Love Stories και ένας μικρός απολογισμός...

~



(έργο του Boris Vallejo)

Έχουν περάσει πάνω απο 10 μήνες απο τότε που ξεκίνησα να γράφω στο blog. Για κάποιον λόγο, απροσδιόριστο μάλλον, νιώθω σα να κλείνει ένας μικρός κύκλος. Τα ζώα της Κουνελόχωρας κουράστηκαν λίγο, θέλουν να πάρουν κάποιες ανάσες, να κάνουν ένα μικρό διάλλειμα, να τεντώσουν λίγο τ' αυτιά τους και να κάνουν κανένα μπάνιο στη λίμνη... είναι και πολλές οι υποχρεώσεις αυτόν τον καιρό, άστα να πάνε. Μάλλον αυτή θα είναι η τελευταία μου ανάρτηση μέχρι το καλοκαίρι.

Αποφάσισα να "κλείσω" λοιπόν με τον καλύτερο - για μένα - δυνατό τρόπο. Με την παρουσίαση μερικών ακόμα κόμικς (ναιιι!!!), τα οποία μάλιστα μοιράζονται και ένα κοινό θέμα: την αγάπη, τον έρωτα, τα κολλήματα, πείτε το όπως θέλετε. Και τα τρία είναι εντελώς διαφορετικά μεταξύ τους, τόσο στυλιστικά όσο και θεματολογικά. Μπορώ να πω πως διαπραγματεύομαι το θέμα απο τρεις διαφορετικές πλευρές... εξίσου υπαρκτές πάντως.

Με χαρά σας τα παρουσιάζω λοιπόν, και στο ενδιάμεσο θα κάνω και έναν μικρό απολογισμό όσο αφορά του τι νομίζω πως αποκόμισα έναν (περίπου) χρόνο τώρα απο την όλη φάση με τα blogs....

Ξεκινάω με την πρώτη ιστορία απο τις τρεις, η οποία αν και παλιά (πάνε δύο χρόνια απο τότε που έφτιαξα το κόμικ), αν και γρήγορη στην εκτέλεση (το έκανα μόλις σε δύο μέρες), εξακολουθεί να μου αρέσει το ίδιο. Είναι καμμένο, είναι τρελό, τα χω μπλέξει όλα, είναι ο,τι να'ναι. Είναι και αληθινό όμως, κατά μία έννοια. Η αρχική λογική ήταν να έκανα μια παρωδία των love mangas, και να έχωνα μέσα και αμερικάνικα στυλ... και προέκυψε "O Καημός του Μά(ν)γκα" κυρίες και κύριοι!


O Καημός του Μά(ν)γκα









Απολογισμός, μέρος πρώτο....


Κάθε ένας απο μας που γράφει σ' ένα blog έχει κάποιες προθέσεις, κάποια κίνητρα που τον ωθούν να γράψει. Για άλλους είναι η θέληση για ενημέρωση, για άλλους η ανταλλαγή απόψεων, για άλλους απλά η κατάθεση προσωπικών στιγμών και σκέψεων. Οι αναγνώστες ενός blog είναι περίεργη υπόθεση. Δε γουστάρω τη φάση που πάνε κάποια blogs να γίνουν εφημερίδες, προσπαθώντας να μαζέψουν όσο περισσότερους αναγνώστες γίνεται, ανταγωνιζόμενα το ένα το άλλο, ποιό βρίσκεται στην πρώτη θέση, ποιό στην δεύτερη κλπ... ναι, τα blogs έχουν δύναμη, ο λόγος έχει δύναμη, γι' αυτό και αγαπάμε το ίντερνετ, ζητάμε την ενημέρωση, αλλά να φτάνουμε να γεμίζουμε τις σελίδες μας με ό,τι ανουσιότητα υπάρχει μόνο και μόνο γιατί αυτό "πουλάει", ε όχι ρε παιδιά. Να βρίσκουμε blogs άλλων και να χωνόμαστε στους αναγνώστες μόνο και μόνο για να γίνουν και αυτοί αναγνώστες δικοί μας, όχι.




