Το Θαλασσοπούλι

Χθεσινή φωτογραφία, στη διάρκεια μιας μοναχικής εξόρμησής μου σε μια όμορφη παραλία κάπου στα περίχωρα της Αττικής. Το θαλασσοπούλι γύριζε κοντά μου κι εγώ το παρατηρούσα με ενδιαφέρον, τραβώντας διακριτικά φωτογραφίες, μη θέλοντας να το αποσπάσω από την περιήγησή του στα βράχια. Κάποια στιγμή στάθηκε ακίνητο και έμεινε να παρατηρεί τη θάλασσα. Το βλέμμα του στητό, περήφανο – σαν καπετάνιος σε κάποιο αρχέγονο βαπόρι, πέρα από τις απαρχές του χρόνου.

Έδειχνε μόνο, μα δεν ήταν. Η παρουσία του έσμιγε με τη θάλασσα, τον ήχο του κύματος, το ανεπαίσθητο αεράκι, την άμμο, τις πέτρες, τα μικροσκοπικά ζωύφια που γύριζαν ανάμεσά τους, τα βότσαλα μέσα στο νερό, τους αχινούς, τα ψάρια. Όλα ένα. Στην ολοζώντανη, παλλόμενη φύση δεν υπάρχει μοναξιά – η μοναξιά είναι ανθρώπινη κατασκευή, δημιούργημα μιας κοινωνίας που μας απομακρύνει από το φυσικό στοιχείο, που έχει λησμονήσει να μιλάει στη γλώσσα του, που μας μετατρέπει σε νησίδες καταμεσής ενός ωκεανού – ανθρώπινες νησίδες που παλεύουν να σμίξουν η μία με την άλλη ή να διαχωριστούν, αγωνιώντας για το παρόν και το παρελθόν και το μέλλον τους, ενώ στο μεταξύ ο ωκεανός γύρω τους μοιάζει να χορεύει σε κάποιον αναλλοίωτο, αιώνιο ρυθμό – τον οποίο ίσα που παίρνουμε χαμπάρι.

Είχα πάει μόνος στην παραλία, μα εκείνη τη στιγμή δεν ένιωθα μόνος. Το βιβλίο στο πλάι μου από τη μία και η άχρονη γλώσσα του συγγραφέα, το θαλάσσιο πουλί από την άλλη – και η άχρονη γλώσσα της φύσης: η αρχέγονη γλώσσα, που ενίοτε προσπαθούμε να αποκρυπτογραφήσουμε, μα πάντα μας διαφεύγει.

Κάποια στιγμή το πουλί κινήθηκε παραπέρα. Ένα κοριτσάκι, τριών-τεσσάρων χρονών το εντόπισε. «Γλάρος!» έκανε και κίνησε ενθουσιασμένο, τρέχοντας, σχεδόν χοροπηδώντας, να πάει προς το μέρος του. Το πουλί, βλέποντας το παιδί να τρέχει καταπάνω του, τίναξε τα φτερά του και πέταξε μακριά.