Ραπανάκια και Αρβύλες

"Περιμένοντας τον Γκοντό" - Σκηνή από την πρώτη παράσταση του 1953.

Δύο άντρες κάθονται στη σκιά ενός αποσκελετωμένου δέντρου. Περιμένουν έναν γνωστό τους. Μα αυτός δεν έρχεται. Και περιμένουν. Και περιμένουν. Και περιμένουν. Ώρες. Μέρες. Θέλουν να φύγουν, μα δεν μπορούν - γιατί περιμένουν το γνωστό τους.

Και στο μεταξύ συζητάνε. Ανταλλάσσουν διαλόγους όπως ο ακόλουθος:

ΕΣΤΡΑΓΚΟΝ: Κουράστηκα. Πάμε να φύγουμε.

ΒΛΑΔΙΜΗΡΟΣ: Δεν μπορούμε.

ΕΣΤΡΑΓΚΟΝ: Γιατί;

ΒΛΑΔΙΜΗΡΟΣ: Περιμένουμε τον Γκοντό.

ΕΣΤΡΑΓΚΟΝ: Α, ναι. (Παύση. Απελπισμένος.) Τι θα κάνουμε; Τι θα κάνουμε;

ΒΛΑΔΙΜΗΡΟΣ: Τίποτα δεν μπορούμε να κάνουμε.

ΕΣΤΡΑΓΚΟΝ: Ναι, αλλά εγώ δεν αντέχω άλλο!

ΒΛΑΔΙΜΗΡΟΣ: Θες ένα ραπανάκι;

ΕΣΤΡΑΓΚΟΝ: Δεν έχει τίποτ' άλλο;

ΒΛΑΔΙΜΗΡΟΣ: Ραπάνια και γογγύλια.

ΕΣΤΡΑΓΚΟΝ: Καρότα δεν έχει;

ΒΛΑΔΙΜΗΡΟΣ: Όχι. Κι έπειτα, το 'χεις παρακάνει με τα καρότα.

ΕΣΤΡΑΓΚΟΝ: Δός μου ένα ραπάνι. (ο Βλαδίμηρος ψάχνει τις τσέπες του, βρίσκει μόνο γογγύλια, τελικά βγάζει ένα ραπάνι και το δίνει στον Εστραγκόν, που το κοιτάζει καλά καλά, το μυρίζει.) Είναι μαύρο!

ΒΛΑΔΙΜΗΡΟΣ: Ραπάνι είναι.

ΕΣΤΡΑΓΚΟΝ: Αφού ξέρεις πως μ' αρέσουνε μόνο τα ροζ!

ΒΛΑΔΙΜΗΡΟΣ: Δεν το θες δηλαδή;

ΕΣΤΡΑΓΚΟΝ: Αφού μ' αρέσουνε μόνο τα ροζ!

ΒΛΑΔΙΜΗΡΟΣ: Τότε φέρ' το πίσω.

(Ο Εστραγκόν του το δίνει).

ΕΣΤΡΑΓΚΟΝ: Πάω να βρω κανά καρότο.

(Δεν κουνιέται από τη θέση του).

ΒΛΑΔΙΜΗΡΟΣ: Αρχίζει πια να μην έχει νόημα.

ΕΣΤΡΑΓΚΟΝ: Όχι ακόμα, όχι αρκετά.

(Σιωπή).

ΒΛΑΔΙΜΗΡΟΣ: Εγώ λέω να δοκιμάσεις.

ΕΣΤΡΑΓΚΟΝ: Έχω δοκιμάσει τα πάντα.

ΒΛΑΔΙΜΗΡΟΣ: Όχι, εννοώ να δοκιμάσεις να φορέσεις τις αρβύλες.

ΕΣΤΡΑΓΚΟΝ: Λες;

ΒΛΑΔΙΜΗΡΟΣ: Θα περάσει η ώρα. (Ο Εστραγκόν διστάζει.) Άκου που σου λέω, θα' ναι μια απασχόληση.

ΕΣΤΡΑΓΚΟΝ: Θα με βοηθήσεις;

ΒΛΑΔΙΜΗΡΟΣ: Φυσικά.

ΕΣΤΡΑΓΚΟΝ: Δεν τα καταφέρνουμε κι άσχημα οι δυο μας, ε Ντιντί;

ΒΛΑΔΙΜΗΡΟΣ: Ναι, ναι. Έλα, θα δοκιμάσουμε πρώτα τ' αριστερό.

ΕΣΤΡΑΓΚΟΝ: Πάντα βρίσκουμε κάτι για να ξεγελιόμαστε, ε Ντιντί; Για να νομίζουμε τάχα πως ζούμε."

***

Ήταν ένα απόσπασμα από το "Περιμένοντας τον Γκοντό" του Σάμιουελ Μπέκετ (σε μετάφραση της Α.Παπαθανασοπούλου). Ένα θεατρικό που χαρακτηρίστηκε ως το "σημαντικότερο βρετανικό θεατρικό έργο του 20ου αιώνα".

Και αν δε βγάλατε και πολύ νόημα από αυτό που διαβάσατε - τότε είστε μέσα στο πνεύμα του έργου. Ενός έργου του οποίου η απουσία νοήματος βρίσκεται στο επίκεντρο της προβληματικής του. Ραπανάκια και αρβύλες. Για να ξεγελάμε τον εαυτό μας. Για να νομίζουμε πως ζούμε.

Κι ενώ περιμένουμε. Και περιμένουμε. Και περιμένουμε.