H Σύναξη των Ζώων. Διασκευή ενός Ινδικού Μύθου

Στα χρόνια τα παλιά, όταν η γη ήταν γεμάτη δάση και οι άνθρωποι ζούσαν ακόμα στις σπηλιές, τα ζώα όλα μαζεύτηκαν σε σύναξη. Ήταν εκεί κάθε ζώο που μπορούσε να φανταστεί κανείς. Άλογα κι ελέφαντες, τίγρεις και ιπποπόταμοι, ψάρια, ζωύφια και πουλιά. Τα ζώα συγκεντρώθηκαν σε ένα πελώριο ξέφωτο, περιτριγυρισμένο από ψηλά δέντρα. Ήξεραν για ποιόν λόγο είχαν βρεθεί. Αρχικά γινόταν μεγάλη οχλαβοή – το δάσος ξεχείλιζε βουίσματα, βελάσματα, βρυχηθμούς και τιτιβίσματα. Ξάφνου όμως πήρε τον λόγο το λιοντάρι και οι πάντες σίγησαν.

«Σύντροφοι στο βασίλειο των ζώων, γνωρίζετε όλοι για ποιόν λόγο βρεθήκαμε εδώ. Το θέμα είναι πολύ σοβαρό και η απόφαση που θα πάρουμε θα καθορίσει το μέλλον του κόσμου».

***

Κάθε ζώο είχε καρφωμένο το βλέμμα πάνω του. Ένιωθαν όλοι την σημασία της στιγμής. Το λιοντάρι συνέχισε.

«Τον παρατηρούμε σε καθημερινή βάση. Η εξέλιξη του είναι ραγδαία. Δείτε που βρισκόταν πριν μερικές χιλιάδες χρόνια και που βρίσκεται τώρα! Σίγουρα ποτέ δεν πρόκειται βέβαια να φτάσει το δικό μας επίπεδο τελείωσης… μα η μεταβολή είναι ταχύτατη, όπως και να ‘χει».

Ο χιμπαντζής πήρε απότομα τον λόγο. «Παλιά έμοιαζε με εκείνους του είδους μου! Μα δείτε, τώρα βαδίζει στα δυο του πόδια! Δεν έχει πια ουρά, ούτε ζει στα δέντρα! Λένε μάλιστα πως αυτό είναι μόνο η αρχή! Έχω ακούσει πως κάποια μέρα θα μπορέσει μέχρι και να πετάξει στον ουρανό ψηλά!»

Αναστάτωση επικράτησε στο ξέφωτο. Ένας κότσυφας αντιλάλησε πάνω απ’ όλους: «Αποκλείεται να καταφέρει να πετάξει! Μα ποιος νομίζει ότι είναι;!». Τότε μίλησε μια σαύρα. Η φωνή της αντήχησε σαν το θρόισμα των φύλλων πριν την καταιγίδα: «Όσο εκείνος ζει, κανένας από μας δεν είναι ασφαλής. Η επιθετικότητά του δε γνωρίζει όρια. Αν δυναμώσει ακόμα παραπάνω, τι θα απογίνουμε εμείς;»

***

Σιωπή. Τα ζώα κοιτάχτηκαν μεταξύ τους. Ένας αγριόχοιρος πήρε τον λόγο: “Σταδιακά γινόμαστε όλοι λεία στις ορέξεις του. Ασφαλώς και εμείς τα ζώα στρεφόμαστε συχνά ο ένας ενάντια στον άλλο… μα εκείνος στρέφεται ενάντια σε όλους, χωρίς περιορισμό. Η φύση συνιστά για κείνον ένα ατελείωτο αντικείμενο εκμετάλλευσης, προκειμένου να το πλάσει με τα χέρια του και να το μετατρέψει σε υποχείριο των σκοπών του. Μέχρι που θα φτάσει αυτό;».

Ο αετός συμπλήρωσε, τινάζοντας πέρα τα φτερά του: «Είναι επικίνδυνος όχι για μας μονάχα, μα και για τον ίδιο τον εαυτό του. Πολύ φοβάμαι πως στο μακρινό μέλλον, θα χειροτερέψει ακόμα πιο πολύ. Αν είναι να κάνουμε κάτι, πρέπει να το κάνουμε τώρα που είναι νωρίς! Tώρα που οι αριθμοί του δεν είναι ακόμα ισχυροί».

Γενική επιδοκιμασία επικράτησε παντού. «Ναι, ναι, τώρα που είναι νωρίς!», φώναζαν τα ζώα. «Πριν εξαπλωθεί σε όλη τη γη, τώρα που είμαστε δυνατότεροι απ’ αυτόν!».

***

Το λιοντάρι μίλησε πάλι. «Είμαστε λοιπόν σύμφωνοι; Θα επιτεθούμε στο ον που ονομάζεται άνθρωπος, με σκοπό να το εξολοθρέψουμε; Tώρα που οι αριθμοί του είναι ακόμα μικροί και έχουμε τη δύναμη; Καταλαβαίνετε πως μια τέτοια απόφαση, λόγω της έκτασης της σημασίας της, πρέπει να έχει την έγκριση όλων μας. Ένας έστω από τους εκπροσώπους μας αν διαφωνεί, ένας μόνο αν επιθυμεί ο άνθρωπος να ζήσει, θα αναγκαστούμε να σεβαστούμε τη γνώμη του.

Λοιπόν, είσαστε έτοιμοι να ψηφίσετε;»

«Είμαστε!», έκαναν τα ζώα.

«Υπάρχει ένας, έστω, ανάμεσά σας, που θεωρεί πως ο άνθρωπος πρέπει να ζήσει;», ρώτησε το λιοντάρι.

Κανένας δε μίλησε. Όλα τα ζώα φαίνονταν αποφασισμένα…

…Τότε όμως αντήχησε μια ψιλή φωνή. «Εγώ». Οι πάντες στράφηκαν στο μέρος του, έκπληκτοι. «Εγώ επιθυμώ ο άνθρωπος να ζήσει», έκανε το πλάσμα.

Τα ζώα κοιτάχτηκαν μεταξύ τους. Ήταν μέρος της συμφωνίας... Η απόφαση χρειαζόταν να είναι ομόφωνη. Ένας αν διαφωνούσε έστω, όφειλαν να τον σεβαστούν.

«Ας είναι έτσι λοιπόν!», αντήχησε επιβλητική η φωνή του λιονταριού. «Ο άνθρωπος θα ζήσει. Σε σένα, πλάσμα, στην ανιδιοτέλεια σου, θα χρωστά την ύπαρξη του. Η συνεδρία μας λαμβάνει τέλος!».

***

Ένα-ένα, τα ζώα αποχώρησαν. Κάπως έτσι σώθηκε λοιπόν ο άνθρωπος… Όσο αφορά το ζώο που πήρε θέση υπέρ του; Εκείνο αποχώρησε γελώντας, βαθιά ικανοποιημένο:

«Ανιδιοτέλεια; Όχι δα! Γιατί, βλέπετε, κανένα άλλο ζώο της φύσης δεν έχει αίμα σαν εκείνο του ανθρώπου!»…

…είπε το κουνούπι και πέταξε μακριά.

******

Μια διασκευή μου σε έναν παλιό, ινδικό μύθο που είχα κάποτε ακούσει.