεργάτης) του Manu Chao. Και πολιτικοποιημένης. Καταλάβατε για τι στυλ μιλάμε λοιπόν? Αυτό ακριβώς.
Welcome to Tijuana....
En La Noche
45:
Radiohead - In Rainbows (2007)
Οι Radiohead δεν είναι ένα μεγάλο συγκρότημα μόνο για τη μουσική τους, αλλά και για τη γενικότερη αντίληψη που έχουν για τα πράγματα. Θα τους χαρακτήριζα ως ένα απο τα εξυπνότερα και πιο δημιουργικά ονόματα της εποχής μας.
Ο δίσκος αυτός δεν πρωτοκυκλοφόρησε όπως όλοι στα καταστήματα, αλλά έγινε διαθέσιμος εξαρχής για κατέβασμα απο το ίδιο το site των Radiohead, όπου οι ίδιοι μάλιστα άφηναν στον ακροατή να αποφασίσει σε τι τιμή θα το κατέβαζε.
"It's up to you", είπαν απλά, και απο κει και πέρα, αν ήθελε, ο ακροατής το κατέβαζε με ένα συγκεκριμένο ποσό της επιλογής του, ή και δωρεάν εντελώς.
Πόσο μπροστά δηλαδή.
Μουσικά ο δίσκος είναι εξαιρετικός. Εδώ οι Radiohead βάζουν λίγο στην άκρη τους ξέφρενους πειραματισμούς των προηγούμενων άλμπουμ, γράφουν τραγούδια που θυμίζουν λίγο πολύ όλες τις φάσεις της ως τώρα πορείας τους, απο κλασικές radiohead μπαλάντες (all i need), σε κιθαριστικά (bodynatchers), σε ηλεκτρονικά πειραματικά (15 step), σε φευγάτα (weird fishes), όλα τα βρίσκει κανείς εδώ. Και οι Radiohead συνεχίζουν ακάθεκτοι...
All I Need (απίστευτο βίντεο)
44:
Oasis - Heathen Chemistry (2002)
Αχ, εδώ έχουμε να κάνουμε με αδυναμία. Το τι σήμαιναν οι Oasis για τα '90ς ο περισσότερος κόσμος γνωρίζει. Γνωρίζει για την εκρηκτική δημοτικότητα που απέκτησαν με τα πρώτα δύο άλμπουμ τους, την σαρωτική επιτυχία, την μετατροπή των αδερφών Gallagher σε ιδιόρρυθμους rock superstars, την σταδιακή δημιουργική πτώση που ακολούθησε.
Ο δίσκος αυτός υπήρξε η επιστροφή των Oasis για τη νέα δεκαετία, το άλμπουμ που έδειξε στον κόσμο πως το συγκρότημα είναι ακόμα ικανό να γράφει κομματάρες και να συναρπάζει τον κόσμο, πως τα κακά παιδιά απο το Manchester είναι ακόμα εδώ. Το Little By Little είναι απο τα τραγούδια που είχα φάει μεγάλο κόλλημα μαζί τους, και ακόμα τρώω. True perfection has to be imperfect....
Little by Little
43:
The Decemberists - The Crane Wife (2006)
Άλλος ένας indie record, απο ένα καθόλου τυπικό indie συγκρότημα. Το progressive στην πιο εναλλακτική του διάθεση ίσως. Πλάι στα παραδοσιακά όργανα, κιθάρες, μπάσα, κλπ, οι Decemberists αναμειγνύουν ακορντεόν, βιολιά και τέτοια, δίνοντας μας μια "chamber" αισθητική. Κυρίως όμως, δίνοντας μας πραγματικά όμορφα τραγούδια, που ώρες ώρες δείχνουν να έχουν έρθει απο μια άλλη εποχή.
Το The Crane Wife είναι ο τέταρτος και ο αγαπημένος μου ως τώρα δίσκος τους. Prog indie, στα καλύτερα του, και αν δε σας αρέσει τι να πω. Πάρτε παρακαλώ μια γεύση απο τρία τραγούδια που είναι προορισμένα να ακούγονται ως ένα.
The Island Come & See
The Landlord's Daughter - You'll not Feel the Drowning
42:
Sleepytime Gorilla Museum - In Glorious Times (2007)
Μιλώντας για προοδευτική διάθεση..... εδώ να σας δω.
Avant-garde κύριοι. Κυρίες. Μικρά παιδάκια. Εκεί που τα όρια ανάμεσα σε μουσικές γκρεμίζονται, εκεί που η οποιαδήποτε αντίληψη της μουσικής ως "εκείνο το ωραίο που βάζουμε να ακούσουμε και να τραγουδήσουμε/χορέψουμε" καταρρέει. Εδώ μετράει μόνο η δημιουργική διάθεση του μουσικού, τι θέλει να πει και με ποιόν τρόπο. Ε, και οι μουσικές του επιρροές και ρίζες φυσικά.
Ένα απο τα σημαντικότερα σχήματα του είδους για τα '00ς είναι οι Sleepytime Gorilla Museum, στην ("δύσκολη" για το μέσο αυτί) μουσική των οποίων θα βρείτε στοιχεία απο ακραίο metal, prog, διάφορα πειραματικά, κάποια ατμοσφαιρικά/horror στοιχεία και συζητήσεις γύρω απο τον ντανταισμό. Και ένα ιδιαίτερα γαμάτο αποτέλεσμα θα έλεγα στο τέλος.
Anlge of Repose
42:
Dredg - The Pariah, the Parrot, the Delusion (2009)
Συγκρότημα που είχα την τύχη να δω live στο εξωτερικό πέρισυ και το απόλαυσα. Απο τις πλέον ανερχόμενες μπάντες του prog/alternative χώρου, που με κάθε δίσκο τους μας εντυπωσιάζουν όλο και περισσότερο. Μελωδικοί αλλά και δυναμικοί εκεί που χρειάζεται, ταξιδιάρικοι και με έναν απίστευτα έντονο λυρισμό, οι Dredg έχουν γίνει μια απο τις αγαπημένες μου alternative μπάντες, που ξέρουν, απλά, πως να γράφουν πανέμορφα τραγούδια.
Information
41:
Thievery Corporation - The Richest Man in Babylon (2002)
Ααα, εδώ είμαστε. Αλλαγή διάθεσης, ώρα για chill-out καταστάσεις, χρειάζονται μετά την συναισθηματική φόρτιση των πάνω δίσκων. Οι Thievery Corporation μας παρέδωσαν ορισμένες απο τις κορυφαίες ηλεκτρονικές μουσικές που βγήκαν την τελευταία δεκαετία....
...Ή μάλλον, όχι, το "ηλεκτρονικές" είναι περιοριστικό για ένα σχήμα που αγκαλιάζει τη μουσική όλου του κόσμου, ενσωματώνοντας στην ουσία ethnic μουσικές απο την Βραζιλία, την Ινδία, στοιχεία απο reggae και acid jazz στο lounge υπόστρωμα τους, όλα ενδεδυμένα με άποψη (συχνά πολιτική) και στυλ. Οι Thievery Corporation είναι το έξτρα φίνο εκείνο κοκτέιλ που θα παραγγείλεις απο το μπαρ των διακοπών σου, έχοντας πάει incognito ως μυστικός πολιτικός πράκτορας, ενώ παρατηρείς τα καλλίγραμμα γκομενάκια που περνάνε.
The Richest Man In Babylon
40:
Mesh - We Collide (2006)
Οι φίλοι των Depeche Mode θα βρουν σε αυτόν τον δίσκο τη σωτηρία της ψυχής τους. (εντάξει, όχι όσο εκείνη που σου παρέχει ο καλός Αλλάχ αλλά κοντινή). Οι μη-φίλοι των Depeche Mode θα προσπεράσουν.
To "We Collide" είναι, αν όχι το καλύτερο, σίγουρα ένα απο τα καλύτερα synthpop records που βγήκαν μέσα στην δεκαετία, γεμάτο απο όλα εκείνα τα στοιχεία που έκαναν αυτόν τον ήχο κάποτε μεγάλο. Τα πιασάρικα τραγούδια, τους ηλεκτρονικούς ρυθμούς, το χαρακτηριστικό στυλ φωνητικών, όλα. Πάμε (για άλλη μια φορά) να θυμηθούμε τον ύμνο που ακούει στο όνομα "Crash". Δυναμώστε το volume (α-πα-ραι-τή-τως) και πάμε!
