Μια Εικόνα, Χίλιες Λέξεις

~

Αυτό μόνο.


~

Γατάκι ζητάει Υιοθέτηση (edited)

~

Έκτακτη, σύντομη και περιεκτική ανάρτηση.

Βρέθηκε μικρό γατάκι στον δρόμο, 4 μηνών περίπου, χτυπημένο από αυτοκίνητο. Είχε χάσει το ένα του ματάκι. Η αδερφή μου το μάζεψε, το πήγε στον κτηνίατρο, του έβαλαν ορό και του δίνουν φάρμακα. Ο γιατρός μας παρακάλεσε να κάνουμε κάτι για να υιοθετηθεί.

Αν κάποιος από σας ενδιαφέρεται, ή γνωρίζετε κάποιον που θα μπορούσε να το πάρει, παρακαλώ ενημερώστε. Thank you. :)))

EDIT:


Δύο μέρες μετά, και είδα ο ίδιος τη γατούλα. Και όπως βλέπετε, ανέβασα τώρα και φωτογραφία της.

Πέρασε πολλά το καημένο το γατάκι και δεν έχει ξεπεράσει ακόμα το σοκ. Προς το παρόν έχει χάσει εντελώς την όραση του - το ένα μάτι ωστόσο δεν έχει χτυπηθεί, και ο γιατρός μας είπε πως σταδιακά μπορεί να ανακτήσει την όραση του, βλέποντας από αυτό. Και αυτό γιατί είναι μικρό ακόμα στην ηλικία. Κατα τ' άλλα, σε επίπεδο κίνησης, αντανακλαστικών και λοιπών, κανονικά, όπως όλα τα γατάκια.

Καταλαβαίνουμε πως δύσκολα θα μπορούσε να προσφερθεί κάποιος για να το πάρει σπίτι του - μια γατούλα με τέτοιο πρόβλημα δεν είναι και η πιο εκλυστική λύση για κάποιον που θέλει ζωάκι. Ωστόσο μας έκαναν δύο προσφορές για κήπο, σε αυλή δηλαδή, παρέα με άλλα γατάκια, στην οποία θα μπορεί να γυροφέρνει ελεύθερη. Και νομίζω πως αυτό είναι ό,τι καλύτερο θα μπορούσε να του συμβεί - αν σκεφτείτε πως ήταν ετοιμοθάνατο.

Μακάρι να καταλήξει εκεί λοιπόν - εννοείται αν γνωρίζετε εσείς κάτι αντίστοιχο, κάτι σε κήπο δηλαδή, ενημερώστε με παρακαλώ. Προς το παρόν, και για τον υπόλοιπο καιρό, το γατάκι θα δέχεται τη φροντίδα του κτηνιάτρου, μέχρι να δούμε πόσο θα κατορθώσει να προσαρμοστεί στη νέα πραγματικότητα. Πάντως οι προσφορές για τον κήπο ήταν πολύ ευχάριστες ομολογώ...

Θέλω εδώ επίσης να πω ένα ΜΠΡΑΒΟ στην αδερφή μου! Γιατί το έσωσε ουσιαστικά, από βέβαιο θάνατο. Ο οδηγός το χτύπησε και απλά το παράτησε εκεί.... Η αδερφή μου το μάζεψε, σχεδόν ψόφιο, και πλήρωσε τον γιατρό για να το περιποιηθεί... πιστέψτε με, σε κανέναν δε περισσεύουν τα χρήματα αυτές τις μέρες. Αλλά αυτές οι μικρές πράξεις είναι που κάνουν τη διαφορά... Γειά σου ρε αδερφή!!!

Και για να κλείσω με μια εύθυμη νότα: αυτό εδώ ήταν ένα σημείωμα που ήταν καρφωμένο στην πόρτα του κτηνιάτρου! Το νου σας, ο Χάρης είναι ελεύθερος!!!! Άντε, τα λέμε σύντομα πάλι... :)

~

Το Φονικό Κουνέλι Παρουσιάζει: Η Ιστορία του Ρεμπέτικου (και άλλα όμορφα στο CR Radio)

ΕΣΥ φίλε αναγνώστη έχεις ακούσει ποτέ την ραδιο-φονική εκπομπή μας? Κάθε Πέμπτη, 22.00 το βράδυ μέχρι αργά, πολύ αργά (πότε μέχρι μία, πότε μέχρι δύο, πότε μέχρι τρεις)! Από την συχνότητα του ραδιοφώνου των φοβερών και τρομερών CReatures, πλασμάτων τα οποία μια μέρα - να με θυμηθείτε - θα κατακτήσουν τον πλανήτη όλο!

Μας ακούτε από αυτό το link.

Αν είσαι τυχερός και βλέπεις την ανάρτηση έγκαιρα, θα προλάβεις να συντονιστείς αυτή την Πέμπτη, 21 του μήνα, σε ένα μουσικό αφιέρωμα διαφορετικό από τα άλλα: Το Ρεμπέτικο και η ιστορία του.

Οι ρίζες. Η Μικρά Ασία. Η ανατολή. Οι αμανέδες. Τα μινόρε. Τα γιουρούτικα.

