Love Stories και ένας μικρός απολογισμός...

~



(έργο του Boris Vallejo)

Έχουν περάσει πάνω απο 10 μήνες απο τότε που ξεκίνησα να γράφω στο blog. Για κάποιον λόγο, απροσδιόριστο μάλλον, νιώθω σα να κλείνει ένας μικρός κύκλος. Τα ζώα της Κουνελόχωρας κουράστηκαν λίγο, θέλουν να πάρουν κάποιες ανάσες, να κάνουν ένα μικρό διάλλειμα, να τεντώσουν λίγο τ' αυτιά τους και να κάνουν κανένα μπάνιο στη λίμνη... είναι και πολλές οι υποχρεώσεις αυτόν τον καιρό, άστα να πάνε. Μάλλον αυτή θα είναι η τελευταία μου ανάρτηση μέχρι το καλοκαίρι.

Αποφάσισα να "κλείσω" λοιπόν με τον καλύτερο - για μένα - δυνατό τρόπο. Με την παρουσίαση μερικών ακόμα κόμικς (ναιιι!!!), τα οποία μάλιστα μοιράζονται και ένα κοινό θέμα: την αγάπη, τον έρωτα, τα κολλήματα, πείτε το όπως θέλετε. Και τα τρία είναι εντελώς διαφορετικά μεταξύ τους, τόσο στυλιστικά όσο και θεματολογικά. Μπορώ να πω πως διαπραγματεύομαι το θέμα απο τρεις διαφορετικές πλευρές... εξίσου υπαρκτές πάντως.

Με χαρά σας τα παρουσιάζω λοιπόν, και στο ενδιάμεσο θα κάνω και έναν μικρό απολογισμό όσο αφορά του τι νομίζω πως αποκόμισα έναν (περίπου) χρόνο τώρα απο την όλη φάση με τα blogs....

Ξεκινάω με την πρώτη ιστορία απο τις τρεις, η οποία αν και παλιά (πάνε δύο χρόνια απο τότε που έφτιαξα το κόμικ), αν και γρήγορη στην εκτέλεση (το έκανα μόλις σε δύο μέρες), εξακολουθεί να μου αρέσει το ίδιο. Είναι καμμένο, είναι τρελό, τα χω μπλέξει όλα, είναι ο,τι να'ναι. Είναι και αληθινό όμως, κατά μία έννοια. Η αρχική λογική ήταν να έκανα μια παρωδία των love mangas, και να έχωνα μέσα και αμερικάνικα στυλ... και προέκυψε "O Καημός του Μά(ν)γκα" κυρίες και κύριοι!


O Καημός του Μά(ν)γκα









Απολογισμός, μέρος πρώτο....


Κάθε ένας απο μας που γράφει σ' ένα blog έχει κάποιες προθέσεις, κάποια κίνητρα που τον ωθούν να γράψει. Για άλλους είναι η θέληση για ενημέρωση, για άλλους η ανταλλαγή απόψεων, για άλλους απλά η κατάθεση προσωπικών στιγμών και σκέψεων. Οι αναγνώστες ενός blog είναι περίεργη υπόθεση. Δε γουστάρω τη φάση που πάνε κάποια blogs να γίνουν εφημερίδες, προσπαθώντας να μαζέψουν όσο περισσότερους αναγνώστες γίνεται, ανταγωνιζόμενα το ένα το άλλο, ποιό βρίσκεται στην πρώτη θέση, ποιό στην δεύτερη κλπ... ναι, τα blogs έχουν δύναμη, ο λόγος έχει δύναμη, γι' αυτό και αγαπάμε το ίντερνετ, ζητάμε την ενημέρωση, αλλά να φτάνουμε να γεμίζουμε τις σελίδες μας με ό,τι ανουσιότητα υπάρχει μόνο και μόνο γιατί αυτό "πουλάει", ε όχι ρε παιδιά. Να βρίσκουμε blogs άλλων και να χωνόμαστε στους αναγνώστες μόνο και μόνο για να γίνουν και αυτοί αναγνώστες δικοί μας, όχι.




