Ένα ρομαντικό πρωτοβρόχι

Ομολογώ περίμενα κάπως πιο ρομαντικό το “φθινοπωρινό πρωτοβρόχι”! Ποτάμια οι δρόμοι, θα τους ζήλεψαν σίγουρα οι εκπρόσωποι του “Ποταμιού” (κρίνοντας από τα χθεσινά τους ποσοστά). Κόσμος απορημένος να γυρνά, κάποιοι δίχως ομπρέλα, όλοι με την ίδια σκέψη: “τι στο διάολο, μέχρι χθες βράδυ σκάγαμε στη ζέστη!”. Περπατούσα έξω και ανάσαινα μ' ευχαρίστηση τη βροχινή ατμόσφαιρα. Τι όμορφη αίσθηση, σκεφτόμουν – μέχρι που ο άνεμος έπαιρνε πέρα την ομπρέλα και λουζόμουν με μια γερή δόση βροχής.

Το λεωφορείο κατέφτασε με αρκετή καθυστέρηση. Αρκετός κόσμος μέσα, νέοι, γέροι, σαν λαθρεπιβάτες στη βάρκα που αμόλησε ο ήλιος στη φουρτούνα. Κάποιες ηλικιωμένες είχαν ανέβει τυλιγμένες με σακούλες “Σκλαβενίτης”. Έτοιμες για το σπιτικό τραπέζι. Δεν είχε περάσει ούτε ένα λεπτό, όταν το λεωφορείο σταμάτησε καταμεσής του δρόμου – κι ενώ πίσω τα αμάξια κόρναραν. Κάποιος είχε παρκάρει το αυτοκίνητό του ακριβώς στη μέση, με τα φώτα αναμμένα, και ήταν αδύνατο να προχωρήσουμε. Έξω δέσποζε το σουπερμάρκετ – προφανώς ο άγνωστός μας φίλος είχε τη φαεινή ιδέα να “πεταχτεί στα γρήγορα να αγοράσει κάτι” - πέντε λεπτάκια μωρέ. Τι είναι πέντε λεπτάκια για να αγοράσω λίγα μακαρόνια μπροστά στην αιωνιότητα – ας περιμένουν και αυτοί οι ανυπόμονοι οδηγοί – ας απολαύσουν τη βροχή, το σφύριγμα του ανέμου.

Το λεωφορείο είχε σκαλώσει· ο άγνωστος επιβάτης δεν έδινε κανένα σήμα ζωής. Ως συνήθως οι μεσήλικες επιβάτισσες άρχισαν τα αποδοκιμαστικά “τσκ τσκ”. Τότε ακούσαμε κάποιον να λέει “να' τος, έρχεται”! Κοιτάξαμε όλοι στο παράθυρο. Ένας χοντρός τύπος, δίχως ομπρέλα, ερχόταν βιαστικός πλατσουρίζοντας στη βροχή, το βάδισμά του άχαρο, ατσούμπαλο. “Αυτός είναι”, είπαν κάποιοι επιβάτες, βέβαιοι πως η εμφάνισή του ανταποκρινόταν στην ανεύθυνη πράξη να αφήσεις το αμάξι σου καταμεσής του δρόμου. Ένας λεπτοκαμωμένος γέρος με κασκέτο χτύπησε με νόημα το παράθυρο και του έκανε εμφατικά τη χειρονομία της Μαλακίας. Οι επιβάτες σκάσαμε στα γέλια. Τότε ο χοντρός προσπέρασε το επίμαχο όχημα και σκαρφάλωσε σ' ένα φορτηγό που βρισκόταν στην αριστερή πλευρά του δρόμου. “Λάθος άνθρωπο κατηγορήσαμε!”, είπε μια γυναίκα. “Όχι, όχι, φταίει κι αυτός”, είπε μια άλλη. “Φταίει και ο ένας και ο άλλος – και οι δύο έκλειναν το δρόμο”, επανέλαβε με έμφαση, η φωνή της αυστηρή, Φωνή της Κρίσης, σαν δασκάλα που σε αποπαίρνει γιατί ανακάλυψε το σκονάκι κάτω απ' το τραπέζι.