Crash
39:
Shinedown - The Sound of Madness (2008)
Το τρίτο και πιο πρόσφατο ως τώρα άλμπουμ των αμερικανών Shinedown, δίσκος που πραγματικά με εντυπωσίασε για την ενέργεια και την δύναμη που απέπνεαν οι συνθέσεις, κάποιες απο τις οποίες βρίσκονται εκεί με τα κορυφαία alternative/hard rock πράγματα που βγήκαν εδώ και πολλά χρόνια. Αν νομίζετε πως το hard rock είναι μουσική που ανήκει αποκλειστικά στη δεκαετία του '80 και πως είναι αδύνατον να βγουν κορυφαίοι δίσκοι του είδους στην εποχή μας και να μη φαντάζουν ξεπερασμένοι και βγαλμένοι απο άλλη εποχή, αυτό το λευκό διαμάντι έχει την απάντηση.
Έχει επίσης την απάντηση για το τι απέγιναν εκείνες οι σπαραξικάρδιες rock μπαλάντες, που κάποτε γράφαμε σε κασέτες και αφιερώναμε σε επίδοξους, λιγότερο ή περισσότερο φανταστικούς, έρωτες. Που χάθηκαν επιτέλους. Μπορείτε να μάθετε την απάντηση ακούγοντας το κάτω τραγούδι. Που, παρεμπιπτόντως, πρόκειται για ΤΗΝ μπαλάντα της δεκαετίας. Προχωρήστε με προσοχή...
Call Me
38:
Slipknot - All Hope Is Gone (2008)
Το πρόσωπο της σκληρής μουσικής στη δεκαετία έμελε να στιγματιστεί κατά πολύ απο ένα συγκρότημα χωρίς πρόσωπο, ή μάλλον, απο το σχήμα που ανέδειξε τις μάσκες ως το σήμα κατατεθέν του, και ως σύμβολο μιας εποχής. Οι Slipknot έφεραν πολύ νέο κόσμο στη metal μουσική στα '00ς, και αυτός κατά τη γνώμη μου είναι ο ωριμότερος τους δίσκος ως τώρα.
Το All Hope Is Gone δεν περιλαμβάνει εκείνη την "αρρωστίλα" του ντεμπούτου τους, ούτε είναι τόσο ακραίο ηχητικά, ενώ τα περισσότερα παραδοσιακά metal στοιχεία (που ήδη είχαν κάνει την εμφάνιση τους με το προγενέστερο "Volume 3") όλο και κάποιους απο τους παλιούς οπαδούς τους θα απομάκρυναν. Όπως όμως έχει συμβεί τόσες και τόσες φορές στην ιστορία του metal ήχου, ο ηχητικός αυτός εμπλουτισμός έφερε πολύ νέο κόσμο. Κάτι καλό, εφόσον συνδιάζεται με υψηλού επιπέδου συνθέσεις, σαν αυτές που συναντούμε στον δίσκο, τον οποίο άνετα τοποθετώ στη λίστα μου με τα κορυφαία της δεκαετίας.
Gematria (the killing game) (σας αρέσουν δε σας αρέσουν οι Slipknot, κάντε τη χάρη στον εαυτό σας και δείτε το βίντεο!)
37:
Arctic Monkeys - Whatever People Say I Am, That's What I Am Not (2006)
Το γρηγορότερο σε πωλήσεις ντεμπούτο άλμπουμ στην ιστορία της βρετανικής μουσικής. Φαντάσου να είσαι ένα νέο όνομα στον χώρο, και το πρώτο μόλις επίσημο άλμπουμ που κυκλοφορείς να πουλάει πάνω απο 300.000 κομμάτια μέσα σε μια βδομάδα. Είναι τρελοί αυτοί οι Βρετανοί.
Αν και εδώ που τα λέμε, δεν είναι κακές αυτές οι μαϊμούδες απο τον Βόρειο Πόλο. Ξέρουν πως να παράγουν ένα ροκ 'εν ρολ γεμάτο ενέργεια και να παραδίδουν κομματάρες που σε κάνουν να θες να χτυπιέσαι πάνω κάτω σαν - τι άλλο - μια μαϊμού.... Στα συν μια γαμιστερή διάθεση που - εμένα τουλάχιστον - μου δημιουργεί αυτός ο δίσκος. Τα κουνέλια τα πάνε καλά με τις μαϊμούδες. Brit rock 'n roll at its best.
Fake Tales of San Francisco (φτάσε εκεί που λέει
"love's not only blind but deaf" και νιώσε μετά)
36:
The Last Shadow Puppets - The Age of the Understatement (2008)
Γιατί όχι, ας παρουσιάσω ως
ζευγάρι αυτά τα δύο άλμπουμ, ούτως ή άλλως είναι πρώτα ξαδέρφια. Απο την πλευρά της μητέρας τους, της πιθηκίνας, όταν εκείνη έβγαινε στα κρυφά με τον καθηγητή της απο το ωδείο. Κύριε καθηγητή, κοιτάζατε κάτω απο τη φούστα μου? Παίξε το πιάνο σου καμάρι μου, παίξτο.
Η άλλη πλευρά του frontman των Arctic Monkeys, Alex Turner, σε ένα άλλο ντεμπούτο, λιγότερο εκρηκτικό μεν, αλλά εξίσου εντυπωσιακό σε σχέση με εκείνο των μαϊμούδων. Baroque και επικό το στυλάκι των Last Shadow Puppets, ένα συγκρότημα που φέρνει λίγο σε Arctic Monkeys (λογικό μια που έχουν τον ίδιο τραγουδιστή) αλλά δίνει λιγότερη έμφαση στην αμεσότητα και είναι πολύ περισσότερο ορχηστικό και πληθωρικό. Απο τα πλέον ενδιαφέροντα και πρωτότυπα ηχητικά δίσκια της δεκαετίας.
The Age of the Understatement
35:
Faith and the Muse - :ankoku butoh: (2009)
Μυστικισμός, άπω ανατολή, Ιαπωνία, ίσως και κάτι απο Θιβέτ, ο ύμνος του πολεμιστή, ο αιώνιος ψίθυρος των δέντρων, τα κρουστά των μοναχών του αρχαίου ναού, η φύση στην οποία όλα είναι Ένα, το άπλωμα των φτερών του δράκου.
Επίσης, ένας απο τους κορυφαίους gothic δίσκους της δεκαετίας, απο ένα απο τα σημαντικότερα - και ποιοτικότερα - σχήματα που υπήρξαν ποτέ στον χώρο. Και πρόσφατη κιόλας κυκλοφορία. Οι κλασικές goth συνθέσεις, τα μοναδικά φωνητικά της Monica Richards, η ανατολίτικη ατμόσφαιρα, όλα συνυπάρχουν για να δώσουν έναν πραγματικά φοβερό δίσκο απο ένα συγκρότημα που εδώ και 20 χρόνια παράγει δίσκους μαγεία σκέτη.
Battle Hymn
34:
Orphaned Land - Mabool: The Story of the Three Sons of Seven (2004)
Ο υποψιασμένος αναγνώστης θα έχει ίσως υποψιαστεί πως η αρίθμηση μου δεν σχετίζεται μόνο με την αξιολόγηση του δίσκου σε σχέση με τους άλλους (μια αξιολόγηση που θα μπορούσε να αλλάξει απο στιγμή σε στιγμή αν το καλοσκεφτούμε), αλλά και με την "συνέχεια" ανάμεσα τους, το πως διαδέχονται ο ένας τον άλλο, τη μουσική και θεματική ροή τους. Μετά το ανατολίτικο ταξίδι των Faith and the Muse, ταιριάζει ένα ακόμα ανατολίτικο ταξίδι, αυτή τη φορά προς την ταραγμένη αλλά και ένδοξη ιστορικά μέση ανατολή....
Ο δίσκος αυτός είναι αναμφισβήτητα ένα απο τα ποιοτικότερα metal albums που κυκλοφόρησαν στα '00ς, απο ένα συγκρότημα που βγάζει δίσκους σχεδόν κάθε 6 χρόνια, κι αυτό γιατί τους δουλεύει πάρα πολύ και αποζητάει το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα. Οι Orphaned Land είναι ισραηλινοί, η μουσική τους συνδιάζει έξοχα παραδοσιακά ανατολίτικα folk στοιχεία με διάφορα παρακλάδια του μέταλ, δίνοντας ένα μοναδικό τελικό αποτέλεσμα.
Οι τρεις γιοί δεν είναι άλλοι απο τις τρεις μεγάλες θρησκείες που σημάδεψαν την ιστορία του δυτικού κόσμου. Ιουδαϊσμός, χριστιανισμός, ισλάμ. Η μουσική για άλλη μια φορά κατορθώνει εκείνο που καμία οργανωμένη θρησκεία δεν κατόρθωσε. Να γεφυρώσει κόσμους που φαντάζουν διαφορετικοί, στην πραγματικότητα όμως συνιστούν άλλες όψεις του ίδιου νομίσματος, όπως το φως με το σκοτάδι.
Ocean Land Building the Ark
33:
Trans-Siberian Orchestra - Beethoven's Last Night (2000)
Ε τώρα. Όσοι με γνωρίζουν έστω και ελάχιστα δε θα πρέπει να εκπλήσσονται καθόλου με την εμφάνιση αυτού του δίσκου.