Η ξενιτιά. Οι πρόσφυγες. Ο υπόκοσμος. Οι τεκέδες. Τα απαγορευμένα. Το χασίσι. Τα λεμονάδικα. Η εργατιά. Οι φυλακές. Οι περιοχές του Ψυρρή και ο Πειραιάς. Η δικτατορία του Μεταξά. Η κατοχή. Τα μεταπολεμικά χρόνια.

Οι μεγάλοι ρεμπέτες. Αυτοί που τους διαδέχτηκαν. Η μεταμόρφωση του ρεμπέτικου σε λαικό. Τα χρόνια τα παλιά... Μια διαφορετική Ελλάδα. Εκείνη των παλιών, ασπρόμαυρων ταινιών... και ακόμα παλιότερη. Μια χώρα που δεν γνωρίσαμε ποτέ. Άνθρωποι που έζησαν ζωές τόσο αλλιώτικες, μα οι στίχοι των οποίων μιλάνε μέσα μας βαθιά, δεκαετίες και δεκαετίες μετά.

Μια εκπομπή για ΑΝΤΡΕΣ. Για όσους υπάρχουν. Και για κείνες τις άξιες γυναίκες. Για όσες υπάρχουν.

Πάνω απ' όλα, όπως συνηθίζω στις εκπομπές μου, θα κάνουμε συγκρίσεις με το σήμερα... Τους ανθρώπους τώρα, τις αντιλήψεις και τις συμπεριφορές τους. Γιατί τότε τα χρόνια ήταν δύσκολα, πολύ δυσκολότερα ακόμα και από τα τωρινά... Τόσοι και τόσοι άνθρωποι όμως έβρισκαν κουράγιο στις καρδιές τους να χαμογελάνε... Να αγωνίζονται... Να είναι αληθινοί. Και να δίνουν αξία εκεί που πρέπει.

Περισσότερα από τις ραδιο-φονικές μας συχνότητες λοιπόν! Και για όσους δεν προλάβουν, θα κάνω edit στην παρούσα ανάρτηση και θα ανεβάσω την εκπομπή ηχογραφημένη, κατά πάσα πιθανότητα. :)

EDIT: Ναι λοιπόν, η εκπομπή ηχογραφήθηκε, και την ανέβασα σε δύο μέρη - από τρεις ώρες το καθένα παρακαλώ, μιλάμε για έναν επικό μαραθώνιο έξι ωρών!!! Ξεκινήσαμε στις 10 το βράδυ... Τελειώσαμε 4 τα ξημερώματα... Εγώ και εκλεκτή παρέα μαζί μου στον σταθμό, πίνοντας όλοι μαζί κρασία... Η μεγαλύτερη εκπομπή που έχω κάνει ποτέ, μια ατελείωτη ιστορική αναδρομή στα βάθη του χρόνου και της μουσικής μας κληρονομιάς... Πιστεύω αξίζει να την ακούσετε. Μπορείτε να την κατεβάσετε λοιπόν!

Το Ρεμπέτικο και η Ιστορία του - Πρώτο Μέρος


Το Ρεμπέτικο και η Ιστορία του - Δεύτερο Μέρος

Δε με Μέλει, Γιατί Ακούω το Κουνέλι....



Το αφιέρωμα αυτής της Πέμπτης φυσικά δεν είναι παρά ένα μέρος της εβδομαδιαίας μας εκπομπής... Για την οποία έχω μιλήσει ξανά και ξανά και θα το ξανακάνω. Και τι δεν έχουμε κάνει, από πέρυσι που βάλαμε μπρος τις ραδιο-μηχανές μας...

Εστιάζοντας στα αφιερώματα των τελευταίων 2 μηνών, ανάμεσα σε άλλα ζήσαμε έναν καταπληκτικό BLUES μαραθώνιο πέντε ωρών... (με εκλεκτή παρέα στο στούντιο, με την οποία πίναμε όλοι μαζί ουίσκι και είχα φτάσει να μεθύσω!)

Κάναμε ένα άκρως σκοτεινό και ατμοσφαιρικό αφιέρωμα στο gothic.

Λικνιστήκαμε σε funky/soul ρυθμούς.

Κάναμε μια άκρως επική εκπομπή αφιερωμένη στο Hobbit και σε λοιπές fantasy αδυναμίες.

Και φυσικά συνεχίζουμε το αφιέρωμα μας στην Jazz και την ιστορία της, το οποίο κάποια στιγμή, αφού ολοκληρωθεί (έχω κάνει 5 συνέχειες ως τώρα), θα το ανεβάσω όλο εδώ στο blog να το κατεβάσει και να το ακούσει όποιος ενδιαφέρεται.

Α, έχουμε ξεκινήσει επίσης ένα τρελό αφιέρωμα στην επίσης τρελή και παρδαλή (και αγαπημένη) δεκαετία του '80...... Όπως καταλαβαίνετε, ο κειμενογράφος αυτού του blog συνιστά μια άκρως πολυμορφικά διεστραμμένη περίπτωση μουσικού παραγωγού. Δεν γίνεται φυσιολογικοί άνθρωποι να αναμειγνύουν τόσο πολλά και τόσο άσχετα μεταξύ τους είδη μουσικής στην εκπομπή που κάνουν! Επιτέλους πια, χρειάζεται μια ταυτότητα, ένα μέτρο, κάποιος προσανατολισμός!

