Της Νύχτας

Ήθελα να γράψω κάτι, μα ήλπιζα να επέστρεφα νωρίς... Τώρα είναι αργά. Αργά για κείμενα. Αργά για σκέψη. Η αυριανή μέρα αδημονεί, οι υποχρεώσεις της το ίδιο. Το ρολόι μας κοιτάζει και το βλέμμα του προκλητικό, ενοχλητικό. Χαμογελάει με νόημα: "Εμπρός, κάνε με πέρα αν μπορείς. Αγνόησε με. Πράξε σα να μην υπάρχω". Κι έπειτα αρχίζει πάλι να χτυπάει, τάκα-τούκα, και συ απορείς πως ένα τόσο μικρό πράγμα ασκεί τόσο μεγάλο έλεγχο πάνω σου.

Η μέρα στέκεται επίμονα στ' ακροδάχτυλα της νύχτας. Και εμείς την παρατηρούμε από μακριά, γοργόνα καταμεσής ενός νησιού, την κοιτάζουμε και λέμε: "Περίμενε λίγο - όχι ακόμα. Όχι ακόμα...". Και εκείνη αποκαλύπτεται σταδιακά, το νησί γίνεται ήπειρος, γίνεται χώρα, και μεις θέλουμε να κλείσουμε τα μάτια, να φράξουμε τ' αυτιά, να μην ακούμε το τραγούδι που φωνάζει "τάκα-τούκα"... Να μην ακούμε το ρολόι.

Γιατί η νύχτα είναι ομορφότερη όταν η μέρα απλά απέχει - και μαζί με αυτήν οι υποχρεώσεις της. Κανένας ήχος, μόνο ο ήχος των βημάτων σου στον δρόμο. Δες, περπατάς σε ένα μέρος που άλλες ώρες σφύζει από κόσμο, μα τώρα είναι άδειο... Ή πιο σωστά, τώρα ζει, ζει πραγματικά, μα με έναν τρόπο που δε θα καταλάβαινες κατά τη διάρκεια της ημέρας. Κάθε μικροσκοπικός ήχος, μια σκιά, ένα θρόισμα, κάποιο ζωύφιο, μια γάτα που τρέχει. Όλα αποκτούν ένα διαφορετικό νόημα τη νύχτα. Και οι σκέψεις σου, δες πόσο ζωντανές είναι, πως αναπνέουν, πως τραγουδούν, τώρα που αισθάνονται ελεύθερες! 

Και συ βαδίζεις, όχι από το μέρος Α προς το μέρος Β, τόξο με σκοπό προδιεγραμμένο, καλοκουρδισμένο αυτόματο, ο άνθρωπος που πάει στη δουλειά-που πάει σπίτι-που πάει στη δουλειά... Μα βαδίζεις χωρίς σκοπό, χωρίς προορισμό, απλά γιατί το απολαμβάνεις!

Και αυτή την ώρα, την ώρα που ο κόσμος αφήνεται στην αγκαλιά του ύπνου, παραδίδεται στο τραγούδι της γοργόνας... Εσύ ξαγρυπνάς και ο κόσμος όλος σου ανήκει! Για λίγο μόνο έχεις ξεφύγει από την παραγωγική νοοτροπία, από την καλολαδωμένη μηχανή, από το αδιάκριτο βλέμμα του ήλιου και του πλήθους...

Αυτή είναι η ομορφιά της νύχτας. Γι' αυτό την αγαπάς. Όπως είχε πει ο Milton στον "Χαμένο Παράδεισο"... “What hath night to do with sleep?"

Τελικά ποτέ δεν είναι αργά.