Το Καλοκαίρι Μας

Κλείσε λοιπόν για μια στιγμή τα μάτια σου. Φαντάσου εκείνην την γνωστή παραλία, με την παχιά άμμο και τα άφθονα κοχύλια. Βύθισε τα πόδια σου, άπλωσε το βλέμμα σου, αφουγκράσου το κύμα που σκάει γύρω με χαρά. Ηλιαχτίδες που βάφουν το τοπίο στις ερυθρές αποχρώσεις του απογεύματος, ξεχείλισμα ενός ζουμερού, παραγινωμένου πορτοκαλιού. Χυμοί που ρέουν, κοκτέιλ που σερβίρονται, πολύχρωμα καλαμάκια με ραβδώσεις.

Στην παραλία της φαντασίας σου έχει ήλιο, μα η ζέστη ποτέ δεν σ' ενοχλεί, ποτέ δεν σε τυφλώνει. Η θάλασσα είναι πάντα ζεστή και φιλόξενη. Το χρώμα της όμοιο με το βαθύ μπλε του ουρανού. Και ο κόσμος γύρω είναι υπέροχος, πάντα υπέροχος. Χαμογελαστά πρόσωπα, μάτια που αποπνέουν ζεστασιά, σώματα που πάλλονται ανέμελα στους ρυθμούς της μουσικής. Δε νιώθεις ξένος, δεν αισθάνεσαι άβολα ανάμεσα τους. Δες εδώ, αυτό είναι το σπίτι σου, αυτοί οι άνθρωποι είναι δικοί σου άνθρωποι.

Και είσαι πάντα νέος, κάθε λεπτό που περνάει γίνεσαι νεότερος. Δεν γνωρίζεις όρια, δεν ξέρεις τι θα πει περιορισμός. Αφήνεσαι με χαρά στο τραγούδι του κύματος, γίνεσαι ένα με τον αντίλαλο των κοχυλιών. Ρουφάς με το βλέμμα σου κάθε τι όμορφο, τρέφεσαι ηδονικά με οτιδήποτε πολύχρωμο, αντανακλάς τη λάμψη του ήλιου, σφυρίζεις το τραγούδι του ανέμου, όπως αυτό θωπεύει ανέμελα τα πανιά των φευγάτων καραβιών.

Ο χρόνος παύει να κυλάει. Ο κόσμος γύρω σου χορεύει, φλερτάρει, παίζει κι ερωτεύεται. Όπως ο ήλιος ερωτεύτηκε τη θάλασσα και σμίξανε ενωμένοι στη λάμψη του ορίζοντα. Όπως επιθυμείς να ερωτευτείς κι εσύ, πάλι απ'την αρχή ξανά. Να της ρίξεις ένα βλέμμα μόνο και να την παρασύρεις στον αέναο χορό της ζωής. Τρία βήματα μπροστά, δύο πίσω, οργανωμένα αρχικά, αυτοσχεδιασμός μετά, σαν ένα κομμάτι τζαζ. Φιλιά με γεύση θαλασσινής αλμύρας. Να σμίξετε στην άμμο μέσα, στα βράχια πέρα, στο κύμα που σκάει ορμητικά πάνω στον κόλπο που υγραίνεται.

Και όσο είστε Ένα, ο Χρόνος να στρίβει το βλέμμα του πέρα μακριά, θέλοντας να κρύψει τον εαυτό του, σα να τον κατέλαβε ντροπή.

Κάπως έτσι θα γίνετε ξανά παιδιά. Και η παραλία θα είναι το βασίλειο σας, γεμάτο από τα πυργάκια με την άμμο που θα χτίσετε, τις υπόγειες υγρές στοές και τις πολύχρωμες σημαίες σας.

Ποτέ δεν θα κυλάει ο χρόνος στην μαγική σου παραλία. Ποτέ δεν θα παγώνουν τα βλέμματα, ο αέρας ποτέ δεν θα ψυχραίνει. Τα κορίτσια θα ναι πάντα όμορφα, τα κοιτάγματα τους αληθινά και τα χείλια τους κόκκινα σαν δροσερό καρπούζι. Η μουσική θα αντηχεί πάντα ευχάριστη και η καρδιά σου θα χτυπά χαρούμενη. Σκυλιά θα τρέχουν εδώ κι εκεί - κάποια γάτα ίσως αράζει στη φιλόξενη σκιά ενός φοίνικα. Το βιβλίο που κρατάς στα χέρια σου θα πάλλεται στους ρυθμούς της μουσικής, οι λέξεις θα χοροπηδάνε πάνω-κάτω, σαν μεθυσμένες, σε μια πολύχρωμη, υπνωτιστική δίνη. Δεν θα υπάρχει αύριο, οι προγραμματισμοί της επόμενης μέρας ανήκουν πια στο χθες. Τέλος οι εργασίες, οι δουλειές, τα τρεχάματα, το άγχος, οι απογοητεύσεις, τα προβλήματα, οι απώλειες.

Για λίγο μόνο. Για λίγο μόνο έκλεισα τα μάτια μου και ήταν όλα εκεί, όπως ακριβώς τα περιέγραψα. Και χορεύαμε, γυμνά πόδια στην άμμο.

Για λίγο μόνο αφέθηκα στον ρυθμό της μουσικής... Στους ήχους του καλοκαιριού που υπήρξε ή που ίσως να υπάρξει. Γίνομαι άραγε κατανοητός...?