Εκτός αν έχουμε να κάνουμε με κουνέλια. Στην δεύτερη περίπτωση, ζητώ την κατανόηση - και γιατί όχι, την υποστήριξη σας.

Αυτά τα ολίγα λοιπόν από το ραδιοφωνικό μας μέτωπο, το μέτωπο του CR Radio... Και αν κάποια Πέμπτη τύχει και δεν είμαστε στον αέρα, μην ανησυχείτε, το πιθανότερο σενάριο είναι απλά να έχω πάρει ρεπό εκείνη τη μέρα - είναι ζόρικες οι τρίωρες, τετράωρες και βάλε εκπομπές, πιστέψτε με!

Αυτό είναι και το γκρουπ της εκπομπής για όσους έχουν facebook. Ο τύπος που γράφει εκεί είναι φίλος και αγαπάει τα κουνέλια. :)

Μη ξεχνάτε. Οι εκπομπές του κούνελου μπορούν να σας κάνουν άλλον άνθρωπο. Έχουν τη δύναμη. Ίσως φυτρώσει πάνω σας γούνα και μακρύνουν τα αυτιά σας, να προσέχετε λοιπόν!

Κλείνω με μια φωτογραφία μου, κατά την διάρκεια της εκπομπής. Τα λέμε!

~

Το Φονικό Κουνέλι Παρουσιάζει: Black Metal Ελληνάδικα!

Χαίρετε, χαίρετε! Καλώς ήρθατε ξανά στην κουνελοφωλιά μου! Πιάστε μια θέση, βολευτείτε και προσέξτε μη χτυπήσετε το κεφάλι σας - είναι χαμηλοτάβανα εδώ. Σήμερα θα διασκεδάσουμε παιδιά, έχουμε και καλή μουσική ν' ακούσουμε. Το κουνέλι θα επιλέξει από την μοναδική συλλογή με cd του και θα βάλει για σας μόνο τα καλύτερα τραγούδια! Κυριολεκτικά μοναδική συλλογή - δεν θα τη βρείτε πουθενά αλλού, μόνο εδώ στο κουνελομέρος!

Τώρα που είναι απόκριες, τι θα λέγατε για μια εξόρμηση σε κάποιο ελληνάδικο? Γιατί κατά βάθος εκτιμούμε βαθιά το lifestyle και τον τρόπο ζωής τους. Δεν έχουμε λοιπόν παρά να μασκαρευτούμε, στο κλίμα των ημερών, τα αγόρια να φορέσουμε τα ανοιχτά πουκάμισα μας, τα κορίτσια να βάλετε τα ψηλοτάκουνα σας, και να περάσουμε όμορφα παρέα με τους αγαπημένους μας καλλιτέχνες! 

Και αν η ιδέα να ντυνόμαστε θαμώνες των σκυλάδικων μας απωθεί, γιατί να μην πείσουμε τους φίλους μας από την αντίπερα όχθη να κάνουν κάτι αντίστοιχο, να μεταμφιεστούν δηλαδή σε μεταλλάδες? Να έρθω στα μπουζούκια? "Πρέπει όλοι να το κάνουν έστω μια φορά στα τόσα"? Εσύ γιατί δεν έρχεσαι στην underground metal/punk/rock συναυλία? Έστω, για "μια φορά στα τόσα"? Μεταξύ μας: πόσοι και πόσοι δεν ξεκίνησαν έτσι, τότε, σαν μεταλλάδες, στα τρυφερά χρόνια του σχολείου, για να γυαλίσει τελικά το μάτι τους από την απατηλή λάμψη της mainsteam κιτσαρίας? (και την trendy γκόμενα ή τον γκόμενο που τους έκατσε). 

Σήμερα λοιπόν θα σας παρουσιάσω ορισμένους από αυτούς! Πως θα ήταν οι σταρ των ελληνάδικων αν ήταν στην πραγματικότητα μεταλλάδες! Και επειδή τα ετερώνυμα έλκονται ως γνωστόν, το απλό metal είναι πολύ "φλώρικο" για να προσελκύσει τους σκυλάδες μας. Εδώ χρειάζεται ένα στυλ metal κρύο, απόκοσμο και πάνω απ' όλα, σατανικό! Ίβολ! Ένα στυλ που, μεταξύ μας, μένοντας στο θέμα του image, φανέρωσε μια νέα άποψη γύρω από το κιτς, στην μεταλλική του εκδοχή αυτή τη φορά. Ο λόγος φυσικά για το black metal!

Που λέτε παιδιά, η διάθεση μου τις μέρες αυτές το σήκωνε για κάτι καμμένο - κάτι πραγματικά, πολύ καμμένο. Αποτέλεσμα η ανάρτηση που διαβάζετε. Ελπίζω να διασκεδάσετε μαζί μου, όσο διασκέδασα ο ίδιος φτιάχνοντας τα εξώφυλλα που θα δείτε.

