Εθνική Υπερηφάνεια και Πασχαλινά Αυγά

~




Μμμμ, Πάσχα! Η κουνελίσια μύτη μου οσφρίζεται με ζωηράδα τον αέρα! Η γιορτή που όλοι ασχολούνται με μας τα κουνέλια και κανείς δεν ξέρει γιατί. Μας κάνανε καταναλωτικό είδος, μας φόρεσαν και φιογκάκια. Το Πάσχα σηματοδοτεί την απόλυτη αλλοτρίωση των κουνελιών. Δε θέλω να είμαι μέρος της μάζας. Μου τη σπάει το Πάσχα.

Αράζω στην πολυθρόνα μου και σκέφτομαι. Πέρασε λοιπόν άλλη μια Εθνική Γιορτή. Πέρασε γρήγορα όμως και δεν πρόλαβα να την γιορτάσω τόσο όσο ήθελα. Δεν πρόλαβα να αισθανθώ εθνικά υπερήφανος τόσο όσο ήθελα.

Ίσως φταίει γιατί δεν είδα φέτος τ' άρματα και τον περήφανο στρατό μας να παρελαύνει, υπο τους ήχους των εθνικών εμβατηρίων. Ίσως φταίει γιατί έχω μέρες να πάω στην Εκκλησία, να προσκυνήσω ευλαβικά τα εθνικά σύμβολα (γιατί ως γνωστόν Εκκλησία και Έθνος είναι ένα και το αυτό). Ακόμα και τώρα, που βάλανε την 25η Μαρτίου κοντά στο Πάσχα, ακόμα κι αυτό δεν ήταν αρκετό για να οδεύσω στην Εκκλησιά της Γειτονιάς. Προτίμησα μια Έβγα της Γειτονιάς. Ναι, έφαγα το πρώτο μου παγωτό. :)





Η φωτογραφίες με την - αληθινή πέρα για πέρα - εφημερίδα που βλέπετε, προέρχονται απο την κουζίνα της σχολής Ορνεράκη, όπου και εκτίθεται εδώ και χρόνια η ρετρό εφημερίδα που βλέπετε, και την οποία με περηφάνια σας παρουσιάζω. Δεν έχει σημασία αν το έτος της έκδοσης του συγκεκριμένου φύλλου είναι 1933, ούτε έχει σημασία αν γίνεται αναφορά σε πολιτικούς όπως ο Τσαλδάρης ας πούμε. Τα ονόματα και οι αριθμοί δεν παίζουν κανέναν ρόλο εδώ. Αυτό που έχει σημασία είναι το θέμα της, ο τίτλος της. Βλέπετε, δεν είναι άγνωστη στη χώρα μας η λέξη ΧΡΕΩΚΟΠΙΑ. Θα μπορούσαμε να πούμε μάλιστα, πως είναι μια απο τις λέξεις που την έχουν συνοδεύσει απο την γέννηση της ως σύγχρονο (γκουχ) κράτος. Αυτή, όπως και η λέξη ΔΑΝΕΙΑ. Η Ελλάδα είναι μια γκαμήλα που βαδίζει με τους δικούς της αργούς ρυθμούς, και κουβαλάει πάνω της συνέχεια τις καμπούρες της εξάρτησης και της χρέωσης. Μια γκαμήλα που προσπαθεί να πουλήσει και εθνική υπερηφάνεια κατα τ' άλλα, αντί να στρώσει κάτω τον κώλο της και να αποκτήσει μια αξιοπρέπεια.

Πως να μην νιώθουμε εθνικά υπερήφανοι λοιπόν. Πως να μη πανηγυρίσουμε και μεις, υψώνοντας με ζέση τη σημαία στα μπαλκόνια και στ' αμάξια μας.





Ξέρετε, αναρωτιόμουν. Η εθνική γιορτή αφορά την επέτειο απο μια απελευθέρωση, που έγινε πριν δυο αιώνες. Σκεφτόμαστε τους εθνικούς ήρωες, τους οπλαρχηγούς με τις μουστακαλάρες τους και τις φουστανελάρες τους και νιώθουμε πως κουβαλάμε μέσα μας το αίμα σπουδαίων αγωνιστών. Αυτά όσο εμείς πίνουμε τη φραπεδιά μας και κατηγορούμε πάντα τους "άλλους" για τα τωρινά προβλήματα μας.

