Το Εισιτήριο και η Ακτίνα Γάμμα

Μμμ, χθες έκανα μια όμορφη βουτιά σε παλιές και αγαπημένες μουσικές. Αμφιταλαντευόμουν για το αν θα πήγαινα να δω τους Gamma Ray, η μέρα ήταν κουραστική και γεμάτη, ο συναυλιακός χώρος μακριά, παρέα δεν είχα (το τελευταίο διόλου με απασχολεί, έπαιζε απλά τον ρόλο του επιπλέον κινήτρου: αν είχαμε βγάλει απο κοινού εισιτήρια με κανέναν φίλο, θα ήταν δύσκολο να τον "στήσω" και να μη πάω στο λάιβ).





Όπως συνέβαινε πάντα ως τώρα όμως, η κατάληξη ήταν στο να πάω φυσικά. Οι μόνες περιπτώσεις που κλαίω για συναυλίες που δεν πήγα ήταν την ευλογημένη περίοδο του στρατού (ααργγγκκκ, Roger Waters, αααααααργγγκ!).

Το να πηγαίνεις χωρίς παρέα σε λάιβ δεν είναι καθόλου άσχημο. Υπάρχει κόσμος που έχει ανάγκη απο παρέα για να πηγαίνει οπουδήποτε, και είναι κρίμα να σε δεσμεύει γενικά κάτι τέτοιο. Ο φίλος μπορεί να μην είναι εκεί πάντα όταν τον χρειαστείς. Εντάξει, μόνος σε ένα κλαμπ ας πούμε δε θα πας (εκτός αν ανήκεις στην συμπαθή κατηγορία του κάγκουρα που θέλει να δοκιμάσει την τύχη του :P). Ωστόσο, μια συναυλία ή ένα σινεμαδάκι ας πούμε είναι αλλιώς. Εκεί έτσι κι αλλιώς η παρέα δρα "συνοδευτικά". Το κύριο πιάτο είναι το λάιβ, ή η ταινία ας πούμε.




Θα μου άρεσε να πήγαινα μόνος και σε καφετέριες και να άραζα, κλασικά Κυριακή πρωί ας πούμε με την εφημερίδα στο χέρι και το καφεδάκι (πόσο πιο κλασική εικόνα), αλλά δυστυχώς στα εδώ μέρη (big Athens city) δε συνηθίζεται τόσο, εκτός αν είσαι οικείος σε κανένα συγκεκριμένο καφέ. Τι να γίνει, το οτι υπάρχει μια τάση να φετιχοποιούμε την "παρέα" μερικές φορές είναι γεγονός. Καλή η παρέα όμως, αλλά όχι πάντα, έτσι?

Οι Gamma Ray ανήκαν στα πρώτα μου metal ακούσματα καμιά δεκαριά χρόνια πριν. Τότε άκουγα κυρίως metal, και το power metal ειδικά ήταν μεγάλη αγάπη. Δεν είχε τύχει να τους δω ποτέ ως τώρα όμως, χθες είχα ένα επιπλέον κίνητρο για να πάω λοιπόν. Ήταν άψογοι, ο Kai Hansen επιβεβαιώνει και στη σκηνή πόσο τεράστια μορφή είναι, το συγκρότημα έβγαζε αυτό το όμορφο ζεστό προφίλ που σε κάνει και αισθάνεσαι πως είναι φιλαράκια σου (το άλλο άκρο απο τον ψυχρό επαγγελματία μουσικό), και το τελικό συναίσθημα ήταν μια ατελείωτη αίσθηση ευφορίας (και μια φωνή που είχε σχεδόν κλείσει).




Η εκτέλεση του Ride The Sky χωρίς να βρίσκεται στο σετλιστ, απλά και μόνο γιατί το ζήταγε ο κόσμος, δείχνει πως θα έπρεπε να πράττουν όλα τα συγκροτήματα. Τι άλλο? Α, ναι, το δηλώνω ρητά, το Rebellion in Dreamland είναι το καλύτερο τραγούδι ευρωπαικού power που έχει γραφτεί ποτέ. Τέλος.





ΥΓ - Αναφέρθηκα σ' ένα "εισιτήριο" στον τίτλο, δεν εννοούσα το εισιτήριο της συναυλίας όμως! Τις προάλλες βρήκα ένα εισιτήριο λεοφωρείου καταχωνιασμένο σε μια εσοχή της τσέπης του μπουφάν μου..... το παράξενο ήταν πως αυτό το εισιτήριο φαίνεται είχε ξεμείνει στο ίδιο σημείο τα τελευταία 10 χρόνια!!!!!!!! Αλήθεια λέω, το μπουφάν είχε πλυθεί στο ενδιάμεσο διάστημα! (ή μήπως όχι?? :PPPP)

Το σκάναρα και σας το παρουσιάζω. Mε περηφάνια (και ολίγη προκατάληψη). Ιδού. Σοκ και δέος!





ΥΓ2 - Για δες, μόλις έλαβα μήνυμα απο τη WIND για δωρεάν facebook λέει στο κινητό μου. Και είχαν μια φαγούρα τ' αρχίδια μου τα δυο.


ΥΓ3 - Να με συγχωρέσουν οι γυναίκες αναγνώστες για τη γλώσσα μου.


ΥΓ4 - Κι όμως, μεγάλη φαγούρα λέμε.


YΓ5 - Πολύ τρού μέταλ βγήκε η σημερινή ανάρτηση, με όλα αυτά τα υστερόγραφα. Όσοι διάβαζαν (ή διαβάζουν) Metal Hammer καταλαβαίνουν τι εννοώ.


ΥΓ6 - "And I wonder why, why my heart still yearns and I wonder why, why the earth still turns and I wonder why, why the sky turns black Still I wonder why, but there is no turning back"....






~