Νυχτοπερπατήματα

~




Λίγα πράγματα μπορούν να συγκριθούν με την ομορφιά μιας χαλαρής νυχτερινής βόλτας.

Όταν περπατάς μόνος σου τις ύστερες εκείνες ώρες, όταν ο ήλιος έχει πέσει για τα καλά, εκεί που ο κόσμος δε γυρίζει πολύ, σε μέρη ήρεμα και σκοτεινά, οι αισθήσεις σου προσλαμβάνουν με πολύ διαφορετικό τρόπο τα ερεθίσματα του περιβάλλοντος. Η σκέψη και η αίσθηση οξύνονται, το βήμα γίνεται λιγότερο ταχύ, ο προσανατολισμός παύει να υφίσταται. Δε σε ενδιαφέρει να φτάσεις στο σημείο Χ την ώρα Ψ. Σε νοιάζει μόνο να περπατήσεις, να κάνεις τη βόλτα σου, να δεις γύρω σου, να νιώσεις, να σκεφτείς. Ο δρόμος αποκτά την αληθινή σημασία του: εκείνη στην οποία σημασία έχει μόνο η πορεία, όχι η κατάληξη.

Η πρώτη μου έξοδος απο το σπίτι για τον νέο χρόνο ήταν μια τέτοια νυχτερινή, μοναχική βόλτα.

Είχε κρύο, τόσο ώστε να αποτρέπει τον κόσμο απο το να κυκλοφορεί άσκοπα στους δρόμους τέτοιες ώρες, έστω για να βγάλει για τη βραδινή βόλτα τον σκύλο του - τόσο όσο χρειάζεται για να περπατήσεις με την ησυχία σου, σε σκοτεινούς δρόμους και δασάκια, νιώθοντας πως ο κόσμος όλος σου ανήκει. Η ομίχλη που αναδυόταν ανάμεσα στα δέντρα έκανε ακόμα πιο ιδιαίτερη την ατμόσφαιρα, δίνοντας έναν μυστηριακό τόνο στο τοπίο. Ομίχλη, κρύο, όχι βροχή όμως ή αέρας. Η τέλεια ατμόσφαιρα για περπάτημα.





Περπατούσα μόνος, δεν ένιωθα μόνος ωστόσο. Ο κόσμος όλος σα να σου μιλάει, τις ώρες εκείνες, τις ώρες που δεν εντάσσονται στην παραγωγική καθημερινή διαδικασία, στο ατελείωτο πάρε δώσε των επαφών, των σκοπιμοτήτων, των συνδιαλλαγών και του παιχνιδιού των ρόλων. Σα να ξεφεύγεις απο τη συμβατικότητα του χρόνου, που θέλει κάθε μέρα στη ζωή μας να ακολουθούμε ένα συγκεκριμένο πρόγραμμα, όλοι μαζί, σαν καλοκουρδισμένα αυτόματα.

Ίσως αυτά που λέω να είναι μια ψευδαίσθηση, μια οπτασία της ομίχλης. Μερικές φορές όμως αυτές οι οπτασίες έχουν τη δική τους, κρυφή αλήθεια. Και αν αυτά που γράφω ακούγονται ακατανόητα, απλά δεν έχει τύχει να κάνεις και συ τη βόλτα αυτή για την οποία κάνω λόγο. Δεν είναι εξάλλου όλες οι βόλτες το ίδιο πετυχημένες, ούτε εκείνος που νυχτοπερπατεί τη βιώνει με τον ίδιο τρόπο. Η αίσθηση χαλάει όταν βρίσκεσαι σε μέρος με κόσμο, δεν είναι το ίδιο.

Όπως και να χει, χάρηκα τη βόλτα μου εκείνη, το κυριακάτικο εκείνο βράδυ στις 2 του Γενάρη.



Πως τα καταφέρναμε?


Μια που έθεσα κάπως πάνω το θέμα του χρόνου, το ακανθώδες αυτό ζήτημα, θα ήθελα εδώ να σταθώ σε έναν προβληματισμό μου, να τον μοιραστώ μαζί σας.

