Τα Πιπίνια Με Τα Σορτς

~

Άραζα βράδυ έξω, σε μια κοσμική τοποθεσία, περιμένοντας να φτάσει η παρέα μου. Παρατηρούσα το πλήθος από πιπίνια που, σαν άλλες πολύχρωμες πεταλούδες, γυρόφερναν ζωηρά εδώ κι εκεί. Για κάποιο λόγο μου φαινόταν η μία πιο τσαχπίνα από την άλλη. Οι περισσότερες φορούσαν στενά και ιδιαίτερα κοντά σορτς. Έδειχναν άνετες με τα βλέμματα των αντρών. Αναρωτιόμουν: Τα έχουν συνηθίσει? Ή απλά δεν τα παίρνουν χαμπάρι?

Πιπίνι. Μια αρμαθιά από κεράσια καταμεσής ενός πρωινού γεύματος, δίπλα στο μπολ με τα δημητριακά και τον καφέ. Ένας χυμός από φρούτα του δάσους σε μια πόλη δίχως δέντρα. Ένα βιβλίο με μεγάλα γράμματα και μυρωδάτα φύλλα που ξεφυλλίζεις γρήγορα και χάνεσαι στο μέτρημα. Ο πρόστυχος χορός σε εκείνο το ρομαντικό τραγούδι. Η κλειδαριά χωρίς κλειδί - με άφθονα όμως αντικλείδια. Το σπίτι στην κορυφή του λόφου - και στη σκιά του βουνού. Ο δροσερός αέρας που χτυπάει πάνω σου σε παράθυρο τρένου που τρέχει ασταμάτητα. Η στάση των 10 λεπτών, για καφέ και τσιγάρο. To βλέμμα που χαμηλώνει προς το έδαφος, τα πόδια που υψώνονται στ' αστέρια, θέλοντας να τα αγγίξουν. Το όχι καταμεσής των δύο ναι. Το χαμόγελο της Μόνα Λίζα από τα google images. Τα φιλιά στο πίσω μέρος των καρτ ποστάλ από το εξωτερικό. Το μακροβούτι στη μπανιέρα του σπιτιού σου. Οι κομμένες σκηνές από οικογενειακή ταινία. H παραγγελιά φαγητού που άργησε να έρθει έναν χρόνο - και φαγώθηκε σε ένα λεπτό. Το σεντούκι με τα μυστικά στην κεντρική πλατεία της πόλης. Η ιστορία χωρίς αρχή, με πολλαπλά όμως τέλη.

Πιπίνι. Σε φέρνω στο νου μου και αναρωτιέμαι.

Που βρισκόμουν εγώ όταν ήμουν σαν εσένα? Στα 16, στα 17, στα 18. Απορροφημένος από μαθήματα, φροντιστήρια, εξετάσεις. Εσύ πάλι ανήκες στη μειοψηφία τότε. Το θυμάμαι καλά αυτό. Λίγες ήταν οι "ωραίες", εκείνες που "προχωρούσαν παρακάτω", έκαναν "σχέσεις" και όλα. Και φυσικά λίγοι ήταν οι "εκλεκτοί" που θα τις είχαν. Συνήθως οι δημοφιλείς. Όχι άτομα με βλέμμα σκιερό, χέρια αμήχανα και μάτια ονειροπόλα σαν το δικό μου. Σύντροφος για μας ήταν τα βιντεοπαιχνίδια. Τα βιβλία. Η ατελείωτη εσωστρέφεια. Και ορισμένες χαζές φαντασιώσεις, με κορίτσια που κοιτούσαμε και στρέφαμε το βλέμμα πέρα από ντροπή - και ένοχη απόλαυση ταυτόχρονα. Δε γνωρίζαμε πως να φιλάμε μια κοπέλα και αγχωνόμασταν αν μας κρατούσε απ' το χέρι.

Πόσο έχουν αλλάξει οι καιροί.... Και τώρα εσείς, τα κορίτσια που κάποτε φοβόμουν να κοιτάξω όταν ήμουν σαν εσάς, έχετε γίνει "τα πιπίνια", που κατακλύζουν τα κοσμικά σημεία της πόλης τα βράδια, με τα καυτά τους σορτσάκια και όλα. Στα 18 σας οι περισσότερες έχετε κάνει τόσα που εμάς μας πήρε χρόνια και χρόνια για να μάθουμε. Όσο αφορά τους "δημοφιλείς" της εποχής μου, εκείνους που είχαν όλες τις γκόμενες... σκόρπισε η φλόγα τους, σαν πυροτέχνημα, και έσβησε με τον χρόνο. Πολύ θα ήθελα να τους δω τώρα αυτούς.

Ξέρετε κάτι όμως? Εσάς τις μικρές και όμορφες. Εσάς, τα άγουρα φρούτα. Εσάς, που χαμογελάω με την προσπάθεια σας να το παίξετε μεγαλύτερες απ' ότι είστε. Εσάς που όσο εύκολα μπορεί να σας καρφώσω με το βλέμμα μου, άλλο τόσο εύκολα μπορεί να σας περιφρονήσω γιατί αδυνατείτε να βγάλετε μια συζήτηση της προκοπής. Όσο διαθέτετε σε εμφάνιση, στερείστε σε πνεύμα - δεν σας κατηγορώ, το δεύτερο αποκτάται (συνήθως) με τα χρόνια...

Ωστόσο...

Ορισμένες στιγμές, ακόμα νιώθω να σας ντρέπομαι. Και αν σας κοιτώ, ενίοτε πιάνω τον εαυτό μου να χαμηλώνει το βλέμμα. Σα να μη πέρασε μία μέρα από κείνες του Λυκείου...


~