Προς εταιρείες, ερμηνευτές, κλπ, κλπ: Η ανάρτηση αυτή έχει χιουμοριστικό χαρακτήρα και μόνο! Μη ξεχνάμε εξάλλου, είναι απόκριες - κατάλληλη εποχή για μεταμφιέσεις και φάρσες! Όχι τίποτ' αλλο, αλλά στη χώρα αυτή πλέον φοβάσαι να σατιρίσεις, να κριτικάρεις ή απλά να κάνεις ένα αστείο. Τόση ελευθερία αισθανόμαστε. Θέλω να πιστεύω ότι δεν θα... μου κλείσουν το blog ή κάτι τέτοιο λοιπόν! Αν το κάνετε θα στείλω τον Βελζεβούλη να σας πάρει! Σήμερα έχουμε σατανικές διαθέσεις λέμε, οι καλοί χριστιανοί τραβάτε στα σπίτια σας!

Ωραία λοιπόν, νομίζω είμαστε έτοιμοι! Enter the gates of Hell και ανέβα στην πίστα πάνω!

Τα Σκυλιά της Κόλασης!

Ξεκινάω με έναν αγαπημένο μας καλλιτέχνη, τον Αντώνη Ρέμο. Εδώ βλέπουμε έναν χαρακτηριστικό δίσκο του. "Πάλι απ' την Αρχή" λέγεται. Άλμπουμ που υποθέτω κοσμεί τις δισκοθήκες όλων μας. 

Στην πραγματικότητα όμως, το πάνω εξώφυλλο υπήρξε αποτέλεσμα πίεσης που άσκησε η δισκογραφική εταιρεία στον Αντώνη. Ο ίδιος ήθελε να γυρίσει πραγματικά στην αρχή, στις ρίζες του βλέπετε! Στις αγνές εκείνες μέρες που βαφόταν με corpsepaint, σύχναζε σε υπόγεια και τζάμαρε παίζοντας ξέφρενο black metal. Αποτέλεσμα, τα πολύ πρώιμα demos του Ρέμου, τα οποία μπορεί κανείς να βρει και με το καταχθόνιο κωδικό όνομα: Ρέμο-Ντέμο.

Ιδού λοιπόν το εξώφυλλο όπως θα όφειλε να είναι:

Συνεχίζουμε με ένα ίνδαλμα της ελληνικής - ψέματα, της παγκόσμιας μουσικής σκηνής. Ο λόγος φυσικά για τον Λευτέρη Πανταζή. Εδώ βλέπετε ένα εξώφυλλο δίσκου του, από το οποίο όμως σα να λείπει κάτι.

"Next Level" δηλώνει, ωστόσο αν θέλουμε να είμαστε απόλυτα ειλικρινείς και πιστοί στον τίτλο, μόνο ένας τρόπος υπάρχει να πας σε άλλο επίπεδο. Ιδού:

Next Level: Hell! Τώρα μάλιστα!

Σειρά έχει ο Πάνος ο Κιάμος. Ένα πολύ καλό παιδί. Ο οποίος δήλωσε τις προάλλες και πόσα κερδίζει τον χρόνο και απόρησα για άλλη μια φορά για το νοητικό επίπεδο των κατοίκων αυτού του τόπου, που πάνε και τα σκάνε στα μπουζούκια, αλλά παραπονιούνται κατά τ' άλλα για την κρίση και, μην έχοντας που αλλού να ρίξουν τις ευθύνες, κατηγορούν τους πολιτικούς, τους ξένους, κλπ, κλπ. 

Ο δίσκος που επέλεξα λέγεται "Κρύσταλλα". Εδώ ομολογώ πως η ιδέα του σπασμένου κρύσταλλου στο εξώφυλλο παρουσιάζει ένα σχετικό ενδιαφέρον από αισθητική άποψη, σε αντίθεση με το 90% των ελληνάδικων εξώφυλλων δίσκων. 

Ωστόσο ο πειρασμός ήταν μεγάλος. Να με συγχωρείτε.

Αρχική μου ιδέα ήταν να μετονομάσω τον δίσκο από "Κρύσταλλα" σε "Κόκαλα", τελικά είπα να το κάνω ακόμα περισσότερο χύμα στο κύμα. Πάμε Κιάμο απόψε?

Συνεχίζουμε με έναν πασίγνωστο καλλιτέχνη, για τον οποίο τα πολλά λόγια είναι περιττά: Τον Γιώργο Γιασεμή, με τ' όνομα! Τον βλέπουμε εδώ να κοσμεί το εξώφυλλο του δίσκου "Ξέσπασα". 

Μεταξύ μας: Δεν ξέσπασες τόσο όσο χρειάζεται. Ωστόσο μπορώ να σε βοηθήσω. :)

Τα καλά παιδιά είχαν πάντα αυτό το πρόβλημα: πως να φανούν λίγο περισσότερο σκληροί ρε αδερφέ μου. Και το καλύτερο παιδί όλων ποιό είναι? Έ, ποιός άλλος.

Λοιπόν παιδιά. Εδώ δυσκολεύτηκα πραγματικά. Ήταν πάρα πολύ δύσκολο να μεταμορφώσω έναν Χατζηγιάννη! Αν δε το χεις ρε παιδί μου, δε πα να σε βάψουν, δε πα να σε αγριέψουν, το ίδιο μπέμπης θα δείχνεις!

Προσπάθησα πάντως παιδιά. Καταρχάς άλλαξα το λογότυπο φυσικά και στη θέση του "7" επέλεξα ένα πιο ταιριαστό νούμερο. Ωστόσο κάτι δε μου καθόταν καλά.