Εθνικές γιορτές υπάρχουν παντού, σε όλους τους λαούς. Αν προσέξετε τους εθνικούς ύμνους των περισσοτέρων χωρών, κάνουν λόγο για "αίμα" και "ιερό χώμα" και "σπαθιά" και "μάχες". Πόλεμος, πόλεμος και σφαγή. Και φυσικά κάθε πόλεμος έχει και δύο πλευρές που αντιμάχονται. Τον "καλό" και τον "κακό". Ορίζουμε τους εαυτούς μας ως έθνος με βάση τους "εχθρούς" μας. Και αυτό κάνουν όλα τα έθνη, που υψώνουν τους εαυτούς τους πάνω απο τα υπόλοιπα, και αποκτούν έτσι κάποια αίσθηση εθνικής ταυτότητας. "Είμαστε εμείς που είμαστε γιατί δεν είμαστε οι ΆΛΛΟΙ". Οι Άλλοι, ο Εχθρός, ο Ξένος.


Τι θα ήταν αυτή η χώρα χωρίς τους "άλλους" όμως? Τους οποίους για άλλη μια φορά φανερώνει πόσο ανάγκη έχει, τώρα που τα χρειάζεται με την οικονομική κατάσταση να βρίσκεται στον πάτο? Ναι Ελληνάρα μου, κάποιοι ωραίοι άνθρωποι κάποτε αγωνίστηκαν για μας, και είμαστε περήφανοι. Ο αγώνας τους θα ήταν εις μάτην όμως αν κάποιοι άλλοι, όχι τόσο ωραίοι αλλά πρακτικοί άνθρωποι δεν έβρισκαν διάφορα συμφέροντα στην απελευθέρωση αυτού του λαού και στη μετατροπή του σε Κράτος. Οι ίδιοι που τώρα βρίσκουν πως είναι συμφερότερο για την Ευρώπη και το νόμισμα της να βοηθήσουν - για άλλη μια φορά - αυτή τη χώρα.

Και σε τελική ανάλυση, αγωνιστές της ελευθερίας υπήρξαν παντού, σε όλες τις εποχές και όλους τους τόπους. Οι αγωνιστές του '21 δεν ξεφύτρωσαν απο παρθενογένεση. Θα υπήρχε η επανάσταση του '21 αν δεν είχε προηγηθεί μια Γαλλική Επανάσταση? Ή μια Αμερικάνικη Επανάσταση? Ή οι ιδέες που τις ενέπνευσαν, όπως εκείνες των Διαφωτιστών? Ή οι συγκεκριμένοι γεωπολιτικοί παράγοντες που έπαιξαν τον δικό τους, πολύ σημαντικό ρόλο στο να γίνει ό,τι έγινε?

Αλλά εμείς, όπως και κάθε λαός, μιλάμε για τον ΔΙΚΟ ΜΑΣ ΑΓΩΝΑ, λες και είναι σημαντικότερος απο τους άλλους. Συνθέτουμε εθνικούς ύμνους για την ΔΙΚΗ ΜΑΣ απελευθέρωση, και δε δίνουμε δεκάρα για τους άλλους. Προσοχή, ό,τι λέω αφορά όλους τους λαούς. Αρκεί να θυμηθούμε όλον αυτόν τον αμερικάνικο πατριωτισμό για παράδειγμα, ή τον γαλλικό, ή, ή... τα παραδείγματα είναι δεκάδες. Δεν υπάρχει ύμνος για την ελευθερία του Ανθρώπου. Υπάρχει μόνο Εθνικός Ύμνος για την Ελευθερία του συγκεκριμένου ανθρώπου. Του "δικού μας".





Γιατί όμως να μην τιμάμε τόσο τον έλληνα αγωνιστή, όσο και τον αμερικάνο, τον γάλλο, τον αφρικανό, τον ινδό, κλπ κλπ? Γιατί να μην υπάρχει μια παγκόσμια Μέρα για την Ελευθερία? Μια Παγκόσμια Γιορτή, ανάλογη με την 25η Μαρτίου, μόνο που θα είναι υπερεθνική. Α, ξέχασα. Έχουμε παγκόσμιες γιορτές. Λέγονται Πάσχα και Χριστούγεννα. Όχι εντελώς παγκόσμιες, αλλά έστω, αφορούν μια μεγάλη μερίδα του κόσμου. Και δεν σχετίζονται ακριβώς με την ελευθερία του ανθρώπου, εκτός αν συνυπολογίζεται η απελευθέρωση απο τις αμαρτίες ως μορφή ελευθερίας...

