"Δεν προχωράει κανείς, παρά μόνο αν δεν γνωρίζει που πηγαίνει"

"Tommorow", by El-Zeft, Cairo

Είναι λεπτή η γραμμή ανάμεσα στο όνειρο και στην πραγματικότητα, στη ρεαλιστική και στη ρομαντική ματιά. Συνήθως μπλέκουν το ένα με το άλλο, μπολιασμένα με δόσεις αισιοδοξίας ή απαισιοδοξίας, κοκτέιλ με πολλαπλούς χρωματισμούς, η γεύση των οποίων δεν είναι για τα γούστα του καθένα.

Τι θέλω να πω - ας εξηγήσω. Δες, είναι ένα ηλιόλουστο Κυριακάτικο πρωινό. Βγαίνεις έξω και λαμποκοπούν τα πάντα. Απολαμβάνεις κάθε σου βήμα. Κάνεις μια βόλτα στα αγαπημένα σου λημέρια, παρακολουθείς τον κόσμο που εξορμά, που συζητά, που επικοινωνεί. Ο παλμός της πόλης είναι ζωντανός όσο ποτέ. Αυτή είναι η Ελλάδα της κρίσης, που όλος ο κόσμος συζητά;

Το δημοψήφισμα βρίσκεται στο επίκεντρο κάθε είδησης. Κάποιοι θα σου πουν για τις συνέπειες - για το περίφημο Μετά, που φαντάζει σαν κάποιο Τέρας, ενδεδυμένο με μαύρη χλαμύδα, ένα σφυρί στο χέρι, σαγόνια που χάσκουν ορθάνοιχτα σαν τους βυθούς της Χάρυβδης. "Έρχονται μαύρες μέρες!", θα σου πουν. "Δεν υπάρχει ελπίδα, δεν υπάρχει προοπτική γι' αυτόν τον τόπο! Είμαστε καταδικασμένοι!". Τρόμος, τρόμος, τρόμος. Φύγε, φύγε να σωθείς.

Μα αν τους πεις απαισιόδοξους, θα το αποκρούσουν σθεναρά. "Είμαστε απλά ρεαλιστές", θα απαντήσουν.

Ρεαλισμό το λέτε, ε; Λοιπόν… ας πω κάτι φαινομενικά διαφορετικό.

Καλοκαίρι. Η εποχή της ζέστης και του ήλιου. Η εποχή που ο περισσότερος κόσμος ταυτίζει με το χαμόγελο, τη ζωή και τη διασκέδαση (σε αντίθεση με τον "κακό χειμώνα"). Γνωρίζετε όμως πως το καλοκαίρι σημειώνονται στατιστικά οι περισσότερες αυτοκτονίες;

Άλλο παράδειγμα. Είσαι σε ένα πάρτυ. Γύρω σου οι πάντες διασκεδάζουν. Νιώθεις μόνος. Κανείς δεν σου δίνει σημασία. Σκέψου, δεν θα αισθανόσουν πιο καλά παρέα με ένα-δυο άτομα μόνο, των οποίων εκτιμάς τη συντροφιά; Σε ένα πλαίσιο λιγότερο "διασκεδαστικό"; Κάπου που θα χαμογελάς επειδή το νιώθεις και όχι επειδή το κάνουν όλοι γύρω σου;

Είναι λοιπόν σχετικά κάποια πράγματα ή όχι; Έχεις σκεφτεί πως μπορεί να χορέψεις μες' στις φλόγες;

Ας μιλήσουμε για σχέσεις. Θυμάσαι το αίσθημα της αγωνίας που ένιωθες, πριν εκμυστηρευτείς τα συναισθήματά σου σε εκείνην την κοπέλα; Το άγχος της απόρριψης; Μα αν δε ρισκάρεις, πως θα αποκτήσεις αυτό που επιθυμείς; Και αν δεν βιώσεις μια τυχών απόρριψη, πως θα χαλυβδώσεις το χαρακτήρα σου; Πως θα ωριμάσεις; Εκτός αν θεωρείς πως η εμπειρία αποκτάται μόνο με επιτυχίες.

Τι είναι η πραγματικότητα, αν όχι η οπτική που της ορίζεις; "Δεν είναι μόνο αυτό", θα μου πεις. "Είναι και οι αντικειμενικές συνθήκες". Και θα συμφωνήσω. Μα, εξήγησέ μου, τι θα ήταν οι αντικειμενικές συνθήκες πέρα και έξω από την ΕΡΜΗΝΕΙΑ που τους δίνουμε;

Όχι, αυτό δεν είναι το κείμενο ενός αφελούς ρομαντικού. Μάλλον κυνικό θα με χαρακτήριζα. Γι' αυτό και γελώ όταν κάποιος μου πουλάει αντικειμενικές ερμηνείες της πραγματικότητας, φτάνοντας, σαν άλλη Κασσάνδρα, να προβλέψει και το μέλλον μου. Ίδια στάση θα διατηρούσα απέναντι σε κάποιον που τα βλέπει όλα ρόδινα και υπέροχα. Το μέλλον μου ούτε ο ίδιος δεν το ξέρω - πόσο μάλλον εσείς.

Θα πάνε όλα κατά διαόλου; Θα πάνε όλα καλά; Τι νόημα έχει; Σημασία δεν έχει που "πάνε τα πράγματα" - μα πως επιλέγεις να βαδίσεις. Βήμα, βήμα, κάθε φορά. Γιατί μόνο έτσι γίνεται να βαδίζουμε - όταν ο δρόμος δεν απλώνεται ξεκάθαρος μπροστά μας, μέχρι τα πέρατα του ορίζοντα. Όταν σε κάθε βήμα μας συναντούμε λίγο άγνωστο. Όταν το έδαφος δεν το έχουν περπατήσει χιλιάδες άλλοι πριν από μας.

Όπως είχε πει ο Γκαίτε:

"Δεν προχωράει κανείς, παρά μόνο αν δεν γνωρίζει που πηγαίνει".

artwork: zap51.com