Όπως βλέπετε, ακόμα και τώρα δείχνει υπερβολικά καλός και γαλήνιος ο Χατζηγιάννης! Not satanic enough! Δοκίμασα λοιπόν να του μακρύνω το μαλλί, μπας και.

...Και δυστυχώς πέτυχα το ακριβώς αντίθετο. Τώρα δείχνει ακόμα πιο αγαπούλης! 

Μήπως να του έβαζα τίποτα δρακουλιάρικους χαβλιόδοντες, μήπως και γίνει το θαύμα?

Μπα. Παιδιά, δυστυχώς εδώ απέτυχα. Στο τέλος, μία είναι η λύση για να διατηρήσει τη black metal αξιοπρέπεια του το πάνω εξώφυλλο: Πολύ απλά, να μη φαίνεται καθόλου η φάτσα!

Είχα απογοητευτεί με τον Χατζηγιάννη, έπρεπε να δοκιμάσω κάτι άλλο να πάρω τα πάνω μου! Έπεσε στην υπόληψη μου λοιπόν το ακόλουθο λαμπρό εξώφυλλο!

Ναι, η Καλομοίρα ήταν ό,τι χρειαζόμουν! "Παίζεις?", μας ρωτάει πονηρά, κλείνοντας το μάτι. Αμέ, παίζω.

Μένοντας πιστός στο πνεύμα της Καλομοίρας φυσικά, λογότυπο και πεντάλφες είναι με χρώμα ροζ. :)

Αντέχετε? Έχουμε κι άλλα! Τα καλύτερα είναι μπροστά μας....

Το Δάσος Της Αιώνιας Νύχτας

Σε αντίθεση με την κοινή πεποίθηση πως στα live των σκυλάδικων ο κόσμος κάθεται και τρώει και πίνει, μπορώ να σας διαβεβαιώσω πως γίνονται ξέφρενα mosh-pits και πέφτει τρελό κοπάνημα - μετά τη μία. Ο δίσκος που θα δείτε τώρα βγήκε σε δύο εκδοχές. Μια επίσημη και μια ανεπίσημη. Η δεύτερη είχε ελάχιστα μόνο αντίτυπα και μοιράστηκε σε φίλους και γνωστούς μόνο - ευτυχώς, έτυχε ένα από αυτά να πέσει στα χέρια μου. 

Ο λόγος για το άλμπουμ LIVE του Μαζωνάκη.

Λίγοι έμαθαν πως το ίδιο εκείνο βράδυ που ηχογραφήθηκε ο δίσκος, ο Μαζωνάκης σε κάποια φάση άλλαξε look, έριξε κάτω τα τραπέζια και άρχισε να ουρλιάζει σε black metal ρυθμούς. 

Να προσθέσω επίσης πως είναι κολλητάρια με τον τραγουδιστή των Gorgoroth και σκέφτονται κάποια μέρα να συνεργαστούν στενά.

Συνεχίζω με έναν ακόμα τραγουδιστή που έχει καταλάβει μια θέση στις καρδιές μας. Ο λόγος για τον Βασιλάκη τον Καρρά!

Να ξερες πόσο σε νιώθουμε Βασιλάκη μου! Μην ανησυχείς όμως, θα σε κάνω εγώ έτσι, που μετά δε θα σαι ποτέ ξανά μονάχος σου!

Για κάποιον απροσδιόριστο λόγο όμως, ο Βασιλάκης ένιωθε ακόμα μόνος. Αποφάσισε λοιπόν να αφήσει τα μαλλιά του μακριά, μήπως έτσι γίνει περισσότερο αποδεκτός από τους νέους φίλους του, τους μεταλλάδες.

Δυστυχώς για τον ίδιο, τα μαλλιά του δε μάκραιναν προς τα κάτω, αλλά προς τα πάνω!

Κι όμως κύριοι! Και οι αφρομάλληδες έχουν ψυχή! Και αν δεν έχετε δει πολλούς black metalheads με άφρο μαλλί, είναι καιρός για μια αλλαγή! Metal meets σκυλάδικο meets disco!

Ο Βασιλάκης πάντως συνέχιζε να είναι μόνος. Τελικά κατέληξε σε ένα εξώφυλλο που, αν μη τι άλλο, θα μπορούσε να συναντήσει την αποδοχή των blacksters. Είναι γνωστό πόσο αγαπητός είναι ο χειμώνας στα εξώφυλλα και στην θεματολογία των black metal δίσκων. Ε, η λύση είναι απλή. 

Πάμε τώρα σε άλλη μία γυναίκα ερμηνεύτρια. Μία από τις σπουδαιότερες, ένα από τα λαμπρότερα αστέρια της ελληνικής, μα και διεθνούς μουσικής σκηνής. Εκείνη που ερμήνευσε το αλησμόνητο "Mωρό Μου Σόρρυ Μα Έχω Βρει Καλύτερο Αγόρι", τραγούδι με το οποίο ταυτίστηκε πλήθος Ελληνίδων κορασίδων όταν είχε κυκλοφορήσει, κάτι που αναδεικνύει και την πραγματικότητα του επιπέδου της σκέψης τους.