Προσωπικά διαβάζω τακτικά 5-6 blogs σε αυτή τη φάση, και λίγο πιο αραιά αρκετά ακόμα (όσα υπάρχουν στη λίστα παρακολούθησης μου βασικά, λίστα που διαρκώς ανανεώνεται - κάποιοι μπαίνουν, κάποιοι φεύγουν). Όλα τα blogs που επισκέπτομαι τακτικά, και αφήνω τα σχόλια μου κατά καιρούς, είναι blogs φίλων - έτσι θα τους χαρακτήριζα, και ας μη γνωρίζω παρά ελάχιστους. Είναι παιδιά που ανακαλύψαμε ο ένας το blog του άλλου, μας άρεσε, και "κάτσαμε", όπως μου είχε πει σε μια φάση μια προσφιλής αναγνώστρια. :)

Δε θα με χαροποιούσε αν μάθαινα πάντως πως ο μόνος λόγος που κάποιος απο τους bloggers με "διαβάζει" είναι επειδή επισκέπτομαι το δικό του blog και μόνο.... ωραία η ανταλλαγή, αλλά τα blogs δεν είναι σχέση: Σε διαβάζω (επειδή) με διαβάζεις.

Δε θέλω να χωθώ σε blogs άλλων χωρίς να τους διαβάζω, μόνο και μόνο για να μαζέψω αναγνώστες ξέρω γω. Είναι αλήθεια πως είναι όμορφη αυτή η φάση με τις ανταλλαγές, ή όταν σου γράφει κάποιος που δεν ξέρεις ένα σχόλιο, πως διάβασε κάτι και του άρεσε. Άλλο αυτό όμως και άλλο να σου γίνει αυτοσκοπός κάτι τέτοιο, να γράφεις πλέον για "τους αναγνώστες σου" και όχι για τον εαυτό σου.

Αν και αυτό που είπα τώρα είναι λίγο παραπλανητικό. Το να γράφεις και για τους άλλους είναι ωραίο, είναι θεμιτό, ίσως εδώ βρίσκεται η ουσία, σε αυτό το "και". Οι συγγραφείς αυτό κάνουν, οι ποιητές αυτό κάνουν. Γράφουν για τον εαυτό τους, γράφουν και για τους άλλους. Με λίγα λόγια: Μοιράζονται.

Το θέμα είναι πως κάποιοι μοιράζονται όμορφα πράγματα, ενδιαφέρουσες γνώσεις ας πούμε, ή πράγματα δικά τους, προσωπικές σκέψεις ή μορφές έκφρασης, και κάποιοι απλά μοιράζονται βλακείες. Σε ορισμένους μάλιστα η βλακεία και το μοίρασμα της φαίνεται να είναι το σημαντικότερο. Και τσούρμο οι αναγνώστες απο πίσω!

Ουφ, πολυλογία! Αν ήμουν αναγνώστης αυτού του blog θα το σταμάταγα εδώ και τώρα, δε την αντέχω τόση πάρλα! Συνεχίζω με το δεύτερο κόμικ.... χωρίς λόγια αυτό. Το θέμα παραμένει ίδιο όμως.

Δε χρειάζονται πάντα λόγια...


Χωρίς Λόγια






Απολογισμός, μέρος δεύτερο


Μια απο τις αγαπημένες μου αναρτήσεις στο blog υπήρξε η δεύτερη μόλις ανάρτηση που έκανα - πρώτη "κανονική" μετά την εισαγωγή στην ουσία.... εκείνη για την Ελληνίδα γυναίκα φυσικά. Στην ανάρτηση εκείνη ξεκινούσα λέγοντας πως έχει την φάση του που το blog αυτό δεν το γνωρίζει κανένας ακόμα (0 αναγνώστες), μια που έτσι νιώθεις περισσότερο ελεύθερος να γράψεις ό,τι θες. Ξέρεις πως δεν θα το διαβάσει κανένας απ' όσους ξέρεις, ούτε χρειάζεται να προσαρμόσεις τα όσα λες για οποιονδήποτε.

