Το Παράφωνο Αηδόνι Προτείνει: Faith No More!

~


Faith No More και μην ακούσω κουβέντα! Στις 10 Αυγούστου οι επανενωμένοι FNM επισκέπτονται για μια και μοναδική συναυλία τη χώρα μας. Το ερώτημα είναι: θα χωρέσει όλο τον τρελό γι' αυτούς κόσμο το Θέατρο Βράχων? Ε λοιπόν, αν το Θέατρο δεν είναι κατάμεστο απο κόσμο εκείνη τη μέρα θα αρχίσω πραγματικά να προβληματίζομαι για την μουσική παιδεία του Έλληνα. (χαχα αστείο ήταν αυτό, μέσος Έλληνας και μουσική παιδεία δε πάνε μαζί)

Επειδή όμως αυτό το αηδόνι δε μπορούσε να περιμένει την καλή του τύχη πότε (και αν) θα τους δει στην Ελλάδα, φρόντισε να τους δει απο πριν, στην Αυστρία! Οι FNM υπήρξαν και ο βασικός λόγος που κλείσαμε για το Nova rock Festival, δύο μήνες πριν, πριν ακόμα ανακοινωθεί πως οι FNM θα έρχονταν και στα μέρη μας...

Και εννοείται το χαρήκαμε όσο δε πήγαινε άλλο! Ορίστε, πάρτε λαχταριστό βιντεάκι που τραβήξαμε απο την εμφάνιση τους στη σκηνή!







Γιατί λοιπόν γουστάρουμε αυτή τη μπάντα? Ίσως γιατί οι κοστουμαρισμένοι κύριοι που είδατε πάνω μπορούν να μεταμορφώνονται απο μια μελωδική μπάντα που πειραματίζεται με jazz, funk ή ακόμα και hip hop, σε έξαλλους punk/thrash/hardcore metalheads, και όλα αυτά εκεί που δε το περιμένει κανείς.



Ή τουλάχιστον δε το περίμενε κανείς κάπου στα τέλη της δεκαετίας του '80, όταν οι FNM κυκλοφορούσαν το "The Real Thing". Τα προηγούμενα χρόνια είχαν ήδη κυκλοφορήσει δύο πολύ ενδιαφέροντα άλμπουμ, τα "We Care A Lot" και το "Introduce Yourself". Αλλά αυτό που έγινε με το "The Real Thing" ήταν απλά το κάτι άλλο. Και ο λόγος ήταν φυσικά η ένταξη στο συγκρότημα της μορφής που ακούει στο όνομα Mike Patton. O Patton είχε δώσει απο παλιά δείγματα του αλλοπαρμένου στυλ του με τους Mr Bungle. Με το που εντάχτηκε στους FNM και ανέλαβε το γράψιμο των τραγουδιών και τα φωνητικά, η μπάντα έμελε να εκτοξευτεί και να μεταδώσει την δημιουργική τρέλα του Patton στο ευρύ κοινό.








Τι μουσική έπαιζαν τελικά οι κύριοι? Στις αρχές των '90ς, όταν απο τη μία μεσουρανούσαν τα hair/pop metal bands και απο την άλλη έκανε την εμφάνιση του το grunge κίνημα, το Real Thing μπέρδεψε πολύ κόσμο, που προσπαθούσε απεγνωσμένα να το εντάξει σε κάποιον μουσικό χώρο. Αρκετοί πιστοί στην "pure" μουσική ενοχλήθηκαν απο όλη εκείνη την ανάμιξη διαφορετικών - φαινομενικά - ηχοτροπίων. Τα πράγματα θα χειροτέρευαν ακόμα περισσότερο με το άλμπουμ που θα διαδεχόταν το Real Thing. Στο μεταξύ ο δίσκος είχε σημειώσει μεγάλη επιτυχία και είχε αποσπάσει και υποψηφιότητα για Grammy.



Οι FNM είχαν αποκτήσει μεγάλη φήμη (θετική όσο και αρνητική) και ο νέος τους δίσκος με το όνομα "Angel Dust" (του 1992) θα αποδείκνυε πως η έκρηξη του Real Thing μόνο τυχαία δεν ήταν. Για πολύ κόσμο το Angel Dust ανήκει στις κορυφαίες ροκ κυκλοφορίες όλης της δεκαετίας του '90. Ακόμα περισσότερο πειραματικό σε σχέση με το The Real Thing, και το πρώτο άλμπουμ που ο Patton είχε ουσιαστική συνεισφορά στη μουσική του κατεύθυνση, ο δίσκος παραμένει ως ένας απο τους "πολυπλοκότερους δίσκους που έχουν κυκλοφορήσει ποτέ απο μεγάλη εταιρία", όπως είχε πει τότε ένας κριτικός. Βασικά είναι απο εκείνα τα άλμπουμ που μου θυμίζουν το "London Calling" των Clash: δε γνωρίζει κανένα μουσικό στεγανό, συνδιάζοντας ένα σωρό διαφορετικά μουσικά είδη, παράγοντας ένα μοναδικό μουσικό αποτέλεσμα, και τελικά, κατορθώνει να γίνει διαχρονικό.

Το κλείσιμο της "αγίας τριάδας" των δίσκων των FNM έρχεται να συμπληρώσει με τον καλύτερο τρόπο το "King For A Day... Fool For A Lifetime", που για πολλούς die-hard fnm fans είναι και το αγαπημένο τους. Και είναι λογικό αυτό, καθώς περιέχει τραγουδάρες, όπως τα "Evidence", "Digging The Grave", "Just A Man" (μεγάλη αγάπη), ή το σαρωτικό "Cuckoo For Caca", το οποίο και τραβήξαμε επίσης live στο Nova Rock και το παρουσιάζουμε. :)







O τελευταίος τους δίσκος ήταν το "Album Of The Year" του 1997. Οι FNM μετά διέλυσαν με τα μέλη τους να ακολουθούν τους δικούς τους δρόμους. Μόλις ένα χρόνο πριν ο Patton δήλωνε πως αμφιβάλλει πολύ για την πιθανότητα κάποιας επανένωσης. Κι όμως! Οι FNM επανενώθηκαν και περιοδεύουν, αφήνοντας μας με ανοιχτό το στόμα, κάνοντας μας να καταλάβουμε για ποιό λόγο τόσοι και τόσοι καλλιτέχνες και μπάντες τους σέβονται απεριόριστα.

Προσωπκά, ανάμεσα στα τρία κορυφαία τους άλμπουμ μου είναι πολύ δύσκολο να διαλέξω αγαπημένο, θα έλεγα ίσως το "The Real Thing", με ελάχιστη διαφορά απο τα άλλα δύο. Τους είδαμε, ήταν φοβεροί, ο Patton απλά ήταν μοναδικός, και είμαστε σίγουροι πως θα αφήσουν το ελληνικό κοινό με ανοιχτό το στόμα στις 10 του μήνα. Όσο αφορά εμένα, πολύ θα θελα να πετάξω και να τρυπώσω κάπως ως τη συναυλία (σαν πουλί που είμαι, χεχε) και να τους απολαύσω για δεύτερη φορά, αν και μάλλον δεν είναι το πιο πιθανό σενάριο. Δεν έχει σημασία όμως, τους είδαμε ήδη και τους χαρήκαμε. Ναι, είναι πολύ μεγάλη μπάντα. ;)