Αυτός κύριοι είναι ο δίσκος με το διακριτικό, και άκρως αντι-εμπορικό όνομα : SEX. 

Σεξ, σεξ, σεξ παντού. Τηλεόραση, περιοδικά, εξώφυλλα. Και στο τέλος καταλήγουν όλοι στον ψυχίατρο, τίγκα στις νευρώσεις και στο άγχος - μα τι κάνω λάθος στη ζωή μου?

Μάλλον κάτι τέτοιο θα ταίριαζε περισσότερο. Sex? Never Again! 

Και αν η Έλλη Κοκκίνου είναι πασίγνωστη σε όλους, τι να πει κανείς για τον Νίκο Γεραλή. Ναι, αυτόν. Του οποίου τόσοι και τόσοι δίσκοι πλημμυρίζουν τη συλλογή μας. 

Τον βλέπουμε εδώ να δηλώνει πως έχει καταστραφεί. Φαίνεται η απόγνωση στο βλέμμα του.

Η αλήθεια είναι πως ένα φινίρισμα το σήκωνε το εξώφυλλο. 

Τώρα, ναι! Τώρα έχεις καταστραφεί θαρρώ.

Three Sins To Go - Τρία Θανάσιμα Αμαρτήματα - Τρεις Λαλούν και Δυο Χορεύουν

Φύλαξα τα τρία αγαπημένα μου για το τέλος. Κι αυτό γιατί απλά είναι τα πιο σατανικά και evil όλων!

Για τον Νικόλα τον Οικονομόπουλο τα λόγια είναι περιττά. Μεγάλος καλλιτέχνης και πρότυπο όλων μας, όταν υπήρξαμε έφηβοι και επιθυμούσαμε να του μοιάσουμε για να αρέσουμε στα κορίτσια. 

Ακόμα το επιθυμούμε.

Πρώτη αγάπη μας δηλώνει. Πόσο ρομαντικό. Πόσο γλυκό. Πόσο τέλειο για να του αλλάξω τα φώτα!

Και φυσικά oι νεαρές φαν σπεύδουν να αγοράσουν το cd του!

Λίγο πριν το τέλος, επανερχόμαστε στον αγαπημένο όλων Λευτέρη, που γενιές μεγάλωσε με τη μουσική του.

"Άλλος άνθρωπος" δηλώνει. Προκλητικός τίτλος και ιδανικό μαύρο φόντο! Πως να αντισταθώ μετά? Πως?

Κλείνω με εκείνο που θα αποκαλούσα το opus magnum όλων! Ο λόγος για το Δεσποινάκι! 

To πάνω εξώφυλλο προσπαθεί πολύ να αναδείξει μια σχετική καλλιτεχνική ποιότητα. Δεν τα καταφέρνει, προσπαθεί ωστόσο, και αυτό το αναγνωρίζω. Όφειλα λοιπόν να το μεταχειριστώ με την ανάλογη ευαισθησία.

Το αποτέλεσμα το αφήνω στην κρίση σας. :)

Επίλογος



...Αυτά λοιπόν! Θα μπορούσα να συμπεριλάβω κι άλλα, πολλά ακόμα! Αλλά μη σας κακομάθω - μπορεί κάποτε εξάλλου να υπάρξει και δεύτερο μέρος!

Ήταν μια αποκριάτικη δημιουργική νότα στο κουνελοblog. Άσχετο, αλλά ποτέ δεν τα πήγαινα καλά με τις Απόκριες. Όλη αυτή η ατελείωτη χαρά και το πανηγύρι είναι όμορφα, χρειάζεται όμως να πηγάζουν από μέσα σου. Αν όχι, άφησε το, δε χρειάζεται να γίνεσαι και συ ένα με το πλήθος.

Και τώρα θα σας εκμυστηρευτώ ένα μυστικό: τα black metal εξώφυλλα μπορεί να ήταν ψεύτικα, τεχνητά, κατασκευασμένα από μένα, ωστόσο δεν είναι λιγότερο ψεύτικα από τα αυθεντικά. Απλά στα αυθεντικά είναι δυσκολότερο να εντοπίσει κανείς που βρίσκεται το ψέμα. Ίσως γιατί το συναντάει παντού γύρω του, κάθε μέρα, στους δρόμους, στις δουλειές, στα μέσα, στις συνήθειες και στην συμπεριφορά του κόσμου. Μεταξύ μας, πόσο όμορφα θα ήταν αν η πλειοψηφία φορούσε μάσκες μόνο τις Απόκριες και όχι συνεχώς.

Ελπίζω να το διασκεδάσατε όσο εγώ. Καλά να περνάτε!

~

Η Άνοιξή Μας

Θες να σου μιλήσω για την άνοιξη? Θα κάνω μια προσπάθεια...

Η άνοιξη, ξέρεις, δεν βρίσκεται καταχωρημένη σ' ένα ημερολόγιο μέσα. Δεν αφορά ένα νούμερο πάνω σ' ένα ιλουστρασιόν κομμάτι χαρτί, από κείνα με την ημερομηνία λήξης. Δεν είναι ένας ακόμα αριθμός, σαν εκείνους που θέλουν να βάλουν πάνω απ' τα κεφάλια μας, υπό το πρίσμα των οποίων επιθυμούν κάποιοι να σκεφτόμαστε: προκατασκευασμένα, όλα στη σειρά, όλα στον χρόνο τους, τα πάντα στη θέση που τους αρμόζει. 