Απο την άλλη το συγκεκριμένο κειμενάκι έμαθα με τον καιρό πως το είχαν διαβάσει περισσότεροι απο όσοι περίμενα - και κυρίως, αρκετές γυναίκες. "Διάβασα το κείμενο σου για τις ελληνίδες" μου έλεγαν με ύφος. Ομολογώ ήταν κάτι που με χαροποίησε. Το να γράφεις για τον εαυτό σου είναι ένα πράγμα - το να μοιράζεσαι όσα γράφεις με άλλους είναι κάτι διαφορετικό.

Το αφιέρωμα στο gothic, όσο εξαντλητικό (δε φαντάζεστε!) και αν ήταν, παραμένει ("αντικειμενικά") η κορυφαία στιγμή μάλλον αυτού του blog. Ήταν εκεί που "σοβαρέψαμε" ας πούμε. Φανταστείτε έκπληξη όταν έμαθα πως είχε αναφερθεί το αφιέρωμα στην Ελευθεροτυπία...! Πραγματικά τα blogs σου δίνουν δυνατότητες, δεν είναι τυχαίο οτι υπάρχει κόσμος που προτιμάει τα blogs για την ενημέρωση του, σε σχέση με τα άλλα γνωστά Μέσα ας πούμε... Παρεμπιπτόντως, το αφιέρωμα έμεινε ημιτελές. Ναι, πρέπει να το τελειώσω κάποια στιγμή, δε λέει να αφήνουμε πραγματα μισοτελειωμένα, όσο και αν αυτό έχει τη γοητεία του....

Ακόμα και έτσι, το blogάκι μας εξακολουθεί να έχει τον προσωπικό του χαρακτήρα, και να μοιράζεται τις στιγμές και τις απόψεις του με όσους βρίσκουν κάποιο ενδιαφέρον σε αυτές... Τα blogs και οι αναγνώστες του μερικές φορές είναι σαν τις παρέες, ή τις φιλίες. Μπορεί να κάνεις πολλές, να περάσεις τον καιρό σου με ένα σωρό άτομα, λίγοι όμως θα μείνουν στο τέλος. Το θέμα είναι απλά να προχωράς, να προχωράς μπροστά...

Θέλω να ευχαριστήσω όσους απο σας αράζατε συχνά μαζί μας εδώ στην Κουνελόχωρα. Το να μοιράζεσαι πράγματα με άλλους είναι πάντα όμορφο, και τελικά, καταλήγω, είναι και η ουσία αυτού εδώ του blog για μένα: θέλω να μοιραστώ, όχι όμως με όλους... όπως έλεγε και ο Χέρμαν Έσσε στον "Λύκο της Στέπας", το μέρος αυτό είναι "μόνο για λίγους, μόνο για τρελούς".... :)



Πάμε να κλείσουμε λοιπόν με το τρίτο κόμικ της σειράς που είναι και το πιο πρόσφατο απο τα τρία! Το έκανα πέρισυ τα Χριστούγεννα. Δεν έχει ούτε αυτό τίτλο, το "χωρίς τίτλο" όμως το κατέλαβε το προηγούμενο, χμ, πρέπει κάπως να το ονομάσω. Μόλις σκέφτηκα μια ονομασία, δεν είναι τίποτα το φοβερό, αλλά μας κάνει, ας βάλω αυτή λοιπόν... :)

Και κάπως έτσι ολοκληρώνεται η μικρή αυτή "τριλογία" με ιστορίες αγάπης. Ξέρω πως στο μέλλον θα κάνω κι άλλες. Το θέμα προσφέρεται.

Και κάπως έτσι ας τελειώσω και τον μικρό αυτό απολογισμό μου. Be seeing you! :)


Μια Παράξενη Νύχτα








~

Στο βιβλιοπωλείο....

~




Είναι γεγονός πως ζούμε σε μια καταναλωτική κοινωνία, και πως λιγο πολύ όλοι μας επωμιζόμαστε (θέλοντας και μη) την ταμπέλα του "καταναλωτή". Έχουμε μάλιστα και... δικαιώματα ως καταναλωτές, ναι. Αλίμονο κιόλας. Πόσες και πόσες φορές δεν το έχουμε ακούσει στις ειδήσεις ας πούμε. Μένει να συνταχτεί και καμιά Διακύρηξη των Δικαιωμάτων του Καταναλωτή. Τι δηλαδή, μόνο Διακυρήξεις του Ανθρώπου και του Πολίτη θα έχουμε?