Οι Savatage υπήρξαν ένα απο τα αγαπημένα μου metal συγκροτήματα όλων των εποχών. Μία πλευρά των Savatage ήταν η επιθετική, τα μεγαλύτερα απο τα αριστουργήματα της οποίας τα είδαμε στα '80ς. Η άλλη τους πλευρά όμως, όπως άρχισε να ξεπροβάλλει στα τέλη των ΄80ς υπήρξε η συμφωνική, η οποία βρήκε στους Trans-Siberian Orchestra τον τέλειο της εκφραστή.
Μια ροκ όπερα, φόρος τιμής στη μουσική του Μπετόβεν, στην οποία απολαμβάνουμε για άλλη μια φορά τα μοναδικά πλήκτρα (αλλά και φωνητικά) του Jon Oliva, τις συνθέσεις του Paul O'Neill, την παρουσία όλων των μελών των Savatage και πολλών ακόμα μουσικών. Το αποτέλεσμα είναι μια μαγευτική ροκ/μεταλ όπερα, και φυσικά, το κατάλληλο άκουσμα τώρα που πλησιάζουν οι γιορτές των Χριστουγέννων (και ας μην είναι θεματολογικά αφιερωμένος στα Χριστούγεννα ο συγκεκριμένος δίσκος).
Οι Trans Siberian Orchestra συνεχίζουν να κρατάνε ψηλά την σημαία των Savatage και να μας συγκινούν.
Mephistophele's Return Requiem (The Fifth)
32:
Arcturus - The Sham Mirrors (2002)
Να ένα ακόμα άλμπουμ που αγαπήθηκε πολύ απο το metal κοινό, ή τουλάχιστον, εκείνο που αγαπάει τους πειραματισμούς και τις ατμόσφαιρες. Απο τους δίσκους που σπάνε κάθε στεγανό και θυμίζουν - για άλλη μια φορά - πως δεν πρέπει να υπάρχουν όρια στη μουσική. Δίσκος-γέφυρα ανάμεσα σε μουσικές και ανάμεσα σε αντιλήψεις.
Οι Arcturus ξεκίνησαν ως black metal συγκρότημα, σωστά? Τα black στοιχεία υπάρχουν απο δω κι απο κει στον δίσκο, παρέα όμως με στοιχεία απο ηλεκτρονική μουσική, κλασικό metal, symphonic, trip hop και άλλα όμορφα. Είδες ρε βλακμεταλλάκο που σου λεγα να σταματήσεις να πίνεις τραγίσιο αίμα και να το γυρίσεις στο κόκκινο κρασί, παρέα με τους φίλους σου, την ηλεκτρονική γκόμενα, τον κλασικομέταλλο και τους άλλους? Να τι ωραίο μουσικό όργιο προέκυψε με την ομαδική κρασοκατάνυξη σας!
Kinetic
31:
Dropkick Murphys - Blackout (2003)
Ααα, και μια που το γυρίσαμε στις κρασοκατανύξεις, τι λέτε, πάμε για άλλη μια βόλτα στο πάρκο, εκεί στα δέντρα, να στήσουμε χορό, να αφυπνίσουμε για άλλη μια φορά τα πνεύματα του δάσους? (και μαζί μ' αυτά τη γειτονιά ολόκληρη).
Αγνό, ατόφιο, ατσάλινο, κέλτικο punk, στην παράδοση όλων των κλασικών σχημάτων του είδους όπως οι Pogues, μισοκλείνοντας το μάτι στον Phil Lynott, σιγοτραγουδώντας τα κλασικά άσματα των Clash και των Ramones. Αφήνουμε τα κρασιά λοιπόν, πιάνουμε καμιά Guinness, και προχωράμε ακάθεκτοι με το μεθύσι, τραγουδώντας με βροντερή φωνή και το κεφάλι μας ψηλά, σπάζοντας τη σιγή της νύχτας, παρασέρνοντας στο διάβα μας λαούς και πνεύματα ανήσυχα, αφήνοντας τους υπόλοιπους να κοιμούνται τον ύπνο του δικαίου.
Θα τους ξυπνήσουμε κι αυτούς κάποια στιγμή.
Worker's Song
30:
KMFDM - WWIII (2003)
KMFDM SUCKS. Περισσότερο απο οποιαδήποτε άλλη μπάντα. Δεν είναι τυχαίο οτι βρίσκεται αυτό το σχόλιο παντού όπου αναφέρονται. Δεν είναι τυχαίο επίσης οτι οι ίδιοι οι KMFDM έχουν γράψει τραγούδι με αυτό ακριβώς το θέμα...
Τώρα τι θέλετε, να μιλήσω αντικειμενικά για μια απο τις μεγάλες μου αδυναμίες? Το συγκρότημα που καθιέρωσε το ultra heavy beat? Δε μπορώ και δε θέλω. Δε θα πω τίποτα για τους KMFDM, όσοι τους έχετε ψάξει ξέρετε για τι μεγαθήριο μιλάμε, οι υπόλοιποι καθήστε ασχοληθείτε μαζί τους. Ή αλλιώς, προσπεράστε, γρήγορα όμως γιατί θα πέσει ο οδοστρωτήρας τους πάνω σας και θα σας πλακώσει...
Το συγκρότημα που με ένα απλό ηλεκτρονικό beat βάζει κάτω δεκάδες σχήματα του "σκληρού" ήχου.
Με το άλμπουμ αυτό συνεχίζουμε στην πολιτικοποιημένη ατμόσφαιρα. Δίσκος που γράφτηκε όταν ο πόλεμος στο Ιράκ και η παγκόσμια κατακραυγή είχαν φτάσει στο απόγειο τους. Δεν είναι για σας αυτό το συγκρότημα... KMFDM sucks........
Stars and Stripes Pity for the Pious
29:
Rammstein - Mutter (2001)
Συγκρότημα που κακώς αρκετός κόσμος επιμένει να αποκαλεί industrial, παρά τις αναμφισβήτητες επιρροές που υπάρχουν. Ας προσπεράσουμε όμως το - ούτως ή άλλως χαζό - ζήτημα με τις ταμπέλες, και ας πάμε στην ουσία.
Ο δίσκος αυτός είναι συνθετικά (αλλά και θεματολογικά) ο κορυφαίος ενός απο τα πιο χαρακτηριστικά και πιο ξεχωριστά συγκροτήματα των τελευταίων 15 χρόνων. Χρειάζεται να πω περισσότερα? Μένει να δούμε αν θα μπορέσουν ποτέ οι Rammstein να τον ξεπεράσουν...
Mutter Ich Will
28:
Yeah Yeah Yeahs - Show Your Bones (2006)
Gold lion's gonna tell me where the light is, gold lion's gonna tell me where the light is....
Κάθομαι εδώ και πέντε λεπτά και σκέφτομαι τι να γράψω εδώ. Πραγματικά δε ξέρω. Δεν έχει νόημα να αναφέρω εγκυκλοπαιδικού τύπου πληροφορίες. Δε μπορείς να περιγράψεις με λόγια γιατί σε καυλώνει κάτι, πέρα απο το να καταλήξεις σε ταυτολογία τύπου "με καυλώνει γιατί το βρίσκω καυλωτικό".
Όπως τη βρίσκω με ένα ωραίο φαί, ένα βιβλίο, ή ένα ωραίο γυναικείο κωλαράκι, έτσι φτιάχνομαι και ουκ ολίγα τραγούδια απο αυτόν τον δίσκο. Οι φίλοι του female fronted post punk το έχουν ήδη αγαπήσει.
Gold Lion
27:
Daft Punk - Discovery
Ωραία, η διάθεση είναι η πλέον κατάλληλη τώρα για μια μουσική στροφή όπως αυτή. Ξεχάστε το ροκ, εδώ έχουμε έναν απο τους σημαντικότερους ηλεκτρονικούς δίσκους της δεκαετίας. Το "Discovery" του ντουέτου απο τη Γαλλία που ακούει στο όνομα Daft Punk είναι ένας δίσκος που μπορεί να σου φτιάξει τη διάθεση, να σε ταξιδέψει, να σε αιφνιδιάσει με τους πειραματισμούς του (δεν έχετε δει συχνά dj's να πειραματίζονται έτσι) και, φυσικά, να σε κάνει να χορέψεις. Απο πολλές απόψεις,
αυτή είναι η μουσική της νέας εποχής.
Το εξώφυλλο που έβαλα είναι εκείνο της γιαπωνέζικης έκδοσης, μια που μου άρεσε περισσότερο και γιατί σε τελική ανάλυση γουστάρουμε anime. Eξάλλου το Discovery υπήρξε και το soundtrack της anime ταινίας
Interstella 5555. Και η επιτυχία του οποίου είχε ως αποτέλεσμα να παρουσιάζονται οι δυο δημιουργοί του στον κόσμο ντυμένοι σαν power rangers. Αν ακούσετε τον δίσκο μπορεί να νιώσετε και σεις την ανάγκη να βγείτε ντυμένοι κάπως έτσι στον δρόμο...
