Αυτό δεν είναι ειδησεογραφικό blog

~



Αυτό δεν είναι ειδησεογραφικό blog. Δεν αναφέρεται στα νέα, δεν παρουσιάζει /αναδιαμορφώνει την επικαιρότητα, δεν καθησυχάζει τους αναγνώστες του παρουσιάζοντας τους πόσο σκατένιος είναι ο κόσμος "εκεί έξω" ενώ αυτοί κάθονται ήσυχοι στα σπίτια τους.

Αυτό δεν είναι ειδησεογραφικό blog, και γι' αυτόν τον λόγο μπορώ με άνεση να μην σχολιάζω οτιδήποτε τυχόν γίνεται, όχι γιατί δεν με ενδιαφέρει, αλλά γιατί αυτός εδώ είναι ο δικός μου χώρος. Εδώ δεν έχει θέση η δυστυχία του έξω κόσμου. Όχι γιατί δεν την αναγνωρίζω ως υπαρκτή - κάθε άλλο. Όταν ωστόσο αυτή μετατρέπεται σε ένα ακόμα παράθυρο, σε έναν ακόμα πηχιαίο τίτλο, τότε ξέρεις πως η δυστυχία έχει μετατραπεί σε εμπόρευμα, έτοιμο να εντυπωσιάσει και να πουλήσει. Να ξεδιψάσει τον κόσμο, που απαγκιστρώνεται απο τη μιζέρια των άλλων σάμπως νιώσει καλύτερα ο ίδιος.

Ίσως υπερβάλλω, ή θεωρώ μόνο τη μία όψη του νομίσματος. Στην τελική, όταν γίνεται κάτι, ευχάριστο ή δυσάρεστο, οφείλει να παρουσιαστεί, σωστά? Σωστά. Η αλήθεια είναι πως σήμερα δεν είχα σκοπό να κάνω αυτή την ανάρτηση, αλλά μια άλλη στη θέση της. Ωστόσο 3 λεπτά που άκουσα (χωρίς τη θέληση μου) τις ειδήσεις στην τηλεόραση αρκούσαν για να θυμηθώ πόσο εύκολα πατώντας ένα κουμπί έρχεται καταπάνω σου ο εξωτερικός κόσμος, παραμορφωμένος μέσα απο το γυαλί, έτοιμος να σε πλακώσει. Οικονομική κρίση, δάνεια, ο σεισμός...





Το πρόβλημα δεν είναι η δυστυχία. Υπήρχε και θα υπάρχει πάντα. Είναι η παρουσίαση της, ο τρόπος με τον οποίο γίνεται. Το πρόβλημα δε χρειάζεται να επιλυθεί - αρκεί να υπάρχει και να μεταδίδεται. Κάθε μέρα θα προβάλλονται οι ειδήσεις, παρουσιάζοντας τα "νέα", τονίζοντας το περιφερειακό, αποσιωπώντας την ουσία, κατακερματίζοντας την τόσο σύνθετη πραγματικότητα σε μικρά τετραγωνάκια ή παραθυράκια με γεγονότα, στην πλειοψηφία τους υπερχειλίζοντα δυστυχία και προβλήματα. Αν κάτι είναι "νέο" πρέπει να είναι "κακό νέο" στην πλειοψηφία των περιπτώσεων. Τα καλά νέα μας αφήνουν αδιάφορους. Μερικές φορές μας εκνευρίζουν κιόλας. Τι θα πει "καλό νέο" σε τελική ανάλυση. Καλό νέο ίσον βαρετό νέο. Το ενδιαφέρον βρίσκεται στο ασυνήθιστο, το διαφορετικό, το κρίσιμο. Έτσι ξεχωρίζει η είδηση, έτσι προβάλλεται καλύτερα.

