~
Υπάρχουν αναρτήσεις σε αυτό το blog που απευθύνονται σε όλους. Και άλλες που γράφω για τον εαυτό μου... Οι πρώτες είναι ανοιχτές σαν υπαίθρια φεστιβάλ, ελεύθερες στο κοινό. Οι δεύτερες είναι κλειστές σαν δωμάτιο κλειδαμπαρωμένο με το κλειδί χαμένο.
Αυτή η ανάρτηση ανήκει στις δεύτερες. Δεν έχει σκοπό να γίνει κατανοητή...
Μερικές φορές αισθάνομαι σαν καράβι με τα πανιά του ανοιχτά, τον άνεμο να φυσά, πανέτοιμος να σκίσω θάλασσες και να καταλάβω σαν κουρσάρος νησιά και χώρες άγνωστες.
Άλλες φορές νιώθω σαν μια βάρκα που βολοδέρνει μες στα κύματα. Κάποιες στιγμές ίσως να αφήνομαι σ' αυτά...
Υπάρχουν τρόποι και τρόποι να είσαι ρομαντικός. Υπάρχει ο ρομαντισμός της ακρογιαλιάς, του ηλιοβασιλέματος, της γαλήνης, του πιασίματος των χεριών στο δειλινό. Αυτός μοιάζει με ανθισμένες γλάστρες στο μπαλκόνι πολυκατοικίας.
Υπάρχει και ο ρομαντισμός της τρικυμίας, της καταιγίδας, του πάθους, της εξέγερσης... Αυτός μοιάζει με ζούγκλα, αρχέγονη, αχαλίνωτη, αρχετυπική στην καθαρότητα της, ατελείωτη στην έκταση της... Επικίνδυνη.
Κάποιες φορές σπρώχνεις έναν πελώριο βράχο στις πλαγιές του λόφου, κατορθώνεις με κόπο να φτάσεις στην κορυφή, και ένα πετραδάκι είναι αφορμή να πέσεις κάτω. Το πατάς και γλιστράς... Και σαν άλλος Σίσυφος πρέπει να ξεκινήσεις πάλι απ'την αρχή. Πετραδάκι εναντίον πελώριου βράχου, σημειώσατε ένα.
Η Φύση έξω από μας. Η Φύση μέσα μας. Δέος. Αδυναμία... Κι όμως, και οι σκύλοι κάποτε υπήρξαν λύκοι, και αδάμαστοι έτρεχαν στα δάση...
Οι λεπτομέρειες κρύβουν το Άπειρο.
Θέλω να σβήσει το φως για να σε δω καλύτερα. Θέλω ο ήλιος να βουτήξει μες στη θάλασσα.
Το εκκρεμές αντηχεί για άλλη μια φορά. Ο δείκτης πήγε μια ώρα μπρος. Το παιχνίδι πάλι ξεκινά. Και συνειδητοποιείς ξανά πως είσαι ζωντανός... Και η καρδιά σου χτυπάει στον ρυθμό του ρολογιού.
Και αν τα πάντα γύρω σου δείχνουν στάσιμα, αν ο κόσμος και η κοινωνία σε έχουν απογοητεύσει, αρκεί να νιώσεις τον κρύο αέρα πάνω σου για να καταλάβεις πως κάτι έχει αλλάξει... Ακόμα και αν άλλαξε αυτό μόνο και τίποτ' αλλο, ακόμα και αν τα πάντα παραμένουν όπως πριν... Ο κρύος αέρας μαρτυρά πως οι εποχές διαδέχονται ακόμα η μία την άλλη. Τίποτα δεν είναι στάσιμο... Ο χειμώνας έρχεται...
Τυλίξου στα ζεστά σου... Και αφουγκράσου την αλήθεια της καρδιάς σου. Η θάλασσα είναι ομορφότερη όταν είναι καθαρή... Μπορείς τότε να αφεθείς χωρίς ενοχές στα κύματα της.
Και όπου σε βγάλουν, μην είναι σε στεριά... μην είναι στον βυθό.
~
επειδη μπορει να μην καταλαβαινουμε τι ακριβως θες να εκφρασεις δε σημαινει πως δε μπορει να 'μιλησει' και σε μας το κειμενο σου.
ΑπάντησηΔιαγραφήκαλημερες!
Ουπς! Κοίτα τι βρήκα! Κουβαριασμένο στην άκρη απ' το πάπλωμά μου, στέκει ένα μικρό κλειδί. Περίεργο κλειδί! Εγώ δεν έχω τέτοια πόρτα...από μικρή φοβόμουν την Αλίκη στη χώρα των Θαυμάτων, ήταν το παραμύθι που δεν αγάπησα ποτέ...γιατί έφτανε σ' αυτή την πόρτα που ήταν πολύ μεγάλη για να τη διαβεί...
ΑπάντησηΔιαγραφήΦοβάμαι τις πόρτες που κρύβουν πίσω τους τις ζούγκλες. Δεν με τρομάζει η ζούγκλα, την πόρτα τρέμω. Τη ζούγκλα ξέρω πώς να τη διαβώ. Με βήματα προσεκτικά, κόβοντας τα ξερόκλαδα που κρύβουνε το δρόμο μου, προσέχοντας να μην πειράξω όμως κι εκείνα που φτιάχνουν όμορφα βοτάνια, που γιατρεύουν την καρδιά μου, όταν αυτή είναι ανταριασμένη...
Ο ρομαντισμός της αντάρας....Ο καλύτερος απ' όλους, κρύβει μέσα του δύναμη, αγκαλιασμένη με τρυφερότητα περισσή. Αυτό τον ρομαντισμό τον ζηλεύω, όπου τον βρίσκω στέκομαι και τον θαυμάζω, παίρνοντας λίγη απόσταση σαν να είναι πίνακας μεγάλου ζωγράφου...
Τυχερός αυτός που θα διαβεί τη ζούγκλα σου, που θα σταθεί στην άκρη απ' τα κύματα να περιμένει το καράβι σου να έρθει...υπάρχει μόνο πλούτος μέσα στο σκοτάδι, μόνο πλούτος για τα μάτια που βλέπουν. Κι εγώ το κλειδί το κρατάω στο χέρι μου, αλλά σε τι θα χρειαστεί; Οι πόρτες είναι για να τις γκρεμίζουμε, τίποτα να μην υψώνεται ανάμεσα στη ζούγκλα μας και σ' αυτή των άλλων...αρκεί να ξεχορταριάζουμε συχνά, αρκεί να προστατεύουμε τα όμορφα φυλλαράκια απ' τα βότανά μας...
@ Καλημέρα (ή μάλλον καλησπέρα πια :P) και σε σένα αγαπητή μου Γάτα... Χαίρομαι που επισκέπτεσαι την κουνελοφωλιά μου, που ως γάτα έρχεσαι κι αράζεις στα πολύχρωμα κεραμίδια της...
ΑπάντησηΔιαγραφή@ Μέλισσα μου, το σχόλιο σου θα έπρεπε να αποτελεί ανάρτηση από μόνο του - τόσο όμορφο είναι. Σ' ευχαριστώ πραγματικά. Μπορώ να πω με βεβαιότητα πως όταν κάποιος γνωρίζει από μαγικά βοτάνια η διαδρομή στη ζούγκλα είναι πάντα ομορφότερη - και συ κατέχεις το μαγικό σου το ραβδί, που μπορεί να ξεχωρίζει τα βότανα απ'τα αγκάθια... Τα καλά μανιτάρια από τα όμορφα, μα δηλητηριώδη - που συχνά σε εξαπατούν...
Σε χαιρετώ και σε φιλώ