Digital Love
26:
Shiny Toy Guns - We Are Pilots (2005)
Τατα-ρατταα-ταα, τα-ρααα-ταα-τα-τα-ταααα.... έχετε δοκιμάσει να γράψει κείμενο ενώ χορεύετε παράλληλα πάνω στην καρέκλα σας? You areee the oneee, you'll never be aloneee againnnn.... ταρα-τατααα ταραταααα, ατα-ατα.
Ατα, ατα. Πάει, χάζεψε αυτός. Χμ, ας μιλήσω γι'αυτόν εδώ τον δίσκο. Πρόκειται για έναν παλιό έρωτα. Πάνε κάποια χρόνια απο τότε. Ήταν ωραία εποχή, ξέφρενη, γελάσαμε, διασκεδάσαμε αλλά και μελαγχολήσαμε σε σημεία. Δίσκος με τον οποίο πραγματικά είμαι συναισθηματικά δεμένος.
Πόσες βροχερές Δευτέρες σε είχα σιγοτραγουδήσει, σε είχα θυμηθεί, σε σκεπτόμουν και ας μην σε είχα ξαναδεί.
Rainy Monday You are the One
25:
Jamiroquai - Discovery (2005)
Μμμμ. Έχω ξεφύγει εντελώς απο τα γνώριμα ροκ ηχοτρόπια, αλλά μου αρέσει εδώ. Λέω να μείνω λίγο ακόμα.
Θυμάστε τον Σεφ στο South Park? Ε, φανταστείτε τον να λέει "this is music for sweet loooove baby!". Acid jazz, funk, soul, disco, η μουσική των Jamiroquai έρχεται σερβιρισμένη με πολύχρωμο πανί και αχνίζει, μοσχοβολάει.
Αυτή είναι μουσική για όσους έχουν τον ρυθμό μέσα τους. Για τα disco dogs εκεί έξω, και τις σκυλίτσες τους.
Groovy!
(Don't) Give Hate a Chance
24:
Arcana - Raspail (2008)
Ύστερα απο πολλή ώρα, επανερχόμαστε σε σκοτεινούς, ατμοσφαιρικούς, μεσαιωνικούς ρυθμούς, με το κορυφαίο ίσως άλμπουμ του είδους που βγήκε μέσα στη δεκαετία. Οι Arcana είναι οι διάδοχοι των Dead Can Dance. Τους θυμίζουν πολύ, πάρα πολύ, αλλά αυτό είναι μάλλον προς τιμήν τους.
Κάπου πέρα απο την συμβατική σου καθημερινότητα υπάρχει μια πύλη, βαθειά στο παλιό δάσος, όπου ο χρόνος γίνεται ένας, όπου το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον συνυπάρχουν. Εκεί αναβλύζει μια αρχαία πηγή, απο την οποία κυλάει μόνιμα το νερό του χρόνου, πάντα διαφορετικό, πάντα ίδιο. Κάνε μια στάση στην πηγή και δες μέσα της, δες μέσα στα γάργαρα ασημόχρωμα νερά της. Και άκου. Άκου τους ύμνους που ήρθαν απ' τα παλιά, τους ύμνους που τόσο καινούργιοι φαντάζουν...
Abrakt Parisal
23:
Delerium - Poem (2000)
Λίγοι δίσκοι υπάρχουν σαν αυτόν εκεί έξω, πιστέψτε με. Ethereal/electro music at its best. Οι Delerium είναι το παιδί του Bill Leeb, μιας πολύ σημαντικής φιγούρας της electro/industrial σκηνής, βασικό στέλεχος πίσω απο τους πρώιμους Skinny Puppy, ένας εκ των δημιουργών των Frontline Assembly. Οι Delerium είναι το τρίτο του παιδί, το κοριτσάκι (τα άλλα δύο ήταν αγόρια).
Οι Delerium ξεκίνησαν στα τέλη των '80ς σαν μια industrial/ambient band με στοιχεία απο ethnic μουσικές, παραδίδοντας μας εκπληκτικά άλμπουμ του είδους, προς τα τέλη των nineties όμως ανανέωσαν το στυλ τους, ενσωματώνοντας περισσότερα dream pop και electro στοιχεία, και εντάσσοντας φωνητικά στα τραγούδια, στην πλειοψηφία τους γυναικεία. Η μεγάλη έκρηξη έγινε με το κλασικό "Karma" του 1997, ενώ το "Poem" που παρουσιάζω εδώ ακολουθεί στα βήματα του, όντας ένας αριστουργηματικός δίσκος τον οποίο θα λατρέψουν οι φίλοι της αιθέριας και ηλεκτρονικής μουσικής. Λίγα τραγούδια μπορούν να σου φέρουν δάκρυα στα μάτια...
Innocente A Poem for Byzantium
22:
Tiamat - Amanethes (2008)
Οι ηγέτες του gothic metal για την δεκαετία που μας πέρασε. Όχι, δεν θεωρώ μεγαλόστομη τη δήλωση μου, οι Tiamat κυκλοφορώντας μόλις 2 χρόνια πριν αυτή την υπερδισκάρα το απέδειξαν. Τέτοια δύναμη, τέτοια φρεσκάδα στις συνθέσεις, τέτοια ποιότητα δε τη συναντούμε συχνά στην δύσμοιρη υποκατηγορία του gothic metal. Στο οποίο οι μισές μπάντες προσπαθούν να ακουστούν σαν τους παλιούς Paradise Lost ή τους Theatre of Tragedy και οι άλλες μισές απλά χάνονται απο γενικότερη έλλειψη ουσιαστικής έμπνευσης και μένουν να αναπαράγουν τα γνωστά στερεότυπα.
Δίσκος που κατά τη γνώμη μου στέκει επάξια δίπλα στο Wildhoney, το κλασικότερο άλμπουμ τους απο τα nineties. Δεν έχω να προσθέσω κάτι άλλο, σεβασμός για τους Tiamat, αυτό μόνο.
The Temple of the Crescent Moon
Until the Hellhounds Sleep Again
21:
Helloween - The Dark Ride (2000)
Ναι, αυτοί είναι οι Helloween! Σκεφτείτε πόσο σημαντικός υπήρξε αυτός ο δίσκος για το συγκρότημα που τόσοι θεωρούσαν φτωχή σκιά του εαυτού του μετά την αποχώρηση του Kai Hansen και του Michael Kiske, που πολλοί τους είχαν πια ξεγραμμένους. E λοιπόν, το άλμπουμ αυτό υπήρξε η επιστροφή των Helloween, αλλά όχι μόνο. Υπήρξε ένας απο τους κορυφαίους power metal δίσκους που βγήκαν σε ολόκληρη τη δεκαετία.
Εκείνο που κάνει αυτόν τον δίσκο τόσο σημαντικό είναι η εξαιρετική ποιότητα των συνθέσεων απο τη μία, και ο απόλυτα σύγχρονος και ανανεωτικός ήχος απο την άλλη, που έδειξε πως γίνεται ένα συγκρότημα να διατηρεί απο τη μία την ταυτότητα του, και να μπορεί να ανανεώνεται ταυτόχρονα. Το The Dark Ride έχει πάρει εδώ και καιρό τη θέση του στο βάθρο με τα κορυφαία άλμπουμ όχι μόνο των Helloween, αλλά και ολόκληρου του euro power metal ιδιώματος.
Mr Torture
20:
Radiohead - Kid A (2000)
Όταν είχα πρωτοακούσει το Kid A, αρκετά χρόνια πριν, απογοητεύτηκα. Πάει, οι Radiohead το γύρισαν στα μπλιμπλίκια και σε μια εντελώς ακατανόητη μουσική. Που είναι οι παλιές καλές τους μέρες.
Τέλη της δεκαετίας και ο δίσκος φιγουράρει στις κορυφές των παγκοσμίων charts όσο αφορά τους δίσκους της δεκαετίας. Και δε μου κάνει καμία εντύπωση. Πρόκειται για δισκάρα, του οποίου η αξία μεγαλώνει ακόμα παραπάνω αν σκεφτούμε τι σήμαινε για τους ίδιους τους Radiohead να δοκιμάσουν κάτι τόσο τολμηρό σε μια εποχή όπως εκείνη, που βρίσκονταν στο απόγειο τους. Το Kid A δε θυμίζει σχεδόν σε τίποτα απ' ό,τι είχαν κάνει ως τότε. Ηλεκτρονικοί πειραματισμοί, jazz και κλασικά περάσματα, ατμόσφαιρες, απουσία κιθάρων, παράξενα σε σημεία φωνητικά. Αλλά και πάλι, οι συνθέσεις ξεχωρίζουν, οι συνθέσεις κάνουν τη διαφορά και οι Radiohead για άλλη μια φορά άφησαν το στίγμα τους.