Μας αρέσει να πηγαίνουμε στα μαγαζιά λοιπόν, να ψωνίζουμε, να βλέπουμε τις προσφορές, τα τελευταία μοντέλα, να κάνουμε απλόχερα δώρα στον εαυτό μας και στους άλλους. Τι θα ήταν η ζωή μας χωρίς τα προιόντα που αγοράζουμε. Homo consumens που έλεγε και ο Fromm. Άλλοι τη βρίσκουν με ρούχα, άλλοι με είδη για το σπίτι, άλλοι με ηλεκτρονικά, κλπ.

Εμένα μου αρέσει απίστευτα να πηγαίνω και να αράζω στα βιβλιοπωλεία. Εδώ όμως υπάρχει μια λεπτή διαφορά. Δε με ενδιαφέρει να πάω ίσα για να πάρω κάτι και να φύγω (εκτός αν βιάζομαι). Τρελαίνομαι να αράζω στα βιβλιοπωλεία, να ψαχουλεύω ατελείωτη ώρα τα ράφια, να κοιτάω τα εξώφυλλα, να διαβάζω την περίληψη του οπισθόφυλλου, να νιώθω την ατμόσφαιρα όλων αυτών των βιβλίων που είναι μαζεμένα στον ίδιο χώρο.





Και μη μου πείτε πως κάθε μαγαζί δεν έχει και τη δική του "ατμόσφαιρα", τη δική του ξεχωριστή "αίσθηση" ανάλογα με το είδος που πουλάει. Τα ρουχάδικα για παράδειγμα ποτέ δεν μου έκαναν κλικ. Μου δημιουργούσαν πάντα μια αίσθηση επιφάνειας, πως εδώ ψωνίζουμε για να είμαστε όμορφοι, να ξεχωρίζουμε, να είμαστε "ιν". Καθρέπτες παντού, κόσμος που πέφτει με τα μούτρα στα ρούχα να δει αν του πηγαίνουν, δοκιμαστήρια με ένα σωρό άτομα να μπαινοβγαίνουν.... Τα σουπερμαρκετ έχουν πλάκα ομολογώ, αλλά για λίγο. Στο σουπερμαρκετ δεν πας για να "αράξεις", ή να "αφεθείς", πας για να πάρεις οσα έχεις πρόθεση να πάρεις, και τέλος. Το σουπερμαρκετ είναι ο ορισμός της αναγκαιότητας. Και αυτές οι ουρές στα ταμεία είναι πραγματικά εκνευριστικές. Δε μας κάνουν, όχι. Τα καταστήματα με ηλεκτρονικά απο την άλλη έχουν φάση, ειδικά αν πρόκειται για μαγαζία με videogames, αλλά και πάλι, δεν το απολαμβάνεις κιόλας. Μπαίνεις, βλέπεις τις προσφορές, συγκρίνεις τα μοντέλα, και μπορεί (αν έχεις χρήματα) να πάρεις κάτι, αλλιώς άλλη φορά. Αφήστε που σε έναν βαθμό συνδέω τα καταστήματα αυτά με βλάβες και τεχνικά προβλήματα, και μου τη δίνουν.

Αλλά ένα ωραίο, μεγάλο βιβλιοπωλείο, μμμ, εδώ έχουμε μια αληθινή ομορφιά. Δε χρειάζεται να αγοράσεις οπωσδήποτε κάποιο βιβλίο, και μόνο το ξεφύλλισμα τόσων και τόσων βιβλίων μερικές φορές αρκεί. Είναι ένα μικρό ταξίδι, όπου η φαντασία αφήνεται περισσότερο ελεύθερη σε σχέση με αλλού. Αυτό εφόσον δεν έχεις πρόθεση να πάρεις κάτι συγκεκριμένο βέβαια. Τι ωραία που είναι να περνάς απο τον χώρο με τις κοινωνικές επιστήμες ξέρω γω στα ιστορικά, απο κει στα μυθιστορήματα, στους έλληνες και ξένους λογοτέχνες, νέους και κλασικούς, απο κει στα πιο εξειδικευμένα βιβλία, στα καλλιτεχικά, στα κόμικς... Και απλά να ψαχουλέυεις τους τίτλους, να ξεφυλλίζεις τα βιβλία και να μη σε νοιάζει η ώρα που περνάει. Εδώ ο κόσμος που συχνάζει στο κατάστημα δεν φαίνεται να βιάζεται, ή να θέλει να προλάβει κάτι. Τα πράγματα δείχνουν να κινούνται σε άλλους ρυθμούς, πιο χαλαρούς, πιο εσωστρεφείς, πιο ταξιδιάρικους.





