Στο βιβλιοπωλείο....

~




Είναι γεγονός πως ζούμε σε μια καταναλωτική κοινωνία, και πως λιγο πολύ όλοι μας επωμιζόμαστε (θέλοντας και μη) την ταμπέλα του "καταναλωτή". Έχουμε μάλιστα και... δικαιώματα ως καταναλωτές, ναι. Αλίμονο κιόλας. Πόσες και πόσες φορές δεν το έχουμε ακούσει στις ειδήσεις ας πούμε. Μένει να συνταχτεί και καμιά Διακύρηξη των Δικαιωμάτων του Καταναλωτή. Τι δηλαδή, μόνο Διακυρήξεις του Ανθρώπου και του Πολίτη θα έχουμε?

Μας αρέσει να πηγαίνουμε στα μαγαζιά λοιπόν, να ψωνίζουμε, να βλέπουμε τις προσφορές, τα τελευταία μοντέλα, να κάνουμε απλόχερα δώρα στον εαυτό μας και στους άλλους. Τι θα ήταν η ζωή μας χωρίς τα προιόντα που αγοράζουμε. Homo consumens που έλεγε και ο Fromm. Άλλοι τη βρίσκουν με ρούχα, άλλοι με είδη για το σπίτι, άλλοι με ηλεκτρονικά, κλπ.

Εμένα μου αρέσει απίστευτα να πηγαίνω και να αράζω στα βιβλιοπωλεία. Εδώ όμως υπάρχει μια λεπτή διαφορά. Δε με ενδιαφέρει να πάω ίσα για να πάρω κάτι και να φύγω (εκτός αν βιάζομαι). Τρελαίνομαι να αράζω στα βιβλιοπωλεία, να ψαχουλεύω ατελείωτη ώρα τα ράφια, να κοιτάω τα εξώφυλλα, να διαβάζω την περίληψη του οπισθόφυλλου, να νιώθω την ατμόσφαιρα όλων αυτών των βιβλίων που είναι μαζεμένα στον ίδιο χώρο.





Και μη μου πείτε πως κάθε μαγαζί δεν έχει και τη δική του "ατμόσφαιρα", τη δική του ξεχωριστή "αίσθηση" ανάλογα με το είδος που πουλάει. Τα ρουχάδικα για παράδειγμα ποτέ δεν μου έκαναν κλικ. Μου δημιουργούσαν πάντα μια αίσθηση επιφάνειας, πως εδώ ψωνίζουμε για να είμαστε όμορφοι, να ξεχωρίζουμε, να είμαστε "ιν". Καθρέπτες παντού, κόσμος που πέφτει με τα μούτρα στα ρούχα να δει αν του πηγαίνουν, δοκιμαστήρια με ένα σωρό άτομα να μπαινοβγαίνουν.... Τα σουπερμαρκετ έχουν πλάκα ομολογώ, αλλά για λίγο. Στο σουπερμαρκετ δεν πας για να "αράξεις", ή να "αφεθείς", πας για να πάρεις οσα έχεις πρόθεση να πάρεις, και τέλος. Το σουπερμαρκετ είναι ο ορισμός της αναγκαιότητας. Και αυτές οι ουρές στα ταμεία είναι πραγματικά εκνευριστικές. Δε μας κάνουν, όχι. Τα καταστήματα με ηλεκτρονικά απο την άλλη έχουν φάση, ειδικά αν πρόκειται για μαγαζία με videogames, αλλά και πάλι, δεν το απολαμβάνεις κιόλας. Μπαίνεις, βλέπεις τις προσφορές, συγκρίνεις τα μοντέλα, και μπορεί (αν έχεις χρήματα) να πάρεις κάτι, αλλιώς άλλη φορά. Αφήστε που σε έναν βαθμό συνδέω τα καταστήματα αυτά με βλάβες και τεχνικά προβλήματα, και μου τη δίνουν.

Αλλά ένα ωραίο, μεγάλο βιβλιοπωλείο, μμμ, εδώ έχουμε μια αληθινή ομορφιά. Δε χρειάζεται να αγοράσεις οπωσδήποτε κάποιο βιβλίο, και μόνο το ξεφύλλισμα τόσων και τόσων βιβλίων μερικές φορές αρκεί. Είναι ένα μικρό ταξίδι, όπου η φαντασία αφήνεται περισσότερο ελεύθερη σε σχέση με αλλού. Αυτό εφόσον δεν έχεις πρόθεση να πάρεις κάτι συγκεκριμένο βέβαια. Τι ωραία που είναι να περνάς απο τον χώρο με τις κοινωνικές επιστήμες ξέρω γω στα ιστορικά, απο κει στα μυθιστορήματα, στους έλληνες και ξένους λογοτέχνες, νέους και κλασικούς, απο κει στα πιο εξειδικευμένα βιβλία, στα καλλιτεχικά, στα κόμικς... Και απλά να ψαχουλέυεις τους τίτλους, να ξεφυλλίζεις τα βιβλία και να μη σε νοιάζει η ώρα που περνάει. Εδώ ο κόσμος που συχνάζει στο κατάστημα δεν φαίνεται να βιάζεται, ή να θέλει να προλάβει κάτι. Τα πράγματα δείχνουν να κινούνται σε άλλους ρυθμούς, πιο χαλαρούς, πιο εσωστρεφείς, πιο ταξιδιάρικους.