Τώρα πια εκτιμώ πλήρως τον πειραματικό χαρακτήρα του δίσκου, έχοντας διαπιστώσει πως μιλάμε για ένα συγκρότημα που βάζει την καλλιτεχνική δημιουργία πάνω απ' όλα. Επίσης βρίσκω παραλληλισμούς με το "Discovery" των Daft Punk που παρουσίασα πιο πριν. Και τα δύο άλμπουμ λίγο πολύ αντανακλούν πλήρως τη νέα εποχή που ξημέρωνε, την εποχή των πολυμέσων και του ίντερνετ. Οι μεν Radiohead στο πιο εσωστρεφές του, οι Daft Punk απο την άλλη στο πιο παιχνιδιάρικο και αισιόδοξο. Όπως και να έχει, το Kid A είναι καθρέπτης μιας εποχής και ως τέτοιο, δε θα μπορούσε να μην αγγίζει την κορυφή.
The National Anthem
19:
Portishead - Third (2008)
Απο τους Radiohead στους Portishead. Μένει μετά να συνεχίσω με τίποτα Diamond Head, γιατί όχι.
Δέκα χρόνια περιμέναμε και βάλε για τον νέο δίσκο των τιτάνων του trip hop και δεν μας απογοήτευσε. Πρόκειται για ένα μεγάλο μουσικό έργο, περισσότερο "δύσκολο" σε σχέση με το κλασικό "Dummy" album τους και ενσωματώνοντας πολύ περισσότερα στοιχεία στον ήχο τους, τόσα ώστε η κατηγορία trip hop απο μόνη της να φαντάζει περιοριστική. Περισσότερο industrial και σκοτεινοί απο ποτέ, οι Portishead έφτιαξαν έναν δίσκο για πολλαπλές, μοναχικές ακροάσεις, που όσο καιρό περνάς μαζί του τόσο μπαίνεις στο κλίμα του, τόσο κατανοείς τη γλώσσα του.
Είναι σαν τη γλώσσα των ονείρων, όπως παρουσιάζεται στο κάτω video. Δυσνόητη, πολύπλοκη, συμβολική, συγκεχυμένη, μα βαθιά καλλιτεχνική.
We Carry On
18:
Estradasphere - Buck Fever (2001)
Τώρα τι να γράψω. Έχουμε μπει όπως πήρατε χαμπάρι για τα καλά σε πειραματικά μονοπάτια, και αυτά μερικές φορές μπορεί να αποβούν τόσο πολυδαίδαλα και πολύπλοκα, που κινδυνεύεις να χαθείς μέσα τους.
Η μουσική των Estradasphere μου θυμίζει fun park. Απο εκείνα τα οποία έχουν δίπλα δίπλα το Σπίτι του Τρόμου απο τη μία, και το Παλάτι με τους Καθρέπτες απο την άλλη. Και διάφορους τρελούς, αλλοπαρμένους τύπους μασκαρεμένους σε στολή ζώων, που χοροπηδάνε πάνω κάτω τραγουδώντας και ανάβοντας φωτιές. Είναι η είσοδος σε έναν άλλο, μαγικό κόσμο, όπου τίποτα δεν είναι όπως φαίνεται.
Black metal? Jazz? Ethnic? Rock 'n roll? Ακούστε τα κάτω τραγούδια και πιστέψτε το, πρόκειται για το ίδιο άλμπουμ, το ίδιο συγκρότημα.
The Dapper Bandits
The Silent Elk of Yesterday
Meteorite Showers
17:
The Birthday Massacre - Violet (2004)
Έχει πια νυχτώσει. Φεύγοντας απο το fun park συνειδητοποιούμε όμως οτι κάτι ξεχάσαμε πίσω. Λέμε στην παρέα να μας περιμένουν μισό λεπτό και τρέχουμε πίσω να το πάρουμε.
Το fun park όμως παραδόξως φαίνεται ερηπωμένο. Το πλήθος απο τους επισκέπτες και τους ακροβάτες έχει εξαφανιστεί. Μονάχα τα φώτα μένουν ακόμα όπως πριν, η μουσική το ίδιο, μόνο που τώρα φαντάζει παράξενη και στοιχειωμένη.
Οι Birthday Massacre είναι το synth/goth soundtrack της βραδιάς, εκεί που ξεφνικά πετάγονται μπροστά σου οι μασκαρεμένοι ακροβάτες που έβλεπες πριν να χορεύουν, ντυμένοι ζώα και σκελετοί και τέρατα, μόνο που ξαφνικά συνειδητοποιείς πως δεν πρόκειται για μεταμφίεση. Και το πιο τρελό είναι οτι σε παρασέρνουν και σένα στον ρυθμό τους....
Horror Show Violet
16:
Blackmore's Night - Fires at Midnight (2001)
Και ήταν όλα ένα όνειρο.... Πολλές ιστορίες τελειώνουν έτσι, μια μάλλον συμβατική λύση, με την πρώτη ματιά. Για δες όμως, το περιβάλλον γύρω απο το κρεββάτι σου φαντάζει διαφορετικό, οι τοίχοι του σπιτιού σου είναι απο πέτρα, τα γνώριμα έπιπλα έχουν αντικατασταθεί απο τσουκάλια και μπαούλα. Η κουβέρτα φαντάζει αρκετά βαριά και ο διακόπτης του φωτός έχει χαθεί.
Πίσω στο βάθος μονάχα έρχεται σε σένα το ζεστό, τρεμουλιαστό φως μιας
φωτιάς, απο εκείνες που ανάβουν τις νύχτες στα δάση για να κρατήσουν μακριά τους λύκους. Γύρω απο τη φωτιά βλέπεις μια παρέα μαυροντυμένων τροβαδούρων, ανάμεσα τους μια ξανθιά γυναίκα και ένας εξαιρετικά ικανός βάρδος. Δε ξέρεις πως βρέθηκες εδώ, υποθέτεις πως είναι απλά μέρος του ονείρου, κάθεσαι αναπαυτικά λοιπόν ανάμεσα τους και απολαμβάνεις τα τραγούδια τους, τραγούδια για τόπους μακρινούς, για παλιές αγάπες και ήρωες τρανούς.
Fires at Midnight The Storm
15:
Arcade Fire - Funeral (2004)
Όταν ξεκίνησα πρώτη φορά να ακούω αυτόν τον δίσκο, υπήρξαν αρκετά στοιχεία του που μου κίνησαν το ενδιαφέρον. Η μουσική είχε μια ιδιαίτερη ποιότητα, εδώ δεν έχουμε το κλασικό ροκ σχήμα αλλά κάτι περισσότερο baroque και εναλλακτικό, με έντονη την παρουσία των έγχορδων και των πλήκτρων...
Ο δίσκος κυλούσε καλά, κάθε τραγούδι μου άρεσε περισσότερο απο το προηγούμενο. Ως εδώ όμορφα, ωστόσο δεν ήταν αρκετά αυτά για μένα για να θεωρήσω πως ο δίσκος αυτός είχε κάτι το εξωπραγματικό, σε σχέση με τόσους άλλους που κυκλοφορούν.
Μέχρι που έφτασε η σειρά του "Wake Up". Έπαθα ζημιά. Κλονίστηκα, πραγματικά, είχα καιρό να ακούσω τέτοιο τραγούδι. Ο ορισμός του τι μπορεί να πετύχει η μουσική, πόσο μάλλον εκείνη που προορίζεται για μαζική ακρόαση.
Ο βαθιά συναισθηματικός αυτός δίσκος αυτός υπήρξε το ντεμπούτο των Arcade Fire και η επιτυχία του σαρωτική. Αλλά ποιός μπορεί να συνεχίζει να κοιμάται μετά απ'αυτό, και γιατί. Πείτε μου.
Wake Up In the Backseat
14:
Muse - Black Holes and Revelations (2006)
Οι μαύρες τρύπες λένε συνιστούν την είσοδο σε άλλους κόσμους. Σίγουρα απο κει μας ήρθαν επισκέπτες η παρέα του Matthew Bellamy, για να μας απογειώσουν με το διαστημικό ροκ τους σε έναν τόπο πέρα απο τ' αστέρια.
Αυτή είναι η δεύτερη συμμετοχή των Muse στη λίστα. Όπως και να το κάνουμε, κανένας άλλος δεν είχε τον ήχο τους, κανένας δεν έδωσε στη ροκ μουσική αυτό το κάτι διαφορετικό που του χάρισαν απλόχερα οι Muse στα '00ς, το οποίο ακροβατούσε ανάμεσα στο πειραματικό και το mainstream. Τα πρώτα άλμπουμ τους είναι σημεία αναφοράς για τους φίλους του προοδευτικού (με την ευρύτερη έννοια) ροκ ήχου, και εδώ οι Muse συνεχίζουν να μας εντυπωσιάζουν με την ποικιλία των συνθέσεων και του ήχου τους, φανερώνοντας την πλούσια μουσική τους παιδεία. Alternative rock, space rock, classic, progressive, metal, pop, synth, ως και στοιχεία απο folk music ("City of Delusion") συναντάει κανείς.