Η άνοιξη των ημερολογίων είναι μια άνοιξη με όρια. Είναι η φύση όλη συμπυκνωμένη σε μια σειρά από νούμερα. Πεπερασμένη, τακτοποιημένη, πακεταρισμένη, ετοιμοπαράδοτη. Βολική για κατανάλωση από τους ονειροπαρμένους του κόσμου όλου. Είναι ο έρωτας που μεταμορφώθηκε από  ζούγκλα σε μια γλάστρα. Ίσως και σε μια φωτογραφία με λουλουδάκια και ένα σοφό γνωμικό. Είναι η άνοιξη εκείνων που φοβούνται το κρύο, που αποφεύγουν τη βροχή. Δείτε πως επιθυμούν να έρθει το καλοκαίρι, να στεγνώσουν οι βρεγμένες τους καρδιές! Που να ξεραν πως η υγρασία κάνει τον κόσμο να τσουλάει!

Η αληθινή άνοιξη, η δική μας άνοιξη... Αυτή είναι κάτι βαθύτατα προσωπικό. Δεν καταχωρείται σε ημερολόγια και σε γλυκανάλατα γνωμικά της κακιάς ώρας... Και έχει ανάγκη τον χειμώνα, όπως η μέρα έχει ανάγκη από τη νύχτα. Γιατί κάθε Αναγέννηση χρειάζεται τον Μεσαίωνα της... 

Να ξέρεις πως η άνοιξη βρίσκεται μέσα σου. Γιατί εσύ είσαι ο δημιουργός, εσύ είσαι ο οργωτής της μοίρας σου, που σαν άλλος σπόρος περιμένει να φυτρώσει, ξανά απ' την αρχή... Κάθε σπόρος έχει ανάγκη τη βροχή του βέβαια - δεν εξαρτώνται όλα από σένα μόνο. Και είναι άγνωστο πότε θα έρθει η δική σου βροχή.

Γι' αυτό σου λέω... Η άνοιξη των ημερολογίων είναι απλά μια καταχώρηση, τίποτ' άλλο. Η δική σου άνοιξη όμως, η δική μας άνοιξη... Είναι κάτι σχετικό. Μπορεί να σε βρει ακόμα και στην καρδιά του χειμώνα. 

Και αν θες να στρέψεις το βλέμμα σου από τα ετοιμοπαράδοτα χρώματα που σου πλασάρουν, αν θες να φορέσεις τα μαύρα σου γυαλιά, κάν' το! Άφησε τις κοινότυπες συμβουλές και τις καταναλώσιμες ατάκες. Σημασία έχει να βάψεις τον κόσμο με τα δικά σου χρώματα, όχι των άλλων. Αν αυτό γίνει αυτή την άνοιξη... την επόμενη... ή χρόνια μετά... είναι άγνωστο. Μη ξεχνάς: Ο χρόνος δεν παύει να κυλάει. 

Kαι αν εγώ ο ίδιος τα βάψω όλα μαύρα κάποτε... Kαι αν αρνηθώ την άνοιξη. Αν οι δείκτες μου κολλήσουν στον Μεσαίωνα. Θέλω να μου πεις αυτά τα λόγια μου. Να μου υπενθυμίσεις πως όλα αλλάζουν... Και πως το πέρασμα των εποχών γίνεται μέσα μας, όπως γίνεται έξω από μας. 

Να μην έχεις την παραμικρή αμφιβολία, θα προσπαθήσω να κάνω και γω το ίδιο για σένα...

"Σοφά" Γνωμικά

Έχουν γίνει ιδιαίτερα δημοφιλείς στα κοινωνικά δίκτυα εκείνες οι φωτογραφίες με τα "σοφά γνωμικά" που κυκλοφορούν, τις οποίες συχνά μοιράζεται ο κόσμος σε μέρη όπως το facebook.

Κάποιες από αυτές τις φωτογραφίες ομολογουμένως λένε ωραία λόγια. Από την άλλη, απομονωμένες οι ατάκες αυτές από το ευρύτερο πλαίσιο τους, καταλήγουν να μετατρέπονται σε εύπεπτα σλόγκαν, κατάλληλα για γρήγορη κατανάλωση, σε μια εποχή που ούτως ή άλλως όλα γίνονται γρήγορα και φευγαλέα - όσο χρειάζεται για να πατήσεις ένα "like" στην φωτογραφία, να σκεφτείς "πόσο ωραία τα λέει" και να μεταβείς στην επόμενη ενασχόληση σου. Σα να κάνεις ζάπινγκ στα κανάλια, να θλίβεσαι το ένα λεπτό για την φτώχεια κάποιων ανθρώπων στους δρόμους, και να γελάς το άλλο λεπτό με τα τελευταία κουτσομπολιά σχετικά με εκείνη τη γνωστή τραγουδίστρια. 

Τις προάλλες πέτυχα μια τέτοια φωτογραφία που μοιράστηκε μια κοπέλα. Θα την μοιραστώ μαζί σας:

η προσθήκη "καλά ό,τι πείτε" είναι δική μου...

