Νυχτερινή Έφοδος...

~

Το πλήρωμα του χρόνου είχε φτάσει και το γνώριζαν όλοι τους. Μέρα με τη μέρα γινόντουσαν λιγότεροι. Η φιλόξενη ζέστη του καλοκαιριού τους είχε πια εγκαταλείψει, αφήνοντας μόνο μια υπόσχεση - πως, κάποια μέρα, κάποτε, θα γυρίσει ο τροχός και θα αναδυθεί ξανά ο ήλιος τους.

Ήταν βράδυ. Ένας αφιλόξενος αέρας σκόρπιζε το μοχθηρό, φθινοπωρινό τραγούδι του. Γυρόφερναν στις σκιές, χωρίς να μιλάνε, μια έκφραση αποφασιστικότητας στο βλέμμα τους. Κάποιοι πιθανό να μην έβγαζαν αυτήν την βραδιά... Για ορισμένους, ήταν ίσως η τελευταία φορά που έβλεπαν ο ένας τον άλλο.

Ο Χάρι παρατήρησε την Σουζάνα που έστεκε στο πλευρό του. Ανέδυε μια εκθαμβωτική σχεδόν αύρα, φάνταζε ομορφότερη από ποτέ. Η Σουζάνα του χαμογέλασε. Απόψε ήταν η βραδιά τους. Απόψε θα τα έδιναν όλα για όλα. Δεν υπήρχε αύριο, μόνο η στιγμή που ζούσαν τώρα...

Ο αρχηγός τους μάζεψε. Δεκαπέντε ήταν που τον κύκλωσαν, δεκαπέντε από αυτούς τέντωσαν τ' αυτιά τους για να διακρίνουν τον ήχο της ομιλίας του, ένα ψιθύρισμα στον άνεμο. "Βρεθήκαμε εδώ απόψε για την επιβίωση μας", είπε ο αρχηγός. Οι πάντες τον κοιτούσαν σιωπηλοί. "Ο χειμώνας έρχεται, οι ζεστές μέρες ανήκουν στο παρελθόν και πλέον χρειάζεται να αγωνιστούμε για να ζήσουμε. Πολλοί από μας έχουν ήδη φύγει. Ορισμένοι όμως είμαστε ακόμα εδώ. Χρειάζεται θάρρος, τόλμη και πείσμα, χρειάζεται να δείξουμε από τι είμαστε φτιαγμένοι..."

Για μια στιγμή σταμάτησε. Το βλέμμα του πλανήθηκε στον χώρο και - σαν υπνωτισμένοι - οι πάντες κοίταξαν εκεί που κοιτούσε: Ανοιχτή πύλη. Φως. Το Μέρος στο οποίο θα έκαναν την Μεγάλη Έφοδο. Το παρατηρούσαν με κομμένη την ανάσα, καλά κρυμμένοι στο ορμητήριο τους. Εκεί μέσα θα εξορμούσαν, ο ένας μετά τον άλλον, εκεί θα έκαναν το μεγάλο άλμα στο Άγνωστο. Ίσως συναντούσαν τον θάνατο, ωστόσο έπρεπε να το ρισκάρουν... Ενδεχόμενη επιτυχία ισοδυναμούσε με την εξασφάλιση της επιβιώσης τους τον καιρό που θα ερχόταν...

"Πιστεύω σε σας", έκανε ο αρχηγός. "Πιστεύω πως έχετε τις απαιτούμενες ικανότητες για να αποσπάσετε το ποθητό λάφυρο από τον αντίπαλο, χωρίς να γίνετε αντιληπτοί. Θα μπείτε μέσα, σιωπηλά, αθόρυβα, όπως έχετε εκπαιδευτεί. Αμέσως μόλις εξασφαλίσετε το ζητούμενο, δείξτε προσοχή! Ο αντίπαλος δεν πρέπει να σας πάρει χαμπάρι! Κρυφτείτε στις σκιές, μείνετε εκεί, ώσπου ο εχθρός να φύγει..."

Ο Χάρι παρατήρησε την Ζουζάνα. Διέκρινε τον φόβο στο βλέμμα της. Πως ήταν δυνατόν ένα πλάσμα που αγαπούσε τόσο τον ήλιο και το φως, όπως εκείνη, πως γινόταν ένα τέτοιο πλάσμα να ζητήσει κάλυψη στο ψυχρό σκοτάδι μιας σκιάς...?

"Νομίζω είμαστε έτοιμοι", συνέχισε ο αρχηγός. "Μην ξεχνάτε. Αγωνιζόμαστε για την επιβίωση μας. Ο καθένας για τον εαυτό του. Όσο περισσότεροι κάνουμε την έφοδο, τόσο αυξάνονται οι πιθανότητες να ζήσει μέχρι τέλους η πλειοψηφία ανάμεσα μας. Μην το ξεχνάτε αυτό".

Τους πέρασε όλους με το βλέμμα του. Ο ένας μετά τον άλλον έγνεψαν. Ο Χάρι έσφιξε με αποφασιστικότητα το στόμα του. "Πάμε να το κάνουμε", είπε.

Και έτσι ξεκίνησε η Μεγάλη Έφοδος! Ο ένας μετά τον άλλον όρμηξαν προς την Πύλη, χωρίς να ρίχνουν ούτε ένα βλέμμα πίσω τους. "Αέρα!", έκαναν όλοι μαζί και χίμηξαν στο φωτεινό άνοιγμα.

