Η Μόνη Σταθερά σου

Έχω κάτι να σου πω και αν θες μπορείς ν’ ακούσεις. Αν αυτός ο νυχτερινός ψίθυρος των λόγων μου μπορεί να ακουστεί. Δεν θα σου πουλήσω συμβουλές, τις οποίες ούτως ή άλλως ίσως να μην τηρώ ο ίδιος. Δεν αμφισβητώ καθόλου πως η διέξοδος του ενός είναι το αδιέξοδο του άλλου· πως ο παράδεισος δεν είναι κοινός τόπος για όλους· κάποιοι μπορεί να τη βρίσκουν περισσότερο στην κόλαση – μόνο που δεν την ονομάζουν έτσι. Ό,τι παρέχει λύσεις σε έναν, δημιουργεί προβλήματα στον άλλον. Αυτό το γνωρίζω καλά.

Μα μέσα στον συρφετό της σχετικότητας, σε αυτό το έδαφος που σείεται κάτω απ’ τα πόδια σου, στο κέντρο όλης αυτής της διαρκούς αβεβαιότητας, στο πάντα αμφίβολο τώρα που το διαδέχεται το πάντα άγνωστο αύριο… ε, κάποια πράγματα νομίζω πως είναι σταθερά. Σαν το κλαδί που γέρνει στον άνεμο – είναι εκεί, φυτρώνει στο έδαφος, αποζητά πάντα τον ήλιο. Ακόμα και αν το έδαφος τρίζει μόνιμα κάτω απ’ τα πόδια του, ακόμα και αν τα κλαδιά του ξεγυμνώνονται. Νομίζω πως μπορείς να εντοπίσεις κάποιες σταθερές.

Μια Σταθερά λοιπόν έχω να σου πω. Ίσως σου φανεί χιλιοειπωμένη, πιθανό να σκεφτείς πως δεν λέω τίποτα καινούργιο· μα δεν ξέρεις πως τα πάντα έχουν, ούτως ή άλλως, ειπωθεί; Πως το καινούργιο είναι η ανακάλυψη, εκ νέου, του παλιού; Η δημιουργία του απ’ την αρχή ξανά;

Ιδού λοιπόν αυτό που έχω να σου πω: Γνωρίζω πως ενίοτε κοιτάζεις πίσω σου· πως σκέφτεσαι πράγματα που έγιναν και θα επιθυμούσες να είχαν γίνει αλλιώς. Πως νιώθεις κάποιες φορές το παρελθόν να σε βαραίνει και σκέφτεσαι πόσο όμορφα θα ήταν αν γυρνούσες πάλι πίσω, με τα τωρινά μυαλά σου, και άλλαζες τα πράγματα. Δεν είναι τα νιάτα που φεύγουν – είναι οι επιλογές που έκανες, ή χειρότερα, εκείνα που δεν έκανες.

Ξέρω πως κάποιες φορές τα σκέφτεσαι αυτά – και νιώθεις άσχημα. Και αισθάνεσαι το παρελθόν να σε βαραίνει σαν τη μοίρα. Και ενώ το μέλλον απλώνεται μπροστά σου άγνωστο, δεκάδες πιθανοί δρόμοι που απλώνονται προς δεκάδες διαφορετικές κατευθύνσεις, το παρελθόν είναι πια ένας δρόμος και μόνο – ένας μοναδικός δρόμος που φτάνει ως εδώ που είσαι τώρα.

Σκέψου όμως: Κάποτε ήταν και αυτό παρόν. Κάποτε και αυτός ο μοναδικός δρόμος ήταν πολλοί διαφορετικοί δρόμοι.

Το παρελθόν δεν αλλάζει. Πάει. Έγινε ό,τι έγινε. Έχεις όμως το παρόν σου – έχεις το Εδώ και Τώρα. Το Εδώ και Τώρα που κυλάει στα χέρια σου σαν τις σταγόνες του νερού που τρέχει. Εμπρός λοιπόν. Πιες – πιες από την πάντα ξέχειλη χούφτα του. Πιες γιατί σκορπάει.

Μην αφήσεις το παρόν σου να μετατραπεί κι αυτό σε παρελθόν για το οποίο, μελλοντικά, θα μετανιώνεις. Κάνε εκείνα ακριβώς που χρειάζεται ώστε να πεις, σε κάποιο πιθανό μέλλοντα χρόνο: «έκανα αυτό που ήθελα· έκανα αυτό που θεώρησα σωστό, με βάση τις δυνατότητες που είχα και τις συνθήκες που βρισκόμουν. Είμαι ικανοποιημένος με τις επιλογές μου. Δεν έχει σημασία το αποτέλεσμα. Σημασία έχει πως δεν τις σκόρπισα στον άνεμο».

Ξέρω· ξέρω πως δεν είναι το “ιδανικό παρόν” που ίσως, βαθιά μέσα σου, θα επιθυμούσες. Μα η επιθυμία αυτό ακριβώς είναι: η γέφυρα που μας συνδέει με το Κάτι Παραπάνω. Μια γέφυρα που πάντα θα υπάρχει – μα αυτός δεν είναι λόγος να προσπερνάς το τοπίο γύρω σου. Μπορεί να μην είναι το «ιδανικό» – μα έχει τα καλά του. Ασφαλώς και θα μπορούσε να είναι καλύτερο… Μα διεκδικώντας το καλύτερο ενός πιθανού μέλλοντος (μα μόνο πιθανού), πρόσεξε, γιατί μπορεί να λησμονήσεις το παρόν. Το Εδώ και Τώρα που σκορπάει. Γιατί αυτό έχεις.

Το Εδώ και Τώρα είναι η μόνη Σταθερά σου.

Αυτό είχα να σου πω.

~