To Χαλί

Η μουσική μιλά με νότες, αποτυπώματα σε παρτιτούρες και στίχους προχειρογραμμένους σε χαρτιά μιας νύχτας… Μα κάποιες φορές περισσότερη σημασία έχουν οι στίχοι που δεν γράφτηκαν. Οι νότες που έμειναν απ’ έξω. Τα ρεφρέν που δεν ειπώθηκαν ποτέ.

Σ’ ένα βιβλίο διαβάζουμε τα κείμενα, τρένα λέξεων που παρελαύνουν σε νοερά τοπία, ξέχειλα με σκέψεις και ιδέες… Μα συχνά πιο ενδιαφέροντα είναι τα τοπία εκείνα που δε μπορούμε να δούμε. Τα νοήματα ανάμεσα στις λέξεις. Τα σημεία στίξης... Η ώρα που το τρένο ξεχύνεται στο τούνελ.

Ο λόγος είναι σύγχρονη εφεύρεση. Η μη λεκτική επικοινωνία όμως πιάνει ρίζες πιο βαθιά, πάει πολύ πιο πίσω. Ο λόγος είναι το χαλί που στρώνουμε πάνω στην άβυσσο. Οι λέξεις είναι η προσπάθειά μας να κατονομάσουμε τ' αστέρια. Μα τις στιγμές που δε μιλάμε, τις στιγμές που κατορθώνουμε να επικοινωνήσουμε πέρα από τις λέξεις, τότε είναι λες και σηκώνουμε εκείνο το χαλί κάτω απ’ τα πόδια μας.

Και για δες… Αν επικοινωνούμε χωρίς λόγια… Αν η σιωπή δε μας φοβίζει… Τότε μπορούμε να αφήσουμε εκείνο το χαλί και απλά να αφεθούμε. Τότε μπορούμε να πετάξουμε.