Κάπως έτσι εξηγείται γιατί είναι τόσο ωραίες οι εκθέσεις βιβλίου, ή κόμικς. Ναι, πωλούνται πράγματα και δω (τα πάντα σχεδόν πωλούνται σήμερα), αλλά δεν είναι όπως το να πηγαίνεις σε ένα οποιοδήποτε κατάστημα. Φαντάζεστε μια έκθεση με ρούχα (προς πώληση) ξέρω γω και πως θα ήταν? Συγκρίνετε το με τις ωραίες εκείνες εκθέσεις βιβλίων στις οποίες πηγαίνουμε μέσα στη χρονιά.

Ωστόσο τίποτα δεν είναι τόσο απλό όπως το κάνω να φαίνεται φυσικά... Τα βιβλιοπωλεία μου αρέσουν απίστευτα, αρκεί να μην έχω τον υπάλληλο πάνω απο το κεφάλι μου να παρακολουθεί τι κάνω και να με ρωτάει αν "μπορεί να με εξυπηρετήσει". Κάτι που συμβαίνει μοιραίως σε μικρότερα βιβλιοπωλεία, και που ομολογώ δε με αφήνει καθόλου να το χαρώ. Γι' αυτό και τα αποφεύγω, σε σχέση με τα μεγαλύτερα. Τι να γίνει παιδιά, άλλος προτιμάει την "ζεστή εξυπηρέτηση" του υπαλλήλου, εγώ προτιμώ την ανωνυμία.

Και φυσικά δεν αναιρούν όσα είπα το γεγονός πως αν έχεις χρήματα στην τσέπη σου, το όλο "ταξίδι" στο βιβλιοπωλείο θα έχει και "happy ending", ενώ αλλιώς (κάτι που συχνά παθαίνω) θα μείνεις στο τέλος με το απωθημένο. Well, it was a nice trip, while it lasted.




(ωπ, η Μέριλιν! :P)


Αρχίσαμε και φέτος


Ο χρόνος κυλάει κυκλικά, όσο και αν θέλανε να μας πείσουν οι χριστιανοί φιλόσοφοι πως κυλάει ευθύγραμμα. Στα βιβλία του δημοτικού απο μικρά που ήμασταν μαθαίναμε για το κυκλικό πέρασμα των εποχών, πως τα λουλουδάκια φυτρώνουν την άνοιξη, πως τα φυλλαράκια πέφτουν απ'τα δέντρα το φθινόπωρο, πως το καλοκαίρι τρώμε τα καρπούζια (τα παγωτά) κλπ. Κάθε εποχή έχει τα δικά της χαρακτηριστικά σημάδια. Ακόμα και τώρα, ναι, παρά το κλίμα που τα έχει παίξει, ακόμα και τώρα υπάρχει μια μετάβαση ανάμεσα στις εποχές, υπάρχουν τα χαρακτηριστικά σημάδια που μας φανερώνουν το ατελείωτο κυκλικό αυτό πέρασμα.

Προχθές που κυκλοφορούσα στο κέντρο, μια θερμή μέρα ομολογουμένως, διαπίστωσα αρκετά έντονα τα σημάδια της εαρινής σεζόν. Δεν ήταν τα λουλουδάκια, δεν ήταν τα ανθισμένα δέντρα, δεν ήταν τα πρώτα παγωτά.

