Τα Νεότερα της Κουνελοχώρας

~

Το σκηνικό γνωστό. Η παραλία με την καυτερή άμμο, κοχύλια διάσπαρτα εδώ κι εκεί, ορισμένες ξαπλώστρες, αεράκι που παρασέρνει τα φυλλώματα των πέρα δέντρων σε έναν νυσταλέο, νωχελικό ρυθμό, ο ήχος από τα κύματα. Και η κουκλάρα με το βρεγμένο μαγιό που ξεπροβάλλει υγρή από την θάλασσα και στέκεται δίπλα μου, ενώ οι σταγόνες κυλάνε πάνω της, σχηματίζοντας παιχνιδιάρικα ρυάκια στο κορμί της. Με κοιτάζει με νόημα.

Δεν έχω καθόλου διάθεση. Και απέναντι μου να έχει αράξει εκείνος ο μαλάκας με το σαχλό χαμόγελο, του οποίου αγνοώ το όνομα, ωστόσο με έχει καρφώσει με το εξυπναδίστικο βλέμμα του, λες και είμαστε χρόνια γνωστοί. Κοιτάζει μία εμένα, και μία την κοπέλα. Την γουστάρεις ρε καραγκιόζη? Χάρισμα σου, μόνο παράτα με ήσυχο!

Η κοπέλα τρίβεται στο πλευρό μου. "Τι έχεις και δεν μιλάς? Έχεις αλλάξει, Κούνελε...", κάνει ναζιάρικα. Ξεκινάει ένα μασάζ, το οποίο υπό άλλες συνθήκες θα με είχε εκτοξεύσει στα ουράνια. Τώρα όμως ενισχύει τον εκνευρισμό μου.

"Κοίταξε, Βερόνικα, δεν έχω πολύ διάθεση. Γιατί δεν δοκιμάζεις να κάνεις τίποτ' άλλο?"

"Άλλο? Μα ήρθαμε μαζί εδώ. Κάθε μέρα ερχόμαστε και περνάμε τόσο όμορφα... Νόμιζα πως θα ήσουν ικανοποιημένος... Δες τη θάλασσα, άκου τα κύματα, τι ωραία που είναι."

Ο τύπος απέναντι μου αφήνει να του ξεφύγει ένα αγενές γέλιο. Τον αγνοώ και καρφώνω την κοπέλα με το βλέμμα μου.

"Βαρέθηκα, Βερόνικα! Τις θάλασσες, τη ζέστη! Όλην αυτήν την φαντασίωση. Δεν μου προσφέρει κάτι πλέον. Πάει, όσο ήταν να χαρώ το καλοκαίρι το χάρηκα. Ό,τι έκανα, έκανα, ό,τι δεν έκανα, δεν έκανα, πάει. Δεν έχει να μου προσφέρει κάτι περισσότερο για φέτος!".

Η κοπέλα με κοιτάζει με μια έκφραση πληγωμένου εγωισμού χαραγμένη στο πρόσωπο της. "Και εγώ? Αυτό ήταν λοιπόν? Δεν μπορώ να σε ικανοποιήσω πια?"

Έχω χαμηλώσει το βλέμμα. "Δε ξέρω τι να σου πω Βερόνικα. Ήσουν υπέροχη, μα..."

Με διακόπτει έξαλλη. "Βερόνικα, Βερόνικα! Στο έχω πει εκατό φορές! Δεν με λένε Βερόνικα! Βερενίκη λέγομαι! Ακόμα να το μάθεις πια?!".

Ωχ! Βερενίκη, Βερόνικα, γαμώ την τρέλα μου!

