Το Αργό Βέλος της Ομορφιάς

Art by Banksy

Ζούμε στην εποχή του εντυπωσιασμού - ίσως πάντα ήταν έτσι, δεν ξέρω. Σίγουρα όμως μετράει εκείνο που τραβάει εύκολα το βλέμμα - εκείνο που καρφώνεται μεμιάς στη σκέψη.

Από τον επιδεικτικό ναρκισσισμό των κοινωνικών δικτύων (με τις ατελείωτες πόζες και την έμφαση στην εικόνα ή το σλόγκαν, όχι την πληροφορία) στους κραυγαλέους τίτλους των ειδήσεων (με σκοπό να τραβήξουν εύκολα τα βλέμματα)• και από τη μονοδιάστατη καλλιέργεια της εξωτερικής εμφάνισης, στην αδιάκοπη απόκτηση και προβολή υλικών αγαθών (γιατί δεν αρκεί να έχεις, μα να δείχνεις πως έχεις - πάνω στη λογική "είμαι αυτό που δείχνω να είμαι")...

Είναι η ομορφιά του καλογυαλισμένου, γρήγορου αυτοκίνητου - εκείνου που οδηγεί καμαρωτός ο οδηγός, η μουσική δυνατά, το παράθυρο ανοιχτό, επιβάλλοντας στον κόσμο το γούστο του... ή η ομορφιά της γκλαμουράτης τύπισσας, επιδεικτικά ντυμένης, επιζητώντας σκόπιμα τα βλέμματα, προκαλώντας αναστεναγμούς σε κάθε βήμα της.

Μπορούμε να αντισταθούμε μετά; Όχι, δεν μπορούμε. Αυτή είναι η δικτατορία της εποχής της επίδειξης - εκείνη που αδυνατείς να στρέψεις το βλέμμα σου αλλού.

Αξίζει λοιπόν να δούμε το ακόλουθο απόσπασμα του Νίτσε - το οποίο υπήρξε και αφορμή για να γράψω αυτό το μικρό σχόλιο. Το απόσπασμα περιλαμβάνεται στο "Ανθρώπινο, Πάρα Πολύ Ανθρώπινο" (σε μετάφραση Ζήση Σαρίκα):

«Το αργό βέλος της ομορφιάς. – Το ευγενέστερο είδος ομορφιάς δεν είναι εκείνο που μας πάει μακριά ξαφνικά, που κάνει μια βίαιη και μεθυστική επίθεση πάνω μας (μια τέτοια ομορφιά μπορεί να προκαλέσει αηδία), αλλά εκείνο που εισέρχεται αργά σε μας, που το κουβαλούμε μαζί μας μακριά δίχως να το παρατηρήσουμε και το συναντάμε πάλι στα όνειρα, και που τελικά, αφού έχει μείνει για πολύ καιρό με διακριτικότητα στην καρδιά μας, μας κυριεύει εντελώς, γεμίζοντας τα μάτια μας με δάκρυα και την καρδιά μας με λαχτάρα».

~