Κάποιες Σκέψεις

Nelson Mandela

Στο blog έχω καιρό τώρα προσθέσει μια ένδειξη, στην αριστερή του στήλη. Το ανθρωπάκι που πετάει την σβάστικα μέσα στα σκουπίδια. Και αυτή η ένδειξη θα συνεχίσει να δεσπόζει, στην ίδια πάντα θέση.

Ό,τι και αν συμβαίνει γύρω μας, όσο δυσάρεστες και αν είναι οι εξελίξεις. Η ιδεολογία του φασισμού, του ναζισμού, του εθνικισμού, οι πρακτικές και η αντίληψη της, δεν έχουν θέση εδώ μέσα. Το ίδιο και οι συμπαθούντες της, κρυμμένοι πίσω από το παραπλανητικό πέπλο εκείνου που αγαπάει την πατρίδα του. Οι τελευταίοι με πληγώνουν. Σκόρπισε λοιπόν ο ανθρωπισμός σας όλος στα σύνορα μιας χώρας - έξω από αυτά δεν μπορείς να είσαι άνθρωπος. Πετάτε τόσο εύκολα την ελευθερία σας για μια αμυχή ασφάλειας. Αντλείτε όλη σας τη δύναμη από συλλογικά όνειρα προγονικού μεγαλείου. Όχι τέχνη, όχι ποίηση, μα όπλα και κανόνια - να τι σας ερεθίζει.

Το χειρότερο όλων όμως, εκείνο που με στεναχωρεί βαθύτατα... Είναι η ημιμάθεια. Η διαστρέβλωση. Ο μη σεβασμός της Γνώσης - η τελευταία, ξέρετε, δεν συνιστά δώρο που πέφτει από τον ουρανό, μια πόρνη πρόθυμη να την ξεσκίσουν όλοι, να πάρουν ένα της κομμάτι. Η γνώση είναι εξερεύνηση σε συχνά αφιλόξενα τοπία, ένας κόσμος που ξεπετάει άγνωστες πατρίδες, ήθη κι έθιμα που σε αναγκάζουν να δεις τα πράγματα αλλιώς. Θέλει κόπο και ιδρώτα. Κι όμως, δείτε πόσο εύκολα μετατρέπεται ένα σύμπαν σαν αυτό σε γυάλα με ένα μικρό σπιτάκι μέσα! Από εκείνες που κουνάς και πέφτει χιόνι. Πόσο εύκολα μπορεί το χιόνι να καλύψει τα χνάρια ανθρώπων που ψιθύρισαν το μήνυμα του χρόνου! Μακάρι να γνώριζα ακριβώς το περιεχόμενο του μηνύματος εκείνου, να μπορούσα να το κάνω κτήμα μου, να το μεταφέρω παραέξω, να το αναγγείλω σε σας με στόμφο - αλλά η γλώσσα του είναι άγνωστη, λέξεις που μου θυμίζουν κάτι, χωρίς ωστόσο να τις ξέρω.

Πάντως κάπου εκεί διακρίνω τρεις από τις λέξεις αυτές. Η μία είναι αγάπη. Η δεύτερη δημιουργία. Και η τρίτη ελευθερία.

Με στεναχωρεί ο κόσμος γύρω μου. Διαβάζω σχόλια στο διαδίκτυο τύπου "καλός ήταν ο Μεταξάς, είπε το Όχι, δεν έχει σημασία αν ήταν φασίστας, βασικά δεν ήταν καν φασίστας". 'Η "ωραία ήταν επί Χούντας, έγιναν έργα, είχαμε ησυχία". Ή "ο φασισμός είναι πατριωτισμός", ή "για όλα φταίνε οι ξένοι", ή "σιγά μωρέ το Πολυτεχνείο", ή "ούτως ή άλλως σιγά την δημοκρατία που έχουμε, επομένως καλύτερα μια χούντα", και άλλα σχετικά. Και θλίβομαι, θλίβομαι βαθιά.

Και να ήταν εκείνοι μόνο που με θλίβουν. Να ήταν μόνο οι εθνικιστές. Ο δογματικός ιδεολόγος κάθε απόχρωσης με στεναχωρεί - η διαφορά είναι πως οι πρώτοι δεν με στεναχωρούν απλά - μα προσβάλλουν και την νοημοσύνη μου.

Σχεδόν μου έρχεται να αποσυρθώ στο μικρό λαγούμι μου. Και να πιάσω τις μουσικές και τα ψηφιακά πινέλα μου. Να αφεθώ στην τέχνη και τον λόγο μου. Γιατί ο κόσμος ο άλλος, εκείνος ο κόσμος, με τις φριχτές του εξελίξεις, την εμπορευματική τους εκδούλευση, την πολιτική τους χρησιμοθηρία, τον φανατισμό, και την ξεδιάντροπη παραποίηση του παρελθόντος, ο κόσμος εκείνος με ενοχλεί.

Και τα άτομα που αρνούνται να διαβούν τον ποταμό της Γνώσης, τσαλαβουτούν τα πόδια τους λίγο στο νερό και βγαίνουν έξω... Τα άτομα που αναζητούν φταίχτες πάντα σε εκείνον τον άγνωστο "Άλλο" (ξένοι, Γερμανοί, αριστεροί, ΗΠΑ, κλπ, κλπ). Τα άτομα που θυσιάζουν πρόθυμα την ελευθερία τους στον βωμό της δύναμης. Τα άτομα εκείνα ποτέ δεν θα επιθυμήσω να τα κάνω μέρος της ζωής μου.

Αυτά ήθελα να πω. Μέχρι την επόμενη φορά.


ΥΓ - ΠΑΡΑΚΑΛΩ, όποιος τυχόν σχολιάσει, να έχει διαβάσει το κείμενο, να έχει κατανοήσει το κείμενο, και να σεβαστεί τον χώρο μου. Όπως έλεγα την περασμένη φορά: Εδώ είναι Μόνο για Λίγους - Μόνο για Τρελούς.