"Συγγνώμη, δεν ήθελα να σε στεναχωρήσω...", της λέω, μα εκείνη έχει ήδη σηκωθεί για να φύγει. "Είσαι ένα κάθαρμα, το ξέρεις?", λέει, ενώ το στόμα της έχει στραβώσει σε μια έκφραση κάπου ανάμεσα στην αγανάκτηση, την πίκρα και την βλακεία. Και συνεχίζει: "Τόσο καιρό και το μόνο που σε νοιάζει σε μένα είναι τα πλούσια μου ελέη! Μια ζωή να βγαίνω από την θάλασσα με το κολλητό μαγιό να στάζει και να μου ζουπάει τα βυζιά! Μόνο αυτήν την εικόνα μου εκτιμάς! Ποτέ δεν με ρώτησες για τα ενδιαφέροντα μου, τις απόψεις μου! Έχω και γω προσωπικότητα, ξέρεις!"

Το κεφάλι μου πάει να σπάσει. Ο ήλιος από πάνω δεν κάνει καλύτερη την κατάσταση. Νιώθω σαν ηφαίστειο που βράζει. "Μα τι είναι αυτά που λες?, της κάνω. "Όλο αυτό το σκηνικό, η παραλία, εσύ που ξεπροβάλλεις και μου κάνεις μασάζ, όλα αυτά δεν είναι παρά μία ακόμα από τις φαντασιώσεις μου! Μια κλασική, καλοκαιρινή φαντασίωση, που ουκ ολίγοι άντρες μοιραζόμαστε. Και τώρα μου λες πως πρέπει να σε φαντασιώνομαι αλλιώς? Με προσωπικότητα? Μα θα με τρελάνεις!"

Τότε πετάγεται σαν την πούτσα αυτός ο μαλάκας από απέναντι. "Κοπελιά, προφανώς αυτός ο καρμίρης αδυνατεί να εκτιμήσει τις ικανότητες σου. Αλλά τι να περιμένει κανείς από ένα κουνέλι".

Γυρνάω θυμωμένος προς το μέρος του. "Και συ ποιός είσαι ρε φίλε, να πούμε?", φωνάζω. Τρίχωμα, γούνα καφετιά με γκρι λωρίδες, πονηρά χαρακτηριστικά στο πρόσωπο, φουντωτή ουρά, γυαλιά ηλίου. Μαλάκας από πάνω μέχρι κάτω.

"Είμαι το Κυνικό Κουνάβι", λέει. "Χάρηκα για την γνωριμία". Κλείνει το μάτι. Η κοπέλα ενθουσιασμένη πηγαίνει καταπάνω του και τον αγκαλιάζει με πάθος.

Φωνάζω θυμωμένος. "Ορίστε, να που κάνανε την εμφάνιση τους και άθλιοι απομιμητές! Άκου Κυνικό Κουνάβι. Τι γελοίο όνομα! Ορίστε ρε, πάρ'τη, όλη δική σου, χάρισμα σου!"

Για κάποιον περίεργο λόγο, τώρα που η κοπέλα είχε πέσει στην αγκαλιά του μαλάκα, έδειχνε ομορφότερη σε σχέση με πριν. Εκείνος χωρίς περιστροφές της λέει: "Μαναράκι μου, πόσο γουστάρω τα βυζόμπαλα σου. Και αυτή η στρογγυλή κωλάρα, δε χορταίνω να την χουφτώνω. Πάμε να την καταβρούμε οι δυο μας λίγο παραπέρα, τι λες"?

"Αχ, θα το ήθελα πολύ!", κάνει εκείνη και του δίνει ένα ρουφηχτό, ζουμερό φιλί. Στο μεταξύ έχει ξεκινήσει να χιονίζει. Το χιόνι απλώνεται γύρω στην παραλία και καλύπτει τις ξαπλώστες. Στην θάλασσα μια πολική αρκούδα κάνει πατινάζ.

"Τι στο διάολο", κάνω. "Ο τύπος σου μιλάει τόσο πρόστυχα, αλλά δεν διαμαρτύρεσαι τώρα!"

