Χωρίς Τίτλο #2

Η επαφή με ανθρώπους ποτέ δεν είναι δίχως συνέπειες, πάντα φέρει αποτελέσματα. Άλλες φορές βγαίνεις εξυπνότερος. Άλλες πιο ηλίθιος.

Γιατί υπάρχουν εκείνοι που θα θρέψουν τον εγκέφαλο σου, σα βροχή που πέφτει σε γόνιμο χώμα, γεννώντας δέντρα με μικρούς ήλιους. Και υπάρχουν αυτοί που θα κλαδέψουν το δέντρο, θα κρύψουν τον ήλιο, ενοχλημένοι από το φως. Θέλουν να σε βλέπουν στο ημίφως μιας αδιάκοπης μετριότητας, γιατί μόνο εκεί βλέπουν καλά.

Θεωρούμε το νου κάτι δεδομένο. Δεν είναι. Όπως το σώμα εξασθενεί δίχως άσκηση, έτσι και η σκέψη θέλει να γυμνάζεται. Υπάρχουν πολλοί δρόμοι για να ασκηθεί ο νους, όχι πάντα ευχάριστοι - τα αρνητικά βιώματα χρειάζονται κι αυτά. Μα οι άνθρωποι που βρίσκονται κοντά σου παίζουν πάντα σημαντικό ρόλο. Οι άνθρωποι που επιλέγεις.

Κι αυτό γιατί η βλακεία είναι μεταδοτική, περισσότερο από την εξυπνάδα. Η δεύτερη είναι ένας πύργος, που χτίζεται λίγο λίγο, με κόπο και ανθεκτικά υλικά. Η πρώτη όμως... η πρώτη είναι το κύμα που ξεσπάει, σα ξέβρασμα οχετού, και ο κόσμος σερφάρει στο κύμα, ανέμελος, κουτός, κακαρίζοντας σα στρατός με κότες.

Και αν ο πύργος σου δεν είναι ανθεκτικός... Τσουπ! Έτσι απλά, το κύμα τον πήρε κάτω και αυτόν.