Are You Lost In The World Like Me?

Ανέκαθεν εκτιμούσα βαθιά τον Moby – όχι μόνο σαν καλλιτέχνη, μα σαν άνθρωπο. Ένας από τους πλέον πολύμορφους μουσικούς της τελευταίας εικοσαετίας, έχοντας αφήσει το δικό του στίγμα στη μουσική εξέλιξη των 90’s και των 00’s και δίνοντας ορισμένα από τα ωραιότερα live που έχει τύχει να δω, ο Moby ανήκει στην κατηγορία εκείνη των δημιουργών που δεν περιορίζονται στο αμιγώς καλλιτεχνικό κομμάτι – μα επεκτείνουν παραπέρα τη σκέψη και το λόγο τους, όντας αδιάκοποι φορείς κοινωνικού προβληματισμού και ουσιώδους παιδείας.

Η τέχνη δεν παράγεται σε κοινωνικό κενό, μα αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της κοινωνίας που ζούμε. Οι μεγαλύτεροι καλλιτέχνες ανέκαθεν το γνώριζαν αυτό, γι’ αυτό και τα έργα τους (είτε μιλάμε για βιβλία, πίνακες ή μουσική) συνιστούν ψηφίδες αφύπνισης, πολύχρωμες και λαμπερές εντός ενός άχρωμου και νυσταγμένου κοινωνικού μωσαϊκού. Δεν προορίζονται απλά για να σε ψυχαγωγήσουν – μα να σε ταρακουνήσουν, να σου ψιθυρίσουν: «ε, φίλε, κοίτα να μη σε πάρει ο ύπνος και σένα». Και στη σημερινή εποχή, που τόση και τόση σαβούρα γύρω μας αυτοπλασάρεται ως «τέχνη» (και, δυστυχώς, έχει απήχηση στον κόσμο), σκεπτόμενοι δημιουργοί όπως ο Moby βάζουν τα πράγματα στη θέση τους, υπενθυμίζοντάς μας ποιο είναι το χρέος και η σημασία ενός καλλιτέχνη.

Αφορμή για το κείμενό μου αυτό το videoclip για το νεότερο τραγούδι του, “Are You Lost In The World Like Me”. Κάποιοι ανάμεσά σας σίγουρα το έχουν δει – οι υπόλοιποι μπορείτε να το μάθετε τώρα.

Μέσα σε 3 λεπτά όλα κι όλα αποτυπώνεται – με ένα εξαιρετικό animation – ένα μεγάλο μέρος της σύγχρονης διαδικτυακής πραγματικότητας. Το φοβερό αυτό φαινόμενο που είμαστε όλοι καλωδιωμένοι, όλοι συνδεδεμένοι μεταξύ μας, όλοι σε επαφή ο ένας με τον άλλο πίσω απ’ τις οθόνες μας – και όλοι μόνοι.

Κόσμος στα τρένα σκυμμένος πάνω από τα κινητά του· η παρέλαση της εικόνας· ο ναρκισσισμός του φαίνεσθαι· η απουσία λόγου ή ουσιώδους επαφής· η ανάπτυξη μιας συλλογικής μοναξιάς που καλύπτει τα κενά της πίσω από like και γραπτά μηνύματα. Και που μπορεί να οδηγήσουν όλα αυτά; Δείτε σας παρακαλώ το video.

***

To Ίντερνετ δεν είναι μόνο αυτό και το ξέρουμε. Η σημαντικότερη εφεύρεση των σύγχρονων καιρών, έχει τα μέσα τόσο να μας φέρει σε επαφή όσο και να μας αποξενώσει· μπορεί να αποτελέσει φορέα παιδείας και συλλογικής αφύπνισης – μα και να αποβλακώσει. Εν τέλει σημασία έχει πως το χρησιμοποιείς. Είναι ένα πολύτιμο εφόδιο, ένα εργαλείο σπάνιας χρησιμότητας, ικανό να μας φέρει κοντά όσο ποτέ άλλοτε – και είναι τρομερό το γεγονός πως, πολλοί ανάμεσά μας, το χρησιμοποιούμε για το ακριβώς αντίθετο.

Ο ίδιος χρησιμοποιώ το ίντερνετ με σκοπό την επαφή και το μοίρασμα – όχι την αποξένωση. Γράφω για να με διαβάζουν άνθρωποι, όχι ηλεκτρονικά ψηφία – και σε αυτούς τους ανθρώπους απευθύνομαι. Είναι ευχάριστο για μένα το γεγονός πως έχω γνωρίσει, ανά διαστήματα, κόσμο μέσα από τη Σελίδα και το Blog μου – είναι κάτι που το επιδιώκω και ο ίδιος, με μια μερίδα αναγνωστών και φίλων. Μου αρέσει να έρχομαι σε επαφή με τους φίλους αναγνώστες και να ανταλλάσουμε απόψεις και ιδέες, όχι μόνο πίσω απ' τις οθόνες μας, μα από κοντά. Στην πλειοψηφία των περιπτώσεων συνάντησα θέρμη και διάθεση για μοίρασμα. Υπήρξαν όμως και κάποιες περιπτώσεις που συνάντησα τείχη. Άνθρωποι που βολεύονταν μια χαρά με τα μυνήματα πίσω απ' τις οθόνες - και μόνο με αυτά. Οι τελευταίες αυτές περιπτώσεις με απογοήτευσαν και με προβλημάτισαν.

Αν κάποια μέρα θεωρήσω πως ό,τι κάνω εδώ μέσα αποτελεί περισσότερο μέρος του προβλήματος, παρά της λύσης του, να είστε βέβαιοι πως θα σταματήσω να το κάνω. Μα είναι στο χέρι μας πιστεύω. Το Ίντερνετ είναι ένα πελώριο θησαυροφυλάκιο – το ερώτημα είναι: πως το αξιοποιείς; Κοιτάς να ανταλλάξεις τους θησαυρούς του για ουσιώδη αγαθά; Ή περιορίζεσαι να κοιτάζεις την αντανάκλασή σου στη γυαλιστερή επιφάνεια του καθρέφτη του;