Συνοπτικά: Μην επιθυμείς εκείνα που (θεωρείς πως) δεν μπορείς να έχεις. Μην έχεις απαιτήσεις περισσότερες από το "κανονικό". Μην προσδοκείς πολλά πράγματα. Και μην κάνεις υποθέσεις αν δεν είσαι βέβαιος για κάτι. Απλά αφέσου στην ροή των πραγμάτων και όπως τα φέρει η μοίρα. Αν είναι να 'ρθει θα 'ρθει. Δεν έχει νόημα να το κυνηγάς. Γιατί αλλιώς πιθανό να απογοητευτείς, και ποιός θέλει να ραγίζει η καρδιά του σε τελική ανάλυση? Το παν είναι να γνωρίζεις τον ρόλο σου, την θέση σου - ποιός είσαι και μέχρι που μπορείς να φτάσεις. Κάτι που θα μπορούσε να ισχύει όχι μόνο σε επίπεδο ανθρώπινων σχέσεων, μα και στο ευρύτερο κοινωνικό επίπεδο: δεν έχει νόημα να διεκδικούμε κάτι όταν είναι πιθανό ο αγώνας να χαθεί. Καλό είναι να βαδίζουμε μόνο εκεί που υπάρχει φως, όχι στα σκοτεινά. Μόνο εκεί που γνωρίζουμε πως δεν θα πέσουμε κάτω στο τέλος.

Κι όμως, ο Γκαίτε είχε πει κάποτε: "προχωράει μόνο εκείνος που δεν γνωρίζει που πηγαίνει"...

Η λογική του "go with with flow" είναι η λογική της ηττοπάθειας, της παθητικότητας. Είναι η σκέψη εκείνου που τα περιμένει πάντα όλα απέξω. Και χωρίς να θέλω να γίνω στερεότυπος, πρόκειται για μια πολύ "γυναικουλίστικη" λογική (σε εισαγωγικά, γιατί αυτό δεν αφορά μόνο άντρες ή μόνο γυναίκες). Μάθε τον ρόλο σου, τη θέση σου, και βολέψου εκεί. Πόσο στάσιμος θα ήταν ο κόσμος αν όλοι σκέφτονταν έτσι! Αν κανένας δεν επεδίωκε το κάτι παραπάνω, αν κανένας δεν διεκδικούσε εκείνο που επιθυμεί! Πόσο ίδια θα έμεναν όλα πάντα!

Κάθε διεκδίκηση έχει τα όρια της βέβαια - και είναι σημαντικό να γνωρίζεις πότε ήρθε η ώρα να πεις τέλος. Φαντάσου όμως να μην επεδίωκες ποτέ τίποτα και να τα περίμενες πάντα όλα από κάποια αόρατη δύναμη (πες το μοίρα, πες το τύχη, δεν έχει σημασία)! 

Ίσως πληγωθείς, ναι. Ίσως δοκιμάσεις την απόρριψη. Μπορεί να διεκδικήσεις έναν έρωτα και να φας τα μούτρα σου. Μπορεί να γυρέψεις μια δουλειά και να σου κλείσουν την πόρτα. Ίσως βγεις σε μια πορεία και καταλήξεις να τρέχεις για να γλιτώσεις από τα δακρυγόνα...

Τι θα συνέβαινε όμως αν δε δοκίμαζες? Αν απλά το άφηνες να περάσει? Μπορεί να μετανιώσεις για κάτι που έκανες και αποδείχτηκε μάταιο, μια τρύπα στο νερό, μπορεί να νιώσεις πόνο. Σκέψου όμως να περνούσαν τα χρόνια και να μην είχες κάνει τίποτα... Και να έπιανες τον εαυτό σου να γυρνάει πίσω σ' εκείνη τη στιγμή, τότε που ο τροχός της τύχης έδειχνε να έχει στραφεί προς το μέρος σου. Και εσύ απλά του έστρεψες το βλέμμα και κοίταξες αλλού...

Τι θα ήταν ο κόσμος όλος αν ορισμένοι άνθρωποι δεν διεκδικούσαν το καλύτερο και απλά βολεύονταν σε ό,τι ήδη έχουν?.... Ένας κόσμος ανθρώπων σε κλουβιά...

Mη ξεχνάμε, η ελευθερία θέλει αρετή και τόλμη... Και αν χάσεις στο τέλος, τουλάχιστον συμμετείχες στο παιχνίδι... Ποιός ξέρει. Ίσως να μην είσαι ο χαμένος τελικά.

Going Through Changes

Καταλήγω σε κάτι προσωπικό.

Ξέρω πως θα μου λείψει το πρόσωπο στα αριστερά της φωτογραφίας. Ήδη νιώθω μια παγωμάρα εκεί ψηλά στο κεφάλι, είναι κρύος ο αέρας βλέπετε και είχα συνηθίσει αλλιώς. Ωστόσο κάποια πράγματα πρέπει να γίνονται, όταν έρχεται η ώρα τους. Κάποιες φορές χρειάζεται να γίνεις και λίγο χαμαιλέοντας, να ρίξεις το παλιό σου δέρμα για ένα νέο... Και όπου βγάλει. Αρκεί η επιθυμία για αλλαγή να πηγάζει από μέσα σου.

Τα λέμε, cheers!

~