World Through Their Eyes...

~

Εντελώς τυχαία, ξεψαχνίζοντας κάτι παλιά αρχεία στον υπολογιστή, έπεσα στην πάνω φωτογραφία. Την είχα τραβήξει πέρυσι. Επέστρεφα σπίτι και σε κάποια φάση παρατήρησα μια αυλή, που λέτε. Το σκυλάκι και η γάτα έστεκαν εκεί, δίπλα-δίπλα, παρατηρώντας με περιέργεια τους περαστικούς. Πλησίασα διστακτικά, εκείνα όμως δεν έδειξαν να φοβούνται, ή να αγριεύουν - μόνο με παρατηρούσαν με έντονο ενδιαφέρον. Τα τράβηξα μια φωτογραφία και έφυγα, αφού τους έριξα μια τελευταία ματιά. Παρέμεναν εκεί, πλάι το ένα στο άλλο, έχοντας πάρει μια μάλλον χαλαρή στάση. "Yo, whassup dude?", ένα πράγμα.

Ποιός ξέρει τι σκέψεις τριβέλιζαν στο μυαλουδάκι τους. "Χμ, να ένας άνθρωπος". "Τι να είναι αυτό που κρατάει άραγε?". "Εσύ τι λες Γάτα?". "Ποσώς με ενδιαφέρει Σκύλε. Φαγητό δεν δείχνει να είναι, επομένως δεν δίνω δεκάρα".

Υπάρχουν στιγμές που αράζω στο κρεββάτι, με την γάτα μου αγκαλιά, και σκέφτομαι πόσο ωραία θα ήταν αν μπορούσε να μου μιλήσει. Να έρθει μια μέρα και να μου πει: "τι χαμπάρια ρε αφέντη? Ξέρω, κουφάθηκες τώρα που μίλησα στην γλώσσα σου, δεν το περίμενες, η αλήθεια είναι πως όλα τα ζώα μπορούμε - απλά επιλέγουμε να μην το κάνουμε".

Και εγώ θα ενθουσιαζόμουν σε πρώτη φάση. Θα σκεφτόμουν "τώρα που το ζωάκι μου μιλάει, έχω βρει το τέλειο παρεάκι, δεν χρειάζομαι τίποτα άλλο, θα τα λέμε οι δυο μας και θα περνάμε φίνα!". 

Μήπως όμως στην πορεία άρχιζαν τα ζόρια? Μήπως αν καταλαβαίναμε πλήρως ο ένας τον άλλον ξεκινούσαν οι καυγάδες, οι γκρίνιες, οι παρεξηγήσεις? "Αυτό το φαί έχει και αν σ'αρέσει βρωμόγατα!". "Ε δε με παρατάς και συ με το σκατοφαί σου, υπάρχουν απείρως καλύτερα αφεντικά από σένα εκεί έξω ξέρεις! Που νομίζεις πως επειδή έχεις ένα μπόι είσαι κάποιος!". "Ε, τράβα βρες τότε κάποιον άλλο καλύτερο!". Και τα λοιπά και τα λοιπά.

Υπάρχουν φάσεις που αισθάνομαι πως, στην μεγάλη αλυσίδα της Εξέλιξης, ο άνθρωπος συνιστά πολύ ατελέστερο ον σε σχέση με τα ζώα. Σύμφωνοι, ένας σκύλος ή μια γάτα δεν εξελίσσονται. Μένουν πάντα ίδια, όσες χιλιετίες και αν περάσουν. Θέλουν να τρώνε, να πίνουν, να κοιμούνται, να κάνουν βόλτες, να συνευρίσκονται, και να περνάνε τον καιρό τους χαλαρά σε τελική ανάλυση. Δεν παράγουν τέχνη, δεν γίνονται επιστήμονες, δεν κάνουν ταξίδια στο διάστημα. Το Βιβλίο της Μεγάλης Ιστορίας των Ζώων (αν υπήρχε) θα ήταν πολύ λιγότερο συναρπαστικό και ενδιαφέρον σε σχέση με το Μεγάλο Βιβλίο του Ανθρώπου. Βασικά δεν θα ήταν καν βιβλίο - λίγες σελίδες θα αρκούσαν για να αποτυπώσουν την ιστορία τους - η οποία θα μπορούσε να ήταν κάπως έτσι: "Κάποτε εμφανιστήκαμε και μεις στη Γη, που λέτε, γουστάραμε την όλη φάση γενικά, και είπαμε να αράξουμε. Από τότε βολοδέρνουμε εδώ κι εκεί, τρώμε, πηδάμε, γυρνάμε σε αγέλες, περνάνε τα χρόνια και δίνουμε την σκυτάλη στους επόμενους.". 

"Α, σε κάποια φάση εμφανίστηκαν και οι άνθρωποι. Με αυτούς το πράγμα ζόρισε κάπως. Μπλέξαμε σε διάφορες περιπέτειες. Ωχ αδερφέ μου, δε μ' άφηνατε στην ησυχία μου?".