Όταν πηγαίναμε σχολείο, εκεί στο Γυμνάσιο και στο Λύκειο, θυμάστε τι πρόγραμμα είχαμε οι περισσότεροι απο μας? Ξύπνημα 7 (ή και νωρίτερα) το πρωί. Μάθημα που ξεκινούσε κατά τις 8.30. Σπίτι γυρνούσαμε κατά τις 2.30 ή και αργότερα. Και απόγευμα, σε καθημερινή βάση, είχαμε φροντιστήριο. Ξένη γλώσσα κάποιες μέρες, φροντιστήριο για δέσμες (οι παλαιότεροι)/κατεύθυνση (οι νεότεροι), ιδιαίτερα ίσως κάποιοι, κάθε μέρα είχαμε γεμάτο πρόγραμμα πάντως. Και σα να μην έφταναν αυτά, έπρεπε και να προετοιμάσουμε τα μαθήματα της επόμενης μέρας και του φροντιστηρίου!




(cartoon by randy glasbergen)



Ναι. Αυτή η κατάσταση λίγο πολύ κρατούσε σε όλη την εφηβεία μας. Και ρωτάω εδώ, ο αφελής κούνελος. ΠΩΣ ΣΚΑΤΑ ΤΟ ΚΑΝΑΜΕ ΑΥΤΟ??? Το αστείο είναι οτι μέσα σ' όλα, βρίσκαμε και κάποιο ελεύθερο χρόνο!

Μετά γίναμε φοιτητές, πιάσαμε δουλειές κλπ, τα κλασικά. Και αν μας επέβαλε κανείς τέτοιους ρυθμούς, σαν εκείνους που είχαμε τότε, θα τρελαινόμασταν σίγουρα. Πραγματικά απορώ. Είναι βιολογική η εξήγηση, έχει να κάνει με σωματικές αντοχές? Είναι ψυχολογικό το θέμα? Σχετίζεται μήπως με τις κυρίαρχες κοινωνικές συνήθειες, του τύπου: αφού αυτό κάνουν όλοι, αυτό πρέπει να κάνω και γω αναγκαστικά και δε μου μένουν περιθώρια να το αμφισβητήσω, είμαι ενταγμένος μέσα του όπως όλοι.

Στην παρούσα φάση με ενδιαφέρει το ερώτημα, όχι η απάντηση, επομένως το αφήνω εδώ.


Αποχαιρετισμός... (Μέρος Ι)


Έστεκες κει πέρα και γω σε θαύμαζα, χαιρόμουν να σε βλέπω, να αισθάνομαι την παρουσία σου κοντά μου... Υπήρξες μια αχτίδα φωτός μες στην κατασκότεινη τη νύχτα, μια πηγή ζεστασιάς στον κρύο τον καιρό.

Αστροφώτιστη πηγή χαράς, δε θα λησμονήσω τα βράδια που πέρασα κοντά σου, που ένιωθα να ταξιδεύω πλάι σου. Ήμασταν μαζί και τώρα πρέπει να τραβήξει ο καθένας τον δικό του δρόμο... μέχρι να ανταμώσουμε ξανά

(συνεχίζεται πιο κάτω)


Anneke & Danny Cavanagh: Μια ακουστική βραδιά στο An Club









Ναι λοιπόν, η πρώτη συναυλία για το 2011 είναι γεγονός! Το ντουέτο της Anneke Van Giersbergen και του Danny Cavanagh μας μάγεψε με την ερμηνεία του στο ακουστικό λάιβ και..

Χμ, όχι, δεν ξεκίνησα σωστά. Να το διατυπώσω λίγο καλύτερα. Η ΘΕΑ (να μη πω και ημίθεα) Ανεκε, η μαγευτική αυτή παρουσία που σίγουρα ξεπήδησε απο κάποιο βιβλίο με ξωτικά, το ερωτεύσιμο τούτο θεσπέσιο πλάσμα με τη μοναδική φωνή, η κορυφαία ίσως αοιδός που ξεπήδησε απο τα ταξιδιάρικα ηχοτρόπια του ατμοσφαιρικού metal ήχου, και ο γνωστός και αγαπημένος μας Ντάνυ απο τους Anathema (τι, δεν έχει ξωτικά και αοιδούς εδώ?) μας χάρισαν μια πραγματικά πολύ όμορφη βραδιά χθες!