Ταξίδι στον χρόνο, ταξίδι στον χώρο, εκτόξευση σε άλλους κόσμους. Και αν είμαστε παρέα, τόσο το καλύτερο.
Starlight Knights of Cydonia
13:
Secret Chiefs 3 - Book of Horizons (2004)
Κάπου χωμένο σε μια αρχαία, ανατολίτικη βιβλιοθήκη υπάρχει ένα βιβλίο. Το βιβλίο αυτό κρύβει μέσα του μυστικά , επικίνδυνα μυστικά, αλήθειες γνωστές μόνο στους θεούς, και μάλιστα όχι σε όλους. Η βιβλιοθήκη έχει μια μυστική είσοδο, προσβάσιμη μόνο απο τα όνειρα. Αν κάποιος ονειρεύεται είναι δυνατόν να την επισκεφτεί, να περπατήσει στους αχανείς διαδρόμους της, να αντικρύσει βιβλία αμέτρητα που θα έκαναν τη βιβλιοθήκη της Αλεξάνδρειας να φαντάζει μικρή και ασήμαντη.
Αυτό όμως το βιβλίο μπορεί να σε παγιδέψει μέσα του. Να σε παγιδέψει και να μη μπορείς μετά να βγεις, να μη μπορείς πια να ξυπνήσεις, μόνο να περιπλανιέσαι μέσα στο όνειρο που έχει πια μετατραπεί σε εφιάλτη.
Οι Secret Chiefs 3 είναι παιδιά των Mr Bungle, και όπως οι Estradasphere που ανέφερα πάνω, η μουσική τους ανήκει στην ατελείωτη (σαν μια αχανή βιβλιοθήκη) κατηγορία του avant-garde, εκεί όπου όλα είναι πιθανά. Δοκιμάστε να πάρετε μια γεύση, και προσοχή, το φρούτο αυτό δεν είναι για όλους, το όνειρο εύκολα μετατρέπεται σε εφιάλτη....
Exodus Welcome to the Theatron Animatronique
Exterminating Angel
12:
Amorphis - Eclipse (2006)
Αυτή είναι μια μεγάλη προσωπική αδυναμία. Για άλλη μια φορά στη λίστα οι Amorphis. Το δεύτερο μισό των '00ς μπορεί να μην είχε την πρωτοπορία και τον πειραματισμό των '90ς, ξεχείλιζε ωστόσο απο ωριμότητα, εδώ οι Amorphis έχουν φτάσει σε ένα νέο συνθετικό επίπεδο, ξέρουν να συνδιάζουν στοιχεία απο όλες τις προγενέστερες περιόδους τους και να μας παραδίδουν επικές κομματάρες. Απλά.
To Eclipse σηματοδότησε την αναγέννηση των Amorphis, οι οποίοι φαίνεται κάθισαν, το συζήτησαν και είπαν: "ωραία λοιπόν, πειραματιστήκαμε αρκετά, ξεφύγαμε απο τα όρια του αρχικού μας ήχου πλήρως, δοκιμάσαμε πράγματα απο δω κι απο κει μπας και γίνουμε γνωστοί και σε ευρύτερο κοινό, τι λέτε να τα πάρουμε τώρα όλα απο την αρχή και απλά να κοιτάξουμε πως να γράψουμε
γαμιστερά τραγούδια?" Και έτσι έγινε. Η εμφάνιση του Tomi, του νέου τραγουδιστή και επάξιου αντικαταστάτη του Pasi Koskinen, πρόσθεσε εκείνον τον αέρα ανανέωσης και οι Amorphis μας εντυπωσίασαν για άλλη μια φορά.
Leaves Scar House of Sleep
11:
In Strict Confidence - Holy (2004)
Με συνοπτικές διαδικασίες, ο αγαπημένος μου electro/industrial/goth δίσκος της δεκαετίας, την ύπαρξη του οποίου αγνοούσα πέρισυ όταν έγραφα το αφιέρωμα στο gothic.
To album αυτό τα έχει όλα. Σκοτεινή ατμόσφαιρα, industrial περάσματα, synthpop αναφορές, επιρροές απο Depeche Mode ως Fields of the Nephilim, αλλά και απο την ebm σκηνή των '90ς, αντρικά και γυναικεία φωνητικά, τραγουδάρες που αποκτούν νόημα ιδιαίτερα όταν τις ακούς δυνατά.
Whatever you have seen, it has been just a dream.... Ποιός είπε οτι τα όνειρα δεν είναι επικίνδυνα όμως? Ο δρόμος για τον παράδεισο και ο δρόμος για την κόλαση, περνάνε και οι δύο απο το σταυροδρόμι των ονείρων....
Heal Me Closing Eyes
10:
Gorillaz - Demon Days (2005)
Δυσκολεύομαι όσο πλησιάζω στο τέλος της λίστας, γιατί δεν ξέρω πως μπορώ να περιγράψω τους δίσκους χωρίς να αναμασώ ατάκες τύπου "δισκάρα", "μεγάλη αγάπη", "απλά γαμάτο", "γαβ γαβ", "ναιρεγαμωτοσυμπανολοτιδισκαραειναιαυτη" και άλλα τέτοια χαρακτηριστικά.
Οι Gorillaz είναι οι κύριοι που βλέπετε δίπλα. Ναι, μιλάμε για
cartoons. Πρόκειται για μια virtual band, με βίντεοκλιπ κινούμενα σχέδια και αντίστοιχο merchandise, που σημείωσε σαρωτική επιτυχία στο εξωτερικό, ειδικά στο UK, και μπήκε στο βιβλίο με τα ρεκόρ Γκίνες ως η μεγαλύτερη εικονική μπάντα όλων των εποχών. Δημιούργημα του καρτουνίστα Jamie Hewlett και του frontman του φαινομένου των '90ς, Blur, Damon Albarn. Extra cool alternative/funky/pop tunes, με έντονο το hip hop στοιχείο, καθώς και την έξτρα εκείνη δόση απο γαμιστερίλα.
Κακά τα ψέματα, δε θα ήταν πλήρης αυτή η λίστα για μένα αν δεν υπήρχε το συγκρότημα αυτό μέσα.
Feel Good Inc Dirty Harry
9:
The Mayan Factor - 44 (2005)
To μεγαλύτερο νεοεισερχόμενο alternative συγκρότημα που το ξέρουν οι λιγότεροι δυνατοί άνθρωποι. Δεν έχουν ούτε καν ένα γαμημένο λήμμα στο wikipedia! Δύο δίσκους έβγαλαν και το διέλυσαν, εκ των οποίων αυτός είναι ο δεύτερος και τελευταίος τους.
Κι όμως, έπαθα χοντρή πλάκα μαζί τους όταν τους ανακάλυψα! Πόσο άδικος είναι ο κόσμος όταν μπάντες σαν αυτή τις ξέρουν τόσο λίγοι? Η ελπίδα βέβαια πεθαίνει τελευταία για καμιά πιθανή επανένωση κάποτε... Εδώ έχουμε την alternative εξ αμερικής σκηνή στα καλύτερα της. Δυναμικοί, ατμοσφαιρικοί, με καταπληκτικές συνθέσεις και πολύ ενδιαφέροντες πειραματισμούς με χιπ χοπ (στο ντεμπούτο) και world/ethnic μουσικές (και στα δύο άλμπουμ), και με τραγούδια που εμένα τουλάχιστον μου έκαναν ζημιά.
Παρουσιάζω μεν εδώ το δεύτερο τους άλμπουμ, το οποίο και θεωρώ περισσότερο συνεκτικό σαν σύνολο, ωστόσο στα τραγούδια θα βάλω και ένα απο το ντεμπούτο τους, που διεκδικεί σοβαρή υποψηφιότητα για
το τραγούδι της δεκαετίας. Δε γράφονται τέτοιοι ύμνοι απο τον οποιονδήποτε.
Ανακαλύψτε τους...
Warflower Hopi Elders
8:
Ayreon - The Human Equation (2004)
Πολύ πάνω, όταν ανέφερα το άλμπουμ των Avantasia, έγραψα πως είναι απο τις κορυφαίες metal/rock οπερες της δεκαετίας, όχι όμως η
κορυφαία.
Μαντέψτε ποιά είναι η κορυφαία.