Το σκυλάκι και η γάτα στην πάνω φωτογραφία κοιτάζουν πίσω από την καγκελόπορτα. Σε κάνουν να αναρωτιέσαι: είναι εκείνα που βρίσκονται πίσω από τα κάγκελα? Ή μήπως είμαι εγώ?

Ας πούμε ότι συνομιλούν, τα δυο ζώα μεταξύ τους. Θα μπορούσαν ίσως να έλεγαν κάτι τέτοια:

"Γουφ! Δες αυτόν, πως μας κοιτάζει ρε ψιψίνα. Λες και βλέπει κάτι αξιοπερίεργο. Που να ξερε ο ίδιος πόσο περίεργος δείχνει σε μας!"

"Ρε συ. Αναρωτιέμαι. Μπας και του φαίνεται παράξενο που εγώ κι εσύ στεκόμαστε έτσι δίπλα ο ένας στον άλλον, στο χαλαρό κι έτσι?"

"Που είναι το περίεργο σ'αυτό, δεν καταλαβαίνω..."

"Ε να μωρέ. Δεν έχεις ακούσει αυτό το "σαν τον σκύλο με τη γάτα", που λένε? Πως τάχα το είδος μου και το είδος σου δεν μπορούν να συνυπάρξουν?"

"Α ναι. Μα είναι εντελώς γελοίο! Εμείς οι δυο μεγαλώσαμε δίπλα, μαζί! Λογικό να γουστάρουμε ο ένας τη συντροφιά του άλλου! Τι σημασία έχει αν είσαι γάτα και γω είμαι σκύλος? Σύμφωνοι, θεωρητικά η φύση μας προορίζει για αντίπαλα στρατόπεδα, ωστόσο αν θέλουμε μπορούμε να υπερβούμε τη φύση - η ανατροφή και οι συνθήκες σε τελική ανάλυση παίζουν πολύ μεγαλύτερο ρόλο!"

"Ε ναι ρε συ. Κι όμως, στο είδος τους, που τάχα περνιέται για εξελιγμένο, δεν το έχουν ακόμα καταλάβει αυτό! Εμείς συνυπάρχουμε και ανήκουμε σε δύο διαφορετικά είδη. Εκείνοι αδυνατούν να συνυπάρξουν και ας είναι όλοι ένα! Λαοί, εθνικότητες, χρώματα, φυλές, φύλα, ομάδες, θρησκεύματα, κατηγορίες, στερεότυπα... Μόνο να μάχονται ο ένας τον άλλον γνωρίζουν! Και δες πόσο ζορίζονται να αφεθούν και να απολαύσουν ακόμα και τα απλά πράγματα της ζωής. Την παρέα, το φαγητό, το σεξ, το παιχνίδι, το άραγμα, την χαλάρωση. Όχι, πρέπει να ζουν μονίμως μέσα στο άγχος, τις εντάσεις, τις ενοχές, τον ανταγωνισμό και τις συγκρούσεις".

"Τελικά ρε συ Γάτα. Οι άνθρωποι είναι πολύ κατώτερο είδος. Τους λυπάμαι γαμώτο".

"Τι τα θες. Έχουν τη δύναμη και νομίζουν πως μας κάνουν ό,τι θέλουν. Που να ξεραν πόσο βαθιά μπορούμε να τους περιφρονήσουμε... Ε λοιπόν, εγώ δεν τους λυπάμαι καθόλου! Εκτός από ορισμένους που δείχνουν να νοιάζονται πραγματικά για μας. Νιαααρ. Εκείνους τους κάνω κέφι. Περνώ καλά μαζί τους μωρέ. Είναι ταλαίπωρα πλάσματα μεν, συγχυσμένα, μα έχουν μια κάποια καλοσύνη. Και μου αρέσει όπως με χαιδεύουν!"

"Ναι, και μένα μου αρέσει όταν παίζουν μαζί μου. Ξέρεις ρε συ Γάτα... Ο κόσμος έχει γίνει σαν σκατά με τους ανθρώπους μέσα, ωστόσο μια πλευρά μου τους γουστάρει. Να ξεραν μόνο πόσο πιο απλά είναι ορισμένα πράγματα... Και πόσο δύσκολα τα κάνουν".

"Δε βαριέσαι. Ίσως κάποτε το καταλάβουν. Στο μεταξύ εγώ λέω να πάω να λιαστώ. Μνιεεεερ. Έβγαλε καλό ήλιο. Τι λες, θα ρθεις?"

"Θα αράξω λίγο εδώ. Μπορεί να σκάσω μύτη μετά". 

"Οκ αγορίνα. Τα λέμε σύντομα. Μνιαααρ!"

...Κάπως έτσι τεντώθηκε η γάτα και πήγε να λιαστεί. Όπως έκαναν τόσες και τόσες γάτες, πριν απ'αυτήν, εδώ και χιλιάδες χρόνια. Τι σημασία έχει αν δεν κάνει κάτι πρωτότυπο, αν επαναλαμβάνει συνήθειες τόσων και τόσων αιώνων? Όταν έχεις ανακαλύψει που βρίσκεται η πραγματική ουσία, η ίδια η Εξέλιξη παύει να έχει σημασία....

Cheers μάγκες. 

~