Memories from Vienna, Part III - final

Τρίτο και τελευταίο μέρος απο την μικρή μας ανασκόπηση...

Πρότυπο ευρωπαικής πρωτεύουσας η Βιέννη, απο άποψη σχεδιασμού, υπέροχη αρχιτεκτονική, καθαριότητα, με ένα κέντρο για το οποίο είμαι βέβαιος πως δεν ντρέπονται οι κάτοικοι του και το οποίο χαιρόσουν να περπατάς (και πιστέψτε με, έπεσε πολύ περπάτημα).

Κάτι που παρατήρησα τις μέρες παραμονής μου στην Αυστρία ήταν η συμπεριφορά των αυστριακών. Πόσο τελικά καταρρέουν τα στερεότυπα σαν πύργοι απο τραπουλόχαρτα... Εμείς εδώ στην Ελλάδα τρέφουμε την αντίληψη πως οι Έλληνες είναι "φιλόξενοι" και "έξω καρδιά" και "φωνακλάδες" και "του κεφιού" και όλα αυτά. Ενώ για τους γερμανόφωνους λαούς λέμε πως είναι "μετρημένοι" και "σοβαροί" και "ψυχροί" και δεν ξέρω και γω τι άλλο.

Φυσικά όλα είναι μύθοι. Οι άνθρωποι ήξεραν να διασκεδάζουν, έκαναν φοβερό χαβαλέ (κάτι που έμελε να το διαπιστώσουμε ακόμα περισσότερο τις μέρες που πήγαμε στο novarock festival), συν το οτι ήταν ευγενέστατοι. Κανένας δε θα σε έσπρωχνε για να μπει στο τρένο... Πόσο μάλλον να πας να βγεις και να... μη σε αφήνουν οι ορδές των εισερχόμενων βαρβάρων! Πολύ εύκολα επίσης σου έσκαγαν χαμόγελο.

Για τα αυτοκίνητα και την οδική συμπεριφορά τα είπα πριν. Ξέχασα όμως να πω πως δεν ακούγονταν κορναρίσματα στο κέντρο! (αλλά θα μου πείτε, αν λείπει η περίφημη ελληνικότατη ΜΟΥΤΖΑ και το "να μαλάκα!" χάνει η οδήγηση όλη τη χάρη της...)

Ανάλογη πολιτισμένη στάση είχα παρατηρήσει και πέρισυ που είχα πάει στο Παρίσι. Και ύστερα σου λέει ο Ελληνάρας: "εμείς δώσαμε τα φώτα". Ναι, γι' αυτό τώρα εσύ ζεις με το φως απο το καντήλι, αναπολώντας περασμένα μεγαλεία, τρομάρα σου, που θες να λέγεσαι και πολιτισμένος.

Όπως σε όλες τις σοβαρές ευρωπαικές πρωτεύουσες,
έτσι και στη Βιέννη υπήρχαν ποδηλατόδρομοι και φανάρια,
τόσο για αμάξια, όσο και για πεζούς και ποδηλάτες.
Αλλά έλα μωρέ, είναι πολύ μεγαλύτερη η πρόκληση και
η μαγκιά να οδηγείς ένα ποδήλατο στην Εθνική Οδό,
με τα αμάξια να σε προσπερνάνε ξυστά,
κάνοντας τρελά σλάλομ και χοροπηδώντας πάνω απο
κανένα πεσμένο μηχανάκι, σωστά?

Ανάμεσα στις στάσεις, το Schonbrunn Palace, η θερινή κατοικία των παλαι ποτέ παντοκρατόρων Αψβούργων, ο γοτθικός όσο δε πάει άλλο (ειδικά όταν τον έβλεπες βράδυ) καθεδρικός ναός του Αγίου Στεφάνου, το Kunsthistoriches Museum, με έργα των Rubens, Rembrandt, Caravaggio, Pieter Bruegel, Velazguez, Raphael, Poussin, και τόσων άλλων μεγάλων ζωγράφων, όπως και η Ακαδημία Καλών Τεχνών που παρουσίαζε ένα απο τα περίφημα έργα του Ιερώνυμου Μπος, το απίστευτα προχωρημένο (για την εποχή του και γενικά) τρίπτυχο "Η Τελική Κρίση", έργο που κάθεσαι και το παρατηρείς με τις ώρες...

Α, και η βόλτα στον Δούναβη, άλλο ένα μεγάλο ευρωπαικό ποτάμι (βλέπε Τάμεσης, Σηκουάνας, κλπ) που διασχίζει την πόλη, αποτελώντας ένα απο τα ομορφότερα αξιοθέατα, και κάνοντας σε να αναρωτιέσαι "γιατί να μην είχαμε κάνει και μεις το ίδιο με.... τον Κηφισό?" :P

Δε θέλω να φανεί πως εξιδανικεύω τους άλλους. Τα στερεότυπα, όπως αυτά που ανέφερα πριν, αφορούν κάθε λαό, ο οποίος τοποθετεί τον εαυτό του στο κέντρο του κόσμου. Και ασφαλώς υπάρχουν και στη Βιέννη, όπως και αλλού κοινωνική αδικία, προβλήματα (δεν επικρατούσε και η καλύτερη μυρωδιά σε σημεία του μετρό), ανισότητες κλπ. Αλλά αυτό δεν αναιρεί ορισμένα χαρακτηριστικά γνωρίσματα, σαν εκείνα που περιέγραψα, τα οποία με έκαναν να αναρωτιέμαι "που ζω ρε γαμώτο".

Αυτά. Και επειδή δώσαμε μια γεύση απο ναούς και απο παλάτια, πάρτε και λίγο μια εναλλακτική πλευρά. ;)