"Αχ, δεν μπορείς να καταλάβεις!", μου απαντάει ενθουσιασμένη. "Τέτοια λόγια όταν ξεπροβάλλουν από το στόμα κάποιου που ξεχειλίζει τόση αθωότητα, τόση ειλικρίνεια, αυτήν την αφοπλιστική, σχεδόν παιδική απλότητα... Αχ, τίποτα δεν είναι πρόστυχο πια!

"Όπως τα λες καυλίτσα μου. Πάμε τώρα για κανά ισπανικό, τέτοια μαστάρια προσφέρονται για άρμεγμα", λέει το Κυνικό Κουνάβι.

Το κεφάλι μου πάει να σπάσει. Αρκετά με τις καλοκαιρινές φαντασιώσεις. Θέλω να φύγω. Θέλω να πάω αλλού, οπουδήποτε, δεν έχει σημασία. Στο μεταξύ το Κυνικό Κουνάβι φασώνεται και κάτι παιδιά πέρα μακριά λένε τα κάλαντα.

Η κοπέλα σηκώνεται μεμιάς από τη θέση της, μου πιάνει το χέρι και με κοιτάζει βαθιά στα μάτια. Για κάποιον λόγο είναι ντυμένη σε ρούχα καλόγριας. "Αχ, Κούνελε! Είμαι διατεθειμένη να σε συγχωρέσω! Μου έλειψες, ξέρεις, τόσο καιρό! Το Κυνικό Κουνάβι είναι καλός, είναι τέλειος για την ακρίβεια, σαφέστατα πολύ καλύτερος από σένα, σε όλους τους τομείς... Αλλά αυτό που αγάπησα σε σένα ήταν αυτή ακριβώς η ατέλεια σου! Αυτή η απεγνωσμένη προσπάθεια σου να γίνεις καλύτερος χωρίς ωστόσο να τα καταφέρνεις!"

Βροντές και καταιγίδες γύρω. Η παραλία έχει δώσει τη θέση της σε τροπική βλάστηση. Βυθίζω το βλέμμα μου στα μάτια της κοπέλας. Μπορεί να είναι απλά μια φαντασιώση, τι θα έκανα όμως χωρίς τη φαντασία μου. Την θέλω, ναι, την θέλω. Για πάρτη της και μόνο θα φαντασιώνομαι, όχι κώλους και βυζιά, μα πνευματικές βραδιές ανάγνωσης ποίησης.

"Ξέρεις, η αλήθεια είναι πως νιώθω πράγματα για σένα...", της λέω, νιώθοντας έναν κόμπο στον λαιμό. Με κοιτάζει δακρυσμένη, χαμογελώντας. Καθαρίζω τον λαιμό μου, σκοτώνω μία μύγα Τσε Τσε που πετούσε ανάμεσα μας, και συνεχίζω. "Είσαι πολύ σημαντική για μένα... Σε θέλω, αληθινά σε θέλω Βερόνικα".

Παγώνει. Ουπς. Το όνομα.

"Αντίο Κούνελε", κάνει.

Γυρίζει και φεύγει μακριά. Κοιτάζω μάταια μπροστά μου. Τα κουνούπια με τσιμπάνε.

Τις επόμενες μέρες θα τις περνούσα άρρωστος στο κρεββάτι.

Τα Νεότερα του Κουνελοblog



Η τελευταία πρόταση είναι αληθινή. Έβγαλα άρρωστος τις μέρες του Δεκαπενταύγουστου, φορώντας κάλτσες και καλυμμένος με κουβέρτες μες στη ζέστη.

Δεν έχω παράπονο πάντως. Το φετινό καλοκαίρι πρόσφερε πραγματικά όμορφες στιγμές και δικαίωσε όσα έγραφα πριν δυόμιση μήνες ("αυτό το καλοκαίρι δεν θα πάει χαμένο"). Το ταξιδάκι μου στην Ιταλία και ένα χαλαρωτικό camping στο Πήλιο υπήρξαν οι φετινές μου εξορμήσεις. Γενικά, πέρασα όμορφα. Τώρα όμως αρχίζω σιγά-σιγά, νωχελικά-νωχελικά, και ενώ ακόμα αναρρώνω, να στρέφω το βλέμμα μου προς τον χειμώνα που έρχεται...

