"Στο απέραντο γκρίζο του ουρανού γλιστρούσε κάποιος με παγοπέδιλα..."

"Στο απέραντο γκρίζο του ουρανού γλιστρούσε κάποιος με παγοπέδιλα.

Ήταν με το κεφάλι κάτω και τα πόδια επάνω και το κασκόλ του ανέμιζε. Μπορούσε να το κάνει αυτό, επειδή ο ουρανός ήταν παγωμένος.

Με μύτες κόκκινες απ' το κρύο και στόματα ορθάνοιχτα, τον κοιτούσε το πλήθος από κάτω, απ' τη γη. Όλοι τον έδειχναν και τον χειροκροτούσαν, όταν κατάφερνε κάποια δύσκολη φιγούρα (αφού μάλιστα τα έκανε όλα ανάποδα).

Διέγραφε μεγάλα τόξα και καμπύλες, ακολουθώντας συνέχεια τον ίδιο δρόμο, ώσπου τα βήματα του χορού του χαράχτηκαν βαθιά στον ουρανό. Τώρα πια φάνηκε ότι έγραφε γράμματα: ίσως κάποιο επείγον μήνυμα. Αμέσως ύστερα γλίστρησε και χάθηκε στον ορίζοντα.

Το πλήθος εξακολουθούσε να κοιτάζει τον ουρανό, αλλά κανείς δε γνώριζε το αλφάβητο, κανείς δε μπορούσε να διαβάσει το μήνυμα. Σιγά-σιγά τα ίχνη χάθηκαν κι ο ουρανός ξανάγινε ένα απέραντο γκρίζο.

Οι άνθρωποι γύρισαν σπίτια τους και δεν άργησαν να ξεχάσουν το περιστατικό. Στο κάτω-κάτω ο καθένας έχει τις δικές του έγνοιες. Εξάλλου, ποιος ξέρει; Μπορεί το μήνυμα να μην ήταν και τόσο σημαντικό..."

- Μίχαελ Έντε

***

Ο Μίχαελ Έντε είναι γνωστός για τα αριστουργήματα του, "Μόμο" και "Ιστορία Χωρίς Τέλος"... Το μικροσκοπικό διήγημα που διαβάσατε πάνω προέρχεται από τη συλλογή σουρεαλιστικών κειμένων που τιτλοφορείται "Ο Καθρέφτης μες στον Καθρέφτη" - κείμενα στα οποία ο Έντε ξετυλίγει σε όλο το ονειρικό τους φάσμα το πολύχρωμο, αινιγματικό, ανατρεπτικό κουβάρι της φαντασίας του...

Όσο αφορά το μήνυμα που χάθηκε... Είναι σαν εκείνα τα όνειρα. Που είδαμε κάποια φορά, ξυπνήσαμε με την εικόνα τους να αχνοπαίζει στ' ακροδάχτυλα του νου μας, θελήσαμε ν' αποκρυπτογραφήσουμε το μήνυμά τους, μα, δες, ένα τηλέφωνο χτυπάει, μια κουβέντα ενός προσώπου, η φευγαλέα σκέψη των υποχρεώσεων της ημέρας... λίγα λεπτά μετά και η εικόνα του ονείρου έχει ξεθωριάσει, το περιεχόμενό του έχει πια χαθεί από τη μνήμη σου.