Προσωπικά διαβάζω τακτικά 5-6 blogs σε αυτή τη φάση, και λίγο πιο αραιά αρκετά ακόμα (όσα υπάρχουν στη λίστα παρακολούθησης μου βασικά, λίστα που διαρκώς ανανεώνεται - κάποιοι μπαίνουν, κάποιοι φεύγουν). Όλα τα blogs που επισκέπτομαι τακτικά, και αφήνω τα σχόλια μου κατά καιρούς, είναι blogs φίλων - έτσι θα τους χαρακτήριζα, και ας μη γνωρίζω παρά ελάχιστους. Είναι παιδιά που ανακαλύψαμε ο ένας το blog του άλλου, μας άρεσε, και "κάτσαμε", όπως μου είχε πει σε μια φάση μια προσφιλής αναγνώστρια. :)

Δε θα με χαροποιούσε αν μάθαινα πάντως πως ο μόνος λόγος που κάποιος απο τους bloggers με "διαβάζει" είναι επειδή επισκέπτομαι το δικό του blog και μόνο.... ωραία η ανταλλαγή, αλλά τα blogs δεν είναι σχέση: Σε διαβάζω (επειδή) με διαβάζεις.

Δε θέλω να χωθώ σε blogs άλλων χωρίς να τους διαβάζω, μόνο και μόνο για να μαζέψω αναγνώστες ξέρω γω. Είναι αλήθεια πως είναι όμορφη αυτή η φάση με τις ανταλλαγές, ή όταν σου γράφει κάποιος που δεν ξέρεις ένα σχόλιο, πως διάβασε κάτι και του άρεσε. Άλλο αυτό όμως και άλλο να σου γίνει αυτοσκοπός κάτι τέτοιο, να γράφεις πλέον για "τους αναγνώστες σου" και όχι για τον εαυτό σου.

Αν και αυτό που είπα τώρα είναι λίγο παραπλανητικό. Το να γράφεις και για τους άλλους είναι ωραίο, είναι θεμιτό, ίσως εδώ βρίσκεται η ουσία, σε αυτό το "και". Οι συγγραφείς αυτό κάνουν, οι ποιητές αυτό κάνουν. Γράφουν για τον εαυτό τους, γράφουν και για τους άλλους. Με λίγα λόγια: Μοιράζονται.

Το θέμα είναι πως κάποιοι μοιράζονται όμορφα πράγματα, ενδιαφέρουσες γνώσεις ας πούμε, ή πράγματα δικά τους, προσωπικές σκέψεις ή μορφές έκφρασης, και κάποιοι απλά μοιράζονται βλακείες. Σε ορισμένους μάλιστα η βλακεία και το μοίρασμα της φαίνεται να είναι το σημαντικότερο. Και τσούρμο οι αναγνώστες απο πίσω!

Ουφ, πολυλογία! Αν ήμουν αναγνώστης αυτού του blog θα το σταμάταγα εδώ και τώρα, δε την αντέχω τόση πάρλα! Συνεχίζω με το δεύτερο κόμικ.... χωρίς λόγια αυτό. Το θέμα παραμένει ίδιο όμως.

Δε χρειάζονται πάντα λόγια...


Χωρίς Λόγια






Απολογισμός, μέρος δεύτερο


Μια απο τις αγαπημένες μου αναρτήσεις στο blog υπήρξε η δεύτερη μόλις ανάρτηση που έκανα - πρώτη "κανονική" μετά την εισαγωγή στην ουσία.... εκείνη για την Ελληνίδα γυναίκα φυσικά. Στην ανάρτηση εκείνη ξεκινούσα λέγοντας πως έχει την φάση του που το blog αυτό δεν το γνωρίζει κανένας ακόμα (0 αναγνώστες), μια που έτσι νιώθεις περισσότερο ελεύθερος να γράψεις ό,τι θες. Ξέρεις πως δεν θα το διαβάσει κανένας απ' όσους ξέρεις, ούτε χρειάζεται να προσαρμόσεις τα όσα λες για οποιονδήποτε.