Κάπως έτσι εξηγείται γιατί είναι τόσο ωραίες οι εκθέσεις βιβλίου, ή κόμικς. Ναι, πωλούνται πράγματα και δω (τα πάντα σχεδόν πωλούνται σήμερα), αλλά δεν είναι όπως το να πηγαίνεις σε ένα οποιοδήποτε κατάστημα. Φαντάζεστε μια έκθεση με ρούχα (προς πώληση) ξέρω γω και πως θα ήταν? Συγκρίνετε το με τις ωραίες εκείνες εκθέσεις βιβλίων στις οποίες πηγαίνουμε μέσα στη χρονιά.

Ωστόσο τίποτα δεν είναι τόσο απλό όπως το κάνω να φαίνεται φυσικά... Τα βιβλιοπωλεία μου αρέσουν απίστευτα, αρκεί να μην έχω τον υπάλληλο πάνω απο το κεφάλι μου να παρακολουθεί τι κάνω και να με ρωτάει αν "μπορεί να με εξυπηρετήσει". Κάτι που συμβαίνει μοιραίως σε μικρότερα βιβλιοπωλεία, και που ομολογώ δε με αφήνει καθόλου να το χαρώ. Γι' αυτό και τα αποφεύγω, σε σχέση με τα μεγαλύτερα. Τι να γίνει παιδιά, άλλος προτιμάει την "ζεστή εξυπηρέτηση" του υπαλλήλου, εγώ προτιμώ την ανωνυμία.

Και φυσικά δεν αναιρούν όσα είπα το γεγονός πως αν έχεις χρήματα στην τσέπη σου, το όλο "ταξίδι" στο βιβλιοπωλείο θα έχει και "happy ending", ενώ αλλιώς (κάτι που συχνά παθαίνω) θα μείνεις στο τέλος με το απωθημένο. Well, it was a nice trip, while it lasted.




(ωπ, η Μέριλιν! :P)


Αρχίσαμε και φέτος


Ο χρόνος κυλάει κυκλικά, όσο και αν θέλανε να μας πείσουν οι χριστιανοί φιλόσοφοι πως κυλάει ευθύγραμμα. Στα βιβλία του δημοτικού απο μικρά που ήμασταν μαθαίναμε για το κυκλικό πέρασμα των εποχών, πως τα λουλουδάκια φυτρώνουν την άνοιξη, πως τα φυλλαράκια πέφτουν απ'τα δέντρα το φθινόπωρο, πως το καλοκαίρι τρώμε τα καρπούζια (τα παγωτά) κλπ. Κάθε εποχή έχει τα δικά της χαρακτηριστικά σημάδια. Ακόμα και τώρα, ναι, παρά το κλίμα που τα έχει παίξει, ακόμα και τώρα υπάρχει μια μετάβαση ανάμεσα στις εποχές, υπάρχουν τα χαρακτηριστικά σημάδια που μας φανερώνουν το ατελείωτο κυκλικό αυτό πέρασμα.

Προχθές που κυκλοφορούσα στο κέντρο, μια θερμή μέρα ομολογουμένως, διαπίστωσα αρκετά έντονα τα σημάδια της εαρινής σεζόν. Δεν ήταν τα λουλουδάκια, δεν ήταν τα ανθισμένα δέντρα, δεν ήταν τα πρώτα παγωτά.

Ήταν τα κοντά σορτσάκια και τα κολλητά μπλουζάκια. Που άρχισαν και φέτος να ξεπορτίζουν και να μας κάνουν δύσκολη τη ζωή στους δρόμους. Οι εικόνες είναι απλά ενδεικτικές, δεν είναι φωτογραφίες δικές μου (ε, να κάθομαι στη μέση του δρόμου και να φωτογραφίζω κώλους λίγο δύσκολο φίλε αναγνώστη.... όχι πως δεν το έχω κάνει και ποτέ εδώ που τα λέμε).

Άντε, καλές ζέστες λοιπόν.







~