Το λεωφορείο ακόμα να πάρει μπρος. Οι επιβάτες άρχισαν να αναπτύσσουν τις γνωστές δημόσιες σχέσεις που πάντα ξεφυτρώνουν σε τέτοιες περιστάσεις. “Μα αν είναι δυνατόν”. “Τι πράγματα είναι αυτά”. Κάπου αναφέρθηκε ο Τσίπρας, μπας και άλλαζε κάτι με αυτόν. Ένας κύριος πετάχτηκε τότε “δεν είναι ο Τσίπρας, δεν είναι κανένας απ' αυτούς. Εμείς είμαστε! Εμείς! Αν εμείς δεν μάθουμε αλλιώς, αν δεν αποκτήσουμε τρόπους, τίποτα δεν θ' αλλάξει!”, είπε.

Και γω σιωπηλά συμφώνησα μαζί του. Καλά τα είπες φίλε μου, σκέφτηκα.

Τελικά βγήκε απ' το σουπερμάρκετ ένας γέρος και πλησίασε στο αμάξι. “Να, αυτός είναι”, έκαναν οι επιβάτες, τρώγοντάς τον με τα μάτια τους. “Τελικά γέρος ήταν”. “Ρε τους παλιόγερους”, είπαν κάποιοι – ηλικιωμένοι κι αυτοί. Ο γεράκος με το κασκέτο δεν έχασε την ευκαιρία. Σηκώθηκε όρθιος, χτύπησε το παράθυρο για να τραβήξει την προσοχή του οδηγού και επανέλαβε, με περίσσια θέρμη, τη χειρoνομία της Μαλακίας, συνοδεύοντάς τη με λόγια όπως “και με τα δύο χέρια!” και με μια απολαυστική, γεμάτη Μούντζα. Ο άλλος γέρος έξω του ανταπέδωσε τη μούντζα. “Να!”. “Εσύ να!”. Και εμείς να έχουμε πλαντάξει στο γέλιο, το λεωφορείο να σείεται απ' το γέλιο και τη βροχή.

Μ' αυτά και μ' αυτά ξεκίνησε πάλι· μιας κοπέλας η ομπρέλα σκάλωσε στην πόρτα και μάταια προσπαθούσε μετά να την ισιώσει. Μια άλλη που στεκόταν όρθια δίπλα μου έχασε την ισορροπία της και έπεσε πάνω μου. “Αχ, συγγνώμη!”, μου λέει κοκκινίζοντας (κάτι που σπάνια βλέπω σε κοπέλες). Καθόλου άσχημη, σκέφτηκα. Τελικά αυτή η μέρα είναι εξαιρετικά ενδιαφέρουσα. “Σήμερα τίποτα δεν μου κάνει εντύπωση”, της είπα χαμογελαστός.

Κάποια στιγμή έφτασα στον προορισμό μου. Χρειαζόσουν σχεδία για να διασχίσεις τους δρόμους, ενώ αρκετά από τ' αμάξια, ως συνήθως, έτρεχαν αδιαφορώντας απολύτως για τους πεζούς. Μάταια αποπειράθηκα να περάσω ένα δρόμο στις μύτες των ποδιών μου – σύντομα έμελλε να νιώσω την ευχάριστη αίσθηση των καταβρεγμένων παπουτσιών. Κι όμως, το απολάμβανα, για κάποιο λόγο. “Όλα είναι θέμα οπτικής γωνίας τελικά”, σκεφτόμουν, ενώ βάδιζα ανάλαφρα. Και πάνω που έκανα αυτή την ικανοποιητική σκέψη παραλίγο να φάω μια γλίστρα και να πέσω όλος χάμω.

Ώσπου κάποια στιγμή έφτασα, η γούνα μου βρεγμένη, η σκέψη μου ν' αρμενίζει σαν καράβι σε βροχερή ακτή – και είπα να γράψω αυτό το αυθόρμητο κείμενο.

Μέχρι χθες αναρωτιόμασταν πότε θα λήξει αυτή η ζέστη. Και σήμερα κάποιοι μουτζώνουμε ο ένας τον άλλον στη βροχή, ενώ άλλοι γελάμε. Α – και ενδιάμεσα είχαμε εκλογές. Μια ομορφιά – και δεν μιλώ καθόλου ειρωνικά.

Καλή βδομάδα!