Απο την άλλη το συγκεκριμένο κειμενάκι έμαθα με τον καιρό πως το είχαν διαβάσει περισσότεροι απο όσοι περίμενα - και κυρίως, αρκετές γυναίκες. "Διάβασα το κείμενο σου για τις ελληνίδες" μου έλεγαν με ύφος. Ομολογώ ήταν κάτι που με χαροποίησε. Το να γράφεις για τον εαυτό σου είναι ένα πράγμα - το να μοιράζεσαι όσα γράφεις με άλλους είναι κάτι διαφορετικό.

Το αφιέρωμα στο gothic, όσο εξαντλητικό (δε φαντάζεστε!) και αν ήταν, παραμένει ("αντικειμενικά") η κορυφαία στιγμή μάλλον αυτού του blog. Ήταν εκεί που "σοβαρέψαμε" ας πούμε. Φανταστείτε έκπληξη όταν έμαθα πως είχε αναφερθεί το αφιέρωμα στην Ελευθεροτυπία...! Πραγματικά τα blogs σου δίνουν δυνατότητες, δεν είναι τυχαίο οτι υπάρχει κόσμος που προτιμάει τα blogs για την ενημέρωση του, σε σχέση με τα άλλα γνωστά Μέσα ας πούμε... Παρεμπιπτόντως, το αφιέρωμα έμεινε ημιτελές. Ναι, πρέπει να το τελειώσω κάποια στιγμή, δε λέει να αφήνουμε πραγματα μισοτελειωμένα, όσο και αν αυτό έχει τη γοητεία του....

Ακόμα και έτσι, το blogάκι μας εξακολουθεί να έχει τον προσωπικό του χαρακτήρα, και να μοιράζεται τις στιγμές και τις απόψεις του με όσους βρίσκουν κάποιο ενδιαφέρον σε αυτές... Τα blogs και οι αναγνώστες του μερικές φορές είναι σαν τις παρέες, ή τις φιλίες. Μπορεί να κάνεις πολλές, να περάσεις τον καιρό σου με ένα σωρό άτομα, λίγοι όμως θα μείνουν στο τέλος. Το θέμα είναι απλά να προχωράς, να προχωράς μπροστά...

Θέλω να ευχαριστήσω όσους απο σας αράζατε συχνά μαζί μας εδώ στην Κουνελόχωρα. Το να μοιράζεσαι πράγματα με άλλους είναι πάντα όμορφο, και τελικά, καταλήγω, είναι και η ουσία αυτού εδώ του blog για μένα: θέλω να μοιραστώ, όχι όμως με όλους... όπως έλεγε και ο Χέρμαν Έσσε στον "Λύκο της Στέπας", το μέρος αυτό είναι "μόνο για λίγους, μόνο για τρελούς".... :)



Πάμε να κλείσουμε λοιπόν με το τρίτο κόμικ της σειράς που είναι και το πιο πρόσφατο απο τα τρία! Το έκανα πέρισυ τα Χριστούγεννα. Δεν έχει ούτε αυτό τίτλο, το "χωρίς τίτλο" όμως το κατέλαβε το προηγούμενο, χμ, πρέπει κάπως να το ονομάσω. Μόλις σκέφτηκα μια ονομασία, δεν είναι τίποτα το φοβερό, αλλά μας κάνει, ας βάλω αυτή λοιπόν... :)

Και κάπως έτσι ολοκληρώνεται η μικρή αυτή "τριλογία" με ιστορίες αγάπης. Ξέρω πως στο μέλλον θα κάνω κι άλλες. Το θέμα προσφέρεται.

Και κάπως έτσι ας τελειώσω και τον μικρό αυτό απολογισμό μου. Be seeing you! :)


Μια Παράξενη Νύχτα








~