Ο Χάρι τυφλώθηκε προς στιγμήν από το φως, ωστόσο η εκπαίδευση του είχε διδάξει πως δεν πρέπει να επιβραδύνει τις κινήσεις του από αυτό. Λίγο πέρα διέκρινε τον όγκο του αντιπάλου. Δεν τους είχε πάρει χαμπάρι. Με γρήγορες, αποφασιστικές κινήσεις, ο Χάρι και δύο ακόμα σύντροφοι πλησίασαν τον αντίπαλο. Στάθηκαν με κομμένη την ανάσα. Η ώρα ήταν τώρα!

.
.
.

Λίγα λεπτά μετά ο Χάρι έκανε θριαμβευτικά την έξοδο του. Είχε κατορθώσει να αποσπάσει το πολύτιμο εφόδιο και ένιωθε δυνατότερος από ποτέ. Δεν φοβόταν πλέον τον χειμώνα, είχε εξασφαλίσει την επιβίωση του. Τα είχε καταφέρει! Τι υπέροχο αίσθημα, πόσο ανάλαφρη διάθεση!

Λίγο παραπέρα διέκρινε δύο ακόμα από τους συντρόφους του, πρόσεξε τα χαμόγελα της επιτυχίας που ήταν χαραγμένα πάνω τους. Όλα είχαν πάει καλά τελικά! Από μακριά ο αρχηγός έγνεφε με ικανοποίηση.

Και τότε πρόσεξε την Σουζάνα.

Γυρόφερνε, εδώ κι εκεί, λες και ήταν ζαλισμένη. Δεν είχε κατορθώσει να πλησιάσει τον αντίπαλο - αντί αυτού είχε πάει κοντά σε μια ζεστή φωτεινή πηγή και σαν υπνωτισμένη την κοιτούσε. "Σουζάνα, τι κάνεις εκεί?", φώναξε ο Χάρι, ένα αίσθημα αγωνίας να τον καταλαμβάνει. "Ο αντίπαλος θα σε πάρει πρέφα, γύρνα πίσω!", είπε, ενώ η καρδιά του άρχισε να χτυπάει όλο και πιο γρήγορα.

Η Σουζάνα έστεκε στο ίδιο σημείο, κάνοντας κύκλους. Έμοιαζε να έχει χαζέψει. "Έχει ζέστη εδώ...", έκανε τότε, αφήνοντας μια σιγανή φωνή. "Είναι ωραία Χάρι. Γύρνα πίσω... Έλα να δεις...".

"Δεν έχουμε χρόνο για τέτοια!", φώναξε ο Χάρι. "Φύγε πριν είναι αργά!". Σουζάνα, πανάθεμα σε, κάνε γρήγορα...

Και τότε ο αντίπαλος την είδε.

Φαίνεται είχε ακούσει τον θόρυβο. Μαζί με την Σουζάνα, είχε δει δύο ακόμα από τους συντρόφους τους. Όχι θεε μου, όχι την Σουζάνα, σκέφτηκε ο Χάρι, νιώθοντας την απελπισία να τον καταλαμβάνει. Ο αντίπαλος όμως δεν έχασε ευκαιρία. Ήταν δυνατότερος από αυτούς, εκείνοι όμως είχαν το όπλο της σβελτάδας. Ο ένας από τους συντρόφους έκανε έναν ηρωικό ελιγμό και κατόρθωσε τελευταία στιγμή να βγει από την Πύλη, πλησιάζοντας τον Χάρι αγκομαχώντας. Ο άλλος όμως δεν ήταν τόσο τυχερός - ο αντίπαλος τον σκότωσε.

Και τότε η Σουζάνα έκανε κάτι πραγματικά τρελό. Αντί να καταφύγει στην έξοδο, όρμησε κατά πάνω στον αντίπαλο! "Σουζάνα, όχι, φύγε!!!", ούρλιαξε ο Χάρι απελπισμένος.

Η Σουζάνα κοίταξε για μια τελευταία φορά το γλυκό, όμορφο φως. Και πέθανε από τα χέρια του αντιπάλου.

"ΣΟΥΖΑΝΑΑΑΑΑΑΑ!!!!!"

Σιωπή.

"Πήραμε αυτό που θέλαμε", έκανε ο αρχηγός στον Χάρι, που έστεκε ακίνητος, αμίλητος. "Εξασφαλίσαμε την επιβίωση μας, οι περισσότεροι από εμάς. Μην κλαις για την Σουζάνα. 'Έφυγε σαν ήρωας. Έπεσε στη μάχη".

Ο Χάρι συνειδητοποίησε πως ήταν η αλήθεια. Κίνησε αργά προς τον δρόμο της επιστροφής. Αχ, Σουζάνα. Πάντα είχες μια αδυναμία στο φως... Ποιός ξέρει... Ίσως κάποια μέρα συναντηθούμε ξανά, σε ένα διαφορετικό μέρος. Ένα μέρος που θα έχει πάντα καλοκαίρι.

Και έτσι η συντροφιά έφυγε, κρυμμένη μέσα στη νύχτα.

Λίγο μετά, μέσα στο άντρο του, o αντίπαλος μονολογεί:



"Με έχει τρελάνει αυτή η ρημάδα η φαγούρα. Μα πότε μπήκαν τόσα μέσα στο δωμάτιο, ρε γαμώτο? Μάλλον φταίει που είχα ανοιχτή την πόρτα και αναμμένο το φως της λάμπας. Καταραμένα κουνούπια! Τουλάχιστον σκότωσα δύο από δαύτα! Χα!

Από αύριο πρέπει να πάω να αγοράσω κανένα εντομοαπωθητικό, κανά φιδάκι, κάτι, δε λέει. Με πέθαναν τα άτιμα".

~