Δεν μπορώ να πω πολλά πράγματα με σιγουριά για τη νέα σεζόν, πέρα από ένα: Θα υπάρξουν πολλά καλούδια εδώ στο κουνελομέρος, κύριοι! Σκόπιμα δεν ασχολήθηκα ιδιαίτερα με το blog μέσα στον Αύγουστο, λίγος κόσμος γυροφέρνει στις οθόνες του υπολογιστή αυτήν την περίοδο, προτίμησα λοιπόν να φυλάξω τα καλά για μετά! Και τι καλό έχουμε να δούμε?

Πολλά αφιερώματα! Κάποια έχω ήδη ξεκινήσει να τα ετοιμάζω. Ανέκαθεν η Κουνελοχώρα είχε δύο πτυχές: Αφενώς συνιστά την προσωπική μου γωνιά, το μέρος στο οποίο καταφεύγω για να εξωτερικεύσω τις απόψεις και τις σκέψεις μου και να τις μοιραστώ με τον κόσμο... Αφετέρου όμως είχε και μια περισσότερο "επίσημη" πλευρά, εκείνη των αφιερωμάτων. Εδώ είναι το σημείο που φοράμε τα καλά μας και παραδίδουμε μια ολοκληρωμένη μελέτη πάνω σε κάποιο θέμα. Τα αφιερώματα είναι εξάλλου το κομμάτι εκείνο που προσελκύει τους περισσότερους νέους αναγνώστες στο κουνελοblog.

Τι καλό έχουμε λοιπόν να δούμε κατά την διάρκεια της νέας σεζόν? (ξεκινώντας στα τέλη αυτού του μήνα, και φτάνοντας ως το επόμενο καλοκαίρι). Καταρχάς θα συνεχίσει το μεγάλο αφιέρωμα μας στην Μοντέρνα Τέχνη και την ιστορία της... Μία ανάρτηση είναι ήδη έτοιμη, και προετοιμάζω και την τρίτη... Έπειτα, θα έχουμε άφθονα μουσικά αφιερώματα, περισσότερα από ποτέ! Ορισμένοι από σας γνωρίζετε την ραδιοφωνική εκπομπή που κάνω εδώ και ενάμιση χρόνο (πλην καλοκαιριών), η οποία είχε φυσικά χαρακτήρα μουσικών/ιστορικών αφιερωμάτων σε άφθονα είδη μουσικής. Ε, αποφάσισα να επεκτείνω αυτό το εγχείρημα και σε γραπτή μορφή εδώ στο blog!

Πέραν αυτών θα υπάρξουν επίσης κείμενα σχετικά με Κινηματογράφο και την δική του ιστορία, αλλά και αφιερώματα σχετικά με το πνεύμα μιας εποχής ολόκληρης (κάτι αντίστοιχο με το προ-τριετίας κείμενο μου για την Δεκαετία του '80).

Αυτά παράλληλα με διάφορα καλούδια τα οποία δεν έχει νόημα να αποκαλύψω από τώρα - μένετε συντονισμένοι και θα τα δείτε να παρελαύνουν στις οθόνες σας! Θα κολλήσετε όπως η γιαγιά της εικόνας.

Αυτά λοιπόν. Μέχρι την επόμενη φορά που θα τα ξαναπούμε, να περνάτε όμορφα. Και να μην ξεχνάτε: Διαβάζεις το Κουνέλι, και η ζωή κυλάει Μέλι.

...Και για μια στιγμή τα χιόνια έλιωσαν και ο χρόνος κύλησε αντίστροφα και η τύπισσα ξεπρόβαλε πάλι, υγρή από την θάλασσα. Πατάω pause, μένω με αυτήν την εικόνα, σταματώ την ανάγνωση στο τέλος της πρώτης παραγράφου του πάνω κειμένου, και χαμογελάω.

~