Μη με παρεξηγείτε παιδιά, αλλά πρώτη φορά είδα live την Anneke χθες. Τόσα χρόνια με τους Gathering, και δε την είχα δει ούτε μια φορά. Καλλιό αργά παρά ποτέ πάντως, το χθεσινό άξιζε και με το παραπάνω. Έκαναν ένα καταπληκτικό ντουέτο με τον Ντάνυ και αναρωτήθηκα τι θα γινόταν αν γινόταν καμιά συνεργασία μεταξύ τους για τους Anathema... Μάλλον θα έπαυαν βασικά να υφίστανται οι (ούτως ή άλλως ξεπεσμένοι τα τελευταία χρόνια δυστυχώς) Anathema και θα προέκυπτε κάτι καινούργιο, ίσως ανανεωτικό και για τις δύο πλευρές.

Ακούσαμε τραγούδια απο Anathema, Gathering, προσωπικά της Ανεκε και διασκευές χθες, ανάμεσα στις οποίες διασκευές σε Floyd (φυσικά, και μάλιστα το High Hopes που δεν το έχουμε συνηθίσει) και σε Massive Attack. * Ξεχώρισε η εκτέλεση του Lovelorn Rhapsody με την Anneke να κάνει τα brutal φωνητικά και τον Danny να εμφανίζεται ειδικά γι'αυτό το τραγούδι, όχι μόνο με τη μαντίλα στο κεφάλι (που βλέπετε και στις φωτό) αλλά και βαμμένος με corpse paint. Τρελή μορφή λέμε. Έπεσε ατελείωτο headbanging, έγινε και pit.

(αστειεύομαιιιι απο το αστέρι και μετά, προφανώς! τα brutal φωνητικά η αλήθεια είναι πως τα έκανε ο Ντάνυ, όχι η Ανέκε.)





Cheers στον τύπο που ζήτησε το Sleepless σε κάποια φάση, προφανώς αστειευόμενος! Και να αναφέρω επίσης οτι ζητήθηκε σε κάποια φάση και το Wasted Years (το γνωστό, ναι), και ο κόσμος γέλασε. Κι όμως, το είχαν διασκευάσει τα αδέρφια Cavanagh στην πρώτη τους ακουστική συναυλία πάλι στο An, κάπου 8-9 χρόνια πριν! Ήμουν και τότε εκεί.

Παρουσιάζω εδώ και στη συνέχεια της ανάρτησης τρία βιντεάκια που τράβηξα, τα οποία ομολογουμένως μου βγήκαν πολύ καλά. Α ρε Ανεκε, ζημιά μας έκανες. Είχαν δίκιο οι φίλοι μου που έσταζαν μέλι στο όνομα της παλιότερα, τώρα που σε είδα και γω μπορώ να τους καταλάβω.






Ελληνικές Συνήθειες: Είμαι Μάγκας και το Τσιγάρο μου Θα Κάνω


Όχι ρε παιδιά, τι είναι αυτά που λέτε. Ειρωνικός ο τίτλος? Μα με έχετε εμένα για τέτοιο κουνέλι?

Τέλος πάντων. Ας πούμε οτι πέσατε μέσα αυτή τη φορά. Ναι λοιπόν, ήρθε η ώρα της κοινωνικής blog-ο-καταγγελίας, ξέρετε, απο κείνες που μπορούν και αλλάζουν τον κόσμο! Και το θέμα αυτής: συναυλίες και κάπνισμα. Οι καπνιστές μουσικόφιλοι αναγνώστες ίσως να μην ευχαριστηθείτε με αυτά που ακολουθούν.