Ο εμπευστής και ιθύνων νους των Ayreon, Arjen Lucassen, πραγματικά είναι άξιος συγχαρητηρίων. Δεν είναι μόνο το οτι κάλεσε να συμμετάσχουν στο project του ορισμένα απο τα μεγαλύτερα ονόματα της metal (κατά κύριο λόγο) σκηνής, δεν είναι μόνο το οτι μας παρέδωσε έναν καταπληκτικό concept δίσκο γεμάτο ποικιλία στις συνθέσεις και εναλλαγές συναισθημάτων, δεν είναι μόνο το οτι εδώ έχουμε να κάνουμε με πανέμορφα τραγούδια.
Είναι και το οτι μας θύμισε πως οφείλει να γράφεται μια rock opera. Με τους χαρακτήρες της, την ιστορία της, τη θεατρικότητα της, σα να παρακολουθείς μια παράσταση. Βρίσκω εξίσου δυνατό και το μεταγενέστερο "01011001" αλμπουμ των Ayreon, ωστόσο είπα να βάλω αυτό στη λίστα τελικά λόγω της πολύ μεγαλύτερης αίσθησης που προκάλεσε όταν βγήκε. Ένα ολοκληρωμένο μουσικό αριστούργημα.
Pride Playground Loser
7:
Juno Reactor - Labyrinth (2004)
Θα μπορούσα να κάνω πολλές εισαγωγές γι'αυτό, θα αρκεστώ να πω απλά μόνο οτι κομμάτια απο τον δίσκο αυτό ήταν μέρος του soundtrack των ταινιών
Matrix.
Θα μπορούσα ωστόσο και να ξεκινήσω εναλλακτικά, και να πω πως ακούγοντας τη μουσική των Juno Reactor φαντάζομαι νέας εποχής κονκισταδόρες να ιππεύουν διαστημικά άλογα και να σαρώνουν με τις κατακτήσεις τους γαλαξίες. Μου έρχονται στο νου εικονικές μάχες λαών με επίδοξους κατακτητές, συγκρούσεις θρησκειών, μια νέα Αποκάλυψη, ο θανατερός Χορός του Σύμπαντος, μια νέα φονική θεά Κάλι που μαζεύει τα κεφάλια όσων δεν άντεξαν τη Φλόγα της καταστροφής, μια μυστική Αντίσταση κάπου στο βάθος ενός πρωτόγονου χωριού, η τελική μεγάλη Μάχη στην οποία ο παλιός κόσμος θα κατακρημνιστεί και ένας νέος θα γεννηθεί απο τις στάχτες του.
Εκεί που η ηλεκτρονική μουσική συναντάει το industrial και τις μουσικές του κόσμου (ουκ ολίγες οι συνεργασίες των Juno Reactor με μουσικους απο πολλά σημεία του πλανήτη), δίνοντας μας ένα σαρωτικό αποτέλεσμα όπως αυτό.
Navras War Dogs
6:
Gogol Bordello - Gypsy Punks Underdog World Strike (2005)
Ναι, ναι, ΝΑΙ. Προσοχή, φίλε αναγνώστη: μη παρασέρνεσαι απο την αυξανόμενη δημοτικότητα των Gogol Bordello στη χώρα μας και γενικότερα, μην αφήνεις το όλο "hype" που έχουν αποκτήσει να σε παρασύρει. Την εποχή που κυκλοφόρησε ο δίσκος αυτός το hype δεν υπήρχε, οι Gogol Bordello ήταν γνωστοί σε ελάχιστους.
Και ο δίσκος αυτός έκανε τη διαφορά, υπήρξε κάτι ε-ντε-λώς καινούργιο. Gypsy punk? Μουσικές απο τα Βαλκάνια, απο την Ιβηρική, ως και τη Ρωσία, με αυτό το αναμφισβήτητο punk attitude που ή το χεις ή δε το χεις (και οι Gogol το είχαν εδώ όσο ελάχιστα συγκροτήματα στην ιστορία). Δεν είναι τυχαίο το αλα-Sex Pistols εξώφυλλο. Ο δίσκος αυτός έμελε να κάνει τη διαφορά. Μην επηρεάζεστε απο το hype λοιπόν, εδώ έχουμε να κάνουμε με μια δισκάρα με όλη τη σημασία της λέξης, απο το πρώτο ως το τελευταίο λεπτό.
Ανάμεσα σε άλλα νιώθω χαρούμενος που είχα αγοράσει τον δίσκο αυτόν την περίοδο ακριβώς που είχε κυκλοφορήσει, όντας φαντάρος τότε, και πραγματικά ένιωθα λες και είχα ανακαλύψει την Αμερική ένα πράγμα, σαν άλλος Κολόμβος...
Sally Dogs Were Barking
5:
Porcupine Tree - Lightbulb Sun (2000)
Ο αγαπημένος μου δίσκος του αγαπημένου μου prog συγκροτήματος.
Ναι, αυτό μόνο.
Shesmovedon Russia On Ice
4:
Celtic Frost - Monotheist (2006)
Με το metal υπήρξα επιλεκτικός καθ' όλη τη λίστα μου, ωστόσο οι δίσκοι που έβαλα είναι όλοι ένας κι ένας για μένα. Ε λοιπόν, εδώ έχουμε τον κορυφαίο απ' αυτούς.
Πραγματικά με πέταξε στον απέναντι τοίχο η δύναμη και η ατμόσφαιρα του Monotheist όταν το πρωτάκουσα. Έχει μείνει ακόμα η στάμπα στον τοίχο πάνω. Οι Frost υπήρξαν βέβαια ένα απο τα επιδραστικότερα συγκροτήματα στην ιστορία της σκληρής μουσικής, και ένα απο τα πλέον τολμηρά, τότε, πίσω στα '80ς, δεν ξέρω για ποιόν λόγο όμως δε θεωρούσα πως είναι ικανοί στην εποχή μας, 20 χρόνια μετά, να εντυπωσιάσουν πάλι. Είναι ίσως γιατί δεν με έχουν πείσει τα περισσότερα reunions, γιατί άλλη εποχή τώρα και άλλη η δεκαετία του '80 κλπ. Πραγματικά δεν το περίμενα.
Ο ήχος του δίσκου είναι υποδειγματικός, η ατμόσφαιρα σκοτεινή όσο δε πάει, το όλο αίσθημα δε φαντάζει καθόλου ξεπερασμένο, αντίθετα, έβαλε στη θέση του δεκάδες άλλα νεότερα συγκροτήματα που προσπαθούν να παίξουν "σκληρή" μουσική. Οι επιρροές τόσο απο Sabbath, doom όσο και απο gothic έχουν πάρει τα πάνω τους, τα κιθαριστικά ριφ σκοτώνουν χωρίς δισταγμό, ενώ τα περισσότερο ατμοσφαιρικά περάσματα δένουν μοναδικά με το σύνολο.
Metal at its best.
Os Abysmi Vel Daath Drown in Ashes Progeny
3:
System of a Down - Toxicity (2001)
Απο τους δίσκους που θα συζητάει ο κόσμος δεκαετίες μετά. Κι όμως, στην πρώτη τους εμφάνιση στην Ελλάδα κάποτε είχαν φάει μπουκάλια. Έλληνα εσύ και η μαλακία πάτε ασορτί.
Τεράστιος δίσκος, τιτάνιος, σαν τα γράμματα που φιγουράρουν στο εξώφυλλο και τα οποία θα μπορούσαμε να φανταστούμε να υψώνονται μεγαλόπρεπα πάνω στους λόφους του Hollywood, και κάποια στιγμή να κλονίζονται απο έναν σεισμό, να πέφτουν απο τη θέση τους και να γκρεμίζουν την πόλη απο κάτω.
Τραγούδια που χάραξαν την δεκαετία και μαζί μ'αυτήν το πρόσωπο του σκληρού και του εναλλακτικού (απο τα πρώτα σκληρά συγκροτήματα που
χορεύονταν στα κλαμπ του εξωτερικού!) ήχου. Ό,τι και να λέμε, τους αξίζει αυτή η θέση. Περιμένουμε και ελπίζουμε για το reunion!
Deer Dance Chop Suey Science
2:
Tom Waits - Orphans: Brawlers, Bawlers & Bastards (2006)
Α ρε Τομ. Τι θα κάναμε χωρίς εσένα. Tom Waits κυρίες και κύριοι! Τι να γράψω τώρα για έναν μουσικό που εδώ και 40 σχεδόν χρόνια μας συγκινεί, μας ταξιδεύει και μας μαγεύει με τη φωνή και τις συνθέσεις του.
Ο δίσκος αυτός είναι ένας μικρός παράδεισος για κάθε φίλο του Waits. Τρία cd, τρία ορφανά, κάθε ένα με τη δική του ξεχωριστή προσωπικότητα. Το πρώτο αγαπάει το ροκ, τα blues και είναι τραχύ. Το δεύτερο αγαπάει τις μπαλάντες και είναι ρομαντικό. Το τρίτο αγαπάει τους πειραματισμούς και συχνά γίνεται μυστήριο.