Και γιατί να μην τιμάμε όχι μόνο εκείνους που κάποτε πολέμησαν, αλλά και εκείνους που φώτισαν με τις ιδέες, την επιστήμη και την τέχνη τους την ανθρωπότητα. Να έχουμε μια γιορτή απο τη μέρα της γέννησης του Λεονάρντο Ντα Βίντσι ας πούμε. Γιατί, περισσότερα κατόρθωσε ο Χριστούλης? (κουνέλι στιφάδο στο μενού, θα πέσει φωτιά να με κάψει βλέπετε)

Τελικό ερώτημα ενός αφελούς κούνελου. Γιατί πρέπει οι ρημαδοδρόμοι μας να παίρνουν όλα τα ονόματα εκείνων των σαχλών πολιτικών, οπλαρχηγών, πάλαι ποτέ αριστοκρατών και λεφτάδων?! Γιατί να μη δοθεί το όνομα ενός επιστήμονα σε έναν δρόμο. Ε, ναι, έτσι μου ρθε κι αυτό και το λέω. :P

Τις απαντήσεις τις ξέρω και τις ξέρετε φυσικά. Τα ερωτήματα είναι ρητορικά, έτσι, κουβέντα να γίνεται. Τουλάχιστον, ακόμα και σε περιόδους κρίσης, έρχονται παγκόσμιες γιορτές όπως το Πάσχα για να μας συσπειρώνουν και να μας θυμίζουν πάνω απ' όλα οτι ο Ιησούς είναι φίλος όλων μας. :)






Πάσχα και Ιδρωμένα Κορμιά σε Αρένες


Ε λοιπόν, κάποιοι όταν σκέφτονται το Πάσχα ο νους τους πάει στα πασχαλινά αυγά... άλλων ο νους πάει στην Εκκλησία, ή στη Νηστεία... άλλων στην Ανάσταση, ή ίσως και στο αρνί στη σούβλα. Μερικοί σκέφτονται τις λίγες μέρες άδεια που θα πάρουν απο τη δουλειά, ή την εξόρμηση τους έξω απο την πόλη.





Εγώ το πρώτο πράγμα που σκέφτομαι είναι πυρακτωμένα ΣΠΑΘΙΑ, ΣΠΑΘΙΑ ΚΑΙ ΑΤΣΑΛΙΑ. Το Πάσχα είναι ασφαλώς η πιο true γιορτή, με όλες αυτές τις ταινίες με τους Ρωμαίους, τους μονομάχους, τις αρματοδρομίες, τις αρένες με τα λιοντάρια, τα λυσσασμένα μουγκρητά τους, τα ιδρωμένα κορμιά των βιβλικών ηρώων (τύπου Σαμψών) και τα καλλίγραμμα γυναικεία σώματα των συμπρωταγωνιστριών τους, όπως αυτά διαγράφονται κάτω απο τα πέπλα και τις τηβέννους.

Τι σκατά σχέση έχουν όλα αυτά με το Πάσχα βέβαια (περαν της χρονολογικής συγγένειας με την περίοδο του Χριστού) δεν έχει σημασία, μη ρωτάτε, απλά ορμάτε. Και επειδή εγώ γουστάρω να το πηγαίνω παραπέρα το πράγμα, να ΝΙΩΘΩ το Πάσχα στο πετσί μου, έχω βάλει και βλέπω διάφορες καλτ επικές παραγωγές της δεκαετίας του '80, με θέμα φυσικά ΤΟ ΣΠΑΘΙ ΚΑΙ ΤΟ ΑΤΣΑΛΙ (cheers στον συναγωνιστή Lupin). Ταινιάρες όπως η κάτω, όπου ο ήρωας σώζει τη γκόμενα αποκεφαλίζοντας έναν έναν τους βάρβαρους βιαστές, για να πάει να την ξεσκίσει ο ίδιος μετά - και με τη θέληση της βέβαια!





Και μια που έχουμε μπει σε πραγματικά πασχαλινή διάθεση τώρα, πάρτε εδώ ρε και ΑΙΣΘΑΝΘΕΙΤΕ. Τότε που τα videogames μπορεί να μην είχαν γραφικά και τεχνικά χαρακτηριστικά της προκοπής, είχαν όμως ΨΥΧΗ.





Τα λόγια εδώ είναι περιττά. Απλά αφεθείτε στη μαγεία του!!!





(ναι, η σημερινή ανάρτηση είναι εντελώς ό,τι να 'ναι, το αναγνωρίζω :PPPP)


# Όσο αφορά τα κουνέλια και το Πάσχα... για να κλείσω όπως άρχισα, και να δώσω στο κείμενο μια ψευδαίσθηση συνοχής.... ορίστε μερικά πασχαλινά κουνέλια ακόμα. Που πάνω απ' όλα έχουν αξιοπρέπεια.







Αυτά για σήμερα. Να είστε όλοι/ες καλά και να προσέχετε. Καλό Πάσχα!!!!!!






~