Χθες κόντεψα για άλλη μια φορά να πνιγώ με τους καπνούς απο τα τσιγάρα, ενώ το λάιβ εξελισόταν κανονικά. Είχε γίνει στην αρχή μια παράκληση να "μην καπνίζει στις μπροστινές σειρές" ο κόσμος (επειδή ο Ντάνυ υπέφερε απο τους καπνούς) και λίγο πολύ τα παιδιά στο λάιβ χθες το τήρησαν αυτό.






Στις μπροστινές σειρές όμως. Πίσω, χέστηκαν φυσικά. Κάπου εκεί ήμουν χωμένος και γω και σε κάποια φάση γύρισα ενοχλημένος πίσω μου, περισσότερο για να διαπιστώσω αν είμαι εγώ αυτός που έχει το πρόβλημα και ενοχλείται με τον παραμικρό καπνό απο ένα τσιγαράκι, ή όχι. Και τι βλέπω, δεν ήταν ένας, αλλά τρεις που κάπνιζαν, ο ένας δίπλα στον άλλον, πίσω μου ακριβώς. Και φυσικά ήμασταν όλοι κολλημένοι και ο καπνός τους ερχόταν πάνω μου. Και - φυσικααααα - εκείνοι στ' αρχίδια τους αν τυχόν ενοχλείται ο άλλος δίπλα τους. Πρέπει να τους το υποδεικνύεις κάθε φορά.




(cartoon by randy glasbergen)


Δεν το έκανα. Σέβομαι τις επιλογές του καθένα και μου τη σπάνε οι πωρωμένοι εκείνοι "αντι-καπνιστές" με όλες τους τις εκστρατείες και τα κυνήγια μαγισσών. Ωστόσο οι μάγκες εκείνοι καπνιστές δε φαίνεται να σέβονται εμάς που μπορεί να μην αντέχουμε τον καπνό τους πάνω στα μούτρα μας, τα ρούχα μας, τα μαλλιά μας. Είναι κλειστός ο χώρος γαμώτο, δεν αερίζεται, είναι μια γαμημένη σφηκοφωλιά, ο άλλος δε μπορεί να αποφύγει τον καπνό σου με το να πάει πιο πέρα ας πούμε. Γιατί είσαι τόσο μαλάκας?

Και αυτό με μεταφέρει σ'ένα άλλο όμορφο λάιβ που ήμουν, δυο μήνες πριν, στους Einsturzende Neubauten. Δε θα ξεχάσω την παρέα εκείνη απο τις γκόμενες, τριαντατόσο τις έκοβα, φανερά με "ψαγμένο" και "φεύγα" ύφος, κουλτουροκατάσταση και έτσι, "εμείς ακούμε Neubauten και Nick Cave και πάμε σε εναλλακτικά σινεμά", τέτοιο στυλ, το πιάσατε. Και δώστου πουφ πουφ ο καπνός και παφ πέφτει όλος πάνω μου, μια που ο άμοιρος ήμουν κυριολεκτικά περικυκλωμένος απο δαύτες - βρίσκονταν μπροστά και πίσω μου. Α, ήταν και ένα αγόρι στην παρέα, ίδιο, γλαρωμένο ύφος και τούτος. Και να έχουν εκείνο το ύφος οι γκόμενες, "τώρα ατενίζω τον αέρα ενώ ακούω τη μουσική, νιώθω τώρα, μη μου μιλάτε". Και γω ένιωθα βέβαια. Ένιωθα τα πνευμόνια μου να πήζουν απο την καπνίλα τους και τα μάτια μου να δακρύζουν.

Σε κάποια φάση αγριοκοίταξα πολύ έντονα μια απο αυτές, και το τσιγάρο της μαζί. Ίσως κατάλαβε προς τι το βλέμμα, γιατί δε θυμάμαι να κάπνισε άλλο μετά. Γαμώτο, της χάλασα το αγνάντεμα στο Άπειρο. Σόρρυ κοπελιά. Αλήθεια, καταλαβαίνω πως ανάβετε το τσιγαράκι σας και νιώθετε οπως εκείνα τα βράδια στο μπαλκόνι του σπιτιού σας, τα βράδια που γεννούν ταξιδιάρικη διάθεση, εκείνα που ακούς μουσικούλα και αναπολείς και ένα τσιγαράκι συνιστά την τέλεια συνοδεία. Καταλαβαίνω πως θέλεις να επαναλάβεις την διάθεση αυτή και στο live.