Τη μουσική του Waits δε μπορείς να την κατανοήσεις με το νου. Τη νιώθεις. Πρόκειται για τέχνη και η τέχνη δεν προορίζεται για μαζική κατανάλωση αλλά για έκφραση, για εξωτερίκευση, για μοίρασμα, σε αυτή την παγκόσμια γλώσσα της. Μια γλώσσα που η φωνάρα του Waits ξέρει να χειρίζεται όσο ελάχιστοι. Tom σε ευχαριστούμε για όσα έχεις προσφέρει!
Low Down Long Way Home
Widow's Grove Lucinda
Και ακολουθεί το πρώτο, που στην ουσία είναι πολλά........συγγνώμη παιδιά, δε μπορούσα να απομονώσω μόνο έναν δίσκο απο τους κάτω, τους αντιμετωπίζω ως μια εννιαία ολότητα...
1:
Akira Yamaoka - Silent Hill ost (all of them)
Οι φωτιές έχουν πια σβήσει, ο κόσμος έχει αποχωρήσει και έχεις μείνει μόνος για άλλη μια φορά, καταμεσίς του δάσους. Δε φοβάσαι ωστόσο, έχεις πια πειστεί πως όλα είναι ένα όνειρο και πως αργά ή γρήγορα θα ξυπνήσεις στην ασφάλεια του κρεββατιού σου και θα ταλαντευτείς στα ζεστά σου παπλώματα, μέχρι κάποια στιγμή να σηκωθείς και να φτιάξεις ένα ζεστό ρόφημα.
Theme of Laura
Κάνει πολύ κρύο ωστόσο εδώ, άκρη του δάσους.... δεν ήξερες οτι είναι δυνατόν να νιώθει κανείς θέρμη και παγωνιά στο όνειρο του, υποθέτεις πως έχει να κάνει με κάποιο κέντρο του εγκεφάλου, ποτέ δεν ασχολήθηκες ιδιαίτερα μ' αυτά... Κοιτάζεις γύρω σου και το δάσος φαντάζει ομιχλώδες, αχανές, τα δέντρα του σα να σου ψιθυρίζουν... μα ίσως και να είναι ο άνεμος.
Forest
Κάποια στιγμή βγαίνεις απ'το δάσος και φτάνεις σ' ένα παλιό σπίτι. "Τι κλασικό", σκέφτεσαι, "το σπίτι στην άκρη του δάσους...τα όνειρα μου πάσχουν απο έλλειψη πρωτοτυπίας". Ωστόσο παρατηρώντας τα παραθυρόφυλλα του σπιτιού, όπως γέρνουν απο τον άνεμο, μια παράξενη αίσθηση σε καταλαμβάνει.... Ξέρεις οτι το σπίτι αυτό
κάτι σου θυμίζει, μα δε μπορείς να προσδιορίσεις τι, κάποια παλιά ανάμνηση, σα να θέλει το όνειρο να μιλήσει σε σένα, να σου πει κάτι σημαντικό...
Breeze in Monochrome Night
Ο ουρανός σκοτεινιάζει και μαύρα σύννεφα απλώνουν το δαντελένιο πέπλο τους πάνω σου. Οι πρώτες σταγόνες βροχής προμηνύουν μπόρα.
Τότε θυμάσαι μια μέρα απ'τα παλιά, απο την κανονική ζωή σου, μια μέρα που βρεχε. Τότε που ήσασταν
μαζί, τότε που παιχνιδίζατε μέσα στη βροχή. Θυμάσαι οτι σου είχε πει κάτι, μια φράση μόνο, και για κάποιον λόγο η φράση εκείνη έκρυβε την απάντηση σε
όλα, ωστόσο σου διαφεύγει τι είχε πει ακριβώς. Ακούς τον ήχο της βροχής που πέφτει ολόγυρα σου και αφουγκράζεσαι, σάμπως ακούσεις τη φράση να αντηχεί μέσα στη νύχτα (μέσα στο νου σου), η βροχή όμως όλο και δυναμώνει. Μια βροντή σπάει τον ουρανό στα δύο.
Your Rain
"Ωραία λοιπόν, όπως αναμενόταν μπήκα στο σπίτι", μονολογείς, έχοντας κλείσει την πόρτα πίσω σου. "Τι ακολουθεί τώρα? Να ξεπεταχτεί το
Τέρας απ'τη γωνία?", λες χασκογελώντας, αν και με κάποια ανησυχία.
Κοιτάζεις απότομα προς τα αριστερά σου, περιμένοντας να Το δεις εκεί, με τα σαγόνια του ορθάνοιχτα και τις δαγκάνες απλωμένες, ωστόσο δε βλέπεις τίποτα, πέρα απο παλιά σκονισμένα έπιπλα. Προχωράς στο βάθος του σπιτιού, ανεβαίνεις την παλιά σκάλα,. Όσο και αν έχεις πλήρη επίγνωση οτι όλα αυτά είναι εντελώς στερεότυπα, δε παύεις να αισθάνεσαι άβολα. Το όνειρο έχει τραβήξει πολύ σε διάρκεια, σκέφτεσαι. Αν και εδώ που τα λέμε η έννοια του χρόνου είναι εντελώς σχετική όταν μιλάμε για όνειρα, υπενθυμίζεις στον εαυτό σου.
Αποφασίζεις να θυμηθείς εκείνο το ωραίο τραγουδάκι που είχες βάλει να ακούσεις πριν σε πάρει ο ύπνος, και αρχίζεις να το σιγοτραγουδάς. Η φωνή σου όμως βγαίνει παραμορφωμένη και το τραγούδι ηχεί αλλιωμένο, σα να έχει αποκτήσει τη δική του αυτόνομη οντότητα.
Rain of Brass Petals
Και τότε ακούς πίσω σου την
κραυγή. Η ίδια πάντα κραυγή, σε χίλια όνειρα, η ίδια σε χίλιους εφιάλτες. Ναι, το έχεις δει ξανά το όνειρο αυτό.
Κοιτάς μπροστά σου και βλέπεις να σε παρατηρεί ένας άνθρωπος, με τον τρόμο χαραγμένο στο πρόσωπο του. Απλώνεις το φολιδωτό σου χέρι και με τα γαμψά νύχια σου τον σκοτώνεις. Παρακολουθείς ενώ το αίμα του κυλάει αργά στα πόδια σου.
Ashes and Ghost
Και τότε βλέπεις τον καθρέπτη. Ήταν πάντα εκεί, απλά δεν ήθελες να τον κοιτάξεις. Ήταν πάντα εκεί και πάντα αυτό που έβλεπες ήταν το ίδιο. Κοιτάζεις μέσα του και αντικρύζεις το
Τέρας να σε παρατηρεί με τα κίτρινα του μάτια. To Τέρας σου χαμογελάει, και πιάνεις τον εαυτό σου να χαμογελάει επίσης.
Κάποτε ονειρεύτηκες οτι υπήρξες άνθρωπος. Το όνειρο τελείωσε όμως και ο εφιάλτης έχει πια αρχίσει.
Angel's Thanatos
Ξύπνημα.
Ιδρώτας. Ναι, ήταν όνειρο. Το ήξερες, το είχες πει. Αλλά δε μπορείς να σταματήσεις να ανασαίνεις. Κοιτάζεις μεμιάς τα τρεμάμενα σου χέρια... φαίνονται κανονικά. Φαίνονται
ανθρώπινα. Ίσως όμως είναι το σκοτάδι που τα κάνει να φαίνονται έτσι, δε μπορείς να τα διακρίνεις καλά χωρίς κάποιο φως.
Ώσπου αισθάνεσαι το ζεστό της άγγιγμα. "Τι συμβαίνει? Είδες κάποιο εφιάλτη?", σε ρωτάει, και τα μάτια της φωτίζουν τη νύχτα. Σου χαμογελάει. Είναι τόσο όμορφη. Στα μάτια της βλέπεις τον εαυτό σου να καθρεπτίζεται, κοιτάζεις και βλέπεις ένα πρόσωπο γνώριμο, ένα πρόσωπο ανθρώπινο...
I Want Love
"Την επόμενη φορά που θα αρχίσεις να περιπλανιέσαι πάλι στα χαμένα όνειρα σου, φώναξε και μένα μαζί σου, εντάξει?", γρυλίζει με νόημα. Πλησιάζει κοντά σου, νιώθεις την ανάσα της πάνω σου. Λέει τότε μια φράση που ξέρεις πως δε θα ξεχάσεις, πως
δεν πρέπει να ξεχάσεις. Όχι αυτή τη φορά.
"Πες απλά το όνομα μου και εγώ θα είμαι εκεί".....
Love Psalm
(The Moonmaid, by Frank Frazetta)
~