Όταν ένα κοινωνικό ζήτημα κατακερματίζεται σε μικρά μικρά νέα, κατάλληλα για καθημερινή κατανάλωση, τόσο πιο δύσκολο είναι να το δει κανείς στην ολότητα του - και να το αντιμετωπίσει κατάλληλα. Στο τέλος, απλά αφήνουμε την πληθώρα των ειδήσεων να περνάνε. Θετικές ειδήσεις, αρνητικές ειδήσεις, καταστροφές σε κάποια άλλη γωνιά του κόσμου, περνάνε όλα απο πάνω μας μέσα στο διάστημα που διαρκεί ένα δελτίο ειδήσεων, μέχρι να κάνουμε κάτι άλλο μετά και να τις ξεχάσουμε εντελώς. Οι ειδήσεις δεν παρουσιάζονται για να αντιμετωπιστούν τα προβλήματα. Παρουσιάζονται ίσα για να διεγείρουν τον θεατή, όλα υπο το πέπλο της "ενημέρωσης".




Γι' αυτό και η τηλεόραση παραμένει κλειστή σε μένα τα τελευταία χρόνια. Αν είναι να διεγερθώ προτιμώ με άλλους τρόπους. Διαβάζοντας ένα βιβλίο ίσως. "Μα έτσι είσαι στον κόσμο σου!", θα μπορούσε να με κατηγορήσει κάποιος. Δεν είμαι στον κόσμο μου, απαντώ, ή τουλάχιστον όχι εντελώς. Ενημερώνομαι για όσα θέλω να ενημερωθώ, και απο τις πηγές που επιλέγω. Όχι όσα επιλέγουν άλλοι. Το να έχεις απόλυτη επίγνωση της "επικαιρότητας" δεν σε κάνει να είσαι λιγότερο "στον κόσμο σου". Όσο δεν μπορείς να αντιμετωπίσεις μια κατάσταση, όσο παραμένεις τηλεθεατής σ' αυτήν, ένας αμέτοχος παρατηρητής, τότε είναι εντελώς ασήμαντο αν ξέρεις τα νέα της ημέρας. "Ξέρω την επικαιρότητα". So fucking what.




(σκίτσο που έκανα πριν δυο χρόνια)

Δώστε μου τη δυνατότητα για συμμετοχή σε όσα γίνονται. Και θα σας πω εγώ για πότε θα αποκτήσω πλήρη επίγνωση όσων γίνονται γύρω μου. Κάτι τέτοιο συμβαίνει μια φορά στα τόσα για παράδειγμα, την περίοδο των εκλογών, απο τις λίγες φάσεις που με ενδιαφέρει κάπως περισσότερο η επικαιρότητα, λόγω αυτής ακριβώς της - απειροελάχιστης έστω - συμμετοχής μου σε αυτήν. Όσο όμως δε συμμετέχω με οποιονδήποτε τρόπο σε όσα συμβαίνουν στο - ας πούμε - "κοινωνικό" σύνολο στο οποίο ζω, και απλά βλέπω τα πάντα να κυλάνε γύρω μας, πελώριες δυνάμεις στις οποίες δεν έχω έλεγχο, προτιμώ απλά να τις αφήνω να προσπερνάνε.

Α, δεν αναφέρομαι σε απάθεια εδώ. Απαθής είναι εκείνος που νομίζει πως συμμετέχει χωρίς ωστόσο να κάνει τίποτα, ταυτιζόμενος για παράδειγμα με τα παράθυρα των ειδήσεων. Παρακολουθώντας την "επικαιρότητα" και νομίζοντας πως αυτό αρκεί για να είναι κι αυτός ισότιμο μέλος αυτού του κοινωνικού συνόλου. Άλλοι γράφουν τις ειδήσεις για σένα φίλε όμως, άλλοι στις παρουσιάζουν. Εσύ απλά τις παρακολουθείς. Ή συμμετέχεις κανονικά, ενεργά, ή απέχεις, και έχεις επίγνωση αυτής της αποχής σου. Το ενδιάμεσο - αυτό που κάνει η πλειοψηφία του κόσμου - είναι κενό γράμμα.

Καναδυο εφημερίδες που και που αρκούν για μένα λοιπόν, σε αυτή τη φάση τουλάχιστον. Κι αυτό περισσότερο για κάποιο τυχόν άρθρο ή αφιέρωμα τους, και όχι τόσο για την επικαιρότητα.

Αυτά... Για άλλα πήγαινα σήμερα, αλλά τελικά ας τα φυλάξω για την επόμενη φορά. Μια που έβλεπα αυτό το επεισόδιο πριν αρχίσω να γράφω, κλείνω με αυτό το βιντεάκι, νομίζω ταιριάζει μια χαρά! :)




~