Ήταν τα κοντά σορτσάκια και τα κολλητά μπλουζάκια. Που άρχισαν και φέτος να ξεπορτίζουν και να μας κάνουν δύσκολη τη ζωή στους δρόμους. Οι εικόνες είναι απλά ενδεικτικές, δεν είναι φωτογραφίες δικές μου (ε, να κάθομαι στη μέση του δρόμου και να φωτογραφίζω κώλους λίγο δύσκολο φίλε αναγνώστη.... όχι πως δεν το έχω κάνει και ποτέ εδώ που τα λέμε).

Άντε, καλές ζέστες λοιπόν.







~

Katatonia...

~




Ναι λοιπόν, άλλο ένα όμορφο live τελείωσε. Και όπως βλέπετε η αφίσα του κρέμεται απο χθες στη ντουλάπα του δωματίου μου. Αν και εδώ που τα λέμε, η ουσία της φωτογραφίας δεν είναι η αφίσα, αλλά το metal αυτοκόλλητο που βλέπετε απο κάτω, που υπάρχει σ' αυτή τη ντουλάπα απο τα βρεφικά μου χρόνια, όταν έμενε η αδερφή μου στο δωμάτιο! Και έχει κολλήσει εκεί και δε φεύγει πια. \m/. Ή είναι true, γνήσιος και ατόφιος κάποιος, ή κοροιδευόμαστε.








Δε θα πω πολλά για το live. Πραγματικά το χάρηκα. Άψογοι οι Katatonia, η απόδοση των κομματιών εξαιρετική, το συγκρότημα θερμό και συμπαγές, ο νέος κιθαρίστας ποζέρι όσο δε πάει (καλή φάση ομολογώ), ο ντράμμερ θεούλης, και φυσικά ο Jonas με τη μαλλούρα μορφή.

Α, είδαμε και τους Sirenia πριν.... οκ. Να πω την αλήθεια, τα πρώτα δύο άλμπουμ τους τα θεωρώ πολύ καλά για το είδος, το "female fronted gothic metal" ας πούμε. Και ακόμα καλύτερους θεωρώ τους προκατόχους τους, τους Tristania, μια σημαντική μπάντα ομολογουμένως. Αλλά... αυτό που είδαμε χθες ήταν πραγματικά μια απογοήτευση. Δεν ήξερες τι απ' αυτά που άκουγες ήταν αληθινό και τι προηχογραφημένο. Η τραγουδίστρια όσο είχε απο εμφάνιση άλλο τόσο δεν είχε απο προσωπικότητα και τα τραγούδια ακούγονταν το ένα πιο βαρετό απο το άλλο. Τελικά το female fronted metal παίζει να ναι ένα απο τα πιο σκληροπυρηνικά είδη αυτής της μουσικής, δεν κάνω πλάκα. Κυριαρχεί ένας μουσικός δαρβινισμός εδώ όσο σε ελάχιστα άλλα είδη, όπου πάρα πολλοί είναι εκείνοι που θα επιδιώξουν να έχουν αυτό το στυλ, θα μιμηθούν όσο δε πάει ο ένας τον άλλο, και στο τέλος, ελάχιστοι θα ξεχωρίσουν και θα αφήσουν κάτι το πραγματικά ουσιώδες πίσω τους.








Γι' αυτό και όλες οι φωτός είναι απο τους Katatonia, που πραγματικά μας αποζημίωσαν. Κλείνω με ένα απο τα αγαπημένα μου τραγούδια τους...

No one here knows my name (no) I
have traded my memories for things
But I remember you clearly
Do you remember that I used to sing...








Edit, επόμενων ημερών. Οκ λοιπόν, μια που ζητήθηκε, τι να γίνει, ας ποστάρω και μια εικόνα της γκομενίτσας απο τους Sirenia. Πολύ καλή ομολογουμένως, αν και γλάστρα.





~

Η Εκδίκηση του Coyote

~

Να μαστε πάλι. Λοιπόν, τι έχει το μενού για σήμερα?....

Χμμ, τι θα λέγατε για ένα κομιξάκι? (αναγνώστες: λες και έχει σημασία τι λέμε εμείς). Ααακριβώς! Ας ποστάρω και εδώ ένα κόμικς λοιπόν που έφτιαξα πέρισυ το φθινόπωρο, το πρώτο που αναρτώ στο blog.... και στο οποίο απλά εκπληρώνω ένα διαχρονικό απωθημένο. :)











~