Αλλά λυπάμαι, δε θα σε στηρίξω σε αυτό. Αντίθετα, θα σου την πω. Μέσω του blog, προς το παρόν... δε θα αργήσει η στιγμή που θα την πω και κανονικά στον άλλο/η όμως. Γιατί το live σε κλειστό χώρο παιδιά, που ήμαστε και δίπλα ο ένας στον άλλο όμως, δεν είναι βραδιά στο μπαλκόνι, ούτε βόλτα μες στη νύχτα. Υπάρχουμε κι άλλοι και δε γουστάρουμε να μας γαμάτε τη δική μας απόλαυση σε τελική ανάλυση.






Αποχαιρετισμός... (Μέρος ΙΙ)


Θα μου λείψεις... Ξέρω πως θα περάσει καιρός μέχρι να σε αντικρίσω πάλι, μέχρι να σε αγγίξω ξανά, μέχρι να νιώσω το ίδιο που ένιωσα για λίγο μόνο.

Φώτιζες με τόσα χρώματα τη νύχτα μου, πόσο μου άρεσε να αφήνομαι στην αγκαλιά του ύπνου με σένα κοντά μου, έστω για λίγο, να παρασέρνομαι σε μουσικά ταξίδια και συ να βρίσκεσαι εκεί, κοντά μου, εξανεμίζοντας τη μοναξιά μου.

Δε θα λησμονήσω την αίσθηση σου, τα χρώματα που ανέδυες, την μοναδική σου παρουσία. Πόσο πιο άδειο φαντάζει ένα σπίτι χωρίς εσένα μέσα του. Πως μπορώ να πέφτω για ύπνο ξέροντας πως εσύ έχεις πια πάρει δρόμους άλλους?

Όλοι σε χάνουν σε καιρούς όπως αυτός... (ε?)

Είχε τόση πλάκα όταν έπαιζε η γάτα μου μαζί σου, όταν χωνόταν απο κάτω σου, εξαφανιζόταν βαθειά μέσα σου, και ξεπηδούσε ξαφνικά, παίζοντας μαζί σου, και γω παρατηρούσα και γελούσα. (εεε???)

Σε τόσα μεγέθη και σε σχήματα υπάρχεις (πως?), η ουσία σου όμως πάντα είναι η ίδια, σε όλες τις εποχές και όλους τους τόπους. Μια απο τις πολλές μεταμορφώσεις σου ήταν εκείνη που συντρόφεψε και μένα, όπως το κάνει καιρό τώρα, έρχεται για λίγο και φεύγει πάλι. (ορίστε???)

Σε αποχαιρετώ λοιπόν, μέχρι να σε δω ξανά, έναν χρόνο μετά:


.
.
.
.
.
.


ΕΧΕ ΓΕΙΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΙΑΤΙΚΟ ΔΕΝΤΡΟ!!!!!!! ΘΑ ΜΟΥ ΛΕΙΨΕΙΣ!!!!!!!!!!!!


(:P χαχαχαχα, ααααααχ, πόσο μου αρέσουν αυτά που γράφω)





(άντε, και του χρόνου!)



Γιατί οι Γάτες είναι Αγαπημένα Ζώα


Φαντάζομαι οι περισσότεροι απο σας το ξέρετε αυτό το βίντεο, εγώ ωστόσο πρόσφατα το πήρα πρέφα και πολύ μου άρεσε. Οι γάτες που "συνομιλούν" λοιπόν, απο το Ράδιο Αρβύλα.






Αυτά λοιπόν για σήμερα! Κλείνοντας, να επιστρέψω στο χθεσινοβραδινό λάιβ και στην ερμηνεία του A Natural Disaster απο την Anneke και τον Danny, όπως την κατέγραψε η μηχανή του φονικού κουνελιού.

It's been a long, cold winter...





~