Σπουδαίες οι μέρες που πηγαίνουμε τα ρολόγια μας μία
ώρα πίσω. Θα έπρεπε να γίνονται συχνότερα. Να τα πηγαίνουμε και μία και δύο και
τρεις ώρες πίσω.
Ενδεχομένως θα έπρεπε να το κάνουμε έξι μήνες τον
χρόνο, σε καθημερινή βάση. Να πηγαίνουμε κάθε μέρα τα ρολόγια μας όχι μία, μα
24 ώρες πίσω. Έτσι οι έξι μήνες θα περνούσαν, μα θα ήταν σα να μην είχαν
περάσει ποτέ. Θα ήμασταν ακόμα στο ίδιο σημείο.
Και αν πηγαίναμε τα ρολόγια μας ακόμα πιο πίσω, για
σκεφτείτε. Μία μέρα πίσω, δύο μέρες, μια βδομάδα πίσω. Τα χρόνια θα φαίνονταν
πως κυλούν αντίστροφα. Θα γυρνούσε το ημερολόγιο από την ανάποδη. Θα λέγαμε
"τι θα κάνεις αύριο;" και θα εννοούσαμε "τι έκανες χθες;".
Αντί να προσθέτουμε, θα αφαιρούσαμε χρόνια. Θα γινόμασταν όλο και νεότεροι
ημερολογιακά και στο τέλος, θα γινόμασταν παιδιά.
Και θα ακολουθούσαμε τον κούνελο της εικόνας στο
ατελείωτο και σουρεαλιστικό λαγούμι του, καταλήγοντας για άλλη μια φορά στη χώρα
των θαυμάτων. Το ρολόι που κρατάει, βλέπετε, ανήκει σε αυτά που περιγράφουμε.
Τα ανάποδα. Τα σουρεαλιστικά.
Εκείνα που γουστάρουμε.
~
Καλησπέρα "Κούνελε".....εύχομαι να έχεις μια όμορφη μέρα....
ΑπάντησηΔιαγραφήXαίρε Τζον, χαίρε!
ΔιαγραφήΜακάρι!!!! Και το ακόμα καλύτερο θα ήταν να φτάναμε σε μία ηλικία ωρημότητας και εκεί που θα ήμασταν το στο πικ της εξέλιξής μας, να γύριζε ο χρόνος πίσω και να συνδυάζαμε και τη φρασκάδα αλλά και τη σοφία. Σα να λέμε αιώνιοι τριαντάριδες δηλαδή!
ΑπάντησηΔιαγραφήΤελικά αυτή η νοοτροπία του να δημιουργούνται
φασιστικές εκδοχές όλων των εναλλακτικών μουσικών ρευμάτων έγινε καθεστώς. Φασιστικό γκόθικ, φασιτστικό μέταλ, δεν ξέρω αν βγήκε και φασιστική εκδοχή ska αλλά πού θα πάει θα γίνει κι αυτό...
Χριστίνα, το δεύτερο μέρος του σχολίου σου να υποθέσω πως έγινε από λάθος paste εδώ, αντί για το blog σου?? :P Όπως και να χει, σου απαντώ εδώ. Μεταξύ μας, σιγά μη καταφέρουν οι φασίστες να έχουν ποτέ "δικά τους" μουσικά ιδιώματα. Προσπαθούν απλά να κλέψουν απ' όπου μπορούν κι αυτοί. Kαι όπου έχουν αποπειραθεί να εισχωρήσουν μέχρι τώρα, το πολύ να έχουν κατορθώσει να χωρέσουν κάπου στο περιθώριο, για παράδειγμα, στη μέταλ ή την hardcore σκηνή - σκηνές που στη συντριπτική πλειοψηφία τους, είναι ενάντιες στον φασισμό.
ΔιαγραφήΚατά τ' άλλα (και στο θέμα μας), ωραία θα ήταν να γυρνούσαμε πίσω στον χρόνο, μα με τα μυαλά (και τα βιώματα) που έχουμε τώρα. Πόσες φορές το έχω σκεφτεί αυτό...
Οχι εδώ το άφησα σαν συνέχεια της κουβέντας για να μην παιδεύεσαι. Δυστυχώς κάποια παρακλάδια τα έχουν καταλάβει για τα καλά, το black για παράδειγμα,που δεν ξέρω αν γεννήθηκε εξ ορισμού να είναι φασιστικό ή αν προέκυψε στην πορεία. Και φυσικά το μεγαλύτερο κομμάτι της γερμανικής industrial σκηνής.
ΔιαγραφήΚαι τώρα νιάτα είμαστε απλά πιο ώρημα και πιο μυαλωμένα και κατασταλαγμένα, μετά μην ξεμωραθούμε όταν θα μας πιάσει η κρίση της μέσης ηλικίας...χαχαχα αλλα ως τότε η επιστήμη κάνει θαύματα.
Νομίζω υπερβάλλεις σε αυτό περί "για τα καλά κατάληψης". Τόσο στο black, oσο και στο industrial, θα συναντήσει κάποιος τέτοιες τάσεις, μα και το ακριβώς αντίθετό τους - ειδικά το industrial έχει και αντιφασιστική παράδοση. Έχεις συγκεκριμένα συγκροτήματα κατά νου? Πάντως θα προτιμούσα να μου έλεγες κάπου αλλού, στο email μου ίσως, γιατί αυτή η κουβέντα πραγματικά είναι άσχετη με το πνεύμα της εδώ ανάρτησης μου...
Διαγραφήcheers
έγινε!
ΔιαγραφήΩραία θα ήταν να επέστρεφα 28 χρόνια πριν, στα 30 μου, με τη σημερινή πείρα. Ιδίως όσον αφορά τις πολιτικές εξελίξεις.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜα, γιατί να πάω τόσο μακριά; Θα μου αρκούσε να ξαναζούσα το καλοκαίρι των Αγανακτισμένων. Πρώτη φορά ένιωσα τόσο κοντά με χιλιάδες ανθρώπους και για τόσο μεγάλο διάστημα! Ήταν από τις ομορφότερες περιόδους της ζωής μου.
Καλή σου νύχτα.
Ποιός ξέρει. Ίσως τα καλύτερα να είναι μπροστά μας.
ΔιαγραφήΈτσι, για να δώσω μια κάπως ελπιδοφόρα νότα. Χαιρετώ!
we would be all mad here...
ΑπάντησηΔιαγραφήκαι ισως να μην εκτιμουσαμε τοσο το καθε λεπτο που περναει, αν ειμασταν αθανατοι (και αγεραστοι)
μου ερχεται στο νου αυτος ο ηρωας απο το Sandman, μου διαφευγει αυτη τη στιγμη το ονομα του, που ειχε κανει συμφωνια με τον Ονειρο να τον κανει αθανατο και αγεραστο και να συναντιουνται καθε 100 χρονια στο ιδιο ταβερνακι να συζητανε και να του λεει αν αξιζε ο καθε αιωνας ζωης του και τι αποκομησε απο αυτον. καθε αιωνα ειχε κι αλλη γνωμη,αναλογα με την τροπη της ζωης του. προς το τελος ομως θυμαμαι αναρωτιοταν αν θα επρεπε να υπαρχει ενα τελος...
πολυ ενδιαφερουσα αναρτηση επισης κουνελε! σε χαιρετω!
Πω, τι φοβερός κι αυτός ο χαρακτήτας απ' το Sandman... Πρέπει να το ξαναδιαβάσω μου φαίνεται (και να γράψω και ένα αφιέρωμα!)
ΔιαγραφήΧαιρετώ Γάτα!